Στοιχειώδες, αγαπητέ Ουώτσον

Γράφει ο J95, σε απομίμηση πολιτικού σχολίου:

Διαβάσατε υποθέτω το σχετικό post της Μάγιας της Μέλισσας, όπως προέκυψε από το χαλασμένο τηλέφωνο των ελληνικών ΜΜΕ.

Χα χα... "Μάγια η Μέλισσα"! Ανάμνησες δημοτικού σχολείου στα ιστολόγια...

Εν ολίγοις, η Γαλλία είναι ένα χουντοκράτος όπου λογοκρίνονται μικροί και τριανταφυλλένιοι καλλιτέχνες μόνο και μόνο επειδή πήγαν στην κηδεία του Μιλόσεβιτς. Οργή, θλίψη, κάτω ο δυτικός πολιτισμός, κλαψ κλαψ και τρία πουλάκια κάθονταν.

Πράγμα το οποίο δεν αληθεύει, αφού ο J μας απειλεί ότι πρόκειται "truth/2 = lie" και προτείνει "Διαβάστε τώρα και την υπόλοιπη αλήθεια". Ας την διαβάσουμε:

Στις 6 Απριλίου 2006, δημοσιεύτηκε στον Nouvel Observateur αυτό το άρθρο, σύμφωνα με το οποίο ο Peter Handke όχι απλά πήγε στην κηδεία του Μιλόσεβιτς, αλλά κόντεψε -για να το πούμε απλά- να χύσει στην ανάμνηση του Μιλόσεβιτς και των ηρωϊκών πεπραγμένων του σερβικού λαού στη Σρεμπρένιτσα και αλλού, για τα οποία άλλωστε πεπραγμένα δεν δικαιολογείται να τους την πει κανείς, μια και υπέφεραν όσο λίγοι στο Β’ Παγκόσμιο(!).

Ο διευθυντής της Comédie française διάβασε το παραπάνω άρθρο και έφριξε με τα υποτιθέμενα καμώματα του Handke, όπως θα έκανε κάθε φυσιολογικός άνθρωπος εκτός από τους γνωστούς ανώμαλους του Ελλάς-Σερβία-Ορθοδοξία. Και αποφάσισε ότι δε θέλει να έχει καμία σχέση με τέτοιους αληταράδες, οπότε ακύρωσε το έργο του Handke που θα ανέβαινε τον επόμενο Ιανουάριο.

Ωστόσο το άρθρο ήταν γεμάτο ανακρίβειες, ίσως και εσκεμμένα ψέματα. Ο Handke απλά πήγε στην κηδεία και δήλωσε ότι ο Μιλόσεβιτς “ήταν ένας άνθρωπος που υπερασπίστηκε το λαό του”. Μαλακία μεν, όχι ιδιαίτερα ανωμαλιάρικο δε. Η απάντηση του Handke, συνοδευόμενη από τη συγνώμη του Nouvel Observateur δημοσιεύθηκε πριν λίγες μέρες, δηλαδή αφού είχε γίνει το κακό.

Κατά τη γνώμη μου ο διευθυντής της Comédie française είναι ένοχος βλακείας και θυμικής σκέψης (αμφότερα αναμενόμενα όταν δίνουμε εξουσία σε ευαίσθητους καλλιτεχνικούς τύπους). Έπρεπε τουλάχιστον να είχε ρωτήσει τον Handke τι διάολο ευσταθεί από το δημοσίευμα πριν το υιοθετήσει πλήρως[*].

Θα μου πείτε εδώ δεν το έκαναν οι εγχώριοι υπερασπιστές του Handke, από τους οποίους, ειρήσθω εν παρόδω, μια και πρόκειται για άτομα πρόθυμα να θεωρήσουν μια Σρεμπρένιτσα “λεπτομέρεια”, θα ανέμενε κανείς λίγο γερότερο στομάχι και να μην κάνουν την τρίχα τριχιά (άλλο “τρώω πόρτα από ένα (1) θέατρο επειδή τους τη σπάει η φάτσα μου”, άλλο “διώκομαι”). Συμφωνώ πως αυτή η καλλιτεχνοευαίσθητη μαλακοσκέψη σε πολιτικά/πρακτικά ζητήματα backfires more often than not, που είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο τη σιχαίνομαι ένθεν κακείθεν.

Ακούω απόψεις. Ήταν η πρώτη φορά που διάβασα τόσο πολλά γαλλικά εδώ και χρόνια και υπάρχει μια μικρή περίπτωση να έχω καταλάβει κάτι λάθος.

Υπάρχει ποτέ τέτοια περίπτωση; Θα είναι ασφαλώς "μικρή". Και σίγουρα θα φταίνε τα γαλλικά. Επειδή όμως έχουμε φτάσει στον βαθμό μηδέν πολιτικής σκέψης, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Λαμβάνει χώρα η λογοκρισία ενός θεατρικού έργου με βάση το φρόνημα του συγγραφέα. Ωραία μέχρι εδώ.

Θεωρούμε λοιπόν τον διευθυντή της Comédie française που το έκοψε "ηλίθιο, ένοχο βλακείας και θυμικής σκέψης" και άλλους τέτοιους ...πολιτικούς χαρακτηρισμούς.

Είμαστε έτοιμοι να θεωρήσουμε τις πράξεις ενός δημοσίου προσώπου, και δη σε γερή θέση "προσωπική ηλιθιότητα" (όπως στις αμερικάνικες ταινίες όπου για την διαφθορά φταίνε πάντα κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα, ποτέ το σύστημα).

