Αφέλεια revisited
Έγραφε προ ημερών ο Old Boy:Aφέλεια δεν είναι να είσαι ευχαριστημένος που κέρδισε ο Ομπάμα, αφέλεια δεν είναι να νιώθεις ότι κάτι πολύ θετικό συνέβη στην Αμερική, αφέλεια δεν είναι να συμμερίζεσαι το πνεύμα ανάτασης και αισιοδοξίας που επικρατεί παγκόσμια.
Αν δεν είναι αυτό αφέλεια, τότε τι είναι;!
Αφέλεια είναι να επισημαίνεις γραπτά ή προφορικά πληροφορίες ήδη γνωστές.
Το λεξικό Τριανταφυλλίδη πάντως μας δίνει στο λήμμα αφέλεια:
β. απλοϊκότητα στη σκέψη: Tα πίστεψε από ~, ευπιστία. Είχα την ~ να πιστέψω στις υποσχέσεις του.
Την πληροφορία ότι ο Ομπάμα εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ με ένα από τα δύο κόμματα του αμερικάνικου πολιτικού κατεστημένου την έχουμε και εμείς.
Την πληροφορία ότι δεν εξελέγη με κάποιο δικό του κίνημα, ότι έπαιξε με τους όρους του παιχνιδιού και ότι χρηματοδοτήθηκε από ένα σημείο κι ύστερα από τους ίδιους που χρηματοδότησαν τον Μακέιν την έχουμε και εμείς.
Ακόμη περισσότερο, την πρόβλεψη ότι καθόλου δεν αποκλείεται κάποια στιγμή στο μέλλον να βομβαρδίσει κι αυτός μια καινούρια χώρα και να ξεκινήσει έναν δικό του πόλεμο, ναι, μπορούμε να την κάνουμε κι εμείς.
Ναι, αλλά από ότι φαίνεται έχετε και πληροφορίες που οι λοιποί στερούμαστε. Αλλιώς, προς τι η αισιοδοξία;
Αφέλεια είναι να ισοπεδώνεις αυτό που έγινε και τις προσδοκίες που γεννά, κρίνοντας τα πράγματα απ' έξω, κρίνοντας το πακέτο «ΗΠΑ» ως σύνολο και μην κρίνοντας τι είναι προτιμότερο να συμβεί εντός του πακέτου αυτού.
Και τι μας νοιάζει εμάς τι θα συμβεί εντός του πακέτου αυτού, βρε αδερφέ; (αν δεχθούμε καν ότι θα συμβεί κάτι θετικό εντός του).
Μήπως να ενδιαφερθούμε και για τις εξελίξεις των δημοτικών εκλογών στην Τούλσα της Οκλαχόμας;
Αφέλεια είναι να κρίνεις τις εξελίξεις στην βάση του ρόλου που θα επιθυμούσες εσύ να έχουν οι ΗΠΑ, αντί να τις κρίνεις στην βάση του δεδομένου τους ρόλου.
Δηλαδής —για να κάνουμε ένα μη αφελές ερώτημα— τι άλλαξε, στη βάση του δεδομένου τους ρόλου, με την εκλογή Ομπάμα;
Αφέλεια είναι η υπενθύμιση των ακραίων ορίων των ΗΠΑ ως αρχή και τέλος της κουβέντας.
Αφέλεια είναι να μην προτιμάς την κίνηση προς το ένα άκρο από την κίνηση προς το άλλο, όσο πολύ κι αν απέχουν σε ορισμένους τομείς κι όσο ελάχιστα σε άλλους.
Δηλαδής, ποιά ακριβώς κίνηση —έστω και ελάχιστη— επιτέχθει και σε ποιούς τομείς;
Αρκεί ότι έφυγε ο αντιαισθητικός καμπόυς και ήρθε ο εκλεπτυσμένος αφροαμερικάνος —ή έχουμε και άλλες εξελίξεις επί του πρακτέου;
Αφέλεια, τέλος, είναι να μην βλέπεις ότι ακόμη κι αν ο Ομπάμα ξεκινήσει σε μερικά χρόνια παγκόσμιο πόλεμο, δεν είναι σήμερα και με βάση τα ως τώρα δεδομένα αφελής η ικανοποίηση για την εκλογή του.
