Strawberry Fields

Εικόνες απίστευτης βαρβαρότητας και ντροπής, που αναμένεται να εκθέσουν σύντομα τη χώρα μας διεθνώς, εκτυλίχθηκαν χθες και προχθές με την προκλητική ανοχή και τη στάση της Αστυνομίας, στο «κράτος» της Νέας Μανωλάδας Ηλείας. Θύτες, οι πανίσχυροι οικονομικά «φραουλάδες» της περιοχής και θύματα δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές του ΚΚΕ και οι «άθλιοι» εξεγερμένοι αλλοδαποί εργάτες.

(...)

Οι αλλοδαποί εργάτες την περασμένη Παρασκευή κήρυξαν γενική απεργία στα φραουλοχώραφα της Νέας Μανωλάδας και αρνήθηκαν να πάνε για δουλειά αν δεν ικανοποιηθούν τα αιτήματά τους (αύξηση του ημερομίσθιου από τα 22 στα 30 ευρώ κ.λπ.). Επισκέφθηκαν, μάλιστα, και τον νομάρχη Ηλείας, τον οποίο και ενημέρωσαν για τα προβλήματά τους και ζήτησαν την παρέμβασή του.

Προχθές το βράδυ, στελέχη του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ Ηλείας μετέβησαν στην περιοχή με σκοπό να συμπαρασταθούν στους αλλοδαπούς και να τους ενημερώσουν για τα δικαιώματά τους. Η παρουσία τους όμως δεν «άρεσε» στους παραγωγούς της φράουλας, οι οποίοι κινούμενοι οργανωμένα επιτέθηκαν και ξυλοκόπησαν άγρια τους συνδικαλιστές, αλλά και δεκάδες αλλοδαπούς που τόλμησαν να παρευρεθούν στη συγκέντρωση.

«Καλά που μας έσωσαν οι αλλοδαποί», λέει ο Χρ. Γιάνναρος.

«Ενημερώναμε τους αλλοδαπούς εργάτες γης, όταν ξαφνικά 60-70 άτομα, στην πλειονότητά τους παραγωγοί φράουλας, μαζί με Αλβανούς συνεργάτες τους, μας επιτέθηκαν και άρχισαν να μας χτυπούν. Μας πέταξαν κάτω και μας κλοτσούσαν και μας χτυπούσαν παντού. Είναι θαύμα που σήμερα ζούμε. Αποφύγαμε τα χειρότερα, γιατί μπήκαν στη μέση οι αλλοδαποί εργάτες και μας έσωσαν. Κι όλα αυτά μπροστά στην Αστυνομία, που δεν έκανε το παραμικρό για να μας προστατεύσει», λέει στην «Ε» ο Χρήστος Γιάνναρος, γ.γ. της Ν.Ε. του ΚΚΕ στην Ηλεία, θύμα του άγριου ξυλοδαρμού.

Από την Ελευθεροτυπία

Τα τρία κυβερνώντα κόμματα (το νυν, το πρίν και το κόμμα της οργανικής διανόησης) μας τονίζουν σε κάθε ευκαιρία την συμβολή των μεταναστών στην οικονομία.

Όπως το θέτει η Εθνική Τράπεζα σε μελέτη της: «Οι εισροές 1 εκατομμυρίου μεταναστών από τις χώρες της ΝΑ Ευρώπης βελτίωσαν την ελαστικότητα της εγχώριας αγοράς εργασίας και συνεπώς το δυνητικό ρυθμό οικονομικής ανάπτυξης, και υποστήριξαν – μέσω της προοδευτικής ενσωμάτωσής τους στην ελληνική οικονομία – την εγχώρια ζήτηση και το ρυθμό ανάπτυξης της ελληνικής οικονομίας».

Ορίστε ένα παράδειγμα αυτής της συμβολής στην «βελτίωση της ελαστικότητας της εγχώριας αγοράς» στην πράξη. Μάζες ανειδίκευτων μεταναστών που δουλεύουν σε συνθήκες πεονίας για τους «πανίσχυρους οικονομικά φραουλάδες». Ελαχιστοποίηση του κόστους, ανταγωνιστικά προϊόντα στην «παγκοσμιοποιημένη αγορά» (μεγάλο μέρος της παραγωγής εξάγετο), βραβεία και χρηματοδοτήσεις από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είχαμε επίσης ένα μεγάλο μάθημα πολυπολιτισμού: τα αλβανικά πρωτοπαλίκαρα των φραουλάδων εναντίων των ασιατικής προέλευσης εργατών.

Φαντάζεται μήπως κανείς προοδευτικός ότι οι δεκάδες χιλιάδες μετανάστες που συρρέουν προς την Ελλάδα και την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κάτι άλλο από ανειδίκευτοι εργάτες; Δεν πρόκειται παρά για μάζες εργατών προορισμένων να βοηθήσουν στην «υποτίμηση» εργασιακών τομέων που είχαν γίνει ασύμφοροι για τα αφεντικά. Αν απογυμνώσει κανείς τις διακυρήξεις περί πολυπολιτισμικότητας και το «αν όλα τα παιδιά της γης, απλώνανε τα χέρια» του ΣΥΡΙΖΑ, αυτό που παραμένει είναι οι γυμνές απαιτήσεις του κεφαλαίου: φέρτε μετανάστες να ανέβει η ελαστικότητα της εργασίας.

Καθώς είναι εκ των πραγμάτων αδύνατη η ελεύθερη είσοδος όλων των μεταναστών που το επιθυμούν [1], κάθε λόγος υπερ της μετανάστευσης συντηρεί στην πραγματικότητα την παρούσα κατάσταση, ενός μέγα πλήθους χωρίς δικαιώματα, χωρίς άδειες παραμονής και χωρίς διαπραγματευτικά χαρτιά, το οποίο αποτελεί μια τεράστια δεξαμενή φθηνής εργασίας. Ακόμα και η νομιμοποίηση όμως των μεταναστών, αυτό το υποτιθέμενα ριζοσπαστικό αίτημα της προοδευτικής σκέψης, δεν παύει να λειτουργεί υπερ του κεφαλαίου: ναι, μεν, το κόστος της εργασίας των μεταναστών ανεβαίνει, λόγω κατώτατου ημερομισθίου, ασφαλιστικών παροχών κλπ, αλλά ταυτόχρονα η συνολική προσφορά εργασίας αυξάνεται πληθωριστικά, πράγμα το οποίο αποτελεί, φυσικά, διαπραγματευτικό πλεονέκτημα του κεφαλαίου απέναντι σε κάθε είδους εργατικά αιτήματα.

Πιστεύει μήπως κανείς ότι τα διαλυμένα επαγγελματικά δικαιώματα της ανειδίκευτης και ημιειδικευμένης εργασίας (απλήρωτες υπερωρίες, υπάλληλοι με καθεστώς «ελεύθερου επαγγελματία», ενοικίαση εργαζομένων, απασχολήσιμοι, γενιά των 700 ευρώ, κλπ) θα αναβαθμιστούν με την ξαφνική είσοδο εκατοντάδων χιλιάδων διαθέσιμων χεριών —έτοιμων να δουλέψουν σε οποιεσδήποτε συνθήκες; Ο Μαρξ γράφει σχετικά: «Στην ολότητα τους, οι γενικές διακυμάνσεις των μισθών καθορίζονται αποκλειστικά από την αύξομείωση του αποθέματος διαθέσιμων εργατών» για να καταλήξει ότι «το σχετικό πληθυσμιακό-πλεόνασμα είναι επομένως ο άξονας στον οποίο στηρίζεται ο νόμος της προσφοράς και της ζήτησης εργασίας» (Το Κεφάλαιο, τόμος πρώτος).

Πέρα από την ταξική, υπάρχει επίσης η κοινωνική, η πολιτισμική και η πολιτική διάσταση. Διάλυση των ντόπιων κοινωνιών με την αύξηση της εγκληματικότητας και την δημιουργία περιχαρακωμένων γκέτο. Χρήση των μεταναστών για άμβλυνση της κουλτούρας της χώρας υποδοχής (πολιτικώς ορθά μέτρα, υποβάθμιση της εκπαίδευσης, κλπ) —αλλά και των ιδίων (π.χ. απαγόρευση της μαντήλας στην Γαλλία). Χρησιμοποίηση μεταναστών ως μοχλών «μειονοτικής» πίεσης, κλπ. κλπ. Αλλά η μετανάστευση είναι διαλυτική και για τις χώρες προέλευσης των μεταναστών: με βασικό μέρος του εργατικού δυναμικού (και βέβαια τους «εγκεφάλους» πρώτους πρώτους) στο εξωτερικό, στερούνται των δυνατοτήτων ανάκαμψης —οικονομικής, αλλά και κοινωνικής, καθώς απομένουν κυρίως τα πλέον συντηρητικά στοιχεία.

«Δικαίωμα στην μετανάστευση» δεν είναι κάτι σαν το δικαίωμα να σπουδάσεις στην Νέα Υόρκη, όπως ίσως το φαντάζονται οι προοδευτικοί τύπου Ντα Κάπο (ή οι φτωχομπινέδες αδερφοί τους, τύπου Μάνου Τσάο). Σημαίνει ό,τι και το «δικαίωμα να είσαι σκλάβος».

Η μετανάστευση, ως ιστορικό φαινόμενο με συγκεκριμένες αιτίες, δεν μπορεί να περιοριστεί με απλά πολιτικά μέτρα. Περιορισμός της μετανάστευσης σημαίνει περιορισμός των αιτιών της. Δηλαδή επανακαθορισμό της δυτικής πολιτικής απέναντι στον τρίτο κόσμο: τέλος της εκμετάλλευσης, πολιτικές ανόρθωσης και πολιτική ανεξαρτησία. Πράγμα που απαιτεί αλλαγή των ταξικών συσχετισμών και επιλογών της Δύσης και εγκατάλειψη του τωρινού προτύπου ανάπτυξης και της ιδεολογίας της προόδου. Κάτι το οποίο δεν θα ακουστεί σε κανένα «φόρουμ» —ούτε μπορούμε να το απαιτήσουμε ως διορθωτικό μέτρο από το κατεστημένο καθώς προυποθέτει την κατάλυσή του.

- - -

[1] Μπορεί κανείς βέβαια να θεωρεί ότι «όλοι οι καλοί χωράνε», και ότι επομένως δεν τίθεται θέμα ορίου στο πλήθος των μεταναστών που μπορεί να αντέξει η χώρα μας. Τον διαψεύδει όμως το ίδιο το φαινόμενο που υπερασπίζει: οι μετανάστες έφυγαν ακριβώς επειδή ήταν υπεράριθμοι στην χώρα τους, επειδή δηλαδή η οικονομία της δεν μπορούσε να τους αντέξει.

Παραμύθι

Παλιά υπήρχαν τρία μέρη στον κόσμο· η Kυψέλη, η Eλλάδα και ο πλανήτης Γη. Tώρα βγαίνουν και λένε ότι ο κόσμος είναι ένας, όμως λένε ψέματα κι αυτό φαίνεται στα μάτια τους. Aυτοί τα έχουν μπερδέψει ενώ υπήρχαν τρία μέρη και το σπουδαιότερο πράγμα στον κόσμο ήταν να είσαι η ωραιότερη στην Kυψέλη όπως συνέβαινε με την Έρση. Aν ήσουνα η ωραιότερη στην Eλλάδα, κινδύνευες να σε κάνουν μις Yφήλιο και να σε παντρέψουν μ' ένα χοντρό με πολλά λεφτά από τον πλανήτη Γη. Ήταν πιο δύσκολο να είσαι η ωραιότερη στην Kυψέλη γιατί εκεί σε έβλεπαν κάθε μέρα στο δρόμο, δεν σε ψήφιζαν βαμμένη, με μουσική από πίσω, ούτε σε γνώριζαν από τα περιοδικά, σε είχαν αγαπήσει χωρίς φωτογένεια. Σε έβλεπαν γελαστή, βιαστική, τσακωμένη με τη μάνα σου, ιδρωμένη, σκονισμένη.

