Δημοσιεύθη:
19.2.07 @ 8:38 μ.μ.
Ετικέτες:
6 σχόλια



 

Φάιβ ίζι πίσις

Στα αγαπημένα μου τραγούδια όλων των εποχών συμπεριλαμβάνονται το Sempreverde, το La chanson de Jacky, το Green Grass Of Tunnel, το A Red Light for the Greens, το Where is My Mind, το Near Wild Heaven κ.α. Από ελληνικά το Χατζηκυριάκειο, το Όλαρια - Όλαρα, το Φασμπίντερ και ξερό ψωμί, η Ανοιξιάτικη Βροχούλα, η Άνοιξη, το Με Σκότωσε Γιατί την Αγαπούσα, το Πάρτυ κ.α. Από ορχηστρικά το Cello Suite #1, το Concert For Piano #2 Opus 21, το Convento De Santa Anna, η Troika, το Chanson, το 52 Cymru Beats κ.α.

Είμαι κολλημένος Appleλας, από το OS X και μετά, με την έννοια ότι έχω στο Dashboard μου widgets που μετράνε ανάποδα τις ημέρες ως το επόμενο WWDC, ενώ παρακολουθώ καθημερινά τις σχετικές RSS τροφοδοσίες. Που είσαι, Λεοπάρδαλη;

Βρίσκω τα μεγάλα ταξίδια ιδιαίτερα εθιστικά. Σε συνεχόμενες χρονιές έχω κάνει δις το γύρο της Ευρώπης, ενώ καλύτερη συνεχόμενη περίοδος της ζωής μου ήταν ο μήνας που ακολούθησα τον αυτοκινητόδρομο 61 στην Αμερική.

Είμαι φετιχιστής με τα μικρά σουβενίρ από ταξίδια, περιόδους ζωής, διαδρομές, σπίτια, βιβλία, συγγενείς, έρωτες, φίλους και γνωστούς, κλπ. Αν μπορούσα θα τα μάζευα όλα σε μια τεράστια σοφίτα.

Μου αρέσουν οι σαχλοταινίες (πχ. κωμωδίες με τον Μπεν Στίλερ ή τον Σον Γουίλιαμ Σκοτ) εξίσου με τα μεγάλα επικά έργα του Κουροσάβα ή τα λυρικά του Κισλόφσκι. Νέα ανακάλυψη μου, ο Γουίλ Φέρελ (θεός). Σιχαίνομαι την σινεφιλία και της κριτικές του Δανίκα. Όταν ήμουν μικρός ήθελα να γίνω Βασίλης Ραφαηλίδης.

---

Πασάρω στον Σπουργίτη, τα Βαριεστημένα Τούβλα, τα Απίστευτα Δρώμενα, την ange-ta και τον Vive ρέεεεε.

Για τα βιβλία της ιστορίας

Εκτός από μια κληρονομιά -που παραμένει σημαντική, αλλά είναι καταδικασμένη να φθίνη συνεχώς- από βιβλία και παλαιά κτίρια, τα οποία άλλωστε όλο και συχνότερα επιλέγονται και παρουσιάζονται σε προοπτική ανάλογα με τα οφέλη του θεάματος, δεν υπάρχει πια τίποτα, τόσο στην κουλτούρα όσο και στη φύση που να μην έχει αλλοιωθεί και μολυνθεί, σύμφωνα με τα μέσα και τα συμφέροντα της σύγχρονης βιομηχανίας. (…)

Η διακυβέρνηση του θεάματος, η οποία κατέχει στις μέρες μας όλα τα μέσα πλαστοποίησης του συνόλου τόσο της παραγωγής όσο και της αντίληψης, είναι απόλυτος κύριος των αναμνήσεων όπως είναι ανεξέλεγκτος κύριος των σχεδίων που διαμορφώνουν το απώτερο μέλλον. Κυριαρχεί απόλυτα παντού˙ εκτελεί τις ετυμηγορίες στις οποίες καταλήγει έπειτα από συνοπτική διαδικασία. (…)