Η μόνη έννοια της ηλιθιότητας που έχει νόημα εδώ είναι προφανώς όχι πως ο άνθρωπος έχει παθολογικό έλλειμα ευφυίας, αλλά ότι είναι βιαστικός στις αποφάσεις του, δεν ήξερε να χειριστεί πολιτικώς σωστά την κατάσταση, κλπ. Στο κάτω κάτω δεν μιλάμε για έναν γραφικό καλεσμένο στις "Αυπνίες", μιλάμε για ένα διευθυντή δημοσίου πολιτιστικού οργανισμού με κύρος και ιστορία. Δεδομένου λοιπόν ότι δεν μιλάμε για έναν παθολογικά ηλίθιο (!), ψάχνουμε να βρούμε αίτια, κίνητρα και σκεπτικό πίσω από την πράξη του. Το "θυμικό" και η "βλακεία" δεν είναι πολιτική εξήγηση. Στοιχειώδες, αγαπητέ Ουώτσον.

Ένας που έχει καταφέρει να ανέλθει στην θέση του διευθυντή της Comédie française γνωρίζει από γλειψίματα στην εξουσία, ιδεολογικές οδηγίες, κλπ, ακόμα και αν κάνει την ηλιθιότητα να υποεκτιμήσει τις αντιδράσεις. Από που άντλησε λοιπόν το δικαίωμα να σκεφθεί ότι μπορεί να κόψει το έργο κάποιου λόγω του ότι πήγε στην κηδεία ή/και μίλησε υπερ Μιλόσεβιτς; Μήπως αυτό ήταν συμβατό με το πολιτικό κλίμα στην Γαλλία;

Αν περιοριστούμε στο περιστατικό, άντε να βγάλουμε άκρη. Μπορεί και να καταλήξουμε σαχλώς ότι για όλα φταίει η βλακεία.

Ξέρουμε όμως περισσότερα. Ξέρουμε πχ. ότι την εποχή των επιδρομών στην Γιουγκοσλαβία ο Γαλλικός τύπος και η "προοδευτική" διανόηση το είχε ρίξει στην δαιμονοποίηση των Σέρβων και θαύμαζε τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς. Ξέρουμε ότι υπήρχαν τρομερές πιέσεις, απολύσεις και λογοκρισία ενάντια σε διανοούμενους και δημοσιογράφους με αντίθετες απόψεις. Το ξέρουμε γιατί τις έφαγε στη μάπα τότε και ο Χάντκε και ο Πίντερ (και οι έλληνες "γιατροί χωρίς σύνορα", αυτό το προχωρημένο προπύργιο του ...εθνικισμού).

Ώστε ότι δεν τα θυμόμαστε αυτά. Ξέρουμε όμως τουλάχιστον ένα πράγμα: ότι ο διευθυντής δεν ενέργησε εν κενώ. Προηγήθηκε ένα άρθρο στον Γαλλικό Νέο(ταξικό) Παρατηρητή, το οποίο περιέχει ιν βίτρο όλο το κλίμα που οδηγεί στην λογοκρισία. Το στήσιμο του άρθρου και μόνο θα αρκούσε για να βγάλει κανείς σωστά συμπεράσματα. Στοιχειώδες, αγαπητέ Ουώτσον.

ΥΓ: Στις δικτατορίες δεν παίζει κράξιμο από τον αρμόδιο υπουργό προς τον “λογοκριτή” της όλης υπόθεσης.

Όταν το πράγμα στραβώσει και η πράξη της λογοκρισίας δεν περάσει στο ντούκου, παίζει. Και οι δικτακτορίες φοβούνται την κοινή γνώμη, πόσο μάλλον οι αστικές "δικτακτορίες" που το παίζουν δημοκρατίες. Στοιχειώδες, αγαπητέ Ουώτσον.

Ας κάνουμε μια αναδρομή:

Πολεμοχαρείς διανοούμενοι

ΠΙΑΣΤΗΚΑΝ ΣΤΟ ΔΟΛΩΜΑ ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ ΞΕΧΝΩΝΤΑΣ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΟΥ 20ού ΑΙΩΝΑ

Robert Redeker

Στις πρώτες ημέρες της ειρήνης, πρέπει να αναλύσουμε τον εφιάλτη που περάσαμε, που ήταν επίσης εφιάλτης για τη διανόηση.

Η ανάγνωση των παρεμβάσεων του Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, του Αντρέ Γκλικσμάν και μερικών άλλων, τους οποίους αυτοί οι πρώην νέοι φιλόσοφοι στρατολόγησαν πίσω από το πολεμικό τους λάβαρο, εύκολα πείθει τον έστω και ελάχιστα αποστασιοποιημένο ότι τα ίδια δολώματα με το 1914 άρχισαν, μέσα σε μια άνοιξη, να λειτουργούν και πάλι.