Ήταν πολύ πιο δύσκολο να είσαι η ωραιότερη στην Kυψέλη γιατί υπήρχε μια μόνιμη επιτροπή που ψήφιζε όλο το χρόνο εκτός από το βράδυ της Aνάστασης που κάτι τους έπιανε και τις έβγαζαν όλες πρώτες, κάτι πάθαινε η επιτροπή και ενθουσιαζόταν με αποτέλεσμα να νομίζουν όλοι ότι έχουν φωτογένεια και μάλιστα να αισθάνονται ότι εκπέμπουν λάμψεις. Έτσι, το βράδυ της Aνάστασης η Έρση ήταν λίγο στενοχωρημένη, αλλά μετά της περνούσε γιατί είχε μαγειρίτσα και δεν σκεφτόταν πια την επιτροπή που ξεχνούσε να κάνει τη δουλειά της καθώς τις φίλαγε όλες σταυρωτά μέσα στα πυροτεχνήματα.

Ήταν πάρα πολύ δύσκολο να είσαι κάτι στην Kυψέλη κι έτσι πολλοί ήθελαν να γίνουν κάτι στην Eλλάδα που φαίνεται ότι ήταν πιο εύκολο ενώ μερικοί κατάλαβαν το κόλπο κι άρχισαν να λένε ότι αυτοί δεν αξίζουν για την Eλλάδα, αξίζουν μόνο για τον πλανήτη Γη. O πλανήτης Γη έκανε προπαγάνδα στην Eλλάδα, της έβαζε συνεχώς την ιδέα ότι αυτός είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο και με τη σειρά της η Eλλάδα πίεζε την Kυψέλη να της αναγνωρίσει τα πρωτεία. Όμως η Kυψέλη δεν είχε κανέναν να πιέσει κι έτσι, μια φορά κι έναν καιρό, η Kυψέλη υποχρέωνε τον εαυτό της να είναι το καλύτερο μέρος στον κόσμο και η Έρση ήταν υποχρεωμένη να είναι η ωραιότερη χωρίς να χρησιμοποιεί τη φωτογένεια. Aργότερα όμως που όλοι οι άνθρωποι έγιναν φωτογραφίες και ο πλανήτης Γη πήρε την ονομασία τηλεόραση η Kυψέλη εξαφανίσθηκε από προσώπου γης και η Έρση πήγε να μείνει στα βόρεια προάστια και το καλοκαίρι αγόρασαν σπίτι με τον άντρα της τον δημοσιογράφο στη Σαντορίνη και μαύριζαν.

Yπήρχε μία αόρατη επιτροπή κι αργότερα διαλύθηκε επειδή ο πλανήτης Γη απέδειξε στην Eλλάδα με ατράνταχτα επιχειρήματα και άφθονο φωτογραφικό υλικό ότι ο κόσμος είναι ένας, κατά βάθος στρογγυλός. Ήρθαν πολλοί άνθρωποι από την Eλλάδα στην Kυψέλη κι έλεγαν στην αόρατη επιτροπή ότι αποκαλύφθηκε επιτέλους η αλήθεια, ζούμε όλοι σ' ένα παγκόσμιο χωριό. Tι να κάνει η επιτροπή; Kαθώς δεν συνεδρίαζε ποτέ επειδή τα μέλη της ήταν απασχολημένα να ζουν άλλος εδώ κι άλλος εκεί και να συναντιούνται μόνο στην Aνάσταση όπου έχαναν τ' αυγά και τα πασχάλια, στο τέλος, με το πες πες πες, αναγνώρισε το λάθος της η επιτροπή και διαλύθηκε. Σιγά-σιγά έγιναν όλοι παγκόσμιοι χωριάτες. Tους είχε αποκαλυφθεί βέβαια η αλήθεια, αλλά το πρόβλημα δημιουργήθηκε αμέσως μετά γιατί άρχισαν να γυρνάνε σαν τις άδικες κατάρες κι ενώ η αλήθεια είχε γίνει γνωστή όλοι νόμιζαν ότι άκουγαν μόνο ψέματα.

Παλιά υπήρχαν μόνο τρία μέρη στον κόσμο και καμιά φορά έλεγαν ψέματα το ένα στο άλλο, όμως τώρα υπήρχε μόνο το παγκόσμιο χωριό που έλεγε συνεχώς ψέματα στον εαυτό του, φαινόταν στα μάτια του ότι έλεγε ψέματα. Ήταν υποχρεωμένο να λέει συνεχώς ψέματα γιατί αν έλεγε την αλήθεια έστω και μία στιγμή, αν λύγιζε και παραδεχόταν την αλήθεια, τότε η ωραιότερη του παγκόσμιου χωριού δεν θα ήταν μια φωτογραφία, θα ήταν μία γυναίκα κι άντε βρες την ωραιότερη γυναίκα μέσα στο παγκόσμιο χωριό, τώρα μάλιστα που διαλύθηκε η αόρατη επιτροπή και δεν μαζευόταν πια ούτε στην Aνάσταση.

Έβαλαν νερό στο κρασί τους κι έλεγαν ψέματα συνεχώς στον εαυτό τους ότι η ωραιότερη γυναίκα του παγκόσμιου χωριού δεν ήταν γυναίκα, αλλά φωτογραφία. Έτσι η αλήθεια οδήγησε στο ψέμα και δεν μπορούσαν να χαρούν στην Aνάσταση και ταξίδευαν όλοι μακριά ώστε να κάνουν μόνοι τους Πάσχα, να μην τους πάρει κανένα μάτι και καταλάβει ότι είχαν μεγάλο άγχος στο παγκόσμιο χωριό τώρα που η αλήθεια τους είχε οδηγήσει με ατράνταχτα επιχειρήματα και άφθονο φωτογραφικό υλικό στη λατρεία του ψέματος.

Yπήρχε μία αόρατη επιτροπή και κάποτε τα μάζεψε. Γυρίζουν σαν τις άδικες κατάρες, ψάχνουν την Aνάσταση σε διάφορα θέρετρα. Λένε πολλά ψέματα, φαίνεται στα μάτια τους. Όσοι δεν τα κατάφεραν να γίνουν φωτογραφίες μετατρέπονται σε ανθρώπους άλλων εποχών, περασμένων και μελλοντικών. Yπάρχουν ακόμα αόρατα ελληνικά νησιά που τους υποδέχονται ανακατεμένους με τους παγκόσμιους χωριάτες, προσπαθούν να τους παρηγορήσουν. Yπήρχε η ωραιότερη γυναίκα και τώρα προσπαθεί να γίνει φωτογραφία στη Σαντορίνη, είναι κατάμαυρη. Θα μπορούσε να είναι ένας άνθρωπος μιας άλλης εποχής, αλλά αυτό είναι ακόμα πιο δύσκολο και από το να γυρνάς σαν την άδικη κατάρα, από το να έχεις άγχος.

Ήταν πολύ δύσκολο να είσαι κάτι στην Kυψέλη, σε ήξεραν απ' έξω και ανακατωτά, σε αγαπούσαν επειδή ήσουνα αδύναμη, σε γούσταραν χωρίς φωτογένεια. Tώρα αυτό είναι αδύνατον γιατί ο κόσμος είναι ένας, κατάφερε να γίνει ένας χάρη στη φωτογένεια. Παλιά υπήρχαν τρία μέρη στον κόσμο, μία συνοικία, μία χώρα κι ένας πλανήτης. Πήγαιναν στην Aνάσταση, είχαν όλοι φωτογένεια, έβγαζαν κάτι λάμψεις, φίλαγαν σταυρωτά ο ένας τον άλλον μέσα στα πυροτεχνήματα. Mετά αποκαλύφθηκε η αλήθεια και τα ψέματα απέκτησαν φωτογένεια σε διάφορα θέρετρα.

Χρήστος Βακαλλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος

Η (κολοσσιαία) παπάρα της εβδομάδας

Την απλοποίηση της ελληνικής γραφής ζητά ο κύπριος ευρωβουλευτής Μάριος Ματσάκης, με σχετική εισήγηση που υπέβαλε προς τον υπουργό Παιδείας της Κύπρου Ανδρέα Δημητρίου. Την πρόταση του κοινοποίησε και στους Έλληνες ευρωβουλευτές.

Ο κ. Ματσάκης προτείνει στον Κύπριο υπουργό τη σύσταση μιας ολιγομελούς επιτροπής γλωσσολόγων, οι οποίοι θα μπορούσαν, εμπεριστατωμένα να ενδιατρίψουν επί του θέματος και να δώσουν μια επιστημονικά έγκυρη πρόταση για τον εκμοντερνισμό/ απλοποίηση της Ελληνικής γραφής.


Στην επιστολή του ο Κύπριος ευρωβουλευτής παραθέτει ως "τροφή για σκέψη" τα εξής:

1. Να καταργηθούν τα γράμματα "η" και "υ" και να αντικατασταθούν από το γράμμα "ι".

2. Να καταργηθεί το γράμμα "ω" και να αντικατασταθεί από το γράμμα "ο".

3. Να καταργηθούν οι εξής συνδυασμοί γραμμάτων και να αντικατασταθούν ως εξής: "αι"---> "ε", "ει"--->"ι", "οι--->ι", "υι"--->ι", "αυ"--->"αβ", "ευ"--->"εβ"

4. Να καταργηθεί η χρήση του "γγ" και να αντικατασταθεί από το "γκ".

5. Να καταργηθεί το τελικό γράμμα "ς" και να αντικατασταθεί από το γράμμα "σ".

Ως αποτέλεσμα των ανωτέρω αλλαγών, αναφέρει ο .ευρωβουλευτής, το Ελληνικό αλφάβητο θα έχει μόνο 21γράμματα (α, β, γ, δ, ε, ζ, θ, ι, κ, λ, μ, ν , ξ , ο , π, ρ, σ, τ, φ, χ, ψ) και ένα μόνο δίψηφο (το "ου").

Ο κ. Ματσάκισ ιποστιρίζι ότι ι απλοπίισι τισ Ελινικίσ γραφίσ "καθίστατε αναγκέα μέσα στα πλέσια μιασ τάσισ ενοτικίσ πορείασ τον γλοσόν στιν Εβροπαϊκί Ένοσι. Επιπλέον, μια τέτια αλαγί θα καταστίσι τιν Ελινικί γραφί πιο απλί κε πολύ πιο εύχριστι. Ιδιέτερα όσον αφορά τιν χρίσι ιλεκτρονικού ιπολογιστί κε σε σχέσι με μεγάλο αριθμό ατόμον που έχουν διάφορεσ μορφέσ δισλεξίασ".

Πηγή: skai.gr

(Η διαμόρφωσις της τελευταίας παραγράφου, δική μου —με βάση τις προτάσεις του καινοτόμου ευρωβουλευτή)

Η ιστορική εναρκτήρια ομιλία του 8ου Συνεδρίου του ΠΑΣΟΚ

Το 8ο Συνέδριο του Πανελλήνιου Σοσσιαλιστικού Κινήματος έκλεισε, αφήνοντας πίσω του πολλά αναπάντητα ερωτήματα για το μέλλον του κόμματος. Ένα όμως είναι ξεκάθαρρο, η εναρκτήρια ομιλία του προέδρου του κινήματος, κ. Γεώργιου Ανδρέα Παπανδρέου —γνωστού ως Γεωργάκη στις πλατιές μάζες του λαού μας—, θα μας συντροφεύει και θα μας εμπνέει για πολύ καιρό ακόμα. Πρόκειται για ένα μνημείο του λόγου, το οποίο ήδη πολλοί σπεύδουν να τοποθετήσουν κάπου ανάμεσα στον Επιτάφιο του Περικλή και τις καλύτερες στιγμές του Καναλιού 67. Θα προσπαθήσουμε, τώρα που έχει πια κατασταλλάξει μέσα μας, να μεταφέρουμε λίγο από το ύφος αυτής της μεγάλης στιγμής.

Η ομιλία άρχίζει με έναν νοσταλγικό τόνο, με τον ΓΑΠ να προσφωνεί τα παρευρισκόμμενα μέλη και φίλους του ΠΑΣΟΚ «συντρόφισσες και σύντροφοι». Για να εντείνει την σουρεαλιστική ατμόσφαιρα με πινελιές μπουρλέσκ, τονίζει ότι το συνέδριο συνιστά «μια γιορτή της δημοκρατίας».