Η πρωταρχική επιδίωξη της θεαματικής κυριαρχίας ήταν να εξαλείψει την ιστορική γνώση εν γένει και καταρχήν σχεδόν όλες τις πληροφορίες και τα εύλογα σχόλια σχετικά με το πιο πρόσφατο παρελθόν. Ένα τόσο κατάφορο και αυταπόδεικτο γεγονός δε χρειάζεται εξηγήσεις. Το θέαμα οργανώνει με μαεστρία την άγνοια για όσα συμβαίνουν και, αμέσως μετά, την λήθη όσων μολαταύτα κατόρθωσαν να γίνουν γνωστά. Το πιο σημαντικό είναι και το πιο κρυφό. (…) Μια απολυταρχική εξουσία τόσο πιο ριζικά καταργεί την ιστορία όσο πιο επιτακτικές είναι οι ανάγκες για κάτι τέτοιο, και προπαντών ανάλογα με τις μεγαλύτερες ή μικρότερες πρακτικές ευκολίες εκτέλεσης που συναντά. Ο Τσιν Τσε Χοάνγκ Τι διέταξε να καούν τα βιβλία, αλλά δεν κατάφερε να τα εξαφανίσει όλα. Ο Στάλιν είχε προωθήσει ακόμα παραπέρα την πραγματοποίηση ενός παρόμοιου σχεδίου στο αιώνα μας αλλά, παρόλα τα κάθε λογής ερείσματα που είχε καταφέρει να βρεί έξω από τα σύνορα της αυτοκρατορίας του, παρέμενε απροσπέλαστη στην αστυνομία του μια εκτεταμένη ζώνη του κόσμου όπου κορόιδευαν τις αγυρτίες του. Το ενσωματωμένο θεαματικό τα κατάφερε καλύτερα, με νέες μεθόδους και δρώντας αυτή την φορά παγκόσμια. (…)

Το πεδίο της ιστορίας ήταν το αξιομνημόνευτο, η ολότητα των συμβάντων οι συνέπειες των οποίων εκδηλώνονταν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Επίσης αξεχώριστα η γνώση έπρεπε να διαρκεί και να βοηθάει στην κατανόηση, τουλάχιστον εν μέρει, όσων θα συνέβαιναν εκ νέου: “κτήμα ες αεί”, λέει ο Θουκυδίδης. Με αυτό τον τρόπο η ιστορία ήταν το μέτρο μιας πραγματικής καινοτομίας. Όποιος πουλάει την καινοτομία έχει κάθε συμφέρον να εξαλείξει το μέσο αποτίμησής της. (…)

Όλοι οι ειδικοί είναι άνθρωποι του κράτους και των μέσων μαζικής ενημέρωσης, και δεν αναγνωρίζονται σαν τέτοιοι παρά μόνο εξαιτίας αυτού του γεγονότος. Κάθε ειδικός υπηρετεί το αφεντικό του, διότι καθεμία απ’ τις παλιές δυνατότητες ανεξαρτησίας έχει σχεδόν εκμηδενιστεί απ’ τις συνθήκες οργάνωσης της σημερινής κοινωνίας. Ο ειδικός που υπηρετεί καλύτερα είναι ασφαλώς εκείνος που ψεύδεται. (…) Δεν υπάρχει τώρα πια κρίση, για την οποία να υπάρχει η εγγύηση μιας σχετικής ανεξαρτησίας, από μέρους εκείνων που αποτελούσαν τον επιστημονικό κόσμο. Απο μέρους εκείνων, λόγου χάρη, που υπερηφανεύονταν άλλοτε για την ικανότητα τους επαλήθευσης, που τους επέτρεπε να προσεγγίζουν ό,τι αποκαλούσαν αμερόληπτη ιστορία των πραγμάτων, ή τουλάχιστον να πιστεύουν ότι άξιζε να γνωστοποιηθεί. Δεν υπάρχει καν αδιαμμφισβήτητη βιβλιογραφική αλήθεια, και οι περιλήψεις που έχουν καταχωρηθεί με την βοήθεια της πληροφορικής στις καρτελοθήκες των εθνικών βιβλιοθηκών θα σβήσουν ακόμα περισσότερο τα ίχνη της. Είναι να τα χάνει κανείς αναλογιζόμενος τι ήταν κάποτε οι δικαστές, οι γιατροί, οι ιστορικοί και τα επιτακτικά καθήκοντα που έθεταν συχνά στον εαυτό τους μέσα στα όρια των αρμοδιοτήτων τους: οι άνθρωποι μοιάζουν περισσότερο στην εποχή τους παρά στον πατέρα τους. (…)