Ο πολεμικός τόνος ορισμένων διανοουμένων μάς έκανε πράγματι να επιστρέψουμε στο θέρος του 1914. Μέσα σ' αυτό το κλίμα επιθετικότητας, δεν θα συναντήσουμε παρά τον Ρεζίς Ντεμπρέ να επιδικνεύει θάρρος ανάλογο του Ζορές. Είδαμε και πάλι τους διανοούμενους να πιάνονται στο δόλωμα των όπλων! Συχνά οι ίδιοι που πολέμησαν με την πένα στο χέρι το κοινωνικό κίνημα του Δεκμεβρίου του 1995, αποκάλυψαν στην περίσταση αυτή τον κομφορμισμό τους και ζητούσαν πόλεμο, επέμβαση στο έδαφος του Κοσόβου. Λησμονώντας όλα τα μαθήματα του 20ού αιώνα σχετικά με τον πόλεμο, στράφηκαν προς αυτόν με αισιοδοξία, σχεδόν χαρούμενα, ανέμελα, σαν προς ένα νέον ήλιο. Τον είδαν με το ίδιο μάτι που οι τριτοκοσμικοί προκάτοχοί τους έβλεπαν τους εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους (αλλά, κατά την άποψή τους, το στρατόπεδο των καλών άλλαξε). Κυρίως όμως, τον είδαν με το ίδιο μάτι με τους προκατόχους μας προ του 1914.

Χωρίς να αρνείται κανείς τα βάσανα των Κοσοβάρων, τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τους Σέρβους, είναι σημαντικό να αναρωτηθεί γι' αυτό τον ελαφρύ τόνο που χρησιμοποιήθηκε σ' ένα κάλεσμα σε πόλεμο. Σε πολλές παρεμβάσεις τους, διανοούμενοι εξέφραζαν μια ανακούφιση επειδή ανέκτησαν το δικαίωμα να επιθυμούν τον πόλεμο καθώς και για την ίδια τη δυνατότητα του πολέμου. Ο πόλεμος ως πηγή ενθουσιασμού, μέθη διά της ισχύος διά πληρεξουσίου! Να μπορείς και πάλι να προσεύχεσαι στον θεό 'Αρη, και μάλιστα χωρίς τύψεις συνείδησης! Η τερατολογία του ηθικού πολέμου αποκαλύπτεται πολύ κοντινή μ' εκείνη του εκπαιδευτικού πολέμου κατά Τρότσκι. Σκοπός του ήταν, λέει, να δώσει ένα μάθημα ηθικής στους Σέρβους! Να τους εκπαιδεύσει ­ κάτω από τις βόμβες ­ στα ανθρώπινα δικαιώματα!

Αντίθετα με ό,τι γράφτηκε εδώ κι εκεί, δεν είναι ο Ρεζίς Ντεμπρέ που κατατάσσεται στην κατηγορία των «ρεβιζιονιστών»: είναι όλοι οι πολεμοχαρείς διανοούμενοι που έπαθαν αμνησία όσον αφορά τα τρομερά μαθήματα αυτού του αιώνα. Ο αιώνας μας κατέστησε τον πόλεμο απολύτως αθέμιτο: αυτό το προφανές είναι που πολλοί «αναθεωρούν» με μια υπερβολική πνευματική ελαφρότητα.

Δύο τιτάνιοι μηχανισμοί σημάδεψαν με την πύρινη υπογραφή τους αυτόν τον σιδηρούν αιώνα: ο σοσιαλισμός (ή κομμουνισμός) και ο πόλεμος. Καθώς οι διανοούμενοί μας έχουν ξεχάσει ακόμη και την ιδέα του σοσιαλισμού (αμνησία που τους οδηγεί να δικαιολογούν τον πιο αρπακτικό καπιταλισμό, την οικονομική φρίκη), ετοιμάζονται τώρα να ξεχάσουν τη μεταμόρφωση της ουσίας του πολέμου που καταγράφηκε τον 20ό αιώνα.

Ο Ρομπέρ Ρεντεκέρ είναι φιλόσοφος, μέλος της συντακτικής επιτροπής της επιθεώρησης «Temps Modernes».

ΤΑ ΝΕΑ, 08-06-1999
Κωδικός άρθρου: A16457N151

Άλλο:

Ένας Έλληνας δημοσιογράφος, που κανείς δεν τον προσλαμβάνει γιατί είναι ο μόνος που αρνείται να καταδικάσει τον σερβικό λαό, είναι ο ήρωας στο νέο έργο «Βόλτα με μια πιρόγα» του Πέτερ Χάντκε.

Τη στιγμή που οι στρατηγοί του ΝΑΤΟ και του σερβικού στρατού συζητούσαν στο Κουμάνοβο την πιθανότητα για ειρήνη, η αυλαία έπεφτε στο Δημοτικό Θέατρο της Βιέννης, όπου δόθηκε η πρεμιέρα του νέου έργου του Πέτερ Χάντκε, το οποίο μιλάει για την αδυναμία του να γράψει για τον πόλεμο. Η «Βόλτα με μια πιρόγα» ή «Το έργο με αφορμή μια πολεμική ταινία» προκάλεσε διαφορετικές αντιδράσεις στο κοινό, το οποίο κινήθηκε ανάμεσα στα σφυρίγματα και τα χειροκροτήματα.

