Διευκρίνηση

Στην προηγούμενη καταχώρηση, σχολίασε ο Hollow Sky:

Ε, όχι! Τα χάσαμε τ' αυγά, να χάσουμε και τα πασχάλια αδερφέ;

Ασφαλώς και "δεν γεννιέσαι, (αλλά) γίνεσαι"! Μα είναι δυνατόν να αμφιβάλλει κανείς γι' αυτό; Εδώ ούτε καν άνθρωπος δεν γεννιέσαι, αλλά γίνεσαι, όπως έχουν αποδείξει μεταξύ άλλων οι ουκ ολίγες περιπτώσεις παιδιών ανά τον πλανήτη που "υιοθετήθηκαν" από ζώα και, παρ' όλο που ξαναβρέθηκαν με τους ανθρώπους, δεν κατόρθωσαν να γίνουν άνθρωποι, να μιλήσουν ανθρώπινα, να συνυπάρξουν με τους ανθρώπους...

... για να μην θυμίσω, ότι ο άνθρωπος, το κατεξοχήν έλλογο ον, εξακολουθεί, έπειτα από χιλιάδες χιλιάδων χρόνια ανθρώπινων γενεών, να χρειάζεται να μάθει (δηλαδή να τον μάθουν!) να μιλάει.

Ξανά στο άλφα βήτα: Έλληνας δεν είναι ένα φυσικοβιολογικό δεδομένο, όπως υποννοεί η φράση "γεννιέσαι, δεν γίνεσαι". Είναι μια συνθήκη πολιτισμική - κάτι που το μαθαίνεις, δηλαδή σου το μαθαίνουν!

Λυπάμαι, φίλε μου, που αναπαράγεις μια καθαρώς "βιολογιστική" άποψη για το θέμα, η οποία μάλιστα διεκδικεί και τις δάφνες της "ανθρωπινότερης". Κρίμα.

(Απαντάω εδώ καθώς το Blogger δεν με αφήνει να ποστάρω στα σχόλια απάντηση μεγαλύτερη από 4096 χαρακτήρες (!))

Εγώ λυπάμαι, αδελφέ, γιατί δεν περίμενα από υμάς τέτοια παρανάγνωση. Την αποδίδω, δε, στην εν τάχει ανάγνωση και όχι σε ουσιαστική διαφωνία (υπάρχουν, άλλωστε, δυο ειδών διαφωνιες: αυτή όπου έκαστος λέγει τα αντίθετα και αυτή όπου οι συζητητές λένε το ίδιο πράγμα με άλλα λόγια. Υποψιάζομαι ότι εδώ έχουμε να κάνουμε με την δεύτερη περίπτωση).

Και εξηγούμαι ίνα να μην παρεξηγούμαι:

Από το σχόλιο σου φαίνεται ότι θεωρείς το κείμενο που ανάρτησα ως βιολογική πραγμάτευση του θέματος, ενώ κάθε άλλο παρά τέτοια είναι ―και το ξεκαθαρίζει πολλαπλώς.

«Γεννιέσαι», στα πλαίσια του κειμένου, δεν δηλεί την βιολογική πράξη της γέννας, ούτε ότι «κουβαλάς στο DNA» σου την ταυτότητα σου. Σημαίνει, απλούστατα, «γεννιέσαι ΣΕ». Ο άνθρωπος πάντε «γεννιέται ΣΕ», ποτέ δεν γεννιέται ΣΚΕΤΑ ώστε να είναι ιστορικά και πολιτισμικά tabula rasa που θα γεμίσει με δεδομένα και πολιτισμό στην συνέχεια. Άλλως πως, ο άνθρωπος βρίσκεται σε πολιτισμό από την στιγμή της γεννησεώς του. Αυτό, διαπραγματεύεται η ανάρτηση με το «γεννιέσαι, δεν γίνεσαι».

Διαβάζεις, λοιπόν, την "γέννηση" στην ανάρτηση ως γεγονός βιολογικό, αλλά δεν είναι. Είναι γεγονός πολιτισμικό. (Το καθαρά βιολογικά στοιχεία άλλωστε ―το DNA, το «αίμα» κλπ―, και δεν ενδιαφέρουν το κείμενο, και δεν αφορούν την γέννηση ―προϋπάρχουν και ανήκουν στην στιγμή της σύλληψης).

Υπό αυτή την έννοια, το παράδειγμα σου περί «ουκ ολίγων περιπτώσεων παιδιών ανά τον πλανήτη που "υιοθετήθηκαν" από ζώα και, παρ' όλο που ξαναβρέθηκαν με τους ανθρώπους, δεν κατόρθωσαν να γίνουν άνθρωποι, να μιλήσουν ανθρώπινα, να συνυπάρξουν με τους ανθρώπους» επιβεβαιώνει ακριβώς την κεντρική γραμμή της αναρτησής μου. Τα παιδιά αυτά «δεν κατόρθωσαν να γίνουν άνθρωποι» [η έμφασις δική μου] γιατί δεν γίνεσαι έτσι απλά αλλά παίζει ουσιώδη ρόλο το πως και που γεννήθηκες (ή, αν θες, το πως και που πρωτο-έγινες).

Το κείμενο ξεκαθαρίζει ότι δεν ομιλεί με βιολογικούς όρους, γράφοντας π.χ.: «Γεννιέσαι Ελλην σημαίνει: ο άνθρωπος βρίσκεται σε αλληλεπίδρασι με το περιβάλλον του, το υλικό και το πνευματικό». Γεννιέσαι, δηλαδή, ΣΕ χρόνο, ΣΕ τόπο, ΣΕ πολιτισμό ―και ΣΕ γονείς και κοινωνία φορείς πολιτισμού, τόπου, χρόνου.

Τονίζει, άλλωστε, το κείμενο, ότι σκοπός του είναι η εναντίωση στην νεοτάξ εκδοχή τoυ «γίνεσαι», όπου ο άνθρωπος νοείται όχι απλά ως tabula rasa κατά την αρχική του διαμόρφωση, αλλά ως μόνιμος tabula-μαυροπίνακας, ο οποίος γράφει και ξεγράφει και σβήνει κατά βούληση προς επανεγγραφή. Όπου, δηλαδή, ταυτότητες, πολιτισμός, παράδοση, εθνότητα και λοιπά στοιχεία διαμόρφωσης νοούνται ως τυχαία, επιλέξιμα και άμεσα μεταβλητά.

Και όχι μόνο αυτά, αλλά ακόμα και αυτή η βιολογική φύση του ανθρώπου (βουρ για τον μετα-άνθρωπο της ιατρικής και της τεχνολογίας, για τον καταναλωτή μεταλλαγμένων της Μονσάντο, για τον αειθαλή κλώνο, κλπ).

Αν όλα τα «γίνεσαι», τότε τι σε συνδέει με μια σταθερή ταυτότητα; Αν όλα τα «γίνεσαι», τότε τι το αθέμιτο στο να γίνεις ο,τιδήποτε; (Σε αυτή την περίπτωση, τι μπορείς π.χ. να αντιτάξεις στην Μονσάντο; Την σκέτη ιατρική επικινδυνότητα των προϊόντων της; Θα σε διαβεβαιώσουν για την ασφάλεια τους. Και, εξάλλου, αύριο μπορεί να τα κάνουν και απολύτως ασφαλή.)

Γράφει το κείμενο: «Η τεχνολογία κατασκευάζει έναν άλλο κόσμο. Φυτά πού δέν αγγίζουν τα ζιζάνια, άνθρωποι πού μένουν ως τά βαθιά γεράματα νέοι, ζώα που παράγουν φάρμακα καί ανθρώπινα μοσχεύματα. Σήμερα - τό αύριο θα είναι ακόμα πιό θαυμαστό. Αυτή είναι η σύγχρονη τεχνολογία, αυτή είναι η παιδεία πού πρέπει να ακολουθήσουμε, αυτό είναι τό περιεχόμενο των σύγχρονων σχολείων. Αυτό είναι το αληθινά σύγχρονο περιεχόμενο της αρχαίας δήλωσις του Ισοκράτη καί μ αυτό τό περιεχόμενο τόν επαναλαμβάνουν οι Κωσταντόπουλοι και οι λοιποί νεοταξίτες. Η Μονσάντο είναι τό σχολείο μας.»

και:

«Οι μάζες είναι αδιαμόρφωτες, τίς αποτελούν άμορφοι σβώλοι ανθρώπων στούς οποίους δίνουν μορφή οι ιδέες μιάς μειονότητας φωτισμένων που καθοδηγούν τόν κόσμο, η τηλεόρασι, η οικονομία, η πολιτική, η διαφήμησι, η προπαγάνδα, η μόδα. Δεν είσαι τίποτα πρίν σε αναλάβει η σημερινή "παιδεία". Δεν είναι τά σώματα που φοράνε τα ρούχα του Αρμάνι, είναι τα ρούχα που πλάθουν τα σώματα, και η μάρκα στήν ούγια η ψυχή τους. Δεν γεννιέσαι, λένε. Γίνεσαι. Σε κάνουν δηλαδή.»

Και δεύτερο στοιχείο που παραβλέπεται. Το κείμενο δεν τάσσεται μονοσήμαντα υπερ της «γέννησης» (με την έννοια που ξεκαθαρίσαμε εδώ). Γράφει ότι το «σκέτα γεννιέσαι» αποτελεί «αίρεση» ―εξίσου με το «σκέτα γίνεσαι». Γράφει επίσης ότι μπορείς να γίνεις ―με κόπο―, αλλά «προϋπόθεση είναι όμως η ύπαρξι εκείνου που γεννήθηκε - χωρίς αυτόν ή αυτούς δεν γίνεσαι τίποτα».

Προφανώς. Σε ένα κόσμο που όλοι «γίνονται» απλά, τι γίνονται; Ασφαλώς, κάτι που κάποιος ήδη είναι. Μετέχουν σε ένα πολιτισμό, γλώσσα, κλπ που κάποιοι ήδη έφτιαξαν. Τα ανθρώπινα δεν είναι ατομικά δημιουργήματα ―δεν τα φτιάχνει από το μηδέν ο «άνθρωπος χωρίς ιδιότητες».

Ο άνθρωπος που, όπως λες, «χρειάζεται να μάθει (δηλαδή να τον μάθουν!) να μιλάει», δεν μαθαίνει μόνος του εκ του μηδενός, ούτε μπορεί να μάθει εκ νέου τα πάντα ―γι’ αυτό και οι Μόγληδες «δεν κατόρθωσαν να γίνουν άνθρωποι». Γίνεσαι; Βέβαια. Αλλά όχι ανέξοδα, όπως υποννοεί η μονδέρνα σκέψη.

Οι άνθρωποι πάντα γεννιούνται σε μια γλώσσα (και «τα όρια της γλώσσας μου είναι τα όρια του κόσμου μου»), σε μια κουλτούρα, σε μια εποχή, σε μια οικογένεια, σε ένα κλίμα και ένα περιβάλλον, κλπ κλπ. Δεν είναι βιολογικό το θέμα, δεν έχει να κάνει με dna και πράσινα άλογα. Π.χ. ο γιος έλληνα μετανάστη 2ης γεννιάς ο οποίος θα γεννηθεί στο Μπρούκλυν, άνετα μπορεί να είναι 100% Αμερικάνος. Μπορεί «βιολογικά» να κατάγεται από έλληνες, αλλά το περιβάλλον που γεννήθηκε και ανατράφηκε είναι η Αμερική.

Φαντάζεσαι ότι γίνεσαι εύκολα Γερμανός, Νεοζηλανδός, Μαορί, Βραζιλιάνος π.χ.; Ακόμα και αν μάθεις μετά μεγάλης δυσκολίας τη γλώσσα, τα πολιτισμικά δεδομένα, το ιστορικό τους πλαίσιο και τη συγκινησιακή του αξία. Έγινε π.χ. ο Λευκάδιος Χερν Ιάπωνας; Έμαθε τη γλώσσα, έζησε, παντρεύτηκε, πήρε το όνομα. Για τους Γιαπωνέζους είναι ένας δυτικός που είδε και περιέγραψε με θαυμασμό τον πολιτισμό τους. (Εδώ ακόμα και βιολογικά δεδομένα ―το χρώμα σου, κλπ― επηρεάζουν την κατάσταση. Ακόμα και αν γίνεις ο τέλειος Μαορί, μάθεις και τα τελετουργικά τους, το κυνήγι τους, ξεχάσεις και τα ελληνικά σου και σκέφτεσαι ΩΣΑΝ να μεγάλωσες στο τάδε χωριουδάκι της Νέας Ζηλανδίας, για τους λοιπούς θα είσαι μάλλον ο "λευκός" του χωριού. Και αυτό θα έχει επίδραση και πάνω σου, θαρώ. Δεν είμαστε απλά αποθήκες πληροφοριών).

Αφέλεια revisited

Έγραφε προ ημερών ο Old Boy:

Aφέλεια δεν είναι να είσαι ευχαριστημένος που κέρδισε ο Ομπάμα, αφέλεια δεν είναι να νιώθεις ότι κάτι πολύ θετικό συνέβη στην Αμερική, αφέλεια δεν είναι να συμμερίζεσαι το πνεύμα ανάτασης και αισιοδοξίας που επικρατεί παγκόσμια.

Αν δεν είναι αυτό αφέλεια, τότε τι είναι;!

Αφέλεια είναι να επισημαίνεις γραπτά ή προφορικά πληροφορίες ήδη γνωστές.

Το λεξικό Τριανταφυλλίδη πάντως μας δίνει στο λήμμα αφέλεια:

β. απλοϊκότητα στη σκέψη: Tα πίστεψε από ~, ευπιστία. Είχα την ~ να πιστέψω στις υποσχέσεις του.

Την πληροφορία ότι ο Ομπάμα εξελέγη πρόεδρος των ΗΠΑ με ένα από τα δύο κόμματα του αμερικάνικου πολιτικού κατεστημένου την έχουμε και εμείς.

Την πληροφορία ότι δεν εξελέγη με κάποιο δικό του κίνημα, ότι έπαιξε με τους όρους του παιχνιδιού και ότι χρηματοδοτήθηκε από ένα σημείο κι ύστερα από τους ίδιους που χρηματοδότησαν τον Μακέιν την έχουμε και εμείς.

Ακόμη περισσότερο, την πρόβλεψη ότι καθόλου δεν αποκλείεται κάποια στιγμή στο μέλλον να βομβαρδίσει κι αυτός μια καινούρια χώρα και να ξεκινήσει έναν δικό του πόλεμο, ναι, μπορούμε να την κάνουμε κι εμείς.

Ναι, αλλά από ότι φαίνεται έχετε και πληροφορίες που οι λοιποί στερούμαστε. Αλλιώς, προς τι η αισιοδοξία;

Αφέλεια είναι να ισοπεδώνεις αυτό που έγινε και τις προσδοκίες που γεννά, κρίνοντας τα πράγματα απ' έξω, κρίνοντας το πακέτο «ΗΠΑ» ως σύνολο και μην κρίνοντας τι είναι προτιμότερο να συμβεί εντός του πακέτου αυτού.

Και τι μας νοιάζει εμάς τι θα συμβεί εντός του πακέτου αυτού, βρε αδερφέ; (αν δεχθούμε καν ότι θα συμβεί κάτι θετικό εντός του).

Μήπως να ενδιαφερθούμε και για τις εξελίξεις των δημοτικών εκλογών στην Τούλσα της Οκλαχόμας;

Αφέλεια είναι να κρίνεις τις εξελίξεις στην βάση του ρόλου που θα επιθυμούσες εσύ να έχουν οι ΗΠΑ, αντί να τις κρίνεις στην βάση του δεδομένου τους ρόλου.

Δηλαδής —για να κάνουμε ένα μη αφελές ερώτημα— τι άλλαξε, στη βάση του δεδομένου τους ρόλου, με την εκλογή Ομπάμα;

Αφέλεια είναι η υπενθύμιση των ακραίων ορίων των ΗΠΑ ως αρχή και τέλος της κουβέντας.

Αφέλεια είναι να μην προτιμάς την κίνηση προς το ένα άκρο από την κίνηση προς το άλλο, όσο πολύ κι αν απέχουν σε ορισμένους τομείς κι όσο ελάχιστα σε άλλους.

Δηλαδής, ποιά ακριβώς κίνηση —έστω και ελάχιστη— επιτέχθει και σε ποιούς τομείς;

Αρκεί ότι έφυγε ο αντιαισθητικός καμπόυς και ήρθε ο εκλεπτυσμένος αφροαμερικάνος —ή έχουμε και άλλες εξελίξεις επί του πρακτέου;

Αφέλεια, τέλος, είναι να μην βλέπεις ότι ακόμη κι αν ο Ομπάμα ξεκινήσει σε μερικά χρόνια παγκόσμιο πόλεμο, δεν είναι σήμερα και με βάση τα ως τώρα δεδομένα αφελής η ικανοποίηση για την εκλογή του.

Πως και έτσι; Απλά και μόνο επειδή μας διαβεβαιώνει η τελευταία αυτή πρόταση;

Ε, να και μια αντίθετη: Αφέλεια, τέλος, είναι να μην βλέπεις ότι ακόμη κι αν ο Ομπάμα δεν ξεκινήσει σε μερικά χρόνια παγκόσμιο πόλεμο, είναι σήμερα και με βάση τα ως τώρα δεδομένα αφελής η ικανοποίηση για την εκλογή του.

Τώρα πως να διαλέξουμε ανάμεσα στις δυο έξοχες αυτές διαβεβαιώσεις;

Έδώ ίσως να χρειάζονται εκείνα τα παλαιϊκά εργαλεία που λέγονται επιχειρήματα —πολιτικά, ιστορικά και έτσι.

Α, και που είστε:

Δεν μας τα λέει καλά ο «σύντροφος» Ομπάμα. Βεβαίως, δεν περιμέναμε να σπάσει τόσο νωρίς αυγά, αλλά να διατηρεί φασιστικού τύπου υδροκέφαλες υπηρεσίες που δημιούργησε ο Μπούς και να θέλει να τις στελεχώσει μάλιστα με ανθρώπους που χαρακτηρίζονται ως «γεράκια», είναι γεγονότα που δεν γεννούν ιδιαίτερη αισιοδοξία.

Για παράδειγμα, το υπουργείο Εσωτερικής Ασφάλειας, αυτό το τερατούργημα που δημιούργησε η κυβέρνηση Μπους, διατηρείται. Εκεί θα τοποθετηθεί η σημερινή κυβερνήτης της Αριζόνας, Τζάνετ Ναπολιτάνο, η πρώτη γυναίκα εισαγγελέας. Η ίδια φημίζεται για τη σκληρή πολιτική που ακολούθησε στο θέμα της λαθρομετανάστευσης και της μεθοριακής ασφάλειας.

Μερίδα του Τύπου, καθώς και οργανώσεις για τα πολιτικά δικαιώματα, σημειώνουν ότι υπάρχει αντίφαση ανάμεσα στις προεκλογικές διακηρύξεις Ομπάμα και στις σημερινές κινήσεις του. Τονίζουν δε, ότι οι περισσότερες επιλογές του είναι άτομα του κατεστημένου της Ουάσιγκτον, ιδιαίτερα της εποχής Κλίντον, αλλά και Μπούς. Ιδιαίτερα επικριτικοί είναι στο θέμα του Ιράκ, όπου ο Ομπάμα ήδη χαλάρωσε το αυστηρό χρονοδιάγραμμά του για την αποχώρηση των στρατευμάτων από το Ιράκ. Σήμερα έγιναν μεγάλες διαδηλώσεις ιρακινών στη Βαγδάτη, σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το χρονοδιάγραμμα παραμονής των αμερικανών τουλάχιστον για τρία χρόνια στη χώρα.

Η Χίλαρι Κλίντον, η οποία κατά πληροφορίες, προορίζεται για επικεφαλής του Στέϊτ Ντιπάρτμεντ, όχι μόνο ψήφισε υπέρ του πολέμου στο Ιράκ, και στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας της δήλωσε ότι δεν μετάνιωσε γι’ αυτό. Προβληματισμό επίσης προκαλεί και η πρόθεση να παραμείνει στο Πεντάγωνο ο υπουργός Άμυνας του Τζορτζ Μπους, Ρ. Γκέιτς.

Από το antinews

Ή, όπως το έθεσε ο Α.Φ σε προηγούμενο μας πόστιον:

Ο κόσμος ελπίζει γιατί θέλει την ελπίδα στο πιάτο ―χωρίς να κοπιάση, χωρίς τίποτα να θυσιάση. Αλλά δεν θα πολυδιαψευστή γιατί δεν πολυπιστεύη.

Απλώς τεμπελιάζουμε. Υπάρχει ελπίδα στον κόσμο ―αλλά θέλει κόπο να ψάξουμε να την βρούμε, να χαλάσουμε πολλά παπούτσια στο δρόμο, να εγκαταλείψουμε την βολή μας. Επειδή λοιπόν βαριόμαστε ―καταφεύγουμε στο εξωφρενικώς παράλογο με τον Ομπάμια! Ούτε ανεπανόρθωτα άρρωστοι από καλιφορνιζαίησον να είμασταν!

