Imitation is the sincerest form of parody
Όπως ξέρετε έχω καιρό να ανανεώσω το ιστολόγιο μου. Ζηλεύοντας την έξυπνη μακίνα γνωστού λογοτέχνη, να βάζει τρίτους ιστολόγους να γράφουν γι' αυτόν, αποφάσισα να ζητήσω και εγώ από μεγάλα ονόματα της μπλογκόσφαιρας να συνεισφέρουν το κάτιτι τους ώστε να ανεβάσω μια καταχώρηση. Με την ταπεινότητα που χαρακτηρίζει τα μεγάλα πνεύματα, δέχθηκαν όλοι τους με χαρά, υπό έναν και μόνο όρο. Να μην αναφέρω τα ονόματα τους.
Σεβόμενος την επιθυμία τους, σας παρουσιάζω λοιπόν...
To 1936, η επιστημονάρα ο Turing έγραψε το "On Computable Numbers, with an Application to the Entscheidungsproblem". Σε αυτό το paper, το οποίο είναι και γαμώ τα paper μιλάμε, προχώρησε κι άλλο την σκέψη του Godel και έδειξε χρησιμοποιώντας μια μέθοδο παρόμοια με την αξιωματική γλώσσα του Godel πως κάθε πρόβλημα που μπορούμε να γράψουμε ως αλγόριθμο μπορεί να το επεξεργαστεί μια θεωρητική μηχανή Turing.
Όχι μόνο αυτό! Ο μάγκας απέδειξε αποπάνω πως δεν υπάρχει λύση στο Entscheidungsproblem με την απόδειξη του ότι το προβλημα του τερματισμού δεν μπορεί να λυθεί σε μια Turing machine (επομένως σε κάθε γενικό αλγόριθμο, όπως και αν τον γράψουμε, ακόμα και στην μορφή του lambda calculus του (μπλιάχ όνομα) Church.
Οι μαλάκες οι άγγλοι βέβαια οδήγησαν τον Turing στην αυτοκτονία, πράγμα που δείχνει πόσο μεγάλη μαλακία είναι η θρησκεία και η βρωμερή ψευτο-ηθική της, υποκριτές μαλάκες άγγλοι (και έλληνες βέβαια, μη ξεχνάμε πως αντιμετώπισαν τα εθνίκια και οι χριστόκαυλοι τους ομοφυλλόφυλους έλληνες επιστήμονες και καλλιτέχνες). Τι να πεί κανείς, τα παίρνω στην κρανούμπα με τέτοιες αηδίες. Είστε όλοι μαλάκες εκτός από εμένα ο οποίος παίζω την επιστήμη των υπολογιστών στα δάκτυλα.
Ωραίο πιστόλι ετούτο μα την πίστη μου
Γράφουμε για να σκάψουμε το λάκκο μας. Ακριβέστερα, "γράφοντας σκάβουμε το λάκκο μας". Αυτό ήταν το μήνυμα στον τηλεφωνητή μου. Στην άγνωστη σε εμένα φωνή μπορούσα να αναγνωρίσω αμυδρά κάτι κρυμμένο στα βάθη της παιδικής μου ηλικίας. Αν και χαρακτηρίζοταν από πλήρη έλλειψη συναισθήματος ή συγκίνησης, ταυτόχρονα διατηρούσε ένα ανεπαίσθητο τρέμολο, ενώ οι παύσεις ανάμεσα στις λέξεις θύμιζαν την χρήση της σιωπής στο ύστερο έργο του Σατί.
Το πρωί της επομένης, καθοδόν για το γραφείο, συνάντησα τυχαία (;) τον Ερανιστή, ο οποίος απο τον απέναντι δρόμο, έδειχνε να μην με αναγνωρίζει. Καθώς τον πλησίασα μου έδωσε την εντύπωση πως ήταν αδιόρατα ταραγμένος. Τελικά, με χαιρέτησε και ανταλλάξαμε ορισμένες τυπικές κουβέντες. Προσπάθησα να οδηγήσω την συζήτηση στο μήνυμα του τηλεφωνητή, αλλά ο Ερανιστής φαίνονταν να αλλάζει θέμα κάθε φορά που άφηνα κάποιο σχετικό υπονοούμενο, ενώ και εγώ δεν επιθυμούσα να αναφερθώ ευθέως στο ζήτημα.
