Οι δύο νεαροί, ηλικίας 22 και 21 ετών, είναι μέλη του περιοδικού «Άρδην» και της εφημερίδας «Ρήξη». Συνελήφθησαν το βράδυ της Κυριακής από αστυνομικούς της Ομάδας «Ζ», ενώ τοιχοκολλούσαν αφίσες στη συμβολή των οδών Αγίας Σοφίας και Εγνατίας. Τη Δευτέρα οδηγήθηκαν στην Εισαγγελία Πρωτοδικών Θεσσαλονίκης, όπου τους απαγγέλθηκε η κατηγορία της παράνομης αφισοκόλλησης. Αφού ορίστηκε τακτική δικάσιμος αφέθηκαν ελεύθεροι.
Μιλάνε για καιρούς δοξασμένους, και πάλι
(Άντα μην κλαις)
θα γυρέψουμε βερεσέ απ' τον μπακάλη.
Μιλάνε για του έθνους, ξανά, την τιμή
(Άντα μην κλαις)
στο ντουλάπι δεν έχει ψίχα ψωμί
Μιλάνε για νίκες που το μέλλον θα φέρει
(Άντα μην κλαις)
Εμένα δε με βάζουν στο χέρι.
Ο στρατός ξεκινά
(Άντα μην κλαις)
Σαν γυρίσω ξανά
θ' ακολουθώ άλλες σημαίες.Μπ. Μπρέχτ
Ο κ. Παπανδρέου ανέφερε επίσης ότι η Ινδία η οποία είναι αναδυόμενη δύναμη στην οικονομία, την τεχνολογία, τον πολιτισμό αλλά και πολιτικά μέσω της αναβάθμισης των σχέσεων, μπορεί να βοηθήσει την ανάπτυξη της Ελλάδας σε πολλούς τομείς.
Κοινή διαπίστωση των δύο πρωθυπουργών ήταν ότι οι απόψεις είναι συγκλίνουσες αναφορικά με τα οικονομικά δεδομένα και τη διεθνή οικονομική κρίση.
Ειδικότερα, συζητήθηκαν θέματα συνεργασίας στις κατασκευές, στις υποδομές, στις τηλεπικοινωνίες, την ηλεκτρονική διακυβέρνηση, τον τουρισμό, την πράσινη τεχνολογία, την ανάπτυξη του διμερούς εμπορίου και την απευθείας αεροπορική σύνδεση μεταξύ των δύο χωρών.Από εδώ.
«Τόσα χρόνια τα χαρτιά μου τα φτιάχνω με μεγάλη δυσκολία, σχεδόν με μέσον, και δεν μπορώ να καταλάβω πώς αφήνουν όλους αυτούς τους ανθρώπους να έρχονται έτσι εδώ. Ακόμη και οι συγγενείς μου, όταν θέλουν να μας επισκεφτούν, ταλαιπωρούμαστε πολύ να βγάλουμε βίζα», μας λέει κάτοικος της πλατείας Κουμουνδούρου.
«Παντρεύτηκα Ελληνα στη χώρα μου και ήρθα να ζήσω εδώ πριν 20 χρόνια. Οταν σπούδαζα στο Πανεπιστήμιο η Ελλάδα ήταν το όνειρο, μαθαίναμε για την κουλτούρα και μας φαινόταν σαν παραμύθι. Οταν είδα την αλήθεια τι να πω; Είναι ντροπή. Μια πλούσια χώρα επιτρέπεται να έχει αυτό το χάος εδώ έξω και να μην μπορούν τα παιδιά μας να πάνε ούτε στο περίπτερο ούτε στο σχολείο; Είναι πια επικίνδυνο: βλέπεις συνέχεια ανθρώπους να κάνουν ενέσεις ακόμη και στα απόκρυφά τους, να περιφέρονται γυμνοί. Ολα τα έχουμε πια δει εδώ...». (από εδώ)
Τέλος, είπε ότι με τον συνεργό του, που παραμένει άγνωστος, δεν είχαν σκεφτεί τι θα κάνουν τα χρήματα και ότι αυτό που τους ενδιέφερε δεν ήταν η λεία, αλλά η έμπρακτη προσβολή του τραπεζικού συστήματος. Από εδώ.
Οι δράστες απήγαγαν στις 2 Μαρτίου από τον Ασπρόπυργο 46χρονο ομοεθνή τους και τον κρατούσαν φυλακισμένο επί πέντε μέρες σε διαμέρισμα στη Νίκαια όπου τον βασάνιζαν με ηλεκτροσόκ κάθε μέρα και τον κακοποιούσαν με βάναυσο τρόπο προκειμένου να αναγκάσουν την οικογένειά του στο Πακιστάν να τους παραδώσει 18.000 ευρώ που ζητούσαν αρχικά για να τον αφήσουν ελεύθερο. Τελικά προχθές οι δράστες συμβιβάστηκαν να παραλάβουν 1000 ευρώ που παραδόθηκαν σε συνεργό τους στο Πακιστάν από τους συγγενείς του παθόντα και στη συνέχεια άφησαν ελεύθερο στη Νίκαια τον 46χρονο. Εκείνος όμως ειδοποίησε την Αστυνομία και συνελήφθησαν οι δύο από τους δράστες οι οποίοι οδηγήθηκαν στον εισαγγελέα.
Στην δεύτερη περίπτωση συμμορία Πακιστανών απήγαγε προχθές στο Ίλιον 28χρονο ομοεθνή τους με το πρόσχημα ότι θα του εύρισκαν δουλειά και ζητούσαν 4.000 ευρώ από την οικογένειά του για να τον αφήσουν ελεύθερο. Συμβιβάστηκαν τελικά στα 3.000 ευρώ και ορίστηκε ραντεβού για να παραλάβουν τα λύτρα στο Περιστέρι. Εκεί όμως φίλοι του απαχθέντος συνέλαβαν έναν 18χρονο από τους δράστες και τον παρέδωσαν στην Αστυνομία. Απο εδώ.
Δημόσια συγνώμη για την ευθύνη τους στην χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία οδήγησε τα ιδρύματά τους σε μερική κρατικοποίηση, ζήτησαν σήμερα οι πρώην επικεφαλής των βρετανικών τραπεζών Royal Bank of Scotland (RBS) και HBOS.Από εδώ
Ενας μπάτσος δολοφόνησε ένα παιδάκι, εν ψυχρώ, χωρίς λόγο - όπως λένε οι αυτόπτες μάρτυρες. Να πω την αλήθεια - λυπάμαι το παιδί, πιό πολύ την μάννα του - γιατί αυτό το πένθος δεν γιατρεύεται - αλλά δεκάρα δεν δίνω για τις αντιδράσεις. Το ξέρω, αιτία δεν είναι μόνο η δολοφονία - είναι και η φτώχεια, η μιζέρια, η καταπίεσι - η αβεβαιότητα - αφού ελπίδα δεν υπάρχει, ούτε φως αναμμένο.
Δεν δίνω δεκάρα - γιατί έχουνε καπελώσει κάθε αντίδρασι - οι μπαχαλοαυτόνομοι, οι σπαζωβιτρινάκηδες, οι καιωσκουπιδοντενεκεδάκηδες - δηλαδή - ο ψυχικός βρασμός και η εκτόνωσι. Τίποτα χρήσιμο δεν βγαίνει από αυτές τις αντιδράσεις - κανένα πολιτικό συμπέρασμα. Από τις πανελλαδικές φωτιές καμία ελπίδα δεν θα γεννηθή - ούτε η αρχή μιας ελπίδας.
Φυσικά - δεν κατηγορώ τους εμπρηστές - δεν φταίνε αυτοί - τι άλλο να κάνουνε; Να κάτσουνε σπίτι τους να δούνε τηλεόρασι; Λυπάμαι - που ο στρατός της ελπίδας κατάντησε ασκέρι - που δεν υπάρχει σχέδιο - ούτε οργάνωσι - ούτε τρόπος - ούτε μέθοδος - ούτε μέλλον. Μόνο εκτόνωσι.
