Απωθημένες αλήθειες

Γράφει ο Άρης Δαβαράκης:

Ποτέ δεν πάψαμε εμείς οι άνθρωποι να κάνουμε πολέμους και να διεκδικούμε πράγματα που θα βελτιώναν την καθημερινή μας ζωή. Γίνονται πόλεμοι για τα πετρέλαια και τούς υδατινους πόρους, για τα συμφέροντα και τί ανάγκες του παγκόσμιου σύχγρονου καπιταλισμου. Για το πετρέλαιο ας πούμε. Θέλουνε οι Αμερικάνοι και οι Δυτικοί και οι Ρώσσοι να εξασφαλίσουνε πετρέλαιο. Ποιός το καταναλώνει; Το πίνει ο Μπούς για long drink; Μπά. Εμείς εδω με τί τζιπάρες μας και τούς καυστήρες μας και τίς απίστευτες ποσότητες ηλεκτρικής ενέργειας που καταναλώνουμε το ρουφάμε αχόρταγα. Και αν αύριο μας πούνε “δεν έχει πετρέλαιο” τι θα κάνουμε; Θα την πέσουμε στην οποιαδήποτε κυβερνηση τοπικά και στο παγκόσμιο σύστημα που μας άφησε ακάλυπτους.

Πείτε με όσο αντιδραστικό θέλετε: Θέλουμε να φοράμε ρούχα που τα φτιάχνουνε πεινασμένοι άνθρωποι για ένα κομμάτι ψωμί εκεί που τα εργατικά χέρια δεν είναι απλώς φτηνά, είναι σχεδόν τζάμπα - και συγχρόνως να τσιρίζουμε για την αδικία που υπάρχει στον κόσμο. Τα θέλουμε όλα. Ολα όσα καταστρέφουν το περιβάλλον, όλα όσα δημιουργούν καρκίνους, όλα όσα παραγονται μέσα απο την φριχτή εκμετάλευση των φτωχών συνανθρώπων μας στην Αφρική και τη Ασία. Αλλά είμαστε και “προοδευτικοί” - φτάνει να λειτουργούνε όλα άψογα και ν΄ανοίγει αυτόματα η πόρτα του γκαράζ μόλί πλησιάζουμε το νεόδμητο οικογενειακό μας μέγαρο.

Συμπληρώνουμε με ένα παλαιότερο κείμενο, γραμμένο την επομένη του κτυπήματος στους διδύμους πύργους:

Κι από τί θεωρίες και τα βιβλία -που κατά βάσι τα περιφρονώ - προτιμώ να βλέπω και ν ακούω την γνώμη των ανθρώπων - την πηγή δηλαδή. Σήμερα συζήτησα σε λίστες και πίνακες ανακοινώσεων ώρες πολλές με αμερικανούς. Η κατάστασί τους είναι τραγική.

Κατ αρχάς να πω ότι τους πάω κατά την έκφρασι του Χριστοδούλου. Είναι απλοί, συναισθηματικοί, εξωστρεφείς, έξυπνοι, - παρα τα αφελώς λεγόμενα - και αγαπούν την ελευθερία, αναγνωρίζουν την γενναιότητα, εκτιμούν την αυτοθυσία και την προσφορά, παραμένουν βαθύτατα δημοκρατικοί. Επίσή είναι ειλικρινείς.

Λοιπόν, είναι αδύνατον να αντιληφθούν τα αίτια του κακού που τούς βρήκε - το οποίο είναι όντως μεγάλο - ενας στιγμιαίος πόλεμος με αμέτρητα, χιλιάδες θύματα. Πριν απ όλα, σημειολογικώς, κατάλαβα: αισθάνονται ευνουχισμένοι. Οι δίδυμοι πύργοι ψηλοί μέχρι τα σύννεφα με 50.000 εργαζομένους - ειρωνία: σώθηκαν μόνο οι καπνιστές που είχαν βγει από το κτίριο για μιά κλεφτή τζούρα - στην πραγματικότητα των συμβόλων ήσαν οι όρχείς τή υπερδύναμή, όρχείς και πέη τεχνολογίας και οικονομίας ταυτόχρονα. Τα σήμαντρα τή επιτυχίας αλά αμερικάνα - οι πύργοι τή Βαβέλ. Και τους τα κόψανε σύρριζα. Θα τους ξαναχτίσουμε πιό ψηλούς, είπε ο Μπούσή - ξέρει τι λέει κι αισθάνεται τον συμβολισμό.