Αιδώς, αχρείοι (01)

Μια εκπομπή πολιτικού διαλόγου με τον Σκατζόχοιρο και τον Γνωμοδότη.

Ρε, βάλε flash ρε συ να ακούσεις την εκπομπή!

Για την "δήλωση Κίσσινγκερ"

Ειρωνεύεται ο Old-Boy τον Λάκη Λαζόπουλο, ο οποίος επανέλαβε από Αλ-Τσαντίρι την ψευτό-δήλωση Κίσσινγερ. Επί του συγκεκριμένου, έχει κάθε δίκιο, αφού από τη μια ο Λαζόπουλος έχει μετατραπεί σε νέο Νταλάρα και από την άλλη η δήλωση αποτελεί διαρκώς επανεμφανιζόμενο μύθο.

Ως εκεί όμως. Γιατί τα συμπεράσματα που προκύπτουν από τη χρήση της ειρωνείας —όπως φαίνονται και στα σχόλια των αναγνωστών του, κάθε άλλο παρά προφανή είναι.

Ας δούμε όμως πρώτα την "δήλωση":

Ο ελληνικός λαός είναι δυσκολοκυβέρνητος και γι' αυτό πρέπει να τον πλήξουμε βαθιά στις πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ίσως συνετισθεί. Εννοώ, δηλαδή, να πλήξουμε τη γλώσσα, τη θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά του αποθέματα, ώστε να εξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του να αναπτυχθεί, να διακριθεί, να επικρατήσει, για να μη μας παρενοχλεί στα Βαλκάνια, να μη μας παρενοχλεί στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή, σε όλη αυτή τη νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικής σημασίας για μας, για την πολιτική των ΗΠΑ

Ναι, ο Κίσσινγκερ δεν το είπε ποτέ.

Πρόκειται για μια αγνώστου προελεύσεως φράση, η οποία αναπαράγεται εδώ και εκεί χωρίς κάποια αναφορά σε σοβαρή πηγή.

Ούτως ή άλλως, ένας διπλωμάτης δεν θα μίλαγε ποτέ έτσι δημοσίως —ίσως την εποχή της αποικιοκρατίας μόνο, όπου οι λαοί των αποικιών θεωρούνταν κάτι σαν απολίτιστα ζώα.

Αυτό είναι το "ιστορικό" κομμάτι του θέματος.

Το πολιτικό τώρα. Όποιος παραθέτει αυτή την ψευδεπίγραφη δήλωση για να αποδείξει δήθεν ότι και κάθε λόγος περί παρόμοιων σχεδιασμών και πολιτισμικών επιθέσεων είναι επίσης μούφα, ε, αυτός είναι χειρότερα νυκτωμένος από όποιον απλά την αναπαράγει ως αληθή.

Ας πούμε, από την αμερικανική σκοπιά, τι διαφορετικό κάνει το ευαγές ίδρυμα CDRSEE, με την αιγίδα των "The United States Government, Department of State", "The United States Agency for International Development", "The United Kingdom, Foreign & Commonwealth Office" και άλλων ευγενών οργανισμών (συμπεριλαμβανομένου του υπερηφάνου κρατικού μηχανισμού μας); (εκτός αν κάποιος πιστεύει ότι σκοπός όλων αυτών είναι η αγάπη, η ειρήνη, η κατανόηση και η σταθερότητα στην περιοχή —ό,τι διακυρήσουν δηλαδή, οπότε πάσο).

Γράφει ή όχι η κ. Κουλούρη σε επίσημο έγγραφο του CDRSEE ότι οι νέοι καιροί στα Βαλκάνια απαιτούν και το γράψιμο της ιστορίας από νέα σκοπιά; Ή, με δικά της λόγια: «Οι πολιτικές εξελίξεις της τελευταίας δεκαετίας στα Βαλκάνια και η αναθεώρηση του παρελθόντος που συνεπάγονται οδήγησαν τις βαλκανικές ιστοριογραφίες σε μια αναζήτηση του «κοινού» παρελθόντος, των κοινών ιστορικών εμπειριών της βυζαντινής και της οθωμανικής αυτοκρατορίας και της «κληρονομιάς» τους στη θρησκευτική, πολιτισμική και θεσμική σφαίρα».

Τι διαφορετικό γράφει ο Σάμουελ Χάντιγκτον στις δυο εκτενείς αναλύσεις του του που αποτέλεσαν τον κορμό του βιβλίου του "Η σύγκρουση των πολιτισμών" για το ότι πολιτισμικά η Ελλάδα ως ορθόδοξος χώρος, είναι ασύμβατη με τις αμερικανικές επιλογές;

Αλλά και από την αντίπαλη σκοπιά, τι διαφορετικό καταγγέλλει ο Γκυ Ντεμπόρ στα «Σχόλια Πάνω στην Κοινωνία του Θεάματος», όταν γράφει:

Η πρωταρχική επιδίωξη της θεαματικής κυριαρχίας ήταν να εξαλείψει την ιστορική γνώση εν γένει και καταρχήν σχεδόν όλες τις πληροφορίες και τα εύλογα σχόλια σχετικά με το πιο πρόσφατο παρελθόν. Ένα τόσο κατάφορο και αυταπόδεικτο γεγονός δε χρειάζεται εξηγήσεις. (...)

Μια απολυταρχική εξουσία τόσο πιο ριζικά καταργεί την ιστορία όσο πιο επιτακτικές είναι οι ανάγκες για κάτι τέτοιο, και προπαντών ανάλογα με τις μεγαλύτερες ή μικρότερες πρακτικές ευκολίες εκτέλεσης που συναντά. Ο Τσιν Τσε Χοάνγκ Τι διέταξε να καούν τα βιβλία, αλλά δεν κατάφερε να τα εξαφανίσει όλα. Ο Στάλιν είχε προωθήσει ακόμα παραπέρα την πραγματοποίηση ενός παρόμοιου σχεδίου στο αιώνα μας αλλά, παρόλα τα κάθε λογής ερείσματα που είχε καταφέρει να βρεί έξω από τα σύνορα της αυτοκρατορίας του, παρέμενε απροσπέλαστη στην αστυνομία του μια εκτεταμένη ζώνη του κόσμου όπου κορόιδευαν τις αγυρτίες του. Το ενσωματωμένο θεαματικό τα κατάφερε καλύτερα, με νέες μεθόδους και δρώντας αυτή την φορά παγκόσμια. (…)

Το πεδίο της ιστορίας ήταν το αξιομνημόνευτο, η ολότητα των συμβάντων οι συνέπειες των οποίων εκδηλώνονταν για μεγάλο χρονικό διάστημα. Επίσης αξεχώριστα η γνώση έπρεπε να διαρκεί και να βοηθάει στην κατανόηση, τουλάχιστον εν μέρει, όσων θα συνέβαιναν εκ νέου: “κτήμα ες αεί”, λέει ο Θουκυδίδης. Με αυτό τον τρόπο η ιστορία ήταν το μέτρο μιας πραγματικής καινοτομίας. Όποιος πουλάει την καινοτομία έχει κάθε συμφέρον να εξαλείξει το μέσο αποτίμησής της. (…)

Γνωρίζουμε ασφαλώς ότι η ιστορία εμφανίστηκε στην Ελλάδα μαζί με την δημοκρατία. Μπορούμε να διαπιστώσουμε ότι χάθηκε απ’ τον κόσμο μαζί με την τελευταία.

Σε τι διαφέρει το σχέδιο της ψευτο-δήλωσης από ό,τι γράφει στο βιβλίο του ο Σαμπκομαντάντε Μάρκος σχετικά με τις προθέσεις των κυρίαρχων δυνάμεων;

Ποιό είναι το κύριο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο μονοπολικός κόσμος στην πορεία του προς την παγκοσμιοποίηση; Τα εθνικά κράτη, οι αντιστάσεις, η κουλτούρα, ο τρόπος του κάθε έθνους να βλέπει τον κόσμο, ό,τι το κάνει να διαφέρει από τα άλλα έθνη. Πως είναι δυνατό να δημιουργηθεί ένα παγκόσμιο χωριό όπου όλοι είναι ίδιοι αν υπάρχουν τόσες διαφορές; Όταν λέμε ότι πρέπει να διαλυθούν τα εθνικά κράτη και να μετατραπούν σε ερήμους, δεν εννοούμε ότι θα σκοτώσουν τον κόσμο, αλλά τον τρόπο ζωής του κάθε λαού. Μετά την καταστροφή θα έρθει το ξανακτίσιμο. Θα ξανακτιστούν οι διάφορες περιοχές μέσα σε ένα νέο πλαίσιο. Εκείνο που ορίζουν οι νόμοι της αγοράς. Αυτή είναι η κινητήρια δύναμη της παγκοσμιοποίησης.

Το πρώτο της εμπόδιο είναι τα εθνικά κράτη: πρέπει να τους επιτεθεί και να τα καταστρέψει. Ότι κάνει ένα κράτος “εθνικό” πρέπει να καταστραφεί: η γλώσσα, ο πολιτισμός, η οικονομία, η πολιτική του ζωή και ο κοινωνικός του ιστός. (…)

Κάθε πολιτισμική διαφορά η οποία κάνει ένα Γάλλο Γάλλο, έναν Ιταλό Ιταλό, ένα Δανό Δανό, έναν Μεξικανό Μεξικανό, πρέπει να καταστραφεί, γιατί αποτελεί φράγμα στην παγκοσμιοποίηση της αγοράς. (…).

Αυτό σημαίνει ότι η πολιτιστική ιστορία, η ιστορία της παράδοσης, συγκρούεται με αυτή την διαδικασία και αποτελεί επομένως εχθρό της παγκοσμιοποίησης. Αυτό είναι ιδιαίτερα σοβαρό στην Ευρώπη, όπου υπάρχουν έθνη με μεγάλες παραδόσεις.

[Σαμπκομαντάντε Μάρκος, Ο Τέταρτος Παγκόσμιος Πόλεμος]

Μοιάζει να σκέφτονται πολλοί: «Συνωμοσία; Σχεδιασμοί; Μακροπρόθεσμα πλάνα; Μυστικά κονδύλια; Πολιτιστικές επιθέσεις; Πρόκειται ασφαλώς περί γελοιοτήτων, και ορίστε η απόδειξη: ορισμένοι πιστεύουν μια ψευδεπίγραφη δήλωση, τάχα του Κίσσινγκερ. Άρα όλα μούφες, και όλα τα σχετικά Λιακοπουλισμοί».

Λίγο πρόωρο δεν είναι το συμπέρασμα σας, φίλτατοι;

Αυτό που έγραψε ο Γκορ Βιντάλ ισχύει και για πολλούς έλληνες —συνήθως τους πιο «προοδευτικούς»:

«Δυστυχώς οι Αμερικανοί, ως άλλα σκυλιά του Παβλόφ, έχουν εκπαιδευτεί από τα ΜΜΕ να αντιδρούν με χαχανητά σε κάθε αναφορά της λέξης συνωμοσία.».

Ουτε καν ο Πεταλουδας...

Απαντάει -λέμε τώρα- ο J και ανταπαντάω εγώ:

Η κύρια κατηγορία εδώ είναι η “σκύλευση ενός νεκρού”. Σε τι ακριβώς έγκειται η σκύλευση αφήνεται στην κρίση του αναγνώστη να αποφασίσει, σε ένα όργιο αποφατισμού [να τον βοηθήσω τον αναγνώστη: σκύλευση νεκρού είναι πριν ακόμα κρυώσει το πτώμα του να λες στα παιδιά του “σσσ, καλό μου κρέας για τα κανόνια, χαρείτε που χάσατε τον πατέρα σας”]. Τονίζουμε την τεράστια νοηματική πρωτοτυπία να χαρακτηρίζει κανείς ένα κείμενο όπου παρουσιάζει ως ηρωϊκή πράξη τον [από ατύχημα] θάνατο σε [παράνομη και χωρίς νόημα διατεταγμένη] αερομαχία κάποιου ως “σκύλευση του νεκρού”.

Σκύλευση νεκρού είναι να τον αποκαλείς "κρέας για τα κανόνια" ή να λες πως έκανε ό,τι έκανε για το μεροκάματο. Σκύλευση νεκρού είναι να υπονοείς πως ο ίδιος ήταν απλό πιόνι σε εθνικιστικά παιχνίδια, ό,τι δεν μπορούσε να σκεφτεί για τον εαυτό του και να επιλέξει να κάνει αυτό που κάνει. Σκύλευση είναι επίσης η απαξίωση της όλης δραστηριότητας του.

"Ατύχημα", λες ο θάνατος, άρα όχι ηρωϊκός. Λες και μιλάμε για κάποιον που πάτησε μπανάνα και χτύπησε το κούτελο του. Το ατύχημα συνέβη σε μια καταδίωξη με μαχητικά αεροσκάφη. Καταλαβαίνεις την διαφορά;

Μόνο μια [ναι… ΜΟΝΟ μία] ανάγνωση της συγκεκριμένης άποψης μπορεί να επιχειρήση [τι σας έλεγα για την ορθογραφία;] κανείς που να διατηρεί το νόημα των ελληνικών λέξεων. Πράγματι, μια τέτοια ανάγνωση επιβεβαιώνεται από μεταγενέστερα σχόλια του manifesto και άλλων. Έχει ως εξής:

Ο πιλότος ήταν ένας κακομοίρης μεροκαματιάρης ο οποίος πέθανε τσάμπα στα πλαίσια της εργασίας του. Για το θάνατο του δε, ευθύνονται ουσιαστικά όλοι αυτοί οι εθνικάρες ένθεν κακείθεν του Αιγαίου (ανάμεσα τους και ιστολόγοι) οι οποίοι συντηρούν το πολεμικό κλίμα με την Τουρκία. Είναι καπηλεία να προσεταιρίζεσαι το θάνατο του ως εθνική θυσία, ηρωϊκή υπόθεση κλπ γιατί συντηρείς αυτή την κατάσταση.

Ερώτηση: την ίδια άποψη είχε ο πιλότος για αυτό που ετέλεσε; [”Αν η γιαγιά μου είχε καρούλια, θα ήτανε τρένο;” ή αλλιώς “επίκληση στην άγνοια”].

Τι βολικά αυτά τα δυτικά κουτάκια για ηλιθίους όπου μπαίνει κάθε επιχείρημα. Η υποθετική ερώτηση είναι "επίκληση στην άγνοια", η αναφορά των απόψεων του μεγαλύτερου ειδικού σε ένα τομέα είναι "επίκληση της αυθεντίας", η επισήμανση ιδιοτέλειας είναι "επιχείρημα κατά προσωπικού", κλπ κλπ. Απομένουν μόνο οι αξιωματικοί χειρισμοί και η δήθεν αντικειμενικότητα μιας ξύλινης τεχνικής γλώσσας. Δηλαδή ούτε το 10% των δυνατοτήτων του Λόγου. Είναι δε και φιλοσοφικά λαθεμένοι αυτοί οι μπούσουλες "λογικών σφαλμάτων".

Προφανώς τώρα δεν μπορούμε πλέον να τον ρωτήσουμε [σώώώπα]. Μπορούμε όμως να ρωτήσουμε [για την ακρίβεια μπορούν τα κανάλια να ρωτήσουν] συναδέλφους του [σε διατεταγμένη υπηρεσία] τι πιστεύουν [και να πάρουν τις “αυθόρμητες” απαντήσεις τους]. Ίσως και τι πίστευε ο ίδιος. Υπάρχει κανείς σοβαρός άνθρωπος που πιστεύει ότι θα μας πουν πως δεν θεωρούσε την υπηρεσία του ως εθνική αποστολή; [βλέπω το αποδείξαμε κιόλας…] Πως ο ίδιος έδινε το ίδιο δίκαιο στις δυο πλευρές του Αιγαίου; […οπότε the sky is the limit] Αλλά δεν χρειάζεται να υποθέτουμε [άρα δε χρειάζεται όλη αυτή η παράγραφος, παρατηρώ]. Ακούσαμε ήδη συναδέλφους του στα ΜΜΕ [ξαφνικά τα ΜΜΕ έπαψαν να είναι όργανα “μαζικής πλύσης εγκεφάλου”] και ξέρουμε τι είπαν. [μάλλον δεν εννοείς το “Εμείς δεν κάνουμε πολιτική. Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Δεν μπορεί τη μια στιγμή ένας δικός μας να χάνεται υπερασπιζόμενος το δικαίωμά μας να μην πετά κανείς μέσα στο FIR χωρίς άδεια και λίγα λεπτά μετά να αφήνουμε δύο τουρκικά μαχητικά και ένα ελικόπτερο για ανθρωπιστικούς λόγους να πετούν χωρίς άδεια.“]

Χίλια μύρια κύμματα, μακριά απ' τη λογική.

Το ότι τα ΜΜΕ είναι "όργανα μαζικής πλύσης εγκεφάλου" σημαίνει βεβαίως βεβαίως πως ο,τιδήποτε ειπωθεί σε αυτά είναι ψέμμα. Ω, μα από που αντλεί ο J την ενημέρωση του τότε; Αν πάλι οι συναδέλφοι του μιλήσουν είναι ασφαλώς σε "διατεταγμένη υπηρεσία". Αποκλείεται να έχουν δικές τους απόψεις να εκφράσουν.

Δηλαδή μας λέει ο J πως βασικά οι πιλότοι είναι κοσμοπολίτες, δίνουν δίκιο στην Τουρκία κλπ κλπ αλλά ΑΠΛΑ ΕΤΥΧΕ να έχουν γίνει πιλότοι της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας. Αν ποτέ εκφράσουν αντίθετες απόψεις είναι επειδή είναι σε "διατεταγμένη υπηρεσία".

Παραθέτει και ένα απόσπασμα δηλώσεων τους που λέει το ακριβώς αντίθετο από ό,τι θέλει να παρουσιάσει. Αυτογκόλ ολκής. Κατηγορούν εκεί οι πιλότοι εν ολίγοις την κυβέρνηση για ενδοτισμό επειδή άφησε τα δυο τουρκικά μαχητικά να πετάξουν χωρίς άδεια αμέσως μετά το επεισόδιο.

Τέλος, ξέχασες ότι αυτά που δεν μπορεί να μας τα πεί ο ίδιος, και τα οποία οι συνάδελφοί του τα λένε "επειδή είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία" μας τα είπε η χήρα του. Και αυτή είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία;!

[”Τεκμηριωμένο” όπως είδαμε] Συμπέρασμα; Σκύλευση, ω Μανιφέστε, είναι να παρουσιάζεις το θάνατο του ως εργατικό ατύχημα μεροκαματιάρη [κάτι που σημειωτέον έχεις κάνει μόνο εσύ BFO, με την ανάγνωση που έκανες στο κείμενο του Mani, νομίζω πως αυτό λέγεται “δικολαβικό τέχνασμα”. Για παράδειγμα μια εναλλακτική ανάγνωση είναι ότι δεν ήταν καθόλου μεροκαματιάρης, ήταν ένας άρτια εκπαιδευμένος πιλότος για να προστατεύει τα εθνικά μας ΔΙΚΑΙΑ και όχι τους εθνικούς μας ΛΕΟΝΤΑΡΙΣΜΟΥΣ] (”θα λυπόμουν το ίδιο και για το ίδιο όπως και για όλους όσους χάνουν τη ζωή τους προσπαθόντας να κερδίσουν τα προς το ζειν“). Σκύλευση είναι να αφαιρείς από τον νεκρό αυτό που [εσύ λες πως] ο ίδιος πίστευε πως έκανε (και αν κανείς πιστεύει πως ο λόγος που έγινε πιλότος της πολεμικής αεροπορίας είναι το “προς το ζείν”, ε τότε εντάξει, σήμερα εφημερεύει το Δαφνί ).

Δικολαβικό τέχνασμα λέει ο J η ανάγνωση που έκανα στον Μανιφέστο, ό,τι δηλαδή παρουσιάζει τον πιλότο ως μεροκαματιάρη. Και αμέσως μετά, αγνοεί την σαφή παράθεση από τον Μανιφέστο που παραθέτω: "θα λυπόμουν το ίδιο και για το ίδιο όπως και για όλους όσους χάνουν τη ζωή τους προσπαθόντας να κερδίσουν τα προς το ζειν". Δηλαδή τι άλλο να πεί για να δείξει ότι τον θεωρεί μεροκαματιάρη; Έλεος!

