Πτυελοχιοδοχεία

Σπάνε τις κάλπες - ωραία. Ε λοιπόν, μαλακίες λένε. Εδώ καίγεται το πελεκούδι και τους έφταιξε ο νέος νόμος πλαίσιο. Είναι εξωφρενικό —υπερασπίζουνε το πανεπιστήμιο μπουρδέλο κέντρο συντήρησις και αποβλάκωσις. Ο νέος νόμος δεν θα κάνη τα πανεπιστήμια χειρότερα —γιατί χειρότερα δεν γίνονται. Απλώς εκσυγχρονίζει ελαφρώς και προσωρινά τα πτυχεία με τις ελληνικές οικονομικές προϋποθέσεις και δυνατότητες.

ΔΕΝ ΛΕΩ ότι δεν κάνουνε καλά που φωνάζουνε —λέω ότι είναι τσογλάνια γιατί δεν φωνάζουνε συνεχώς — όταν βλέπουνε τηλεπερσόνες καθηγητές — όταν το ελληνικό περιβάλλον έχει εντελώς καταστραφεί μολυσμένο μέχρι τις πηγές της θάλασσας — όταν έχει πάψει ο πολιτισμός — όταν πονάει ο κόσμος που τους πληρώνει.

Και αυτό —ότι δεν μιλάνε παρά μόνο τώρα— δεν είναι απλή παρατήρησι, είναι μία πολιτική παρατήρησι. Περισσότερη και λειτουργικότερη νέα τάξι ζητάνε .

Από το ‘74 και εντεύθεν τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι κέντρα νεοταξικού εκσυγχρονισμού.

***

Τα Πανεπιστήμια - έτσι όπως είναι σήμερα - είναι της πλάκας —με καθηγητες της πλάκας, αντιγραφείς— το μόνο που τους νοιάζει είναι να φάνε κανα φραγκάκι από τα προγράμματα της εε.

Ο νέος νόμος θα τα κάνη χειρότερα; Δεν το νομίζω —αλλά και έτσι να είναι, οι φοιτητες τι ακριβώς υπερασπίζουνε; Την σημερινή κατάντια;

Γιατί το λέω; Γιατί όλο τον χρόνο κάθονται —συμβιβασμένοι με την αθλιότητα.

Και οι νεολαίες των κομμάτων να ψηφίζουνε τους καθηγητές και τους πρυτάνεις; Να τους ψηφίζουνε —μήπως έχει άλλωστε καμία σημασία;

Τι ακριβώς κάνουνε τα Πανεπιστήμια σε μία χώρα που δεν έχει παραγωγή, δεν γίνονται επενδύσεις, πρώτη και κύρια οικονομική δραστηριότητα είναι ο τουρισμός, είναι χώρα υποτελής και εξαρτημένη και ξεπουλά υποχρεωτικά —με το ζόρι— ότι έχει απομείνει στο κράτος;

Τι ακριβώς κάνουνε τα Πανεπιστήμια τότε;

Αν οι φοιτητές ζητάνε έναν πλούσιο, οργανωμένο, δικτυωμένο και πολύμορφο καπιταλιστικό σύστημα —ώστε να πιάνουνε τόπο τα πτυχεία τους— τότε πρέπει το ελληνικό πανεπιστήμιο να αλλάξη προσανατολισμό εκ βάθρων. Να φιάξη έδρα ταραμοσαλάτας, γεμιστών και τζατζικού, να δημιουργήση εργαστήρια μελέτης του σουβλακίου, να ιδρύση έδρες τουριστικής υποδοχής,
δωματίων «ρούμς» καλοκαιρινών διακοπών κλπ. Να ανταποκριθή γενικά στην ελληνική πραγματικότητα.

Δεν κάνω πλάκα.

Στην ουσία αυτή είναι η σύγκρουσι. Από την μία το πανεπιστήμιο σαν ένας τόπος κυριαρχίας της γνώσις —οπότε το πτυχείο βάλτο εκεί που ξέρεις— και από την άλλη το πανεπιστήμιο σαν μία παραγωγική μονάδα ανθρώπων που εξυπηρετεί τις τρέχουσες ανάγκες ενός οικονομικού συτήματος.

Στην αμερική ή στην γερμανία το πανεπιστήμιο εξυπηρετεί ταυτογχρόνως και τους δύο αυτούς στόχους. Εδώ δεν γίνεται.

Και ούτε πρόκειται ποτέ να γίνη. Ούτε λύσι υπάρχει.

Α. Φαρμάκης