Η δυαδική γλώσσα των ηλεκτρονικών υπολογιστών αποτελεί επίσης μια ακαταμάχητη προτροπή να δεχόμαστε ανα πάσα στιγμή, αναντίρρητα, αυτό που έχει προγραμματιστεί σύμφωνα με την βούληση κάποιου άλλου, και που παρουσιάζεται σαν η άχρονη πηγή μιας ανώτερης, αμερόληπτης και τέλειας λογικής. Τι κέρδος σε ταχύτητα και σε λεξιλόγιο προκείμένου να κρίνεις τα πάντα! (…) Δεν είναι επομένως παράξενο που οι μαθητές, απ’ την παιδική τους ηλικία, ξεκινούν χωρίς δυσκολίες και με ενθουσιασμό απ’ την Απόλυτη Γνώση της πληροφορικής, ενώ αγνοούν όλο και περισσότερο την ανάγνωση, που απαιτεί αληθινή κρίση σε όλη την έκταση του κειμένου κι επιπλέον είναι η μόνη που μπορεί να διευκολύνει την πρόσβαση στην τεράστια προθεαματική ανθρώπινη εμπειρία. Διότι η συζήτηση σχεδόν πέθανε, και σε λίγο θα πεθάνουν και πολλοί από εκείνους που ήξεραν να μιλάνε. Το άτομο, που αυτή η άγονη θεαματική σκέψη το έχει σημαδέψει πιο βαθειά απ’ οποιοδήποτε άλλο στοιχείο της διαμόρφωσης του, τίθεται έτσι εξαρχής στην υπηρεσία της κατεστημένης τάξης πραγμάτων, ενώ η υποκειμενική του πρόθεση μπορεί να ήταν εντελώς αντίθετη με μια τέτοια κατάληξη. Στην ουσία, θα μεταχειριστεί την γλώσσα του θεάματος γιατί είναι η μόνη που του είναι οικεία: αυτή με την οποία του έμαθαν να μιλάει. Αναμφίβολα θα επιδιώξει να φανεί εχθρός της ρητορικής του, αλλά θα χρησιμοποιήσει το συντακτικό του. Είναι ένα από τα σπουδαιότερα σημεία της επιτυχίας που έχει σημειώσει η θεαματική κυριαρχία. Η τόσο γρήγορη εξαφάνιση του προυπάρχοντος λεξιλογίου δεν είναι παρά μια στιγμή αυτής της επιχείρισης. Αυτήν εξυπηρετεί.

Γνωρίζουμε ασφαλώς ότι η ιστορία εμφανίστηκε στην Ελλάδα μαζί με την δημοκρατία. Μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι χάθηκε απ’ τον κόσμο μαζί με την τελευταία. (…)

Γ. Ντεμπόρ, Σχόλια Πάνω στην Κοινωνία του Θεάματος

Δημοσιεύθη:
9.2.07 @ 1:58 π.μ.
Ετικέτες:
5 σχόλια



 

Στο τέλος ξυρίζουν τον Λουκά...



(Είμαστε στο Βατικανό, τον 16 αιώνα. Η αίθουσα του Πάπα)

Υπηρέτης: Ο Μιχαήλ Αγγελος ζητάει να σας δεί, παναγιότατε.

Πάπας: Ποιός;

Υπηρέτης: Ο Μιχαήλ Αγγελος, ο διάσημος αναγεννησιακός καλιτέχνης, του οποίου τα σημαντικότερα έργα συμπεριλαμβάνουν την οροφή της Καπέλα Σιξτίνα, και το άγαλμα του Δαυίδ.

Πάπας: Α, ωραία.

Υπηρέτης: Το 1514 επέστρεψε στη Φλωρεντία και αποφα...

Πάπας: Εντάξει, αρκετά, το κοινό κατάλαβε τώρα!

Υπηρέτης: Αχά. (φεύγει)

Μιχαήλ Αγγελος: Καλησπέρα παναγιότατε.

Πάπας: Καλησπέρα, Μιχαήλ Άγγελε. Θα ήθελα να σου μιλήσω σχετικά με τον τελευταίο πίνακα σου, το "Μυστικό Δείπνο".

Μιχαήλ Αγγελος: Α ναι;

Πάπας: Δεν έμεινα πολύ ικανοποιημένος...

Μιχαήλ Αγγελος: Ω γαμώτο. Και μου πήρε ώρες...

Πάπας: Καθόλου ικανοποιημένος.

Μιχαήλ Αγγελος: Είναι οι ζελέδες που τρώνε που δεν σου άρεσαν;

Πάπας: Όχι, δεν είναι αυτό.

Μιχαήλ Αγγελος: Εχουν και γαμώ τα χρώματα ε; Α, κατάλαβα, δεν σου άρεσε το καγκουρό...

Πάπας: Ποιό καγκουρό;

Μιχαήλ Αγγελος: Κανένα πρόβλημα, θα το σβήσω...

Πάπας: Δεν είδα κανένα καγκουρό!

Μιχαήλ Αγγελος: Εμμ...είναι πίσω και δεξιά. Θα το βγάλω! Δεν υπάρχει πρόβλημα, θα το μετατρέψω σε απόστολο.

Πάπας: Αχά!

Μιχαήλ Αγγελος: Τι τρέχει;

Πάπας: Εδώ είναι το πρόβλημα.

Μιχαήλ Αγγελος: Ποιό;

Πάπας: Οι απόστολοι.

Μιχαήλ Αγγελος: Μήπως παραβγήκαν εβραίοι; Έκανα τον Ιούδα να έχει πιο εβραϊκή φάτσα...

Πάπας: Όχι, δεν είναι αυτό. Είναι ότι υπάρχουν είκοσι οκτώ απόστολοι.

Μιχαήλ Αγγελος: Ε, οπότε άλλος ένας δεν πειράζει, θα μετατρέψω το καγκουρό σε απόστολο.

Πάπας: Όχι, δεν είναι εκεί το θέμα.