Παραμένει η κατηγορία ότι κείμενα όπως της Μιραντολίνας “διαιωνίζουν τις καταστάσεις που οδήγησαν στον θάνατό του“. Αυτή είναι πολιτική σκέψη εν έτει 2006; [δεν τις διαιωνίζουν δηλαδή ρε παπάρα; Ούτε μια σταλίτσα; Το να μη ρωτάει κανένας πώς και γιατί και να σπεύδουν όλοι πρόθυμοι να θυσιαστούν για το γενικά κι αόριστα Δίκαιο συμβάλλει στην αποφόρτιση της κατάστασης;]. Το αποκορύφωμα της ανάλυσης είναι το παλαιό “Αδέρφια, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;”; Είναι δυνατόν να θεωρείται ότι το πολεμικό κλίμα το συντηρεί …η Μιραντολίνα (και υποθέτω ο Ζουράρις [σωστά], ο Παπαθεμελής κλπ[ακόμα πιο σωστά], αν όχι και ο Κονδύλης [ο “πρέπει να κάνουμε προληπτικό πόλεμο με τους Τούρκους”; Γιατί άραγε;;]). Για ιμπεριαλισμό, κρατικούς σχεδιασμούς, επεκτατικές τάσεις, διεθνείς συμμαχίες κλπ έχει ακούσει άραγε ο Μανιφέστος; Θεωρεί άραγε δυνατόν η εχθρότητα να προέρχεται από αυτά, αντί για το αντίθετο; [θεωρείς δυνατόν να ενισχύεται και λιγάκι από αυτά; Οι ιμπεριαλιστές ενδιαφέρονται για το πορτοφόλι του κόσμου. Οι Μιραντολίνες τον αποβλακώνουν ώστε να μην το προσέχει, μάγκα μου. Δύο ιμπεριαλισμοί συγκρούονται για λεφτά ή κυριαρχία (μελλοντικά λεφτά). Η “σχολή” σου αγιοποιεί τον έναν και δαιμονοποιεί τον άλλον αποπροσανατολίζοντας πλήρως τον κόσμο από το πραγματικό πρόβλημα, γιατί η “σχολή” σου δεν κάνει Πολιτική Ανάλυση, κάνει Μυθοπλασία. “μύθος” = “παραμύθι” για να μην ξεχνιόμαστε]

Δυο ιμπεριαλισμοί συγκρούονται για λεφτά, ο ηλίθιος κόσμος που των αποβλακώνουν οι Μιραντολίνες ώστε να μην το προσέχει, κλπ κλπ. Γνωρίζεις άραγε ότι η απλουστευτική οικονομίστικη θεώρηση είναι εκτός πάσης αξιοπιστίας εδώ και 80 και πλέον χρόνια; Ούτε για αφίσα του ΟΑΚΚΕ δεν κάνει.

Αυτό που κάνεις λέγεται συμψηφισμός, όλα ίσια και όμοια. Έχεις μελετήσει την ιστορική χρήση του όρου "ιμπεριαλισμός"; Είδες σε τι αναφέρεται; Θεωρείς ότι αυτό περιγράφει κάτι που κάνει η Ελλάδα;! Μην το πείς παραέξω, ξέρεις: γέλια, γιαούρτια. Και για να είμαστε ξεκάθαροι: δεν είναι δυο ιμπεριαλισμοί, είναι ένας, ο Τουρκικός, ενός στρατιωτικού κράτους με αμερικάνικη στήριξη. Και με μια εισβολή ήδη στο ενεργητικό του.

"Αγιοποιεί τον ένα και δαιμονοποιεί τον άλλο". Πρωτοφανές, αλλά σε πολλές περιπτώσεις ο ένας έχει δίκιο και ο άλλος άδικο. Δεν είναι όλες οι συγκρούσεις ισομοιρασμένες στο δίκιο και στο άδικο. Και, ω τι θαύμα, μερικές φορές η χώρα σου τυχαίνει να είναι στην πλευρά που έχει το δίκιο. Μπορεί να μην σε βολεύει, γιατί μετά πως θα οικτίρεις τους συμπατριώτες σου ότι έχουν άδικο ώστε να νιώσεις ο έξυπνος ανάμεσα σε μαλάκες, αλλά τι να κάνουμε, συμβαίνει.

Εξασκώντας ψυχικά ταλέντα αντάξια ενός Uri Geller [ή λογικά ταλέντα αντάξια ενός στοιχειωδώς σκεπτόμενου ανθρώπου, διαλέξτε], αποφασίζει ότι η Μιραντολίνα “αδιαφορεί παντελώς για το νεκρό” [ακριβώς: τον υποβιβάζει σε μια ηρωική καρικατούρα και παραβλέπει πως ήταν ένας πραγματικός άνθρωπος που πέθανε για λάθος λόγους, για ΔΙΚΟΥΣ ΤΗΣ λάθος λόγους. Για την καρικατούρα βέβαια, ενδιαφέρεται, ω… πραγματικά ενδιαφέρεται. Αυτό ακριβώς είναι το αρρωστημένο της κατάστασης]. Προφανώς δεν έχει ακούσει για κανέναν πατριώτη ή εθνικιστή (sic) που να σέβεται τους εθνικούς του νεκρούς [μόνο σα σύμβολα μίσους. Και άλλο “σέβομαι”, άλλο “ενδιαφέρομαι”. Αν πραγματικά σε στενοχωρούν οι νεκροί, πρώτο σου μέλημα είναι να μην υπάρξουν κι άλλοι, όχι να τους αυξήσεις. Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνεις;].

Οι εθνικοί νεκροί δεν είναι σύμβολα "μίσους"! Είναι σύμβολα αγώνα για την ελευθερία. Σε όλο τον κόσμο, σε όλες τις χώρες. Το αυτονόητο, δηλαδή. Ο κόσμος τους τιμά και τους σέβεται, όχι οι εξουσίες (να σου θυμίσω την τύχη των εθνικών ηρώων Μακρυγιάννη, Κωλοκοτρώνη κλπ μετά την επανάσταση από την εξουσία;).

Απομένει η τελευταία πρόταση σου: "Αν πραγματικά σε στενοχωρούν οι νεκροί, πρώτο σου μέλημα είναι να μην υπάρξουν κι άλλοι, όχι να τους αυξήσεις". Μπορείς να στεναχωριέσαι για τους νεκρούς ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ να θεωρείς το θάνατο τους ηρωϊκή πράξη και να δέχεσαι την ανάγκη να συνεχιστεί ο αγώνας αυτός. Έτσι τους τιμάς άλλωστε, αναγνωρίζοντας ότι αυτό για το οποίο πέθαναν έχει νόημα.

Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνεις;

Τελειώνει με εξίσου πετυχημένη εκτίμηση συναισθημάτων τρίτων [ΨΕΜΑΤΑ], λέγοντας ότι αν [<-- γι' αυτό είναι ψέματα, δε λέει τι γνώμη έχει το παιδί του νεκρού, λέει τι θα έλεγε ο ίδιος στη θέση του] ήταν παιδί του νεκρού:

θα σου έλεγα επίσης πως ο πατέρας μου πέθανε επειδή υπάρχουν εδώ και στην Τουρκία άνθρωποι σαν εσένα και κάποιους από τους σχολιαστές σου που εύχονται καλό ταξίδι σε έναν νεκρό για τον οποίο αδιαφορούν εντελώς

Ένας γιος αντίστοιχα πεσσόντα, πάντως, [αφού κάμποσες Μιραντολίνες έκαναν σωστά τη δουλειά τους] εκφράστηκε ελαφρώς διαφορετικά: ευχαρίστηκε την Μιραντολίνα επειδή έδωσε λόγια στα συναισθήματα του. Μάλλον δεν νιώθει τον πατέρα του ως μεροκαματιάρη, θύμα των εθνικιστών [και μάλλον γουστάρετε για αυτό].

Θα έπρεπε λοιπόν; Αυτό λες στα παιδιά του πιλότου; Ότι θα έπρεπε να νιώθουν τον πατέρα τους ως μεροκαματιάρη, θύμα των εθνικιστών;! Και ο άλλος γιος πεσσόντα είναι ηλίθιος όπου τον πείσανε διάφορες Μιραντολίνες;

Πράγματι, κανείς δεν μπορεί να έχει άποψη δική του και να σκεφτεί σωστά, μόνο εσύ. Στο λέει και η αδερφή σου άλλωστε. Θα σε θαυμάζει ως μεγάλο στοχαστή υποθέτω και η μητέρα σου. Και ο γιός του πατέρα σου.

Πράγματι, το FIR ως έννοια δεν είναι ταυτόσημη με τον εθνικό εναέριο χώρο [”λεπτομέρεια” αυτό]. Ορίζει όμως ένας εναέριο χώρο ο οποίος εν πολλοίς ταυτίζεται με τα όρια του εθνικού εναέριου χώρου [αυτά μην τα λες παραέξω: το FIR έχει τετραπλάσιο εμβαδόν από τον εθνικό μας εναέριο χώρο, ακόμα και αν τον πάμε στα 12 μίλια]. Για να εισέλθεις εντός του FIR [αν είσαι πολιτικό αεροπλάνο] υποχρεούσαι να καταβάλεις σχέδιο πτήσης κατά την είσοδο σου, ώστε να είναι γνωστή η παρουσία σου για λόγους ρύθμισης εναέριας κυκλοφορίας κλπ. [κάπως πιο ασαφές αυτό από το “πάνε να μας πάρουνε τα ιερά μας χώματα”, δε βρίσκεις; Και επιπλέον όλα αυτά τα ακούω βερεσέ από τη στιγμή που ολόκληρο ΝΑΤΟ μας γράφει στα @@ του στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ θέμα κι εμείς δεν αναχαιτίζουμε τίποτα]

Το τετραπλάσιο εμβαδόν είναι ένα τεχνικό τέχνασμα όταν μιλάμε για όρια. Βλέπεις, σε αντίθεση με την Αμερική, την Γαλλία, το Κονγκό, την Ιταλία κλπ η διαμόρφωση των εθνικών μας εδαφών έχει εκατοντάδες νησιά και νησάκια. Αυτό το πρόβλημα καθορισμού εναέριου χώρου με βάση το έδαφος δεν το έχουν άλλα κράτη. Να πως το θέτουν: "Thus, the Athens FIR covers the whole of Greece's airspace plus scattered sections of international airspace.". Διασκορπισμένες εκτάσεις σημαίνει "τώρα είμαι στον εθνικό εναέριο χώρο της Ελλάδως, τώρα δεν είμαι, τώρα είμαι, τώρα δεν είμαι". Καταλαβαίνεις γιατί είναι προβληματικό αυτό;

Να δες και αυτό:

What are the provisions of international law pertaining to Greece 's national airspace ?

International law stipulates that a country's national airspace should correspond with the territorial sea beneath it. However, when Greece adopted a 10 - mile national airspace in 1931 no objections were raised by Turkey or any other member of the international community. Following the establishment of the International Civil Aviation Organization (ICAO) in 1949, and the Athens Flight Information Region, all traffic through the Aegean airspace continued to respect the 10-mile zone as Greece's national airspace. Prolonged inaction on behalf of third states to contest the claims of a state in effective occupation, although they were in a position to do so, gradually becomes acquiescence. In effect, third states are eventually prevented from contesting the occupants' title. Regarding the Aegean airspace, acquiescence gradually formed a special international custom similar to other special customary rights, such as the four mile territorial sea zone in Scandinavia. Moreover, Greece's national airspace of 10 miles is in accordance with the international law of the sea which defines national airspace as an element of the territorial sea and allows for the extension of the territorial sea up to twelve miles. Turkey first contested the Greek national airspace in 1974 following its invasion of Cyprus

Έτσι, για να καταλαβαινόμαστε.

Εδώ εισέρχεται και ένα άλλο [φανταστικό] στοιχείο: ένα σκάφος που εισέρχεται στο FIR ελέγχου μιας χώρας χωρίς σχέδιο πτήσης, εισέρχεται επίσης στην πορεία του μέσα στον εθνικό εναέριο χώρο [αυτό όμως ΔΕΝ έγινε]. Απρόσκλητα και χωρίς άδεια. Σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου [δε χρησιμοποιεί οποιαδήποτε χώρα του κόσμου το FIR σαν κουτοπονηριά διεκδίκησης εναέριου χώρου] αποκτά άμεσα συνοδεία από πολεμικά αεροσκάφη που το οδηγούν εκτός του εθνικού εναέριου χώρου και σε περίπτωση επιμονής, αναχαίτιση.

Θυμίζω ακόμα, ότι η αναχαίτιση δεν έγινε απλά εντός του FIR αλλά και καραεντός του εθνικού εναέριου χώρου, πέριξ της Καρπάθου [μόλις 21 μίλια από εκεί, σα να λέμε στην καρδιά του ελληνικού εναέριου χώρου: θυμίζεις ΨΕΜΑΤΑ]. Στοιχειώδες, αγαπητέ Ουώτσον. [ψεύτη]

Για τον ελληνικό εναέριο χώρο, διαβάστε παραπάνω από τους αμερικάνους φίλους μας. Εκτός αν τους υποψιάζεσαι και αυτούς για ...ελληναράδες!

Απομένει η καταγγελία του “υπερφίαλου εθνικισμού του τελευταίου μαλακοελληναρά”, στην οποία χρεώνεται η μικρασιατική καταστροφή και η εισβολή στην Κύπρο. Γιατί όμως λείπει η καταστροφή του Μεσολογγίου και η πανωλεθρία των τριακοσίων στις Θερμοπύλες; [γιατί αυτά ΔΕΝ ήταν ΥΕΤΤΜ: στοιχειώδες αγαπητέ Ουώτσον. Δεν είναι υπερφίαλο να θες την ελευθερία σου. Είναι υπερφίαλο να τοποθετείς τα “κεκτημένα” σου στη Συνθήκη των Σεβρών εν έτει 2000. Είναι υπερφίαλο να ψηφίζεις Δηλιγιάννη (πρώτα θα πάρουμε την Πόλη, μετά θα γίνουμε κράτος) αντί για Τρικούπη (πρώτα θα γίνουμε κράτος, μετά θα πάρουμε την Πόλη). Και btw με τους Σπαρτιάτες έχεις ΑΚΡΙΒΩΣ τόση σχέση όση οι Τζαμαϊκανοί με τους Γότθους, μια τέταρτου βαθμού πλάγια γλωσσική συγγένεια δηλαδή, live with it και πάψε να τους θεωρείς προέκταση της (εξαιρετικά νεόδμητης) ιδεολογίας σου προς τα πίσω]

Δηλαδή συμφωνείς με το: "πρώτα θα γίνουμε κράτος, μετά θα πάρουμε την Πόλη";! Μην το πείς παραέξω. Απομένει βέβαια το τι σημαίνει: "θα γίνουμε κράτος". Τέλος πάντων, μερικές απορίες.

Η Θεσαλλονίκη και τα Δωδεκάνησα δεν άνηκαν στην Ελλάδα της επανάστασης. Να τα δώσουμε και αυτά;! Υπερφίαλη η προσάρτηση τους; Αν όχι, τότε τι ακριβώς την δικαιολογεί; Μήπως με το ίδιο σκεπτικό και η Σμύρνη πχ. δικαιολογείται;

(Ώστε με τους σπαρτιάτες έχω τόσο σχέση όση οι Τζαμαϊκανοί με τους Γότθους; Αυτό είναι επιστημονική απόφανση; Χαχαχα, γέλια, γιαούρτια. Προφανώς κανείς δεν έχει σχέση με κανέναν, ε; Πάνε, χάθηκαν όλοι, γαμήσι στο γαμήσι αραιώθηκε το ...αίμα (αφού έθνος = αίμα, όπως το θέτεις). Που να καταλάβεις τώρα για πολιτισμούς, συνέχεια, και πως πχ. ακόμα και οι εβραίοι, μετά από 2000 χρόνια και διασκορπισμένοι παντού, αποτελούν ακόμη έθνος και δεν έχουν απλά μια "πλάγια γλωσσική συγγένεια".)

5) Έκανα και μία βόλτα από τη μπλογκόσφαιρα. Οι “τουρκοφάγοι” μας είναι -κλασικά- γέροι, γκόμενες, Έλληνες του εξωτερικού, Κύπριοι πολίτες, φοιτητές ή πιτσιρίκια (το “ή” είναι OR, όχι XOR). Όλως συμπτωματικώς δηλαδή, αυτοί που σε περίπτωση που “πάψουμε να σκύβουμε” (=”ακολουθήσουμε τις υπερφίαλες εκτός τόπου και χρόνου προτροπές τους και δούμε επιτέλους το όλο θέμα με γηπεδικούς όρους”) δε θα τους διατάξει κανείς να πάνε να πολεμήσουν 70.000.000 Τούρκους. Λοιπόν ο Λαός μας φαίνεται ότι δε λέει μόνο μαλακίες, έχει πει και ένα σωστό: “όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει”.

Ο εθνικιστής [πριν 200 χρόνια, που ο εθνικισμός ήταν προοδευτική ιδεολογία και οι αντικειμενικές συνθήκες εντελώς διαφορετικές] Κωλοκοτρώνης έχει ήδη γράψει σχετικά με “υπερφίαλες εκτός τόπου και χρόνου προτροπές” [με τι δικαίωμα εξισώνεις το “έχουμε δικαίωμα να αντιμετωπίζουμε το FIR σαν εναέριο χώρο” με την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του ‘21; Ποιος σου είπε ότι κριτήριό μου για να χαρακτηρίσω μια πράξη “υπερφίαλη” είναι η επιτυχία της ή όχι; (το υπερφίαλο είναι Ύβρις και πάντα οδηγεί σε καταστροφή, αλλά ό,τι οδήγηγεί σε καταστροφή δεν είναι αναγκαστικά υπερφίαλο)] τα εξής:

O κόσμος μας έλεγε τρελούς. (...)

Δεν εξισώνω το "έχουμε δικαίωμα να αντιμετωπίζουμε το FIR σαν εναέριο χώρο" αλλά το "έχουμε δικαίωμα να απαντάμε σε Τούρκικες προκλήσεις". Είναι διαφορετικό.

Δεύτερον: αυτό που μου είπε ότι χαρακτηρίζεις μια πράξη υπερφίαλη μόνο με βάση την επιτυχία της είναι ότι οι ενστάσεις σου αναφέρονται όλες μόνο σε αποτυχημένες πράξεις. Α, προσθέτεις και το "λογικό επιχείρημα" ότι το "υπερφίαλο είναι ύβρις και πάντα οδηγεί σε καταστροφή"!!! Δηλαδή η κατοχή της Ινδίας από τους άγγλους ή η σφαγή των Ινδιάνων από τους Αμερικάνους δεν ήταν επιτυχημένη ή δεν ήταν υπερφίαλη;!

Αλλά μου αρέσει η συλλογιστική: “Οι “τουρκοφάγοι” μας είναι -κλασικά- γέροι, γκόμενες, Έλληνες του εξωτερικού, Κύπριοι πολίτες, φοιτητές ή πιτσιρίκια” (…)
δηλαδή, αυτοί που (…) δε θα τους διατάξει κανείς να πάνε να πολεμήσουν 70.000.000 Τούρκους”. [δεν την ανατρέπεις πάντως, παρατηρώ]

Έστω ότι οι γέροι και οι γυναίκες δεν θα πολεμήσουν. Ούτε οι Έλληνες του εξωτερικού. Πόθεν προκύπτει ότι φοιτητές και κύπριοι πολίτες δεν θα πολεμήσουν;! [έχεις δει πολλούς κύπριους πολίτες και φοιτητές να πηγαίνουν φαντάροι;]

Εμμμ, όλοι οι κύπριοι πάνε φαντάροι, και σε περίπτωση πολέμου και πάμπολοι φοιτητές θα πολεμήσουν. Δεν πολεμάνε μόνο όσοι τυχαίνει να υπηρετούν εκείνη την στιγμή!

Απλά για να καταλαβαίνουμε όλοι: το επίθετο “νέα” αναφέρεται στην χρονική εγγύτητα της συγκεκριμένης κάθε φορά πρόκλησης, όχι στην καινοτομία που αυτή συνιστά. [δε νομίζω]

Μπορεί να μην το νομίζεις, αλλά έτσι είναι. Γι' αυτό και λέμε "νέα τούρκικη πρόκληση" και όχι "καινοτόμα", "καινοφανής", "πρωτοφανέρωτη", "πρωτότυπη", "νεόκοπη", κλπ. Έλεος.

(Πχ. φόνοι συμβαίνουν εδώ και εκκατομύρια χρόνια. Αν κάποιος σκοτώσει κάποιον όμως, δεν παύουμε να λέμε στις ειδήσεις πχ. “νέος φόνος συγκλόνισε το πανελλήνιο” [με τη διαφορά ότι κάθε φόνος είναι ξεχωριστή πράξη, ενώ το να πεις 500 φορές “θέλω το Αιγαίο” είναι η ίδια πράξη. Κατά τα άλλα, δε μου απαντάς σε τι ακριβώς συνίσταται η αυξημένη προκλητικότητα και γιατί δεν είναι τεχνητό το πύκνωμα των σχετικών ειδήσεων στα ΜΜΕ.]).

