Πριν και μετά τη φωτιά...

Ενας μπάτσος δολοφόνησε ένα παιδάκι, εν ψυχρώ, χωρίς λόγο - όπως λένε οι αυτόπτες μάρτυρες. Να πω την αλήθεια - λυπάμαι το παιδί, πιό πολύ την μάννα του - γιατί αυτό το πένθος δεν γιατρεύεται - αλλά δεκάρα δεν δίνω για τις αντιδράσεις. Το ξέρω, αιτία δεν είναι μόνο η δολοφονία - είναι και η φτώχεια, η μιζέρια, η καταπίεσι - η αβεβαιότητα - αφού ελπίδα δεν υπάρχει, ούτε φως αναμμένο.

Δεν δίνω δεκάρα - γιατί έχουνε καπελώσει κάθε αντίδρασι - οι μπαχαλοαυτόνομοι, οι σπαζωβιτρινάκηδες, οι καιωσκουπιδοντενεκεδάκηδες - δηλαδή - ο ψυχικός βρασμός και η εκτόνωσι. Τίποτα χρήσιμο δεν βγαίνει από αυτές τις αντιδράσεις - κανένα πολιτικό συμπέρασμα. Από τις πανελλαδικές φωτιές καμία ελπίδα δεν θα γεννηθή - ούτε η αρχή μιας ελπίδας.

Φυσικά - δεν κατηγορώ τους εμπρηστές - δεν φταίνε αυτοί - τι άλλο να κάνουνε; Να κάτσουνε σπίτι τους να δούνε τηλεόρασι; Λυπάμαι - που ο στρατός της ελπίδας κατάντησε ασκέρι - που δεν υπάρχει σχέδιο - ούτε οργάνωσι - ούτε τρόπος - ούτε μέθοδος - ούτε μέλλον. Μόνο εκτόνωσι.

Στην Γαλλία οι φωτιές ήταν 100 φορές μεγαλύτερες. Και τι έγινε; Τίποτα. Βγήκε ο Θεσσαλονικιός.

***

Οι μπαχαλάκηδες έδωσαν τον τρόπο. Το φαινόμενο αναπαράγεται από το 74. Τα ματ - μολότωφ, κάψιμο των ίδιων πάντα μαγαζιών (τα γνωρίζουνε οι ασφαλιστικές εταιρείες και τους έχουνε ανεβάσει τα ασφάλιστρα) - πολυτεχνείο - συζήτησι για το άσυλο και - επιστροφή στο σπίτι. Κάθε χρόνο, τα ίδια και τα ίδια, χωρίς καμία αλλαγή - ένα επαναλαμβανόμενο καιρικό φαινόμενο. Ούτε μεγαλώνει, ούτε μικραίνει. Πολιτικά αδιάφορο - χρήσιμο στο κράτος όσο και η αστυνομία.

***

Είναι ανάγκη κάθε εκδήλωσι αντίστασις να θυμίζη αστυνομικό ρεπορτάζ;

Τι παρακμή είναι αυτή, πόσο μεγάλη η αφασία!

H αντιαστυνομική υστερία —έτσι την ονομάζω— είναι σκέτη προπαγάνδα αποπροσανατολισμού. Παραστόχευσις.

Να σας δείξω ένα εκατομμύριο καταγγελίες κατά της αστυνομικής βίας και για όλα τα θέματα. Για τα σπουδαία τίποτα —λέξι.

Παράδειγμα η παρούσα εξέγερσι. Ο κακός μπάτσος —μέλος της Χρυσής Αυγής— το αστυνομοκρατούμενο κράτος της Δεξιάς - η συμφορά του εθνικισμού - και άλλα παρόμοια εξωφρενικά. Θα περίμενε κανείς ένα —έστω μικρού βαθμού— ξεχώρισμα της ήρας απο το στάρι, μία ελαφρά έστω αποκατάστασι των λέξεων και των νοημάτων, μία μικρή αποκάλυψι του σημαντικού εις βάρος του ασήμαντου —μία μικρή ελάχιστη εφεύρεσι κάτι ωραίου. Αντ’ αυτών, πόλεμος κατά των φαντασμάτων.