Πως και έτσι; Απλά και μόνο επειδή μας διαβεβαιώνει η τελευταία αυτή πρόταση;
Ε, να και μια αντίθετη: Αφέλεια, τέλος, είναι να μην βλέπεις ότι ακόμη κι αν ο Ομπάμα δεν ξεκινήσει σε μερικά χρόνια παγκόσμιο πόλεμο, είναι σήμερα και με βάση τα ως τώρα δεδομένα αφελής η ικανοποίηση για την εκλογή του.
Τώρα πως να διαλέξουμε ανάμεσα στις δυο έξοχες αυτές διαβεβαιώσεις;
Έδώ ίσως να χρειάζονται εκείνα τα παλαιϊκά εργαλεία που λέγονται επιχειρήματα —πολιτικά, ιστορικά και έτσι.
Α, και που είστε:
Δεν μας τα λέει καλά ο «σύντροφος» Ομπάμα. Βεβαίως, δεν περιμέναμε να σπάσει τόσο νωρίς αυγά, αλλά να διατηρεί φασιστικού τύπου υδροκέφαλες υπηρεσίες που δημιούργησε ο Μπούς και να θέλει να τις στελεχώσει μάλιστα με ανθρώπους που χαρακτηρίζονται ως «γεράκια», είναι γεγονότα που δεν γεννούν ιδιαίτερη αισιοδοξία.
Για παράδειγμα, το υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας, αυτό το τερατούργημα που δημιούργησε η κυβέρνηση Μπους, διατηρείται. Εκεί θα τοποθετηθεί η σημερινή κυβερνήτης της Αριζόνας, Τζάνετ Ναπολιτάνο, η πρώτη γυναίκα εισαγγελέας. Η ίδια φημίζεται για τη σκληρή πολιτική που ακολούθησε στο θέμα της λαθρομετανάστευσης και της μεθοριακής ασφάλειας.
Μερίδα του Τύπου, καθώς και οργανώσεις για τα πολιτικά δικαιώματα, σημειώνουν ότι υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στις προεκλογικές διακηρύξεις Ομπάμα και στις σημερινές κινήσεις του. Τονίζουν δε, ότι οι περισσότερες επιλογές του είναι άτομα του κατεστημένου της Ουάσιγκτον, ιδιαίτερα της εποχής Κλίντον, αλλά και Μπούς. Ιδιαίτερα επικριτικοί είναι στο θέμα του Ιράκ, όπου ο Ομπάμα ήδη χαλάρωσε το αυστηρό χρονοδιάγραμμά του για την αποχώρηση των στρατευμάτων από το Ιράκ. Σήμερα έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις ιρακινών στη Βαγδάτη, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το χρονοδιάγραμμα παραμονής των αμερικανών τουλάχιστον για τρία χρόνια στη χώρα.
Η Χίλαρι Κλίντον, η οποία κατά πληροφορίες, προορίζεται για επικεφαλής του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, όχι μόνο ψήφισε υπέρ του πολέμου στο Ιράκ, και στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας της δήλωσε ότι δεν μετάνιωσε γι’ αυτό. Προβληματισμό επίσης προκαλεί και η πρόθεση να παραμείνει στο Πεντάγωνο ο υπουργός Άμυνας του Τζορτζ Μπους, Ρ. Γκέιτς.
Από το antinews
Ή, όπως το έθεσε ο Α.Φ σε προηγούμενο μας πόστιον:
Ο κόσμος ελπίζει γιατί θέλει την ελπίδα στο πιάτο ―χωρίς να κοπιάση, χωρίς τίποτα να θυσιάση. Αλλά δεν θα πολυδιαψευστή γιατί δεν πολυπιστεύη.