Χωρίς να ξεχνάει τις επιταγές που απορρέουν από το διεθνές αξίωμα του, δηλαδή τη θέση του όχι μόνο ως προέδρου του ΠΑΣΟΚ αλλά και ως μάχιμου αρχηγού της Σοσιαλιστικής Διεθνούς, δηλώνει με τόλμη ότι «Βρισκόμαστε σήμερα μαζί, επτά χιλιάδες μαχητές για την αλλαγή. Μαχητές για τις ιδέες μας. Μαχητές για τις αξίες μας». Στιγμές ανάτασης για κάθε επαναστατικά σκεπτόμενο αριστερό: αν ο Κάστρο κατάφερε όσα κατάφερε με καμμιά πενηνταριά άνδρες στην Σιέρρα Μαέστρα, πόσα και πόσα δεν έχουμε να ελπίζουμε από τους επτά χιλιάδες μαχητές του ΠΑΣΟΚ;

Μην θεωρήσει κανείς όμως, λόγω των μαχητικών αναφορών, ότι ο κ. Παπανδρέου μιλάει διασπαστικά. Όπως δηλώνει παρακάτω, μπορεί να αποτελούμε «διαφορετικές γενιές, διαφορετικές ιστορίες, διαφορετικές συγκυρίες» έχουμε όμως μία «κοινή συνιστώσσα, μία κοινή γραμμή, που μας ενώνει όλους». Ποιά είναι αυτή; Μα φυσικά «η ανάγκη της Ελλάδας για μια μεγάλη αλλαγή». Συνεπαρμένοι από το μήνυμα του προέδρου του ΠΑΣΟΚ, δεν θα μπορούσαμε παρά να αναφωνήσουμε: «Αλλαγή, εδώ και τώρα!» (αυτό θα ήταν ένα καλό και πρωτότυπο σύνθημα στις επόμενες εκλογές, μάρτυρας της αέναης εξελίξεως του κόμματος).

Εν συνεχεία, ο ΓΑΠ, αμείλικτος απέναντι στην αδικία, στηλιτεύει συνοπτικά α) την εκτεταμένη φτώχεια β) την ανισότητα γ) Την εγκληματικότητα δ) τη στυγνή εκμετάλλευση συνανθρώπων μας, που ζουν τη βία, το θρησκευτικό φανατισμό, τις εμφύλιες συγκρούσεις, την απαξίωση και την έλλειψη βασικών δημόσιων αγαθών ε) την ξέφρενη κερδοσκοπία, στ) την υπονόμευση της δημοκρατίας από την συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια μιας νέας παγκόσμιας ελίτ, τις νέες πανδημίες που δημιουργούνται και θερίζουν λαούς η) την κλιματική αλλαγή και την καταστροφή του περιβάλλοντος. Τα δεινά, δηλαδή, που θα καταπολεμήσει η επίλεκτη ομάδα των επτά χιλιάδων μαχητών, με την γνωστή της από το 1981 αποτελεσματικότητα.

Από εδώ και πέρα, το κοινό έχει καθηλωθεί, και η στίλβη του λόγου λάμπει ανεμπόδιστη από κάθε σύμβαση. Θέμα μας πλέον, η μοίρα της ανθρωπότητας εν συνόλω, η οποία, όπως θυμίζει ο ΓΑΠ, «σήμερα έχει τεράστια αποθέματα. Αποθέματα πλούτου, αποθέματα γνώσης, έρευνας, τεχνολογίας, εμπειρίας, επιτυχίας». Πράγματι, πρόκειται για μια καίρια παρατήρηση. Τα μόνο αποθέματα που φαίνονται να εκλείπουν είναι τα αποθέματα υπομονής του ελληνικού λαού.

Αυτό που χρειαζόμαστε σήμερα, είναι «Πολιτική βούληση. Βούληση ν' αλλάξουμε, βούληση να υπηρετήσουμε τις αξίες μας. Γι' αυτό, εμείς, στο ΠΑΣΟΚ, είμαστε η λύση, γι' αυτό, εμείς, στο ΠΑΣΟΚ , είμαστε η ελπίδα». Σε αυτό το σημείο, ο απλός πολίτης δεν μπορεί παρά να ανακράξει μετά δέους «Είσαι η ελπίδα μας, οδήγα-οδήγα-οδήγα μας» ή κάτι παρεμφερές.

Εν συνεχεία ακολουθεί μια διακύρηξη αρχών. Σύμφωνα με τον ΓΑΠ, οι αξίες του κινήματος «συμπυκνώνονται στις έννοιες της ελευθερίας, της ισότητας, της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης». Για την αδερφότητα δεν είπε τίποτα, τόνισε όμως ότι «μπορούμε να δώσουμε αξία στον Έλληνα πολίτη, δίνοντας αξία στο περιβάλλον στο οποίο ζει και εργάζεται. Μπορούμε να δώσουμε αξία στον Έλληνα πολίτη, όταν δίνουμε αξία στην Ελλάδα και στον ρόλο της διεθνώς, μια Ελλάδα των αξιών. Μία Ελλάδα των αξιών, είναι μία Ελλάδα, η οποία γνωρίζει την ποιότητα, σέβεται την ποιότητα, προάγει την ποιότητα παντού». Κάτι σαν τον οργανισμό ISO, δηλαδή.

Ταυτόχρονα ισχυροποίησε την σύνδεση του ΠΑΣΟΚ με την οικολογία, λέγοντας μεταξύ άλλων ότι «προωθούμε την συμμαχία του σοσιαλισμού και της οικολογίας. (…) Γι' αυτό και προτείνουμε τον "πράσινο φόρο" στις σημαντικές πηγές εκπομπής διοξειδίου του άνθρακα». Σε αυτό το θέμα είναι γνωστή η συνεπής στάση του κινήματος από το 81 και έκτοτε, με εκατοντάδες μικρούς και μεγάλους «πράσινους φόρους».

Παράλληλα, με τόλμη που ελάχιστοι πολιτικοί άνδρες έχουν δείξει, παραδέχεται ότι ως 30-χρονο κόμμα εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ δεν είχε κανένα πλάνο για την διάνοιξη προοπτικών στην κοινωνία και τα άφηνε όλα στην τύχη. Πρόκειται για μια υπέροχη διατύπωση: «Ξέρετε, παλιά πιστεύαμε ότι υπάρχει ένας αυτοματισμός. Κάθε νέα γενιά δηλαδή θα έχει καλύτερες προοπτικές από την προηγούμενη. Τώρα ξέρουμε, πως οι δυνάμεις που περιθωριοποιούν ή κρατούν στάσιμες μεγάλες μερίδες του πληθυσμού είναι πανίσχυρες, αλλά όχι βεβαίως τόσο ισχυρές, για να μην μπορούμε να συγκρουστούμε μαζί τους και να τις αλλάξουμε». Μετά από μια τέτοια καίρια ανακάλυψη των δυνάμεων της στασιμότητας, δεν μπορούμε παρά να ελπίσουμε ότι στα επόμενα 30 χρόνια θα βρούν και προς ποιά κατεύθυνση να τις αλλάξουν.

Με την ομιλία στο αποκορύφωμα της, ο έμπειρος ρήτωρ ΓΑΠ, επιλέγει να ρίξει κάπως τους ρυθμούς με ένα ανεκδοτάκι: «Η Ελλάδα διεκδικεί και πάλι έναν δυναμικό ρόλο στη διεθνή σκακιέρα, που θα την καταστήσει ηθική δύναμη στην περιοχή και, γιατί όχι, και στον κόσμο. Μπορούμε και το έχουμε αποδείξει. Ελλάδα με ισχυρή ταυτότητα. Με ισχυρή παρουσία. Με ισχυρή φωνή».

Η ομιλία θα κλείσει με μια συγκινητική αναφορά στην ιστορία του νέου ελληνισμού, σε αγωνιστικές στιγμές αλησμόνητες (και, ορισμένες, ανύπαρκτες, όπως η ιστορία του νέου αντιστασιακού ο οποίος εν μέσω κατοχής «σήκωσε την ελληνική σημαία στην Ακρόπολη»). Ταυτόχρονα, τονίζει ότι «είναι πάρα πολλοί εδώ από τη γενιά του Πολυτεχνείου» (όπως οι κ .κ. Λαλιώτης, Δαμανάκη, Ανδρουλάκης, Τζουμάκας) και θυμίζει ότι όπως το ΠΑΚ ιδρύθηκε απο μετανάστες και πρόσφυγες έτσι και το ΠΑΣΟΚ σήμερα εκπροσωπεί «όλες τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου, τον μετανάστη που ήρθε εδώ πρόσφυγας». Θυμίζουμε ότι και ο κ. ΓΑΠ έχει ζήσει την προσφυγιά, στα πανεπιστήμια και τις φάμπρικες του Καναδά, της Αμερικής και της Σουηδίας.

Πρόκειται για ένα λόγο μνημειώδη, ο οποίος αξίζει να συμπεριληφθεί κάποτε στα σχολικά βιβλία των ελληνόπουλων, αιώνιο μάθημα πολιτικής και ακεραιότητος, κτήμα ες αεί, πλάι στα ήδη υπάρχοντα κείμενα των κ.κ. Νίκου Δήμου, Κώστα Σημίτη, Χριστίνας Κουλούρη, Γκάζμεντ Καπλανί και άλλων.

τα διώχνει ο πρώτος μ' ένα φτυάρι, κι ο άλλος λύνει το σκυλί

Ιδιωτικοποίηση του αστικού χώρου, απομόνωση στον ατομικό μικρόκοσμο, παρακμή και άγιος ο Ηρώδης:

Ένα απωθητικό νέων- κατά το απωθητικό κουνουπιών- χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο στην Ευρώπη. Αρκετές χώρες εξετάζουν το ενδεχόμενο να επιβάλουν κανονιστικές ρυθμίσεις στη χρήση του.

Η εν λόγω εγκατάσταση επιτρέπει να απομακρύνονται οι νέοι με τη βοήθεια υπερήχων που μόνον αυτοί μπορούν να ακούν. Η Βρετανία επιδεικνύει μεγάλη ανοχή στη χρήση της, όμως στη Γαλλία, το Βέλγιο και την Ολλανδία επικρίνεται η προσφυγή σε τέτοια μέσα, αν και οι χώρες διστάζουν να επιβάλλουν κανονισμούς. (...)

Περισσότερες από 3.500 συσκευές, που έχουν τη μορφή κουτιού και πωλούνται έναντι 495 στερλινών (617 ευρώ) εκάστη, έχουν τοποθετηθεί από καταστηματάρχες, την αστυνομία, τους δήμους, τις σιδηροδρομικές εταιρείες, ακόμη και από ιδιώτες που θέλουν να αποφύγουν να συγκεντρώνονται παρέες εφήβων μπροστά από τα σπίτια τους, τα καταστήματά τους, τους σταθμούς. Η επέκταση της χρήσης αυτού του συστήματος προκάλεσε το Φεβρουάριο έντονη πολεμική. Ο επίτροπος Παιδείας Αλ Έινσλι-Γκριν ζήτησε να απαγορευτούν τα κουτιά αυτά, «τα οποία δαιμονοποιούν τους εφήβους, τιμωρούν αθώους και πλήττουν τα ανθρώπινα δικαιώματα». Η υπουργός Εσωτερικών Τζάκι Σμιθ υπερασπίστηκε αυτήν την πρωτοβουλία στο όνομα της μάχης κατά των αντικοινωνικών συμπεριφορών: «Θα υποστηρίζουμε πάντα αυτούς που σέβονται τον νόμο, κόντρα στις συμμορίες των αλητών», δήλωσε.

Στην Ολλανδία, τα Μosquito κοστίζουν 900 ευρώ και έχουν τοποθετηθεί 300 σε περίπου εξήντα δήμους. Οι δήμοι του Ρότερνταμ, του Νέιμεχεν και της Ουτρέχτης υποστηρίζουν πως η χρήση τους επέφερε μείωση της εγκληματικότητας. Όμως τον Φεβρουάριο βουλευτές υπέβαλαν ερώτηση στον υπουργό Νεότητας και Οικογένειας Αντρέ Ρούφετ για τη νομιμότητα αυτής της πρακτικής, η οποία πιθανότατα αντιβαίνει σε συνταγματικές διατάξεις για τον σεβασμό της ιδιωτικής ζωής και της σωματικής ακεραιότητας.
Στη Γαλλία, τα Μosquito διατίθενται στην αγορά με την ονομασία Βeethoven και κοστίζουν 905 ευρώ η μονάδα. Η γαλλική κυβέρνηση έχει επικρίνει το σύστημα και η υπουργός Υγείας Ροζλίν Μπασλό έχει δηλώσει πως επιθυμεί την απαγόρευσή του.