Η αιτία της εξέγερσις;  H μπουρδελοκόλασι —σε αυτό νομίζω όλοι συμφωνούμε. Ενα κοινό αίσθημα, αυτό το μπουρδέλο της διαφθοράς, της αναξιότητας, που δεν έχει κανένα περιεχόμενο και κανένα νόημα —τίποτα να υπερασπίση ή να υπαρασπισθή— δολοφονεί ένα άσχετο και αθώο παιδί! Ο απολύτως αναίτιος θάνατος. Η εξέγερσι —πριν απ όλα εναντίον του θανάτου— μεταφυσική και υπέροχη. Με σύμβολο το χριστουγιεννιάτικο δένδρο των εμπόρων —που η φωτιά το μεταμόρφωσε σε δένδρο της ζωής, όπως το Υγκντρασίλ των Βορείων.

Ακόμα μιά χαμένη ευκαιρία. Να ρίξετε μολότωφ στην ρηχότητά μας, την τεμπελιά μας, την μαλακία μας —τα θέλουμε όλα εύκολα στο πιάτο—, την βαρβαρότητά μας και την προπαγάνδα που οδηγεί την φωτιά στο κενό —και την οποία εν πολλοίς εμείς αναπαράγουμε.

***

Oτι είναι όλοι οι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι αυτό είναι και οι μπάτσοι. Δεν ξεφεύγουνε από τον γενικό κανόνα. Ούτε έχουμε καμιά ιδιαιτέρως καταπιεστική εξουσία - σαν αυτές της δυτικής Ευρώπης ώστε να χρειάζεται μία σκληρή αστυνομία για να την προστατεύση —ούτε οι Έλληνες είναι σε καθεστώς μόνιμης επανάστασις. Αεριτζίδικα όλα, ελαφρά και ανεμόδερτα. Που να δείτε την Γαλλική, την Αγγλική ή την Γερμανική αστυνομία. Η δική μας όπως ξέρετε βρίσκεται τα τελευταία 30 χρόνια σε λευκή απεργία.

Αλλά το κυριότερο. Ζούμε σε χρόνους πρωτοφανούς παρακμής. Η απουσία της σκέψις, της κρίσις, της σοβαρής ανάλυσις των γεγονότων και των καταστάσεων - οδηγεί ένα τμήμα της αριστεράς σε πόλεμο κατά της αστυνομίας. Δεν ξέρουνε τι τους γίνεται, δεν ξέρουνε τι συμβαινει, δεν έχουνε να προτείνουνε τίποτα —και να η αστυνομία, η εύκολη λύσι. Είναι τόσο γελοία η κατάστασι που ακόμα και στις πορείες για το συνταξιοδοτικό, για την ανεργία του Σκαραμαγκά, για εμπριμέ περίπτερα —πάντα και παντού— όλοι πρώτα καταγγέλουνε την αστυνομία και εκφυλίζουνε κάθε συζήτησι σε συζήτησι για την αστυνομική βία. Αυτή είναι η μόνη πολιτική πράξι όλης της ανίκανης αριστεράς. Η σύγκρουσι με την αστυνομία.

Αυτή η παρακμιακή κατάστασι της αλογίας και στην παρούσα εξέγερσι.

Ενα σκιάχτρο που εντέλει το χρησιμοποιούνε και οι άλλοι εντέχως. Η αστυνομία, η Χρυσή Αυγή και κουρουφέξαλα. Απολύτως ψευδής εικόνα.

***

Μία εξέγερσι που αν είχε μέσα της κάτι - αυτό κρύβεται και χάνεται με τα αντι/αστυνομικά συνθήματα αποκλειστικώς και την μπουρδολογία περί φασισμού και φασιστικής αστυνομίας. Ο φασισμός είναι πολιτική επιλογή του κεφαλαίου  και το κεφάλαιο σήμερα είναι κοσμοπολίτικο και παγκοσμιοποιημένο —ευνοεί την μετανάστευσι και τον πολυπολιτισμό.

Αστειεύεστε; Φασισμός χωρίς Κρούπ δεν γίνεται. Φασιστάκια υπάρχουνε ασφαλώς —μία αμελητέα ποσότητα—χωρίς πολιτική έκφρασι και με το ίδιο ειδικό βάρος που έχουνε οι αρχαιολάτρες.