Απλώς τεμπελιάζουμε. Υπάρχει ελπίδα στον κόσμο ―αλλά θέλει κόπο να ψάξουμε να την βρούμε, να χαλάσουμε πολλά παπούτσια στο δρόμο, να εγκαταλείψουμε την βολή μας. Επειδή λοιπόν βαριόμαστε ―καταφεύγουμε στο εξωφρενικώς παράλογο με τον Ομπάμια! Ούτε ανεπανόρθωτα άρρωστοι από καλιφορνιζαίησον να είμασταν!
14 σχόλια:
Τον ορισμό τον είχα συμπληρώσει ήδη μετά από το σχόλιο σου στο μπλογκ μου.
Συμπληρωμένος λοιπόν ο ορισμός είναι:
Αφέλεια είναι να επισημαίνεις γραπτά ή προφορικά πληροφορίες ήδη γνωστές, παρουσιάζοντάς τες ως προχωρημένες αναλύσεις, που καθιστούν υποτίθεται αφελείς όσους σε πείσμα των αναλύσεων αυτών νιώθουν ότι κάτι θετικό συνέβη.
«Και τι μας νοιάζει εμάς τι θα συμβεί εντός του πακέτου αυτού, βρε αδερφέ;»
Ε, αυτή δεν είναι αφελής ερώτηση; :)
Να μην μας νοιάζει τι θα συμβεί εντός π.χ. του πακέτου «Νέα Ζηλανδία» ως ένα βαθμό να το καταλάβω. Αλλά εντός του πακέτου ΗΠΑ εξ ορισμού δεν μας ενδιαφέρει δεδομένου του τρέχοντος παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων;
«Αρκεί ότι έφυγε ο αντιαισθητικός καμπόυς και ήρθε ο εκλεπτυσμένος αφροαμερικάνος —ή έχουμε και άλλες εξελίξεις επί του πρακτέου;»
Επί του πρακτέου εξελίξεις είναι δύσκολο να έχουμε, αφού ακόμη δεν έχει αναλάβει τα καθήκοντά του. Οπότε κρίνουμε με βάση το γενικότερο πνεύμα των προεκλογικών του υποσχέσεων.
Για να αντιστρέψω όμως το ερώτημα αν στο τιμόνι (εντός όσων εισαγωγικών θέλεις - δεν διαφωνώ) των ΗΠΑ είναι ο Ομπάμα είναι ακριβώς το ίδιο με το να είναι η Σάρα Πέιλιν;
Όλο το ποστ μου λέει ότι ξέρουμε πως δεν πρόκειται να είναι ριζικά διαφορετικό ποιός είναι στο τιμόνι. Ωστόσο, συγκριτικά μιλώντας, ναι, είναι αισιόδοξη η εκλογή, έστω και -στην χειρότερη- υπό την έννοια του «μη χείρον».
πακέτου αυτού, βρε αδερφέ;»
Ε, αυτή δεν είναι αφελής ερώτηση; :)
Να μην μας νοιάζει τι θα συμβεί εντός π.χ. του πακέτου «Νέα Ζηλανδία» ως ένα βαθμό να το καταλάβω. Αλλά εντός του πακέτου ΗΠΑ εξ ορισμού δεν μας ενδιαφέρει δεδομένου του τρέχοντος παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων;
Τα εντός του πακέτου ποσώς μας ενδιαφέρουν, είτε δεδομένου είτε όχι "του τρέχοντος παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων".
Εκτός αν επηρεάζουν την πορεία του πακέτου ως *συνόλου*, δηλαδή την συμπεριφορά των ΗΠΑ στους εκτός του πακέτου.
Αλλά ήδη αυτούς που κρίνουν με "βάση το πακέτο ΗΠΑ ως σύνολο" τους χαρακτήρισες αφελείς —νομίζω θα πρέπει να αποφασίσεις ένα από τα δυο.
