Η παπάρα της εβδομάδας

Συνωστισμός σήμερα...

Η άρνησή σας για δωρεάν φορητούς υπολογιστές και δωρεάν διαδίκτυο στους μαθητές εξηγείται από το ενδιαφέρον σας για "ελεγχόμενη ενημέρωση, ελεγχόμενα μέσα, ελεγχόμενους εισαγγελείς" σημείωσε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, λέγοντας χαρακτηριστικά: "Βλέπετε κάθε νέο με ηλεκτρονικό υπολογιστή ως έναν εν δυνάμει μπλόγκερ".

- - -

O Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Α. Παπανδρέου, συναντήθηκε, σήμερα, στο περιθώριο της 2ης Συνεδρίασης της ΚΟΕΣ, με bloggers, οι οποίοι έχουν έντονη πολιτική δράση στο διαδίκτυο και τις τοπικές τους κοινωνίες.

Η ομάδα των bloggers, που προέρχονται από όλη την Ελλάδα και είναι Μέλη και Φίλοι του ΠΑΣΟΚ, έχουν ιδρύσει τον διαδικτυακό τόπο, eforum.gr, γεγονός που αποτελεί απόδειξη, του πώς μπορεί να εφαρμοστεί η έννοια της αυτοοργάνωσης στο διαδίκτυο.

Η συζήτηση είχε θέμα τις νέες προοπτικές που δίνει το διαδίκτυο στην πολιτική και στους πολίτες, αλλά και τις προκλήσεις που προκύπτουν μέσα από την χρήση του.

Ο Γιώργος Α. Παπανδρέου, άκουσε με ενδιαφέρον τις εμπειρίες των bloggers από το εγχείρημά τους και μοιράστηκε μαζί τους την εμπειρία του, από την on-line διαβούλευση πολιτικών σε Ευρωπαϊκό επίπεδο κατά την θητεία του στο Υπουργείο Εξωτερικών.

Αλλά και:

Η Παιδεία είναι χώρος εθνικής συννενόησης και όχι μικροκομματικής αντιπαράθεσης τόνισε ο πρωθυπουργός απαντώντας σε επίκαιρη ερώτηση του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Παπανδρέου σχετικά με την επίλυση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η δημόσια πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Χτίζουμε σήμερα το σχολείο του μέλλοντος με σειρά καινοτόμων μεταρρυθμίσεων, σύγχρονα βιβλία, παροχή φορητού υπολογιστή σε κάθε μαθητή, επένδυση στον ανθρώπινο παράγοντα, δια βίου επιμόρφωση του εκπαιδευτικού προσωπικού, είπε ο πρωθυπουργός και σημείωσε πως ήδη κατασκευάζονται 1200 νέα σχολεία σε όλη τη χώρα και ανακαινίζονται εκατοντάδες.

Η μεγάλη μας διαφορά είναι ότι εσείς λέτε λόγια κι εμείς κάνουμε έργα, δήλωσε ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής απαντώντας στις δεσμεύσεις του προέδρου του ΠΑΣΟΚ Γιώργου Παπανδρέου για 5% στην Παιδεία και διανομή δωρεάν υπολογιστών στους μαθητές.

Παράλληλα, διαμήνυσε ότι η κυβέρνηση προχωρά "απαρέγκλιτα" στην εφαρμογή του νόμου πλαισίου για την Παιδεία, "όπως ακριβώς έχει ψηφιστεί". Η μεταρρύθμιση αυτή, πρόσθεσε ο κ. Καραμανλής, "δεν εγκαταλείπεται, δεν σταματά, δεν αλλάζει".

Σχολιάζοντας την κριτική για μείωση των δαπανών για την Παιδεία, ο Κώστας Καραμανλής είπε ότι στην τετραετία 1999 - 2003 δαπανήθηκαν 1,3 δισ. ευρώ ενώ στην τετραετία 2004 - 2008 δαπανήθηκαν 2,2 δισ. ευρώ, "που σημαίνει σχεδόν διπλασιασμός".