Μιχαήλ Αγγελος: Εντάξει. Θα το βγάλω τελείως το καγκουρό τότε. Για να είμαι ειλικρινής ούτε εμένα μου πολυάρεσε.

Πάπας: Δεν είναι αυτό το θέμα. Υπάρχουν 28 απόστολοι!

Μιχαήλ Αγγελος: Ε και; Είναι πολλοί;

Πάπας: Φυσικά και είναι πολλοί!

Μιχαήλ Αγγελος: Ναι μωρέ, το ξέρω αλλά ήθελα να δώσω την εντύπωση ενός σπουδαίου μυστικού δείπνου, όχι ενός τυχαίου μυστικού δείπνου ή ενός μυστικού κολατσιού. Ήθελα να είναι και γαμώ τα μυστικά δείπνα, με πιάνεις;

Πάπας: Μα υπήρχαν μόνο 12 απόστολοι στο μυστικό δείπνο.

Μιχαήλ Αγγελος: Ε, ίσως οι υπόλοιποι ήρθαν αργότερα...

Πάπας: Μόνο 12 σε ΟΛΗ τη διάρκεια του δείπνου!

Μιχαήλ Αγγελος: Ε, τότε ίσως εφέραν και μερικούς φίλους μωρέ...

Πάπας: Ήταν μόνο 12 απόστολοι στο μυστικό δείπνο. Η Βίβλος το λέει ξεκάθαρα.

Μιχαήλ Αγγελος: Τίποτε φίλοι;

Πάπας: Όχι.

Μιχαήλ Αγγελος: Σερβιτόροι;

Πάπας: Όχι!

Μιχαήλ Αγγελος: Ορχήστρα;

Πάπας: ΟΧΙ!

Μιχαήλ Αγγελος: Ναι ρε παιδί μου αλλά μου αρέσουν, γεμίζουν το πεδίο... θα μπορούσα να σβήσω κάνα-δυο αν θέλεις...

Πάπας: ΑΚΟΥΣ ΤΙ ΣΟΥ ΛΕΩ;! Ήταν μόνο 12 απόστολοι στο μυστικό δείπνο...

Μιχαήλ Αγγελος: Το βρήκα! Θα το ονομάσουμε "Το φανερό δείπνο"

Πάπας: Τι;;;;

Μιχαήλ Αγγελος: Ε, θα πρέπει να υπήρχε και κάποιο τέτοιο. Αφού υπήρχε μυστικό δείπνο θα υπήρξαν και φανερά. Η βίβλος δεν λέει πόσοι ήταν σε κάθε φανερό δείπνο, λεει;

Πάπας: Όχι, αλλά...

Μιχαήλ Αγγελος: Ορίστε λοιπόν! Να η λύση...

Πάπας: Το μυστικό δείπνο ήταν ένα σημαντικό γεγονός στη ζωή του Κυρίου μας ενώ τα φανερά δείπνα ΟΧΙ! Ακόμα και αν είχαν ορχήστρες και μπουζούκια! Σου ανάθεσα να ζωγραφίσεις το μυστικό δείπνο, και αυτό θέλω να κάνεις. Με 12 αποστόλους και έναν Χριστό!

Μιχαήλ Αγγελος: Έναν;!!!

Πάπας: Ναι ΕΝΑΝ! Πως σου ήρθε να το ζωγραφίσεις με τρείς Χριστούς;

Μιχαήλ Αγγελος: Θέμα ισορροπίας!

Πάπας: Θέμα ισορροπίας;

Μιχαήλ Αγγελος: Ναι, δείχνει περίφημα. Ο χοντρός Χριστός στη μέση αντισταθμίζει τους δύο κοκκαλιάριδες...

Πάπας: Μα υπήρχε ΜΟΝΟ ΕΝΑΣ σωτήρας...

Μιχαήλ Αγγελος: Το ξέρω, όλοι το ξέρουμε, αλλά έβαλα λίγη "καλλιτεχνική άδεια".

Πάπας: Εγώ θέλω ΕΝΑΝ Μεσσία!

Μιχαήλ Αγγελος: Θα σου πω εγώ τι θέλεις, φιλάρα! Θέλεις έναν κωλο-φωτογράφο! Να τι θέλεις, δεν γουστάρεις ένα δημιουργικό καλλιτέχνη...

Πάπας: Θα σου πω εγώ τι θέλω! Θέλω ένα μυστικό δείπνο με ΕΝΑ Χριστό, 12 αποστόλους, χωρίς καγκουρό και αηδίες μέχρι την Τρίτη, αλλιώς δεν παίρνεις φράγκο...

Μιχαήλ Αγγελος: Κωλό-φασίστα!

Πάπας: Πρόσεξε, φιλάρα, είμαι ο Πάπας! Μπορεί να μην ξέρω πολλά-πολλά από τέχνη, ξέρω όμως τι μου αρέσει!