Την επόμενη μέρα ένα καινούργιο μήνυμα με περίμενε. "Η κουδουνίστρα που βάζουμε στο χέρι του βρέφους είναι το κυπαρίσι που θα φυτρώσει πάνω από τον τάφο του". Δεν είχα ιδέα σε τι αποσκοπούσε αυτή η μακάβρια, καίτοι ποιητική, προσπάθεια επικοινωνίας, το μόνο που ενδόμυχα σκεφτόμουν είναι ότι πρόκειται για ένα μήνυμα από το υπερπέραν. Μια προειδοποίηση, ίσως.
Αίφνης, μια ιδέα με συνεπήρε, ότι τα μηνύματα δεν ήσαν παρά αποσπάσματα από το ανέκδοτο έργο του Αμβρότου. Ξεκλείδωσα το συρτάρι της δρύινης βιβλιοθήκης για να τα εντοπίσω στο χειρόγραφο. Σκοτοδίνη. Το χειρόγραφο έλλειπε. Στην θέση του υπήρχε ένα περίστροφο και μια πολαρόιντ. Εξέτασα πρώτα το όπλο. Ήταν παλαιάς κατασκευής, αρχών του αιώνα, γεμάτο και οπλισμένο. Έλλειπε μια σφαίρα.
Η φωτογραφία, ξεθωριασμένη από τον χρόνο, έδειχνε έναν κομψό κύριο του περασμένου αιώνα, ευρωπαϊκά ντυμένο. Από το γενικότερο αστικό φόντο, όσο και από την μορφή του κυρίου, η φωτογραφία δεν θα μπορούσε παρά να τοποθετηθεί σε μια εποχή προ της εφευρέσεως των πολαρόιντ. Στο κάτω μέρος της, κάποιος είχε σημειώσει με κόκκινο μελάνι: "
Tam exanimis quam tunica nehru fio". Επικεντρώθηκα στο πρόσωπο της φωτογραφίας, το οποίο αν και δεν μου θύμιζε τίποτα συγκεκριμένο, εντούτοις μου προξενούσε μια ελαφρά ανησυχία, η οποία μεγάλωνε λεπτό το λεπτό. Από την περισυλλογή μου με έβγαλε ο ήχος του τηλεφώνου, ο οποίος με τρόμαξε σε τέτοιο βαθμό που παραλίγο να μου πέσει το περίστροφο από το χέρι.
Δεν τόλμησα να το σηκώσω, και πέρασε σύντομα στον τηλεφωνητή. Ήταν η ίδια άγνωστη, καίτοι μυστηριωδώς οικεία, φωνή. "Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις", είπε. Στον τοίχο το ρολόι σήμαινε μεσάνυχτα. Σήκωσα το πιστόλι.
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή σκέφτομαι πόσο πίσω είμαστε (δηλαδή είσαστε, εγώ απλώς το επισημαίνω) ως λαός. Όπως κάθε Δεκέμβρη, κάθομαι σε ένα τραπεζάκι στο εστιατόριο του Monsieur Greenleafet και απολαμβάνω την νέα σοδειά του Cabernet Sauvignon στο γραφικό χωριουδάκι Cul de Coq στην Νότια Γαλλία. Εξάλλου, γι' αυτό ακριβώς βρίσκομαι εδώ: για τον καθιερωμένο εορτασμό που ακολουθεί την παρουσίαση της νέας σοδειάς.
Ο κος. Greenleafet, ένας συμπαθέστατος παππούλης, σκίζεται να μας εξυπηρετήσει, εμένα και την μικρή μου παρέα, η οποία συμπεριλαμβάνει την Marie Lafitte, τοπική οινοπαραγωγό και φοβερό ταλέντο στο σανσόν. Η μικρή μας παρέα αποτελεί μέρος μιας τεράστιας μάζωξης χιλιάδων ατόμων από όλη την Ευρώπη η οποία απολαμβάνει την φιλοξενία και την άψογη οργάνωση της γιορτής.