"Τέτοια μαθηματικά ξέρετε στο κόμμα σας;", ρώτησε ο κ.Καραμανλής τον κ. Παπανδρέου. Όσο για την πρόταση "ένας υπολογιστής για κάθε μαθητή" είπε ότι "για πρώτη φορά αυτό γίνεται σήμερα πράξη".

(...)

Εξ άλλου, ο κ.Καραμανλής ανέλυσε τις καινοτόμες δράσεις της κυβερνητικής πολιτικής για τον Έλληνα πολίτη της Ευρώπης και του Κόσμου, στους οποίους περιλαμβάνονται η ανθρωποκεντρική εκπαίδευση, η περιβαλλοντική εκπαίδευση για την αειφόρο ανάπτυξη, η ψηφιακή σύγκλιση, η γλωσσομάθεια και η ελληνοφωνία (με την εισαγωγή και την πιστοποίηση ξένων γλωσσών στα σχολεία, την ενίσχυση ελληνικών εδρών σε ξένα πανεπιστήμια και τη δημιουργία δικτύου ελληνικών σχολείων στα Βαλκάνια) και η σύνδεση της Παιδείας με τον πολιτισμό και τον αθλητισμό.

Από το Α.Π.Ε.

Σελίς 123

Απαντώντας στην πρόσκληση, παραθέτω:

"Σου μιλάω με καημό, με σπαραγμό,
για τόσες τρέλες που νοσταλγώ,
αραπίνες λάγνες ερωτιάρες,
με ουίσκυ και γλυκές κιθάρες,
γλέντι και πιοτό.

Αραπίνες, μάτια φλογισμένα,
και κορμιά φιδίσια καμωμένα,
σαν εξωτικά".

Με βαση τα ίδια μοτίβα της "πονηριάς/μπαμπεσιάς" οι ρεμπέτες κατανοούν και την κοινωνικό-οικονομική τους κατάσταση.

Και πετάω το μπαλάκι στους:
Θεαμαπάτη, Βίβε ρεεεε, Βαριεστημένα Τούβλα, Σπουργίτη και Κρατύλο.

1) Βρίσκουμε το πλησιέστερο βιβλίο με τουλαχιστον 123 σελίδες.
2) Πάμε στη σελίδα 123
3) Παραθέτουμε την 6,7 και 8 περίοδο.
4) Καλούμε άλλους...

Comic relief

Ο Παναγιώτης Τιμογιαννάκης μας διαφωτίζει:

Η διασωματειακή υποστήριξη της ταινίας των Κοέν επισημαίνει την αλλαγή πλεύσης στο αμερικανικό σινεμά, τη στροφή προς το σινεμά του auteur, την καθυστερημένη ανακάλυψή του από τους Αμερικανούς, οι οποίοι δεν έχουν δει και τις αρνητικές του πλευρές. Σε τούτα τα θέματα η Ευρώπη τρώει πάντα πρώτη την μπόρα. Τόσο στις ανακαλύψεις όσο και στις επιπτώσεις.

"Καθυστερημένη ανακάλυψη" του σινεμά του auteur από τους Αμερικάνους;!

Μα οι Αμερικάνοι είναι εκείνοι που δημιούργησαν το σινεμά του auteur, προ 60 και βάλε ετών.

Οι γάλλοι σκηνοθέτες και κριτικοί που μίλησαν για το "σινεμά του δημιουργού" (κυρίως δηλαδή η παρέα των "Καγιέ ντι Σινεμά" όπως ο Τρυφώ και ο Μπαζέν), ανέφεραν όλοι τους ως πρωτεργάτες και πρότυπα τους αμερικάνους δημιουργούς όπως ο Άφρεντ Χίτσκοκ, ο Χάουαρν Χωκς και ο Φράνς Κάπρα.

Είπαμε, δεν έχουμε σήμερα Βακκαλόπουλο ή έστω Ραφαηλίδη, αλλά δεν είναι δυνατόν να διαβάζουμε τέτοιες ανιστόρητες σαχλαμάρες εν έτει 2008.