Επί τή ουσίας: ... δεκάδες οι ελληνικές συζητήσείς και σ όλες και απ όλους ακούω τήν εξής απίθανη μπαρούφα. Οι Αμερικανοί - ο λαός - πρέπει να αντιληφθή τίς αιτίες - και η κύρια αιτία είναι η πολιτική των κυβερνήσεών του. Με άλλα λόγια - οι Αμερικανοί είναι ηλίθιοι.

Δεν είναι. Γνωρίζουν πολύ καλά τι κάνουν. Γνωρίζουν την βαρβαρότητα, το μίσος, την τυφλή βία. Βλέπουν τα βομβαρδισμένα σχολεία στην Γιουγκοσλαβία τρώγοντας ποπκόρν - όμως καταλαβαίνουν. Και κυριολεκτικά μισούν όποιον αποκαλύπτει την αναλογία - η οποία είναι ταυτόχρονα και η ιστορική τους μνήμη. Αναγνωρίζουν με άλλα λόγια, στίς πράξείς και τα έργα των τρομοκρατών, τίς δικές τους πράξεις και τα δικά τους έργα και τρομοκρατούνται. Δεν είναι αφελείς, ούτε αθώοι. Παριστάνουν μόνο τους αφελείς και τους αθώους - γιατί μόνο έτσι μπορούν να επιζήσουν. Το φράγμα της τεχνολογίας που τους χωρίζει από την ανθρωποφαγική αγριότητα είναι λεπτό σαν ρυζόχαρτο - το ξέρουν κι αυτό. Στα κινηματογραφικά έργα τους, την ώρα που το τέρας κυνηγάει τον ήρωα, την ώρα εκείνη το αυτοκίνητο δεν
παίρνει μπροστά, το ηλεκτρικό δεν ανάβει - οταν πλησιάζει το σκοτάδι η τεχνολογία τους εγκαταλείπει.

Γι αυτό και η απάντησί τους θα ναι τρομερή, βίαιη, τυφλή - δεν μπορούν να κάνουν αλλοιώς. Αν δεν απαντήσουν έτσι, θα διαλυθούν - κι αυτό ισχύει για όλον τον δυτικό κόσμο.

Η διαπίστωση αυτή είναι ένα μόνιμο και σταθερό μοτίβο στί τέχνες τους - την ζωγραφική, το μυθιστόρημα, τον κινηματογράφο.

Δεν μου έκανε λοιπόν μεγάλη εντύπωσι όταν διαπίστωσα στίς σημερινές συζητήσείς μου,πως ακόμα και οι πιό μορφωμένοι και καλλιεργημένοι απ' αυτούς, κατά βάθος πιστεύουν στην ανωτερότητά τους, στο πρωτείο τους έναντι όλων των άλλων ανθρώπων τή γή - και συνακόλουθα, οι τρομοκράτες δρούν από φθόνο και μίσος. Φθόνο για τί επιτυχίες τους, τα καλά τους, τί ελευθερίες τους, τα αγαθά τους, τί γυναικάρες τους, τα γρήγορα αμάξια τους. Για όλα αυτά δηλαδή που χρησιμεύουν στους ίδιους σαν προσωπεία, πίσω από τα οποία κρύβουν την δική τους βαρβαρότητα που συνεχώς τους απειλεί.

Οσο για τους τρομοκράτες. Μπορεί να χουν όλα τα δίκαια με το μέρος τους, ο καθένας με 70 νεκρούς στην οικογένειά του, να βρίσκονται εν βρασμώ ψυχής, απελπισμένοι, σε αδιέξοδο, κατατρεγμένοι και σφαγμένοι - συμφωνώ σ όλα. Ομως δεν πας σε αντίποινα να σφάξή την οικογένεια του ενόχου - την γυναίκα, την πεθερά και τα παιδιά του όπως κάνανε αυτοί. Κτηνωδία σκέτη. Το έκαναν πρώτοι τα σημερινά θύματα. Χαίρω πολύ. Να που γίναμε ίδιοι κι όμοιοι.

Α. Φαρμάκή