Ο Στέφανος Μάξιμος, στο Musicheaven, τα βάζει με τον Αργύρη Ζήλο:

ΑΡΓΥΡΗΣ ΖΗΛΟΣ : Ο ΠΙΟ ΔΥΣΝΟΗΤΟΣ ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΟΣ
Ο πιο περιεργος και δυσνοητος δισκοκριτικος ειναι αναμφισβητητα ο Αργυρης Ζηλος που γραφει στο Αθηνοραμα με ...μεγαλο ζηλο. Ειναι σαφως πολυ ψαγμενος στον τομεα του και κρινει cd κυριως alternative. Οταν κρινει καποιον πιο "εμπορικο" καλλιτεχνη, τα αστερακια ειναι οπωσδηποτε λιγοτερα. Και οταν λεω εμπορικα μη φανταστειτε τιποτα Πεγκυ Ζηνα ή Δεσποινα Βανδη. Αυτοι ειναι σα να μην υπαρχουν, απαξιει να ασχοληθει. Αλλα...θα κανει χαρη στο Μυρωνα Στρατη, βαζοντας το νεο του cd στη στηλη του αλλα μονο με ενα αστερακι. Ας δουμε ομως τις δισκοκριτικες του μια μια για το τευχος 579. Οσοι εχετε αλλεργια στην alternative μουσικη και στα δυσνοητα κειμενα, μη διαβασετε. Ιδου:

Ο Ζήλος γράφει, λοιπόν, με «...ζήλο» (sic). Ευφάνταστο λογοπαίγνιο. Αντιπαρέρχομαι, και συνεχίζω με επεξήγηση των «δυσνόητων» κριτικών, μια που εμείς με Ζήλο μεγαλώσαμε και αυτά τα παίζουμε στα δάκτυλα.

Vijay lyer
Tirtha (τριαμιση αστερακια)

Τωρα δα πιστευω οτι τον πιανω : τζαζιστας στο "Historicity" ("α" 507) μα και διαλογιστης επι της αυτοσχεδιαζομενης φορμας ("Solo", "α" 545) πριν συστηθει ως βερος συνθετης-τον εχω ικανο!-, ο Νεουορκεζος πιανιστας παρενθετει ενα διεθνικο οραμα που βλεπει προς Ινδια με αξονα την ηλεκτρικη κιθαρα του Prassana και τα ταμπλα του Nitin Mitta. Ο ιδιος παραμενει "αθεραπευτα ρομαντικος"... (A&N)

(Σχολιο : Ποιος Prassana, ποιος Nitin Mitta ; Ο κυριος Ζηλος εχει σαν δεδομενο οτι οι αναγνωστες γνωριζουν αυτα τα ονοματα;)

Αν δεν τα γνωρίζει ο αναγνώστης μόλις τα έμαθε από την κριτική ―μαζί με την πληροφορία ότι ο ένας παίζει κιθάρα και ο άλλος τάμπλα. Τα περαιτέρω ή τα ξέρεις ήδη ή ―αν σε ιντριγκάρει ο δίσκος και η περιγραφή του (αυτοσχεδιαστικός, τζαζ, world, με ινδικά στοιχεία)― τα ψάχνεις, σε δισκάδικα, διαδίκτυο και αλλαχού.

Does It Offend You Yeah
Don't Say We Didn't Warn You (τριαμιση αστερακια)

Δυναται η λυσσα να παραγαγει αρτιστικο εργο που να μην κατανταει σπαστικο; Θα μου πειτε, τα παντα γινονται στη συγχρονη ποπ, ιδιως στην ανεξελεγκτη μετα-ηλεκτρο-ντανς βερσιον της. Για στασου : μηπως ο ελεγχος ακριβως των μεσων ειναι η απαντηση; Σε συνδυασμο με μια γονιμη φαντασια που...καλλιεργεια μαρτυραει, οχι εξαλλοτητα! (Hitch-Hyke)

(Σχολιο : Μα καλα ειναι δυνατον να υπαρχει γκρουπ-αν ειναι γκρουπ μια και δεν το διευκρινιζει- με αυτο το ονομα;;; Και αυτο θεωρειται ποπ; Και τι εννοει ελεγχο των μεσων; Ποιων μεσων;)

Υπάρχει κάποιου είδος περιορισμός στις ονομασίες των ποπ γκρουπ; Αν ναι, πρώτη φορά το μαθαίνουμε. Και δεν θεωρείται ποπ όπως Μαντόνα, θεωρείται «ανεξέλεγκτη μετα-ηλεκτρο-ντανς» εκδοχή της ποπ. Όσο για «τα μέσα», εννοούνται προφανώς τα εκφραστικά μέσα.

Planet of Zeus
Macho libre (τρια αστερακια)

Η ριφομανια του heavy sludge (ασε η φωνητικη δυστροπια...) καταπινεται σαν αντιδοτο στη θεματικη του αβιταμινωση μονο αν η δοσολογια συγκρατιεται σε ευθεια αναλογια με την οργανομορφικη μεριμνα. Εννοια σας και την ξερουν μεσα κι εξω τη δουλεια! (B-Other Side)

(Σχολιο : what?)

Το συγκρότημα έχει έφεση στα (μεταλλικά) ριφ (μοτίβα τση κιθάρας), του είδους heavy sludge (μεταλό-αμερικανο-σάουθερν-βαρύ-ροκ-της-ερήμου-κλπ), και στα αντίστοιχα φωνητικά.

Αυτή λοιπόν την έμφαση στα τοιαύτα ριφ μπορεί να την εκτιμήσει ο ακροατής ως αντίδοτο στην έλλειψη έμπνευσης στα μουσικά θέματα (τις μελωδίες), στο βαθμό που το συγκρότημα προσέχει τις ενορχηστρώσεις και τις δομές των κομματιών του. Πράγμα που το κάνει.