Μέσα μου κάνω την σύγκριση με αντίστοιχες καταστάσεις στην Ελλάδα, όπως εκείνη τη γιορτή του κρασιού στο Κορωπί, την πρώτη και τελευταία φορά που το επισκέφθηκα. Αντί για εκλεκτή ποικιλία γαλλικών εδεσμάτων, άθλιοι μεζέδες και κοψίδια. Αντί για σανσόν, είχαν καλέσει τον Σαλέα με το κλαρίνο του (comme c'est vulgaire!). Κόσμος παντελώς ανίδεος περί του οίνου περιφέρονταν ασκόπως. Ένα βλαχαδερό μάλιστα ξέρασε στο Brooks Brothers κουστούμι μου.
Θυμάμαι είχα γράψει ένα πύρινο άρθρο σχετικά με την άθλια κατάσταση της γιορτής του κρασιού, το οποίο δημοσιεύτηκε στο τότε περιοδικό της ΔΑΠ-ΝΔΦΚ, "Γαλάζια Γενιά". Εκείνο το άρθρο υπήρξε αφορμή να μου τηλεφωνήσει ο κύριος Μπακογιάννης ο οποίος μου ζήτησε να αναλάβω το ρόλο του οινολογικού του συμβούλου. Δεν δέχθηκα την θέση, αλλά διατηρήσαμε φιλικές σχέσεις και τον συμβούλευα ανεπίσημα ποιό κρασί πάει με πιο τυρί για πολλά χρόνια μέχρι το τραγικό του τέλος (επί τη ευκαιρία: ποτέ tokaj με φέτα!). Ήταν με δική του σύσταση άλλωστε που γνώρισα τον Γιτζάκ Ράμπιν. Εκείνη την εποχή σχεδίαζε μια σειρά από επίσημα γεύματα ιδιαίτερα κρίσιμα για την πορεία των ειρηνευτικών διαδικασιών, και ήθελε να είναι όλα τέλεια. Με τακτ του υπέδειξα ότι το κρασάτο χοιρινό ως κύριο πιάτο δεν θα ήταν ιδιαίτερα σοφή επιλογή για καμμία πλευρά, πόσο μάλλον που ήταν και απερίτμητο.
Πολλά χρόνια αργότερα εργάστηκα στο Ελευθέριος Βενιζέλος, διατηρώντας μια μικρή επιχείρηση γκουρμέ κέτερινγκ για ιδιωτικά αεροπλάνα. Αν και πήγαινε πολύ καλά, ένιωθα μια μόνιμη δυσφορία. Εντέλει, κατάλαβα πως το πρόβλημα ήταν συνειδησιακό: λόγω της φύσεως της δουλειάς οι περισσότεροι από τους πελάτες μου ήταν άραβες σεϊχηδες, πολλοί από αυτούς, δε, υποστήριζαν φανερά ή κρυφά τους τρομοκράτες εχθρούς του Ισραήλ. Πριν αποφασίσω να κλείσω τελείως την επιχείρηση αυτή, επιδόθηκα σε ένα είδους μαγειρικού σαμποτάζ: λίγο περισσότερο λεμόνι στη σαρλότ, τζατζίκι στην πάπια πεκίνου, κλπ. Όταν στενός μου φίλος σκοτώθηκε στους διδύμους πύργους (το 1995, έπεσε από το ρουφ γκάρντεν), πραγματικά αφήνιασα: λασπόνερα στο σορμπέ, κομμένα νύχια στην χελωνόσουπα, πουτσότριχες κρυμμένες στο στίλτον... Ήταν η προσωπική μου συνεισφορά στην παγκόμια εκστρατεία ενάντια στην τρομοκρατία.