Δεν είμαστε στον Δεκέμβρη του ‘40 αλλά στον Δεκέμβρη του 2008.

***

Η μεταμαρξιστική μεταναρχική σύγχρονη αφασία - η ελευθερία σε ένα μπουκάλι με βενζίνη.

Τίποτα θετικό δεν έχει μία εξέγερσι - και τίποτα θετικό οι καταστροφές που προκαλεί. Τίποτα για όλους και τίποτα για τον καθένα —μόνο οργή και απελπισία. Η δικαία αιτία δεν δικαιώνει την πράξι («την έσφαξα γιατί την αγαπούσα»). Οσοι εκπαιδεύουνε την νεολαία στην εξέγερσι, τα κτήνη του μέλλοντος εκπαιδεύουνε. «Μάθημα 1ο. Εφοδος των μαθητών στα τμήματα» —κατά το φασιστικό πρωτοσέλιδο της Ελευθεροτυπίας. Αυτοί οι μαθητές είναι οι αυριανοί μπάτσοι.

Κάθε εξέγερσι είναι ένας αγώνας προς την αυτογνωσία. Κάθε εξέγερσι είναι η αγωνία της ενότητος των διεστώτων —των θραυσμάτων ενός κατακερματισμένου κόσμου. Κάθε εξέγερσι είναι μία επανα/εφεύρεσι του κόσμου. Και της γλώσσας. Κάθε εξέγερσι μαθαίνει. Ξεχωρίζει αυτό που έχει ουσία από εκείνο που δεν έχει, το σπουδαίο από το ασήμαντο, την αλήθεια από το ψεύδος. Κάθε εξέγερσι ζητά τον Λόγο της —την κατάργησι της οργής και της απελπισίας, την υπέρβασι της αιτίας που την πυροδότησε.

Χωρίς αυτά —χωρίς την ανακάλυψί τους— η εξέγερσι είναι μόνο σκοτάδι.

***

Η εξέγερσι είναι αναπόφευκτη —όχι μόνο εδώ αλλά παντού σε όλη την Ευρώπη - και την πυροδοτεί πράγματι ο ζόφος της οικονομικής και πολιτικής ζωής. Προηγούνται οι νέοι —γιατί είναι οι μόνοι που μένουνε έξω από την συμβιβαστική διαφθορά που καλλιεργεί η ανάγκη.

Ορισμένοι ισχυρίζονται ότι στόχος της εξέγερσις είναι η εκδίκησι —το τυφλό μίσος για έναν κόσμο και μία χώρα που ζει στο σκοτάδι. Συμπληρώνουνε δε ότι αυτός είναι ο νόμος των εξεγέρσεων, και ότι υπό τις παρούσες συνθήκες ΔΕΝ μπορεί να γίνη τίποτα άλλο και αλλοιώς.

Ολες οι δυνάμεις της συντήρησις έχουνε ενεργοποιήσει όλους τους κατασταλτικούς μηχανισμούς τους, ώστε πράγματι να πιστέψουμε ότι στόχος είναι η εκδίκησι —και ότι τίποτα άλλο δεν γίνεται.

Μπορώ αν θέλετε να τους ονομάσω αυτούς τους μηχανισμούς. Είναι κυρίαρχοι στην παρούσα εξέγερσι —την κατευθύνουνε και την καθοδηγούνε— ώστε να μείνη αυτό που είναι. Τυφλή.

***

Η αυτοκρατορία κυριαρχεί με το πνευματικό περιεχόμενο και τα ιδεολογήματα που τις προσφέρουνε οι πρώην κουμμουνιστές, οι πρώην τροτσκιστές, τα παιδιά των εξεγέρσεων και των κινημάτων της δεκαετίας του 60. οι εξεγερθέντες του Μαη του 68, τα παιδιά του Πολυτεχνείου. Και εκείνες οι εξεγέρσεις του παρελθόντος ήταν απείρως μαζικότερες και πλουσιότερες από την σημερινή «τυφλή» εξέγερσι, όπως την ονομάζουν.