Μονο Γυμνο
Τυφλο κοριτσι (δυο αστερακια)

Ηξεις-αφηξεις σινγκλακι, τους αδειαζει στα μισα του δρομου προς εναν ελληνοχρωμο χεβι ροκ λυρισμο- α, ολα κι ολα : αυτοι βιαζονται, οχι εγω! (Αμυμωνη)

(Σχολιο : Ποιοι βιαζονται; Και γιατι βιαζονται;)

Βιάζονται οι μουσικοί του περί ου ο λόγος συγκροτήματος. Και βιάζονται γιατί αντί να το δουλέψουν το έργο τους λίγο παραπάνω, το ρίχνουν στον εύκολο χέβι ροκ λυρισμό.

L/O/N/G
American Primitive (τριαμιση αστερακια)

Ελα που τιποτε απ' τα δυο δεν παιζει! Θα μπορουσε να σκασει οπουδηποτε ανθει η ποπ καλλιτεχνια (αυτην αντηχει το Αμερικα;) κι οπως κι αν εχει χλομο ο κομψος ηλεκτρομοντερνιστης Rubert Humer των Tosca κι ο σπαρακτικοα λυρικος Chris Eckman (Walkabouts κ.λ.π.) να εβγαζαν σε κοινη θεα τον πρωτογονισμο τους- αλλου κι αλλιως τον ξεφωρτονονται, υποθετω... (Hitch-Hyke)

(Σχολιο : Τιποτα απο τα δυο; Ποια δυο; Και επισης, what???)

Τίποτα από τα δύο: ούτε ιδιαίτερα american, ούτε ιδιαίτερα primitive. Το έργο είναι ένα ποπ καλλιτέχνημα, ούτε ιδιαίτερα αμερικάνικο, ούτε ιδιαίτερα «πρωτόγονο». Ούτως ή άλλως, οι δυο συντελεστές δεν έχουν έφεση στον πρωτογονισμό αλλά στο φολκ λυρισμό και τα ηλεκτρομοντερνίστικα.

The Raveonettes
Raven in the Grave (τρια αστερακια)

Η girl group δροσια δεν πνιγεται στο Joy Division-ικό σκοτος που τις τυλιγει ανα ηλεκτροπεριοχες : κοινωνιολογικο μαλλον παρα αισθητικο θεμα εργασιας, δεκτον- κλεινουν ομως οπου να 'ναι 20ετια, κι αραγε ποσοι εμμενουν τοσο σταθερα σε ψυχικες παρα σε χρηστικες αξιες; Δεν διεψευσαν την εκτιμηση μας- και μπραβο τους! (Soundforge)

(Σχολιο : Κοινωνιολογικο θεμα εργασιας;;;)

Ότι το συγκεκριμένο ύφος του έργου είναι περισσότερο κοινωνιολογικό φαινόμενο παρά καλλιτεχνική επιλογή που σηκώνει «αισθητική» εξέταση.

Νικος Ζαρκος
Greek Guitar Music of the 21st Century (τρια αστερακια)

Συγχρονες συνθεσεις των Θ. Αντωνιου, Λ. Καναρη, Γ. Καλιδικη, Ν. Χαριζανου, Γ. Καλαντζη, Χ. Αθηνοδωρου, Γ. Αντωνιου, σε 1η ηχογραφηση οι περισσοτερες απο εναν κιθαριστα που ελεγχει με επαρκεια τις κλασικες οροθεσιες οσο και τις μεταρομαντικες ρηξεις. (Subways)

(Δεν καταλαβα. Ολοι αυτοι δηλαδη τι κανουν; Παιζουν κιθαρα; Και ο Ζαρκος τι κανει; Ειναι ο μαεστρος;)

Όλοι αυτοί είναι συνθέτες σύγχρονης μουσικής. Εξ ου και «συγχρονες συνθεσεις των». Ο Ζάρκος προφανώς είναι ο κιθαρίστας.

The Blackout
Hope (δυομιση αστερακια)

Καλη κινηση να μοιρασουν το μικροφωνο στο πανκ και στο νεομεταλ, φοβαμαι ομως οτι ανταλασσουν...φιλοφρονησεις- καθενα κραταει τα σπουδαια για παρτη του. (Hitch-Hyke)

(Σχολιο : Τι εννοει παλι εδω ο ποιητης;)

Ότι ο δίσκος προσπαθεί να συνδυάσει πανκ και νεομέταλ στοιχεία, αλλά δεν το πετυχαίνει, αφού δεν καταφέρνει να προχωρήσει μουσικά την σχέση των δυο ειδών.

Μυρωνας Στρατης
Αλλος κοσμος (ενα αστερακι)

Μια χαρα ποπροκαρει- κεφατα, μπιτατα, νιουγουεβιστικα, ερωτικα! Αντε, καιρος να γραψει και κανα καλο τραγουδι... (Lyra)

(Σχολιο : Τα εμπορικα που λεγαμε... Τι σημαινει νιουγουεβιστικα; Και γιατι απο τη μια λεει οτι ποπροκαρει μια χαρα και απο την αλλη οτι δε γραφει καλα τραγουδια; Εννοει οτι εχει καλη σκηνικη παρουσια; Γιατι εγω το αντιθετο θα ελεγα. Οτι γραφει καλα τραγουδια αλλα δεν εχει καλη σκηνικη παρουσια.)

Νιουγουεβίστικα σημαίνει παρόμοια με το πάλαι ποτέ μουσικό είδος του νιού γουέηβ. Και το ότι ποπροκάρει μια χαρά, δεν σημαίνει ότι γράφει και καλά τραγούδια. Άλλες οι ανάγκες του ποπροκαρίσματος, άλλες του καλού τραγουδιού.

Ο δισκος της εβδομαδας
Ενας καλυτερος κοσμος
Meredith Monk
Songs of Ascension (τεσσεραμιση αστερακια)

Μακραν η σοβαροτερη βοκαλιστα των καιρων μας, επιπλεον δε αρκετα κατασταλαγμενη ωστε να μην επικεντρωνει το εργο της σ' αυτο της το χαρισμα. Μαλιστα, θα ελεγες οτι τα μερη των εγχορδων, των πνευστων, των κρουστων ή και αλλων φωνων και χορωδιων εχουν το μεριδιο του λεοντος σε 21 υπερανω κατηγοριοποιησης συνθεσεις που, σχηματικα, τις τοποθετεις στο "μεσοδιαστημα" φολκ μελωδιας και μεταρομαντικης γραφης- με μια "προειδοποιηση" : μην τις δενετε στενα με κατι απ' αυτα. Ενας αλλος, ενας σιγουρα καλυτερος κοσμος... (ECM/Μικρη Αρκτος)

(Σχολιο : Πρεπει να εχεις σπουδασει Μουσικη για να καταλαβεις τι εννοει ο ποιητης...)