Στην Γαλλία οι φωτιές ήταν 100 φορές μεγαλύτερες. Και τι έγινε; Τίποτα. Βγήκε ο Θεσσαλονικιός.***
Οι μπαχαλάκηδες έδωσαν τον τρόπο. Το φαινόμενο αναπαράγεται από το 74. Τα ματ - μολότωφ, κάψιμο των ίδιων πάντα μαγαζιών (τα γνωρίζουνε οι ασφαλιστικές εταιρείες και τους έχουνε ανεβάσει τα ασφάλιστρα) - πολυτεχνείο - συζήτησι για το άσυλο και - επιστροφή στο σπίτι. Κάθε χρόνο, τα ίδια και τα ίδια, χωρίς καμία αλλαγή - ένα επαναλαμβανόμενο καιρικό φαινόμενο. Ούτε μεγαλώνει, ούτε μικραίνει. Πολιτικά αδιάφορο - χρήσιμο στο κράτος όσο και η αστυνομία.***
Είναι ανάγκη κάθε εκδήλωσι αντίστασις να θυμίζη αστυνομικό ρεπορτάζ;
Τι παρακμή είναι αυτή, πόσο μεγάλη η αφασία!
H αντιαστυνομική υστερία —έτσι την ονομάζω— είναι σκέτη προπαγάνδα αποπροσανατολισμού. Παραστόχευσις.
Να σας δείξω ένα εκατομμύριο καταγγελίες κατά της αστυνομικής βίας και για όλα τα θέματα. Για τα σπουδαία τίποτα —λέξι.
Παράδειγμα η παρούσα εξέγερσι. Ο κακός μπάτσος —μέλος της Χρυσής Αυγής— το αστυνομοκρατούμενο κράτος της Δεξιάς - η συμφορά του εθνικισμού - και άλλα παρόμοια εξωφρενικά. Θα περίμενε κανείς ένα —έστω μικρού βαθμού— ξεχώρισμα της ήρας απο το στάρι, μία ελαφρά έστω αποκατάστασι των λέξεων και των νοημάτων, μία μικρή αποκάλυψι του σημαντικού εις βάρος του ασήμαντου —μία μικρή ελάχιστη εφεύρεσι κάτι ωραίου. Αντ’ αυτών, πόλεμος κατά των φαντασμάτων.
Η αιτία της εξέγερσις; H μπουρδελοκόλασι —σε αυτό νομίζω όλοι συμφωνούμε. Ενα κοινό αίσθημα, αυτό το μπουρδέλο της διαφθοράς, της αναξιότητας, που δεν έχει κανένα περιεχόμενο και κανένα νόημα —τίποτα να υπερασπίση ή να υπαρασπισθή— δολοφονεί ένα άσχετο και αθώο παιδί! Ο απολύτως αναίτιος θάνατος. Η εξέγερσι —πριν απ όλα εναντίον του θανάτου— μεταφυσική και υπέροχη. Με σύμβολο το χριστουγιεννιάτικο δένδρο των εμπόρων —που η φωτιά το μεταμόρφωσε σε δένδρο της ζωής, όπως το Υγκντρασίλ των Βορείων.
Ακόμα μιά χαμένη ευκαιρία. Να ρίξετε μολότωφ στην ρηχότητά μας, την τεμπελιά μας, την μαλακία μας —τα θέλουμε όλα εύκολα στο πιάτο—, την βαρβαρότητά μας και την προπαγάνδα που οδηγεί την φωτιά στο κενό —και την οποία εν πολλοίς εμείς αναπαράγουμε.***
Oτι είναι όλοι οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι αυτό είναι και οι μπάτσοι. Δεν ξεφεύγουνε από τον γενικό κανόνα. Ούτε έχουμε καμιά ιδιαιτέρως καταπιεστική εξουσία - σαν αυτές της δυτικής Ευρώπης ώστε να χρειάζεται μία σκληρή αστυνομία για να την προστατεύση —ούτε οι Έλληνες είναι σε καθεστώς μόνιμης επανάστασις. Αεριτζίδικα όλα, ελαφρά και ανεμόδερτα. Που να δείτε την Γαλλική, την Αγγλική ή την Γερμανική αστυνομία. Η δική μας όπως ξέρετε βρίσκεται τα τελευταία 30 χρόνια σε λευκή απεργία.
Αλλά το κυριότερο. Ζούμε σε χρόνους πρωτοφανούς παρακμής. Η απουσία της σκέψις, της κρίσις, της σοβαρής ανάλυσις των γεγονότων και των καταστάσεων - οδηγεί ένα τμήμα της αριστεράς σε πόλεμο κατά της αστυνομίας. Δεν ξέρουνε τι τους γίνεται, δεν ξέρουνε τι συμβαινει, δεν έχουνε να προτείνουνε τίποτα —και να η αστυνομία, η εύκολη λύσι. Είναι τόσο γελοία η κατάστασι που ακόμα και στις πορείες για το συνταξιοδοτικό, για την ανεργία του Σκαραμαγκά, για εμπριμέ περίπτερα —πάντα και παντού— όλοι πρώτα καταγγέλουνε την αστυνομία και εκφυλίζουνε κάθε συζήτησι σε συζήτησι για την αστυνομική βία. Αυτή είναι η μόνη πολιτική πράξι όλης της ανίκανης αριστεράς. Η σύγκρουσι με την αστυνομία.
Αυτή η παρακμιακή κατάστασι της αλογίας και στην παρούσα εξέγερσι.
Ενα σκιάχτρο που εντέλει το χρησιμοποιούνε και οι άλλοι εντέχως. Η αστυνομία, η Χρυσή Αυγή και κουρουφέξαλα. Απολύτως ψευδής εικόνα.***
Μία εξέγερσι που αν είχε μέσα της κάτι - αυτό κρύβεται και χάνεται με τα αντι/αστυνομικά συνθήματα αποκλειστικώς και την μπουρδολογία περί φασισμού και φασιστικής αστυνομίας. Ο φασισμός είναι πολιτική επιλογή του κεφαλαίου και το κεφάλαιο σήμερα είναι κοσμοπολίτικο και παγκοσμιοποιημένο —ευνοεί την μετανάστευσι και τον πολυπολιτισμό.
Αστειεύεστε; Φασισμός χωρίς Κρούπ δεν γίνεται. Φασιστάκια υπάρχουνε ασφαλώς —μία αμελητέα ποσότητα—χωρίς πολιτική έκφρασι και με το ίδιο ειδικό βάρος που έχουνε οι αρχαιολάτρες.
Δεν είμαστε στον Δεκέμβρη του ‘40 αλλά στον Δεκέμβρη του 2008.***
Η μεταμαρξιστική μεταναρχική σύγχρονη αφασία - η ελευθερία σε ένα μπουκάλι με βενζίνη.
Τίποτα θετικό δεν έχει μία εξέγερσι - και τίποτα θετικό οι καταστροφές που προκαλεί. Τίποτα για όλους και τίποτα για τον καθένα —μόνο οργή και απελπισία. Η δικαία αιτία δεν δικαιώνει την πράξι («την έσφαξα γιατί την αγαπούσα»). Οσοι εκπαιδεύουνε την νεολαία στην εξέγερσι, τα κτήνη του μέλλοντος εκπαιδεύουνε. «Μάθημα 1ο. Εφοδος των μαθητών στα τμήματα» —κατά το φασιστικό πρωτοσέλιδο της Ελευθεροτυπίας. Αυτοί οι μαθητές είναι οι αυριανοί μπάτσοι.
Κάθε εξέγερσι είναι ένας αγώνας προς την αυτογνωσία. Κάθε εξέγερσι είναι η αγωνία της ενότητος των διεστώτων —των θραυσμάτων ενός κατακερματισμένου κόσμου. Κάθε εξέγερσι είναι μία επανα/εφεύρεσι του κόσμου. Και της γλώσσας. Κάθε εξέγερσι μαθαίνει. Ξεχωρίζει αυτό που έχει ουσία από εκείνο που δεν έχει, το σπουδαίο από το ασήμαντο, την αλήθεια από το ψεύδος. Κάθε εξέγερσι ζητά τον Λόγο της —την κατάργησι της οργής και της απελπισίας, την υπέρβασι της αιτίας που την πυροδότησε.