Πηγή: Τα ΝΕΑ

Ή, όπως το έθεσε ο Γκυ Ντεμπόρ πριν από είκοσι χρόνια (1985):

Πόσοι ξένοι ζουν πραγματικά στην Γαλλία; (και όχι με βάση το νομικό καθεστώς τους, το χρώμα τους, ή τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους). Μάλλον θα ήταν καλύτερα να ρωτήσουμε: πόσοι Γάλλοι έχουν απομείνει, και που βρίσκονται; (Και τι άραγε χαρακτηρίζει ένα Γάλλο σήμερα;). Γνωρίζουμε ότι το ποσοστό των γεννήσεων μειώνεται. Αποτελεί μήπως έκπληξη; Οι Γάλλοι δεν ανέχονται πλέον τα ίδια τους τα παιδιά. Τα στέλνουν στο σχολείο από τα τρία τους χρόνια, και μέχρι τουλάχιστον τα 16, για να μάθουν αγραμματοσύνη. Όσο για πριν την ηλικία των τριών ετών, ολοένα και περισσότεροι τα βρίσκουν "ανυπόφορα" και τα αντιμετωπίζουν λίγο ή πολύ βίαια. Στην Ισπανία, την Ιταλία, την Αλγερία, ή και ανάμεσα στους Τσιγκάνους, αγαπάνε ακόμη τα παιδιά. Αυτό δεν συνηθίζεται τόσο στην σημερινή Γαλλία. Ούτε οι κατοικίες, ούτε οι δρόμοι είναι κατάλληλοι για παιδιά πλέον (εξ ου και η κυνική κρατική διαφημιστική εκστρατεία με θέμα: "ανοίγοντας την πόλη στα παιδιά").

Il ya trop d'argent, Aris

Ποιός είπε ότι οι πνευματικοί άνθρωποι σιωπούν;

Μια χαρά είναι οι άνθρωποι, και αν δεν μιλάνε για τα ασήμαντα προβλήματα που ενοχλούν τον μέσο έλληνα, είναι παραταύτα πάντα έτοιμοι να προστατεύσουν τον απλό πολίτη που διώκεται.

Να, δείτε αυτή την είδηση:

Αυτή είναι η ελληνικη μεγαλοαστική τάξη

Απαντήθηκε με την αρμόζουσα ιερή αγανάκτηση των πνευματικών μας ανθρώπων —και τι ανθρώπων, διαλεκτοί ένας ένας:

Επιστολή συμπαράστασης από 200 έλληνες πολίτες

Για την "δήλωση Κίσσινγκερ"

Ειρωνεύεται ο Old-Boy τον Λάκη Λαζόπουλο, ο οποίος επανέλαβε από Αλ-Τσαντίρι την ψευτό-δήλωση Κίσσινγερ. Επί του συγκεκριμένου, έχει κάθε δίκιο, αφού από τη μια ο Λαζόπουλος έχει μετατραπεί σε νέο Νταλάρα και από την άλλη η δήλωση αποτελεί διαρκώς επανεμφανιζόμενο μύθο.

Ως εκεί όμως. Γιατί τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τη χρήση της ειρωνείας —όπως φαίνονται και στα σχόλια των αναγνωστών του, κάθε άλλο παρά προφανή είναι.

Ας δούμε όμως πρώτα την "δήλωση":

Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ

Ναι, ο Κίσσινγκερ δεν το είπε ποτέ.

Πρόκειται για μια αγνώστου προελεύσεως φράση, η οποία αναπαράγεται εδώ και εκεί χωρίς κάποια αναφορά σε σοβαρή πηγή.

Ούτως ή άλλως, ένας διπλωμάτης δεν θα μίλαγε ποτέ έτσι δημοσίως —ίσως την εποχή της αποικιοκρατίας μόνο, όπου οι λαοί των αποικιών θεωρούνταν κάτι σαν απολίτιστα ζώα.

Αυτό είναι το "ιστορικό" κομμάτι του θέματος.

Το πολιτικό τώρα. Όποιος παραθέτει αυτή την ψευδεπίγραφη δήλωση για να αποδείξει δήθεν ότι και κάθε λόγος περί παρόμοιων σχεδιασμών και πολιτισμικών επιθέσεων είναι επίσης μούφα, ε, αυτός είναι χειρότερα νυκτωμένος από όποιον απλά την αναπαράγει ως αληθή.

Ας πούμε, από την αμερικανική σκοπιά, τι διαφορετικό κάνει το ευαγές ίδρυμα CDRSEE, με την αιγίδα των "The United States Government, Department of State", "The United States Agency for International Development", "The United Kingdom, Foreign & Commonwealth Office" και άλλων ευγενών οργανισμών (συμπεριλαμβανομένου του υπερηφάνου κρατικού μηχανισμού μας); (εκτός αν κάποιος πιστεύει ότι σκοπός όλων αυτών είναι η αγάπη, η ειρήνη, η κατανόηση και η σταθερότητα στην περιοχή —ό,τι διακυρήσουν δηλαδή, οπότε πάσο).

Γράφει ή όχι η κ. Κουλούρη σε επίσημο έγγραφο του CDRSEE ότι οι νέοι καιροί στα Βαλκάνια απαιτούν και το γράψιμο της ιστορίας από νέα σκοπιά; Ή, με δικά της λόγια: «Οι πολιτικές εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας στα Βαλκάνια και η αναθεώρηση του παρελθόντος που συνεπάγονται οδήγησαν τις βαλκανικές ιστοριογραφίες σε μια αναζήτηση του «κοινού» παρελθόντος, των κοινών ιστορικών εμπειριών της βυζαντινής και της οθωμανικής αυτοκρατορίας και της «κληρονομιάς» τους στη θρησκευτική, πολιτισμική και θεσμική σφαίρα».

Τι διαφορετικό γράφει ο Σάμουελ Χάντιγκτον στις δυο εκτενείς αναλύσεις του του που αποτέλεσαν τον κορμό του βιβλίου του "Η σύγκρουση των πολιτισμών" για το ότι πολιτισμικά η Ελλάδα ως ορθόδοξος χώρος, είναι ασύμβατη με τις αμερικανικές επιλογές;

Αλλά και από την αντίπαλη σκοπιά, τι διαφορετικό καταγγέλλει ο Γκυ Ντεμπόρ στα «Σχόλια Πάνω στην Κοινωνία του Θεάματος», όταν γράφει:

Η πρωταρχική επιδίωξη της θεαματικής κυριαρχίας ήταν να εξαλείψει την ιστορική γνώση εν γένει και καταρχήν σχεδόν όλες τις πληροφορίες και τα εύλογα σχόλια σχετικά με το πιο πρόσφατο παρελθόν. Ένα τόσο κατάφορο και αυταπόδεικτο γεγονός δε χρειάζεται εξηγήσεις. (...)

Μια απολυταρχική εξουσία τόσο πιο ριζικά καταργεί την ιστορία όσο πιο επιτακτικές είναι οι ανάγκες για κάτι τέτοιο, και προπαντών ανάλογα με τις μεγαλύτερες ή μικρότερες πρακτικές ευκολίες εκτέλεσης που συναντά. Ο Τσιν Τσε Χοάνγκ Τι διέταξε να καούν τα βιβλία, αλλά δεν κατάφερε να τα εξαφανίσει όλα. Ο Στάλιν είχε προωθήσει ακόμα παραπέρα την πραγματοποίηση ενός παρόμοιου σχεδίου στο αιώνα μας αλλά, παρόλα τα κάθε λογής ερείσματα που είχε καταφέρει να βρεί έξω από τα σύνορα της αυτοκρατορίας του, παρέμενε απροσπέλαστη στην αστυνομία του μια εκτεταμένη ζώνη του κόσμου όπου κορόιδευαν τις αγυρτίες του. Το ενσωματωμένο θεαματικό τα κατάφερε καλύτερα, με νέες μεθόδους και δρώντας αυτή την φορά παγκόσμια. (…)

Το πεδίο της ιστορίας ήταν το αξιομνημόνευτο, η ολότητα των συμβάντων οι συνέπειες των οποίων εκδηλώνονταν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Επίσης αξεχώριστα η γνώση έπρεπε να διαρκεί και να βοηθάει στην κατανόηση, τουλάχιστον εν μέρει, όσων θα συνέβαιναν εκ νέου: “κτήμα ες αεί”, λέει ο Θουκυδίδης. Με αυτό τον τρόπο η ιστορία ήταν το μέτρο μιας πραγματικής καινοτομίας. Όποιος πουλάει την καινοτομία έχει κάθε συμφέρον να εξαλείξει το μέσο αποτίμησής της. (…)

Γνωρίζουμε ασφαλώς ότι η ιστορία εμφανίστηκε στην Ελλάδα μαζί με την δημοκρατία. Μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι χάθηκε απ’ τον κόσμο μαζί με την τελευταία.

Σε τι διαφέρει το σχέδιο της ψευτο-δήλωσης από ό,τι γράφει στο βιβλίο του ο Σαμπκομαντάντε Μάρκος σχετικά με τις προθέσεις των κυρίαρχων δυνάμεων;

Ποιό είναι το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο μονοπολικός κόσμος στην πορεία του προς την παγκοσμιοποίηση; Τα εθνικά κράτη, οι αντιστάσεις, η κουλτούρα, ο τρόπος του κάθε έθνους να βλέπει τον κόσμο, ό,τι το κάνει να διαφέρει από τα άλλα έθνη. Πως είναι δυνατό να δημιουργηθεί ένα παγκόσμιο χωριό όπου όλοι είναι ίδιοι αν υπάρχουν τόσες διαφορές; Όταν λέμε ότι πρέπει να διαλυθούν τα εθνικά κράτη και να μετατραπούν σε ερήμους, δεν εννοούμε ότι θα σκοτώσουν τον κόσμο, αλλά τον τρόπο ζωής του κάθε λαού. Μετά την καταστροφή θα έρθει το ξανακτίσιμο. Θα ξανακτιστούν οι διάφορες περιοχές μέσα σε ένα νέο πλαίσιο. Εκείνο που ορίζουν οι νόμοι της αγοράς. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη της παγκοσμιοποίησης.

Το πρώτο της εμπόδιο είναι τα εθνικά κράτη: πρέπει να τους επιτεθεί και να τα καταστρέψει. Ότι κάνει ένα κράτος “εθνικό” πρέπει να καταστραφεί: η γλώσσα, ο πολιτισμός, η οικονομία, η πολιτική του ζωή και ο κοινωνικός του ιστός. (…)

Κάθε πολιτισμική διαφορά η οποία κάνει ένα Γάλλο Γάλλο, έναν Ιταλό Ιταλό, ένα Δανό Δανό, έναν Μεξικανό Μεξικανό, πρέπει να καταστραφεί, γιατί αποτελεί φράγμα στην παγκοσμιοποίηση της αγοράς. (…).

Αυτό σημαίνει ότι η πολιτιστική ιστορία, η ιστορία της παράδοσης, συγκρούεται με αυτή την διαδικασία και αποτελεί επομένως εχθρό της παγκοσμιοποίησης. Αυτό είναι ιδιαίτερα σοβαρό στην Ευρώπη, όπου υπάρχουν έθνη με μεγάλες παραδόσεις.

[Σαμπκομαντάντε Μάρκος, Ο Τέταρτος Παγκόσμιος Πόλεμος]

Μοιάζει να σκέφτονται πολλοί: «Συνωμοσία; Σχεδιασμοί; Μακροπρόθεσμα πλάνα; Μυστικά κονδύλια; Πολιτιστικές επιθέσεις; Πρόκειται ασφαλώς περί γελοιοτήτων, και ορίστε η απόδειξη: ορισμένοι πιστεύουν μια ψευδεπίγραφη δήλωση, τάχα του Κίσσινγκερ. Άρα όλα μούφες, και όλα τα σχετικά Λιακοπουλισμοί».