Εννοεί: η σοβαρότερη καλλιτέχνης της φωνής της εποχής μας. Και τόσο σοβαρή, που δεν περιορίζεται στα της φωνής της αλλά ψάχνεται και μουσικώς και εκφραστικώς. Όσο για το δίσκο, παίζει ανάμεσα σε φολκ μελωδίες και μεταρομαντικές συνθέσεις, αλλά δεν περιορίζεται στα δυο είδη, πάει και παρακάτω.

Η ιστορία επαναλαμβάνεται...

Την ίδια ώρα, και την Τρίτη χιλιάδες ήταν οι ιδιοκτήτες ΙΧ που σχημάτιζαν ουρές στις εφορίες προκειμένου να καταθέσουν τις πινακίδες του αυτοκινήτου τους και να απαλλαγούν από την καταβολή των αυξημένων τελών κυκλοφορίας για το 2010.

Σε εφορίες των μεγάλων πόλεων της χώρας οι υπάλληλοι παραλαμβάνουν καθημερινά από 100 έως 150 πινακίδες.Συνολικά μέχρι την Τρίτη έχουν κατατεθεί 160.000 πινακίδες.

Από εδώ

Σύγχρονες Παροιμίες

Οι παροιμίες, ως γνωστόν, εκφράζουν τη σοφία του λαού μας. Όμως ο λαός μας δεν μένει στατικός στο χρόνο ―εξελίσσεται, εκσυγχρονίζεται, παίζει στο χρηματιστήριο. Δεν είναι δυνατόν, επομένως, να τον εκφράζουν σήμερα παροιμίες που έχουν διαμορφωθεί προ αιώνων. Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να τις πετάξουμε: αρκεί να τις εμπλουτίσουμε με τις απαραίτητες σύγχρονες αναφορές. Αυτο ακριβώς θα επιχειρήσω σε τούτη την καταχώρηση:

Των φρονίμων τα παιδιά, πριν πεινάσουν έχουν ήδη 2-3 φυλλάδια delivery.

Όποιος βαριέται να ζυμώσει, αγοράζει ψωμί από το φούρνο.

Οι ζαρτιέρες δεν κάνουν τον παπά.

Παπούτσι απ' τον τόπο μου, και ας είν και made in china.

Αν έχεις τύχη, παίξε τζόκερ.

Όλα τα'χε η Μαριωρή, το Home Theater της έλειπε.

Κοντά στον Θέμο ποτίζεται και η γλάστρα.

Κάλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα με ακριβό επιτόκιο.

Άλλαξ' ο Μανωλιός, τον σένιαρε ο πλαστικός.

Το καλό το GPS ξέρει κι άλλο μονοπάτι.

Ή στραβός είναι ο γυαλός, ή πάλι τύφλα είμαι.

Τον αράπη και αν τον πλένεις, CD θα πουλάει.

Σ' όποιο δάσκαλο καθήσεις, θα τον πάει μέσα το Ηθών.

Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάνε για ALTER.

Συν Playboy και χείρα κίνει.

Χριστουγεννιάτικο δίστιχο

«Σφίγγουν το ζωνάρι» οι Ευρωπαίοι ενόψει εορταστικής περιόδου, αγοράζοντας λιγότερα και φθηνότερα δώρα, ενώ στρέφονται και προς τα εκπτωτικά καταστήματα για το εορταστικό τραπέζι, σύμφωνα με έρευνα. Από εδώ

Last Christmas I gave you my heart,
φέτος θα πάρεις τ' αρχίδια μου.

Ρυθμίστε το γκομπιούτερ σας...

Μήνυμα από την διεύθυνση του ιστολογίου, σε όσους επιμένουν στην λεπτομέρεια.

Κατεβάστε από εδώ την έξοχη γραμματοσειρά GFS Didot, της Ελληνικής Εταιρίας Τυπογραφικών Στοιχείων, σε σχεδίαση Τάκη Κατσουλίδη.

Ξεζιπάρετε και με κλικ στην γραμματοσειρά μπορείτε να την εγκαταστήσετε πανεύκολα.

Θα μπορείτε τότε να δείτε το παρόν ιστολόγιο όπως το σχεδίασα, αλλά και θα έχετε στην γκομπιούτα σας την πλέον δημοφιλή γραμματοσειρά της ελληνικής τυπογραφείας —τα περισσότερα βιβλία, και σχεδόν όλες οι σοβαρές εκδόσεις αυτήν (ή μια εκδοχή της) χρησιμοποιούν. Είναι φυσικά και πολυτονική.

Επί τη ευκαιρία, συγχαρητήρια στους υπεύθυνους της Ελληνικής Εταιρίας Τυπογραφικών Στοιχείων —να και ένα ίδρυμα που κάτι παράγει για την ψηφιακή Ελλάδα.

Η παπάρα της εβδομάδας

Η εταιρεία Rainbow, ως επίσημος διανομέας της Apple στην Ελλάδα και την Κύπρο, στη φετινή διοργάνωση Superbrands δέχτηκε το βραβείο για την ανάδειξη της Apple ως Superbrand στην Ελλάδα για τη χρονιά που πέρασε, στην κατηγορία των Ηλεκτρονικών Μηχανημάτων- Software- Hardware.

Το γεγονός αυτό τίμησε την εταιρεία Rainbow, καθώς επί 28 ολόκληρα χρόνια συμβάλλει ενεργά στην αύξηση της αναγνωρισιμότητας και αξιοπιστίας των προϊόντων Apple στην ελληνική αγορά.

Απο εδώ

Σελίς 123

Απαντώντας στην πρόσκληση, παραθέτω:

"Σου μιλάω με καημό, με σπαραγμό,
για τόσες τρέλες που νοσταλγώ,
αραπίνες λάγνες ερωτιάρες,
με ουίσκυ και γλυκές κιθάρες,
γλέντι και πιοτό.