Λένε ότι ο έρωτας περνάει από το στομάχι. Η εμπειρία μου αυτή με έπεισε πως και η πολιτική περνάει από το στομάχι. Μια ωραία κρεμ ντε μερντ, ένας αφρός του Αντριά ή του Ζιλέτ, ένα αχνιστό γκασπάτσο, μια ψαρόσουπα με γλυκό νεράντζι ευφραίνει την καρδιά και αμβλύνει τις πολιτικές διαφορές. Η κουζίνα δεν είναι παρά η συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα, όπως μου εκμυστηρεύτηκε κάποτε ο μεγάλος στοχαστής και μέγας σεφ (κάτι που φανέρωνε μόνο στους φίλους του) Κλαούζεβιτς. Πίσω από τις πολιτικές μας διαφορές και την κοινωνική πανοπλία που κατασκευάζουμε, δεν είμαστε παρά παιδιά που λακταρούν να παίξουν μαζί στο σύμπαν των γεύσεων.
Τα δεινά μας δεν οφείλονται σε ένα εξωτερικό αίτιο. Αιτία της κακοδαιμονίας μας είναι η έπαρση μας, αυτή που είναι πεπεισμένη πως μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο
χωρίς να αλλάξουμε τον εαυτό μας.
Έχουμε αναγορεύσει σε Ιθάκη μας μια ιδανική κοινωνία καλοπέρασης και χυδαιότητας την οποία ποτέ κανείς πολιτισμός δεν πρόβαλε ως αίτημα. Συνάμα, διάγοντας βίο εικονικό, μεγαλοποιούμε τις όποιες επιθυμίες και τα πάθη του εγώ μας σε ανάγκες και στόχους ζωής. Καθώς, δε, η ευμάρεια η οποία σε μεγάλο βαθμό υπάρχει μας επιτρέπει να περνάμε την ζωούλα μας ως ατομικές μονάδες, χωρίς να έρθουμε σε επαφή με τον άλλον, την ανάσα του ή και την μαλακία του, δεν έχουμε την ευκαιρία να δοκιμάσουμε την τρέλα μας και τις ιδεοληψίες μας σε πραγματικές συνθήκες για να δούμε
πόσα απίδια πιάνει ο σάκος.Οι κορυφαίοι Ρώσσοι θεολόγοι του 20ου αιώνα έλεγαν ότι χρειάστηκε να πέσει ο Τσάρος, να επέλθει η τεράστια αναταραχή και αλλαγή στην Ρωσσία και να χρειαστεί να καταφύγουν στην εξορία, ώστε να αναγκαστούν να κοιτάξουν προσεκτικά το τι ακριβώς είναι αυτή η ορθοδοξία την οποία θεωρούσαν δεδομένη. Είναι η επαφή μας με τον πόνο αυτή που μας επισημαίνει το όριο και την ύβρη μας. Θυμηθείτε τον παππού Ηράκλειτο: "Ήλιος ουχ υπερβήσεται μέτρα, ει δε μη, Ερινύες μιν Δίκης επίκουροι εξευρήσουσιν".
Ας μη σε κουράσω άλλο αναγνώστη μου. Μέρες που έρχονται, σου προσφέρω δωράκι το διαμαντάκι της jazz δισκογραφίας, το Copacabana (At The Copa), του σπουδαίου
μύστη του τραγουδιού, Barry Manillow. Κατεβάστε το,
εδώ. (2,9 MB)
Μου το παίζετε και αριστεροί...
Αλλά κανείς σας δεν με υπερασπίστηκε όταν με κατηγορούσαν άδικα. Σιγά που κόπτεστε για την ελευθερία του λόγου. Υποκριτές. Λεχρίτες. Μούργα.
Όταν ένας άνθρωπος έχασε όχι μόνο την δουλειά του, αλλά και το τηλεκοντρόλ της τηλεόρασης του, εσείς το παίζατε πόντιοι πιλάτοι και γλύφατε Ιόνιους κώλους.
Αλήθεια,
Βαριεστημένα Τούβλα, εσείς γιατί δεν γράψατε κάτι για μένα; Περιμένετε να πιστέψω ότι είχατε διάβασμα για το Λύκειο;
Φτύνω στα μούτρα σας, υποκριτές.