Επί του πρακτέου εξελίξεις είναι δύσκολο να έχουμε, αφού ακόμη δεν έχει αναλάβει τα καθήκοντά του. Οπότε κρίνουμε με βάση το γενικότερο πνεύμα των προεκλογικών του υποσχέσεων.
Ήδη έδωσε δείγματα γραφής. Παραθέτω ορισμένα στο απόσπασμα από το antinews, έχει γράψει και ο Θεαμαπάτης κάποια άλλα.
Για να αντιστρέψω όμως το ερώτημα αν στο τιμόνι (εντός όσων εισαγωγικών θέλεις - δεν διαφωνώ) των ΗΠΑ είναι ο Ομπάμα είναι ακριβώς το ίδιο με το να είναι η Σάρα Πέιλιν;
Όλο το ποστ μου λέει ότι ξέρουμε πως δεν πρόκειται να είναι ριζικά διαφορετικό ποιός είναι στο τιμόνι. Ωστόσο, συγκριτικά μιλώντας, ναι, είναι αισιόδοξη η εκλογή, έστω και -στην χειρότερη- υπό την έννοια του «μη χείρον».
1000% καλύτερα η Πέιλιν...
Η αριστερή παράδοση ενός αιώνα έχει δείξει ότι οι συμπαθόφατσες και οι "μετριοπαθείς σοσιαλδημοκράτες" περνάνε τα χειρότερα αντιλαϊκα μέτρα και τις πιο απεχθείς μεταρυθμίσεις και πολιτικής —ακριβώς λόγω δεδομένου ρόλου από την μια και εξασφαλισμένης συναίνεσης από την άλλη.
Πως π.χ. εκείνος ο χίπυ συμπαθητικός σαραντάρης πέρασε ο Ιράκ, βομβάρδισε Γιουγκοσλαβία και άλλα τερπνά. Πως ο Κένεντυ και ο αντιπροεδράς του έκαναν κλιμάκωση στο Βιετνάμ, κόλπους των χοίρων και άλλα χείριστα (sic).
Για να αντιστρέψω όμως το ερώτημα αν στο τιμόνι (εντός όσων εισαγωγικών θέλεις - δεν διαφωνώ) των ΗΠΑ είναι ο Ομπάμα είναι ακριβώς το ίδιο με το να είναι η Σάρα Πέιλιν;
Όλο το ποστ μου λέει ότι ξέρουμε πως δεν πρόκειται να είναι ριζικά διαφορετικό ποιός είναι στο τιμόνι. Ωστόσο, συγκριτικά μιλώντας, ναι, είναι αισιόδοξη η εκλογή, έστω και -στην χειρότερη- υπό την έννοια του «μη χείρον».
Και να προσθέσω ότι να "συμμερίζεσαι το πνεύμα ανάτασης και αισιοδοξίας που επικρατεί παγκόσμια" απλά επειδή βγήκε το "μη χείρον" πάει πολύ.
Ναι, μάλλον αφέλεια θα το έλεγα.
«Τα εντός του πακέτου ποσώς μας ενδιαφέρουν, είτε δεδομένου είτε όχι "του τρέχοντος παγκόσμιου συσχετισμού δυνάμεων".
Εκτός αν επηρεάζουν την πορεία του πακέτου ως *συνόλου*, δηλαδή την συμπεριφορά των ΗΠΑ στους εκτός του πακέτου».
Αλλά ήδη αυτούς που κρίνουν με "βάση το πακέτο ΗΠΑ ως σύνολο" τους χαρακτήρισες αφελείς —νομίζω θα πρέπει να αποφασίσεις ένα από τα δυο».
Μα μιλάω για τα ακραία όρια εντός του πακέτου, οπότε προφανώς επηρεάζουν τους εκτός πακέτου αν το πακέτο θα κινηθεί προς τα εκεί ή προς τα εδώ.
Τώρα αν το προς τα εδώ δεν σημαίνει ότι οι ΗΠΑ θα απαλλαγούν από την πρόθεσή τους να ηγεμονεύουν τον κόσμο, από το ότι δεν θα πάψουν να παίζουν τον χωροφύλακα και τον νταή, μπορεί να σημαίνει πάντως ότι δεν θα ξεκινήσουν ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ νέοι πόλεμοι ή θα κλείσει το Γκουαντάναμο κλπ.