Αραπίνες, μάτια φλογισμένα,
και κορμιά φιδίσια καμωμένα,
σαν εξωτικά".

Με βαση τα ίδια μοτίβα της "πονηριάς/μπαμπεσιάς" οι ρεμπέτες κατανοούν και την κοινωνικό-οικονομική τους κατάσταση.

Και πετάω το μπαλάκι στους:
Θεαμαπάτη, Βίβε ρεεεε, Βαριεστημένα Τούβλα, Σπουργίτη και Κρατύλο.

1) Βρίσκουμε το πλησιέστερο βιβλίο με τουλαχιστον 123 σελίδες.
2) Πάμε στη σελίδα 123
3) Παραθέτουμε την 6,7 και 8 περίοδο.
4) Καλούμε άλλους...

Χρόνια Πολλά

και καλά.

Athens Biennale

Στην μπαλαφάρα την φερόμενη ως "αθηναϊκή biennale" τα περισσότερα έργα συνιστούν αυτό που εμείς, οι θεράποντες της τέχνεως, ονομάζουμε "μια απ' τα ίδια".

Ένα από τα λίγα που διασώζονται είναι "Ο Σωκράτης πίνει το κώνειο" του Στέλιου Φαϊτάκη. Με γνώσεις της εντόπιας και της ξένης σύγχρονης σκηνής αλλά και εντόπιων και ξένων παραδόσεων, χωρίς κόμπλεξ και βλαχοδημαρχισμούς, τολμάει και μιλάει για πράγματα που ζήσαμε και ζούμε στην σουρεαλιστική μας πόλη και όχι για το αστικό κενό του Σουηδού στελέχους πολυεθνικής.

Απόσπασμα από το έργο (το οποίο καταλαμβάνει τέσσερις τοίχους του εκθεσιακού χώρου):



Εδώ θα βρείτε την σελίδα του ζωγράφου στο MySpace.

The world in 2^(1024 x 768 x 24) grains of sand

Το παρόν κείμενο είναι μια απλή άσκηση σε ανώφελες σκέψεις. Δεν παύει γι’ αυτό να είναι ακριβές (ίσως και ελαφρώς διδακτικό). Μιλάει για ένα απίστευτο πανόραμα που είναι κρυμμένο στην απλούστερη κρυψώνα, και παρόλα αυτά απρόσιτο. Κυρίως όμως, θέλω να πιστεύω, έχει πλάκα. Αλλά ας ξεκινήσουμε από την αρχή.
 
Δυαδικό και δεκαδικό σύστημα
 
Όπως είναι γνωστο, το αριθμητικό σύστημα που χρησιμοποιούμε καθημερινά είναι το δεκαδικό. Τι σημαίνει θεωρητικά αυτό; Στην ουσία του, είναι απλούστατο. Σημαίνει πως όταν γράφουμε έναν αριθμό, πχ. 2564, αυτός αντιπροσωπεύει το άθροισμα:



Δηλαδή κάθε ψηφίο από τα δεξιά προς τα αριστερά μας δείχνει πόσες φορές συνεισφέρει η συγκεκριμένη δύναμη του 10 στον αριθμό, ξεκινώντας από την μηδενική δύναμη του 10 (10⁰ = 1) για το πρώτο ψηφίο και ανεβαίνοντας (θυμίζω πως οι δυνάμεις του 10 είναι: 1, 10, 100, 1000, 10000, κ.ο.κ).

Ξέρουμε επίσης ότι οι υπολογιστές χρησιμοποιούν το δυαδικό σύστημα αρίθμησης. Αυτό βασίζεται στην ίδια αρχή με το δεκαδικό, μόνο που χρησιμοποιεί δυνάμεις του 2 αντί για δυνάμεις του 10. (Οι δυνάμεις του 2 πάνε ως εξής: 1, 2, 4, 8, 16, 32, 64, ..., κ.ο.κ). Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να χρειάζεται μόνο δυο ψηφία, το 0 και το 1 για να σχηματίσει οποιοδήποτε αριθμό. Για παράδειγμα ο αριθμός 34 στο δεκαδικό είναι:


 
Ενώ ως δυνάμεις του δυο μπορεί να εκφραστεί ως:


 
Δηλαδή: 100010.

Τα δυο συστήματα αρίθμησης είναι απολύτως ισοδύναμα, η μόνη διαφορά είναι στο πως εκφράζουμε κάθε αριθμό. Το όνομά τους το παίρνουν από τον αριθμό εκείνο με βάση τις δυνάμεις του οποίου εκφράζουμε όλους τους άλλους. Ο αριθμός αυτός λέγεται βάση του αριθμητικού συστήματος. Έτσι, το δεκαδικό σύστημα έχει ως βάση το 10.

Από οσα είπαμε προηγουμενως είναι φανερό ότι στο δεκαδικό σύστημα με 1 ψηφίο μπορούμε να περιγραψουμε 10 διαφορετικά νούμερα (0, 1, 2, 3, ..., 9). Στο δυαδικό, μόνο δυο (0, 1).

Αντίστοιχα, στο δεκαδικό με 2 ψηφία μπορούμε να περιγράψουμε 10² (δηλαδή 100) διαφορετικά νούμερα: από το 0 ως το 99. Στο δυαδικό με δυο ψηφίά περιγράφουμε 4 διαφορετικα νούμερα:  0, 1, 10, 11 (δηλαδή τα νούμερα 0, 1, 2, 3).

Γενικά ισχύει το εξής: σε ενα σύστημα με βάση Β, με Ν ψηφία μπορούμε να περιγράψουμε Β^Ννούμερα.
 