(Όσο για τους κινδύνους που συνεπάγεται το "σινεμά του δημιουργού" για τον αμερικανικό κινηματογράφο, ε, εδώ η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά).

---

Για την αλίευση του αποσπάσματος, ευχαριστούμε τον κ. Old Boy

Turing test

Ο κάτοχος του φετινού βραβείου Τιούρινγκ, Σήφης Σηφάκης:

Η επιστήμη έχει ένα είδος απομόνωσης. Το ότι κάποιος είναι καλός στην πληροφορική δε σημαίνει ότι είναι καλός και στα κοινωνικά θέματα. Έχουμε δει νομπελίστες να λένε αρλούμπες σε θέματα έξω από την ειδικότητά τους.

Αυτή η καταχώρηση είναι αφιερωμένη στον J95 για το σύνολο της προσφοράς του στην ελληνική ιστολογόσφαιρα.

Βαριές κουβέντες

Γράφει ο έγκριτος δημοσιογράφος Πάσχος Μανδραβέλης αναφορικά με το αποτέλεσμα των Κυπριακών εκλογών:

Σε ένα πράγμα συμφωνούν όλοι: η Κύπρος άλλαξε σελίδα. Οχι γιατί ο λαός της γύρισε την πλάτη στον αρχιτέκτονα του «όχι» κατά το δημοψήφισμα του 2004. Κυρίως γιατί καταψήφισε τον τελευταίο των γερόντων. Ο 74χρονος Τάσσος Παπαδόπουλος, είναι ο τελευταίος της παλιάς φρουράς. Είναι ο υπουργός του Μακαρίου και συνεχιστής της πολιτικής του, η οποία χαρακτηρίστηκε ως «πολιτική των χαμένων ευκαιριών».

Ανάμεσα στις "χαμένες ευκαιρίες" είναι και το σχέδιο Ανάν. Μιλάμε δηλαδή για τεφαρίκι πράμα.

Οι δύο μονομάχοι της επόμενης Κυριακής διαφωνούν σε πολλά. Κυρίως στα της εσωτερικής πολιτικής. Είναι όμως πολιτικοί της νεότερης γενιάς: δεν θα δακρύσουν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες και δεν θα κάνουν μικροπολιτικά παιχνίδια με το μέλλον της μεγαλονήσου σαν κι αυτά στα οποία αποδύθηκε ο κ. Παπαδόπουλος κατά την διαπραγμάτευση για το σχέδιο Ανάν.

Είναι πραγματικό θετικό το ότι οι πολιτικοί της νεότερης γενιάς “δεν θα δακρύσουν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες”. Διερωτάται κανείς, όμως, αν θα δακρύσουν κατ' ιδίαν, ή αν τους συγκινεί, βρε αδερφέ, σε οποιοδήποτε βαθμό το “μέλλον της μεγαλόνησου”.

Κατανοούν το διεθνές περιβάλλον στο οποίο ζουν. Απ’ ό, τι φάνηκε στις εκλογές της Κυριακής αρχίζουν να το κατανοούν και οι Κύπριοι.

Βοήθησαν, φανταζόμαστε, και οι “βαριές κουβέντες”.

Είναι ειρωνικό, αλλά ο κ. Τάσσος Παπαδόπουλος, έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος για την απόφαση που οδηγούσε σε αδιέξοδο το Κυπριακό. Ολοι άρχισαν να κατανοούν -ακόμη κι εκείνοι που ψήφισαν «όχι» - ότι μετά την 24η Απριλίου του 2004 το εθνικό θέμα μπήκε σε νέα και εξαιρετικά δυσμενή για τους Ελληνοκυπρίους φάση. Μπορεί να μην χάλασε ο κόσμος, μπορεί να μην βυθίστηκε η Κύπρος, αλλά οι ελληνοκυπριακές θέσεις υποχωρούσαν μέρα με τη μέρα. Σε διπλωματικό επίπεδο, το «κόλπο» του απερχόμενου προέδρου οδήγησε την Κύπρο σε ανυποληψία (ποιος ξεχνά τις βαριές κουβέντες που εκστομίσθηκαν στο Ευρωκοινοβούλιο μετά το δακρύβρεχτο διάγγελμα Παπαδόπουλου;).