μπορεί να σημαίνει πάντως ότι δεν θα ξεκινήσουν ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ νέοι πόλεμοι ή θα κλείσει το Γκουαντάναμο κλπ.
Και αυτό το "μπορεί" και το όχι "ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ" δικαιολογεί ως μη αφελές το να "συμμερίζεσαι το πνεύμα ανάτασης και αισιοδοξίας που επικρατεί παγκόσμια";!
Τόση ολιγάρκεια στην ανάταση και την αισιοδοξεία πιά;
Αρκεί να "μπορεί" να μην ξεκινήσουν "ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ" νέοι πόλεμοι;!
Και για να πάρουμε μια εικόνα της "ενδεχόμενης" (μπορεί) δυσκολίας (όχι ΤΟΣΟ ΕΥΚΟΛΑ) να ξεκινήσουν νέοι πόλεμοι, ορίστε —πριν ακόμα κάτσει στην καρέκλα ο άνθρωπος—:
(1) να διατηρεί φασιστικού τύπου υδροκέφαλες υπηρεσίες που δημιούργησε ο Μπούς και να θέλει να τις στελεχώσει μάλιστα με ανθρώπους που χαρακτηρίζονται ως «γεράκια»
(2) Για παράδειγμα, το υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας, αυτό το τερατούργημα που δημιούργησε η κυβέρνηση Μπους, διατηρείται. Εκεί θα τοποθετηθεί η σημερινή κυβερνήτης της Αριζόνας, Τζάνετ Ναπολιτάνο, η πρώτη γυναίκα εισαγγελέας. Η ίδια φημίζεται για τη σκληρή πολιτική που ακολούθησε στο θέμα της λαθρομετανάστευσης και της μεθοριακής ασφάλειας.
(3) ο Ομπάμα ήδη χαλάρωσε το αυστηρό χρονοδιάγραμμά του για την αποχώρηση των στρατευμάτων από το Ιράκ.
(4) Η Χίλαρι Κλίντον, η οποία κατά πληροφορίες, προορίζεται για επικεφαλής του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, όχι μόνο ψήφισε υπέρ του πολέμου στο Ιράκ, και στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας της δήλωσε ότι δεν μετάνιωσε γι’ αυτό.
(5) Προβληματισμό επίσης προκαλεί και η πρόθεση να παραμείνει στο Πεντάγωνο ο υπουργός Άμυνας του Τζορτζ Μπους, Ρ. Γκέιτς.
(6) μία από τις πρώτες ενέργειές του ήταν ο διορισμός του νέου προσωπάρχη του Λευκού Οίκου [που αν δεν κάνω λάθος, είναι ο υπ. αριθμ. 3 στην ιεραρχία της αμερικανικής κυβέρνησης, μετά τον πρόεδρο και τον αντιπρόεδρο]. Και το όνομα αυτού; Rahm Emanuel. Γνωστός και ως Rahm-bo. (...) “Η ισραηλινή εφημερίδα Maariv κυκλοφόρησε το σχετικό της δημοσίευμα με τίτλο «Ο άνθρωπός μας στο Λευκό Οίκο».“
http://www.youtube.com/watch?v=xSoO8lJeOFM
Ο Μπάμιας με δικά του λόγια
Και άλλαι ωραίαι ειδήσεις:
Και όμως: ο υποψήφιος που πήρε προβάδισμα στην κούρσα των προκριματικών ακριβώς λόγω της (σε ανύποπτο χρόνο) αντιπολεμικής του τοποθέτησης για το Ιράκ, εμφανίζεται τώρα ως πρόεδρος έτοιμος όχι μόνο να διορίσει την Χίλαρι Κλίντον στο υπουργείο Εξωτερικών αλλά και να διατηρήσει τον Ρεπουμπλικανό Ρόμπερτ Γκέιτς στο υπουργείο Άμυνας, να επαναφέρει στο "σύστημα εθνικής ασφάλειας" λεγεώνα "γερακιών" με μακρά προϋπηρεσία σε προηγούμενους τυχοδιωκτισμούς, ακόμη και να κρατήσει στην κοινοβουλευτική ομάδα των Δημοκρατικών τον αρχι-νεοσυντηρητικό γερουσιαστή Τζο Λίμπερμαν που όλο το προηγούμενο διάστημα συμμετείχε στην καμπάνια υπέρ του Τζον ΜακΚέιν.