Λίγο πρόωρο δεν είναι το συμπέρασμα σας, φίλτατοι;

Αυτό που έγραψε ο Γκορ Βιντάλ ισχύει και για πολλούς έλληνες —συνήθως τους πιο «προοδευτικούς»:

«Δυστυχώς οι Αμερικανοί, ως άλλα σκυλιά του Παβλόφ, έχουν εκπαιδευτεί από τα ΜΜΕ να αντιδρούν με χαχανητά σε κάθε αναφορά της λέξης συνωμοσία.».

Μας βαράνε ντέφια...

Παλαιότερα είχα δημοσιεύσει ένα πόστι για το σχέδιο Ανάν, το οποίο σχολίαζε μια δήλωση του επιτρόπου της Ε.Ε. Φερχόϊγκεν:

[Ο Φερχόϊγκεν δήλωσε] «να ψηφίσουν ΟΧΙ οι Ελληνες είναι σα να ψήφιζαν ΟΧΙ οι Γερμανοί στήν επανένωση της Γερμανίας».

Ξέρει ασφαλώς ότι στην περίπτωσι της Γερμανίας ενώθηκε ένας και ο ίδιος λαός, που τον κρατούσαν χωρισμένο δύο διαφορετικά πολιτικά συστήματα. Και μάλιστα έπρεπε να προηγηθή η κατάρρευσι του ενός από αυτά γιά να έλθη η ένωσι.

Και πάλι, αν οι Γερμανοί της πρώην Α. Γερμανίας αποκτούσαν τα δικαιώματα που δίνει το σχέδιο Αννάν στούς Τουρκοκυπρίους (αλλά και στους Τούρκους, στην Ρωσσία ας πούμε στην περίπτωσι της Α. Γερμανίας), θα έλεγε τό ίδιο;

Η αναλογία του αντεπιχειρήματος μου φάνηκε ολόσωστη. Δεν ήξερα όμως ότι έτσι ακριβώς έγιναν τα πράγματα —από δυτικογερμανικής πλευράς. Για του λόγου το αληθές:

Από το 1950 ως το 1989, επί 39 χρόνια, η Δυτική Γερμανία αρνιόταν να αναγνωρίσει το καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας. Από τα μέσα της δεκαετίας του ‘60 η Ανατολική Γερμανία αναγνωρίστηκε διεθνώς απ’ όλα τα υπόλοιπα κράτη, ακόμα και από νατοϊκούς Συμμάχους της Βόννης. Αλλά η Δυτική Γερμανία ουδέποτε την αναγνώρισε…


Το 1952 ο Στάλιν πρότεινε την επανένωση των δύο Γερμανιών και την ταυτόχρονη αποστρατιωτικοποίησή τους. Το περιβόητο εκείνο Peace Note του Στάλιν είχε το χαρακτήρα μιας «διζωνικής συνομοσπονδίας», όπου θα κυριαρχούσαν οι κομμουνιστές στο ανατολικό τμήμα και οι αντι-κομμουνιστές στο δυτικό. Η «ενωμένη» Γερμανία δεν θα ήταν ενιαία χώρα, δεν θα λειτουργούσε ο κανόνας της πλειοψηφίας, δεν θα είχε πλήρη κυριαρχία, ενώ προβλέπονταν πολλαπλά βέτο σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς της χαλαρής κεντρικής διοίκησης.

Ο Καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας Κόνραντ Αντενάουερ το απέρριψε ασυζητητί. Εξήγησε ότι αυτό που προέβλεπε το Peace Note του Στάλιν ήταν περισσότερο «μια συγκυριαρχία ξένων επιρροών στη χώρα του, παρά μια επανένωση»!

Διακήρυξε ότι προτιμούσε να παραμείνει η χώρα του διαιρεμένη, παρά να ενωθεί με τρόπο που μονιμοποιούσε την υποταγή της: «Καλύτερα διαιρεμένοι με ελπίδα ότι κάποτε θα επιτύχουμε πραγματική επανένωση, παρά ενωμένοι στην απελπισία».

Ο Τσώρτσιλ αποδέχθηκε ενθουσιωδώς το Peace Note του Στάλιν. Η κυβέρνηση Τρούμαν στην Ουάσιγκτων το συζητούσε σοβαρά. Ο Αντενάουερ πιέστηκε τότε να αποδεχθεί την μοναδική ευκαιρία. Δεν υποχώρησε…
Επέμενε ότι η αληθινή Ένωση θα ερχόταν όταν αποδυναμωνόταν διεθνώς η ΕΣΣΔ και διαλυόταν Ανατολικογερμανικό καθεστώς, που ήταν απολύτως εξαρτημένο από τη Μόσχα.

Τον αποκάλεσαν «ανόητο», «φανατικό» και τυχοδιώκτη.
– Του υπενθύμιζαν ότι η διπλωματία προϋποθέτει τη «ρεαλιστική» αποδοχή του άλλου, δεν στηρίζεται στην – πολύ αβέβαιη - προοπτική διάλυσης του αντιπάλου.
– Τους απαντούσε ότι η πολιτική δεν είναι τζόγος, δεν στηρίζεται σε βραχυχρόνιες ευκαιρίες, αλλά σε μακροχρόνιες προοπτικές. Κι ότι οι πολιτικοί – αντίθετα με τους διπλωμάτες - δεν βιάζονται να κλείσουν προβλήματα όπως-όπως. Τα λύνουν όταν ωριμάσουν, δεν τα κλείνουν σε πρώτη «ευκαιρία». Γιατί αλλιώς δημιουργούν χειρότερα προβλήματα για το μέλλον.

Και ασφαλώς ποντάρουν στη μακροχρόνια αποδυνάμωση του αντιπάλου τους, για να κάμψουν την αδιαλλαξία του.

Ο Αντενάουερ διακήρυξε τότε ότι η «μη λύση» είναι απείρως προτιμότερη από μια «κακή λύση».

Αναθεματίστηκε γι’ αυτό από πολλούς. Αλλά δικαιώθηκε πλήρως. Και αναγνωρίστηκε η δικαίωσή του απ’ όλους.

(του Χρ. Λαζαρίδη, μέσω του Αντίβαρου)

(Ο Βίλυ Μπράντ, την δεκαετία του ΄70 προχώρησε στην υπογραφή κοινών συμφωνιών με την Ανατολική Γερμανία, αλλά μόνο ως δυο ξεχωριστές και αυτόνομες κρατικές οντότητες —δεν έγινε ποτέ συνομοσπονδιακή ένωση με βάση τα σοβιετικά σχέδια).

Διπλά ηλίθια, επομένως, η δήλωση του Φερχόϊγκεν, ο οποίος ως Γερμανός γνώριζε ασφαλώς πολύ καλά ότι η μπαρούφα του είναι ανιστόρητη. Όλα για την προπαγάνδα. Πόσα αντίστοιχα επιχειρήματα, ανιστόρητα, εκβιαστικά, ηλίθια, δεν ακούσαμε για το Μακεδονικό;

Άλλως πώς, όπως το έθεσε ο ποιητής της ρωμιοσύνης, Ιωάννης Μηλιώκας: «Να δείς σε λίγο που θα μας πούνε και μαλάκες...»

Η παπάρα της εβδομάδας

Παρουσίαση του καινούριου βιβλίου του Δ. Κούρτοβικ:

Μια συνάντηση παλιών φίλων, σε μια μικρή πόλη της Βόρειας Ελλάδας. Ο Έλληνας Χρυσικός, ο Σέρβος Ζούριτς, ο Βούλγαρος Στογιάνοφ, ο Μίρτσεφσκι από την «Ξερεισποιά», ο Μπίρι από την Αλβανία, η Λουπέσκου από τη Ρουμανία και ο Οζγκιουντέν από την Τουρκία. Και η μυστηριώδης Νίνα Ντάνεβα με την αδηφάγα γοητεία. Ένας ξεχασμένος «ματωμένος μακεδονικός γάμος». Ένας σύγχρονος λογοτεχνικός διαγωνισμός για ένα βαλκανικό βραβείο.

Μέσα σε τέσσερις ημέρες, τρεις διαφορετικές εκδοχές μιας παλιάς ιστορίας, και ένας ανορθόδοξος έρωτας θα γίνουν η αφορμή για να ξεσπάσει «πόλεμος» ανάμεσα σε φίλους, «καθ’ υποτροπήν Βαλκάνιους» συγγραφείς, ενώ οι αγρότες της περιοχής έχουν αποκλείσει τις εξόδους της βορειοελλαδίτικης πόλης. Θα φέρουν στην επιφάνεια απωθημένα πάθη, εκκρεμότητες που δεν έχουν διευθετηθεί και μια ανομολόγητη νοσταλγία για τη σκοτεινή σαγήνη της βαλκανικής «βαρβαρότητας».

Πρόκειται για μια ιστορία, σχετικά με τα βαλκανικά φαντάσματα και τις ιστορικές φαντασιώσεις – σχετικά με την ιστορική μνήμη και τον τρόπο διαμόρφωσης της επίσημης ιστορίας των Βαλκανίων, την εθνική ταυτότητα και τη θέση της περιοχής μας στον σύγχρονο κόσμο.

Ένα αιρετικό μυθιστόρημα-ψυχογράφημα της βαλκανικής ψυχής, για τους καθ’ υποτροπήν Βαλκάνιους, τα «βαλκανικά φρικιά», αλλά και για όσους θέλουν να νιώθουν Ευρωπαίοι.

Το «Τι ζητούν οι βάρβαροι» του Δημοσθένη Κουρτοβικ αποτελεί μια διαφορετική, πικρή αλλά αληθινή ματιά στην κοινή βαλκανική μας μοίρα.

Εντωμεταξύ, προ δεκαετίας (1998):

Βαλκανικά Συνέδρια

Αυτές τις μέρες γίνεται στην Θράκη το συνέδριο των συγγραφέων της Βαλκανικής.

(Κι όταν λέμε Βαλκανικός συγγραφεύς, κινηματογραφιστής, κοινωνικός επιστήμων κλπ σημαίνει ότι με κάθε ευκαιρία, θα γράφης, συστηματικά, και με ύφος κυνικό, περιφρονητικό, εκφράζοντας τήν βαθυτάτη αηδία σου που γεννήθηκες Ελλην, Βούλγαρος, Σέρβος).

Τό ξέρετε πως στην Ευρώπη όταν λένε Βαλκάνιοι εννοούν Γύφτους. Ετσι μας φαντάζονται κι έτσι τους λένε οι προπαγάνδες τους. Μόνο να πω εδώ πώς κι οι Γύφτοι πρέπει να ξεσηκωθούν εναντίον αυτου του ρατσιστικού ευρωπαικού μπαμπινιωτισμού. Και η προπαγάνδα τους λέει τα γνωστά ‐ κράτη ασταθή, καυγατζήδες και πολεμόχαροι άνευ λόγου και με ασήμαντες αφορμές, κατσαπλιάδες και μαχαιροβγάλτες, άπλυτοι, σκούροι, απολίτιστοι, επικίνδυνοι για όλη την ευρώπη, εστίες πολέμου κι όλα αυτά, είμαστε εμείς κι οι γείτονες μας. Κι έχεις και κάτι κουστουρίτσες να τους το επιβεβαιώνουν: ναι, είμαστε γύφτοι αλλά με καρδιά τώρα που ο μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές. Και πουλάμε κι εμείς, η Ελλάδα λιγώτερο, βαλκανικό φοκλόρ στους Ευρωπαίους και τσιγγάνικες μελωδίες στυλ μπρέγκοβιτς.

Ποιά είναι η λύση; Η ισοπέδωση. Να γίνουμε ένας αδιαφοροποίητος πληθυσμός μιά μάζα καταναλωτών για β' διαλογής προιόντα. Ετσι λένε λύνονται όλα τα προβλήματα. Να βρούμε λένε τα κοινά μας κι εννοούν να μοιάσουμε τόσο που να μην ξεχωρίζεις τον έναν απ τον άλλο. Παγκοσμιοποίηση των προσώπων και των παραδόσεων. Ετσι μας βλέπουν αυτοί, δηλαδή έτσι τους συμφέρει να μας βλέπουν.