Προς τι το πύκνωμα των σχετικών ειδήσεων; Μήπως συμπτίπτει με ...σχετικές κινήσεις, ανάμεσα σε αυτές και το επεισόδιο το οποίο συζητάμε;!

Το να πείς "θέλω το Αιγαίο" είναι ...η ίδια πράξη;! Ακόμα και αν συμβαίνει από άλλους τούρκους υπεύθυνους, σε άλλες συγκυρίες, με άλλες αφορμές και με διαφορετική κάθε φορά στόχευση; Ε, τότε ναι, κακώς μας κάνει εντύπωση.

Να μια ωραία σελίδα με …ανέκδοτα. [που δεν περιγράφει ούτε μισό θρησκόληπτο KAI εθνικιστή αναρχικό, γιατί αυτά τα τρία είναι απλά ασυμβίβαστα. Και επειδή σε αυτό το καρακιτσαριό βαλκανίων που δηλώνουν το ένα και το άλλο οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, να θυμήσω τι έλεγε περί πατριωτισμού ο Μιχαήλ Μπακούνιν (Letters on Patriotism, 1869): Η ίδια η ύπαρξη του Κράτους απαιτεί να υπάρχει μια προνομιούχος τάξη με ζωτικό συμφέρον τη διατήρησή του. Αυτό που αποκαλείται “πατριωτισμός” είναι ακριβώς το ομαδικό συμφέρον αυτής της τάξης. ΑΥΤΟ -παρ’όλο που δε συμφωνώ- είναι Αναρχικός Πολιτικός Λόγος, και όχι τα γλυκανάλατα κειμενάκια επιπέδου χουντικής σχολικής έκθεσης σε γυμνάσιο κορασίδων]

O Μπακούκιν έχει γράψει και το παρακάτω βέβαια:

Το κράτος δεν είναι πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, νομικός μυθος της πατρίδας. Οι προλετάριοι έχουν πατρίδα. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αυτή ειναι μια φυσική, αληθινή αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα αλλά γεγονός. ο πολιτικός πατριωτισμός, η αγάπη του κρατους ειναι η εκφυλισμενη μεσω απατηλης αφαιρέσεως έκφραση αυτής της αγάπης προς όφελος της εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας... η πατρίδα αντιπροσωπεύει το αδιαφιλονίκητο κι ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζουν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρουν κατα τον τρόπο τους που γεννήθηκε σαν αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης. Υποκλίνομαι λοιπον μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών γιατί είναι το αίμα και η σάρκα, η σκέψη και η θέληση κάθε λαού. Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων. Είμαι πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα.

Αν έχεις προσέξει, όπου μιλάει ενάντια στον πατριωτισμό εννοεί την κρατική ιδεολογία και το συνδυάζει με την έννοια και την ισχύ του κράτους. Άλλος ο "πατριωτισμός" του Πατακού, άλλος του Γλέζου.

(Επίσης ήταν Πανσλαβιστής, όπως έγραψε και ο Μαρξ (ο ίδιος κατηγόρησε τον Μαρξ ότι ήταν Γερμανός εθνικιστής)).

Επίσης μου αρέσει η λογική σου. Μπορεί να υπάρχουν πατριώτες αναρχικοί και χριστιανοί αναρχικοί, το δέχεσαι αυτό, αλλά το πρόβλημα είναι ο συνδιασμός και των τριών. Να προσθέσω ότι τα επίθετα "θρησκόληπτοι" και "εθνικιστές" είναι δικά σου. Ιστορικά οι λέξεις πιστός και πατριώτες δεν ταυτίζονται με "θρησκόληπτος" και "εθνικιστής".

Δημοσιογράφος: Φαντάζομαι δεν θ’ αφήσετε τα παιδιά σας να πάνε στην Αεροπορία…
Χήρα ΗΛΙΑΚΗ: Γιατί; Εμείς αγαπάμε την Πατρίδα και την Αεροπορία! [3o replay]

[τα παιδιά της είναι προνήπια και το μεγάλο είναι ΚΟΡΙΤΣΙ, αγαπητέ (το άλλο δε θυμάμαι και δεν έχω σκοπό να ελέγξω για χάρη σου). Κι ο δημοσιογράφος (το τηλετσουτσέκι) τιμά τόσο πολύ το λειτούργημά του που δεν ήλεγξε καν αυτή τη “λεπτομέρεια” (όπως δεν την ήλεγξε και η ΜηΜ, τόσο πολύ βιάστηκε να τα θεωρήσει Κρέας για τα Κανόνια) και εκτόξευσε τη στερεοτυπική του ερώτηση ζητώντας πιστοποιητικό εθνικοφροσύνης από μια χαροκαμένη. Και το πήρε (τι έκπληξη!). Η κατάντια της νεοελληνικής τηλεοπτικής χούντας, σε όλο της το μεγαλείο. Κάντην ριπλέι όσο θες. Μετά πάρε το κινητό σου που στοιχίζει όσο ο μισθός μου και παίξτο μας αντιρρησίας της μηντιοκρατίας και του καπιταλισμού, γελοίο υποκείμενο. Και σημειώνω ότι άλλο να αγαπάς την πατρίδα, άλλο ό,τι μαλακία σου λένε με τη λέξη “πατρίδα” να τη θεωρείς αυτόματα σωστή.]

Εμμ, θα εκπλαγείς αλλά υπάρχουν και γυναίκες στελέχη της αεροπορίας. Λες και αυτό είναι το σημαντικό!

(Όσο για το κινητό μου, αν αυτό είναι ο καυμός σου, να συναντηθούμε να στο δώσω. Εδώ ξέχασες το "ad hominem" και τους λοιπούς κανόνες των "λότζικαλ φάλασις" βλέπω...)

Τα λόγια του Έκτορα προς την Ανδρομάχη και το παιδάκι του τα θυμάται; Λέτε ο Έκτορας να τιμούσε τα παιδιά του περισσότερο αν έφευγε από την μάχη και άνοιγε κάνα μπακάλικο στα προάστια; [Ο Έκτορας, η Ανδρομάχη, η Κοκκινοσκουφίτσα, τα τρία πουλάκια κάθονταν, το Αίμα, η Τιμή, η Χρυσή Αυγή… Hellooooooo: ο Έκτορας ήταν ΜΥΘΙΚΟ πρόσωπο. Και δεν ήταν ΚΑΝ Έλληνας. Εδώ τώρα, είναι η πραγματικότητα και η Πραγματική Ελλάδα. Εδώ και στην Οδύσσεια, παρεμπιπτόντως: «μη δη μοι θάνατόν γε παραύδα φαίδιμ’ Οδυσσεύ, βουλοίμην κ’ επάρουρος εών θητευέμεν άλλω, ανδρί παρ’ ακλήρω, ω μη βίοτος πολύς είη, η πάσιν νεκύεσσι καταφθιμένοισιν ανάσσειν»(ελεύθερη μετάφραση: τη χέζω τη δόξα και την τιμή Οδυσσέα, καλύτερα να μην ήμουν στον Άδη κι ας ήμουν άκληρος σκαφτιάς σε χωράφια, τάδε έφη… Μπίστης; Όόόχι: ΑΧΙΛΛΕΑΣ). Για κάθε παράδειγμα από τον κόσμο της ονειροφαντασίας, μπορώ να σου φέρω δέκα αντίθετα, θα έπρεπε να το είχες καταλάβει πριν προσβάλλεις τη νοημοσύνη μου και τις γνώσεις μου. Γιατί η “μνήμη” σου, η “ιστορία” σου, τα “δίκαιά” σου, όλα αυτά πάσχουν από πόλωση επιβεβαίωσης. Στοιχειώδες, αγαπητέ Ουώτσον.]

Ο Έκτορας είναι μυθικό πρόσωπο, αλήθεια; Φοβερή ανακάλυψη. Το θέμα είναι ότι ο πολιτισμός μας διδάσκει και μέσα από μυθικά πρόσωπα την στάση μας στην "πραγματικότητα και την πραγματική ελλάδα". Το θέμα είναι ότι τα λόγια των μυθικών προσώπων τα έγραψαν πραγματικά πρόσωπα και τις ιδέες και τον πόλιτισμό τους εκφράζουν. Το θέμα μας είναι επίσης ότι η στάση του Έκτορα δίδαξε και ενέπνευσε ανθρώπους και πολιτισμούς για χιλιάδες χρόνια. Το παράπονο του νεκρού Αχιλλέα και ο Μπίστης, όχι. "Καλύτερα δούλος και ζωντανός παρά δοξασμένος και νεκρός", συμφωνείς με αυτό και το παράθεσες; Συμφωνούσε ο Σπάρτακος; Ο Ρήγας Φεραίος;

Ούτε καν ο Πεταλούδας...

Για την υπεράσπιση του ελληνικού εγκεφαλικού χώρου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 504: Όπου με αφορμή τον θάνατο του πιλότου, οι ντενεκέδες σκέψης (think tanks) της ελληνικής βλογόσφαιρας μας χαρίζουν τα πιο μεστά τους κείμενα. Διαβάζω και σχολιάζω, σε ένα dog fight για την υπεράσπιση του ελληνικού εγκεφαλικού χώρου.

Γράφει ο Manifestogr:

ρε παιδιά λίγος σεβασμός στον νεκρό δεν βλάπτει

αν αυτό δεν είναι ένα από τα πιο λαϊκίστικα, ψευδο - πατριωτικά, μελοδραματικά, επικίνδυνα, ακατανόητα πόστ που έχω διαβάσει ποτέ ... τότε δεν ξέρω τι είναι

εντάξει είπαμε να ιστολογήσουμε ... αλλά αυτό είναι σχεδόν σκύλευση ενός νεκρού

μιραντολίνα με όλη την καλή διάθεση, αλλά αν ήμουν ένα από τα παιδιά αυτά θα σου έλεγα να αφήσεις τον πατέρα μου και τον θάνατό του ήσυχα

θα σου έλεγα επίσης πως ο πατέρας μου πέθανε επειδή υπάρχουν εδώ και στην Τουρκία άνθρωποι σαν εσένα και κάποιους από τους σχολιαστές σου που εύχονται καλό ταξίδι σε έναν νεκρό για τον οποίο αδιαφορούν εντελώς

Έχουμε εδώ μια πρωτοφανή δημιουργική έκρηξη στον χειρισμό των επιθέτων ("λαϊκίστικα, ψευδο-πατριωτικά, μελοδραματικά, επικίνδυνα, ακατανόητα"). Η ταυτόχρονη έλλειψη επιχειρημάτων μετατρέπει το σχόλιο σε ένα είδος κορυφής του ελληνικού εξπρεσιονιστικού πεζού λόγου. Τρέμε Πεντζίκη!

Η κύρια κατηγορία εδώ είναι η "σκύλευση ενός νεκρού". Σε τι ακριβώς έγκειται η σκύλευση αφήνεται στην κρίση του αναγνώστη να αποφασίσει, σε ένα όργιο αποφατισμού. Τονίζουμε την τεράστια νοηματική πρωτοτυπία να χαρακτηρίζει κανείς ένα κείμενο όπου παρουσιάζει ως ηρωϊκή πράξη το θάνατο σε αερομαχία κάποιου ως "σκύλευση του νεκρού".

Μόνο μια ανάγνωση της συγκεκριμένης άποψης μπορεί να επιχειρήση κανείς που να διατηρεί το νόημα των ελληνικών λέξεων. Πράγματι, μια τέτοια ανάγνωση επιβεβαιώνεται από μεταγενέστερα σχόλια του manifesto και άλλων. Έχει ως εξής:

Ο πιλότος ήταν ένας κακομοίρης μεροκαματιάρης ο οποίος πέθανε τσάμπα στα πλαίσια της εργασίας του. Για το θάνατο του δε, ευθύνονται ουσιαστικά όλοι αυτοί οι εθνικάρες ένθεν κακείθεν του Αιγαίου (ανάμεσα τους και ιστολόγοι) οι οποίοι συντηρούν το πολεμικό κλίμα με την Τουρκία. Είναι καπηλεία να προσεταιρίζεσαι το θάνατο του ως εθνική θυσία, ηρωϊκή υπόθεση κλπ γιατί συντηρείς αυτή την κατάσταση.

Ερώτηση: την ίδια άποψη είχε ο πιλότος για αυτό που ετέλεσε; Προφανώς τώρα δεν μπορούμε πλέον να τον ρωτήσουμε. Μπορούμε όμως να ρωτήσουμε συναδέλφους του τι πιστεύουν. Ίσως και τι πίστευε ο ίδιος. Υπάρχει κανείς σοβαρός άνθρωπος που πιστεύει ότι θα μας πουν πως δεν θεωρούσε την υπηρεσία του ως εθνική αποστολή; Πως ο ίδιος έδινε το ίδιο δίκαιο στις δυο πλευρές του Αιγαίου; Αλλά δεν χρειάζεται να υποθέτουμε. Ακούσαμε ήδη συναδέλφους του στα ΜΜΕ και ξέρουμε τι είπαν.

Συμπέρασμα; Σκύλευση, ω Μανιφέστε, είναι να παρουσιάζεις το θάνατο του ως εργατικό ατύχημα μεροκαματιάρη ("θα λυπόμουν το ίδιο και για το ίδιο όπως και για όλους όσους χάνουν τη ζωή τους προσπαθόντας να κερδίσουν τα προς το ζειν"). Σκύλευση είναι να αφαιρείς από τον νεκρό αυτό που ο ίδιος πίστευε πως έκανε (και αν κανείς πιστεύει πως ο λόγος που έγινε πιλότος της πολεμικής αεροπορίας είναι το "προς το ζείν", ε τότε εντάξει, σήμερα εφημερεύει το Δαφνί ).

Παραμένει η κατηγορία ότι κείμενα όπως της Μιραντολίνας "διαιωνίζουν τις καταστάσεις που οδήγησαν στον θάνατό του". Αυτή είναι πολιτική σκέψη εν έτει 2006; Το αποκορύφωμα της ανάλυσης είναι το παλαιό "Αδέρφια, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;"; Είναι δυνατόν να θεωρείται ότι το πολεμικό κλίμα το συντηρεί ...η Μιραντολίνα (και υποθέτω ο Ζουράρις, ο Παπαθεμελής κλπ, αν όχι και ο Κονδύλης). Για ιμπεριαλισμό, κρατικούς σχεδιασμούς, επεκτατικές τάσεις, διεθνείς συμμαχίες κλπ έχει ακούσει άραγε ο Μανιφέστος; Θεωρεί άραγε δυνατόν η εχθρότητα να προέρχεται από αυτά, αντί για το αντίθετο;

Εξασκώντας ψυχικά ταλέντα αντάξια ενός Uri Geller, αποφασίζει ότι η Μιραντολίνα "αδιαφορεί παντελώς για το νεκρό". Προφανώς δεν έχει ακούσει για κανέναν πατριώτη ή εθνικιστή (sic) που να σέβεται τους εθνικούς του νεκρούς. Τελειώνει με εξίσου πετυχημένη εκτίμηση συναισθημάτων τρίτων, λέγοντας ότι αν ήταν παιδί του νεκρού:

θα σου έλεγα επίσης πως ο πατέρας μου πέθανε επειδή υπάρχουν εδώ και στην Τουρκία άνθρωποι σαν εσένα και κάποιους από τους σχολιαστές σου που εύχονται καλό ταξίδι σε έναν νεκρό για τον οποίο αδιαφορούν εντελώς

Ένας γιος αντίστοιχα πεσσόντα, πάντως, εκφράστηκε ελαφρώς διαφορετικά: ευχαρίστηκε την Μιραντολίνα επειδή έδωσε λόγια στα συναισθήματα του. Μάλλον δεν νιώθει τον πατέρα του ως μεροκαματιάρη, θύμα των εθνικιστών.

Όσο για την χήρα του πιλότου:

Δημοσιογράφος: Φαντάζομαι δεν θ' αφήσετε τα παιδιά σας να πάνε στην Αεροπορία...
Χήρα ΗΛΙΑΚΗ: Γιατί; Εμείς αγαπάμε την Πατρίδα και την Αεροπορία!

Άκου να δείς!

---

Ο J95, πρόσθεσε νέα βάθη στην ανάλυση του θέματος. Γράφει λοιπόν:

1) Το FIR ΔΕΝ είναι εθνικός εναέριος χώρος. Δεν είναι Ελλάδα, πώς το λένε;

2) Δεν νομιμοποιείσαι από πουθενά να αναχαιτίσεις σε διεθνή εναέριο χώρο στρατιωτικό αεροσκάφος που δεν υπέβαλλε σχέδιο πτήσης κατά την είσοδό του στο FIR. Όποιος σας λέει το αντίθετο σας λέει ψέματα. Η Αμερική το κάνει βέβαια. Όμως η Αμερική είναι η Αμερική. Είναι ένα από τα παράνομα πράγματα που κάνει η Αμερική, what with being about a zillion times more powerful than this poor excuse of a country and everything. Btw έχετε συνειδητοποιήσει τι ακριβώς προσπαθούμε να κάνουμε στο Αιγαίο; Προσπαθούμε να επιβάλλουμε το άδικο του ισχυρότερου, ενώ ΔΕΝ είμαστε ο ισχυρότερος. Αυτό βέβαια δε με εκπλήσσει καθόλου, αφού πηγάζει από την ιδεολογική σχολή ΥΕΤΤΜ (Υπερφίαλος Εθνικισμός Του Τελευταίου Μαλακοελληναρά) που έδωσε στη χώρα και το έθνος το τιμημένο 1897, το τιμημένο 1922, το τιμημένο 1924 και το εξίσου τιμημένο 1974.

Πράγματι, το FIR ως έννοια δεν είναι ταυτόσημη με τον εθνικό εναέριο χώρο. Ορίζει όμως ένας εναέριο χώρο ο οποίος εν πολλοίς ταυτίζεται με τα όρια του εθνικού εναέριου χώρου. Για να εισέλθεις εντός του FIR υποχρεούσαι να καταβάλεις σχέδιο πτήσης κατά την είσοδο σου, ώστε να είναι γνωστή η παρουσία σου για λόγους ρύθμισης εναέριας κυκλοφορίας κλπ.

Ήδη λοιπόν, η είσοδος στο FIR χωρίς σχέδιο πτήσης είναι προβληματική και επικίνδυνη.

Εδώ εισέρχεται και ένα άλλο στοιχείο: ένα σκάφος που εισέρχεται στο FIR ελέγχου μιας χώρας χωρίς σχέδιο πτήσης, εισέρχεται επίσης στην πορεία του μέσα στον εθνικό εναέριο χώρο. Απρόσκλητα και χωρίς άδεια. Σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου αποκτά άμεσα συνοδεία από πολεμικά αεροσκάφη που το οδηγούν εκτός του εθνικού εναέριου χώρου και σε περίπτωση επιμονής, αναχαίτιση.

Θυμίζω ακόμα, ότι η αναχαίτιση δεν έγινε απλά εντός του FIR αλλά και καραεντός του εθνικού εναέριου χώρου, πέριξ της Καρπάθου. Στοιχειώδες, αγαπητέ Ουώτσον.

Απομένει η καταγγελία του "υπερφίαλου εθνικισμού του τελευταίου μαλακοελληναρά", στην οποία χρεώνεται η μικρασιατική καταστροφή και η εισβολή στην Κύπρο. Γιατί όμως λείπει η καταστροφή του Μεσολογγίου και η πανωλεθρία των τριακοσίων στις Θερμοπύλες;

3) Θα φωτογράφιζαν λέει τους S-300 στην Κρήτη. Βέβαια. Γιατί ως γνωστόν έχουμε 1940 και δε μπορεί να τους δει μέχρι και η κουτσή Μαρία από δορυφόρο. Όλοι κατασκοπευτικά αεροπλάνα χρησιμοποιούν (καμιά φορά βέβαια χρησιμοποιούν και Εγγλέζους τουρίστες, όπως ξέρουμε). Α, μετά φαντάζομαι θα πολιορκούσαν και την Αθήνα. Με χατζάρες και κανόνια. Ρε αει στο διάολο.

Η εφεύρεση των δορυφόρων (και το Google Earth που ο J ανακάλυψε πρόσφατα), εξαφάνισε την ανάγκη για κατασκοπευτικά αεροπλάνα!!! Όπως υποθέτω η εφεύρεση των πυρηνικών εξαφάνισε τη χρήση συμβατικών όπλων. Να το πεί κάποιος και στους στρατούς όλου του κόσμου (και των ΗΠΑ) που ...ακόμα χρησιμοποιούν και αναπτήσουν κατασκοπευτικά αεροσκάφη.

Προτείνω το σχετικό άρθρο της wikipedia απ' όπου και το διαφωτιστικότατο απόσπασμα, σχετικά με την σύγχρονη χρήση των κατασκοπευτικών αεροσκαφών:

As well as the development of UAVs, another recent trend in surveillance aircraft design has been the realization that, with the addition of lightweight sensors and communications gear, every fighter plane and ground attack plane can simultaneously be used to perform surveillance. Hence, the in-development F-35 Joint Strike Fighter multirole fighter plane will have extensive surveillance and communications capabilities built in.