Όσο για την οικονομική κρίση, που επείγει όσο τίποτε στις προτεραιότητες του νέου προέδρου, η παρουσία στο πλευρό του των πρώην υπουργών Οικονομίας Λάρι Σάμερς και Ρόμπερτ Ρούμπιν, ήτοι των αρχιτεκτόνων της χρηματοπιστωτικής φούσκας που σκάει μπροστά στα μάτια μας, επιβεβαιώνει ότι η "αλλαγή" δεν εγγράφεται στην ημερήσια διάταξη ούτε καν τη στιγμή της μεγάλης κρίσης.
Και ένα άρθρο από τις 23 Ιουλίου!
Όλα τα έθνη παραγνωρίζουν εξ ανάγκης σημαντικές πλευρές της πραγματικότητάς τους. Όμως του ηγεμονικού έθνους τις αυταπάτες μοιάζει υποχρεωμένη να τις μοιράζεται όλη η υφήλιος. Αυτή η υφήλιος, λόγου χάρη, που στο μεγαλύτερο μέρος της κρατά την ανάσα της για την εξαγγελθείσα “αλλαγή” στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.
Η “αλλαγή”, βέβαια, δεν είναι απαραίτητο, στους μιντιακούς “μετα-πολιτικούς καιρούς” μας, να αντιστοιχεί σε οτιδήποτε στον αντικειμενικό κόσμο των παρατηρήσιμων φαινομένων. Αρκεί να κινητοποιεί μιαν αλυσίδα λόγου, με ασαφές περιεχόμενο αλλά υψηλή συγκινησιακή φόρτιση, προκειμένου αφενός να εκπληρωθεί η τελετουργία της συμβολικής “αυτοκάθαρσης” της μόνης υπερδύναμης και αφετέρου να απενοχοποιηθούν όσοι εντεύθεν του Ατλαντικού δυσανασχετούσαν να σύρονται πίσω της χωρίς ευπρεπέστερα προσχήματα...
Άλλωστε, “εκλεξιμότητα” σημαίνει ότι ένας υποψήφιος για υψηλό θώκο, ακόμη και ένας υποψήφιος που έχει κάνει σημαία του ακριβώς την “αλλαγή”, δίνει εγκαίρως τις εγγυήσεις του ότι καμία αλλαγή δεν απειλείται στην σφαίρα του ουσιώδους: την ίδια ώρα που το πλήθος εξακολουθεί να επευφημεί, ακόμη και αν γνωρίζει “που ήσαν λόγια αυτά και θεατρικά”.
Ποιαν “αλλαγή” επαγγέλλεται πραγματικά ο Μπάρακ Ομπάμα; Αν υπήρχαν δύο-τρεις τομείς στους οποίους υπήρχε επείγουσα ανάγκη αλλαγής στην Αμερική, αμέσως θα μνημόνευε κανείς την ασφυκτική κυριαρχία των λόμπι στην διαμόρφωση πολιτικής, την ανορθολογική μονομέρεια της αμερικανικής στάσης σε οτιδήποτε αφορά την ευρύτερη Μέση Ανατολή, καθώς και την κατάλυση των συνταγματικών ελευθεριών από μια θηριώδη ομοσπονδιακή εξουσία που παραχώρησε στον εαυτό της το δικαίωμα για υπερβάσεις κάθε είδους (παρακολουθήσεις, βασανιστήρια κ.ο.κ.).