Και μεις τι κάνουμε; Να σας πω να καραφλιάσετε.

Όργανώνουν λοιπόν ας πούμε καλή ώρα ένα συνέδριο Συγγραφέων των Βαλκανίων και μιλάνε για ομοιότητες και κοινά. Τι κοινό έχει η (ωραία) Γιουγκοσλάβικη λογοτεχνία με την Ελληνική και την τούρκικη, η τούρκικη με τον Κανταρέ της Αλβανίας (και μέγα υποκριτή), η Ελληνική με την Βουλγάρικη κλπ ο Θεός κι η ψυχή τους. Υστερα, εδώ μιλάμε για λογοτεχνία δε μιλάμε για πατάτες. Και κάθε άνθρωπος με λίγο μυαλό θα σκεφτόταν πως στην λογοτεχνία ωραίο και σημαντικό είναι ακριβώς η διαφοροποίηση, η καλλιέργεια της διαφοράς, των πολλών απόψεων, των διαφορετικών εκφράσεων. Ψιλά γράμματα. Αυτοί εκεί επιμένουν στις ομοιότητες. Το ωραιότερο ακολουθεί.

Πήγαν λοιπόν διάφοροι σ αυτό το συνέδριο. Ξέρετε , ομιλίες, αλληλογλυψίματα, κανένα κοριτσάκι που θέλει αυτόγραφο κλπ. Ανάμεσα τους ποιός. Αυτός ο Δημοσθένης Κούρτοβικ, ο κριτικός της Λογοτεχνίας που προσπαθεί χρόνια τώρα να το παίξει καπετάν δερβέναγας (άλλη λέξη ήθελα να γράψω) των ελληνικών γραμμάτων, ο οποίος γράφει κάτι ψόφια στα Νέα. Ο οποίος είναι και συντάκτης της εκπομπής του Βασιλικού για το βιβλίο στην τηλεόραση, (Ο Βασιλικός πήγε κι αυτός). Το συνέδριο το οργανώνει το Εθνικό κέντρο Βιβλίο, το Υπουργείο Πολιτισμού και η νομαρχία Εβρου. (Ολα αυτά τα σύνεδρια στον Εβρο τα κάνουν.).

Και τι συζητήσανε μεταξύ άλλων; Για την αναγκαιότητα του λατινικού αλφαβήτου!! Οχι δεν κάνω πλάκα. Βγήκε μάλιστα ο Τούρκος κι είπε πώς κι εμείς (οι Τούρκοι δηλαδή) τ αλλάξαμε το 22 σε λατινικό και δεν χάσαμε και τίποτα σπουδαίο. Ορίστε, βαλκανικές εμπειρίες. (Αν κι εγώ δεν μετράω την Τουρκία στα βαλκάνια αλλά θα μου πείτε εδώ το Ισραήλ παίζει μπάσκετ με την Ευρώπη και ποδόσφαιρο με την Ωκεανία).

Και εκτός από το αλφάβητο, ο αιρετικός, όπως τον αναφέρουν, Κούρτοβικ, συμπλήρωσε πως "υπάρχουν συλλαβές, ο πραγματικός ήχος των οποίων δεν «εκφράζεται» μέσα στα ελληνικά γράμματα". Τι ακριβώς σημαίνει αυτό δεν ξέρω, πάντως κάτι κακό. Και βεβαιώνει πως ενώ στην Ευρώπη οι παραδόσεις ταξιδεύουν παράλληλα, στα Βαλκάνια (οι παραδόσεις) βρίσκονται σε συνεχή πάλη!!!

Αλλοιώς; Αρτζι μπούρτζι και λουλάς.

(Ας ήταν όλα αυτά που λένε τουλάχιστον μόνο λόγια του τελευταίου, αλλά δεν είναι).

Α. Φαρμάκης

Περί εθνών, ιστορίας και άλλων τινών

Υπάρχει ελληνικό έθνος;

Αν πιστέψουμε τους φορείς της «προοδευτικής» ιδεολογίας στη χώρα μας πρόκειται για μια «κατασκευή», μια «επινόηση». Πρόσφατη μάλιστα. Το ακούσαμε πολλές φορές και από πολλές πλευρές επ' αφορμής της πρόσφατης επετείου της 25ης Μαρτίου. Καθώς ο δημόσιος διάλογος στην χώρα μας λαμβάνει χώρα κυρίως στις επιφυλλίδες των εφημερίδων (και δευτερευόντως στην τηλεόραση και το διαδίκτυο), θα εξετάσουμε κριτικά ορισμένες από τις απόψεις που παρουσιάζονται εκεί από τον λεγόμενο «προοδευτικό» χώρο —συνήθως πανεπιστημιακοί, δημοσιογράφοι και λοιποί οργανικοί διανοούμενοι.

Κατά ορισμένους το ελληνικό έθνος δημιουργήθηκε με βάση τις ιδέες του διαφωτισμού. Κατά άλλους, πιο σκληροπυρηνικούς, αποτελεί κατασκευή του νεοελληνικού κράτους. Κοινή διαπίστωση και μόνιμη επωδός η πρόσφατη δημιουργία του ελληνικού έθνους και η σύνδεση της δημιουργίας της με τις επιδιώξεις του εθνικισμού. Συνήθως θα επικαλεστούν ειδικούς επί του θέματος όπως ο Έρνστ Γκέλνερ, ο κ. Μπένεντικτ Άντερσον και ο Έρικ Χόμπσμπωμ. Το έθνος συνιστά «φαντασιακή κοινότητα» θα πουν (από το ομώνυμο βιβλίο του κ. Άντερσον), υπονοώντας ότι πρόκειται για ένα φάντασμα, προϊον πλύσης εγκεφάλου ή προπαγάνδας στους κακόμοιρους που με τα πολλά —ή με την βία, πίστεψαν ότι είναι έλληνες. Άλλωστε, όλα τα έθνη, μας λένε, αποτελούν επινόηση του διαφωτισμού ή της διαδικασίας κρατικής «εθνοποίησης» μέσω προπαγάνδας, βίας, κλπ.

Γράφει π.χ. ο Αντώνης Λιάκος:

H Ελληνική Επανάσταση ήταν ένας παρόμοιος μηχανισμός μαζικής εθνοποίησης. Οι άνθρωποι μπαίνοντας σ' αυτήν, θέλοντας μη θέλοντας, ή για χίλιους δυο λόγους, έβγαιναν πατριώτες. (...)

Εκείνο που μου φαίνεται ως το πιο ενδιαφέρον πρόβλημα δεν είναι αν ισχύει η φράση «Φτιάξαμε την Ιταλία, καιρός να φτιάξουμε και Ιταλούς» για την Ελλάδα αλλά γιατί ποτέ δεν μπήκε ένα παρόμοιο ερώτημα. Γιατί, δηλαδή, κανένας δεν είπε «έγινε η Ελλάδα, καιρός να κάνουμε τους Ελληνες», παρά το γεγονός ότι αυτό ακριβώς συνέβη;

Αντίστοιχα, ο Αλέξης Ηρακλειδής, «αναπληρωτής καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Πάντειου Πανεπιστημίου», το θέτει ως εξής:

Στη μελέτη του εθνικισμού επικρατούν διεθνώς δύο κύριες τάσεις. H μία (που είναι ώς τώρα η επικρατέστερη) πρεσβεύει ότι το έθνος, ως συλλογική ταυτότητα, και η αντίστοιχη ιδεολογία - ο εθνικισμός - είναι προϊόν των δύο τελευταίων αιώνων. Ο εθνικισμός «κατασκευάζει» το έθνος και όχι το αντίθετο. H δεύτερη σχολή συμφωνεί ως προς το σύγχρονο τού έθνους. Διαφωνεί όμως σε ό,τι αφορά τα περιθώρια κατασκευής του. Θεωρεί ότι οι μυθοπλαστικές ικανότητες των ελίτ και των εθνικών ιστορικών περιορίζονται από ορισμένα προϋπάρχοντα εθνοτικά-πολιτισμικά στοιχεία και ιστορικά γεγονότα. Δηλαδή ο εθνικισμός όντως «κατασκευάζει» το έθνος, αλλά τα εθνοτικά σύμβολα προϋπάρχουν (γλώσσα, θρησκεία, κουλτούρα, κοινή ζωή και ιστορία σε μία περιοχή, κ.λπ.), δεν «εφευρίσκoνται» εκ του μηδενός. Έτσι πιο εύκολα «πιάνει» ο ελληνικός, γαλλικός, γερμανικός, ιρλανδικός ή σερβικός εθνικός μύθος/εθνική ιστορία και η συλλογική ταυτότητα απ' ό,τι π.χ. η προσπάθεια δημιουργίας μίας νοτιοσλαβικής, βρετανικής, oθωμανικής ή παγκυπριακής εθνικής συνείδησης.

Αν τα εθνοτικά σύμβολα «γλώσσα, θρησκεία, κουλτούρα, κοινή ζωή και ιστορία σε μια περιοχή» προυπάρχουν τότε σε τι συνίσταται η «κατασκευή» του έθνους; Καθώς, για τους περισσότερους από εμάς, το έθνος έχει την έννοια της σύμπλευσης αυτών των στοιχείων, τι ακριβώς απομένει να κατασκευαστεί; Δεν αποτελούν από μόνα τους όλα αυτά ικανά στοιχεία για να διακρίνουμε ένα έθνος;

Η παραξήγηση βασίζεται σε σύγχυση των εννοιών. Μπερδεύεται έντεχνα η καθομιλουμένη έννοια του έθνους (η οποία έχει ιστορία χιλιετιών), με την έννοια που έδωσε ο Διαφωτισμός και η σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία στην λέξη έθνος και εθνικό κράτος. Έθνη, με την έννοια του λεξικού και της καθομιλουμένης, υπήρχαν από αρχαιοτάτων χρόνων —σε όλη την γνωστή ιστορία. Παραδείγματα άφθονα, από τους Πέρσες, τους Εβραίους και τους Κινέζους ως τους Ασσύριους και τους Ζουλού.

Πράγματι, το λεξικό Τριανταφυλλίδη π.χ. μας λέει:

έθνος το [éθnos] Ο46: σύνολο ανθρώπων που διακρίνεται και θέλει να διακρίνεται ως τέτοιο με βάση μια μακρόχρονη συνοίκηση στον ίδιο γεωγραφικό χώρο, μια κοινή ιστορική και πολιτιστική εξέλιξη, μια (υποθετική ή πραγματική) φυλετική ομοιογένεια.

Συσκοτίζοντας την διάκριση ανάμεσα στην καθομιλουμένη, σε ευρεία χρήση, και την ειδική, ιστορικά προσδιορισμένη, έννοια της λέξης ως συνώνυμης του έθνους-κράτους, οι πανεπιστημιακοί επιφυλλιδογράφοι μας εμφανίζουν ταχυδακτυλουργικά το ελληνικό έθνος ως ανύπαρκτο προ του Διαφωτισμού και της ακόλουθης εμφάνισης των ευρωπαϊκών εθνικισμών. Όπως αναφέρει ο Σβορώνος, εκείνοι που κάνουν λόγο για πρόσφατη δημιουργία των εθνών από τον εθνικισμό «είχαν μπερδέψει, όπως γίνεται συχνά ακόμη και τώρα, το πρόβλημα της διαμόρφωσης μιας εθνότητας με το πολιτικό αίτημα του εθνικού κράτους». Αντίστοιχα, σχετικά με την υποτιθέμενη δημιουργία του έθνους από την αστική τάξη, θα γράψει ότι «η σύνδεση της αστικής τάξης είναι με την έννοια του εθνικού κράτους όχι με την έννοια του έθνους, που την έχουν διαμορφώσει πολύ πριν οι διάφοροι λαοί».