5) Έκανα και μία βόλτα από τη μπλογκόσφαιρα. Οι “τουρκοφάγοι” μας είναι -κλασικά- γέροι, γκόμενες, Έλληνες του εξωτερικού, Κύπριοι πολίτες, φοιτητές ή πιτσιρίκια (το “ή” είναι OR, όχι XOR). Όλως συμπτωματικώς δηλαδή, αυτοί που σε περίπτωση που “πάψουμε να σκύβουμε” (=”ακολουθήσουμε τις υπερφίαλες εκτός τόπου και χρόνου προτροπές τους και δούμε επιτέλους το όλο θέμα με γηπεδικούς όρους”) δε θα τους διατάξει κανείς να πάνε να πολεμήσουν 70.000.000 Τούρκους. Λοιπόν ο Λαός μας φαίνεται ότι δε λέει μόνο μαλακίες, έχει πει και ένα σωστό: “όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει”.

Ο εθνικιστής Κωλοκοτρώνης έχει ήδη γράψει σχετικά με "υπερφίαλες εκτός τόπου και χρόνου προτροπές" τα εξής:

O κόσμος μας έλεγε τρελούς. Εμείς, αν δεν είμεθα τρελοί, δεν εκάναμεν την Επανάστασιν, διότι ηθέλαμεν συλλογισθεί πρώτον δια πολεμοφόδια, καβαλαρία μας, πυροβολικό μας, πυριτοθήκες μας, τα μαγαζιά μας, ηθέλαμεν λογαριάσει την δύναμιν την εδική μας, την τουρκική δύναμιν. Τώρα όπου ενικήσαμενμ οπού ετελειώσαμεν με καλά τον πολεμό μας, μακαριζόμεθα, επαινόμεθα. Αν δεν ευτυχούσαμεν, ηθέλαμεν τρώγει κατάρες, αναθέματα...

Αλλά μου αρέσει η συλλογιστική: "Οι “τουρκοφάγοι” μας είναι -κλασικά- γέροι, γκόμενες, Έλληνες του εξωτερικού, Κύπριοι πολίτες, φοιτητές ή πιτσιρίκια" (...)
δηλαδή, αυτοί που (...) δε θα τους διατάξει κανείς να πάνε να πολεμήσουν 70.000.000 Τούρκους".

Έστω ότι οι γέροι και οι γυναίκες δεν θα πολεμήσουν. Ούτε οι Έλληνες του εξωτερικού. Πόθεν προκύπτει ότι φοιτητές και κύπριοι πολίτες δεν θα πολεμήσουν;!
Πόθεν προκύπτει ότι τα πιτσιρίκια (εννοεί υποθέτω 13-17, δεν ξέρω πολλούς μικρότερους στην μπλογκόσφαιρα) δεν θα πολεμήσουν; Εκτός αν ο πόλεμος αναμένεται να κρατήσει καμμία βδομάδα, και να μην υπάρξει μετέπειτα αντίσταση και εχθροπραξίες για πολλά χρόνια. Πόθεν προκύπτει ότι οι γκόμενες και οι γέροι δεν θα έχουν επιπτώσεις, άρα είναι "έξω από το χορό"; Μήπως δεν είχαν επιπτώσεις στην γερμανική κατοχή; Μήπως δεν είχαν επιπτώσεις στην εισβολή στην Κύπρο;

6) Παρακολουθώ πάρα πολύ τα ελληνοτουρκικά. Δεν είμαι αυτός που θα ισχυριστεί ότι δεν υπάρχουν προβλήματα, αλλά δεν είμαι και αυτός που θα φάει την παραμύθα της αυξημένης προκλητικότητας που πουλάνε τα ΜΜΕ. Λένε π.χ. οι Τούρκοι ότι οι Μουσουλμάνοι της Θράκης πρέπει να εκλέγουν το Μουφτή τους. ΟΚ. Γιατί αυτό είναι “νέα” πρόκληση; Εδώ και 15 χρόνια το λένε γαμώ το φελέκι μου! Αποκαλεί μια τουρκική εφημερίδα “Τούρκους” τους μειονοτικούς. Σοβαρά; Όπως κάνουν εδώ και 80 χρόνια; Τι μας λέτε; Ισχυρίζεται το τουρκικό ΥΠΕΞ ότι το προχθεσινό περιστατικό έγινε σε διεθνή εναέριο χώρο. Α, δηλαδή αυτό που ισχυρίζεται εδώ και μόλις 32 γαμημένα χρόνια. Για μένα, όποιος τρώει την παραμύθα είτε το κάνει γιατί θέλει να πιστέψει ότι είναι αλήθεια (όπως τα εθνίκια), είτε -εφόσον το κάνει καλόπιστα- προδίδει ότι δεν έχει ΙΔΕΑ από τα ελληνοτουρκικά. Διαφορετικά δε θα του φαινόταν “νέα πρόκληση” η διατύπωση μιας θέσης (όπως αυτή για τον εναέριο χώρο) που επαναλαμβάνεται κάθε μέρα εδώ και 32 χρόνια, πώς να το κάνουμε δηλαδή; Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι η καλή μας κυβέρνηση, επειδή τα έχει κάνει ΕΝΤΕΛΩΣ σκατά σε ΟΛΟΥΣ τους τομείς, το έριξε στη δοκιμασμένη συνταγή του πολιορκούμενου φρουρίου.

Απλά για να καταλαβαίνουμε όλοι: το επίθετο "νέα" αναφέρεται στην χρονική εγγύτητα της συγκεκριμένης κάθε φορά πρόκλησης, όχι στην καινοτομία που αυτή συνιστά.

(Πχ. φόνοι συμβαίνουν εδώ και εκκατομύρια χρόνια. Αν κάποιος σκοτώσει κάποιον όμως, δεν παύουμε να λέμε στις ειδήσεις πχ. "νέος φόνος συγκλόνισε το πανελλήνιο").

Κρίμα το παιδί, που πήγε τζάμπα κι άδικα για τον υπερφίαλο εθνικισμό του κάθε μαλάκα.

Σαν απάντηση στις ονειρώξεις ηρωισμού και μεγαλείου[*], θα επισημάνω ότι στον Πραγματικό Κόσμο ο μακαρίτης άφησε δύο Πραγματικά Ορφανά.

Δημοσιογράφος: Φαντάζομαι δεν θ' αφήσετε τα παιδιά σας να πάνε στην Αεροπορία...
Χήρα ΗΛΙΑΚΗ: Γιατί; Εμείς αγαπάμε την Πατρίδα και την Αεροπορία!

Αυτά για την υπερφίαλη αξίωση κάθε μαλάκα να θεωρεί ότι ο πιλότος πήγε "τσάμπα".

Και ένα για να γελάσουμε. Κλείνει ο J:

έχω αρχίσει να σιχαίνομαι τους εθνικιστές/θρησκόληπτους αναρχικούς, θεωρώ πως μόνο στη χώρα όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα θα μπορούσαν τέτοια άτομα να αποτελούν σοβαρή πολιτική σχολή, οπουδήποτε αλλού θα ήταν απλά ανέκδοτο

Να μια ωραία σελίδα με ...ανέκδοτα.

Εν τω μεταξύ, αποφάσισε να ξεσπαθώσει και στο ευλόγ του Μανιφέστου:

Στη συγκεκριμένη περίπτωση τυχαίνει βέβαια να γνώριζα και προσωπικά το μακαρίτη, οπότε καταλαβαίνεις ότι υπάρχει ένα όριο στο πόση υπομονή μπορώ να κάνω από σεβασμό στη μνήμη του μέχρι να τα πάρω ασυγχώρητα στο κρανίο με το γεγονός ότι μια ημίτρελη φανατικιά λέει στα κοριτσάκια του πόσο καλό είναι να γίνεσαι κρέας για τα κανόνια, ένα 24ωρο αφού τον χάσανε. Ευτυχώς που είναι πολύ μικρά για να διαβάσουν αυτές τις μαλακίες!

Βέβαια αυτό το συμπτωματικό γεγονός δεν έχει σημασία (πέρα από το αποδεικνύει για άλλη μια φορά ποιοι πατούν στον πραγματικό κόσμο και ποιοι τον γαμούν με τις ονειροφαντασίες τους), κατά τη γνώμη μου οποιοσδήποτε διανοητικά υγιής άνθρωπος θα φρίκαρε το ίδιο με τον εν λόγω οχετό.

Βέεεεβαια, τον γνωρίζες και προσωπικά. Μα πως ξέχασες να το γράψεις προηγουμένως! Να μια "μη διανοητικά υγιής" κατά τον ορισμό σου (ίσως την γνωρίζεις και αυτή προσωπικά):

Δημοσιογράφος: Φαντάζομαι δεν θ' αφήσετε τα παιδιά σας να πάνε στην Αεροπορία...
Χήρα ΗΛΙΑΚΗ: Γιατί; Εμείς αγαπάμε την Πατρίδα και την Αεροπορία!

Ακάθεκτος, συνεχίζει:

Που μου θυμίζει: Old Boy, είσαι πολύ μεγάλος μαλάκας και πιο ηλίθιος από νεκρό πρόβατο, θέλω να στο πω από το καλοκαίρι.

Συγκλονιστικό το επιχείρημα με το "αν το ποστ έγραφε να πάνε να γαμηθούν τα παιδάκια", μόνο που λέγεται επίκληση στην άγνοια και ενισχύει την άποψή μου περί ηλιθιότητάς σου. Επίσης σε κόβω για πολύ εθνίκι, που σημαίνει ότι είσαι διπλά ηλιθιος μια και ψηφίζεις Συνασπισμό αντί για ΛΑΟΣ.

Στην πράξη πάντως, το ποστ της Μιραντολίνας συμβαίνει να διαβάζεται "ΝΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΓΑΜΗΘΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ, ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ" και είδαμε πόσο σε έπιασε ο πόνος, πανηλίθιε υποκριτή.

Καλά, με τα χριστιανικά δεν τα πάει καλά ο J. Την Ιλιάδα που είναι δωδεκάθεη την έχει ανοίξει ποτέ; Τα λόγια του Έκτορα προς την Ανδρομάχη και το παιδάκι του τα θυμάται; Λέτε ο Έκτορας να τιμούσε τα παιδιά του περισσότερο αν έφευγε από την μάχη και άνοιγε κάνα μπακάλικο στα προάστια;

Και να κλείσουμε ευχάριστα, με την ερώτηση του/της Penguin-Witch:

Ερμμμ… συγγνώμη, αλλα το “εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος” δεν είναι η πολιτικώς ορθή (ελληνιστί Politically correct) ονομασία του κατακτητικού πολέμου;

Στοιχειώδες, αγαπητέ Ουώτσον

Γράφει ο J95, σε απομίμηση πολιτικού σχολίου:

Διαβάσατε υποθέτω το σχετικό post της Μάγιας της Μέλισσας, όπως προέκυψε από το χαλασμένο τηλέφωνο των ελληνικών ΜΜΕ.

Χα χα... "Μάγια η Μέλισσα"! Ανάμνησες δημοτικού σχολείου στα ιστολόγια...

Εν ολίγοις, η Γαλλία είναι ένα χουντοκράτος όπου λογοκρίνονται μικροί και τριανταφυλλένιοι καλλιτέχνες μόνο και μόνο επειδή πήγαν στην κηδεία του Μιλόσεβιτς. Οργή, θλίψη, κάτω ο δυτικός πολιτισμός, κλαψ κλαψ και τρία πουλάκια κάθονταν.

Πράγμα το οποίο δεν αληθεύει, αφού ο J μας απειλεί ότι πρόκειται "truth/2 = lie" και προτείνει "Διαβάστε τώρα και την υπόλοιπη αλήθεια". Ας την διαβάσουμε:

Στις 6 Απριλίου 2006, δημοσιεύτηκε στον Nouvel Observateur αυτό το άρθρο, σύμφωνα με το οποίο ο Peter Handke όχι απλά πήγε στην κηδεία του Μιλόσεβιτς, αλλά κόντεψε -για να το πούμε απλά- να χύσει στην ανάμνηση του Μιλόσεβιτς και των ηρωϊκών πεπραγμένων του σερβικού λαού στη Σρεμπρένιτσα και αλλού, για τα οποία άλλωστε πεπραγμένα δεν δικαιολογείται να τους την πει κανείς, μια και υπέφεραν όσο λίγοι στο Β’ Παγκόσμιο(!).

Ο διευθυντής της Comédie française διάβασε το παραπάνω άρθρο και έφριξε με τα υποτιθέμενα καμώματα του Handke, όπως θα έκανε κάθε φυσιολογικός άνθρωπος εκτός από τους γνωστούς ανώμαλους του Ελλάς-Σερβία-Ορθοδοξία. Και αποφάσισε ότι δε θέλει να έχει καμία σχέση με τέτοιους αληταράδες, οπότε ακύρωσε το έργο του Handke που θα ανέβαινε τον επόμενο Ιανουάριο.

Ωστόσο το άρθρο ήταν γεμάτο ανακρίβειες, ίσως και εσκεμμένα ψέματα. Ο Handke απλά πήγε στην κηδεία και δήλωσε ότι ο Μιλόσεβιτς “ήταν ένας άνθρωπος που υπερασπίστηκε το λαό του”. Μαλακία μεν, όχι ιδιαίτερα ανωμαλιάρικο δε. Η απάντηση του Handke, συνοδευόμενη από τη συγνώμη του Nouvel Observateur δημοσιεύθηκε πριν λίγες μέρες, δηλαδή αφού είχε γίνει το κακό.

Κατά τη γνώμη μου ο διευθυντής της Comédie française είναι ένοχος βλακείας και θυμικής σκέψης (αμφότερα αναμενόμενα όταν δίνουμε εξουσία σε ευαίσθητους καλλιτεχνικούς τύπους). Έπρεπε τουλάχιστον να είχε ρωτήσει τον Handke τι διάολο ευσταθεί από το δημοσίευμα πριν το υιοθετήσει πλήρως[*].

Θα μου πείτε εδώ δεν το έκαναν οι εγχώριοι υπερασπιστές του Handke, από τους οποίους, ειρήσθω εν παρόδω, μια και πρόκειται για άτομα πρόθυμα να θεωρήσουν μια Σρεμπρένιτσα “λεπτομέρεια”, θα ανέμενε κανείς λίγο γερότερο στομάχι και να μην κάνουν την τρίχα τριχιά (άλλο “τρώω πόρτα από ένα (1) θέατρο επειδή τους τη σπάει η φάτσα μου”, άλλο “διώκομαι”). Συμφωνώ πως αυτή η καλλιτεχνοευαίσθητη μαλακοσκέψη σε πολιτικά/πρακτικά ζητήματα backfires more often than not, που είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο τη σιχαίνομαι ένθεν κακείθεν.

Ακούω απόψεις. Ήταν η πρώτη φορά που διάβασα τόσο πολλά γαλλικά εδώ και χρόνια και υπάρχει μια μικρή περίπτωση να έχω καταλάβει κάτι λάθος.

Υπάρχει ποτέ τέτοια περίπτωση; Θα είναι ασφαλώς "μικρή". Και σίγουρα θα φταίνε τα γαλλικά. Επειδή όμως έχουμε φτάσει στον βαθμό μηδέν πολιτικής σκέψης, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Λαμβάνει χώρα η λογοκρισία ενός θεατρικού έργου με βάση το φρόνημα του συγγραφέα. Ωραία μέχρι εδώ.

Θεωρούμε λοιπόν τον διευθυντή της Comédie française που το έκοψε "ηλίθιο, ένοχο βλακείας και θυμικής σκέψης" και άλλους τέτοιους ...πολιτικούς χαρακτηρισμούς.

Είμαστε έτοιμοι να θεωρήσουμε τις πράξεις ενός δημοσίου προσώπου, και δη σε γερή θέση "προσωπική ηλιθιότητα" (όπως στις αμερικάνικες ταινίες όπου για την διαφθορά φταίνε πάντα κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα, ποτέ το σύστημα).

Η μόνη έννοια της ηλιθιότητας που έχει νόημα εδώ είναι προφανώς όχι πως ο άνθρωπος έχει παθολογικό έλλειμα ευφυίας, αλλά ότι είναι βιαστικός στις αποφάσεις του, δεν ήξερε να χειριστεί πολιτικώς σωστά την κατάσταση, κλπ. Στο κάτω κάτω δεν μιλάμε για έναν γραφικό καλεσμένο στις "Αυπνίες", μιλάμε για ένα διευθυντή δημοσίου πολιτιστικού οργανισμού με κύρος και ιστορία. Δεδομένου λοιπόν ότι δεν μιλάμε για έναν παθολογικά ηλίθιο (!), ψάχνουμε να βρούμε αίτια, κίνητρα και σκεπτικό πίσω από την πράξη του. Το "θυμικό" και η "βλακεία" δεν είναι πολιτική εξήγηση. Στοιχειώδες, αγαπητέ Ουώτσον.

Ένας που έχει καταφέρει να ανέλθει στην θέση του διευθυντή της Comédie française γνωρίζει από γλειψίματα στην εξουσία, ιδεολογικές οδηγίες, κλπ, ακόμα και αν κάνει την ηλιθιότητα να υποεκτιμήσει τις αντιδράσεις. Από που άντλησε λοιπόν το δικαίωμα να σκεφθεί ότι μπορεί να κόψει το έργο κάποιου λόγω του ότι πήγε στην κηδεία ή/και μίλησε υπερ Μιλόσεβιτς; Μήπως αυτό ήταν συμβατό με το πολιτικό κλίμα στην Γαλλία;

Αν περιοριστούμε στο περιστατικό, άντε να βγάλουμε άκρη. Μπορεί και να καταλήξουμε σαχλώς ότι για όλα φταίει η βλακεία.

Ξέρουμε όμως περισσότερα. Ξέρουμε πχ. ότι την εποχή των επιδρομών στην Γιουγκοσλαβία ο Γαλλικός τύπος και η "προοδευτική" διανόηση το είχε ρίξει στην δαιμονοποίηση των Σέρβων και θαύμαζε τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς. Ξέρουμε ότι υπήρχαν τρομερές πιέσεις, απολύσεις και λογοκρισία ενάντια σε διανοούμενους και δημοσιογράφους με αντίθετες απόψεις. Το ξέρουμε γιατί τις έφαγε στη μάπα τότε και ο Χάντκε και ο Πίντερ (και οι έλληνες "γιατροί χωρίς σύνορα", αυτό το προχωρημένο προπύργιο του ...εθνικισμού).

Ώστε ότι δεν τα θυμόμαστε αυτά. Ξέρουμε όμως τουλάχιστον ένα πράγμα: ότι ο διευθυντής δεν ενέργησε εν κενώ. Προηγήθηκε ένα άρθρο στον Γαλλικό Νέο(ταξικό) Παρατηρητή, το οποίο περιέχει ιν βίτρο όλο το κλίμα που οδηγεί στην λογοκρισία. Το στήσιμο του άρθρου και μόνο θα αρκούσε για να βγάλει κανείς σωστά συμπεράσματα. Στοιχειώδες, αγαπητέ Ουώτσον.

ΥΓ: Στις δικτατορίες δεν παίζει κράξιμο από τον αρμόδιο υπουργό προς τον “λογοκριτή” της όλης υπόθεσης.

Όταν το πράγμα στραβώσει και η πράξη της λογοκρισίας δεν περάσει στο ντούκου, παίζει. Και οι δικτακτορίες φοβούνται την κοινή γνώμη, πόσο μάλλον οι αστικές "δικτακτορίες" που το παίζουν δημοκρατίες. Στοιχειώδες, αγαπητέ Ουώτσον.

Ας κάνουμε μια αναδρομή:

Πολεμοχαρείς διανοούμενοι

ΠΙΑΣΤΗΚΑΝ ΣΤΟ ΔΟΛΩΜΑ ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ ΞΕΧΝΩΝΤΑΣ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΟΥ 20ού ΑΙΩΝΑ

Robert Redeker

Στις πρώτες ημέρες της ειρήνης, πρέπει να αναλύσουμε τον εφιάλτη που περάσαμε, που ήταν επίσης εφιάλτης για τη διανόηση.

Η ανάγνωση των παρεμβάσεων του Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, του Αντρέ Γκλικσμάν και μερικών άλλων, τους οποίους αυτοί οι πρώην νέοι φιλόσοφοι στρατολόγησαν πίσω από το πολεμικό τους λάβαρο, εύκολα πείθει τον έστω και ελάχιστα αποστασιοποιημένο ότι τα ίδια δολώματα με το 1914 άρχισαν, μέσα σε μια άνοιξη, να λειτουργούν και πάλι.