Είναι όμως το έργο «μια σειρά από κοινοτοπίες», όπως το χαρακτήρισε ένας Βιεννέζος κριτικός; Στην αίθουσα ενός ξενοδοχείου μιας μικρής πόλης των Βαλκανίων, δύο σκηνοθέτες προετοιμάζουν μια ταινία «δέκα χρόνια μετά τον τελευταίο πόλεμο». Ο σεναριογράφος έχει πεθάνει και απομένουν «μερικές μεγάλες ατάκες διαγραμμένες από την Εθνική Επιτροπή Ηθικής». Στη συνέχεια παρελαύνουν όλοι οι χαρακτήρες του έργου, που δείχνουν πρόθυμοι να παίξουν σε μία ταινία που δεν θα δει ποτέ το φως της μέρας. Είναι οι άνθρωποι του χωριού ή των περιχώρων και ο τρελός «δρομέας των δασών», που δεν μπορεί πλέον να ακούσει τις λέξεις «γείτονας», «ειρηνική συνύπαρξη», «ανθρώπινα δικαιώματα» χωρίς να του έρθει η επιθυμία να ξεριζώσει κάποιο λαρύγγι... Μέσα από αυτόν, ο Πέτερ Χάντκε διατυπώνει την απέχθειά του για τις «ανθρωπιστικές ύαινες», τους διεθνείς αναλυτές, τους ιστορικούς και κυρίως τους δημοσιογράφους. Όλοι τους δημιούργησαν την πραγματικότητα του πολέμου στα Βαλκάνια μέσα από τις παρουσιάσεις τους ή μάλλον σύμφωνα με τις κατευθύνσεις του στρατηγείου που μονοπωλεί την «παραγωγή» της αλήθειας. Ο λαός χάθηκε, το όνομα της χώρας ­ Γιουγκοσλαβία ­ απλά ψιθυρίζεται, στο όφελος μιας «κατάστασης» που μόνον οι ειδικοί χειρίζονται.

Ο Αυστριακός συγγραφέας, ο οποίος ζει σε ένα προάστιο του Παρισιού, από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε ο τελευταίος πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία τάχθηκε υπέρ της Σερβίας. Μετά την έναρξη των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, επέστρεψε το βραβείο Γκέοργκ-Μπούχνερ που του είχε απονεμηθεί και δήλωσε πως εγκαταλείπει την Καθολική Εκκλησία. Επέστρεψε στη Σερβία όχι για να προσφέρει στον εαυτό του «την πολυτέλεια του σκέπτεσθαι», όπως έπραξαν άλλοι διανοούμενοι της Δύσης, αλλά για να βρει την ειρήνη στη μέση του πολέμου.

«Γιατί αγαπάς αυτή τη χώρα, αν ο μόνος λόγος είναι πως όλος ο κόσμος τη μισεί;». Στη «Βόλτα με την πιρόγα» η ερώτηση απευθύνεται σε ένα πρόσωπο που ο συγγραφέας αποκαλεί απλά «ο Έλληνας». Και αυτός είναι δημοσιογράφος, αλλά κανείς δεν τον προσλαμβάνει πλέον, επειδή αρνείται να καταδικάσει έναν ολόκληρο λαό.

Από το Μανχάταν ή τα δημοσιογραφικά κτίρια του Αμβούργου δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στα Βαλκάνια, λέει ο Πέτερ Χάντκε, με τη φωνή του «Έλληνα». Οι δημοσιογράφοι δεν είναι παραχαράκτες, είναι «η ίδια η Ιστορία που παραχαράζει»: «Από τη μία πλευρά οι παραχαράξεις της Ιστορίας, από την άλλη η Ιστορία που αυτοπαραχαράζεται». Ο Έλληνας δεν θέλει πλέον να ακούσει να μιλάνε για «πληροφορίες». Θέλει «μια χρονιά σιωπής, μια δεκαετία σιωπής». Θα 'θελε ο χρόνος να αντικαταστήσει τα δελτία ειδήσεων του CNN με τους ήχους του ταμ-ταμ. Στη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας του Πάσχα, ο Πέτερ Χάντκε επέστρεψε στη Σερβία, μεσούντων των βομβαρδισμών. Και δημοσίευσε το ημερολόγιο αυτής της διαδρομής στη γερμανική εφημερίδα «Σιντόιτσε Τσάιτουνγκ». Μιλάει για τις κακουχίες του σερβικού λαού, όταν τα μίντια βρίθουν από μαρτυρίες Κοσοβάρων προσφύγων. Δεν αρνείται την έξοδο. Απλά, κοιτάει αλλού...

ΤΑ ΝΕΑ, 14-06-1999 Κωδικός άρθρου: A16462P0

Κι άλλο:

Οι ΗΠΑ είναι σήμερα ένα αστυνομικό κράτος, το οποίο κυβερνούν οι πολυεθνικές. Ο πρόεδρος Κλίντον μπορεί να είναι σημαντικός για τη Σερβία, είναι όμως ασήμαντος για τους Αμερικανούς. Οι βομβαρδισμοί στο Κοσσυφοπέδιο γίνονται για να δικαιολογηθούν οι αμυντικές δαπάνες και για να καταλάβουν οι Ευρωπαίοι ποιος έχει το πάνω χέρι. Αυτά υποστηρίζει ο διάσημος Αμερικανός συγγραφέας Γκορ Βιντάλ, σε χειμαρρώδη συνέντευξή του, στη γερμανική εφημερίδα «Σιντνόιτσε Τσάιτουγκ».

«Σύμφωνα με το δόγμα Τρούμαν, η αποστολή των ΗΠΑ ήταν να προστατεύουν τους ελεύθερους λαούς από οπλισμένες μειονότητες που θέλουν να τους επιβάλουν βίαια τις απόψεις τους. Αν οι ΗΠΑ ακολουθούσαν αυτό το δόγμα, θα έπρεπε να βοηθήσουν τους Σέρβους στον αγώνα τους εναντίον του ΑΣΚ. Το δόγμα Τρούμαν όμως υπήρξε απάτη, για να δικαιολογηθεί η ύπαρξη του παντοδύναμου στρατιωτικού κατεστημένου. Δίνουμε περισσότερα χρήματα για όπλα απ' όλον τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο και έτσι εφηύραμε τον "εχθρό του μήνα". Πριν ήταν ο Νοριέγκα, μετά ο Σαντάμ. Αυτόν το μήνα ο εχθρός λέγεται Μιλόσεβιτς.