Και όμως; πριν από λίγες μόνο εβδομάδες ο Μπάρακ Ομπάμα αισθάνθηκε την ανάγκη όχι μόνο να δηλώσει υποταγή σε ένα από τα ισχυρότερα λόμπι της Ουάσιγκτον, την Αμερικανο-Ισραηλινή Επιτροπή Δημοσίων Υποθέσεων (AIPAC), αλλά έφθασε στο σημείο, κατά τον χαιρετισμό του στο ετήσιο συνέδριό της (μια διοργάνωση από μόνη της αποκαλυπτική, λόγω της παρουσίας του συνόλου του ομοσπονδιακού πολιτικού προσωπικού), να υπερακοντίσει την πολιτική όλων των προηγούμενων αμερικανικών κυβερνήσεων - για να μη μιλήσουμε για διεθνές δίκαιο- χαρακτηρίζοντας την Ιερουσαλήμ “αιώνια και αδιαίρετη πρωτεύουσα” του εβραϊκού κράτους.
Πριν από λίγες μόλις μέρες, ο Μπάρακ Ομπάμα, υπερψήφισε, κόντρα σε πολλούς Δημοκρατικούς συναδέλφους του στη Γερουσία, την τροπολογία με την οποία αμνηστεύθηκαν οι μεγάλες τηλεπικοινωνιακές εταιρείες που συνέδραμαν την κυβέρνηση στις χωρίς ένταλμα τηλεφωνικές παρακολουθήσεις και “διευκολύνθηκε” η περαιτέρω συνέχιση αυτής της πρακτικής.
Πριν δε από λίγες μόλις ώρες, και ενώ ήδη προβάρει την αυτοκρατορική πορφύρα του, ο “αντιπολεμικός” υποψήφιος Ομπάμα, διευκρίνισε, με άρθρο του στους Νιου Γιορκ Τάιμς ότι η μερική απεμπλοκή που προτείνει για τις αμερικανικές δυνάμεις στο Ιράκ, δεν έχει άλλο στόχο από την κλιμάκωση της πολεμικής προσπάθειας στο έτερο μέτωπο του “καλού” (αλλά, για λόγους που δεν μας εξηγεί, εξίσου τραγικά αποτυχημένου) πολέμου στο Αφγανιστάν: αποδεικνύοντας έτσι, ότι κάθε άλλο παρά γλωσσική παραδρομή αποτελούσε η παλαιότερη προτροπή του να βομβαρδισθεί το Πακιστάν (πυρηνική δύναμη 150 εκατομμυρίων κατοίκων...), αν δεν φανεί συνεργάσιμο στην καταδίωξη των Ταλιμπάν που βρίσκουν καταφύγιο στο έδαφός του.
Αρκεί μόνο να υπενθυμίσουμε, σε όσους επενδύουν προσδοκίες στους Δημοκρατικούς, ότι το “γαλάζιο κόμμα” συγκυβερνά την Αμερική εδώ και περίπου δύο χρόνια, αφότου απέκτησε τον έλεγχο του Κογκρέσου με τις ευλογίες μιας κοινής γνώμης, που έκτοτε είδε τα νομοθετικά σώματα να εγκρίνουν όλους τους στρατιωτικούς προϋπολογισμούς και όλες τις συνταγματικές αυθαιρεσίες της κυβέρνησης Μπους.
1000% η πέιλιν. γιατί; επειδή δεν είναι υποκρίτρια και λέει ωμά ότι θέλει να φέρει πιο γρήγορα την αποκάλυψη; η ρητορική υποκρισία είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα δηλαδή;
τότε γιατί να μην ψηφίζει κανείς και χρυσή αυγή αφού δεν είναι υποκριτές και (σε αντίθεση με την αριστερά) θέλουν να τους διώξουν αντί να τους εκμεταλλεύονται εδώ.