Χωρίς αυτά —χωρίς την ανακάλυψί τους— η εξέγερσι είναι μόνο σκοτάδι.***
Η εξέγερσι είναι αναπόφευκτη —όχι μόνο εδώ αλλά παντού σε όλη την Ευρώπη - και την πυροδοτεί πράγματι ο ζόφος της οικονομικής και πολιτικής ζωής. Προηγούνται οι νέοι —γιατί είναι οι μόνοι που μένουνε έξω από την συμβιβαστική διαφθορά που καλλιεργεί η ανάγκη.
Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι στόχος της εξέγερσις είναι η εκδίκησι —το τυφλό μίσος για έναν κόσμο και μία χώρα που ζει στο σκοτάδι. Συμπληρώνουνε δε ότι αυτός είναι ο νόμος των εξεγέρσεων, και ότι υπό τις παρούσες συνθήκες ΔΕΝ μπορεί να γίνη τίποτα άλλο και αλλοιώς.
Ολες οι δυνάμεις της συντήρησις έχουνε ενεργοποιήσει όλους τους κατασταλτικούς μηχανισμούς τους, ώστε πράγματι να πιστέψουμε ότι στόχος είναι η εκδίκησι —και ότι τίποτα άλλο δεν γίνεται.
Μπορώ αν θέλετε να τους ονομάσω αυτούς τους μηχανισμούς. Είναι κυρίαρχοι στην παρούσα εξέγερσι —την κατευθύνουνε και την καθοδηγούνε— ώστε να μείνη αυτό που είναι. Τυφλή.***
Η αυτοκρατορία κυριαρχεί με το πνευματικό περιεχόμενο και τα ιδεολογήματα που τις προσφέρουνε οι πρώην κουμμουνιστές, οι πρώην τροτσκιστές, τα παιδιά των εξεγέρσεων και των κινημάτων της δεκαετίας του 60. οι εξεγερθέντες του Μαη του 68, τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Και εκείνες οι εξεγέρσεις του παρελθόντος ήταν απείρως μαζικότερες και πλουσιότερες από την σημερινή «τυφλή» εξέγερσι, όπως την ονομάζουν.
Τυφλή γιατί της βγάλανε τα μάτια.***
Οι περισσότεροι μένουνε στην μορφή. Επίσης προβάλουνε τα εσωτερικά δικά τους επί των γεγονότων. Μεταφέρουν εικόνες που έζηαν σαν μία άλλη τηλεόρασι. Οι εικόνες αυτές είναι τόσο παραπλανητικές —όσο και οι εικόνες των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων. Από όλες λείπει το νόημα της εξέγερσις, το ιδιαίτερο νόημα που αποκαλύπτει και ερμηνεύει τα γεγονότα.
Προσωπικώς απεχθάνομαι κάθε εξουσία ανθρώπου από άνθρωπο που δεν έχει παραχωρηθεί οικοιοθελώς και στην βάσι της αγάπης —σκέτο το οικοιοθελώς δεν φτάνει. Πώς μπορώ να συμμετέχω έστω με την ψυχή μου σε κάτι όταν δεν γνωρίζω τις αιτίες και τους στόχους του; Οσοι τρέχουνε με τα μολότωφ στα χέρια και δεν ξέρουνε γιατί το κάνουνε δεν είναι ελεύθεροι, είναι εξουσιαζόμενοι, και στην περίπτωσι του περιπτερά που του σπάσανε το περίπτερο εξουσιαστές.
Οι αληθινοί αναρχικοί πυρπολούνται από την αγάπη για τον συνάνθρωπο —δεν πυρπολούνε ξένα αυτοκίνητα. Αν θέλουνε φωτιά βάζουνε στο δικό τους αυτοκίνητο πρώτα.
Δεν καταδικάζω την εξέγερσι —άλλο λέγω. Αναζητώ το νόημά της, τις ειδικές αιτίες και τους στόχους της, τους αναφερόμενους στον Δεκέμβρη του 2008 —όχι στην στάσι του Νίκα.
Θυμάμαι τις πάνδημες λαϊκές εξεγέρσεις των γυναικών στην Χιλή κατά της κυβερνήσεως του Αλλιέντε. Χιλιάδες στους δρόμους —με τους άδειους τετζερέδες— και ήσαν αυτές οι λαϊκές εξεγέρσεις που προετοίμασαν το πραξικόπημα.
Θυμάμαι το πλήθος των κτηνωδών βαρβάρων, των βιαστών, των πλιατσικολόγων και μαχαιροβγαλτών που υπό την ηγεσία του Σπάρτακου εξέφρασαν μία βαθειά ανθρώπινη συνθήκη που η υπόλοιπη ανθρωπότητα —στην οποία περιλαμβάνεται ακόμα και ο Αριστοτέλης— κατάλαβε μετά από αιώνες.
Και καταλήγω. Η μορφή δεν καθορίζει το περιεχόμενο. Η εικόνα δεν περιέχει το νόημά της. Τι συνέβει ακριβώς στην Ελλάδα τον Δεκέμβρη του 2008; Ξερει κανένας να μου πη ή δεν ξέρει;***
Η εξέγερσι δεν ήταν τίποτα. Ούτε καλή, ούτε κακή. Οταν ήμουν μικρός έφιαχνα έναν κρατήρα λάσπης και τον γέμιζα νερό. Υστερα παρακολουθούσα καθώς τα πιό αδύνατα σημεία των τοιχωμάτων υποχωρούσαν και κατέρρεαν —και το νερό κυλούσε ελεύθερο. Καμμιά φορά το οδηγούσα εγώ. Ανοιγα με τα δάχτυλα μιά τρύπα στον κρατήρα κι οδηγούσα το νερό εκεί που ήθελα. Η εξέγερσι είναι αυτό που θα γίνη —ή που θα μπορούσε να γίνη. Αλλά δεν εγινε. Κανείς δεν έσκαψε το αυλάκι.
Τώρα το σκάβουνε οι απατεώνες —οι νεοταξίτες, οι Ιοί και οι μελλοντικοί υπουργοί του πασοκοσύριζα. Αυτό θα γίνη η εξέγερσι.Α. Φαρμάκης
Η παρακμή και πτώση της Θεαματικής Εμπορευματικής-Οικονομίας
Από τις 13 έως τις 16 Αυγούστου του 1965, οι νέγροι του Λος Άντζελες εξεγέρθηκαν. Ένα περιστατικό ανάμεσα στην τροχαία και κάποιους πεζούς κατέληξε σε δυο μέρες αυθόρμητων συγκρούσεων. Οι δυνάμεις της τάξης, παρ’ όλες τις ενισχύσεις που έλαβαν, δεν κατόρθωσαν να ανακτήσουν τον έλεγχο των δρόμων. Την τρίτη ημέρα, οι νέγροι είχαν οπλιστεί πλέον, σπάζοντας καταστήματα οπλισμού, και μπορούσαν έτσι να ανοίξουν πυρ στα αστυνομικά ελικόπτερα. Χρειάστηκαν τελικά χιλιάδες στρατιώτες —μία ολόκληρη μονάδα πεζικού υπό την κάλυψη τεθωρακισμένων— ώστε να παραδοθεί η περιοχή του Γουότς, και αρκετές ακόμη ημέρες συγκρούσεων στο δρόμο ώστε να τεθεί υπό έλεγχο. Οι εξεγερμένοι δεν δίστασαν να πλιατσικολογήσουν και να κάψουν τα μαγαζιά της περιοχής. Οι επίσημες αναφορές κάνουν λόγο για 32 νεκρούς, ανάμεσα τους 27 νέγροι, 800 τραυματίες και 3,000 συλληφθέντες.