Η υποστήριξη της αμερικανικής κοινής γνώμης στην επέμβαση στο Κοσσυφοπέδιο στηρίζεται στην κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας.

Τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα που θα μπορούσαν να αντιδράσουν στον πόλεμο δεν ενοχλούνται, οι ένοπλες δυνάμεις αποτελούνται από μισθοφόρους που στρατολογούνται από τους φτωχούς. Παρ' όλ' αυτά, μια τεράστια εκστρατεία παραπληροφόρησης και ψεύδους είναι απαραίτητη.

Ένα σημαντικό ρόλο παίζει και η τηλεόραση μεταδίδοντας εικόνες κατατρεγμένων ανθρώπων με γαλανά μάτια και ξανθά μαλλιά.

Έτσι δημιουργείται ένα υπέροχα συναισθηματικό κλίμα. Φυσικά ο Μιλόσεβιτς είναι κακός, αλλά υπάρχουν πολλοί κακοί στον κόσμο. Γιατί δεν επεμβαίνουμε στο Σουδάν, όπου συμβαίνουν πολύ χειρότερα; Γιατί οι άνθρωποι εκεί δεν είναι τόσο όμορφοι και επειδή οι Αμερικανοί μισούν όλους τους μαύρους.

Φυσικά θα υπεράσπιζα τη χώρα μου αν δεχόταν επίθεση και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κατατάχθηκα εθελοντικά ­ ήταν θέμα τιμής.

Αν όμως σήμερα με διέταζαν να αναμειχθώ σε μια εξέγερση στη Γιουγκοσλαβία, θα έφευγα αμέσως για τον Καναδά. Στη διάρκεια του Πολέμου του Βιετνάμ συμβούλευσα χιλιάδες νέους άνδρες να το σκάσουν από τις ΗΠΑ.

Το γράμμα στη στρατολογία, με το οποίο ο Κλίντον εξηγούσε γιατί ήταν εναντίον του Πολέμου στο Βιετνάμ, ήταν μάλλον η μόνη γενναιόψυχη πράξη που διέπραξε ποτέ. Σήμερα παριστάνει τον πολεμικό ηγέτη για ίδιον όφελος και γιατί δεν ξέρει τι θέλει.

Αυτός ο πόλεμος γίνεται για να δικαιολογηθούν οι αμυντικές δαπάνες στον προϋπολογισμό. Ένας μικρός πόλεμος είναι πάντα καλός για τις μπίζνες. Και, παράλληλα, υπενθυμίζει στους Ευρωπαίους ποιος είναι το αφεντικό.

Οι ηγέτες μας βομβαρδίζουν αθώους από τον ουρανό και αυτό είναι το ίδιο μοχθηρό με όσα κάνει ο Μιλόσεβιτς. Εκείνος μισεί τουλάχιστον αυτούς που σκοτώνει. Εμείς ούτε καν γνωρίζουμε ποια είναι τα θύματά μας.

Ο Ρίτσαρντ Νίξον δεν ήταν ηλίθιος όταν δήλωνε πως στην Αμερική δεν χρειαζόμαστε κυβέρνηση για την εσωτερική πολιτική. Εννοούσε μ' αυτό πως οι μεγάλες επιχειρήσεις καθοδηγούν και την πολιτική στο εσωτερικό.

Ο πρόεδρος είναι ένας ασήμαντος υπάλληλος που μπορεί να δημιουργήσει χάος στο εξωτερικό, στο εσωτερικό όμως τα χέρια του είναι δεμένα. Ο Αμερικανός πρόεδρος πιθανόν να είναι σημαντικός για τους Σέρβους, δεν είναι όμως για τους Αμερικανούς.

Στην Αμερική ένα όχι ασήμαντο μέρος του πληθυσμού βρίσκεται στη φυλακή. Τους μαύρους τούς "περιποιήθηκαν" ιδιαίτερα και έκλεισαν εκεί τους μισούς. Το ωραίο στην υπόθεση είναι πως όποιος έχει περάσει από τη φυλακή χάνει και τα εκλογικά του δικαιώματα.

Εφόσον ο μισός μαύρος αρσενικός πληθυσμός μεταξύ 14 και 30 ετών είναι στη φυλακή ή έξω με εγγύηση, μια ολόκληρη ομάδα του πληθυσμού ζει χωρίς πολιτικά δικαιώματα.

Ο "πόλεμος εναντίον των ναρκωτικών" προσφέρει επιπλέον δυνατότητες ελέγχου της νεολαίας. Και, τέλος, υπάρχει και η μυστική αστυνομία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σήμερα ένα αστυνομικό κράτος».