δεν περίμενε κανείς εξάλλου να παραιτηθεί η αμερική από την παγκόσμια ηγεμονία της. από την τρέλα της ελπίζει να παραιτηθεί. αν ο ομπάμα διαψεύσει τις ελπίδες των υπολοίπων σε αυτό, δε θα είναι ο πρώτος
1000% η πέιλιν. γιατί; επειδή δεν είναι υποκρίτρια και λέει ωμά ότι θέλει να φέρει πιο γρήγορα την αποκάλυψη; η ρητορική υποκρισία είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα δηλαδή;
Το τέταρτο μεγαλύτερο. Κυρίως ότι η ιστορική πείρα έχει δείξει ότι ηγεσίες τύπου Πέιλιν συναντούν μεγαλύτερη αντίσταση από ηγεσίες τύπου Ομπάμα.
δεν περίμενε κανείς εξάλλου να παραιτηθεί η αμερική από την παγκόσμια ηγεμονία της. από την τρέλα της ελπίζει να παραιτηθεί. αν ο ομπάμα διαψεύσει τις ελπίδες των υπολοίπων σε αυτό, δε θα είναι ο πρώτος.
Ποια τρέλα ρε παιδιά; Φαντάζεται κανείς ότι παίζει ρόλο ο υποκειμενικός παράγοντας και η ψυχοσύνθεση του Προέδρου στο θέμα της εξωτερικής πολιτικής;!
" ιστορική πείρα έχει δείξει ότι ηγεσίες τύπου Πέιλιν συναντούν μεγαλύτερη αντίσταση από ηγεσίες τύπου Ομπάμα."
γιατί, συνάντησε καμμιά αντίσταση ο μπους, πέρα από τις διαδηλώσεις; έπεσαν οι ευρωπαίοι που τον στήριζαν; αντιστάθηκε ο υπόλοιπος κόσμος στους πολέμους που έκανε;
"Ποια τρέλα ρε παιδιά; Φαντάζεται κανείς ότι παίζει ρόλο ο υποκειμενικός παράγοντας και η ψυχοσύνθεση του Προέδρου στο θέμα της εξωτερικής πολιτικής;!"
δεν παίζει και αυτός, λ.χ. στην επιλογή συνεργατών, στο περιβάλλον απο το οποίο προέρχεται; το ίδιο ήταν π.χ. ο μπους α' με τον μπους β'; δεν υπάρχει άνω και κάτω όριο ηλιθιότητας, εκτός από εξυπνάδας και ιμπεριαλισμού;
γιατί, συνάντησε καμμιά αντίσταση ο μπους, πέρα από τις διαδηλώσεις;
Όχι. Ο Ομπάμα δεν θα έχει ούτε καν διαδηλώσεις.
δεν παίζει και αυτός, λ.χ. στην επιλογή συνεργατών, στο περιβάλλον απο το οποίο προέρχεται; το ίδιο ήταν π.χ. ο μπους α' με τον μπους β';
Και τι σημασία έχει αν ήταν το ίδιο ως πρόσωπα; Εξέφραζαν την πολιτική κύκλων, του στέητ ντηπάρτμεντ, λόμπυ κλπ. Όχι την δική τους.
"Ο Ομπάμα δεν θα έχει ούτε καν διαδηλώσεις."
αυτό θα το δούμε όταν διοργανώνονται τα συλλαλητήρια για τους πολέμους του. εντάξει, ίσως να μην συμμετέχει ο συνασπισμός. και; δε θα γίνονται;
"τι σημασία έχει αν ήταν το ίδιο ως πρόσωπα; Εξέφραζαν την πολιτική κύκλων, του στέητ ντηπάρτμεντ, λόμπυ κλπ. Όχι την δική τους."
μπορεί να την εκφράζουν, αλλά δεν μπορεί να ισοπεδώνονται όλα. ο χίτλερ κι ο κάιζερ παγγερμανιστές ήταν, την παγκόσμια επικράτηση "των κύκλων" που τους στήριζαν ήθελαν. αλλά "δεν ήταν το ίδιο".
Γιάννη, δες:
http://globalresearch.ca/index.php?context=va&aid=11315