Μας βαράνε ντέφια...

Παλαιότερα είχα δημοσιεύσει ένα πόστι για το σχέδιο Ανάν, το οποίο σχολίαζε μια δήλωση του επιτρόπου της Ε.Ε. Φερχόϊγκεν:

[Ο Φερχόϊγκεν δήλωσε] «να ψηφίσουν ΟΧΙ οι Ελληνες είναι σα να ψήφιζαν ΟΧΙ οι Γερμανοί στήν επανένωση της Γερμανίας».

Ξέρει ασφαλώς ότι στην περίπτωσι της Γερμανίας ενώθηκε ένας και ο ίδιος λαός, που τον κρατούσαν χωρισμένο δύο διαφορετικά πολιτικά συστήματα. Και μάλιστα έπρεπε να προηγηθή η κατάρρευσι του ενός από αυτά γιά να έλθη η ένωσι.

Και πάλι, αν οι Γερμανοί της πρώην Α. Γερμανίας αποκτούσαν τα δικαιώματα που δίνει το σχέδιο Αννάν στούς Τουρκοκυπρίους (αλλά και στους Τούρκους, στην Ρωσσία ας πούμε στην περίπτωσι της Α. Γερμανίας), θα έλεγε τό ίδιο;

Η αναλογία του αντεπιχειρήματος μου φάνηκε ολόσωστη. Δεν ήξερα όμως ότι έτσι ακριβώς έγιναν τα πράγματα —από δυτικογερμανικής πλευράς. Για του λόγου το αληθές:

Από το 1950 ως το 1989, επί 39 χρόνια, η Δυτική Γερμανία αρνιόταν να αναγνωρίσει το καθεστώς της Ανατολικής Γερμανίας. Από τα μέσα της δεκαετίας του ‘60 η Ανατολική Γερμανία αναγνωρίστηκε διεθνώς απ’ όλα τα υπόλοιπα κράτη, ακόμα και από νατοϊκούς Συμμάχους της Βόννης. Αλλά η Δυτική Γερμανία ουδέποτε την αναγνώρισε…


Το 1952 ο Στάλιν πρότεινε την επανένωση των δύο Γερμανιών και την ταυτόχρονη αποστρατιωτικοποίησή τους. Το περιβόητο εκείνο Peace Note του Στάλιν είχε το χαρακτήρα μιας «διζωνικής συνομοσπονδίας», όπου θα κυριαρχούσαν οι κομμουνιστές στο ανατολικό τμήμα και οι αντι-κομμουνιστές στο δυτικό. Η «ενωμένη» Γερμανία δεν θα ήταν ενιαία χώρα, δεν θα λειτουργούσε ο κανόνας της πλειοψηφίας, δεν θα είχε πλήρη κυριαρχία, ενώ προβλέπονταν πολλαπλά βέτο σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς της χαλαρής κεντρικής διοίκησης.

Ο Καγκελάριος της Δυτικής Γερμανίας Κόνραντ Αντενάουερ το απέρριψε ασυζητητί. Εξήγησε ότι αυτό που προέβλεπε το Peace Note του Στάλιν ήταν περισσότερο «μια συγκυριαρχία ξένων επιρροών στη χώρα του, παρά μια επανένωση»!

Διακήρυξε ότι προτιμούσε να παραμείνει η χώρα του διαιρεμένη, παρά να ενωθεί με τρόπο που μονιμοποιούσε την υποταγή της: «Καλύτερα διαιρεμένοι με ελπίδα ότι κάποτε θα επιτύχουμε πραγματική επανένωση, παρά ενωμένοι στην απελπισία».

Ο Τσώρτσιλ αποδέχθηκε ενθουσιωδώς το Peace Note του Στάλιν. Η κυβέρνηση Τρούμαν στην Ουάσιγκτων το συζητούσε σοβαρά. Ο Αντενάουερ πιέστηκε τότε να αποδεχθεί την μοναδική ευκαιρία. Δεν υποχώρησε…
Επέμενε ότι η αληθινή Ένωση θα ερχόταν όταν αποδυναμωνόταν διεθνώς η ΕΣΣΔ και διαλυόταν Ανατολικογερμανικό καθεστώς, που ήταν απολύτως εξαρτημένο από τη Μόσχα.

Τον αποκάλεσαν «ανόητο», «φανατικό» και τυχοδιώκτη.
– Του υπενθύμιζαν ότι η διπλωματία προϋποθέτει τη «ρεαλιστική» αποδοχή του άλλου, δεν στηρίζεται στην – πολύ αβέβαιη - προοπτική διάλυσης του αντιπάλου.
– Τους απαντούσε ότι η πολιτική δεν είναι τζόγος, δεν στηρίζεται σε βραχυχρόνιες ευκαιρίες, αλλά σε μακροχρόνιες προοπτικές. Κι ότι οι πολιτικοί – αντίθετα με τους διπλωμάτες - δεν βιάζονται να κλείσουν προβλήματα όπως-όπως. Τα λύνουν όταν ωριμάσουν, δεν τα κλείνουν σε πρώτη «ευκαιρία». Γιατί αλλιώς δημιουργούν χειρότερα προβλήματα για το μέλλον.

Και ασφαλώς ποντάρουν στη μακροχρόνια αποδυνάμωση του αντιπάλου τους, για να κάμψουν την αδιαλλαξία του.

Ο Αντενάουερ διακήρυξε τότε ότι η «μη λύση» είναι απείρως προτιμότερη από μια «κακή λύση».

Αναθεματίστηκε γι’ αυτό από πολλούς. Αλλά δικαιώθηκε πλήρως. Και αναγνωρίστηκε η δικαίωσή του απ’ όλους.

(του Χρ. Λαζαρίδη, μέσω του Αντίβαρου)

(Ο Βίλυ Μπράντ, την δεκαετία του ΄70 προχώρησε στην υπογραφή κοινών συμφωνιών με την Ανατολική Γερμανία, αλλά μόνο ως δυο ξεχωριστές και αυτόνομες κρατικές οντότητες —δεν έγινε ποτέ συνομοσπονδιακή ένωση με βάση τα σοβιετικά σχέδια).

Διπλά ηλίθια, επομένως, η δήλωση του Φερχόϊγκεν, ο οποίος ως Γερμανός γνώριζε ασφαλώς πολύ καλά ότι η μπαρούφα του είναι ανιστόρητη. Όλα για την προπαγάνδα. Πόσα αντίστοιχα επιχειρήματα, ανιστόρητα, εκβιαστικά, ηλίθια, δεν ακούσαμε για το Μακεδονικό;

Άλλως πώς, όπως το έθεσε ο ποιητής της ρωμιοσύνης, Ιωάννης Μηλιώκας: «Να δείς σε λίγο που θα μας πούνε και μαλάκες...»