Ψηφιδωτές Εικόνες

Έχετε πλησιάσει ποτέ με μεγενθυντικό φακό την οθόνη του υπολογιστή σας; Αν ναί, θα έχετε δεί ότι αυτά που εμείς βλέπουμε ως ολοκληρωμένες εικόνες, γραμμές, κύκλοι κλπ. στην πραγματικότητα απαρτίζονται από μικρά τετραγωνάκια διαφορετικών χρωμάτων. Ουσιαστικά, η οθόνη του υπολογιστή είναι όπως ένα ψηφιδωτό, μόνο που τα “πετραδάκια” (τα οποία στην ορολογία των υπολογιστών λέγονται pixels) είναι πολύ μικρά για να τα δούμε με γυμνό μάτι. Πόσα τετραγωνάκια  απαρτίζουν μια οθόνη; Αυτό εξαρτάται από την ανάλυση της. Η ανάλυση μας λέει σε πόσα ορίζόντια και κάθετα τετραγωνάκια  χωρίζεται μια οθόνη.
 
Ορίστε ένα παράδειγμα:


 
Έχουμε εδώ μια οθόνη ανάλυσης 10x10, η οποία απαρτίζεται από 100 τετράγωνα (pixels). Αντίστοιχα, μια ανάλυση 1024 x 768 (συνηθισμένη στους σημερινούς υπολογιστές) σημαίνει ότι η οθόνη χωρίζεται σε  786432 τετραγωνάκια.
 
Ψηφιακές φωτογραφίες
 
Είπαμε πως σχηματίζει εικόνες μια οθόνη: βάφοντας κατάλληλα καθεμία από τις πολλές ψηφίδες (pixels) της.

Πως όμως αποθηκεύονται αυτές οι εικόνες στον υπολογιστή μας; Είναι απλό. Ο υπολογιστής αποθηκεύει ένα νούμερο για κάθε ψηφίδα της εικόνας, το οποίο αντιστοχεί στο χρώμα της. Πχ. αν είχαμε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία 2 x 2 (ναι, μια πολύ μικρή), θα αρκούσαν 4 τέτοια νούμερα. Ακόμη, κάθε νούμερο αρκεί να είναι 0 (μαύρο) ή ένα (άσπρο).



Έτσι, η παραπάνω εικόνα θα μπορούσε να αποθηκευθεί ως: 0-1-1-1, αν διαβάσουμε κάθε σειρά ξεκινώντας από πάνω αριστερά (όπως διαβάζουμε τα καρέ ενός κόμικ). Δηλαδή 1=0, 2=1, 3=1 και 4=1.


   
Έτσι ορίζεται λοιπόν μια ασπρόμαυρη εικόνα μεγέθους 2 x 2 τετραγωνάκια. Πόσες διαφορετικές τέτοιες εικόνες μπορούν να υπάρξουν άραγε; Ίσως σας φαίνεται δύσκολο ερώτημα. Ας ξεκινήσουμε από πιο απλά. Πόσες ασπρόμαυρες εικόνες αποτελούμενες από ένα μόνο τετραγωνάκι μπορούν να υπάρξουν; Προφανώς μονάχα δυο: μία όπου το μοναδικό τετραγωνάκι είναι άσπρο και μια όπου είναι μαύρο. Πόσες ασπρόμαυρες εικόνες αποτελούμενες από δυο (2) τετραγωνάκια μπορούν να υπάρξουν; Μόνο τέσσερις:
 

1. 1. Και τα δύο μαύρα


2. 2. Και τα δυο άσπρα


3. 3. Το αριστερο άσπρο, το δεξί μαύρο


4. 4. Το δεξί μαύρο, το αριστερό μαύρο

 
Βλέπετε την λογική: υπάρχουν τόσες εικόνες, όσοι είναι οι δυνατοί συνδιασμοί των διαθέσιμων χρωμάτων με τα διαθέσιμα τετράγωνα. Υπάρχει λοιπόν ένας απλό μαθηματικός τύπος που μας δίνει αυτούς τους συνδιασμούς. Οι δυνατές διαφορετικες εικόνες για Ν τετραγωνάκια όταν έχουμε όσα χρώματα περιγράφονται από Κ δυαδικα ψηφία στην διάθεση μας είναι:


 
Δυο χρώματα (άσπρο / μαύρο) απαιτούν 1 δυαδικό ψηφίο για να περιγραφούν (άν το ψηφίο αυτό είναι 0 βάζουμε μαύρο, αν είναι 1 βάζουμε άσπρο). Έτσι για τέσσερα τετραγωνάκια με 2 χρώματα έχουμε: 2 ^{4 x 1} = 16 διαφορετικές εικόνες.

Αν κάποιος μας πεί τις τιμές του κάθε τετραγώνου μπορούμε να σχεδιάσουμε όποια θέλουμε από αυτές τις εικόνες. Πχ. αν σας πω 0000, σχεδιάζετε μια εικόνα που είναι όλη μαύρη. Αν σας πω 1111 μια ολόλευκη εικόνα. Αν σας πω 1000, σχεδιάζετε μια εικόνα όπου μόνο το πάνω αριστερά τετραγωνάκι είναι λευκό.

Ουσιαστικά δεν αρκεί παρά να σας πω ένα νούμερο, από το 0 (0000) ως το 16 (1111) για να σας περιγράψω την αντίστοιχη 2x2 ασπρόμαυρη εικόνα. Ακριβώς: μια εικόνα στον υπολογιστή δεν είναι στην ουσία της παρά ένας αριθμός γραμμένο στο δυαδικό σύστημα. Ο υπολογιστής διαβάζει το πλήρες νούμερο (πχ. 1101), το χωρίζει σε ένα “υπό-νούμερο” για κάθε τετράγωνο (πχ. 1 - 1 - 0 - 1) και στέλνει εντολή στην οθόνη να δείξει σε κάθε τετραγωνάκι της το χρώμα που αντοιστοιχεί στο αντίστοιχο του υπο-νούμερο.

Βάλτε χρώμα στη ζωή σας
 
Για πολύχρωμες εικόνες αρκεί η ίδια ακριβώς μέθοδος. Μόνο που τώρα δεν μας φθάνουν μόνο δυο νούμερα 0=μαύρο, 1=άσπρο. Χρειαζόμαστε τόσα νούμερα όσα και χρώματα.