Όλες οι μοιρολογίστρες της πολιτικής και των μέσων μαζικής ενημέρωσης ορυόταν για το επερχόμενο τέλος του κόσμου που τάχα θα έφερνε η απόριψη του σχεδίου Ανάν. Όπως το θέτει ο Πάσχος τώρα, “μπορεί να μην χάλασε ο κόσμος, μπορεί να μην βυθίστηκε η Κύπρος”, αλλά “οι ελληνοκυπριακές θέσεις υποχωρούσαν μέρα με τη μέρα”.

Και η απόδειξη αυτής της υποχώρησης; Κάποιες “βαριές κουβέντες που εκστομίσθηκαν στο Ευρωκοινοβούλιο” και η ανυποληψία στα μάτια της “διεθνούς κοινότητας”.

Ξεχνάει να αναφέρει ότι η υπερψήφιση του σχεδίου θα είχε την διάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την αντικατάσταση της από ένα προτεκτοράτο με απαράδεκτη κατανομή της εξουσίας και ξένους ελεγκτές. Θα γλυτώναμε βέβαια τις “βαριές κουβέντες στο ευρωκοινοβούλιο”.

Στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, τα θύματα της εισβολής του 1974 βρέθηκαν στη θέση του Ραούφ Ντενκτάς: Ηταν αυτοί που απέρριψαν τη λύση, την οποία μάλιστα επί 30 χρόνια ζητούσαν.

Από εκεί που μας χρώσταγαν μας ζητάνε και το βόδι δηλαδή.

Και να σκεφτείς κανείς ότι υπάρχουν βόδια που το θεωρούν αυτό σοβαρό επιχείρημα.

Η αλήθεια είναι ότι η δικοινοτική - διζωνική ομοσπονδία χρειάζεται υπέρβαση πολλών μύθων και εθνικιστικών διδασκαλιών. Η Κύπρος απέρριψε προχθές το αδιέξοδο στο οποίο την οδηγούσε ο κ. Παπαδόπουλος. Τώρα απομένει να απαντηθεί το ερώτημα: τι ακριβώς θέλουν οι Ελληνοκύπριοι για το νησί τους;

Για παράδειγμα επείγει να υπερβούμε την εθνικιστική διδασκαλία σύμφωνα με την οποία η πλειονότητα της τουρκοκυπριακής κοινότητας αποτελεί αποτέλεσμα της εισβολής του 1974. Όπως άλλωστε έχουμε υπερβεί την εισβολή του 1570.

Απομένει να απαντηθεί το ερώτημα “τι ακριβώς θέλουν οι Ελληνοκύπριοι για το νησί τους”. Και καλό θα είναι αυτό να συμφωνεί με ό,τι έχει αποφασιστεί γι' αυτούς, αλλιώς δεν γλυτώνουν τις “βαριές κουβέντες στο Ευρωκοινοβούλιο”.

Η παπάρα της εβδομάδας

Η διεθνής κοινότητα θα πρέπει να συνεργαστεί με τον Κουβανικό λαό ώστε να ιδρυθούν οι απαραίτητοι θεσμοί για ένα δημοκρατικό κράτος, και σταδιακά η μετάβαση αυτή θα οδηγήσει σε ελεύθερες και δίκαιες εκλογές.

Και θα βοηθήσουμε και εμείς. Οι Ηνωμένες Πολιτείες θα βοηθήσουν το λαό της Κούβας να πραγματοποιήσει τα αγαθά της Ελευθερίας.

Ο Μπους, μόλις έμαθε για την παραίτηση του Κάστρο

Που'ναι τα χρόνια, ωραία χρόνια...

Tο βράδυ της Kυριακής, στο Ζάππειο, ο Kώστας Kαραμανλής, σοβαρός και συγκρατημένος, άρχισε τη νικητήρια δήλωσή του. Tα πρώτα του λόγια ήταν για την παιδεία και τον πολιτισμό. Tο σημείωσα· παρότι η ώρα απαιτούσε μια οποιαδήποτε ρητορική αποστροφή, ευκολοχώνευτη, ο νικητής επέλεξε αυτά τα δύσκολα, αφηρημένα πεδία, που ίσως δεν ξεσηκώνουν αλλά οπωσδήποτε συγκινούν τους σιωπηλούς απαιτητικούς πολίτες. Kράτησα κάποιες επιφυλάξεις.

H χθεσινή απόφασή του να αναλάβει αυτοπροσώπως το υπουργείο Πολιτισμού ήρε τις περισσότερες επιφυλάξεις. O Kώστας Kαραμανλής δείχνει να εννοεί ότι πρώτο μέλημα της κυβέρνησής του θα είναι η παιδεία και ο πολιτισμός, και το δείχνει εμπράκτως.

H πράξη του K. Kαραμανλή έχει ιδιαίτερο συμβολικό βάρος, και όχι μόνο με έναν τρόπο. Kατ’ αρχάς, είναι η πρώτη φορά στους μεταπολιτευτικούς χρόνους που πρωθυπουργός αναλαμβάνει, με τον σχηματισμό κυβέρνησης, «δευτεροκλασάτο» χαρτοφυλάκιο, άλλο από τα Eξωτερικών ή Aμύνης. Tο υποστελεχωμένο και με ισχνό προϋπολογισμό υπουργείο Πολιτισμού, με αυτόν τον τρόπο, αναβαθμίζεται και αντανακλά την πολιτική αίγλη του πρώτου.

(...)

Mε αυτή την έννοια, ο πρωθυπουργός αναλαμβάνει τη βαριά ευθύνη της παραγωγής οράματος και πνευματικού στρατηγήματος. Kαι φαίνεται ότι το πράττει εν πλήρη επιγνώσει των ευθυνών. Aρα αναλαμβάνει και το ρίσκο να κριθεί σκληρά εκ του αποτελέσματος: τόσο από τους δέκτες πολίτες, που θα υποδέχονται το προσωπικό στυλ του υπουργού, όσο και από το δύσκολο σινάφι των ανθρώπων της τέχνης και των γραμμάτων.

Για την παραγωγή αυτού του φιλόδοξου έργου λέγεται ότι θα σχηματίσει έναν (άτυπο;) ολιγομελή κύκλο συμβούλων. Kαλλιτέχνες και διανοούμενοι, χωρίς τον φόβο του πολιτικού κόστους, θα συμβουλεύουν τον υπουργό κι αυτός θα λαμβάνει φυσικά τις αποφάσεις. Eυχής έργο θα ήταν τα ενδεχόμενα άτυπα όργανα να θεσμισθούν με κάποιον τρόπο παραμένοντας αφατρίαστα και δημιουργικά. O πολιτισμός δεν είναι θέμα γούστου μιας παρέας, όπως δεν είναι και μονοδιάστατο μάνατζμεντ· πολλώ μάλλον που η πρωθυπουργική παρουσία από μόνη της ορίζει άλλα, κατά πολύ υψηλότερα στάνταρ. O πρωθυπουργός έδωσε δείγματα αφατρίαστης πολιτικής σκέψης προεκλογικά, όταν λ.χ. πρότεινε σε κορυφαία αριστερή συγγραφέα, σημαία του αντιδικτατορικού αγώνα, να συμμετάσχει σε εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο Eπικρατείας. Aν αυτή η μεστή συμβολισμού και ουσίας κίνηση σημαίνει ότι υπάρχει μια συνεκτική και συνεπής σκέψη, ανοιχτή σε χώρους, ανθρώπους, αξιακά συστήματα, θα φανεί σύντομα στην πράξη. Eν πάση περιπτώσει, όμως, μας ωθεί σε άλλη τροχιά. Kυρίως, επαναφέρει στο πολιτικό προσκήνιο την αξία των συμβολικών χειρονομιών, την απόδοση τιμής στα γράμματα και την τέχνη, εκφράζει τη βούληση του ηγέτη να στηρίξει τον πολιτισμό και να εμπνευστεί από αυτόν.

Ν. Ξυδάκης 10/3/2004

Στο αίτημα για κλήση του πρωθυπουργού -ως πρώην υπ.Πολιτισμού- στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων, για την υποθεση Ζαχόπουλου, συμφώνησε σύσσωμη η αντιπολίτευση, κλιμακώνοντας τις πιέσεις προς τη ΝΔ. Την ίδια ώρα, η Φάνη Πάλλη Πετραλιά ανέλαβε την πλήρη πολιτική ευθύνη για τη διαχείριση του υπουργείου Πολιτισμού, επί υπουργείας Καραμανλή.

Η κ. Πετραλιά ανέλαβε ενώπιον της Επιτροπής την πλήρη πολιτική ευθύνη της οικονομικής διαχείρισης του υπουργείου και της εφαρμογής των υφισταμένων νόμων και προεδρικών διαταγμάτων, σημειώνοντας πως ο Κώστας Καραμανλής «έθεσε εαυτόν επικεφαλής της πολιτικής ηγεσίας του υπουργείου, ως σαφή συμβολισμό, απόλυτη εγγύηση, ότι η Ελλάδα, όλοι οι Έλληνες μαζί, θα οργανώναμε με επιτυχία τους αγώνες».

«Σε μένα ανήκε και η οικονομική διεύθυνση του υπουργείου. Είχα και τη θεσμική αρμοδιότητα της υπογραφής και όλων των υπολοίπων χρηματοδοτήσεων του υπουργείου που προωθούνταν, μόνον εφ' όσον οι δαπάνες είχαν εγκριθεί απ' όλη την διοικητική ιεραρχία. Αυτό ήταν το πλαίσιο» ανέφερε η κ. Πετραλιά.
Οι αρμοδιότητες των παραγόντων του υπουργείου, «δόθηκαν με βάση τις προβλέψεις νόμων και Προεδρικών Διαταγμάτων που είχαν ψηφιστεί από τις προηγούμενες κυβερνήσεις» παρατήρησε.

Από το in.gr

- - -

Ο πρωθυπουργός Κ. Καραμανλής αρνείται να πάει στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής. Εκεί προφανώς θα έπρεπε να ενημερώσει για τις έξι επιστολές που έλαβε από τον πρώην υφυπουργό Πέτρο Τατούλη και να απαντήσει στις ερωτήσεις που θα του έκαναν οι βουλευτές για τη θητεία στο υπουργείο Πολιτισμού. Αφήνουν από το Μαξίμου να αιωρείται η θεωρία ότι ήταν «συμβολικά» υπουργός Πολιτισμού. Κάτι που εύκολα οδηγεί στο συμπέρασμα ότι μπορεί να θεωρηθεί και «συμβολικά» πρωθυπουργός.

Ελευθεροτυπία

- - -

Ενθυμούμενος το τότε κείμενο του Νίκου Ξυδάκη, καθώς το είχα σώσει στο προσωπικό μου αρχείο, είχα κατά νού επί εβδομάδες να γράψω αυτή την καταχώρηση όπου θα το αντιπαραβάλλω με τα τωρινά τεκταινόμενα. Τελικά, όπως ανακάλυψα ψάχνωντας για πρόσθετα στοιχεία, με πρόλαβε κατά πέντε μέρες ο Στέφανος Μάνος (!).

(Έκτακτη) παπάρα της εβδομάδας

Συνοδικό σύστημα σημαίνει την εφεξής αποφυγή μονόπλευρων (και γι' αυτό αυταρχικών) επιλογών. Καθένας θα πρέπει να μπορεί να βρίσκει κάποια ώρα που η ιεροτελεστία αγγίζει τις δικές του αισθητικές ευαισθησίες.

(...)

Αυτό σημαίνει ότι ασφαλώς θα πρέπει οι πιστοί της παράδοσης να έχουν τη δική τους λατρευτική έκφραση, με τη λεγόμενη βυζαντινή ψαλμωδία και τα αρχαιοελληνικά αναγνώσματα, όμως εξ ίσου δικαιούνται και όσοι το επιθυμούν να έχουν τη δυνατότητα προσέλευσης σε λειτουργίες με σύγχρονα μουσικά και γλωσσικά εκφραστικά μέσα.

Ο Κώστας Μπέης για την Ελευθεροτυπία

Η παπάρα της εβδομάδας

Μόνο η Αριστερά έχει το ηθικό κύρος να αποενοχοποιήσει την επιχειρηματικότητα και το κέρδος και να αναγνωρίσει και ταυτόχρονα να περιφρουρήσει τη δημοκρατικότητα και τον εξισορροπητικό ρόλο της αγοράς. Την επιχείρηση τη διαχειρίζονται ιδιώτες με κύρια επιδίωξη το κέρδος, αλλά ανήκει στην κοινωνία, από κει αντλεί τη δύναμή της. Και το κέρδος, ως κοινωνικό περίσσευμα, έχει να διαδραματίσει κρίσιμο κοινωνικό ρόλο. Το δημοκρατικό κράτος οφείλει να περιφρουρήσει την κοινωνικότητα της επιχείρησης και του κέρδους, πρώτα από την καταλήστευση των ιδιοκτητών της. Εχει και τα μέσα και την πείρα.

Α. Καρκαγιάννης, μεταδίδει για την Κ. εδώ.

Ακυρολεξίες

You keep using that word. I do not think it means what you think it means. (The Princess Bride)

Η κ. Κουναλάκη γράφει στην Καθημερινή:

Oι μπλόγκερ δεν θέλουν να δουν το βίντεο του Ζαχόπουλου, οι μπλόγκερ απαιτούν δεντροφύτευση της Πάρνηθας τώρα, οι μπλόγκερ διεκδικούν εφαρμογή του διευρυμένου ωραρίου στο μετρό. Ποιοι είναι λοιπόν οι μπλόγκερ με τα τόσο ανομοιογενή αιτήματα;

ανομοιογενής -ής -ές [anomiojenís] Ε10: 0 α. που δεν ανήκει στο ίδιο γένος ή είδος με άλλον, που έχει διαφορετική προέλευση, σκοπούς, τάσεις: Ανομοιογενή φαινόμενα / στοιχεία. Ανομοιογενείς απόψεις.

Τι το ανομοιογενές έχουν αυτά τα αιτήματα; Καίτοι καλύπτουν διάφορα αντικείμενα, είναι όλα συμβατά μεταξύ τους (δεν αντιφάσκουν) και σχετικά εύκολα ομαδοποιήσιμα ως εκφάνσεις στοιχειώδους δημοκρατικής ευαισθησίας.

Κάθε εφημερίδα ή περιοδικό που σέβεται τον εαυτό του έχει ορισμένους ρεπόρτερ ή κριτικούς που διαθέτουν μπλογκ, αναμεσά τους, οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης», ο «Γκάρντιαν», το «Νιου Γιόρκερ» και φυσικά η «Καθημερινή». Κάθε άθλημα, κάθε πόλεμος, κάθε τυφώνας γεννάει μια νέα φουρνιά μπλόγκερ, οι οποίοι ενίοτε ξεπερνούν σε εγκυρότητα και ταχύτητα τα συμβατικά ΜΜΕ, επισημαίνει σε πρόσφατο άρθρο του το New York Review of Books. Για την όπερα μπορεί κανείς να διαβάσει το Sieglinde’s Diaries ή το My Favorite Intermissions, που συντάσσεται από τακτικούς επισκέπτες της Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης ή ακόμη το Opera Chic με έδρα το Μιλάνο, το οποίο παρακολουθεί τα τεκταινόμενα στη Σκάλα. Για το Ιράκ υπάρχουν μπλογκ που γράφονται από Ιρακινούς μπλόγκερ, Αμερικανούς στρατιώτες ή ακαδημαϊκούς, όπως το Informed Comment του Χουάν Κόουλ, που αναλύει και μεταδίδει νέα από το μέτωπο.

