Για τον Ομπάμα

Ο Ομπάμιας νέος Πρόεδρος.

Μετά τον Βούς όπως φαίνεται εκλέγονται σαν Πρόεδροι πρωταθλητές στην ρήψι κολοκύθας, αυτός που θα φάη τις πιό πολλές τηγανίτες με σιρόπι, κλπ ―δηλαδή εκπρόσωποι του αμερικανικού ονείρου, όπως είναι ο Ομπάμιας.

Τώρα ο κόσμος θα αλλάξη.

Ας πούμε τα Χριστούγεννα στον Λευκό Οίκο θα ακουστούνε ντίσκο με την Δόμνα Σάμμερ ―όχι οι μότορχαιντ όπως έγινε επί Βούς. Στο Ιρακ ο αμερικανικός στρατός θα λάβη σαφείς εντολές ―επιτέλους― να σκοτώνη σε κηδείες, όχι σε γάμους όπως κάνει τώρα. Αυτό έχει πολύ αρνητικό αντίκτυπο στα μυαλά και τις καρδιές, ενώ η κηδεία είναι από μόνη της ένα θλιβερό γεγονός ―και ο Ομπάμιας θα τις καταργήση.

Αλλά και στα δικά μας ―ιδιαιτέρως στο σκοπιανό― ο Ομπάμιας είναι αποφασισμένος να βάλη τα πράγματα στην αληθινή τους βάσι. Οι αρχαίοι Μακεδόνες ήταν μαύροι. Που πας ρε Γκρουέφσκυ; Ενθουσιασμένη η Ντόρα με την λύσι του εθνικού μας προβλήματος.

***

Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως αυτός ο άνθρωπος όταν ξεκίνησε είχε μέσα του ζωντανό κάτι, για να φτάση να γίνη πρόεδρος έχει περάσει από εκατομμύρια εξετάσεων ―έχει δώσει και έχει αποδείξει πόσο πιστός είναι στο σύστημα, σε όλες τις βαθμίδες της εξουσίας. Ενα άδειο πουκάμισο είναι. Ο κόσμος ελπίζει γιατί θέλει την ελπίδα στο πιάτο ―χωρίς να κοπιάση, χωρίς τίποτα να θυσιάση. Αλλά δεν θα πολυδιαψευστή γιατί δεν πολυπιστεύη.

Απλώς τεμπελιάζουμε. Υπάρχει ελπίδα στον κόσμο ―αλλά θέλει κόπο να ψάξουμε να την βρούμε, να χαλάσουμε πολλά παπούτσια στο δρόμο, να εγκαταλείψουμε την βολή μας. Επειδή λοιπόν βαριόμαστε ―καταφεύγουμε στο εξωφρενικώς παράλογο με τον Ομπάμια! Ούτε ανεπανόρθωτα άρρωστοι από καλιφορνιζαίησον να είμασταν!

Αυτό δεν είναι ελπίδα ―είναι προδοσία κάθε ελπίδας.

Η ελπίδα καβαλάει ποδήλατο, καβαλάει γαϊδούρι ―όχι αεροπλανοφόρο. Η ελπίδα δεν φοράει ποτέ τα διάσημα των αυτοκρατόρων και των πλανηταρχών.

***

Ξεχνάτε ότι εδώ δεν έχουμε εκλογή προέδρου δεκαπενταμελούς στην Γκράβα ―στον οποίο προσωπικά προτιμώ να εναποθέσω τις ελπίδες μου για τις μικρές αλλαγές που λέτε, παρά στον Ομπάμια ―αλλά για τον πρόεδρο των ηπα. Είναι πέραν πάσης φαντασίας οι δυνάμεις που ισορροπούνε στο πρόσωπό του. Αυτή την ισορροπία εκφράζει ―και ταυτογχρόνως την συμπάθεια εκείνων που θα πληγούνε περισσότερο από την οικονομική καταστροφή.

Αν πιστεύετε ότι τα τεράστια στρατιωτικοπολιτικά συμπλέγματα, οι τραπεζίτες, ο διεθνής έλεγχος των αγορών, δύο ανοικτά πολεμικά μέτωπα και η στρατιωτική κατοχή δύο κρατών, ο έλεγχος των πρώτων υλών, των πυρηνικών όπλων, η ολοκλήρωσι της πλανητικής κυριαρχίας της δύσις κινδυνεύουνε στο ελάχιστο, στο όσο πατάει η γάτα, από τον πρόεδρο που οι ίδιοι προετοιμάσανε και εκλέξανε, δεν έχω τι άλλο να πω.

***

Ενα μόνο μένει. Ο συμβολισμός του χρώματος. Θα αποδειχθή αυτό που είναι στ' αλήθεια ―η ασήμαντη επιφάνεια των πραγμάτων ―και των ανθρώπων.

(Και που καταντήσαμε! Η αραβική αυτοκρατορία πριν από 1000 χρόνια είχε σουλτάνους μαύρους ―την Αιγυπτιακή δυναστεία― χωρίς κανένα πρόβλημα. Αυτοί οι βλάχοι οι αμερικανοί νομίζουνε ότι κάτι άλλαξε σε όλο τον πλανήτη επειδή αυτοί ―οι καραρατσιστές― τολμήσανε να βγάλουνε έναν μαύρο πρόεδρο).

Είναι βέβαια σημαντική η εκλογή ενός μαύρου προέδρου, όμως όχι τόσο σημαντική όσο νομίζουνε ορισμένοι. Ο πρόεδρος της υπερδύναμις δανείζει το πρόσωπο και την φωνή του σε τέτοιες πράξεις ισχύος ―που τελικά το χρώμα του σβύνει. Στο τέλος της θητείας του κανείς δεν θα θυμάται αν ήταν άσπρος ή μαύρος . Ο Κόλιν Πάουελ είναι ένα αλλο παράδειγμα του τρόπου που η δύναμι σβύνει το χρώμα.

***

Βλέπω πάντως το ίδιο σύστημα προπαγάνδας που δούλεψε επί Κλίντον ―και παρέσυρε όλη την παγκόσμια διανόησι και την παγκόσμια αριστερά (του κώλου) να χειροκροτεί τους «ανθρωπιστικούς» βομβαρδισμούς στην Βαλκανική― να δουλεύη πάλι.
Α. Φαρμάκης