Ο πολεμικός τόνος ορισμένων διανοουμένων μάς έκανε πράγματι να επιστρέψουμε στο θέρος του 1914. Μέσα σ' αυτό το κλίμα επιθετικότητας, δεν θα συναντήσουμε παρά τον Ρεζίς Ντεμπρέ να επιδικνεύει θάρρος ανάλογο του Ζορές. Είδαμε και πάλι τους διανοούμενους να πιάνονται στο δόλωμα των όπλων! Συχνά οι ίδιοι που πολέμησαν με την πένα στο χέρι το κοινωνικό κίνημα του Δεκμεβρίου του 1995, αποκάλυψαν στην περίσταση αυτή τον κομφορμισμό τους και ζητούσαν πόλεμο, επέμβαση στο έδαφος του Κοσόβου. Λησμονώντας όλα τα μαθήματα του 20ού αιώνα σχετικά με τον πόλεμο, στράφηκαν προς αυτόν με αισιοδοξία, σχεδόν χαρούμενα, ανέμελα, σαν προς ένα νέον ήλιο. Τον είδαν με το ίδιο μάτι που οι τριτοκοσμικοί προκάτοχοί τους έβλεπαν τους εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους (αλλά, κατά την άποψή τους, το στρατόπεδο των καλών άλλαξε). Κυρίως όμως, τον είδαν με το ίδιο μάτι με τους προκατόχους μας προ του 1914.

Χωρίς να αρνείται κανείς τα βάσανα των Κοσοβάρων, τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τους Σέρβους, είναι σημαντικό να αναρωτηθεί γι' αυτό τον ελαφρύ τόνο που χρησιμοποιήθηκε σ' ένα κάλεσμα σε πόλεμο. Σε πολλές παρεμβάσεις τους, διανοούμενοι εξέφραζαν μια ανακούφιση επειδή ανέκτησαν το δικαίωμα να επιθυμούν τον πόλεμο καθώς και για την ίδια τη δυνατότητα του πολέμου. Ο πόλεμος ως πηγή ενθουσιασμού, μέθη διά της ισχύος διά πληρεξουσίου! Να μπορείς και πάλι να προσεύχεσαι στον θεό 'Αρη, και μάλιστα χωρίς τύψεις συνείδησης! Η τερατολογία του ηθικού πολέμου αποκαλύπτεται πολύ κοντινή μ' εκείνη του εκπαιδευτικού πολέμου κατά Τρότσκι. Σκοπός του ήταν, λέει, να δώσει ένα μάθημα ηθικής στους Σέρβους! Να τους εκπαιδεύσει ­ κάτω από τις βόμβες ­ στα ανθρώπινα δικαιώματα!

Αντίθετα με ό,τι γράφτηκε εδώ κι εκεί, δεν είναι ο Ρεζίς Ντεμπρέ που κατατάσσεται στην κατηγορία των «ρεβιζιονιστών»: είναι όλοι οι πολεμοχαρείς διανοούμενοι που έπαθαν αμνησία όσον αφορά τα τρομερά μαθήματα αυτού του αιώνα. Ο αιώνας μας κατέστησε τον πόλεμο απολύτως αθέμιτο: αυτό το προφανές είναι που πολλοί «αναθεωρούν» με μια υπερβολική πνευματική ελαφρότητα.

Δύο τιτάνιοι μηχανισμοί σημάδεψαν με την πύρινη υπογραφή τους αυτόν τον σιδηρούν αιώνα: ο σοσιαλισμός (ή κομμουνισμός) και ο πόλεμος. Καθώς οι διανοούμενοί μας έχουν ξεχάσει ακόμη και την ιδέα του σοσιαλισμού (αμνησία που τους οδηγεί να δικαιολογούν τον πιο αρπακτικό καπιταλισμό, την οικονομική φρίκη), ετοιμάζονται τώρα να ξεχάσουν τη μεταμόρφωση της ουσίας του πολέμου που καταγράφηκε τον 20ό αιώνα.

Ο Ρομπέρ Ρεντεκέρ είναι φιλόσοφος, μέλος της συντακτικής επιτροπής της επιθεώρησης «Temps Modernes».

ΤΑ ΝΕΑ, 08-06-1999
Κωδικός άρθρου: A16457N151

Άλλο:

Ένας Έλληνας δημοσιογράφος, που κανείς δεν τον προσλαμβάνει γιατί είναι ο μόνος που αρνείται να καταδικάσει τον σερβικό λαό, είναι ο ήρωας στο νέο έργο «Βόλτα με μια πιρόγα» του Πέτερ Χάντκε.

Τη στιγμή που οι στρατηγοί του ΝΑΤΟ και του σερβικού στρατού συζητούσαν στο Κουμάνοβο την πιθανότητα για ειρήνη, η αυλαία έπεφτε στο Δημοτικό Θέατρο της Βιέννης, όπου δόθηκε η πρεμιέρα του νέου έργου του Πέτερ Χάντκε, το οποίο μιλάει για την αδυναμία του να γράψει για τον πόλεμο. Η «Βόλτα με μια πιρόγα» ή «Το έργο με αφορμή μια πολεμική ταινία» προκάλεσε διαφορετικές αντιδράσεις στο κοινό, το οποίο κινήθηκε ανάμεσα στα σφυρίγματα και τα χειροκροτήματα.

Είναι όμως το έργο «μια σειρά από κοινοτοπίες», όπως το χαρακτήρισε ένας Βιεννέζος κριτικός; Στην αίθουσα ενός ξενοδοχείου μιας μικρής πόλης των Βαλκανίων, δύο σκηνοθέτες προετοιμάζουν μια ταινία «δέκα χρόνια μετά τον τελευταίο πόλεμο». Ο σεναριογράφος έχει πεθάνει και απομένουν «μερικές μεγάλες ατάκες διαγραμμένες από την Εθνική Επιτροπή Ηθικής». Στη συνέχεια παρελαύνουν όλοι οι χαρακτήρες του έργου, που δείχνουν πρόθυμοι να παίξουν σε μία ταινία που δεν θα δει ποτέ το φως της μέρας. Είναι οι άνθρωποι του χωριού ή των περιχώρων και ο τρελός «δρομέας των δασών», που δεν μπορεί πλέον να ακούσει τις λέξεις «γείτονας», «ειρηνική συνύπαρξη», «ανθρώπινα δικαιώματα» χωρίς να του έρθει η επιθυμία να ξεριζώσει κάποιο λαρύγγι... Μέσα από αυτόν, ο Πέτερ Χάντκε διατυπώνει την απέχθειά του για τις «ανθρωπιστικές ύαινες», τους διεθνείς αναλυτές, τους ιστορικούς και κυρίως τους δημοσιογράφους. Όλοι τους δημιούργησαν την πραγματικότητα του πολέμου στα Βαλκάνια μέσα από τις παρουσιάσεις τους ή μάλλον σύμφωνα με τις κατευθύνσεις του στρατηγείου που μονοπωλεί την «παραγωγή» της αλήθειας. Ο λαός χάθηκε, το όνομα της χώρας ­ Γιουγκοσλαβία ­ απλά ψιθυρίζεται, στο όφελος μιας «κατάστασης» που μόνον οι ειδικοί χειρίζονται.

Ο Αυστριακός συγγραφέας, ο οποίος ζει σε ένα προάστιο του Παρισιού, από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε ο τελευταίος πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία τάχθηκε υπέρ της Σερβίας. Μετά την έναρξη των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, επέστρεψε το βραβείο Γκέοργκ-Μπούχνερ που του είχε απονεμηθεί και δήλωσε πως εγκαταλείπει την Καθολική Εκκλησία. Επέστρεψε στη Σερβία όχι για να προσφέρει στον εαυτό του «την πολυτέλεια του σκέπτεσθαι», όπως έπραξαν άλλοι διανοούμενοι της Δύσης, αλλά για να βρει την ειρήνη στη μέση του πολέμου.

«Γιατί αγαπάς αυτή τη χώρα, αν ο μόνος λόγος είναι πως όλος ο κόσμος τη μισεί;». Στη «Βόλτα με την πιρόγα» η ερώτηση απευθύνεται σε ένα πρόσωπο που ο συγγραφέας αποκαλεί απλά «ο Έλληνας». Και αυτός είναι δημοσιογράφος, αλλά κανείς δεν τον προσλαμβάνει πλέον, επειδή αρνείται να καταδικάσει έναν ολόκληρο λαό.

Από το Μανχάταν ή τα δημοσιογραφικά κτίρια του Αμβούργου δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στα Βαλκάνια, λέει ο Πέτερ Χάντκε, με τη φωνή του «Έλληνα». Οι δημοσιογράφοι δεν είναι παραχαράκτες, είναι «η ίδια η Ιστορία που παραχαράζει»: «Από τη μία πλευρά οι παραχαράξεις της Ιστορίας, από την άλλη η Ιστορία που αυτοπαραχαράζεται». Ο Έλληνας δεν θέλει πλέον να ακούσει να μιλάνε για «πληροφορίες». Θέλει «μια χρονιά σιωπής, μια δεκαετία σιωπής». Θα 'θελε ο χρόνος να αντικαταστήσει τα δελτία ειδήσεων του CNN με τους ήχους του ταμ-ταμ. Στη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας του Πάσχα, ο Πέτερ Χάντκε επέστρεψε στη Σερβία, μεσούντων των βομβαρδισμών. Και δημοσίευσε το ημερολόγιο αυτής της διαδρομής στη γερμανική εφημερίδα «Σιντόιτσε Τσάιτουνγκ». Μιλάει για τις κακουχίες του σερβικού λαού, όταν τα μίντια βρίθουν από μαρτυρίες Κοσοβάρων προσφύγων. Δεν αρνείται την έξοδο. Απλά, κοιτάει αλλού...

ΤΑ ΝΕΑ, 14-06-1999 Κωδικός άρθρου: A16462P0

Κι άλλο:

Οι ΗΠΑ είναι σήμερα ένα αστυνομικό κράτος, το οποίο κυβερνούν οι πολυεθνικές. Ο πρόεδρος Κλίντον μπορεί να είναι σημαντικός για τη Σερβία, είναι όμως ασήμαντος για τους Αμερικανούς. Οι βομβαρδισμοί στο Κοσσυφοπέδιο γίνονται για να δικαιολογηθούν οι αμυντικές δαπάνες και για να καταλάβουν οι Ευρωπαίοι ποιος έχει το πάνω χέρι. Αυτά υποστηρίζει ο διάσημος Αμερικανός συγγραφέας Γκορ Βιντάλ, σε χειμαρρώδη συνέντευξή του, στη γερμανική εφημερίδα «Σιντνόιτσε Τσάιτουγκ».

«Σύμφωνα με το δόγμα Τρούμαν, η αποστολή των ΗΠΑ ήταν να προστατεύουν τους ελεύθερους λαούς από οπλισμένες μειονότητες που θέλουν να τους επιβάλουν βίαια τις απόψεις τους. Αν οι ΗΠΑ ακολουθούσαν αυτό το δόγμα, θα έπρεπε να βοηθήσουν τους Σέρβους στον αγώνα τους εναντίον του ΑΣΚ. Το δόγμα Τρούμαν όμως υπήρξε απάτη, για να δικαιολογηθεί η ύπαρξη του παντοδύναμου στρατιωτικού κατεστημένου. Δίνουμε περισσότερα χρήματα για όπλα απ' όλον τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο και έτσι εφηύραμε τον "εχθρό του μήνα". Πριν ήταν ο Νοριέγκα, μετά ο Σαντάμ. Αυτόν το μήνα ο εχθρός λέγεται Μιλόσεβιτς.

Η υποστήριξη της αμερικανικής κοινής γνώμης στην επέμβαση στο Κοσσυφοπέδιο στηρίζεται στην κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας.

Τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα που θα μπορούσαν να αντιδράσουν στον πόλεμο δεν ενοχλούνται, οι ένοπλες δυνάμεις αποτελούνται από μισθοφόρους που στρατολογούνται από τους φτωχούς. Παρ' όλ' αυτά, μια τεράστια εκστρατεία παραπληροφόρησης και ψεύδους είναι απαραίτητη.

Ένα σημαντικό ρόλο παίζει και η τηλεόραση μεταδίδοντας εικόνες κατατρεγμένων ανθρώπων με γαλανά μάτια και ξανθά μαλλιά.

Έτσι δημιουργείται ένα υπέροχα συναισθηματικό κλίμα. Φυσικά ο Μιλόσεβιτς είναι κακός, αλλά υπάρχουν πολλοί κακοί στον κόσμο. Γιατί δεν επεμβαίνουμε στο Σουδάν, όπου συμβαίνουν πολύ χειρότερα; Γιατί οι άνθρωποι εκεί δεν είναι τόσο όμορφοι και επειδή οι Αμερικανοί μισούν όλους τους μαύρους.

Φυσικά θα υπεράσπιζα τη χώρα μου αν δεχόταν επίθεση και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κατατάχθηκα εθελοντικά ­ ήταν θέμα τιμής.

Αν όμως σήμερα με διέταζαν να αναμειχθώ σε μια εξέγερση στη Γιουγκοσλαβία, θα έφευγα αμέσως για τον Καναδά. Στη διάρκεια του Πολέμου του Βιετνάμ συμβούλευσα χιλιάδες νέους άνδρες να το σκάσουν από τις ΗΠΑ.

Το γράμμα στη στρατολογία, με το οποίο ο Κλίντον εξηγούσε γιατί ήταν εναντίον του Πολέμου στο Βιετνάμ, ήταν μάλλον η μόνη γενναιόψυχη πράξη που διέπραξε ποτέ. Σήμερα παριστάνει τον πολεμικό ηγέτη για ίδιον όφελος και γιατί δεν ξέρει τι θέλει.

Αυτός ο πόλεμος γίνεται για να δικαιολογηθούν οι αμυντικές δαπάνες στον προϋπολογισμό. Ένας μικρός πόλεμος είναι πάντα καλός για τις μπίζνες. Και, παράλληλα, υπενθυμίζει στους Ευρωπαίους ποιος είναι το αφεντικό.

Οι ηγέτες μας βομβαρδίζουν αθώους από τον ουρανό και αυτό είναι το ίδιο μοχθηρό με όσα κάνει ο Μιλόσεβιτς. Εκείνος μισεί τουλάχιστον αυτούς που σκοτώνει. Εμείς ούτε καν γνωρίζουμε ποια είναι τα θύματά μας.

Ο Ρίτσαρντ Νίξον δεν ήταν ηλίθιος όταν δήλωνε πως στην Αμερική δεν χρειαζόμαστε κυβέρνηση για την εσωτερική πολιτική. Εννοούσε μ' αυτό πως οι μεγάλες επιχειρήσεις καθοδηγούν και την πολιτική στο εσωτερικό.

Ο πρόεδρος είναι ένας ασήμαντος υπάλληλος που μπορεί να δημιουργήσει χάος στο εξωτερικό, στο εσωτερικό όμως τα χέρια του είναι δεμένα. Ο Αμερικανός πρόεδρος πιθανόν να είναι σημαντικός για τους Σέρβους, δεν είναι όμως για τους Αμερικανούς.

Στην Αμερική ένα όχι ασήμαντο μέρος του πληθυσμού βρίσκεται στη φυλακή. Τους μαύρους τούς "περιποιήθηκαν" ιδιαίτερα και έκλεισαν εκεί τους μισούς. Το ωραίο στην υπόθεση είναι πως όποιος έχει περάσει από τη φυλακή χάνει και τα εκλογικά του δικαιώματα.

Εφόσον ο μισός μαύρος αρσενικός πληθυσμός μεταξύ 14 και 30 ετών είναι στη φυλακή ή έξω με εγγύηση, μια ολόκληρη ομάδα του πληθυσμού ζει χωρίς πολιτικά δικαιώματα.

Ο "πόλεμος εναντίον των ναρκωτικών" προσφέρει επιπλέον δυνατότητες ελέγχου της νεολαίας. Και, τέλος, υπάρχει και η μυστική αστυνομία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σήμερα ένα αστυνομικό κράτος».

ΤΑ ΝΕΑ, 03-06-1999
Κωδικός άρθρου: A16453N131

Άλλο. Η σφαγή στο Ρατσακ. Από τις κύριες σερβικές βιαιότητες για να δικαιολογήσουν την επέμβαση. Τι έλεγαν τότε, πριν τον πόλεμο;

Σε λεπτομέρειες της ανακάλυψης, το περασμένο Σάββατο, από ομάδα της αποστολής του ΟΑΣΕ, των δολοφονηθέντων στο Ράτσακ αναφέρθηκε στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στη Βιέννη, μετά τη συνεδρίαση του Μονίμου Συμβουλίου, ο υπαρχηγός της αποστολής του Οργανισμού στο Κοσσυφοπέδιο Μπερντ Μπόρχαρντ, ο οποίος ήταν αυτόπτης μάρτυρας......

Το Συμβούλιο της Ευρώπης χαρακτήρισε "έγκλημα κατά της ανθρωπότητας" τη σφαγή των 45 Αλβανών και κάλεσε το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο να ερευνήσει επιτόπου τις συνθήκες υπό τις οποίες έγινε το έγκλημα αυτό. Τη σφαγή των Αλβανοφώνων καταδίκασε έντονα χτες σε έκτακτη συνεδρίασή του στη Βιέννη το Μόνιμο Συμβούλιο του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), αποδίδοντας συγχρόνως ευθύνες στο Βελιγράδι για τους φόνους άμαχου πληθυσμού.

Ο ΟΑΣΕ ζήτησε τη διελεύκανση της σφαγής από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο με την απρόσκοπτη πρόσβαση στην περιοχή της εισαγγελέως Λουίζε Αρμπουρ και ειδικών του Δικαστηρίου. Ο προεδρεύων του Μονίμου Συμβουλίου, Νορβηγός πρέσβης Κάι Εϊντε, ..χαρακτήρισε τη σφαγή στο Ράτσακ ως το δυσμενέστερο πλήγμα από τη συμφωνία του περασμένου Οκτωβρίου και ως σαφή παραβίαση των συμφωνιών ανάμεσα στον ΟΑΣΕ και τη Γιουγκοσλαβία. Σε λεπτομέρειες της ανακάλυψης, το περασμένο Σάββατο, από ομάδα της αποστολής του ΟΑΣΕ, των δολοφονηθέντων στο Ράτσακ αναφέρθηκε στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στη Βιέννη, μετά τη συνεδρίαση του Μονίμου Συμβουλίου, ο υπαρχηγός της αποστολής του Οργανισμού στο Κοσσυφοπέδιο Μπερντ Μπόρχαρντ, ο οποίος ήταν αυτόπτης μάρτυρας.

Το τελευταίο βίαιο περιστατικό στο Κόσοβο καταδίκασε επίσης η Ευρωπαϊκή Ενωση που επέδωσε επίσημη διαμαρτυρία στη γιουγκοσλαβική κυβέρνηση. Οι πρεσβευτές στο Βελιγράδι των χωρών της ευρωπαϊκής τρόικας (Αυστρία, Γερμανία, Φινλανδία) συναντήθηκαν χτες το πρωί με τον υπεύθυνο του γιουγκοσλαβικού υπουργείου Εξωτερικών, στον οποίο επέδωσαν το διάβημα διαμαρτυρίας. Εξάλλου ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μαρίν δήλωσε χτες ότι, αν το ΝΑΤΟ δεν επέμβει σύντομα, είναι πολύ πιθανό να ξεσπάσει πόλεμος στο Κοσσυφοπέδιο. "Αν δεν υπάρξει επέμβαση του ΝΑΤΟ, μόλις λιώσουν οι πάγοι και έρθει η άνοιξη είναι περισσότερο από πιθανό ότι θα γίνει πόλεμος" δήλωσε ο Μαρίν σε συνέντευξή του σε ισπανικό κρατικό τηλεοπτικό κανάλι. Ο Μαρίν πρόσθεσε ότι το πρόβλημα για την Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ότι δεν έχει ενιαία εξωτερική πολιτική.

Στη Γενεύη πολλοί διαδηλωτές -μεταξύ των οποίων και ο δήμαρχος της Γενεύης Αντρέ Εντιζέ- εισέβαλαν σήμερα στον περίβολο της αποστολής της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας στον ΟΗΕ για να διαμαρτυρηθούν για τη σφαγή των αμάχων στο Ρατσάκ. Τουλάχιστον τριάντα διαδηλωτές με επικεφαλής τον υπεύθυνο του αλβανικού Λαϊκού Πανεπιστημίου στη Γενεύη Ιλι Λοϊενμπέργκερ εισέβαλαν στον περίβολο της γιουγκοσλαβικής αποστολής και έγραψαν στην πόρτα της: "Μόνιμη αντιπροσωπεία του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας". Την ίδια στιγμή, ο Αμερικανός απεσταλμένος στα Βαλκάνια Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ προειδοποίησε ότι η Γιουγκοσλαβία βρίσκεται στα πρόθυρα "βαρύτατης κρίσης" μετά τη σφαγή των 45 Αλβανών αμάχων στο Ρατσάκ.

