Βαριές κουβέντες

Γράφει ο έγκριτος δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης αναφορικά με το αποτέλεσμα των Κυπριακών εκλογών:

Σε ένα πράγμα συμφωνούν όλοι: η Κύπρος άλλαξε σελίδα. Οχι γιατί ο λαός της γύρισε την πλάτη στον αρχιτέκτονα του «όχι» κατά το δημοψήφισμα του 2004. Κυρίως γιατί καταψήφισε τον τελευταίο των γερόντων. Ο 74χρονος Τάσσος Παπαδόπουλος, είναι ο τελευταίος της παλιάς φρουράς. Είναι ο υπουργός του Μακαρίου και συνεχιστής της πολιτικής του, η οποία χαρακτηρίστηκε ως «πολιτική των χαμένων ευκαιριών».

Ανάμεσα στις "χαμένες ευκαιρίες" είναι και το σχέδιο Ανάν. Μιλάμε δηλαδή για τεφαρίκι πράμα.

Οι δύο μονομάχοι της επόμενης Κυριακής διαφωνούν σε πολλά. Κυρίως στα της εσωτερικής πολιτικής. Είναι όμως πολιτικοί της νεότερης γενιάς: δεν θα δακρύσουν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες και δεν θα κάνουν μικροπολιτικά παιχνίδια με το μέλλον της μεγαλονήσου σαν κι αυτά στα οποία αποδύθηκε ο κ. Παπαδόπουλος κατά την διαπραγμάτευση για το σχέδιο Ανάν.

Είναι πραγματικό θετικό το ότι οι πολιτικοί της νεότερης γενιάς “δεν θα δακρύσουν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες”. Διερωτάται κανείς, όμως, αν θα δακρύσουν κατ' ιδίαν, ή αν τους συγκινεί, βρε αδερφέ, σε οποιοδήποτε βαθμό το “μέλλον της μεγαλόνησου”.

Κατανοούν το διεθνές περιβάλλον στο οποίο ζουν. Απ’ ό, τι φάνηκε στις εκλογές της Κυριακής αρχίζουν να το κατανοούν και οι Κύπριοι.

Βοήθησαν, φανταζόμαστε, και οι “βαριές κουβέντες”.

Είναι ειρωνικό, αλλά ο κ. Τάσσος Παπαδόπουλος, έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος για την απόφαση που οδηγούσε σε αδιέξοδο το Κυπριακό. Ολοι άρχισαν να κατανοούν -ακόμη κι εκείνοι που ψήφισαν «όχι» - ότι μετά την 24η Απριλίου του 2004 το εθνικό θέμα μπήκε σε νέα και εξαιρετικά δυσμενή για τους Ελληνοκυπρίους φάση. Μπορεί να μην χάλασε ο κόσμος, μπορεί να μην βυθίστηκε η Κύπρος, αλλά οι ελληνοκυπριακές θέσεις υποχωρούσαν μέρα με τη μέρα. Σε διπλωματικό επίπεδο, το «κόλπο» του απερχόμενου προέδρου οδήγησε την Κύπρο σε ανυποληψία (ποιος ξεχνά τις βαριές κουβέντες που εκστομίσθηκαν στο Ευρωκοινοβούλιο μετά το δακρύβρεχτο διάγγελμα Παπαδόπουλου;).

Όλες οι μοιρολογίστρες της πολιτικής και των μέσων μαζικής ενημέρωσης ορυόταν για το επερχόμενο τέλος του κόσμου που τάχα θα έφερνε η απόριψη του σχεδίου Ανάν. Όπως το θέτει ο Πάσχος τώρα, “μπορεί να μην χάλασε ο κόσμος, μπορεί να μην βυθίστηκε η Κύπρος”, αλλά “οι ελληνοκυπριακές θέσεις υποχωρούσαν μέρα με τη μέρα”.

Και η απόδειξη αυτής της υποχώρησης; Κάποιες “βαριές κουβέντες που εκστομίσθηκαν στο Ευρωκοινοβούλιο” και η ανυποληψία στα μάτια της “διεθνούς κοινότητας”.

Ξεχνάει να αναφέρει ότι η υπερψήφιση του σχεδίου θα είχε την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αντικατάσταση της από ένα προτεκτοράτο με απαράδεκτη κατανομή της εξουσίας και ξένους ελεγκτές. Θα γλυτώναμε βέβαια τις “βαριές κουβέντες στο ευρωκοινοβούλιο”.

Στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, τα θύματα της εισβολής του 1974 βρέθηκαν στη θέση του Ραούφ Ντενκτάς: Ηταν αυτοί που απέρριψαν τη λύση, την οποία μάλιστα επί 30 χρόνια ζητούσαν.

Από εκεί που μας χρώσταγαν μας ζητάνε και το βόδι δηλαδή.

Και να σκεφτείς κανείς ότι υπάρχουν βόδια που το θεωρούν αυτό σοβαρό επιχείρημα.

Η αλήθεια είναι ότι η δικοινοτική - διζωνική ομοσπονδία χρειάζεται υπέρβαση πολλών μύθων και εθνικιστικών διδασκαλιών. Η Κύπρος απέρριψε προχθές το αδιέξοδο στο οποίο την οδηγούσε ο κ. Παπαδόπουλος. Τώρα απομένει να απαντηθεί το ερώτημα: τι ακριβώς θέλουν οι Ελληνοκύπριοι για το νησί τους;

Για παράδειγμα επείγει να υπερβούμε την εθνικιστική διδασκαλία σύμφωνα με την οποία η πλειονότητα της τουρκοκυπριακής κοινότητας αποτελεί αποτέλεσμα της εισβολής του 1974. Όπως άλλωστε έχουμε υπερβεί την εισβολή του 1570.

Απομένει να απαντηθεί το ερώτημα “τι ακριβώς θέλουν οι Ελληνοκύπριοι για το νησί τους”. Και καλό θα είναι αυτό να συμφωνεί με ό,τι έχει αποφασιστεί γι' αυτούς, αλλιώς δεν γλυτώνουν τις “βαριές κουβέντες στο Ευρωκοινοβούλιο”.