Monty Python

Δημοσιεύθη:
5.2.07 @ 11:53 μ.μ.
Ετικέτες:
11 σχόλια



 

The world in 2^(1024 x 768 x 24) grains of sand

Το παρόν κείμενο είναι μια απλή άσκηση σε ανώφελες σκέψεις. Δεν παύει γι’ αυτό να είναι ακριβές (ίσως και ελαφρώς διδακτικό). Μιλάει για ένα απίστευτο πανόραμα που είναι κρυμμένο στην απλούστερη κρυψώνα, και παρόλα αυτά απρόσιτο. Κυρίως όμως, θέλω να πιστεύω, έχει πλάκα. Αλλά ας ξεκινήσουμε από την αρχή.
 
Δυαδικό και δεκαδικό σύστημα
 
Όπως είναι γνωστο, το αριθμητικό σύστημα που χρησιμοποιούμε καθημερινά είναι το δεκαδικό. Τι σημαίνει θεωρητικά αυτό; Στην ουσία του, είναι απλούστατο. Σημαίνει πως όταν γράφουμε έναν αριθμό, πχ. 2564, αυτός αντιπροσωπεύει το άθροισμα:



Δηλαδή κάθε ψηφίο από τα δεξιά προς τα αριστερά μας δείχνει πόσες φορές συνεισφέρει η συγκεκριμένη δύναμη του 10 στον αριθμό, ξεκινώντας από την μηδενική δύναμη του 10 (100 = 1) για το πρώτο ψηφίο και ανεβαίνοντας (θυμίζω πως οι δυνάμεις του 10 είναι: 1, 10, 100, 1000, 10000, κ.ο.κ).

Ξέρουμε επίσης ότι οι υπολογιστές χρησιμοποιούν το δυαδικό σύστημα αρίθμησης. Αυτό βασίζεται στην ίδια αρχή με το δεκαδικό, μόνο που χρησιμοποιεί δυνάμεις του 2 αντί για δυνάμεις του 10. (Οι δυνάμεις του 2 πάνε ως εξής: 1, 2, 4, 8, 16, 32, 64, ..., κ.ο.κ). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να χρειάζεται μόνο δυο ψηφία, το 0 και το 1 για να σχηματίσει οποιοδήποτε αριθμό. Για παράδειγμα ο αριθμός 34 στο δεκαδικό είναι:


 
Ενώ ως δυνάμεις του δυο μπορεί να εκφραστεί ως:


 
Δηλαδή: 100010.

Τα δυο συστήματα αρίθμησης είναι απολύτως ισοδύναμα, η μόνη διαφορά είναι στο πως εκφράζουμε κάθε αριθμό. Το όνομά τους το παίρνουν από τον αριθμό εκείνο με βάση τις δυνάμεις του οποίου εκφράζουμε όλους τους άλλους. Ο αριθμός αυτός λέγεται βάση του αριθμητικού συστήματος. Έτσι, το δεκαδικό σύστημα έχει ως βάση το 10.

Από οσα είπαμε προηγουμενως είναι φανερό ότι στο δεκαδικό σύστημα με 1 ψηφίο μπορούμε να περιγραψουμε 10 διαφορετικά νούμερα (0, 1, 2, 3, ..., 9). Στο δυαδικό, μόνο δυο (0, 1).

Αντίστοιχα, στο δεκαδικό με 2 ψηφία μπορούμε να περιγράψουμε 102 (δηλαδή 100) διαφορετικά νούμερα: από το 0 ως το 99. Στο δυαδικό με δυο ψηφίά περιγράφουμε 4 διαφορετικα νούμερα:  0, 1, 10, 11 (δηλαδή τα νούμερα 0, 1, 2, 3).

Γενικά ισχύει το εξής: σε ενα σύστημα με βάση Β, με Ν ψηφία μπορούμε να περιγράψουμε ΒΝνούμερα.
 
Ψηφιδωτές Εικόνες

Έχετε πλησιάσει ποτέ με μεγενθυντικό φακό την οθόνη του υπολογιστή σας; Αν ναί, θα έχετε δεί ότι αυτά που εμείς βλέπουμε ως ολοκληρωμένες εικόνες, γραμμές, κύκλοι κλπ. στην πραγματικότητα απαρτίζονται από μικρά τετραγωνάκια διαφορετικών χρωμάτων. Ουσιαστικά, η οθόνη του υπολογιστή είναι όπως ένα ψηφιδωτό, μόνο που τα “πετραδάκια” (τα οποία στην ορολογία των υπολογιστών λέγονται pixels) είναι πολύ μικρά για να τα δούμε με γυμνό μάτι. Πόσα τετραγωνάκια  απαρτίζουν μια οθόνη; Αυτό εξαρτάται από την ανάλυση της. Η ανάλυση μας λέει σε πόσα ορίζόντια και κάθετα τετραγωνάκια  χωρίζεται μια οθόνη.
 