ΤΑ ΝΕΑ, 03-06-1999
Κωδικός άρθρου: A16453N131

Άλλο. Η σφαγή στο Ρατσακ. Από τις κύριες σερβικές βιαιότητες για να δικαιολογήσουν την επέμβαση. Τι έλεγαν τότε, πριν τον πόλεμο;

Σε λεπτομέρειες της ανακάλυψης, το περασμένο Σάββατο, από ομάδα της αποστολής του ΟΑΣΕ, των δολοφονηθέντων στο Ράτσακ αναφέρθηκε στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στη Βιέννη, μετά τη συνεδρίαση του Μονίμου Συμβουλίου, ο υπαρχηγός της αποστολής του Οργανισμού στο Κοσσυφοπέδιο Μπερντ Μπόρχαρντ, ο οποίος ήταν αυτόπτης μάρτυρας......

Το Συμβούλιο της Ευρώπης χαρακτήρισε "έγκλημα κατά της ανθρωπότητας" τη σφαγή των 45 Αλβανών και κάλεσε το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο να ερευνήσει επιτόπου τις συνθήκες υπό τις οποίες έγινε το έγκλημα αυτό. Τη σφαγή των Αλβανοφώνων καταδίκασε έντονα χτες σε έκτακτη συνεδρίασή του στη Βιέννη το Μόνιμο Συμβούλιο του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), αποδίδοντας συγχρόνως ευθύνες στο Βελιγράδι για τους φόνους άμαχου πληθυσμού.

Ο ΟΑΣΕ ζήτησε τη διελεύκανση της σφαγής από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο με την απρόσκοπτη πρόσβαση στην περιοχή της εισαγγελέως Λουίζε Αρμπουρ και ειδικών του Δικαστηρίου. Ο προεδρεύων του Μονίμου Συμβουλίου, Νορβηγός πρέσβης Κάι Εϊντε, ..χαρακτήρισε τη σφαγή στο Ράτσακ ως το δυσμενέστερο πλήγμα από τη συμφωνία του περασμένου Οκτωβρίου και ως σαφή παραβίαση των συμφωνιών ανάμεσα στον ΟΑΣΕ και τη Γιουγκοσλαβία. Σε λεπτομέρειες της ανακάλυψης, το περασμένο Σάββατο, από ομάδα της αποστολής του ΟΑΣΕ, των δολοφονηθέντων στο Ράτσακ αναφέρθηκε στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στη Βιέννη, μετά τη συνεδρίαση του Μονίμου Συμβουλίου, ο υπαρχηγός της αποστολής του Οργανισμού στο Κοσσυφοπέδιο Μπερντ Μπόρχαρντ, ο οποίος ήταν αυτόπτης μάρτυρας.

Το τελευταίο βίαιο περιστατικό στο Κόσοβο καταδίκασε επίσης η Ευρωπαϊκή Ενωση που επέδωσε επίσημη διαμαρτυρία στη γιουγκοσλαβική κυβέρνηση. Οι πρεσβευτές στο Βελιγράδι των χωρών της ευρωπαϊκής τρόικας (Αυστρία, Γερμανία, Φινλανδία) συναντήθηκαν χτες το πρωί με τον υπεύθυνο του γιουγκοσλαβικού υπουργείου Εξωτερικών, στον οποίο επέδωσαν το διάβημα διαμαρτυρίας. Εξάλλου ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μαρίν δήλωσε χτες ότι, αν το ΝΑΤΟ δεν επέμβει σύντομα, είναι πολύ πιθανό να ξεσπάσει πόλεμος στο Κοσσυφοπέδιο. "Αν δεν υπάρξει επέμβαση του ΝΑΤΟ, μόλις λιώσουν οι πάγοι και έρθει η άνοιξη είναι περισσότερο από πιθανό ότι θα γίνει πόλεμος" δήλωσε ο Μαρίν σε συνέντευξή του σε ισπανικό κρατικό τηλεοπτικό κανάλι. Ο Μαρίν πρόσθεσε ότι το πρόβλημα για την Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ότι δεν έχει ενιαία εξωτερική πολιτική.

Στη Γενεύη πολλοί διαδηλωτές -μεταξύ των οποίων και ο δήμαρχος της Γενεύης Αντρέ Εντιζέ- εισέβαλαν σήμερα στον περίβολο της αποστολής της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας στον ΟΗΕ για να διαμαρτυρηθούν για τη σφαγή των αμάχων στο Ρατσάκ. Τουλάχιστον τριάντα διαδηλωτές με επικεφαλής τον υπεύθυνο του αλβανικού Λαϊκού Πανεπιστημίου στη Γενεύη Ιλι Λοϊενμπέργκερ εισέβαλαν στον περίβολο της γιουγκοσλαβικής αποστολής και έγραψαν στην πόρτα της: "Μόνιμη αντιπροσωπεία του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας". Την ίδια στιγμή, ο Αμερικανός απεσταλμένος στα Βαλκάνια Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ προειδοποίησε ότι η Γιουγκοσλαβία βρίσκεται στα πρόθυρα "βαρύτατης κρίσης" μετά τη σφαγή των 45 Αλβανών αμάχων στο Ρατσάκ.

