Η παπάρα της εβδομάδας
Υπάρχει μια μερίδα επιφυλλιδογράφων που κοιμάται και ξυπνάει με την έγνοια πως θα στιγματίσει τους «ελληνάρες», αξιοποιώντας κάθε απίθανη αφορμή —και χωρίς καμία αίσθηση του μέτρου και της σοβαρότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κείμενο του Παντελή Μπουκάλα, όπου μαθαίνουμε ότι:Γελάσαμε πολύ το 2004. Γελάσαμε με την καρδιά μας, παίζοντας με το κομπολόι των νικών. Και γελαστήκαμε. Αφεθήκαμε να ξεγελαστούμε, μέσα στην απροσδόκητη μέθη, και να πιστέψουμε ότι πια είμαστε ποδοσφαιρική υπερδύναμη, κι ότι άνετα θα σηκώνουμε το «τιμημένο» σε κάθε διοργάνωση.
(...)
Δεν είναι απίθανο η απογοήτευση αυτή να εξαλλαγεί, κατά τα ειωθότα, σε κατεδαφιστική απομυθοποιητική μανία. Από ποιους; Από κείνους που, επιπόλαια, νιώθουν εθνικά θριαμβευτές με κάποιες αθλητικές νίκες, όσο σπουδαίες, και που τώρα, με την ίδια επιπολαιότητα, θα δηλώσουν εθνικά ντροπιασμένοι. Αλλά αν αξίζει η μπάλα, αν αξίζουν τα παιχνίδια γενικά, είναι ακριβώς επειδή σε μαθαίνουν να χάνεις, και σ’ το μαθαίνουν για να μπορέσεις να ξανανικήσεις.
Από την Καθημερινή
Ποιος —πέρα από ένα στατιστικώς ασήμαντο ποσοστό— πίστεψε ότι «είμαστε ποδοσφαιρική υπερδύναμη, κι ότι άνετα θα σηκώνουμε το ‘τιμημένο’ σε κάθε διοργάνωση»; Κανείς.
Εκτός βέβαια από τον αχυράνθρωπο (straw-man argument) που έστησε ο επιφυλλιδογράφος για να γκρεμίσει κατόπιν θριαμβευτικώς.
Και όλα αυτά τα άρθρα —τόνοι «διανοητικής παραγωγής»— καταλήγουν στον «εθνικισμό» μας.
Αν αυτομαστιγωθούμε στο Σύνταγμα, εξιλεωνόμαστε;
9 σχόλια:
Ε μα.
Πρέπει να βλέπει τις τσόντες και τις εκπομπές με τις αστυνομικές επιτυχίες από τα states που δείχνει το Σκάι και τσατίζεται που εμείς δεν γίναμε τόσο ανοιχτή κοινωννία ακόμα.
ΟΚ, υπάρχει μια μερίδα επιφυλιδογράφων κλπ. κλπ. Μήπως, όμως, υπάρχει και μια μερίδα μπλογκογράφων που έχει ξεμείνει από υλικό, οπότε βγάζει το λίπος από τη μύγα για να μην πέσουν τα στατιστικά της στο google reader;
Επίσης, μπορεί οι πιο ψύχραιμοι να μην πίστεψαν ποτέ ότι είμαστε ποδοσφαιρική υπερδύναμη, αλλά όσοι ασχολούνται αρκετά με ποδόσφαιρο (ως οπαδοί), το πίστεψαν, διότι αυτό είναι το παιχνίδι: να φανατίζεσαι και να νιώθεις δυνατές συγκινήσεις για κάτι που δεν έχει σημαντικό αντίκτυπο στη ζωή σου (και άρα μπορεί να είναι ασφαλές).
ΟΚ, υπάρχει μια μερίδα επιφυλιδογράφων κλπ. κλπ. Μήπως, όμως, υπάρχει και μια μερίδα μπλογκογράφων που έχει ξεμείνει από υλικό, οπότε βγάζει το λίπος από τη μύγα για να μην πέσουν τα στατιστικά της στο google reader;
Όχι.
Επίσης, μπορεί οι πιο ψύχραιμοι να μην πίστεψαν ποτέ ότι είμαστε ποδοσφαιρική υπερδύναμη, αλλά όσοι ασχολούνται αρκετά με ποδόσφαιρο (ως οπαδοί), το πίστεψαν
Ακόμα και αν το δεχτούμε αυτό, (προσωπικά διαφωνώ), δε νομίζω ότι αυτό ήταν το νόημα του ποστ.
Ο Μπουκάλας δεν κατηγορεί τους φανατικούς φιλάθλους (υπαρκτή ράτσα) αλλά τους ελληναράδες (με τη μορφή που παρουσιάζονται, υπαρκτή μόνο στο μυαλό του αρθρογράφου) οι οποίοι μέσα στην γενικότερη ηληθιότητα τους, νομίζουν ότι η εθνική μπορεί να πάρει όλες τις διοργανώσεις.
Ε, ο bfo με τη σειρά του, κατηγορεί τον μπουκάλα ότι πρώτα δημιουργεί ένα μοντέρνο βάρβαρο που δεν υπάρχει και μετά τον καταρίπτει θριαμβευτικά, δίχνοντας ότι είναι ένας ανώτερος πνευματικός άνθρωπος, σε αντίθεση με όλο αυτό το βάρβαρο πόπολο
Ακριβώς αυτό που λέει ο θηθ.
Προσέξτε, συν τοις άλλοις, το γελοίο λυρισμό του αρθρογράφου:
Γελάσαμε πολύ το 2004. Γελάσαμε με την καρδιά μας, παίζοντας με το κομπολόι των νικών. Και γελαστήκαμε. Αφεθήκαμε να ξεγελαστούμε, μέσα στην απροσδόκητη μέθη,
«Κομπολόγι των νικών, γελάσαμε πολύ —γελάσαμε με την καρδιά μας, αφεθήκαμε να ξεγελαστούμε, απροσδόκητη μέθη»…
Μα τι μαΐστορ του λόγου.
Λες και γράφει για να στηλιτεύσει την ευφορία των γερμανών μετά τις πρώτες στρατιωτικές επιτυχίες του '39.
Που και τότε να έγραφε, φρικτά στυλιζαρισμένο θα ήταν. Πόσο μάλλον με την αφορμή και υπο τις συνθήκες τις οποίες το γράφει.
Ά ρε Καρλ Κράους που μας χρειάζεται.
ΟΚ, δεν διαφονώ αναγκαστηκά με όλα αυτά, αλλά ήθελα να τσεκάρω το spell checking του firefox 3 (που αυτή τη στιγμή ΔΕΝ μου δουλεύει, και άρα πρέπει να το φτιάξω).
Πράγματι, δεν διαφωνώ ούτε με τον θιθ (σικ) ούτε με τον υπογράφοντα το κεντρικό σχόλιο, αλλά σιγά την παπάρα. Για πιο λόγο είναι άξιο σχολιασμού το ότι κάποιος παπάρας (που, προφανώς, δεν είχε τί να γράψει) υπερφούσκωσε με την "πένα" του την αισθητική του διαφωνία με τους πανυγηρισμούς της εθνικής;
Θα μου πεις "μα είναι με τους κακούς", όπου κακοί, σε αυτή την ιστορική περίοδο, θεωρούνται οι τύποι που τη λένε στους εθνικά υπερήφανους (παλιότερα ήταν το ανάποδο, έτσι;). Πάμε, λοιπόν, και ξετρυπώνουμε κάθε ασήμαντο αλλά αστήρικτο αντεθνικό σχολιάκι στις εφημερίδες της χώρας και το κάνουμε ρόμπα.
Που είναι ο γνωμοδότης που ξέραμε, που τα έβαζε με τα θηρία και στο τέλος τα έκανε ρόμπα, χρησιμοποιώντας μόνο το πληκτρολόγιό του; (και μάλιστα σε χαλεπούς καιρούς με windows και SunOS). Απαιτώ να ανέβει το επίπεδο του blog!
Πράγματι, δεν διαφωνώ ούτε με τον θιθ (σικ) ούτε με τον υπογράφοντα το κεντρικό σχόλιο, αλλά σιγά την παπάρα. Για πιο λόγο είναι άξιο σχολιασμού το ότι κάποιος παπάρας [...]
Παρατήρησες καθόλου τον τίτλο του ποστ;
Μπούρδες. Κρίμα.