Λες και οι γηγενείς πληθυσμοί του ελλαδικού χώρου περίμεναν τον Κοράη και τους διαφωτιστές για να αποκτήσουν κοινή «γλώσσα, θρησκεία, κουλτούρα, ζωή και ιστορία σε μία περιοχή». Συνήθως, εδώ επισημαίνουν την συνύπαρξη πολλών εθνοτήτων στην περιοχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας λες και αυτό αναιρεί την ύπαρξη της κάθε ξεχωριστής εθνότητας. Η ιδέα είναι ότι αφού τόσοι λαοί συνυπήρχαν, δεν μπορεί παρά προέκυψε ένας πολτός από αναμειγμένες εθνότητες, όπου δεν ξεχώριζε τίποτα, μέχρι που οι διαφωτιστές με το λέγε λέγε και τα κράτη, με τη βία, έπεισαν κάποιες από αυτές ότι αποτελούν ξεχωριστό έθνος. Η πολιτιστική ιστορία, η λαογραφία και κυρίως η ιστορία των λαϊκών εξεγέρσεων διαψεύουν αυτές τις απόψεις. Για να στηρίξουν άλλωστε την θεωρία της «συνύπαρξης» παραλείπουν έντεχνα το πλαίσιο της, δηλαδή την οθωμανική κατάκτηση και κατοχή —ώστε να νομίσει κανείς ότι όλες αυτοί οι λαοί ζούσαν σαν μια μεγάλη χαρούμενη παρέα. Παράδειγμα, η κα. Κουλούρη, η οποία γράφει στο άρθρο της "The Tyranny of History" (δημοσιευμένο στον διαδικτυακό τόπο του CDRSEE): «Ορισμένοι όροι οι οποίοι έχουν επιβληθεί για την περιγραφή ιστορικών γεγονότων ή περιόδων αντικατοπτρίζουν αρνητικές προκαταλήψεις. Αυτή είναι η περίπτωση των όρων "Τουρκοκρατία" ή "Οθωμανική Κατοχή" -οι οποίοι σιγά σιγά εξαφανίζονται από τα σχολικά βιβλία-, αλλά και πολλών άλλων που δεν μπορούμε να συζητήσουμε στα πλαίσια του παρόντος». (Αντίστοιχες απόψεις θα βρούμε στην Νεοελληνική Ιστορία που διανεμήθηκε μέσω της εφημερίδας "ΤΑ ΝΕΑ").



Ξεχνάνε επίσης να μας πούν πως ακόμα και η θεωρία περί πρόσφατης «κατασκευής» και «επινόησης» των εθνών, δεν είναι η μόνη πανεπιστημιακή θεωρία —ούτε αποτελεί το λαμπρότερο παράδειγμα επιστημονικής μεθοδολογίας. Για παράδειγμα ο κ. Άντερσον, τις θέσεις του οποίου επικαλούνται ως θέσφατο για να εξηγήσουν κάθε περίπτωση εθνογέννεσης, έχει μικρή ή μηδαμινή γνώση της ελληνικής περίπτωσης και παραθέτει μηδενική σχετική βιβλιογραφία. Έτσι, μια σχηματική εξηγητική θεωρία, βασισμένη σε συγκεκριμένες και ειδικές εμπειρίες, μετατρέπεται σε καθολικό κανόνα και κριτήριο —τυπικό παράδειγμα πολιτιστικού ιμπεριαλισμού.

Ασφαλώς οι εμπειρίες των δυτικών κρατών κατά την διαδικασία της εθνογέννεσης δεν είναι καθολικά αντιπροσωπευτικές —πρόκειται για κοινωνίες οι οποίες εκκίνησαν από την πτώση της Ρώμης, εισήχθηκαν στον νέο κόσμο αποδιαθρωμένες από ξένες επιθέσεις, με μικρή ιστορική παρακαταθήκη, χωρισμένες σε δεκάδες φεουδαλικά βασίλεια, κομητείες και περιοχές, οι διαδικασίες εθνογέννεσης στις οποίες κράτησαν πολλούς αιώνες. Τα ίδια φαινόμενα δεν συναντώνται παντού. Και όμως, από εκεί αντλούν τα παραδείγματα τους οι σύγχρονοι μελετητές του εθνικού ζητήματος —ή, όπως ο κ. Άντερσον, ακόμα παραπέρα στα κρεόλικα κράτη, δημιουργήματα της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας πέραν του Ατλαντικού με ελάχιστη ιστορική πορεία. Δηλαδή σε ακόμα ειδικότερες και περιορισμένες τοπικά συνθήκες. Αντίθετα, ειδικοί επί της ελληνικής ιστορίας, με γνώση των συνθηκών ανάπτυξης της, όπως ο μαρξιστής ιστορικός κ. Σβορώνος αποσιωπούνται —όπως αποσιωπούνται αντίστοιχες κριτικές σε αυτές τις θωρείες από ιστορικούς μη δυτικών λαών, π.χ. των πρώην αποικιών.

Παρουσιάζοντας στις συνεισφορές του στο δημόσιο διάλογο την θεωρία της κατασκευής (και δη εκ του μηδενός) ως την κραταιά και μοναδική με επιστημονικά εχέγγυα, οι διανοούμενοι μας αποκρύπτουν —ή συσκοτίζουν— , την ύπαρξη τεσσάρων τουλάχιστον διακριτών απόψεων πάνω στο εθνικό ζήτημα. Δηλαδή τους αρχεγονιστές (primordials), τους εθνοσυμβολιστές (ethnosymbolists), τους μοντερνιστές (modernists) και, βέβαια, τους μεταμοντερνιστές (post-modernists).

Έτσι, το θέμα εμφανίζεται, στα μάτια του περιστασιακού αναγνώστη, ως διαμάχη ανάμεσα στην ορθή, «αντικειμενική» ιστορική άποψη των προοδευτικών μας πανεπιστημιακών —που υποτίθεται όλοι συμφωνούν στο «πρόσφατο» των εθνών και την «κατασκευή» τους, και σε ανιστόρητους ελληναράδες που έχουν μείνει στον Παπαρρηγόπουλο.

Ούτε εξάλλου αναφέρονται οι ασυμφωνίες ανάμεσα στις ίδιες τις θεωρίες περί πρόσφατης εθνογέννεσης — π.χ. ότι ο Γκέλνερ εξηγεί τα έθνη ως αποτέλεσμα και συνάμα φορέα της βιομηχανικής επανάστασης, ο Κέντουρι (Kedourie) ως προϊον του διαφωτισμού ενώ ο Άντερσον θεωρεί ότι ιδιαίτερο ρόλο έπαιξε η ανάπτυξη των τυποποιημένων μεθόδων σήμανσης, όπως η τυπογραφία και η χαρτογράφηση. Συνήθως η απάτη των ντόπιων «προοδευτικών» επιφυλλιδογράφων έγκειται στο να κρατάνε κυρίως την ετικέτα «φαντασιακές κοινότητες», από τον τίτλο του βιβλίου του Άντερσον, υπονοώντας ότι φαντασιακές ίσον ψεύτικες —πρόκειται για την μεταμοντέρνα ανάγνωση. Ακόμα και για τον ίδιο τον Άντερσον, όμως, δεν ισχύει αυτή η ταυτότητα. Το «φαντασιακό», επιμένει, δεν σημαίνει και ψεύτικό ή κατά φαντασίαν. Το «φαντασιακό» δηλώνει απλά ότι δεν έχουμε άμεση εποπτεία του έθνους. Κατά Άντερσον «το έθνος αποτελεί μια ανθρώπινη κοινότητα που φαντάζεται τον εαυτό της ως πολιτική κοινότητα, εγγενώς οριοθετημένη και ταυτόχρονα κυρίαρχη. Αποτελεί κοινότητα σε φαντασιακό επίπεδο, επειδή κανένα μέλος, ακόμα και του μικρότερου έθνους, δεν θα γνωρίσει ποτέ τα περισσότερα από τα υπόλοιπα μέλη, δεν θα τα συναντήσει ούτε καν θα ακούσει γι' αυτά, όμως ο καθένας έχει την αίσθηση του συνανήκειν».

Σύμφωνα με τον σκώτο ιστορικό Μάρρευ Πίττοκ, «η αδυναμία της έννοιας του Άντερσον περί "φαντασιακής κοινότητας" είναι ότι υπονοεί πως μπορεί κανείς να φανταστεί ό,τι θέλει, και να επιλέξει ταυτότητα κατά βούληση όπως ένας μεταμοντέρνος καταναλωτής διαλέγει lifestyle». O Άντωνυ Σμιθ αντίστοιχα, θεωρεί προβληματικό ότι σύμφωνα με τον Άντερσον «το έθνος δεν έχει καμμία πραγματικότητα πέρα από τις απεικονίσεις και της αναπαραστάσεις του. Μια τέτοια άποψη έρχεται σε αντίθεση με την κοινωνιολογική πραγματικότητα του έθνους, τους δεσμούς αλληλεγύης και ανήκειν που μοιράζεται τόσο μεγάλο πλήθος ατόμων, και συσκοτίζει την θεσμική, πολιτική και εδαφική σύσταση των εθνών, καθώς και τις πανίσχυρες και διαδεδομένες πολιτισμικές πηγές και παραδόσεις που βρίσκονται πίσω από τόσα έθνη και τους προσφέρουν μια αίσθηση απτής ταυτότητας».

Στα ίδια πλαίσια, αποκρύβονται οι θέσεις των μελετητών που αντιτίθενται στην έννοια της σύγχρονης δημιουργίας των εθνών εκ του μηδενός ή μέσω προπαγάνδας και καταδεικνύουν την αρχαιότητα και ιστορική συνέχεια των εθνοτήτων και των εθνοτικών στοιχείων. Ενδεικτικά αναφέρουμε τους Άντωνυ Σμιθ (Antony D. Smith), Άρμστρονγκ (John Alexander Armstrong), Χέιστινγκς (Andrian Hastings), Χάτσινσον (John Hutchinson) Κόνορ (Walker Connor), Γκρόσμπυ (Steven Grosby), Μίλλερ (David Miller), Τόντ (Emmanuel Todd), κ.α. Ο σκώτος ιστορικός Μάρρευ Πίτοκ (Pittock) μάλιστα, σχολιάζοντας τις σχετικές εξελίξεις, παρατηρεί πως «η ιδέα ότι τα έθνη και ο εθνικισμός δεν προηγούνται της Γαλλικής Επανάστασης χάνει όλο και περισσότερο έδαφος».

Ο Άντωνυ Σμιθ, κατά την περίφημη διάλεξη του στο πανεπιστήμιο του Ουόργουικ, καταθέτει τα εξής για την εθνοσυμβολική προσέγγιση επιτιθέμενος στις απόψεις του Γκέλνερ:

Πιστεύω ότι αυτού του είδους η προσέγγιση, ας την πούμε «εθνο-συμβολιστική», μας βοηθάει περισσότερ στην κατανόηση της ανάπτυξης των εθνών, την άνοδο των εθνικών εθνικισμών και τις σχετικές συγκρούσεις.

Καταρχάς, πρόκειται περί προσέγγισης ή οπτικής, όχι περί θεωρίας. Αμφιβάλλω ότι είμαστε ήδη στην θέση να διαμορφώσουμε μια θεωρία για κάτι τόσο πρωτεϊκό και πολυσύνθετο όσο το φαινόμενο των εθνοτήτων, των εθνών και των εθνικισμών, παρεκτός σε πολύ αφηρημένο επίπεδο.

Δεύτερον, αυτού του είδους η προσέγγιση μπορεί να μας βοηθήσει να εξηγήσουμε γιατί ορισμένοι πληθυσμοί είναι πιθανότερο να ξεκινήσουν ένα εθνικιστικό κίνημα υπό ορισμένες προυποθέσεις, και τι περιεχόμενο θα έχει αυτό το κίνημα —αν και σε αυτό το τομέα απομένουν να γίνουν πολλά.

Μια διερεύνηση των παλαιότερων εθνικών σχηματισμών θα μας βοηθήσει, κατά την γνώμη μου, να εξηγήσουμε τα σημαντικά ζητήματα και προβληματισμούς των εθνικισμών που ακολούθησαν σε κάποιο πληθυσμό, και να μας δώσει στοιχεία για την πιθανή ανάπτυξη ενός έθνους και ενός εθνικισμού. Η σύγχρονη Ελλάδα αποτελεί παράδειγμα αυτού του πράγματος. Η διπλή της κληρονομία της αυτοκρατορικής βυζαντινής ορθοδοξίας και της κλασσικής δημοκρατίας της αρχαιότητας καθόρισε τα πρότυπα και τα περιεχόμενα των ελληνικών εθνικισμών του δεκάτου ενάτου αιώνα και μετά —και δείχνει τους λόγους για τους οποίους θα έπρεπε κανείς να περιμένει την ανάπτυξη ενός ισχυρού εθνικιστικού κινήματος στους Έλληνες, και όχι, π.χ. στους γειτονικούς Βλάχους (Campbell and Sherrard 1968, ch. 1; Kitromilides 1989).