Ορίστε ένα παράδειγμα:


 
Έχουμε εδώ μια οθόνη ανάλυσης 10x10, η οποία απαρτίζεται από 100 τετράγωνα (pixels). Αντίστοιχα, μια ανάλυση 1024 x 768 (συνηθισμένη στους σημερινούς υπολογιστές) σημαίνει ότι η οθόνη χωρίζεται σε  786432 τετραγωνάκια.
 
Ψηφιακές φωτογραφίες
 
Είπαμε πως σχηματίζει εικόνες μια οθόνη: βάφοντας κατάλληλα καθεμία από τις πολλές ψηφίδες (pixels) της.

Πως όμως αποθηκεύονται αυτές οι εικόνες στον υπολογιστή μας; Είναι απλό. Ο υπολογιστής αποθηκεύει ένα νούμερο για κάθε ψηφίδα της εικόνας, το οποίο αντιστοχεί στο χρώμα της. Πχ. αν είχαμε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία 2 x 2 (ναι, μια πολύ μικρή), θα αρκούσαν 4 τέτοια νούμερα. Ακόμη, κάθε νούμερο αρκεί να είναι 0 (μαύρο) ή ένα (άσπρο).



Έτσι, η παραπάνω εικόνα θα μπορούσε να αποθηκευθεί ως: 0-1-1-1, αν διαβάσουμε κάθε σειρά ξεκινώντας από πάνω αριστερά (όπως διαβάζουμε τα καρέ ενός κόμικ). Δηλαδή 1=0, 2=1, 3=1 και 4=1.


   
Έτσι ορίζεται λοιπόν μια ασπρόμαυρη εικόνα μεγέθους 2 x 2 τετραγωνάκια. Πόσες διαφορετικές τέτοιες εικόνες μπορούν να υπάρξουν άραγε; Ίσως σας φαίνεται δύσκολο ερώτημα. Ας ξεκινήσουμε από πιο απλά. Πόσες ασπρόμαυρες εικόνες αποτελούμενες από ένα μόνο τετραγωνάκι μπορούν να υπάρξουν; Προφανώς μονάχα δυο: μία όπου το μοναδικό τετραγωνάκι είναι άσπρο και μια όπου είναι μαύρο. Πόσες ασπρόμαυρες εικόνες αποτελούμενες από δυο (2) τετραγωνάκια μπορούν να υπάρξουν; Μόνο τέσσερις:
 

  1. 1. Και τα δύο μαύρα

  2. 2. Και τα δυο άσπρα

  3. 3. Το αριστερο άσπρο, το δεξί μαύρο

  4. 4. Το δεξί μαύρο, το αριστερό μαύρο


 
Βλέπετε την λογική: υπάρχουν τόσες εικόνες, όσοι είναι οι δυνατοί συνδιασμοί των διαθέσιμων χρωμάτων με τα διαθέσιμα τετράγωνα. Υπάρχει λοιπόν ένας απλό μαθηματικός τύπος που μας δίνει αυτούς τους συνδιασμούς. Οι δυνατές διαφορετικες εικόνες για Ν τετραγωνάκια όταν έχουμε όσα χρώματα περιγράφονται από Κ δυαδικα ψηφία στην διάθεση μας είναι:


 
Δυο χρώματα (άσπρο / μαύρο) απαιτούν 1 δυαδικό ψηφίο για να περιγραφούν (άν το ψηφίο αυτό είναι 0 βάζουμε μαύρο, αν είναι 1 βάζουμε άσπρο). Έτσι για τέσσερα τετραγωνάκια με 2 χρώματα έχουμε: 2 4 x 1 = 16 διαφορετικές εικόνες.

Αν κάποιος μας πεί τις τιμές του κάθε τετραγώνου μπορούμε να σχεδιάσουμε όποια θέλουμε από αυτές τις εικόνες. Πχ. αν σας πω 0000, σχεδιάζετε μια εικόνα που είναι όλη μαύρη. Αν σας πω 1111 μια ολόλευκη εικόνα. Αν σας πω 1000, σχεδιάζετε μια εικόνα όπου μόνο το πάνω αριστερά τετραγωνάκι είναι λευκό.

Ουσιαστικά δεν αρκεί παρά να σας πω ένα νούμερο, από το 0 (0000) ως το 16 (1111) για να σας περιγράψω την αντίστοιχη 2x2 ασπρόμαυρη εικόνα. Ακριβώς: μια εικόνα στον υπολογιστή δεν είναι στην ουσία της παρά ένας αριθμός γραμμένο στο δυαδικό σύστημα. Ο υπολογιστής διαβάζει το πλήρες νούμερο (πχ. 1101), το χωρίζει σε ένα “υπό-νούμερο” για κάθε τετράγωνο (πχ. 1 - 1 - 0 - 1) και στέλνει εντολή στην οθόνη να δείξει σε κάθε τετραγωνάκι της το χρώμα που αντοιστοιχεί στο αντίστοιχο του υπο-νούμερο.

