Η Παπάρα της εβδομάδας: behind the scenes

Η «dream team» που εργάζεται σκληρά καθημερινώς, ώστε να απολαμβάνετε τις σχετικές μας αναρτήσεις:

Έτσι προχώρησα αμέσως στο σχεδιασμό της πρώτης εξάδας των Αντιρρήσεων: Ανάμεσα στους πολλούς συγγραφείς που γυρνούσαν στο μυαλό μου έκανα μια επιλογή.

Ο Νίκος Δήμου, για μένα ο σημαντικότερος αντιρρητικός συγγραφέας δημόσιας παρέμβασης στην Ελλάδα των τελευταίων δεκαετιών, ερχότανε από την παράδοση του φιλελευθερισμού με πυρήνα του στοχασμού του τον φιλοσοφικό σκεπτικισμό.

Ο Γιώργος Τσιάκαλος, ο άνθρωπος που εισηγήθηκε τη σύνδεση του αντιρατσιστικού λόγου με την παιδαγωγική στην ελληνική πραγματικότητα, ερχότανε μέσα από τα σπλάχνα της αντιδογματικής Αριστεράς.

Ο Πάσχος Μανδραβέλης, ένας από τους πρώτης γραμμής πολιτικούς αρθογράφους σήμερα, πρεσβεύει τον καθαρό φιλελευθερισμό που με τη σειρά του προϋποθέτει άρνηση κάθε δογματικού ορίου, θρησκευτικού, εθνικού ή κάθε άλλου.

Ο Παναγιώτης Δημητράς, που με το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι άλλαξε ριζικά (και ελπίζω ανεπίστρεπτα) το τοπίο διεκδίκησης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Ελλάδα της τελευταίας δεκαπενταετίας (και αυτό φαίνεται από την ένταση και τη δριμύτητα με την οποία έχει στοχοποιηθεί κατά καιρούς), ερχόταν από την παράδοση του αμερικάνικου και δυτικοευρωπαϊκού στοχοπροσηλωμένου ακτιβισμού.

Τέλος, ο Διονύσης Γουσέτης, κατά τη γνώμη μου ο πιο αντιεθνικιστής, αντικοσμοδιορθωτικός και δικαιωματικός αρθογράφος του «αριστερού χώρου», ήταν κι αυτός γέννημα-θρέμμα της ανανεωτικής Αριστεράς με έντονη ωστόσο προσήλωση στις αρχές της δυτικού τύπου αστικής δημοκρατίας και των δομών της. Αυτοί οι πέντε, μαζί μ' εμένα, που ας πούμε πως πλατσουρίζω σε έναν αντιιδεολογικό (αντιδιορθωτικό) ανθρωπισμό (αυτό που επικριτικά ονομάζεται μεταμοντερνισμός), συγκρότησαν την εξάδα των συγγραφέων». Από εδώ

Η παπάρα της εβδομάδας

Εδώ ο κόσμος καίγεται και ο ουσιωδώς άνευ ουσίας μικρόκοσμος του ελληνικού λογοτεχνικού ανταγωνισμού χτενίζεται:

Αν μιλάμε για συγγραφείς, ας το υπογραμμίσω επί τη ευκαιρία, το μυστικό προκειμένου να εξασφαλίσει κανείς μιαν υγιεινή ζωή είναι η λήψη μέτρων αεροστεγούς μόνωσης απέναντι στις εκπομπές ρύπων του φιλολογικού κουτσομπολιού που μαστίζει τη μικρή μας πόλη. Από εδώ.

Τουλάχιστον η απόσυρση από τα "εγκόσμια" να είναι για χάρη της τέχνης (λέμε τώρα), όχι του τι είπε ο τάδε ανίκανος στον δείνα ατάλαντο σε ένα λογοτεχνικό περιοδικό που διαβάζουν με το ζόρι 40 άτομα ή ανάμεσα σε δυο ούζα.

(Γνωμοδότης —καίτοι ένθερμος αναγνώστης των βιβλίωνε και επιφυλλίδωνε του σημερινού παπαρολόγου)

Η παπάρα της εβδομάδας

Τέτοιου επιπέδου ανάλυση μόνο από γάλλους, και δη κοινωνιολόγους, θα μπορούσαμε να απολαύσουμε:

Η συμβολική τάξη του δημόσιου λόγου των Δυτικών κοινωνιών έχει περάσει από μια δομή νευρωτική σε μια δομή ψυχωτική. Μια δομή όπου το άτομο αποκτά μια σχέση συγχωνευτική με την εξουσία, την οποία ενσαρκώνει πλέον η φιγούρα της Μεγάλης Μητέρας. Απόδειξη; Η προεκλογική παρουσία της Σάρα Πέιλιν στις Ηνωμένες Πολιτείες.

Αυτό υποστηρίζουν, χρησιμοποιώντας ένα λεξιλόγιο κατάφορτο ψυχαναλυτικών δανείων , οι κοινωνιολόγοι Jean-Claude Paye και Tülay Umay, με αφορμή τον θόρυβο που ξεσήκωσε η εμφάνιση της Ρεπουμπλικανής υποψήφιας για την αντιπροεδρία της υπερδύναμης.
Απο εδώ.