Οι αντιδράσεις από όλες τις πλευρές ήταν εξαιρετικά διαφωτιστικές: η επαναστατική πράξη πάντα αποκαλύπτει την ουσία των προβλημάτων, δίνοντας μια ασυνήθιστη και ασυνείδητη αλήθεια στις διάφορες θέσεις των αντιπάλων της. Ο αρχηγός της αστυνομίας, Ουίλιαμ Πάρκερ, για παράδειγμα, αρνήθηκε κάθε μεσολάβηση που του προτάθηκε από τις διάφορες οργανώσεις των νέγρων, λέγοντας ορθά ότι οι εξεγερμένοι δεν είχαν αρχηγό. Προφανώς, καθώς οι μαύροι δεν είχαν αρχηγό, επρόκειτο για την στιγμή της αλήθειας και για τις δυο πλευρές. Τι ήθελε ο Ρόυ Ουίλκινς, γενικός γραμματέας της NAACP εκείνη τη στιγμή; Ζήτησε οι εξεγερμένοι να κατασταλλούν «με τη χρήση κάθε απαραίτητης δύναμης». Και ο Καρδινάλιος του Λος Άντζελες, ΜακΊνταϊρ, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε εντόνως, δεν διαμαρτυρήθηκε ενάντια στην δύναμη της καταστολής, όπως θα περίμενε κανείς με λεπτότητα να πράξει —δεδομένης της υποτιθέμενου «εκσυγχρονισμού» της Καθολικής Εκκλησίας. Αντίθετα, διαμαρτυρήθηκε όσο πιο έντονα γίνεται ενάντια στην «προσχεδιασμένη επίθεση ενάντια στα δικαιώματα του διπλανού μας, το σεβασμό στο νόμο και τη διατήρηση της τάξεως», ζητώντας από τους καθολικούς να αντιταχθούν στο πλιάτσικο και την προφανώς αδικαιολόγητη βία.
Όλοι οι θεωρητικοί και «εκπρόσωποι» της διεθνούς Αριστεράς (ή, της κατάντιας της) κατέκριναν την ανευθυνότητα και την αταξία, το πλιάτσικο και πάνω από όλα το γεγονός ότι όπλα και αλκοόλ ήταν ανάμεσα στους πρώτους στόχους του πλιατσικολογήματος, όπως και, τέλος, ότι οι εξεγερμένοι του Ουάτς είχαν ανάψει πάνω από 2,000 φωτιές για να φωτίσουν την μάχη τους και το πανηγύρι τους. Ποιος θα βρεθεί να υπερασπιστεί τους εξεγερμένους του Λος Άντζελες με τους όρους που τους αξίζουν; Ε, λοιπόν, θα το κάνουμε εμείς. Ας αφήσουμε τους οικονομολόγους να κλαίγονται για τα 27 εκατομμύρια δολάρια που χάθηκαν, τους πολεοδόμους για ένα από τα πιο όμορφα σουπερμάρκετ τους που κάηκε και τον ΜακΊντάϊρ για τον δολοφονημένο βοηθό αστυφύλακα. Ας αφήσουμε, τέλος, τους κοινωνιολόγους να θρηνούν για τον παραλογισμό και την μέθη αυτής της εξέγερσης. Δουλειά ενός επαναστατικού εντύπου δεν είναι μόνο να δικαιολογήσει τους επαναστατημένους του Λος Άντζελες, αλλά και να βοηθήσει να έρθουν στο φως τα πραγματικά τους κίνητρα: να εξηγήσει δηλαδή θεωρητικά την αλήθεια που αναζητούν μέσω της πρακτικής τους δράσης.
(…)
Μέχρι τώρα, οι διαδηλώσεις του κινήματος «Πολιτικών Δικαιωμάτων» των νέγρων είχαν κρατηθεί από τους ηγέτες του στα όρια ενός νομικού συστήματος που παραβλέπει την πλέον ανυπόφορη βία εκ μέρους της αστυνομίας και των ρατσιστών: στην Αλαμπάμα, για παράδειγμα, τον προηγούμενο Μάρτιο, την εποχή των διαδηλώσεων στο Μοντγκόμερι, λες και το σκάνδαλο των προηγούμενων επιθέσεων της αστυνομίας δεν ήταν αρκετό, μια κρυφή συμφωνία μεταξύ της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης, του κυβερνήτη Ουάλας και του (Μάρτιν Λούθερ) Κίνγκ είχε οδηγήσει τους διαδηλωτές στην Σέλμα, στις 10 Μαρτίου, να κάνουν πίσω με την πρώτη προτροπή, καταφεύγοντας στην αξιοπρέπεια και την προσευχή. Έτσι, η αναμέτρηση την οποία επιζητούσε το πλήθος είχε περιοριστεί στο ψέμα μιας απλά δυνητικής αναμέτρησης. Εκείνη την στιγμή, η Μη-Βία είχε αγγίξει το αξιοθρήνητο όριο του θάρρους της: πρώτα κάθεσαι και δέχεσαι τα κτυπήματα του εχθρού και μετά επιδεικνύεις το ηθικό σου μεγαλείο έως του σημείου να τον γλυτώσεις από να ασκήσει περαιτέρω βία. Αλλά το βασικό είναι ότι το κίνημα των πολιτικών δικαιωμάτων, παραμένοντας στα πλαίσια του νόμου, δεν δημιουργούσε παρά νομικά προβλήματα.
Είναι βέβαια λογικό να επικαλεστεί κανείς το νόμο νόμιμα. Είναι όμως παράλογο να κάνεις νόμιμη επίκληση ενάντια σε μια ολοφάνερα παράνομη αδικία, λες και αυτή θα εξαφανίζονταν αν απλά την καταδείκνυαν. Γιατί είναι ολοφάνερο ότι η εξόφθαλμα και εξοργιστικά ολοφάνερη αδικία —από την οποία οι μαύροι ακόμα υποφέρουν σε πολλές Αμερικάνικες πολιτείες—, έχει τις ρίζες της σε μια κοινωνικό- οικονομική αντίφαση την οποία οι υπάρχοντες νόμοι απλά δεν μπορούν να αγγίξουν, και την οποία κανένα νομοθέτημα δεν θα μπορέσει να ξεφορτωθεί ενάντια στην θέληση στοιχειοδέστερων πολιτισμικών νόμων της κοινωνίας. Και είναι ενάντια σε αυτούς που οι νέγροι επιτέλους υψώνουν τις φωνές τους και ζητούν το δικαίωμα στη ζωή. Στην πραγματικότητα, ο Αμερικάνος μαύρος ζητάει την ολική κοινωνική επανάσταση —ή τίποτα.
Το πρόβλημα αυτής της ανάγκης για επανάσταση προκύπτει από μόνο του από την στιγμή που οι μαύροι αρχίζουν να χρησιμοποιούν επαναστατικά μέσα. Η μετάβαση σε τέτοιες πρακτικές συμβαίνει στο επίπεδο της καθημερινής τους ζωής, εμφανιζόμενο ταυτόχρονα ως η πλέον τυχαία και η πλέον δικαιολογημένη εξέλιξη. Το ζήτημα δεν είναι πλέον η κατάσταση του Αμερικάνου μαύρου, αλλά η κατάσταση της Αμερικής —ακόμα και αν είναι οι μαύροι που τυχαίνει να το θέτουν πρώτοι. Δεν επρόκειτο για φυλετική σύγκρουση: οι εξεγερμένοι άφησαν τους λευκούς που ήταν στο διάβα τους απείραχτους, επιτιθέμενοι μόνο στους λευκούς αστυνομικούς. Αντίστοιχα, η μαύρη αλληλεγγύη δεν επεκτάθηκε στους μαύρους καταστηματάρχες, ούτε καν στους μαύρους οδηγούς αυτοκινήτων. Ακόμα και Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, στο Παρίσι τον περασμένο Οκτώβριο, αναγκάστηκε να παραδεχθεί ότι η κατάσταση ξεπερνούσε την ειδικότητα του: «Δεν είναι φυλετικές εξεγέρσεις αυτές», είπε, «αλλά ταξικές».
Η εξέγερση του Λος Άντζελες ήταν μια εξέγερση ενάντια στα καταναλωτικά προϊόντα, μια εξέγερση εργατών καταναλωτών υποδουλωμένων στο αξιακό σύστημα της κατανάλωσης. Οι μαύροι του Λος Άντζελες —όπως οι νεαροί παραβατικοί όλων των ανεπτυγμένων χωρών, αλλά σε μεγαλύτερο βαθμό καθώς πρόκειται για μια τάξη χωρίς μέλλον παγκόσμια, μια μερίδα του προλεταριάτου ανίκανη να πιστέψει στην ευκαιρία της ενσωμάτωσης και της προαγωγής— παίρνουν την σύγχρονη καπιταλιστική προπαγάνδα κυριολεκτικά, με το θέαμα τής της αφθονίας.
Θέλουν να κατέχουν άμεσα όλα τα αντικείμενα που τους δείχνουν και τους παρουσιάζουν ως αφηρημένα προσβάσιμα: θέλουν να τα χρησιμοποιήσουν άμεσα. Αυτός είναι ο λόγος που απορρίπτουν τις αξίες της ανταλλαγής, την εμπορευματική—πραγματικότητα που είναι η μήτρα της, η αιτία ύπαρξης της και ο τελικός της σκοπός, ο οποίος έχει προκαθορίσει τα πάντα. Μέσω της κλοπής και της δωρεάς επανακτούν μια χρήση η οποία αποκαλύπτει άμεσα το ψέμα του καταπιεστικού ορθολογισμού του εμπορεύματος, αποκαλύπτοντας ότι η σχέση τους και η εφεύρεση τους είναι τυχαία και μη αναγκαία. Το πλιάτσικο στην περιοχή του Ουάτς ήταν η πλέον άμεση πραγματοποίηση της διττής αρχής: «Στον καθένα ανάλογα με τις (ψευδείς) ανάγκες του» —ανάγκες οι οποίες καθορίζονται και παράγονται από το οικονομικό σύστημα το οποίο απορρίπτει η πράξη του πλιάτσικου.
Αλλά το γεγονός ότι η διαφημίσεις της ευμάρειας παίρνονται τοις μετρητοίς και πραγματοποιούνται άμεσα αντί να επιδιώκονται αενάως στα πλαίσια της αλλοτριωμένης εργασίας και εν όψει ολοένα αυξανόμενων αλλά απλησίαστων κοινωνικών αναγκών —αυτό το γεγονός σημαίνει ότι οι πραγματικές ανάγκες εκφράζονται στην γιορτή, την κατάφαση του παιχνιδιού και το πότλατς της καταστροφής. Εκείνος που καταστρέφει εμπορεύματα δείχνει την ανθρώπινη του υπεροχή έναντι των εμπορευμάτων Απελευθερώνει τον εαυτό του από τις τυχαίες μορφές που επισκιάζουν τις πραγματικές του ανάγκες. Οι φλόγες στο Ουώτς έκαψαν το σύστημα της κατανάλωσης!
Η κλοπή τεραστίων ψυγείων από ανθρώπους χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα, ή με κομμένο το ρεύμα, αποτελεί την καλύτερη μεταφορά για το ψέμα της αφθονίας που μετατρέπεται σε αλήθεια στην διάρκεια του παιχνιδιού. Εφόσον δεν έχει πλέον αγοραστεί, το εμπόρευμα επιδέχεται πλέον κριτική και τροποποίηση, σε όλες τους τις μορφές. Μόνο εφόσον πληρώνεται με χρήμα, σαν ένα status symbol της επιβίωσης, μπορεί να λατρεύεται φετιχιστικά. Το πλιάτσικο είναι η φυσική απάντηση στην κοινωνία της αφθονίας: η αφθονία όμως, δεν είναι κατά κανένα τρόπο φυσική ή ανθρώπινη —είναι απλά η αφθονία των εμπορευμάτων. Το πλιάτσικο, ακόμα, μια και καταστρέφει τα εμπορεύματα ως εμπορεύματα, αποκαλύπτει την ύστατη υπεράσπιση τους, δηλαδή το στρατό, την αστυνομία και τις άλλες ειδικευμένες οργανώσεις που κατέχουν το μονοπώλιο της δύναμης στο Κράτος. Τι είναι ένας αστυνομικός; Είναι ο ενεργός υπηρέτης του εμπορεύματος, ο άνθρωπος που έχει ολοκληρωτικά αφοσιωθεί στο εμπόρευμα, αυτός που δουλειά του είναι να εξασφαλίζει ότι ένα προϊόν της ανθρώπινης εργασίας παραμένει εμπόρευμα, δηλαδή ότι έχει την ιδιότητα να ανταλλάσσεται με χρήμα, αντί να είναι π.χ. ένα απλό ψυγείο ή όπλο —ένα απλό αντικείμενο, το οποίο παθητικά περιμένει τον πρώτο που θα έρθει να το χρησιμοποιήσει. Πέρα και πάνω από την αναξιοπρέπεια του να στηρίζεσαι σε έναν αστυνομικό, οι μαύροι απορρίπτουν την αναξιοπρέπεια του να στηρίζεσαι στα εμπορεύματα.
Η νεολαία του Ουάτς, μη έχοντας μέλλον με τους όρους της αγοράς, κατάλαβε άλλη μια πραγματικότητα του παρόντος, και η αλήθεια αυτή ήταν τόσο ελκυστική που τράβηξε όλον τον πληθυσμό, άνδρες, γυναίκες, παιδιά —ακόμα και κοινωνιολόγους που έτυχε να βρίσκονται εκεί. Μια νεαρή μαύρη κοινωνιολόγος, η Μπόμπι Χόλον, είχε δηλώσει τα εξής στην Χέραλντ Τρίμπιουν τον Οκτώβριο: «Πριν ο κόσμος ντρέπονταν να πει ότι είναι από το Ουάτς. Το έλεγαν μέσα απ’ τα δόντια. Τώρα το δηλώνουν με περηφάνια. Αγόρια που πριν τριγύριζαν με τα πουκάμισα τους ανοικτά και που μπορεί να σου έβγαζαν μαχαίρι στο λεπτό, έρχονταν εδώ κάθε πρωί. Οργάνωναν την διανομή του φαγητού. Βέβαια, δεν έχει νόημα να υποκριθούμε ότι το φαΐ δεν προέρχονταν από πλιάτσικο… Όλα αυτά τα χριστιανικά μπλά μπλά έχουν χρησιμοποιηθεί εδώ και πάρα πολύ καιρό ενάντια στους νέγρους. Ακόμα και αν πλιατσικολογούσαν για δέκα χρόνια και πάλι δεν θα είχαν ισοφαρίσει τα μισά από τα χρήματα που τους έχουν κλέψει τόσα χρόνια… Εγώ, είμαι απλά ένα μικρό μαύρο κορίτσι». Η Μπόμπι Χόλον, η οποία ορκίστηκε να μην πλύνει το αίμα που κάλυψε τα σανδάλια κατά την εξέγερση, πρόσθεσε: «Όλος ο κόσμος είναι στραμμένος στο Ουάτς τώρα».
(…)
Θέλοντας να συμμετάσχουν πραγματικά και άμεσα στην αφθονία —η οποία αποτελεί άλλωστε επίσημη αξία για κάθε Αμερικάνο— απαιτούν την εξισωτική πραγματοποίηση του Αμερικανικού θεάματος της καθημερινής ζωής: απαιτούν να δοκιμαστούν οι ήμι—παραδεισένιες ήμι—γήινες αξίες του θεάματος. Είναι όμως βασικό χαρακτηριστικό του θεάματος ότι δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί, άμεσα ή εξισωτικά: ούτε καν για τους λευκούς. Παίρνοντας λοιπόν τοις μετρητοίς το καπιταλιστικό θέαμα, οι μαύροι ήδη το απορρίπτουν. Το θέαμα είναι ένα ναρκωτικό για σκλάβους. Δεν πρέπει να το λάβει κανείς κυριολεκτικά, αλλά να το ακολουθεί από μικρή απόσταση. Αν δεν υπήρχε αυτή η μικρή έστω απόσταση θα ήταν σκέτο κουκούλωμα. Η πραγματικότητα είναι ότι σήμερα στις ΗΠΑ οι λευκοί είναι σκλάβοι των εμπορευμάτων ενώ οι μαύροι τους αντιτίθενται. Οι μαύροι ζητούν περισσότερα από τους λευκούς —αυτός είναι ο πυρήνας ενός άλυτου προβλήματος, ή μάλλον ενός που λύνεται μόνο μέσα από την διάλυση του λευκού κοινωνικού συστήματος. Γι’ αυτό και οι λευκοί που θέλουν να απελευθερωθούν από την σκλαβιά τους πρέπει να βοηθήσουν τον αγώνα ων μαύρων, όχι ως φυλετικά αλληλέγγυοι φυσικά, αλλά σε μια παγκόσμια άρνηση των εμπορευμάτων, και, σε τελική ανάλυση, του Κράτους. Η οικονομική και κοινωνική καθυστέρηση των μαύρων τους επιτρέπει να δούνε τι είναι στην πραγματικότητα ο λευκός καταναλωτής, και η περιφρόνησή τους για τον λευκό δεν είναι άλλη από την περιφρόνησή τους προς κάθε παθητικό καταναλωτή.
(…)
Ο ορθολογικός κόσμος που προέκυψε από την βιομηχανική επανάσταση απελευθέρωσε τα άτομα από τους τοπικούς και εθνικούς τους διαχωρισμούς και τα ένωσε σε μια παγκόσμια κλίμακα. Αρνείται όμως το Λόγο διαχωρίζοντας τα για άλλη μια φορά, σύμφωνα με μια υπόγεια λογική εκφρασμένη σε τρελές ιδέες και παράλογα συστήματα αξιών. Ο άνθρωπος, αποξενωμένος από τον κόσμο του, περιστοιχίζεται παντού από ξένους. Οι βάρβαροι δεν είναι πλέον στα άκρα του κόσμου, είναι δίπλα μας, εκβαρβαρισμένοι από την ίδια την γενική εξαναγκαστική συμμετοχή στην ιεραρχική κατανάλωση. Ο ανθρωπισμός που αποκρύβει αυτό το γεγονός αντιτίθεται στην ανθρωπότητα, και είναι η άρνηση της δραστηριότητας του και των επιθυμιών του. Είναι ο ανθρωπισμός των εμπορευμάτων, που εκφράζει την επιείκεια του παρασίτου, δηλαδή του εμπορεύματος, απέναντι στους ανθρώπους με τους οποίους τρέφεται. Για εκείνους που αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους ως αντικείμενα, τα αντικείμενα μοιάζει να αποκτούν ανθρώπινη ποιότητα, ενώ, αντίθετα, οι εκδηλώσεις της πραγματικής ανθρώπινης δραστηριότητας μοιάζουν με ασύνειδη ζωώδη συμπεριφορά. Έτσι, ο αρχί-ανθρωπιστής του Λος Άντζελες, ο Ουίλιαμ Πάρκερ, δηλώνει: «Άρχισαν να συμπεριφέρονται σαν μαϊμούδες στο ζωολογικό κήπο».
Όταν οι αρχές της Καλιφόρνια κήρυξαν κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, οι ασφαλιστικές εταιρίες δήλωσαν ότι δεν καλύπτουν ζημιές πέρα σε αυτή την κλίμακα: δεν εγγυώνται παρά μόνο της ζημιές της απλής επιβίωσης. Στο σύνολό τους, οι Αμερικάνοι νέγροι, μπορούν να είναι ήσυχοι ότι, εφόσον παραμένουν σιωπηλοί, η επιβίωση τους τουλάχιστον είναι εξασφαλισμένοι. Εξάλλου ο καπιταλισμός είναι τόσο κεντρικός και εδραιωμένος στις ΗΠΑ, ώστε μπορεί να δίνει «κοινωνικές παροχές» στους πλέον φτωχούς. Αλλά απλά επειδή είναι πίσω στην πρόοδο της κοινωνικά οργανωμένης επιβίωσης, οι μαύροι θέτουν τα προβλήματα της ζωής, και δεν ζητούν να επιβιώσουν αλλά να ζήσουν. Οι μαύροι δεν έχουν τίποτα δικό τους να ασφαλίσουν: έχουν να καταστρέψουν όλες τις μορφές της ασφάλειας και της ιδιωτικής ασφάλισης που γνωρίζουμε. Εμφανίζονται ως αυτό που πράγματι είναι: οι παντοτινοί εχθροί —όχι της πλειοψηφίας των Αμερικάνων, αλλά του αλλοτριωμένου τρόπου ζωής όλης της σύγχρονης κοινωνίας. Η πλέον ανεπτυγμένη βιομηχανικά χώρα μας δείχνει το δρόμο που θα ακολουθηθεί παντού εκτός αν το σύστημα καταλυθεί.
Δεκέμβριος, 1965.
Καταστασιακή Διεθνής.
«Σφίγγουν το ζωνάρι» οι Ευρωπαίοι ενόψει εορταστικής περιόδου, αγοράζοντας λιγότερα και φθηνότερα δώρα, ενώ στρέφονται και προς τα εκπτωτικά καταστήματα για το εορταστικό τραπέζι, σύμφωνα με έρευνα. Από εδώ
Αν μιλάμε για συγγραφείς, ας το υπογραμμίσω επί τη ευκαιρία, το μυστικό προκειμένου να εξασφαλίσει κανείς μιαν υγιεινή ζωή είναι η λήψη μέτρων αεροστεγούς μόνωσης απέναντι στις εκπομπές ρύπων του φιλολογικού κουτσομπολιού που μαστίζει τη μικρή μας πόλη. Από εδώ.
1.
Ολη αυτή η συζήτησι περί βυζαντινών χρυσοβούλων είναι εκ του πονηρού. Τα χρυσόβουλα εχουν νομική ισχύ, οι οθωμανικοί τίτλοι επίσης. Το νομικό καθεστώς δέχεται την συνέχεια του κράτους. Είναι εκ του πονηρού γιατί τα αρνούνται σαν αρχαία ή παλιά για να ορίσουνε την Ελλάδα με ηλικία μόλις 150 χρόνων -όπως γράφουνε στις ιστορίες τους. Τα δικαστήρια τα δέχονται, τα ευρωπαϊκά δικαστήρια επίσης.
Τα δε μοναστήρια μπορούνε να έχουνε περιουσία. Αν εγώ αφήσω τα κτήματά μου σε ένα μοναστήρι, το δηλώνω ρητώς και δεν θέλω να το αρπάξη κανένας βλαχοδήμαρχος. Οσες φορές τα μοναστήρια καταφύγανε στην δικαιοσύνη δικαιώθηκαν. Το ίδιο από τα ευρωπαϊκά δικαστήρια -τα οποία άλλωστε δικάζουνε με τίτλους από την εποχή του Καρλομάγνου.
Αν η ιστορία του Βατοπεδίου είναι σκάνδαλο οικονομικό δεν με ενδιαφέρει. Είναι σκάνδαλο συνηθισμένο και καθημερινό που καμία σχέσι δεν έχει με απάτες όπως του Χρηματιστηρίου και των Ολυμπιακών Αγώνων -σκάνδαλα που άλλαξαν την φυσιογνωμία της χώρας.
Αν είναι σφάλμα μοναχικό -αυτό είναι άλλη ιστορία.
2.
Η απάτη του χρηματιστηρίου επί Σημίτη βουτηξε 22 δισεκατομμύρια ευρώ -έφαγε όλες τις οικονομίες και τις καταθέσεις του κόσμου- και εξ αυτού προέκυψε η έκρηξι των δανείων και των καρτών.
Αυτή η απάτη άλλαξε την φυσιογνωμία της χώρας -δημιούργησε νέες οικονομικές συνθήκες που θα βαστήξουνε για δεκαετίες.
Η απάτη των Ολυμπιακών Αγώνων -ήταν η χαριστική βολή. Με πολλαπλές οικονομικές και πολιτικές επιπτώσεις -γνωστές, μην τις γράφω. Αυτή η απάτη άλλαξε την φυσιογνωμία της χώρας.
Η απάτη του Βατοπεδίου δεν είναι παρά μία μικρή, καθημερινή, συνηθισμένη απάτη, παρόμοια με αυτές που συμβαίνουνε κατά δεκάδες την ώρα αυτή που διαβάζεις . Δώσανε 10 οικόπεδα που κοστίζανε 5 και πήρανε 10 οικόπεδα που κοστίζανε 15. Απάτη, όμως οικονομικά και πολιτικά ασήμαντη, απάτη του κοινού ποινικού δικαίου.
Με τέτοια σκάνδαλα -Ζαχόπουλος και Βατοπέδιον- προσπαθεί το πασοκ του κακομοίρη του Γιωργάκη να έρθη στην εξουσία -δηλαδή ποτέ. Γιατί ο κόσμος θυμάται, έχει μέτρο και διάκρισι.
3.
Τα αληθινά «σκάνδαλα» δεν δημοσιεύονται.
Τα άλλα τα ονομάζουνε σκάνδαλα για να τα παρουσιάσουνε σαν κάτι έκτακτο. Τα σκάνδαλα δεν είναι εκτακτες παρεκτροπές - είναι δομικά στοιχεία του συστήματος. Το σύστημα παράγει διαρκώς «σκάνδαλα».
Η πώλησι της Ολυμπιακής είναι αληθινό σκάνδαλο. Η πώλησι των Ταχυδρομείων και των Τραίνων. Η πώλησι των Τηλεπικοινωνιών. Η οικονομική απογύμνωσι των Πανεπιστμίων -ώστε να πλακώσουνε τα ξένα. Το περιεχόμενο της σχολικής παιδείας -κατασκευασμένης έτσι ώστε να παράγη φθηνούς εργάτες. Οι εργατικοί νόμοι - η ενοικίασι και η επινοικίασι ανθρώπων -σε σύγχρονα σκλαβοπάζαρα. Η υφαρπαγή των Ταμείων -η κατάστασι
της δημόσιας περίθαλψις.
Αυτά είναι τα αληθινά σκάνδαλα. Και φυσικά - αυτά δεν συζητούνται -δεν προβάλονται - δεν δημοσιεύονται - δεν οδηγούνται στον εισαγγελέα. Δεν προβάλονται επειδή όλα τα πολιτικά κόμματα -νδ, πασοκ και σύριζα- συμφωνούνε σε όλα και συναπαρτίζουν ένα οριζόντιο επίπεδο εξουσίας που ελέγχει τα πάντα - εφημερίδες, τηλεοπτικούς σταθμούς, δημοσιογράφους και τα 3/4 των διαδικτυακών μπλόγκ.
Εφ όσον λοιπόν στα ουσιαστικά -στα βασικά- συμφωνούνε οδηγούνε τον δημόσιο διάλογο στα ανώδυνα για το σύσημα -στα ασήμαντα. Στις γκόμενες του Ζαχόπουλου, στα ακριβά ρούχα και τα παπούτσια της Ζαχαρέα, στα οικόπεδα του Βατοπεδίου, στις ιδιοτροπίες του Τατούλη.
Μεταμορφώνουνε τον διάλογο σε μεσημεριανάδικο.
Α. Φ.
Οι απάτριδες της τέχνης
Tης Ξενιας Κουναλακη / xkounalaki@kathimerini.gr
«Είμαι σίγουρα ανθέλληνας και είναι και καμάρι μου», διακήρυξε σε πρόσφατη συνέντευξή του στην εφημερίδα Lifo ο σκηνοθέτης Μιχαήλ Μαρμαρινός, δημιουργός της παράστασης «Πεθαίνω σα χώρα», που ανέβηκε στην αρχή του φετινού Φεστιβάλ Αθηνών. Ηταν φυσικό να προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων από μερίδα πολιτών, που γαλουχήθηκαν με την ψευδαίσθηση ότι η πατρίδα είναι οι κάμποι.
Οπως μας θυμίζει όμως ο αριστερός Αμερικανός συγγραφέας Ουίλιαμ Μπλουμ, στο δίκτυο Z-net, στο όνομα της πατρίδας έχουν διαπραχθεί τα πλέον αποτρόπαια εγκλήματα. Οι Ιάπωνες πιλότοι που βομβάρδισαν το Περλ Χάρμπορ δήλωναν πατριώτες. Οι Γερμανοί υποστηρικτές του Χίτλερ πολεμούσαν για την πατρίδα και οι Λατινοαμερικανοί δικτάτορες
ανέτρεψαν δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις από... αγάπη για την πατρίδα, την οποία θέλησαν να σώσουν από τον κομμουνισμό. Πιο πρόσφατα Μπους και Μπλερ επικαλούνταν τον πατριωτισμό των συμπατριωτών τους για να νομιμοποιήσουν την εισβολή στο Ιράκ. Τον νόμο και την τάξη στην Ιταλία επικαλείται ο Μπερλουσκόνι για να δικαιολογήσει τους διωγμούς κατά των Ρομά. Στην Τουρκία η ακροδεξιά οργάνωση Εργκένεκον σχεδίαζε να ανατρέψει την κυβέρνηση του Ταγίπ Ερντογάν στο όνομα της προστασίας της πατρίδας από τον ισλαμικό κίνδυνο. Aπό ανησυχία για την καθαρότητα του έθνους έδρασαν και οι δράστες ξενοφοβικών επιθέσεων στη Νότια Αφρική.
«Ο πατριωτισμός χρησιμοποιείται για να δημιουργήσει μία ψευδαίσθηση κοινού συμφέροντος, που υποτίθεται ότι έχουν όλοι οι κάτοικοι μιας χώρας», είχε πει πρόσφατα ο Αμερικανός ιστορικός, Χάουαρντ Ζιν. Μοιάζει σήμερα σχεδόν αφύσικο για ένα νέο άνθρωπο να είναι πατριώτης με την κυριολεκτική έννοια της λέξης, να συγκινείται με εθνικά σύμβολα, ύμνους και παρελάσεις. Ακόμη και στο φετινό Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα ήταν τόση η ανησυχία των διοργανωτών ότι η πατριωτική έξαρση οδηγεί σε φαινόμενα μισαλλοδοξίας και ξενοφοβίας που η αθλητική συνάντηση ήταν αφιερωμένη στη μάχη κατά του ρατσισμού.
Στο πρόσφατο αντιρατσιστικό φεστιβάλ που πραγματοποιήθηκε στο Γουδή, παιδιά μεταναστών και Ελλήνων φιλοτεχνούσαν την εικόνα της πατρίδας με γκράφιτι. Ζευγάρια ομοφυλοφίλων που διεκδικούν το δικαίωμα να βυθιστούν στον μικροαστικό θεσμό του γάμου, αιτούντες πολιτικό άσυλο και γιοι Φιλιππινέζων οικιακών βοηθών στο ίδιο πάρκο. Μία μικρή νησίδα πατρίδας μέσα στην Αθήνα. Ο ελάχιστος κοινός παρονομαστής σε μία τόσο ετερόκλητη πόλη. Η συνειδητοποίηση ότι τυχαία βρεθήκαμε όλοι εδώ, σε αυτό το γεωγραφικό πλάτος και μήκος.
Πατρίδα των σύγχρονων ανθρώπων στις δυτικές κοινωνίες δεν μπορεί τελικά παρά να είναι οι κοινές αξίες και ευαισθησίες, τα ανθρώπινα δικαιώματα, οι ατομικές ελευθερίες και το αίτημα της ισότητας. Πατρίδα των σημερινών «ανθελλήνων», που συνήθως είναι περισσότερο πατριώτες από τους πατριδοκάπηλους, είναι τα σώματα του Μιχαήλ Μπαρίσνικοφ και της Αννα Λαγκούνα, η συγκινητική διαπίστωση ότι οι ηλικιωμένοι
χορεύουν και ερωτεύονται. Kαι πως χωρίς ταίρι, όλοι οι άνθρωποι είναι απάτριδες. Ερημες χώρες.
Από την Καθημερινή
Ρε, βάλε flash ρε συ να ακούσεις την εκπομπή!
Ρε, βάλε flash ρε συ να ακούσεις την εκπομπή!
Ευρώπη θάμπωσες στο φως της δάδας
ή λιγουρεύτηκες της Μανωλάδας
τον άξιο δουλευτάρη, τον άξιο δουλευτάρη.
Θωμάς Μπακαλάκος, «Ευρώπη»
Σπάνε τις κάλπες - ωραία. Ε λοιπόν, μαλακίες λένε. Εδώ καίγεται το πελεκούδι και τους έφταιξε ο νέος νόμος πλαίσιο. Είναι εξωφρενικό —υπερασπίζουνε το πανεπιστήμιο μπουρδέλο κέντρο συντήρησις και αποβλάκωσις. Ο νέος νόμος δεν θα κάνη τα πανεπιστήμια χειρότερα —γιατί χειρότερα δεν γίνονται. Απλώς εκσυγχρονίζει ελαφρώς και προσωρινά τα πτυχεία με τις ελληνικές οικονομικές προϋποθέσεις και δυνατότητες.