Βάλτε χρώμα στη ζωή σας
 
Για πολύχρωμες εικόνες αρκεί η ίδια ακριβώς μέθοδος. Μόνο που τώρα δεν μας φθάνουν μόνο δυο νούμερα 0=μαύρο, 1=άσπρο. Χρειαζόμαστε τόσα νούμερα όσα και χρώματα.

Οι συνηθισμένες εικόνες που βλέπουμε στον υπολογιστή συνήθως έχουν πληροφορία 24 bit για το χρώμα κάθε τετραγωνακίου. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε διαθέσιμα τόσα χρώματα όσα νούμερα μπορούμε να περιγράψουμε στο δυαδικό με 24 ψηφία.

Στο δυαδικό με 24 ψηφία μπορούμε να περιγράψουμε 224 διαφορετικα νούμερα. Επομένως έχουμε στην διαθεσή μας 16.777.216 χρώματα. Με βάση τα παραπάνω, πόσες διαφορετικές εικόνες 1024 x 768 μπορούν να υπάρξουν με διαθέσιμα 16.777.216 χρώματα; Ας χρησιμοποιήσουμε τον τύπο βλέπουμε πως είναι 21024 x 768 x 24 εικόνες.  (Θα έγραφα το πλήρες νούμερο αλλά δεν φτάνει ο χώρος για να γραφτούν όλα τα ψηφία του).

Έχετε ψηφιακή φωτογραφική μηχανή; Ας υποθέσουμε ότι φωτογραφίζατε σε αυτή την ανάλυση (είναι σχεδόν 1 megapixel). Πόσες διαφορετικές φωτογραφίες θα μπορούσατε να πάρετε; Είπαμε: 21024 x 768 x 24

Όλες οι δυνατές εικόνες αυτού του μεγέθους περιλαμβάνουν όλες τις φωτογραφίες που έχετε βγάλει. Αλλά όχι μόνο. Περιέχουν επίσης όλες τις φωτογραφίες που έχει βγάλει οποιοσδήποτε. Όλες τις φωτογραφίες οποιασδήποτε γωνιάς του σύμπαντος από οποιαδήποτε γωνία από την αρχή του χρόνου ώς το τέλος του. Όλες τις φωτογραφίες που θα μπορούσαν να υπάρξουν αν η ιστορία είχε άλλη εξέλιξη (πχ. φωτογραφίες των ναζί να παρελαύουν στο Λος Άντζελες). Φωτογραφίες όλων των πιθανών κειμένων που μπορούν να γραφτούν και όσων έχουν γραφτεί ή θα γραφτούν. Φωτογραφίες όλων των έργων ζωγραφικής που υπήρξαν, θα υπάρχουν ή θα μπορούσαν να υπάρξουν. Το καρέ κάθε ταινίας που γυρίστηκε. Τα καρέ μιας ταινίας που δείχνουν τον Σωκράτη να πίνει το κώνιο (ακριβώς όπως θα ήταν αν υπήρχε τηλεοπτικό συνεργείο εκεί γύρω τότε). Εκκατομύρια παραλλαγές της προηγούμενης ταινίας από κάθε οπτική γωνία, με κάθε είδους εφέ, με τον Πήτερ Σέλλερς ως Σωκράτη, με εσάς ως Πλάτωνα κ.ο.κ. Κάθε στιγμή της ζωής σου φωτογραφημένη από κάθε δυνατή οπτική γωνία (το ίδιο και όλων τον προγόνων και των απογόνων σου). Ο Μέγας Αλέξανδρος αγκαλιά με τον Ναπολέοντα να χορεύουν σάμπα πάνω σε ένα άρμα στη Βραζιλία. Μικρα πράσινα ανθρωπάκια να κτίζουν πυραμίδα στην κορφή του Έβερεστ. Εν ολίγοις, ό,τι μπορεί να υπάρξει ως εικόνα. Το απόλυτο μαύρο (η εικόνα που αντιστοιχεί στο 0) ως το απόλυτο λευκό (η εικόνα που αντιστοιχεί στο 21024 x 768 x 24) και ο,τιδήποτε ενδιάμεσα.

Μπορούμε να γράψουμε ένα πρόγραμμα υπολογιστή που να δημιουργήσει όλες αυτές τις φωτογραφίες. Αυτό που θα έχει να κάνει δεν είναι παρά να ξεκινήσει να μετράει από το 0 ως το 21024 x 768 x 24. και να σώσει το κάθε νούμερο με μορφή εικόνας. Θα είχαμε τότε στην διάθεση μας όλες αυτές τις εικόνες. Το μόνο πρόβλημα είναι πως με τους σημερινούς υπολογιστές αλλά και με ό,τι μελλοντικό μπορούμε να φανταστούμε, θα πάρει απίστευτα πολύ χρόνο (αν θέλουμε μάλιστα να αποθηκεύσουμε τις φωτογραφίες, θα πάρει επίσης απίστευτα πολύ χώρο).

Όλες αυτές οι εικόνες λοιπόν, ό,τι μπορεί να περιγραφεί ως εικόνα συγκεκριμένων διαστάσεων, και εμείς δεν μπορούμε να τις δούμε ποτέ όλες. Μπορούμε μήπως να κλέψουμε; Περίπου. Αν και δεν μπορούμε να δούμε όλες τις δυνατές φωτογραφίες, μπορούμε να δούμε μια εκάστοτε τυχαία από αυτές. Μπορούμε εύκολα να γράψουμε ένα πρόγραμμα υπολογιστή να παράξει μια από όλες.

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Καθώς οι δυνατές φωτογραφίες είναι απίστευτα πολλές (είπαμε είναι 21024 x 768 x 24), είναι τρομερά απίθανο να δημιουργήσουμε τυχαία μια που να απεικονίζει νόημα για εμάς (πχ. μια εικόνα του πίνακα του Βαν Γκόνγκ “Έναστρη Νύχτα”). Γιατί; Απλούστατα επειδή οι εικόνες με νόημα είναι πολύ λιγότερες από αυτές χωρίς νόημα. (Φανταστείτε ότι ρίχνουμε ένα ζάρι 5 φορές. Είναι πολύ πιθανότερο να έρθει μια τυχαία σειρά αριθμών παρά μια σειρά που έχει νόημα για εμάς: 1,2,3,4,5 ή 5,4,3,2,1 ή 1,1,1,1,1,1 κ.λ.π. Μπορούμε να σκεφτούμε αρκετές σειρές με κάποια κανονικότητα, αλλά οι απλά τυχαίες σειρές είναι περισσότερες. Συνολικά, οι πιθανές σειρές είναι 46.656).

Να ένα παράδειγμα τυχαία παραγώμενης εικόνας:


 
Ή, ζουμάροντας στα pixels:



Η αιωνιότητα διαρκεί περισσότερο  

Ο Μπόρχες, στο διήγημα του “Η Βιβλιοθήκη της Βαβέλ” περιγράφει μια αντίστοιχη κατάσταση, με τη μόνη διαφορά ότι εκεί μιλάει για βιβλία. Στο διήγημα του, οι συνδιασμοί αφορούν όλα τα δυνατά βιβλία (ενός ορισμένου αριθμού σελίδων) που μπορούν να παραχθούν. Στο διήγημα, το σύμπαν είναι μια τεράστια βιβλιοθήκη με όλα τα πιθανά βιβλία στα ράφια της και απέραντους διαδρόμους. Οι κάτοικοι-βιβλιοθηκάριοι προσπαθούν να αντλήσουν πληροφορίες για το νόημα της ζωής τους και του κόσμου μελετώντας (εις μάτην) τα βιβλία της βιβλιοθήκης.

(Σημειώστε, πως κάθε τέτοιο βιβλίο μπορεί επίσης να κωδικοποιηθεί ως ένα νούμερο. Συγκεκριμένα, η πληροφορία που μπορεί να περιέχει κάθε βιβλίο είναι ο αριθμός των χαρακτήρων που το αποτελούν επί το πόσα ψηφία θέλουμε για να αποθηκεύσουμε κάθε χαρακτήρα. Αν υποθέσουμε ότι τα βιβλία είναι γραμμένα με τους αγγλικούς χαρακτήρες, συν τα σημεία στίξης και το κενό, τότε έχουμε πχ. 30 χαρακτήρες. Αν κάθε βιβλίο χωράει πχ. 10.000.000 χαρακτήρες, τότε έχουμε 3010.000.000 δυνατά βιβλία, από το 0 -ένα πλήρως άγραφο βιβλίο- ως το 3010.000.000 -1. Από άποψη αποθήκευσης της πληροφορίας, εικόνες ή βιβλία είναι το ίδιο πράγμα.)

Το άπειρο είναι το απόλυτο όριο για εμάς. Αλλά και ένας πεπερασμένος αριθμός  όπως 21024 x 768 x 24 , μας είναι εξίσου απρόσιτος. Κάθε εικόνα που είδαμε ή θα δούμε ποτέ θα είναι μια από όλες τις δυνατές εικόνες, δηλαδή ουσιαστικά ένας αριθμός.  Ό,τι είδαμε ποτέ, είναι ουσιαστικά μια ακολουθία αριθμών (περίπου 25 αριθμοί το δευτερόλεπτο, εξαιτίας του μετεικάσματος). Στους υπόλοιπους αριθμούς, που δεν είδαμε, κρύβονται όλες οι ζωές που θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Τις περισσότερες δεν θα τις δούμε ποτέ. Ορισμένες θα τις δημιουργήσουμε.