Τυφλή γιατί της βγάλανε τα μάτια.

***

Οι περισσότεροι μένουνε στην μορφή. Επίσης προβάλουνε τα εσωτερικά δικά τους επί των γεγονότων. Μεταφέρουν εικόνες που έζηαν σαν μία άλλη τηλεόρασι. Οι εικόνες αυτές είναι τόσο παραπλανητικές —όσο και οι εικόνες των τηλεοπτικών δελτίων ειδήσεων. Από όλες λείπει το νόημα της εξέγερσις, το ιδιαίτερο νόημα που αποκαλύπτει και ερμηνεύει τα γεγονότα.

Προσωπικώς απεχθάνομαι κάθε εξουσία ανθρώπου από άνθρωπο που δεν έχει παραχωρηθεί οικοιοθελώς και στην βάσι της αγάπης —σκέτο το οικοιοθελώς δεν φτάνει. Πώς μπορώ να συμμετέχω έστω με την ψυχή μου σε κάτι όταν δεν γνωρίζω τις αιτίες και τους στόχους του; Οσοι τρέχουνε με τα μολότωφ στα χέρια και δεν ξέρουνε γιατί το κάνουνε δεν είναι ελεύθεροι, είναι εξουσιαζόμενοι, και στην περίπτωσι του περιπτερά που του σπάσανε το περίπτερο εξουσιαστές.

Οι αληθινοί αναρχικοί πυρπολούνται από την αγάπη για τον συνάνθρωπο —δεν πυρπολούνε ξένα αυτοκίνητα. Αν θέλουνε φωτιά βάζουνε στο δικό τους αυτοκίνητο πρώτα.

Δεν καταδικάζω την εξέγερσι —άλλο λέγω. Αναζητώ το νόημά της, τις ειδικές αιτίες και τους στόχους της, τους αναφερόμενους στον Δεκέμβρη του 2008 —όχι στην στάσι του Νίκα.

Θυμάμαι τις πάνδημες λαϊκές εξεγέρσεις των γυναικών στην Χιλή κατά της κυβερνήσεως του Αλλιέντε. Χιλιάδες στους δρόμους —με τους άδειους τετζερέδες— και ήσαν αυτές οι λαϊκές εξεγέρσεις που προετοίμασαν το πραξικόπημα.

Θυμάμαι το πλήθος των κτηνωδών βαρβάρων, των βιαστών, των πλιατσικολόγων και μαχαιροβγαλτών που υπό την ηγεσία του Σπάρτακου εξέφρασαν μία βαθειά ανθρώπινη συνθήκη που η υπόλοιπη ανθρωπότητα —στην οποία περιλαμβάνεται ακόμα και ο Αριστοτέλης— κατάλαβε μετά από αιώνες.

Και καταλήγω. Η μορφή δεν καθορίζει το περιεχόμενο. Η εικόνα δεν περιέχει το νόημά της. Τι συνέβει ακριβώς στην Ελλάδα τον Δεκέμβρη του 2008; Ξερει κανένας να μου πη ή δεν ξέρει;

***

Η εξέγερσι δεν ήταν τίποτα. Ούτε καλή, ούτε κακή. Οταν ήμουν μικρός έφιαχνα έναν κρατήρα λάσπης και τον γέμιζα νερό. Υστερα παρακολουθούσα καθώς τα πιό αδύνατα σημεία των τοιχωμάτων υποχωρούσαν και κατέρρεαν —και το νερό κυλούσε ελεύθερο. Καμμιά φορά το οδηγούσα εγώ. Ανοιγα με τα δάχτυλα μιά τρύπα στον κρατήρα κι οδηγούσα το νερό εκεί που ήθελα. Η εξέγερσι είναι αυτό που θα γίνη —ή που θα μπορούσε να γίνη. Αλλά δεν εγινε. Κανείς δεν έσκαψε το αυλάκι.

Τώρα το σκάβουνε οι απατεώνες —οι νεοταξίτες, οι Ιοί και οι μελλοντικοί υπουργοί του πασοκοσύριζα. Αυτό θα γίνη η εξέγερσι.Α. Φαρμάκης