Οι συνηθισμένες εικόνες που βλέπουμε στον υπολογιστή συνήθως έχουν πληροφορία 24 bit για το χρώμα κάθε τετραγωνακίου. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε διαθέσιμα τόσα χρώματα όσα νούμερα μπορούμε να περιγράψουμε στο δυαδικό με 24 ψηφία.

Στο δυαδικό με 24 ψηφία μπορούμε να περιγράψουμε 2²⁴ διαφορετικα νούμερα. Επομένως έχουμε στην διαθεσή μας 16.777.216 χρώματα. Με βάση τα παραπάνω, πόσες διαφορετικές εικόνες 1024 x 768 μπορούν να υπάρξουν με διαθέσιμα 16.777.216 χρώματα; Ας χρησιμοποιήσουμε τον τύπο βλέπουμε πως είναι 2^{1024 x 768 x 24} εικόνες.  (Θα έγραφα το πλήρες νούμερο αλλά δεν φτάνει ο χώρος για να γραφτούν όλα τα ψηφία του).

Έχετε ψηφιακή φωτογραφική μηχανή; Ας υποθέσουμε ότι φωτογραφίζατε σε αυτή την ανάλυση (είναι σχεδόν 1 megapixel). Πόσες διαφορετικές φωτογραφίες θα μπορούσατε να πάρετε; Είπαμε: 2^{1024 x 768 x 24}

Όλες οι δυνατές εικόνες αυτού του μεγέθους περιλαμβάνουν όλες τις φωτογραφίες που έχετε βγάλει. Αλλά όχι μόνο. Περιέχουν επίσης όλες τις φωτογραφίες που έχει βγάλει οποιοσδήποτε. Όλες τις φωτογραφίες οποιασδήποτε γωνιάς του σύμπαντος από οποιαδήποτε γωνία από την αρχή του χρόνου ώς το τέλος του. Όλες τις φωτογραφίες που θα μπορούσαν να υπάρξουν αν η ιστορία είχε άλλη εξέλιξη (πχ. φωτογραφίες των ναζί να παρελαύουν στο Λος Άντζελες). Φωτογραφίες όλων των πιθανών κειμένων που μπορούν να γραφτούν και όσων έχουν γραφτεί ή θα γραφτούν. Φωτογραφίες όλων των έργων ζωγραφικής που υπήρξαν, θα υπάρχουν ή θα μπορούσαν να υπάρξουν. Το καρέ κάθε ταινίας που γυρίστηκε. Τα καρέ μιας ταινίας που δείχνουν τον Σωκράτη να πίνει το κώνιο (ακριβώς όπως θα ήταν αν υπήρχε τηλεοπτικό συνεργείο εκεί γύρω τότε). Εκκατομύρια παραλλαγές της προηγούμενης ταινίας από κάθε οπτική γωνία, με κάθε είδους εφέ, με τον Πήτερ Σέλλερς ως Σωκράτη, με εσάς ως Πλάτωνα κ.ο.κ. Κάθε στιγμή της ζωής σου φωτογραφημένη από κάθε δυνατή οπτική γωνία (το ίδιο και όλων τον προγόνων και των απογόνων σου). Ο Μέγας Αλέξανδρος αγκαλιά με τον Ναπολέοντα να χορεύουν σάμπα πάνω σε ένα άρμα στη Βραζιλία. Μικρα πράσινα ανθρωπάκια να κτίζουν πυραμίδα στην κορφή του Έβερεστ. Εν ολίγοις, ό,τι μπορεί να υπάρξει ως εικόνα. Το απόλυτο μαύρο (η εικόνα που αντιστοιχεί στο 0) ως το απόλυτο λευκό (η εικόνα που αντιστοιχεί στο 2^{1024 x 768 x 24}) και ο,τιδήποτε ενδιάμεσα.

Μπορούμε να γράψουμε ένα πρόγραμμα υπολογιστή που να δημιουργήσει όλες αυτές τις φωτογραφίες. Αυτό που θα έχει να κάνει δεν είναι παρά να ξεκινήσει να μετράει από το 0 ως το 2^{1024 x 768 x 24}. και να σώσει το κάθε νούμερο με μορφή εικόνας. Θα είχαμε τότε στην διάθεση μας όλες αυτές τις εικόνες. Το μόνο πρόβλημα είναι πως με τους σημερινούς υπολογιστές αλλά και με ό,τι μελλοντικό μπορούμε να φανταστούμε, θα πάρει απίστευτα πολύ χρόνο (αν θέλουμε μάλιστα να αποθηκεύσουμε τις φωτογραφίες, θα πάρει επίσης απίστευτα πολύ χώρο).

Όλες αυτές οι εικόνες λοιπόν, ό,τι μπορεί να περιγραφεί ως εικόνα συγκεκριμένων διαστάσεων, και εμείς δεν μπορούμε να τις δούμε ποτέ όλες. Μπορούμε μήπως να κλέψουμε; Περίπου. Αν και δεν μπορούμε να δούμε όλες τις δυνατές φωτογραφίες, μπορούμε να δούμε μια εκάστοτε τυχαία από αυτές. Μπορούμε εύκολα να γράψουμε ένα πρόγραμμα υπολογιστή να παράξει μια από όλες.

Υπάρχει όμως ένα πρόβλημα. Καθώς οι δυνατές φωτογραφίες είναι απίστευτα πολλές (είπαμε είναι 2^{1024 x 768 x 24}), είναι τρομερά απίθανο να δημιουργήσουμε τυχαία μια που να απεικονίζει νόημα για εμάς (πχ. μια εικόνα του πίνακα του Βαν Γκόνγκ “Έναστρη Νύχτα”). Γιατί; Απλούστατα επειδή οι εικόνες με νόημα είναι πολύ λιγότερες από αυτές χωρίς νόημα. (Φανταστείτε ότι ρίχνουμε ένα ζάρι 5 φορές. Είναι πολύ πιθανότερο να έρθει μια τυχαία σειρά αριθμών παρά μια σειρά που έχει νόημα για εμάς: 1,2,3,4,5 ή 5,4,3,2,1 ή 1,1,1,1,1,1 κ.λ.π. Μπορούμε να σκεφτούμε αρκετές σειρές με κάποια κανονικότητα, αλλά οι απλά τυχαίες σειρές είναι περισσότερες. Συνολικά, οι πιθανές σειρές είναι 46.656).

Να ένα παράδειγμα τυχαία παραγώμενης εικόνας:


 
Ή, ζουμάροντας στα pixels:



Η αιωνιότητα διαρκεί περισσότερο  

Ο Μπόρχες, στο διήγημα του “Η Βιβλιοθήκη της Βαβέλ” περιγράφει μια αντίστοιχη κατάσταση, με τη μόνη διαφορά ότι εκεί μιλάει για βιβλία. Στο διήγημα του, οι συνδιασμοί αφορούν όλα τα δυνατά βιβλία (ενός ορισμένου αριθμού σελίδων) που μπορούν να παραχθούν. Στο διήγημα, το σύμπαν είναι μια τεράστια βιβλιοθήκη με όλα τα πιθανά βιβλία στα ράφια της και απέραντους διαδρόμους. Οι κάτοικοι-βιβλιοθηκάριοι προσπαθούν να αντλήσουν πληροφορίες για το νόημα της ζωής τους και του κόσμου μελετώντας (εις μάτην) τα βιβλία της βιβλιοθήκης.

(Σημειώστε, πως κάθε τέτοιο βιβλίο μπορεί επίσης να κωδικοποιηθεί ως ένα νούμερο. Συγκεκριμένα, η πληροφορία που μπορεί να περιέχει κάθε βιβλίο είναι ο αριθμός των χαρακτήρων που το αποτελούν επί το πόσα ψηφία θέλουμε για να αποθηκεύσουμε κάθε χαρακτήρα. Αν υποθέσουμε ότι τα βιβλία είναι γραμμένα με τους αγγλικούς χαρακτήρες, συν τα σημεία στίξης και το κενό, τότε έχουμε πχ. 30 χαρακτήρες. Αν κάθε βιβλίο χωράει πχ. 10.000.000 χαρακτήρες, τότε έχουμε 30^10.000.000 δυνατά βιβλία, από το 0 -ένα πλήρως άγραφο βιβλίο- ως το 30^10.000.000 -1. Από άποψη αποθήκευσης της πληροφορίας, εικόνες ή βιβλία είναι το ίδιο πράγμα.)

Το άπειρο είναι το απόλυτο όριο για εμάς. Αλλά και ένας πεπερασμένος αριθμός  όπως 2^{1024 x 768 x 24} , μας είναι εξίσου απρόσιτος. Κάθε εικόνα που είδαμε ή θα δούμε ποτέ θα είναι μια από όλες τις δυνατές εικόνες, δηλαδή ουσιαστικά ένας αριθμός.  Ό,τι είδαμε ποτέ, είναι ουσιαστικά μια ακολουθία αριθμών (περίπου 25 αριθμοί το δευτερόλεπτο, εξαιτίας του μετεικάσματος). Στους υπόλοιπους αριθμούς, που δεν είδαμε, κρύβονται όλες οι ζωές που θα μπορούσαμε να ζήσουμε. Τις περισσότερες δεν θα τις δούμε ποτέ. Ορισμένες θα τις δημιουργήσουμε.

Έφταααααασσσσσεεεεεε!

Δεν θέλω αντιρήξεις:

Σαχλαμάρες

Αν η σύχρονη επιστήμη έχει υποτίθεται ξεπεράσει τις δεισιδαιμονίες, τότε πως εξηγείται η προληπτική ιατρική;

***

Υπάρχει ένα διαδεδομένο ευφυολόγημα που προσπαθεί να αμαυρώσει την παλαιά μεγάλη νίκη του εθνικού μας αθλητή, κ. Κεντέρη. Πάει ως εξής: "Και εσένα άμα σε κυνηγάγανε εφτά μαύροι το ίδιο θα έτρεχες". Για εμένα ή για εσάς ίσως να ισχύει αυτό. Στην περίπτωση του Κεντέρη όμως το μεγαλείο του δεν είναι απλά ότι έτρεξε, είναι ότι ενώ τον κυνηγούσαν εφτά μαύροι δεν σταμάτησε.

***

Περισσότερο από ό,τι σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, οι έλληνες οδηγοί έχουν τους πεζούς γραμμένους. Πως λοιπόν και δεν έχουμε διακριθεί διεθνώς στην πεζογραφία;

***

Η καλύτερη άμυνα είναι όντως η επίθεση: οι μόνοι που δεν παρακολουθούνταν στη χώρα μας είναι όσοι έκαναν τις παρακολουθήσεις.

Νίκος Δήμου: γυμνή φωτογράφιση

Ο Νίκος Δήμου δημοσίευσε σήμερα ένα νέο κείμενο στο ιστολόγιο του όπου διερωτάται "Γιατί ενοχλώ;". Απαντάω εν τάχει επειδή νομίζω ότι κατατάσει και το παρόν ιστολόγιο στις τάξεις των ενοχλημένων όταν γράφει πως "Ξεθάβονται παλιές κριτικές και κείμενα". Πράγματι, δημοσίευσα εδώ χθες μια παλιά κριτική του Χρήστου Βακαλλόπουλου για την εκπομπή λόγου του κ. Δήμου.

Για να ξεκαθαρίσω τη θέση μου: ο λόγος που ανέβασα το δημοσίευμα αυτό δεν είναι επειδή με ενόχλησε η είσοδος του Δήμου στα ιστολόγια. Βρίσκω επίσης φαιδρές όλες τις υστερίες που βλέπουμε , του στυλ "αφού ήρθε ο Νίκος Δήμου εγώ θα κλείσω το μπλόγκ μου" (!). Τι να αντιπείς σε κάτι τέτοιο;

Τέλος πάντων, δεν με ενόχλησε η είσοδος του Νίκου Δήμου στα ιστολόγια. Αντίθετα την είδα κάπως νοσταλγικά: μια πρόχειρη ματιά στην βιβλιοθήκη μου φανερώνει ότι είμαι ο ευτυχής κάτοχος 18 βιβλίων του, τα οποία διάβαζα με ενδιαφέρον "ὅτε ἤμην έφηβος". Σήμερα (όπου, δυστυχώς, εδώ και καιρό γέγονα ἀνήρ) αν ήταν να επιλέξω ορισμένα βιβλία του για το περιεχόμενο τους και την αντοχή του στο χρόνο θα ήταν η "Τέλεια Διαδρομή", οι "Προσεγγίσεις", οι "Λίστες" και ίσως οι διάφορες οδοί. Ενδιαφέρουσα επίσης η επιχειρηματολογία της "Χαμένης Τάξης" (και εν πολλοίς, πιστεύω, σωστή).