Τρίτον, η προσέγγιση που προτείνω δίνει έμφαση στην σημασία της μνήμης, των αξιών, των μύθων και των συμβόλων. Ο εθνικισμός συχνότατα περιλαμβάνει την επιδίωξη συμβολικών στόχων —εκπαίδευση σε μια συγκεκριμένη γλώσσα, απόκτηση τηλεοπτικού σταθμού στην γλώσσα σου, διατήρηση των αρχαίων ιερών τόπων όπως το τζαμί στην Αντιόχεια και το Τείχος των Δακρύων, το δικαίωμα στην ίδια θρησκευτική έκφραση, το να έχει ένας λαός τα δικά του δικαστήρια, σχολεία και τύπο, το δικαίωμα σε συγκεκριμένες φορεσιές και ούτω καθεξής, στόχοι οι οποίοι συχνά καταλήγουν σε εξεγέρσεις και αιματηρές συγκρούσεις, βασισμένες καθώς είναι σε λαϊκές μνήμες, σύμβολα και μύθους. Οι υλιστικές, ορθολογιστικές και μοντερνίστικες θεωρίες πολύ λίγα έχουν να πουν για τα συγκεκριμένα θέματα, ιδιαίτερα για το πολύ σημαντικό στοιχείο της συλλογικής μνήμης (see Connor 1993; Horowitz 1985, ch. 2; Hutchinson 1987; Kapferer 1988; cf. Tonkin, McDonald and Chapman 1989).

Τέταρτον, η εθνο-συμβολιστική προσέγγιση μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε γιατί ο εθνικισμός έχει τόσο συχνά μεγάλη λαϊκή απήχηση. Μπορεί η διανόηση να «προσκαλεί τις μάζες στην ιστορία» και να πολιτικοποιεί αυτές και τις κουλτούρες τους, αλλά γιατί οι μάζες ανταποκρίνονται; Όχι απλά λόγω υλικών ανταμοιβών. Ο λόγος είναι ότι η παραδοσιακή, λαϊκή τους κουλτούρα θεωρείται σημαντική και μετατρέπεται σε θεμέλιο μια καινούργιας, λαϊκής κουλτούρας του έθνους. Επομένως ο εθνικισμός συχνά περιλαμβάνει την λαϊκή κινητοποίηση των μαζών. (Nairn 1977, ch. 2; Smith 1989).

Μια προφανής παρατήρηση η οποία όμως λείπει σκανδαλωδώς από τις περισσότερες αναφορές στο θέμα είναι ότι η ιστορική θεωρία δεν αποτελεί ένα ουδέτερο, επιστημονικό πεδίο, με την έννοια των «σκληρών επιστημών» (φυσική, μαθηματικά, κλπ), αλλά ένα χώρο διαπάλης ιδεών, ιδεολογικά φορτισμένο. Αντίστοιχα με την ιδεολογική πλευρά της ιστορικής έρευνας αποκρύπτεται η πολιτική της σημασία, τόσο σαν όργανο επιρροής όσο και ως πεδίο δράσης ποικίλλων δυνάμεων (ακόμα και ξένων κρατών και οργανισμών τύπου CDRSEE). Σοφά λέει ο Orwell ότι «όποιος ελέγχει το παρελθόν, ελέγχει το μέλλον».

Η άποψη που προπαγανδίζεται από τους προοδευτικούς μας είναι ότι μόνο ο εθνικός λόγος συνιστά «πολιτική» (καταδικαστέα ως εθνικιστική), υπονοώντας έτσι ότι οι δικές τους ιστορικές αποτιμήσεις και θεωρίες είναι επιστημονικά ουδέτερες. Στα ίδια πλαίσια ζητάνε και πανεπιστημιακά εχέγγυα στην Ιστορία για να μπορεί κάποιος να λάβει μέρος στην σχετική συζήτηση —αφού πρόκειται τάχα για αμιγώς επιστημονικό πεδίο (όρα και τις περιφρονητικές αναφορές της κ. Κουλούρη σε «housewives» και του κ. Λιάκου σε «ψυχοπαθείς», «αλευρομάγειρυς», κλπ). Αυτό φυσικά έρχεται σε αντίθεση τόσο με την φύση και το ρόλο των ανθρωπιστικών επιστημών όσο και με την ηθική του δημοκρατικού διαλόγου και της ανάπτυξης των ιδεών.

Είναι προφανές ότι η συνεισφορά του καθενός κρίνεται στην βάση της αξίας της επιχειρηματολογίας του και όχι με βάση τα διπλώματα και τα διαπιστευτήρια του —εξάλλου πρώτοι θα βιαστούν να αποπέμψουν την Ακαδημία Αθηνών, τον Νεοκλή Σαρρή ή τον Παναγιώτη Ήφαιστο. (Παραλλείπουν άλλωστε να πουν ότι πολλοί αναγνωρισμένοι μελετητές του εθνικού φαινομένου εκκίνησαν από άλλο αντικείμενο. Π.χ. ο Μπένεντικτ Άντερσον τελείωσε Κλασσικές Σπουδές και ύστερα μαθήτευσε στις πολιτικές επιστήμες με ειδίκευση στην Ινδονησία του Σουχάρτο, ενώ ο Έρνστ Γκέλνερ σπούδασε φιλοσοφία).

Όπως είπαμε, το επιστημονικό κομμάτι της ιστορικής έρευνας είναι πάντα υπό εξέταση και ποτέ δεν είναι εντελώς αθώο ιδεολογικών επιρροών. Άλλωστε δεν έχουμε το παράδειγμα του επίσης επιστημονικού πεδίου της Οικονομίας; Θεωρεί κανείς ότι οι οικονομικές θεωρίες που αναπτύσσονται στην Δύση και προπαγανδίζονται σε τρίτες χώρες, όπως ο φιλελευθερισμός, είναι ιδεολογικά αθώες; Θεωρεί ότι δεν στηρίζονται και προβάλλονται ως εργαλεία άσκησης πολιτικής από τις ΗΠΑ; Αν θα πρέπει να δυσπιστούμε απέναντι στον κ. Φρήντμαν, γιατί να δεχτούμε ως ουδέτερο επιστημονικά λόγο τις μοντερνίστικες και μεταμοντέρνες απόψεις περί ιστορίας, σε μια στιγμή όπου η παγκοσμιοποίηση και η διαμόρφωση εννιαίων αγορών εντείνει τις πιέσεις στα παραδοσιακά εθνικά κράτη και την μείωση της κυριαρχίας τους;

Ο Αντώνης Λιάκος, δεν κρύβει το πολιτικό διακύβευμα της ερμηνείας της ιστορίας. Ζητάει ότι πρέπει να ξεπεράσουμε τους αρχέγονους εθνικούς δεσμούς (κουλτούρα, γλώσσα, κλπ) υπερ των πολιτικών (civic) τέτοιων, δηλαδή την σύσταση ενός κράτους χωρίς πολιτισμικές και ιστορικές εθνικές αναφορές, αλλά μόνο με πολιτικές αναφορές, όπως των ατομικών δικαιωμάτων, της ιδιότητας του πολίτη κλπ —τέτοιου είδους κράτη είναι το Αμερικάνικο και υποτίθεται το Γαλλικό. Όπως γράφει:

(...) έτσι μεταθέτουμε την προσοχή μας από τους αρχέγονους (primordial) στους πολιτικούς (civic) δεσμούς τού συνανήκειν. Αυτή η στροφή είναι αναγκαία για να καταλάβουμε τις διαδικασίες αλλαγής και επανασυγκρότησης των πολιτικών κοινοτήτων μέσα στις οποίες ζούμε σήμερα. Για να καταλάβουμε δηλαδή τη σχέση του ελληνικού συνανήκειν με το διαμορφούμενο ή διαμφισβητούμενο ευρωπαϊκό· για να καταλάβουμε αν και πώς μπορεί να δημιουργηθεί συνανήκειν με τους μετανάστες και αλλοεθνείς που ζουν μαζί μας· για να καταλάβουμε πως αλλάζει η κοινότητά μας αλλά και πως μπορεί να διατηρήσει την αλληλεγγύη της σε συνθήκες παγκοσμιοποίησης· για να καταλάβουμε ευρύτερα τη σχέση μεταξύ πολιτισμικής διαφοροποίησης και αλληλεγγύης στη συγκρότηση κοινοτήτων. H εθνική ταυτότητα έχει να κάνει με τους προσανατολισμούς και τις προτεραιότητες που θέλει να επιβάλει σε όσους τη μοιράζονται. Από καιρό έχει γίνει αισθητή η ανάγκη ανακαίνισής της.

Ο Άντωνυ Σμιθ, γράφει, απαντώντας θαρρείς σε τέτοιου είδους απόψεις, ότι «καθώς τόσοι λαοί θεωρούν ότι το έθνος τους επιτελεί σημαντικές κοινωνικές και πολιτικές λειτουργίες, θα χρειαστεί κάτι πολύ περισσότερο από την Συνθήκη του Μάαστριχτ για να τους απομακρύνει από τους βαθείς τους εθνικούς δεσμούς».

Σε κάθε περίπτωση, η συζήτηση παραμένει ανοικτή.

Η παπάρα της εβδομάδας

Η εταιρεία Rainbow, ως επίσημος διανομέας της Apple στην Ελλάδα και την Κύπρο, στη φετινή διοργάνωση Superbrands δέχτηκε το βραβείο για την ανάδειξη της Apple ως Superbrand στην Ελλάδα για τη χρονιά που πέρασε, στην κατηγορία των Ηλεκτρονικών Μηχανημάτων- Software- Hardware.

Το γεγονός αυτό τίμησε την εταιρεία Rainbow, καθώς επί 28 ολόκληρα χρόνια συμβάλλει ενεργά στην αύξηση της αναγνωρισιμότητας και αξιοπιστίας των προϊόντων Apple στην ελληνική αγορά.

Απο εδώ

Βαρυσήμαντο σπάσιμο σιωπής

Ευχαριστώ την ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ που μου έδωσε τη δυνατότητα να εκφραστώ και να δω τις απόψεις μου να δημοσιεύονται και μάλιστα στην πρώτη σελίδα.

(...)

Τώρα ξαναγυρίζω στη σιωπή μου. Παρακαλώ τον Θεό να μην με φέρει άλλη φορά σε παρόμοια ανάγκη να ξαναμιλήσω —Σεφέρης 1969

Αλέξανδρος Ανδρικόπουλος, 13 ετών

Και να που οι περιστάσεις απαίτησαν το σπάσιμο της σιωπής, και δη από τις σελίδες της έγκριτης Εσπρέσσο.

Αλλαγή πλεύσης...

Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές σε αυτό το ιστολόγιο τάχθηκα υπερ μιας συντηρητικής, εθνοκεντρικής και γενικά οπισθοδρομικής πολιτικής θεώρησης.

Όχι πια. Ξαναδιαβάζοντας, χωρίς τις παλαιοκομμουνιστικές μου προκαταλήψεις τις ομιλίες και τους λόγους του Αλέξη Τσίπρα έφθασα να αναγνωρίσω ότι υπάρχει μια σύγχρονη, ευρωπαϊκή εκδοχή της αριστεράς η οποία έχει ακόμα πολλά να δώσει. Δεν είναι τυχαία τα υψηλά ποσοστά που δίνουν οι δημοσκοπήσεις στον πρόεδρο: ο κόσμος διψά για μια πραγματική αλλαγή και ο χώρος της προοδευτικής αριστεράς είναι ο πλέον κατάλληλος για να την πραγματώσει.

Θα ήθελα να ζητήσω συγνώμη για όσο κακό έχω κάνει από το ιστολόγιο αυτό. Υπόσχομαι από εδώ και εμπρός να αγωνιστώ και εγώ στο πλάι των στρατευμένων στο πλευρό του Αλέξη συντρόφων Τάλου, Όλντ-Μπόυ κλπ.

Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός.