Μετάφραση σε απλά ελληνικά της συνέντευξης του Αλέκου Αλαβάνου στην Ε

«Συμπόρευση με τη σημερινή ηγεσία και πολιτική του ΚΚΕ δεν είναι δυνατή». Ο Αλ. Αλαβάνος θέτει τέλος στη συζήτηση για τη «μεγάλη αριστερά» με το ΚΚΕ, μετά τα τελευταία γεγονότα.

Βουρ για την «μεγάλη συγκυβέρνηση» με το Γιωργάκη.

Για το ενδεχόμενο συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, τέλος, δηλώνει ότι «πρέπει να υπάρξει θεμελιακό προγραμματικό πλαίσιο και τέτοιο πλαίσιο δεν υπάρχει».

Εδώ δεν θέτουμε «τέλος στη συζήτηση». Μπορεί το πλαίσιο να εμφανιστεί άυριο-μεθαύριο —καλή θέληση να υπάρχει, βρε αδερφέ.

Αυτό το οποίο είναι ιδιαίτερο σημαντικό στο κίνημα, ακόμα και όταν χρησιμοποιεί προκλητικούς λόγους -και οι προκλητικοί λόγοι δεν πειράζουν τόσο πολύ όσο οι προκλητικές πράξεις- είναι ότι βάζει σε όλους μας ένα θέμα αναθεώρησης των αξιών. Σκεφθείτε το παιδί του γυμνασίου στις διαδηλώσεις. Βάζει το ερώτημα, που εμείς δεν το βάζαμε: «Ποιο είναι το σωστό; Να σπάσω βιτρίνα, να πετάξω νεράντζι, να βγώ στη διαδήλωση με περιφρούρηση, να βρίσω τον αστυνομικό ή να του δώσω λουλούδια»;

Και το ύστατο αγωνιστικό ερώτημα: κιθαρίστας ή ντράμερ;

- Η Ιστορία λέει ότι ο συνήθης κύκλος αυτών των κινημάτων είναι μικρός, αυτό πιστεύει η κυβέρνηση...

- Δεν αποκλείεται. Υπάρχουν διαβαθμίσεις της επιτυχίας σε τόσο μαζικά και αυθεντικά κινήματα, από το να αλλάξουν εντελώς την πραγματικότητα, που είναι το μάξιμουμ, μέχρι να δημιουργήσουν πολίτες οι οποίοι παρότι παραμένουν σε ένα σύστημα, έχουν την αμφισβήτηση, επιθυμούν τη συζήτηση, έχουν έναν κώδικα αξιών που έρχεται σε σύγκρουση με τις αξίες του κέρδους, έχουν αλληλεγγύη.

Ως προς εμάς, αρκεί κάνα ψηφουλάκι παραπάνω.

- Το κίνημα έχει περάσει ήδη στη δεύτερη φάση. Η πρώτη είχε οργή, θυμό, είδαμε εκδηλώσεις που πιθανόν ούτε το ίδιο το κίνημα βοηθούσαν, πέρα από αυτούς που σκόπιμα, είτε λόγω διατεταγμένης υπηρεσίας είτε λόγω ιδεολογίας το κάνουν. Εχει περάσει στη φάση που είναι ανοιχτό στην κοινωνία, που περνάει τα μηνύματά του. Οι μαθητές βάζουν το θέμα των δαπανών για την παιδεία, την απασχόληση, τις εργασιακές σχέσεις και θέτουν υπό μορφή ανεκδότου το ερώτημα «πατέρα, πειράζει να ανοίξω σουβλατζίδικο χωρίς να έχω πτυχίο;».

Τα αιτήματα του ΣΥΡΙΖΑ για όλα αυτά είναι μαθητικού επιπέδου.

- Φοβούνται από εμάς το ίδιο πράγμα που φοβούνται και από τους μαθητές. Γιατί διαβλέπουν ότι είμαστε μια δύναμη που πραγματικά αμφισβητεί το σύστημα, δεν διεκδικούμε για την αριστερά να έχει ένα κομματάκι του κύκλου του σημερινού συστήματος, όσο γίνεται πιο μεγάλο, για να παίξει με τις κούκλες και τα αυτοκινητάκια της.

Τέρμα οι κούκλες και τα αυτοκινητάκια —συγκυβέρνηση τώρα.

- Δεν με ενδιαφέρει το θέμα. Αποφεύγω να απαντώ ακόμα και στις προσβολές. Οταν οι επιθέσεις του ΚΚΕ είναι το βαρύ πυροβολικό της Ν.Δ., αναγκάζεται κανείς να απαντήσει. Η αριστερά αξίζει κάτι περισσότερο από το να εμφανίζεται ως ένας καβγάς ανάμεσα σε κάποιους που έχουν κοινή προέλευση αλλά δεν έχουν πλέον ούτε κοινή στόχευση.

Και η στόχευση η δική μας ξέρετε ποιά είναι, ε;

* Θέλετε να φύγει η κυβέρνηση, και να έρθει ποιος;

- Εδώ υπάρχει ο κίνδυνος να πέσουμε στην παγίδα, να αγνοήσουμε αυτό το μεγάλο κίνημα, που κρύβει κάτι πολύ σημαντικό. Πρέπει να κατανοήσουμε όλοι ότι η αυτοδύναμη κυβέρνηση δεν είναι η πρώτη απάντηση που πρέπει να δώσουμε. Βιώσαμε μέρες που είχαμε πλειοψηφία στη Βουλή, αλλά στη χώρα δεν υπήρχε εξουσία.

Πόσο πιο λιανά θέλετε να το κάνω;

* Ομως, η λογική του συστήματος είναι μία ο ένας, μία ο άλλος...

- Διαβάζω με εξαιρετική προσοχή τον ξένο τύπο, που έλεγε ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι ότι έχει εναλλαγή στην εξουσία δύο οικογενειών, εννοώντας Παπανδρέου - Καραμανλή. Μου φάνηκε υπερβολικός και άδικος ο τρόπος.

Τι έχει ο Παπανδρέου δηλαδή;

* Πάντως, ένα μέρος του κόμματος επιδιώκει τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Φοβάστε για τη συνοχή σας;

- Οχι, καθόλου. Σε μας υπάρχουν ρεύματα ιδεών, αντιλήψεων και πολιτικών πρακτικών και πάντα θα υπάρχει ένα ρεύμα συνεργασίας με τη σοσιαλδημοκρατία. Οι προγραμματικές διαφορές δεν επιτρέπουν γενικότερες συνεργασίες με τις δυνάμεις του δικομματισμού.

Εκτός αν υπάρξει το «πλαίσιο» που λέγαμε.