Έχοντας παρακολουθήσει, λοιπόν, τον συρφετό των ημερών (ο οποίος λαμβάνει θέση και κατά αλλά και υπερ του κ. Δήμου, για να είμαστε ακριβείς), αποφάσισα να ανεβάσω το κείμενο του Βακαλλόπουλου επειδή πιστεύω ότι αυτό που ο κριτικός διαβλέπει ισχύει και σήμερα όσον αφορά στο ιστολόγιο του Δήμου. Και ότι αυτό το κείμενο επομένως, δίνει και μια εξήγηση στην απορία του, "γιατί ενοχλώ". Αν αφαιρέσουμε τις υστερικές ή κακοπροαίρετες περιπτώσεις, ό,τι ενοχλεί τον κριτικό είναι ό,τι ενοχλεί και τους επικριτές του σημερινού ιστολόγιου: η τάση για "τακτοποίηση ιδεών", δηλαδή η αποφυγή του διαλόγου ως μέσου αναζήτησης της αλήθειας και η καταφυγή στην εφαρμογή έτοιμων απόψεων (όπου αυτοθεωρούνται και "αντι-δογματικές"). Αυτό όσο αφορά τόσο στον εσωτερικό διάλογο του κειμένου όσο και τον διάλογο που λαμβάνει χώρα στα σχόλια. Δεν είναι απλά ότι οι απόψεις είναι έτοιμες. Όλοι έχουμε τις προκαταλήψεις μας. Είναι η απλότητα τους που είναι σκανδαλώδης, ώστε λίγη από την πολυπλοκότητα του κόσμου διασώζεται. Όπως για παράδειγμα όταν για το δίλλημα Μίκης ή Μάνος δίνονται ως αναλογία οι γατόφιλοι και οι σκυλόφιλοι.

Αυτό που μου άρεσε στον Νίκο Δήμου τον καιρό που τον διάβαζα ήταν το αγγλοσαξωνικό λιτό και στρωτό είδος δοκιμιακής γραφής. Αυτό που τελικά με απώθησε ήταν ότι η μορφή αυτή καπέλωνε τη σκέψη, όπου γίνονταν και η ίδια λιτή, όχι με την έννοια της απλότητας αλλά της ελλείψεως. Τελικά πρόκειται απλά για τον πόλεμο μεταξύ δυο διαφορετικών οπτικών του κόσμου. Ο Δήμου είναι μέτοχος της δυτικής ματιάς (η οποία είναι και αρχαιοελληνική στο βαθμό που οι δυτικοί παρεξήγησαν την αρχαία ελλάδα ή τέλος πάντων με μια απλοποιημένη έννοια του ελληνικού πνεύματος). Προπαγανδίζοντας ακατάπαυστα τις κατευθυντήριες γραμές αυτής της λιτότητας πρόσληψης, αναλαμβάνει το ρόλο του "τακτοποιητή". Όταν το θέμα είναι περιορισμένο (η τέλεια διαδρομή, τα peanuts) έχει καλώς. Αλλιώς το θέμα υποφέρει.

Νομίζω την λύση την πρότειναν αρκετοί. Ορισμένοι και στα σχόλια του. Να αγκαλιάσει το ιστολόγιο ως μέσο, αντί να το χρησιμοποιεί όπως τα παλαιότερης μόδας φόρουμ [1]. Περισσότερο ιδιοσυγκρασιακά κείμενα και όχι θέματα τιθέμενα προς συζήτηση (και δη προς "τακτοποίηση"). Η σχέση καταγωγής/εξάρτησης του ιστολογίου με την ιστοσελίδα σας το αποδυναμώνει. Εντέλει, το θέμα είναι απλό: when in Rome do as Romans do.

Και για να μη περιοριζόμαστε στα αρνητικά. Ορίστε μια όμορφη μετάφραση ενός αμερικάνικου ποιήματος από το Νίκο Δήμου:

ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗΝ ΠΟΙΗΣΗ

Τους ζητάω να πάρουν ένα ποίημα
και να το κρατήσουν στο φως
σαν έγχρωμη διαφάνεια

ή να ακουμπήσουν το αυτί στην κυψέλη του.

Λέω, πετάξτε ένα ποντίκι μέσα σ' ένα ποίημα
και παρατηρήστε το πως ψάχνει την έξοδο,

ή βαδίστε μέσα στο δωμάτιο του ποιήματος
και ψηλαφίστε τους τοίχους για τον διακόπτη του φωτός.

Τους θέλω να κάνουν θαλάσσιο σκι
πάνω στην επιφάνεια του ποιήματος
χαιρετώντας το όνομα του ποιητή στην ακτή.

Αλλά το μόνο που θέλουν αυτοί
είναι να δέσουν το ποίημα με σχοινί σε μία καρέκλα
και να του αποσπάσουν με βασανιστήρια μία ομολογία.

Αρχίζουν και το χτυπάνε με ένα σωλήνα
να βρούνε τι πραγματικά σημαίνει.

[1] Φόρουμ και όχι φόρα, αγράμματοι: "fora" είναι ο πληθυντικός του forum στα λατινικά, όχι στη γλώσσα μας. Από πότε αλλάζουμε αριθμό στα ελληνικά σε μια ξένη λέξη;!

(*) Όχι, δεν έχουμε γυμνή φωτογράφιση του Νίκου Δήμου. Είναι απλά μια ξεδιάντροπη προσπάθεια για υφαρπαγή σχολίων.

Προς Ποίηση

Μην αμελήσετε.

Πάρτε μαζί σας χαρτομάντηλα.

Το μέλλον μας θα έχει πολλή μαλακία.