Ενδεικτικά οι δικοί μας έγραφαν αμάσητα:

Κλεισμένος εδώ και εβδομάδες στον Λευκό Πύργο του, ο Μιλόσεβιτς συσκέπτεται με τους στενούς του συνεργάτες: τη σύζυγό του Μίρα Μάρκοβιτς, τον πρεσβευτή στη Μόσχα, τον πρωθυπουργό Μιλουτίνοβιτς και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Σαΐνοβιτς. Μαζί χαράζουν τη στρατηγική εμπλοκής (και απεμπλοκής) της χώρας σ' αυτόν τον αναγκαίο πόλεμο. Μαζί σχεδιάζουν την ηρωική άμυνα που θα προτάξει η Σερβία απέναντι στους εχθρούς της: τους γιάνκηδες και την Ευρώπη. Εκείνη την Ευρώπη που τολμά να μιλά για σφαγή στο Ρατσάκ...........
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ
ΤΑ ΝΕΑ , 18-03-1999

Εν τέλει; Εν τέλει δυο χρόνια μετά, η τελική έκθεση των Φιλανδών ιατροδικαστών (όπως δημοσιεύτηκε στην Berliner Zeitung). Πόρισμα; Δεν υπήρξε σφαγή, τα πτώματα είχαν μεταφερθεί από αλλού, τα τεστ παραφίνης απέδειξαν πως οι νεκροί λίγο πριν τον θάνατό τους πυροβολούσαν, κλπ.

Το φως ήρθε κατόπιν εορτής. Να όπως και εδώ:

Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και αρκούντως διδακτικό. Τώρα που ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία τελείωσε, τα μέσα ενημέρωσης στην Αμερική αρχίζουν να βλέπουν τα όσα έγιναν στο Κοσσυφοπέδιο περισσότερο αντικειμενικά ­ και όχι μέσα από τους φακούς παραμόρφωσης της αμερικανικής κυβερνητικής προπαγάνδας. Έτσι, εφημερίδες και περιοδικά (αλλά και Αμερικανοί αξιωματούχοι) που στη διάρκεια του πολέμου πρόβαλλαν μία μονολιθική άποψη για τους «εγκληματίες Σέρβους» και τα «θύματα Αλβανούς», αρχίζουν να βλέπουν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα.

Παραδείγματος χάριν, η «Ουάσιγκτον Ποστ» σε χθεσινό της ρεπορτάζ ανέφερε, αίφνης, ότι οι βιαιότητες στο Κοσσυφοπέδιο ήταν αποτέλεσμα μιας εμφύλιας σύγκρουσης που έχει τις ρίζες της βαθιά μέσα στην ιστορία των Βαλκανίων. «Ενός πολέμου μεταξύ των ανταρτών του Αλβανικού Απελευθερωτικού Στρατού, που ήθελε την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, και του Σερβικού Στρατού που ήθελε η περιοχή να παραμείνει στα όρια της Σερβίας», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά.

Η εφημερίδα έφτασε να θυμηθεί μάλιστα ότι κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου πολλοί Αλβανοί συνεργάστηκαν με τους Ιταλούς και Γερμανούς κατακτητές οι οποίοι έσφαξαν δεκάδες χιλιάδες Σέρβους, σημειώνοντας έτσι ότι η σημερινή εμφύλια σύρραξη στο Κοσσυφοπέδιο ήταν ένα είδος εκδίκησης.

Και να προσθέσει ακόμη ότι κανείς στη Δύση δεν έδωσε σημασία στους δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβους πρόσφυγες που διώχτηκαν το 1995 από την Κροατία στην «εθνοκάθαρση» του κ. Τούτζμαν, χωρίς κανένα μέλος της κροατικής ηγεσίας να παραπεμφθεί για εγκλήματα πολέμου.

Στο ίδιο πνεύμα:

­ Το CNN έφτασε ξαφνικά πριν από δύο μέρες να κάνει πρώτο του θέμα στην κάλυψη των γεγονότων στο Κοσσυφοπέδιο τον βιασμό μιας καλόγριας και τον εκφοβισμό μοναχών ενός χριστιανικού μοναστηριού στο Κοσσυφοπέδιο, καθώς επίσης και τον βασανισμό κάποιων Τσιγγάνων από άνδρες του UCK.

­ Το περιοδικό «Τάιμ» (της προηγούμενης εβδομάδας) παραδέχεται εκ των υστέρων ότι κανένας ηγέτης στη Σερβία δεν θα μπορούσε να προσυπογράψει το κείμενο του Ραμπουγέ, το οποίο δόθηκε με τη μορφή τελεσιγράφου στον Σλ. Μιλόσεβιτς.

­ Ο Στιβ Γκους, αξιωματούχος της «Χιούμαν Ράιτς Γουότς», ασκεί κριτική στο ΝΑΤΟ για τη ρίψη βομβών διασποράς στο Κοσσυφοπέδιο, αναφέροντας ότι πολλά κομμάτια των βομβών αυτών δεν εκρήγνυνται και παραμένουν για χρόνια στο έδαφος, παίζοντας τον ρόλο της νάρκης για τους αμάχους. Πολλά από αυτά τα μέρη μοιάζουν με πολύχρωμο κουτί αναψυκτικού, τραβώντας την προσοχή των μικρών παιδιών που τα επόμενα χρόνια θα παίζουν στην περιοχή...

­ Ακόμη και ο Χένρι Κίσινγκερ έφτασε να λέει, μιλώντας μετά το τέλος του πολέμου στην εφημερίδα «Νιου Γιόρκ Ποστ», ότι ο βομβαρδισμός μιας χώρας από το ύψος των 15.000 ποδών είναι ανήθικος...

Νότης Παπαδόπουλος

ΤΑ ΝΕΑ, 21-06-1999
Κωδικός άρθρου: A16468N473

Και ο απαραίτητος Φαρμάκης για να κλείσουμε:

Τα χουνε βάλει με εκείνο το 99,3 % των Ελλήνων κατά του πολέμου ( με την μέτρηση του Παντείου ) και μιλούν για μαυροκόκκινες συμμαχίες κλπ. Μερικοί πολιτικοί και περισσότεροι δημοσιογράφοι. Ανάμεσά τους και ο Καρκαγιάννης της Καθημερινής - τον ξέρετε ; Εγώ τον γνώρισα τώρα, στον πόλεμο κι απ ότι κατάλαβα τον θεωρούν σπουδαίο και ικανό. Δεν είναι εύκολο το θέμα κι ας το κάνουν να μοιάζει εύκολο όλοι αυτοί - κι ο Κόμης επίσης. Για το περιεχόμενο της ενότητας λέω.

Ο Καρκαγιάννης, την Κυριακή που μας πέρασε, σε άρθρο του με τίτλο ο Αντιαμερικανισμός, γράφει πως αυτή η συμμαχία δεξιών με αριστερούς, πατριωτών με πατριδοπαράφρονες, φονταμελιστών της Ορθοδοξίας με απίστους, τίποτα καλό δεν θα φέρει.

Πρώτη παρατήρηση και επί της ουσίας. Σαράντα χρόνια παρατηρητής της ελληνικής πραγματικότητας υποτίθεται, έγκυρος δημοσιογράφος, αυτά βλέπει να ισχύουν στον ελληνικό λαό σήμερα ;

Του κακομοίρη, του λείπουν ακόμα και οι λέξεις και πίσω από αυτές, του λείπει εντελώς η κατανόηση. Υπάρχουν πράγματι άπιστοι και φονταμενταλιστές και πατριδοπαράφρονες και δημοκράτες και φασίστες, όπως γράφει ; Οι λέξεις του περιγράφουν ικανοποιητικά το περιεχόμενο της αντιαμερικάνικης ( αντιπολεμικής λέω εγώ ) εθνικής ενότητος ; Η αυτός είναι από τον Αρη, ή εμείς. Το επί της ουσίας. Πλήρης αδυναμία ΟΛΩΝ, να περιγράψουν τον πολιτικό χάρτη της Ελλάδας σήμερα, να δουν τον κόσμο, τον λαό, έτσι όπως είναι. Φυσικά, η αιτία έχει να κάνει με την οικονομική συν τοις αλλοις κατάσταση της χώρας, το γενικό αλαλούμ, την εύκολη και απρόσκοπτη μετάβαση των προσώπων από την μία θέση στην άλλη και από την μία κατάσταση στην άλλη. Και με την συνεχή και βουερή επέμβαση της ιστορίας επί του παρόντος.

Δεν υπάρχει ελληνικός εθνικισμός, πέρα από μιά χούφτα ανθρώπων που δεν έχουν κι ούτε είχαν ποτέ - τα τελευταία 20 χρόνια - καμμία εξουσία. Ούτε ιδεολογία παράγουν, ούτε οργανώσεις έχουν. Μία εφημερίδα βγάζουν με 300 αναγνώστες και μία οργάνωση 25 καρναβάλων και τίποτα άλλο. Και δεν έχουν κόμμα φυσικά να τους εκπροσωπεί - άνθρωποι σκόρπιοι μόνο που ψηφιζαν τα τελευταία χρόνια ν. δημοκρατία. Αυτο είναι όλο και πέραν αυτού ουδέν. Δεν έχουν καμμία σημαντική παρουσία πουθενά, ούτε στις εφημερίδες, ούτε στα ραδιόφωνα, ούτε στις τηλεοράσεις. Δεν ευδοκιμεί αυτή η ορχιδέα στον τόπο, λόγω μεγάλης ηλιοφάνειας. Αλλο αν μερικοί εκσυγχρονιστές εφευρίσκουν εθνικισμούς για λόγους προφανείς.

Στην Ευρώπη υπάρχει εθνικισμός. Και δεν εννοώ τον Λεπέν και το κόμμα του που εκπροσωπεί νεκρές ιδεολογίες εκτός τόπου και χρόνου. Εννοώ ανθρώπους σαν τον Μπερνάρ Λεβί που δηλώνει πως ο Μιλόσεβιτς είναι ο Σατανάς και οι Σέρβοι μαγεμένοι. " Πρέπει να απελευθερώσουμε τον σερβικό λαό από εαυτό του " λέει.

Αυτός και οι όμοιοι του, προετοίμασαν συστηματικά, την τελευταία δεκαετία, την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, για την επερχόμενη " ανθρωπιστική " σωτηρία μας. Και το συστηματικό παραφούσκωμα της " εθνικιστικής " απειλής στην Ελλάδα, υπήρξε - γιατί τώρα πάνε όλα αυτά - τμήμα αυτής της προετοιμασίας.

Με άλλα λόγια. Ολοι αυτοί, δεν έχουν ιδέα του τι συμβαίνει στ αλήθεια. Ιδέα δεν έχουν για το ποιός είναι ο λαός, τι σκέφτονται, τι αισθάνονται και γιατί αποφασίζουν αυτό και όχι το άλλο. Και καταλήγουν σε τέτοια εκτρώματα σκέψεως - και μετά στέργονται γιά έγκυροι !

Αλλά αν δεν έχεις συνεχώς τους ανθρώπους μπροστά στα μάτια σου ( τους άλλους, τους διπλανούς ), αν δεν τους αντιμετωπίζεις με αγάπη ( ακόμα και στην μαλακία τους και τον χουλιγκανισμό τους ), είσαι έτοιμος να χάψεις ό,τι σου σερβίρουν.

Περί αριστερού λόγου εν έτει 2006

Thas έφα:

Ξεκινάω την κουβέντα χωρίς πρόθεση εριστικής αντιπαράθεσης αν και οι ημέρες είναι πονηρές. Θέλω να ελπίζω ότι αν αποφύγουμε τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς μπορεί και να συζητήσουμε μια χαρά.

Thas, η αντιπαράθεση με ενδιαφέρει και εμένα, η εριστική τέτοια όχι. Φυσικά, αν στην θέση επιχειρημάτων βάζει κανείς χαρακτηρισμούς και δημιουργικούς υπαινιγμούς [tm] με μεγάλη ευχαρίστηση απαντάω ανάλογα. Όχι, δεν εννοώ εσένα!

Διαβάζοντας το κείμενό σου μου δημιουργήθηκαν ερωτήματα. Στέκομαι μόνο σε δύο παραγράφους του.

Αυτό που περνιέται για αριστερή σκέψη σήμερα αποτελεί ένα συνδυασμό αμάσητης αφομοίωσης ιδεολογημάτων των αμερικάνικων πολιτικά ορθών "liberals", ετεροχρονισμένου αντιφασισμού προσκοπικού τύπου, νεόκοπης πολιτικής ανάλυσης επιπέδου βρούβας με αμερικάνικη αφέλεια, περιφρόνησης της κοινωνίας και της παράδοσης με διαφωτιστικά επιχειρήματα που γυρίζουν την ιστορία της σκέψης στον 19ο αιώνα, ετεροχρονισμένου αντικληρισμού κλπ.

Η κεντρική ιδέα είναι να γράφεις αγνοώντας όλα τα τρέχοντα προβλήματα (αναφέραμε παραπάνω μερικά) ή την εντόπια πραγματικότητα και να εντοπίζεις τη ρίζα του κακού στην άγνοια του κόσμου, τον Χριστόδουλο ή τον Καρατζαφέρη, τον ρατσισμό του λαού σου, την ηλιθιότητα του κλπ. Κάθε ακροδεξιά παρανυχίδα είναι πιο σημαντικό θέμα για να επιτεθείς από την πραγματική κυβέρνηση και το πραγματικό παρακράτος.

Αναρωτιέμαι (α) πώς καταλήγεις στο ότι κάθε (σύγχρονη) αριστερή σκέψη προϋποθέτει την «αμάσητη αφομοίωση» ιδεολογημάτων. (β) Γιατί κάτι τέτοιο να είναι προνόμιο δικό της και όχι κάθε σκέψης; (γ) Κατά τη γνώμη σου δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα (ή το εξωτερικό) αριστερή σκέψη που να μην είναι «επιπέδου βρούβας»; (δ) Αντιλαμβάνεσαι οποιαδήποτε προσέγγιση εμπεριέχει τέτοιες αναφορές ή είναι καρπός αυτής της παράδοσης (δηλ. το 90% των διανοητών παγκοσμίως) σαν μια τεράστια παράκρουση, μια μαζική τύφλωση;

(α) Δεν είπα ότι "κάθε (σύγχρονη) αριστερή σκέψη" προυποθέτει την κλπ κλπ. Είπα: "Αυτό που παιρνιέται για αριστερή σκέψη σήμερα". Επομένως ο στόχος της κριτικής μου δεν είναι η ίδια η αριστερή σκέψη per se (sic) αλλά αυτό που εκλαμβάνεται και εμφανίζεται ως τέτοια σήμερα, δηλαδή αυτό που ο μέσος "διανοούμενος" και "προοδευτικός" πρεσβεύει.

Η δημοφιλής τάχα μου αριστερή σκέψη είναι «αμάσητη αφομοίωση» ιδεολογημάτων;! Πως τολμάω να ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο; Μα δεν ήταν πάντα αλήθεια αυτό; Μισό αιώνα και λίγο πριν αριστερή σκέψη θεωρούνταν και διαβάζονταν ως τέτοια ο Λένιν και ο Στάλιν. Αργότερα άλλοι ανεκδίηγητοι "στοχαστές". Μια εποχή στην Δύση οι μισοί νέοι ήταν ...Μαοϊκοί. Στην Ελλάδα δεν αναφέρω το επίπεδο λόγου του ΚΚΕ και των αριστερών κομμάτων ακόμα και στα μεταπολιτευτικά χρόνια. Η ουσιαστική αριστερή σκέψη ήταν υπόγεια, μη δημοφιλής: Μαρξ του ΄44, Λούκατς, Κορς, Λεφέβρ, Παπαϊωάννου, Φρανκφουρτιανοί, αλλά γιατί όχι και Καστοριάδης, Arguments, Καταστασιακοί, Μαρκούζε, κλπ.

Όπως και τότε, έτσι και τώρα. Μόνο που τώρα το σοσιαλιστικό όνειρο έχει στερέψει και οι παλαιοί μεταπράττες του κομμουνισμού στα καθ' ημάς στράφηκαν να αρμέξουν νέες θεωρίες (πρέπει κανείς να φάει, λογικό δεν είναι;). Ταυτόχρονα, πήραν στο λαιμό τους πολύ κόσμο. Τα ίδια δεν συνέβησαν στην Γαλλία, στην Ιταλία, στις ΗΠΑ κλπ; Που είναι, έστω με τα ελλατώματα του, ο αριστερός λόγος του '60 και του '70; Τώρα Γκλυκσμάν, Μπερνάρ Ανρύ-Λεβύ και δε συμμαζεύεται και ο Κον-Μπετίτ στο ευρωκοινοβούλιο αγκαλιά με τον Φίσερ. Εμείς μια και "ανήκομεν εις την Δύσιν" ακολουθούμε, η γενιά του Πολυτεχνείου σε όλες τις διευθυντικές θέσεις του καπιταλισμού, και η Δαμανάκη με τον Ανδρουλάκη να χορεύουν χαρούμενα υπό τον Γιωργάκη.

Πως κατέληξα λοιπόν ότι "αυτό που περνιέται για αριστερή σκέψη σήμερα αποτελεί κλπ κλπ"; Ε, απλά κοίταξα γύρω μου.

(β) Γιατί κάτι τέτοιο να είναι προνόμιο δικό της και όχι κάθε σκέψης, ρωτάς. Προφανώς κάθε σκέψη, στο βαθμό που δεν πιστέυουμε στην απόλυτη αλήθεια, περιέχει ιδεολογήματα. Άλλες περισσότερο, άλλες λιγότερο. Ε, ο σύγχρονος προοδευτικός (αριστερός) λόγος απλά το έχει παραχέσει. Έχει χαθεί κάθε επαφή και με την παραδοσιακή αριστερή διαδικασία σκέψης αλλά και με την πραγματικότητα που αλλάζει εν τάχει γύρω μας. Το τάχα μου αριστερο ΑΚΕΛ το συζητάει με τους αμερικάνους και το σκέφτεται για το σχέδιο Αυνάν! Αναπαραγωγή του αποικιοκρατικού λόγου για το Ισλάμ και το πρόβλημα της Τρομοκρατίας. Αμάσητη χρησιμοποίηση στείρων αστικών ιδεολογημάτων: δημοκρατία των πολιτών, παγκοσμιοποίηση, νέα οικονομία, κλπ. Μπίστης και Ανρυ Λεβί.

(γ) Υπάρχει, αλλά που να την βρείς; Όταν μια επιφυλλίδα του Χαριτόπουλου θέτει πιο καίρια μια κατάσταση από 10 τάχα μου αριστερά βιβλία, υπάρχει πρόβλημα δεν νομίζεις; Ένα παράδειγμα: Που είναι η πολιτική ανάλυση του σχεδίου Αυνάν που το αποδομεί πλήρως; Ο "προοδευτικός" λόγος περιορίστηκε είτε στην -με τάχα μου διαφωνίες- αποδοχή του ως βάση συμφωνίας, είτε στην ενθουσιώδη προτροπή προς αυτό. Όταν οι αμερικάνοι μοίραζαν τις τύχες της Ελλάδας και της Κύπρου το '50 και το '60 η αριστερά είχε έναν κάποιο λόγο, δεν κατάγγειλε τον "στείρο ελληνικό εθνικισμό".

(δ) Ρωτάς: Αντιλαμβάνεσαι οποιαδήποτε προσέγγιση εμπεριέχει τέτοιες αναφορές ή είναι καρπός αυτής της παράδοσης (δηλ. το 90% των διανοητών παγκοσμίως) σαν μια τεράστια παράκρουση, μια μαζική τύφλωση;

90% των διανοητών παγκοσμίως; Βολικό ποσοστό, αφού μου επιτρέπει να επικαλεστώ τον περίφημο νόμο του Στάρτζεον: "90% of everything is crap". Ναι, το 90% των διανοητών παγκοσμίως είναι σε μαζική τύφλωση. Το '30 δεν ήταν το ίδιο ποσοστό (τσε βάλε) σε μαζική τύφλωση υπερ του Στάλιν; Τι'χες Γιάννη, τι'χα πάντα.

Δες εξάλλου τα διαμετρήματα των στοχαστών της αριστεράς σήμερα, όπου σημαντικά έργα θεωρούνται και συζητούνται οι ασημαντότητες του Μόμπιο και η "Αυτοκρατορία" του Νέγκρι (ένα έργο που συνεχίζει το ανδρουλακικό στοχασμό). Τα ίδια και χειρότερα στην Γαλλία, στις ΉΠΑ και αλλαχού.