Ενδεικτικά οι δικοί μας έγραφαν αμάσητα:

Κλεισμένος εδώ και εβδομάδες στον Λευκό Πύργο του, ο Μιλόσεβιτς συσκέπτεται με τους στενούς του συνεργάτες: τη σύζυγό του Μίρα Μάρκοβιτς, τον πρεσβευτή στη Μόσχα, τον πρωθυπουργό Μιλουτίνοβιτς και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Σαΐνοβιτς. Μαζί χαράζουν τη στρατηγική εμπλοκής (και απεμπλοκής) της χώρας σ' αυτόν τον αναγκαίο πόλεμο. Μαζί σχεδιάζουν την ηρωική άμυνα που θα προτάξει η Σερβία απέναντι στους εχθρούς της: τους γιάνκηδες και την Ευρώπη. Εκείνη την Ευρώπη που τολμά να μιλά για σφαγή στο Ρατσάκ...........
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ
ΤΑ ΝΕΑ , 18-03-1999

Εν τέλει; Εν τέλει δυο χρόνια μετά, η τελική έκθεση των Φιλανδών ιατροδικαστών (όπως δημοσιεύτηκε στην Berliner Zeitung). Πόρισμα; Δεν υπήρξε σφαγή, τα πτώματα είχαν μεταφερθεί από αλλού, τα τεστ παραφίνης απέδειξαν πως οι νεκροί λίγο πριν τον θάνατό τους πυροβολούσαν, κλπ.

Το φως ήρθε κατόπιν εορτής. Να όπως και εδώ:

Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και αρκούντως διδακτικό. Τώρα που ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία τελείωσε, τα μέσα ενημέρωσης στην Αμερική αρχίζουν να βλέπουν τα όσα έγιναν στο Κοσσυφοπέδιο περισσότερο αντικειμενικά ­ και όχι μέσα από τους φακούς παραμόρφωσης της αμερικανικής κυβερνητικής προπαγάνδας. Έτσι, εφημερίδες και περιοδικά (αλλά και Αμερικανοί αξιωματούχοι) που στη διάρκεια του πολέμου πρόβαλλαν μία μονολιθική άποψη για τους «εγκληματίες Σέρβους» και τα «θύματα Αλβανούς», αρχίζουν να βλέπουν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα.

Παραδείγματος χάριν, η «Ουάσιγκτον Ποστ» σε χθεσινό της ρεπορτάζ ανέφερε, αίφνης, ότι οι βιαιότητες στο Κοσσυφοπέδιο ήταν αποτέλεσμα μιας εμφύλιας σύγκρουσης που έχει τις ρίζες της βαθιά μέσα στην ιστορία των Βαλκανίων. «Ενός πολέμου μεταξύ των ανταρτών του Αλβανικού Απελευθερωτικού Στρατού, που ήθελε την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, και του Σερβικού Στρατού που ήθελε η περιοχή να παραμείνει στα όρια της Σερβίας», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά.

Η εφημερίδα έφτασε να θυμηθεί μάλιστα ότι κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου πολλοί Αλβανοί συνεργάστηκαν με τους Ιταλούς και Γερμανούς κατακτητές οι οποίοι έσφαξαν δεκάδες χιλιάδες Σέρβους, σημειώνοντας έτσι ότι η σημερινή εμφύλια σύρραξη στο Κοσσυφοπέδιο ήταν ένα είδος εκδίκησης.

Και να προσθέσει ακόμη ότι κανείς στη Δύση δεν έδωσε σημασία στους δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβους πρόσφυγες που διώχτηκαν το 1995 από την Κροατία στην «εθνοκάθαρση» του κ. Τούτζμαν, χωρίς κανένα μέλος της κροατικής ηγεσίας να παραπεμφθεί για εγκλήματα πολέμου.

Στο ίδιο πνεύμα:

­ Το CNN έφτασε ξαφνικά πριν από δύο μέρες να κάνει πρώτο του θέμα στην κάλυψη των γεγονότων στο Κοσσυφοπέδιο τον βιασμό μιας καλόγριας και τον εκφοβισμό μοναχών ενός χριστιανικού μοναστηριού στο Κοσσυφοπέδιο, καθώς επίσης και τον βασανισμό κάποιων Τσιγγάνων από άνδρες του UCK.

­ Το περιοδικό «Τάιμ» (της προηγούμενης εβδομάδας) παραδέχεται εκ των υστέρων ότι κανένας ηγέτης στη Σερβία δεν θα μπορούσε να προσυπογράψει το κείμενο του Ραμπουγέ, το οποίο δόθηκε με τη μορφή τελεσιγράφου στον Σλ. Μιλόσεβιτς.

­ Ο Στιβ Γκους, αξιωματούχος της «Χιούμαν Ράιτς Γουότς», ασκεί κριτική στο ΝΑΤΟ για τη ρίψη βομβών διασποράς στο Κοσσυφοπέδιο, αναφέροντας ότι πολλά κομμάτια των βομβών αυτών δεν εκρήγνυνται και παραμένουν για χρόνια στο έδαφος, παίζοντας τον ρόλο της νάρκης για τους αμάχους. Πολλά από αυτά τα μέρη μοιάζουν με πολύχρωμο κουτί αναψυκτικού, τραβώντας την προσοχή των μικρών παιδιών που τα επόμενα χρόνια θα παίζουν στην περιοχή...

­ Ακόμη και ο Χένρι Κίσινγκερ έφτασε να λέει, μιλώντας μετά το τέλος του πολέμου στην εφημερίδα «Νιου Γιόρκ Ποστ», ότι ο βομβαρδισμός μιας χώρας από το ύψος των 15.000 ποδών είναι ανήθικος...