ΔΕΝ ΛΕΩ ότι δεν κάνουνε καλά που φωνάζουνε —λέω ότι είναι τσογλάνια γιατί δεν φωνάζουνε συνεχώς — όταν βλέπουνε τηλεπερσόνες καθηγητές — όταν το ελληνικό περιβάλλον έχει εντελώς καταστραφεί μολυσμένο μέχρι τις πηγές της θάλασσας — όταν έχει πάψει ο πολιτισμός — όταν πονάει ο κόσμος που τους πληρώνει.
Και αυτό —ότι δεν μιλάνε παρά μόνο τώρα— δεν είναι απλή παρατήρησι, είναι μία πολιτική παρατήρησι. Περισσότερη και λειτουργικότερη νέα τάξι ζητάνε .
Από το ‘74 και εντεύθεν τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι κέντρα νεοταξικού εκσυγχρονισμού.***
Τα Πανεπιστήμια - έτσι όπως είναι σήμερα - είναι της πλάκας —με καθηγητες της πλάκας, αντιγραφείς— το μόνο που τους νοιάζει είναι να φάνε κανα φραγκάκι από τα προγράμματα της εε.
Ο νέος νόμος θα τα κάνη χειρότερα; Δεν το νομίζω —αλλά και έτσι να είναι, οι φοιτητες τι ακριβώς υπερασπίζουνε; Την σημερινή κατάντια;
Γιατί το λέω; Γιατί όλο τον χρόνο κάθονται —συμβιβασμένοι με την αθλιότητα.
Και οι νεολαίες των κομμάτων να ψηφίζουνε τους καθηγητές και τους πρυτάνεις; Να τους ψηφίζουνε —μήπως έχει άλλωστε καμία σημασία;
Τι ακριβώς κάνουνε τα Πανεπιστήμια σε μία χώρα που δεν έχει παραγωγή, δεν γίνονται επενδύσεις, πρώτη και κύρια οικονομική δραστηριότητα είναι ο τουρισμός, είναι χώρα υποτελής και εξαρτημένη και ξεπουλά υποχρεωτικά —με το ζόρι— ότι έχει απομείνει στο κράτος;
Τι ακριβώς κάνουνε τα Πανεπιστήμια τότε;
Αν οι φοιτητές ζητάνε έναν πλούσιο, οργανωμένο, δικτυωμένο και πολύμορφο καπιταλιστικό σύστημα —ώστε να πιάνουνε τόπο τα πτυχεία τους— τότε πρέπει το ελληνικό πανεπιστήμιο να αλλάξη προσανατολισμό εκ βάθρων. Να φιάξη έδρα ταραμοσαλάτας, γεμιστών και τζατζικού, να δημιουργήση εργαστήρια μελέτης του σουβλακίου, να ιδρύση έδρες τουριστικής υποδοχής,
δωματίων «ρούμς» καλοκαιρινών διακοπών κλπ. Να ανταποκριθή γενικά στην ελληνική πραγματικότητα.
Δεν κάνω πλάκα.
Στην ουσία αυτή είναι η σύγκρουσι. Από την μία το πανεπιστήμιο σαν ένας τόπος κυριαρχίας της γνώσις —οπότε το πτυχείο βάλτο εκεί που ξέρεις— και από την άλλη το πανεπιστήμιο σαν μία παραγωγική μονάδα ανθρώπων που εξυπηρετεί τις τρέχουσες ανάγκες ενός οικονομικού συτήματος.
Στην αμερική ή στην γερμανία το πανεπιστήμιο εξυπηρετεί ταυτογχρόνως και τους δύο αυτούς στόχους. Εδώ δεν γίνεται.
Και ούτε πρόκειται ποτέ να γίνη. Ούτε λύσι υπάρχει.
Α. Φαρμάκης
Στην περίπτωση των συνθηκών της Γαλλίας, τα γεγονότα του Μάη του ’68 ―αν βέβαια τα εξετάσουμε από την πλευρά που έγιναν αντικείμενο εκμετάλλευσης, δηλαδή από την κυρίαρχη πλευρά τους― αντιπροσωπεύουν την προνομιακή και εμβληματική στιγμή των σύγχρονων κοινωνιών. Υπήρξε η Μεγάλη Φιλελευθερο-Ελευθεριακή Επανάσταση, σύμφωνα με την έξοχη έκφραση του Σερζ Ζυλί (αλλά, στο στόμα του, εγκωμιαστική) που είχε αποτέλεσμα να απονομιμοποιήσει, με ένα σμπάρο και συλλήβδην, τις διάφορες μορφές της προκαπιταλιστικής κοινωνιακότητας. Στην πραγματικότητα, οι μορφές αυτές ήταν εξαιρετικά διαφορετικές ως προς την προέλευση και τη φύση τους, άνισης σπουδαιότητας, και για τους λόγους αυτούς σχημάτιζαν ένα ιστορικό και πολιτιστικό σύνολο που είναι αδύνατον να απλουστευτεί. Διακηρρύσσοντας προς πάσα κατεύθυνση τον εξισωτικό αρχαϊσμό τους, έδωσαν τα αναγκαία μέτρα για την ιστομερή εξαφάνιση τους εδώ και τώρα. Έτσι, χάρη σε μια από εκείνες της πανουργίες που απλόχερα χαρακτηρίζουν τον εμπορευματικό ορθό λόγο, η κατάλυση όλων των επικρατούντων πολιτιστικών προγραμμάτων στην αναντίρρητη εξουσία της Οικονομίας παρουσιάστηκε παραδόξως ως το πρώτο καθήκον της αντικαπιταλιστικής επανάστασης.
(...) Αποδεχόμενη ευλαβώς να υποταχθεί στις προσταγές των πιο καθαγιασμένων σύγχρονων Ιερών Δέλτων ―όπως: απαγορεύεται το απαγορεύειν― η νεολαία των νέων μεσαίων τάξεων, δηλαδή εκείνη που κυρίως κατείχε το προσκήνιο (και που δεν το εγκατέλειψε καθώς μεγάλωνε στα χρόνια) ανακάλυψε μια ελευθερία, επιτέλους, στα μέτρα της: την ελευθερία να ξεκόβει κανείς ριζικά ―το λιγότερο, ν' αλλάζει συνειδητοποίηση για τα πράγματα― απ’ όλες τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται η συγγένεια, η ένταξη και γενικά μια γλωσσική, ηθική ή πολιτιστική κληρονομιά. (...)
Σε αυτές τις ριζικά νέες συνθήκες, και στην βάση της αντίστοιχης μεταφυσικής της επιθυμίας και της ευτυχίας, η Κατανάλωση, που ως εκείνη τη στιγμή δεν ήταν παρά μια ιδιαίτερη στιγμή της ανθρώπινης δραστηριότητας, έγινε επιτέλους αυτό που είναι στις μέρες μας παντού: ένας καθ' ολοκληρίαν τρόπος ζωής ―η ιδεοληπτική και παθιασμένη αναζήτηση της αέναα αναστελλόμενης απόλαυσης του ελλείποντος Αντικειμένου―, διεκδικούμενος ως τέτοιος στην πράξη και δοξολογούμενος φαντασματικά σαν μια αντικουλτούρα χειραφέτησης. Τα Πάντα και Αμέσως! Πάρτε τις επιθυμίες σας για Πραγματικότητα! Απολαύστε χωρίς αναστολές, ζήστε χωρίς νεκρούς χρόνους! και χίλιες άλλες οιδιπόδειες χαζομάρες που ταχύτατα έγιναν το βασικό υλικό των στελεχών του εμπορικού μάρκετινγκ.
(...) Δηλαδή το ιδανικό θεμέλιο πάνω στο οποίο τα μεγάλα σαρκοβόρα της βιομηχανίας, των μίντια και του χρήματος, με την συνενοχή των διεθνών θεσμών τους (Παγκόσμια Τράπεζα, ΟΑΣΑ, Οργανισμός Παγκοσμίου Εμπορίου, ΔΝΤ, κλπ) καθώς επίσης και τη συνενοχή, λιγότερο ή περισσότερο ενθουσιώδη, όλων των δυτικών πολιτικών τάξεων, ανέλαβαν να οικοδομήσουν, με όλη τους την πνευματική άνεση, μια σύνθετη κυβερνοκοινωνία, της οποίας το μόνο πρόταγμα είναι το παλαιό έμβλημα του λογιστή Γκουρναί (Gournay 1712-1759): Laisser faire, laisser passer.