Όσοι, πάλι, αναγνώστες δεν ορίζονται ως αριστεροί ή δεξιοί, όσοι δηλαδή δεν αισθάνονται ότι πρέπει να συστηθούν κάπως, δεν έχουν να διδαχθούν τίποτα από αυτούς τους διανοητές; Το βιβλίο του (αριστερού) Δημήτρη Χατζή «Το πρόσωπο του Νέου Ελληνισμού» που κυκλοφόρησε πρόσφατα, δεν έχει θέση στη βιβλιοθήκη μας δίπλα στο «αλφαβητάρι του Νεοέλληνα» ή οποιοδήποτε άλλο του Γιανναρά; Ένας άνθρωπος με ανησυχίες και προβληματισμούς όπως εσύ, θεωρείς ότι υπάρχουν περιοχές «κλειστές» στην ανάγνωση εκ των προτέρων; Δεν συνεχίζουμε να μαθαίνουμε σε όλη τη διάρκεια του βίου; Δεν υποβάλλουμε διαρκώς τα πιστεύω μας, τα έργα που μας συγκίνησαν ή μας καθόρισαν, στον διαρκή έλεγχο της εμπειρίας; Δεν κατεβάζεις από τη δισκοθήκη σου τακτικά δίσκους, διαπιστώνοντας τι άντεξε στο χρόνο και τι όχι;

Δεν διαφωνώ ως γενικές αρχές με όλα αυτά. (Το βιβλίο του Χατζή δεν το έχω, θα το αγοράσω συντόμως και θα γράψω πως το βρήκα).

Το γυρνάς όμως στους "διανοητές", ενώ η θέση μου ήταν για "αυτό που περνιέται για αριστερή σκέψη", έννοια γενικότερη. Στην Ελλάδα δεν έχουμε μεγάλη παράδοση ακαδημαϊκών διανοητών (οι μεγάλοι μας της αριστεράς -Αξελός, Καστοριάδης, Παπαϊωάννου, Πουλαντζάς, κλπ- ήταν επί το πλείστον ...γάλλοι. Στην Ελλάδα η πολιτική συζήτηση λαμβάνει χώρα στον τύπο, άντε και σε κάνα πάνελ, μόνο δευτερογενώς στο βιβλίο και στις έδρες. Αυτό που με ενδιαφέρει να πλήξω δεν είναι ο στοχασμός κάποιον διανοητών ο οποίος ενδέχεται να είναι έξοχος, αλλά "αυτό που περνιέται για αριστερή σκέψη" και αυτό που προβάλλεται ως τέτοιο στα ΜΜΕ, στις επιφυλλίδες, στο λόγο των κομμάτων, κλπ (εσχάτως και στα ιστολόγια).

O αντιφασισμός και ο αντικληρικαλισμός σαν δημόσια στάση γιατί είναι ετεροχρονισμένοι; Δεν υπάρχει ένα διαρκώς ογκούμενο κύμα επιστροφής (καθώς η μνήμη εξασθενεί και νέες γενιές έρχονται στο προσκήνιο) σε ένα ιδεατό «καθαρό» παρελθόν, απαλλαγμένο από όλες αυτές τις ανεπιθύμητες φυλές που κατακλύζουν τα οργανωμένα κράτη μας; Δεν είναι στα πάνω του σήμερα ένας λόγος που υπερασπίζεται τον εθνοφυλετισμό και την θρησκεία (ως συστατικά, πλην εξωτερικά στοιχεία ταυτότητας) σαν απάντηση στην επιθυμία της νεοτάξ να μας κάνει κιμά; Από εκεί θα έρθει η απάντηση στα πολύπλοκα προβλήματα της εποχής μας;

Ο κληρικαλισμός είναι ετεροχρονισμένος γιατί παρόλα τα βιώματα σου και την ωραία ιστορική αναδρομή που κάνεις, εδώ και 30 και πλέον χρόνια δεν είναι ο παπάς που κυκλοφορεί για να σε καρφώσει στο χωροφύλακα. Το έχει αναλάβει το Echelon, ο νόμος της Ε.Ε. για την απελευθέρωση των κρατικών παρακολουθήσεων, ο γενικευμένος φασισμός των ΜΜΕ με κάμερες και καταδίκες από παραθύρων κλπ. Όσο για τον αφορισμό και τις εκκλήσεις μεταστροφής των "συμμοριτών" αυτές σήμερα τις έχει αναλάβει "αυτό που περνιέται για αριστερή σκέψη". Ακόμα στον παπά-Μήτσο, τον βασιλοχουντικό παπά του χωριού σου έχεις μείνει;

Δεν συναντάμε στην ανώτερη ιεραρχία του κλήρου όσα ακριβώς κατήγγειλε και η «πάπισσα Ιωάννα» το 1866; Δεν εξεγείρεσαι καθημερινά με τον προτεσταντισμό και την ηθικολογία ενός (αρχιεπισκοπικού) λόγου εξουσίας που μας επιβάλλεται άνωθεν ως δήθεν ορθόδοξος; Δεν αισθάνεσαι να προσβάλλεται βάναυσα η πνευματικότητα και το ήθος Πεντζίκη (για παράδειγμα) στον σύγχρονο απλοποιητικό και ιδεολογικοποιημένο λόγο του μακαριότατου; Ζητάς από τους τυχαίους μελετητές της ορθόδοξης παράδοσης του τόπου να αντιληφθούν τον ριζοσπαστικό της χαρακτήρα και τις διαφορές του από την υπόλοιπη χριστιανική παράδοση, τη στιγμή που ο εκπρόσωποι της δικής μας παράδοσης φροντίζουν να τη θάψουν καθημερινά κάτω από τόνους στρεβλών κηρυγμάτων; Αρκούν τα πέντε-έξι βιβλία-μελέτες που αφορούν μια άλλη ανάγνωση και «εκδοχή» αυτού του παρελθόντος μας για να «καθαρίσουν» και να προσδώσουν νέο περιεχόμενο σε όσα το συλλογικό ασυνείδητο (για να γίνω μονδέρνος) έχει προσλάβει ως σύγχρονο «πρόσωπο» της εκκλησίας; Τέλος, δεν πρέπει η σύγχρονη δημοκρατία να προστατευτεί με το μοναδικό όπλο που διαθέτει, τη διάχυση της γνώσης προς κάθε κατεύθυνση;

Ο λόγος του αρχιεπισκόπου είναι συχνά επιπόλαιος και πρόχειρος. Όμως ο λόγος που καταγγέλεται μανιωδώς είναι άλλος, όχι ο προτεσταντισμός του. Είναι ακριβώς επειδή αρνείται την προτεσταντική μετατροπή την θρησκείας σε εσωτερικό ζήτημα ατομικής σχέσης με το θεό, όπως και επειδή εκφράζει μαζικά μια μερίδα της κοινωνίας η οποία είχε ελάχιστη φωνή στο δημόσιο λόγο. "Λόγος εξουσίας", τον χαρακτηρίζεις, αλλά καλώς ή κακώς είναι πάντως λόγος ενάντια στην εξουσία, δηλαδή στο σημερινό σύστημα. Ποιοί τον καταγγέλουν άλλωστε; Όλοι οι επιφυλλιδογράφοι και οι ντενεκέδες σκέψης (θινκ τανκς) του συστήματος, από τον Μπίστη μέχρι τον Πρετεντέρη. Κόπτονται ξαφνικά όλοι αυτοί για την ...ορθόδοξη πνευματικότητα; (Να προσθέσω ότι ο όρος πνευματικότητα είναι λίγο επισφαλής δίπλα στο ορθόδοξη, γιατί δίνει γκουρουδίστικη εικόνα η οποία δεν ταιριάζει. Παρόλα αυτά τον ανέχομαι προσωρινά). Εκτός αν η εξουσία την οποία αναφέρεις πως της οποίας λογο αποτελεί ο Χριστόδουλας είναι η επικείμενη ...βασιλοχουντική κυβέρνηση την οποία τάχα οραματίζεται. Δηλαδή παραμύθια για μικρά παιδιά.

Ας μείνω λίγο σ’ αυτό. Μιλάς για «ακροδεξιές παρανυχίδες» που αποσπούν το ενδιαφέρον της σύγχρονης ετεροβαρούς (νεοταξικής) σκέψης. Πώς και γιατί τοποθετείς τα πράγματα σε μια αόρατη ζυγαριά, όπου, από τη μία ζυγίζεται το σύμπαν της σύγχρονης ζωής (από τη ρύπανση του περιβάλλοντος, τα όπλα, τις κάμερες και το φενγκ σούι) και από την άλλη οι αδύναμοι Καρατζαφέρηδες και Χριστόδουλοι του κόσμου τούτου; Οι Λεπενίσκοι, δηλαδή, ως μικρότερα ψάρια που πλέουν στους ωκεανούς της παγκοσμιοποίησης, δεν πρέπει να σχολιαστούν και να καταγγελθούν; Τα μεγάλα φαινόμενα δεν ήταν κάποτε μικρά; Και όποιος εν πάση περιπτώσει τα καταγγέλει, αυτομάτως υπερασπίζεται τις κάμερες και τα όπλα; Μήπως η πόλωση αυτή είναι τεχνητή;

Οι Λεπενίσκοι, λες, ως μικρότερα ψάρια δεν αξίζει και αυτοί να καταγγελθούν; Θα στο θέσω Φαρμακικά:

Πως να στο πώ; Αξίζει να πολεμάς για την κατάργησι των ατομικών βομβών. κι ας μην καταργηθούν μαζί τους και τα δόρατα. Κι ας είναι όπλα κι αυτά.

Κι από την άλλη, αν κάθε φορά που οι περιστάσεις μας καλούν σε κίνησι για την κατάργησι των ατομικών βομβών, εμείς θέτουμε σαν προυπόθεσι την ταυτόχρονη κατάργησι των τόξων, επειδή κι αυτά όπλα είναι, ε τότε σα να μαστε βαλτοί.

Το όλα ή τίποτα, ισχύει μόνο στον έρωτα.

Πως και γιατί, ρωτάς, τοποθετώ τα πράγματα σε μια αόρατη ζυγαριά. Μα αυτός δεν είναι ο ρόλος της πόλιτικής ανάλυσης; Αυτός δεν είναι ο ρόλος της σκέψεως; Αυτός δεν είναι ο ρόλος της κριτικής, να κρίνει, να διακρίνει και να αντιληφθεί τις ισορροπίες, την σχετική σημασία, την τρέχουσα κατάσταση;

Ρωτάς: "Τα μεγάλα φαινόμενα δεν ήταν κάποτε μικρά; Και όποιος εν πάση περιπτώσει τα καταγγέλει, αυτομάτως υπερασπίζεται τις κάμερες και τα όπλα;".

Τα μεγάλα φαινόμενα ήταν όντως κάποτε μικρά. Ισχύει όμως και το αντίθετο: μεγάλα φαινόμενα κατέληξαν κάποτε μικρά. Ο Ναπολέοντας ο Μέγας ξέπεσε στο ανιψάκι του της 18ης Μπρυμαίρ. Αυτή είναι η περίπτωση του φασισμού. Ο Χίτλερ κατέληξε Καρατζαφέρης. Η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα, δεν μας λέει ο Μαρξ; Για να το πω απλούστερα: η Ιστορία, η εποχή μας, έχει καταλήξει και επιβάλλει άλλες μορφές ολοκλήρωσης. Ο φασισμός δοκιμάστηκε και πετάχθηκε. Το σημερινό καπιταλιστικό σύστημα (η νεοτάξ που λέω και εγώ) έχει μάθει ένα σωρό κόλπα από αυτόν, και τα εφαρμόζει τέλεια. Πρόσθεσε, δε, πολλά δικά του. Οι Καρατζαφέρηδες είναι το ακροδεξιό αντίστοιχο του κόμματος του Ολυμπισμού ή του Λεβέντη. Είναι δε κατασκευασμένοι (με αβάντες, χρηματοδοτήσεις και με πληρωμένα δημοσιεύματα) από το ΠΑΣΟΚ για να τσιμπήσει κόσμο από την Νέα Δημοκρατία. Όπως ο Λεπένης είναι κατασκεύασμα του σοσσιαλιστή Μιτεράν για αντίστοιχους λόγους.

Όποιος παρουσιάζεται ως αριστερός, προοδευτικός κλπ. και καταγγέλει επί μήνες τον αρχιεπίσκοπο, το θέμα με τις ταυτότητες, τον Καρατζαφέρη ενώ ταυτόχρονα δεν λέει κουβέντα ή αφιερώνει το 1% του λόγου του πχ. στην πρόσφατη απόφαση της Ε.Ε περί νομιμοποίησης της παρακολούθησης των συνδιαλέξεων των πολιτών είναι είτε βαλτός, είτε μονομανής, είτε ηλίθιος. Απλά πράγματα. Και ο προοδευτικός λόγος στην Ελλάδα αυτό κάνει, εκεί κατέληξε.

Μιλάς για «εντόπια πραγματικότητα» που κατ’ αυτόν τον τρόπο αγνοείται. Νομίζω πως συμβαίνει το αντίθετο. Όταν παραθέτω αποσπάσματα των λόγων του αρχιεπισκόπου το κάνω γιατί η πραγματικότητα που ζω είναι ακριβώς αυτή. Στην Ελλάδα μεγαλώσαμε και ξέρουμε πολύ καλά, είτε από πρώτο χέρι είτε από δεύτερο, την ταραγμένη ιστορία της. Μεγάλωνα σαν παιδί με το φαντάρο (και το πουλί) διαρκώς μπροστά μου. Στο χωριό μού καθόρισαν με ποια παιδιά έπρεπε να κάνω παρέα και ποια να αποφεύγω επειδή είχαν τη ρετσινιά των αριστερών γονέων. Κάναμε γυμναστικές επιδείξεις προς τιμή των συνταγματαρχών. Ο πατέρας μου δίπλωνε την εφημερίδα- οι άνθρωποι συνεχίζουν και σήμερα στα χωριά να τη διπλώνουν από μια αόρατη απειλή. Οι περιπτεράδες δήλωναν στις αρχές ποιοι είναι πατριώτες και ποιοι όχι. Κόσμος και ντουνιάς εστάλη σε διακοπές διαρκείας για τις ανεπιθύμητες και αντεθνικές του ιδέες. Η εφηβική αντίδρασή μου σ’ αυτά δεν ήταν «αριστερή» αλλά ενστικτώδης. Κάπως έτσι συνέβη σε όλους αυτούς τους φίλους που στην πορεία συναντηθήκαμε και συνεχίζουμε να συμπλέουμε, χωρίς κανείς μας να ισχυρίζεται ότι είναι αριστερός.

Αυτό λέω και εγώ. Ό,τι ο προοδευτικός λόγος στην Ελλάδα σήμερα χρωστάει περισσότερα σε μια αναχρονιστική "ενστικτώδη εφηβική αντίδραση" παρά σε συνειδητή, καίρια, σύγχρονη ανάλυση της πολιτικής και πολιτιστικής κατάστασης. Είπες για το φαντάρο και το πουλί. Όπως ίσως ξέρεις είμαι φαντάρος αυτό τον καιρό. Το πρωί, μετά από έξοδο επέστρεψα με τα πολιτικά μου, όπως γίνεται. Ε, αυτό που φορούσα ήταν ένα κόκκινο t-shirt με τον Τσέ. Ουδείς σχολίασε ο,τιδήποτε. Αυτό αναφορικά με τα χωριά (ποιά είναι αυτά) που ακόμα ..."διπλώνουν την εφημερίδα". Εδώ ο μέγιστος αριθμός των στρογγυλοκαθισμένων σε θέσεις του συστήματος, διοίκηση υπουργείων, μμε, οργανισμούς, κλπ δηλώνουν αριστεροί και προέρχονται από κόβες του '70 ή το "σοσσιαλιστικό" ΠΑΣΟΚ, ενώ η δεξιά δηλώνει πλέον Κέντρο, είναι δυνατόν να μένουμε σε μνήμες χούντας και να θεωρούμε πως έτσι δεν αγνοούμε την "εντόπια πραγματικότητα";! Δηλαδή στην ανάλυση σου της ελληνικής πραγματικότητας μεθαύριο έρχεται νέα χούντα με τον Χριστόδουλο οργανικό της διανοούμενο; Γιατί όχι και ο Μαρκεζίνης τότε!

Μοιραζόμαστε πάντως μια βασική αρχή, αν και κάπως ασυνείδητη. Πως στη ζωή, ό,τι μας χειραφετεί είναι για καλό μας.

Μ’ αυτή την έννοια, η «αυτοπραγμάτωση» που σημειώνεις πιο κάτω, όχι μόνο δεν είναι προς αποφυγήν αλλά οφείλει να αποτελεί πάγιο αίτημα όλων μας. Δεν βλέπω τίποτα ναρκισσιστικό σ’ αυτό. Η καταπίεση δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος γιατί οδηγεί σε συμπλεγματικές συμπεριφορές και απωθημένα. Δεν αναφέρομαι στον «πόνο» που είναι συστατικό στοιχείο της ζωής και το οποίο μπορεί να αξιοποιηθεί θετικά- μιλάω για τον έξωθεν κοινωνικό καταναγκασμό και την ασφυκτική πίεση που δεχόμαστε παιδιόθεν. Όλη η ροκ κουλτούρα πάνω σ’ αυτή την οπτική είναι στηριγμένη.

Είναι όντως ό,τι μας χειραφετεί για καλό μας; Εξαρτάται τι μας χειραφετεί και από τι. Ο έρωτας για παράδειγμα δεν είναι χειραφέτηση. Είναι υπακοή στον άλλον. Και όμως, ο έρωτας είναι "για καλό μας". Αντίστοιχα, αυτό που περνιέται για χειραφέτηση μπορεί να είναι μπλέξιμο σε μια βαθύτερη και χειρότερη δουλεία. Να, δες πως ο διαφωτισμός κατέληξε στο Άουσβιτς στην "Διαλεκτική του Διαφωτισμού" και πολλαπλώς αλλαχού. Δες τι καρπούς έδρεψε ο ναζισμός, η ιδέα που είχαν για την σωτηρία οι γερμανοί του ΄30. Δες πως κατέληξε ο κομμουνισμός στο "Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ". "Ό,τι μας χειραφετεί"; Ίσως. Αρκεί να είναι όντως τέτοιο. Εδώ είναι όλο το παιχνίδι.

Η αυτοπραγμάτωση που λες είναι μια παραξηγημένη έννοια, και το παράδειγμα που δίνεις είναι ενδεικτικό: η ροκ κουλτούρα. Το ροκ δεν είναι επαναστατικό καθεαυτό: ήταν απλώς ο φορέας της ανόδου της νεολαίας, ανάμεσα στα άλλα ως αγοραστική δύναμη στον μεταπολεμικό κόσμο. Η αυτοπραγμάτωση του ροκ ήταν εν μέρει η αναζήτηση της κατανάλωσης, της ατομικής ταυτότητας, και ενίοτε της αυτοκαταστροφής στην πορεία για την "ολοκλήρωση" η οποία θα έρχονταν με ένα τριπάκι ή ένα σόλο. Το βιβλίο "Φόβος και Παράνοια στο Λας Βέγκας" δίνει μια καλή εικόνα για τις ελπίδες και την πραγματικότητα της "επανάστασης" που αποτέλεσε το ροκ το '60. Όσο για την αυτοπραγμάτωση πήρε την τελική της εικόνα στα '70s. "Κάντε χώρο, είμαι ο πρώτος, ο νικητής τα παίρνει όλα". Η γεννιά του '60 κυβερνά άλλωστε τον κόσμο από το '80 και είδαμε τα χαϊρια της.

Εντωμεταξύ, ορίστε τι είδους σχέση με τη μουσική εξάλειψε το ροκ και η μουσική βιομηχανία έκτοτε:

Όταν γεννήθηκε οι άνθρωποι άκουγαν μια μουσική που δεν την έπαιζε ποτέ το ραδιόφωνο. (...) Τι ήταν αυτή η μουσική, από που είχε ξεφυτρώσει αυτό το συγκρότημα, πως ήταν δυνατό να ακούνε μουσική όλοι μαζί, νέοι, γέροι και παιδιά, να τρώνε και να πίνουν όλοι μαζί, να σηκώνονται όλοι μαζί και να χορεύουν;

Από κάπου έρχονταν αυτή η παράνομη μουσική που δεν την έπαιζε ποτέ το ραδιόφωνο. Έμοιαζε να κρύβεται, να παίρνει χίλιες προφυλάξεις, να κυκλοφορεί από μυστικά μονοπάτια στα βουνά και να διασχίζει μεταμφιεσμένη τις πόλεις. Δεν είχαν ακούσει ποτέ αυτά τα τραγούδια κι όμως τα ήξεραν, μόλις άνοιγε το στόμα της η τραγουδίστρια συμπλήρωναν από μέσα τους τα λόγια χωρίς να τα έχουν ακούσει ποτέ στο ραδιόφωνο. (...)

Χρ. Βακαλόπουλος, Η Γραμμή του Ορίζοντος

Αυτά.

Για τις ενστάσεις, τα λέμε στο σχόλια.