Νότης Παπαδόπουλος

ΤΑ ΝΕΑ, 21-06-1999
Κωδικός άρθρου: A16468N473

Και ο απαραίτητος Φαρμάκης για να κλείσουμε:

Τα χουνε βάλει με εκείνο το 99,3 % των Ελλήνων κατά του πολέμου ( με την μέτρηση του Παντείου ) και μιλούν για μαυροκόκκινες συμμαχίες κλπ. Μερικοί πολιτικοί και περισσότεροι δημοσιογράφοι. Ανάμεσά τους και ο Καρκαγιάννης της Καθημερινής - τον ξέρετε ; Εγώ τον γνώρισα τώρα, στον πόλεμο κι απ ότι κατάλαβα τον θεωρούν σπουδαίο και ικανό. Δεν είναι εύκολο το θέμα κι ας το κάνουν να μοιάζει εύκολο όλοι αυτοί - κι ο Κόμης επίσης. Για το περιεχόμενο της ενότητας λέω.

Ο Καρκαγιάννης, την Κυριακή που μας πέρασε, σε άρθρο του με τίτλο ο Αντιαμερικανισμός, γράφει πως αυτή η συμμαχία δεξιών με αριστερούς, πατριωτών με πατριδοπαράφρονες, φονταμελιστών της Ορθοδοξίας με απίστους, τίποτα καλό δεν θα φέρει.

Πρώτη παρατήρηση και επί της ουσίας. Σαράντα χρόνια παρατηρητής της ελληνικής πραγματικότητας υποτίθεται, έγκυρος δημοσιογράφος, αυτά βλέπει να ισχύουν στον ελληνικό λαό σήμερα ;

Του κακομοίρη, του λείπουν ακόμα και οι λέξεις και πίσω από αυτές, του λείπει εντελώς η κατανόηση. Υπάρχουν πράγματι άπιστοι και φονταμενταλιστές και πατριδοπαράφρονες και δημοκράτες και φασίστες, όπως γράφει ; Οι λέξεις του περιγράφουν ικανοποιητικά το περιεχόμενο της αντιαμερικάνικης ( αντιπολεμικής λέω εγώ ) εθνικής ενότητος ; Η αυτός είναι από τον Αρη, ή εμείς. Το επί της ουσίας. Πλήρης αδυναμία ΟΛΩΝ, να περιγράψουν τον πολιτικό χάρτη της Ελλάδας σήμερα, να δουν τον κόσμο, τον λαό, έτσι όπως είναι. Φυσικά, η αιτία έχει να κάνει με την οικονομική συν τοις αλλοις κατάσταση της χώρας, το γενικό αλαλούμ, την εύκολη και απρόσκοπτη μετάβαση των προσώπων από την μία θέση στην άλλη και από την μία κατάσταση στην άλλη. Και με την συνεχή και βουερή επέμβαση της ιστορίας επί του παρόντος.

Δεν υπάρχει ελληνικός εθνικισμός, πέρα από μιά χούφτα ανθρώπων που δεν έχουν κι ούτε είχαν ποτέ - τα τελευταία 20 χρόνια - καμμία εξουσία. Ούτε ιδεολογία παράγουν, ούτε οργανώσεις έχουν. Μία εφημερίδα βγάζουν με 300 αναγνώστες και μία οργάνωση 25 καρναβάλων και τίποτα άλλο. Και δεν έχουν κόμμα φυσικά να τους εκπροσωπεί - άνθρωποι σκόρπιοι μόνο που ψηφιζαν τα τελευταία χρόνια ν. δημοκρατία. Αυτο είναι όλο και πέραν αυτού ουδέν. Δεν έχουν καμμία σημαντική παρουσία πουθενά, ούτε στις εφημερίδες, ούτε στα ραδιόφωνα, ούτε στις τηλεοράσεις. Δεν ευδοκιμεί αυτή η ορχιδέα στον τόπο, λόγω μεγάλης ηλιοφάνειας. Αλλο αν μερικοί εκσυγχρονιστές εφευρίσκουν εθνικισμούς για λόγους προφανείς.

Στην Ευρώπη υπάρχει εθνικισμός. Και δεν εννοώ τον Λεπέν και το κόμμα του που εκπροσωπεί νεκρές ιδεολογίες εκτός τόπου και χρόνου. Εννοώ ανθρώπους σαν τον Μπερνάρ Λεβί που δηλώνει πως ο Μιλόσεβιτς είναι ο Σατανάς και οι Σέρβοι μαγεμένοι. " Πρέπει να απελευθερώσουμε τον σερβικό λαό από εαυτό του " λέει.

Αυτός και οι όμοιοι του, προετοίμασαν συστηματικά, την τελευταία δεκαετία, την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, για την επερχόμενη " ανθρωπιστική " σωτηρία μας. Και το συστηματικό παραφούσκωμα της " εθνικιστικής " απειλής στην Ελλάδα, υπήρξε - γιατί τώρα πάνε όλα αυτά - τμήμα αυτής της προετοιμασίας.

Με άλλα λόγια. Ολοι αυτοί, δεν έχουν ιδέα του τι συμβαίνει στ αλήθεια. Ιδέα δεν έχουν για το ποιός είναι ο λαός, τι σκέφτονται, τι αισθάνονται και γιατί αποφασίζουν αυτό και όχι το άλλο. Και καταλήγουν σε τέτοια εκτρώματα σκέψεως - και μετά στέργονται γιά έγκυροι !

Αλλά αν δεν έχεις συνεχώς τους ανθρώπους μπροστά στα μάτια σου ( τους άλλους, τους διπλανούς ), αν δεν τους αντιμετωπίζεις με αγάπη ( ακόμα και στην μαλακία τους και τον χουλιγκανισμό τους ), είσαι έτοιμος να χάψεις ό,τι σου σερβίρουν.