(...)

Οσο για το στυλ γραψίματος, είναι ελλειπτικό, χωρίς σημεία στίξης. Μοιάζει με προφορικό λόγο και τα συναισθήματα ενίοτε περιγράφονται με σύμβολα όπως :-) ή :-( (που υποδηλώνουν χαρά και λύπη αντίστοιχα).

Τα περί ελλειπτικού στυλ γραψίματος "χωρίς σημεία στίξεως" ισχύουν και για τους "ρεπόρτερ και κριτικούς" που διαθέτουν μπλόγκ ή για τα μπλόγκ με θέμα την όπερα που αναφέρονται; Ή μήπως το στυλ αυτό κυριαρχεί στα μπλόγκ από ακαδημαϊκούς;

Για να κατακτήσουν λοιπόν τη δόξα στον κυβερνοχώρο, οι μπλόγκερ δοκιμάζουν τα πάντα, σκορπούν φήμες, διαδίδουν ψεύδη, δημιουργούν τεχνητές αντιπαραθέσεις, κατασκευάζουν ανύπαρκτα πρόσωπα και μεταδίδουν τα πλέον εξωφρενικά βίντεο, διεκδικώντας επάξια τον τίτλο των ιερόδουλων του κυβερνοχώρου.

ιερόδουλος η [ieróδulos] Ο36 & ιερόδουλη η [ieróδuli] Ο32: (συνήθ. επίσ. ) η πόρνη, η γυναίκα που εκδίδεται κατ' επάγγελμα. [λόγ. < ελνστ. ἱερόδουλος `δούλη που εργάζεται ως εταίρα σε ναό΄· ιερόδουλ(ος) μεταπλ. -η κατά τα άλλα θηλ. σε -η για προσαρμ. στη δημοτ.]

Οι ιερόδουλες του φυσικού χώρου (sic) παλεύουν για την κατάκτηση της δόξας, "σκορπούν φήμες, διαδίδουν ψεύδη και δημιουργούν τεχνητές αντιπαραθέσεις"; Αν όχι, τότε σε ποιά ακριβώς ομοιότητα στηρίζεται η παρομοίωση;

Επίσης, αν οι μπλόγκερς είναι "οι ιερόδουλοι του κυβερνοχώρου" (sic), με τα παραπάνω χαρακτηριστικά, τότε πως, όπως μας πληροφορεί αλλού το άρθρο, "ενίοτε ξεπερνούν σε εγκυρότητα και ταχύτητα τα συμβατικά ΜΜΕ, επισημαίνει σε πρόσφατο άρθρο του το New York Review of Books";

Υ.Γ Να προσθέσουμε επίσης ότι ο όρος "κυβερνοχώρος" προκαλεί τον γέλωτα (και ανάμνησες δεκαετίας του ενενήντα) και καλό είναι να αντικαθίσταται με τον όρο διαδίκτυο.

(Το άρθρο ανακάλυψε ο κος. Μαντζούριος)

ΠΡΟΣΘΗΚΗ: Το άρθρο είναι σε μεγάλο του μέρος μεταφρασμένο (ορισμένοι κακόβουλοι θα έλεγαν κλεμένο) από το New York Times Review Of Books. Τυχών αδυναμίες οφείλονται κυρίως σε μεταφραστικά σφάλματα και σε χαμηλής ποιότητος ενβόλιμες προσθήκες.

Ηλεκτρονικό εμπόριο, Ελλάδα, 2008

Διαλέγω έναν σκληρό δίσκο από το διαδικτυακό κατάστημα e-shop.gr.

Προσθήκη στο καλάθι αγοράς, κλικ στο πληρωμή, https ασφαλής φόρμα, εισάγω τα στοιχεία της πιστωτικής μου, όλα ωραία και καλά.

"Η συναλλαγή σας ολοκληρώθηκε, ο αριθμός αναφοράς είναι ο τάδε, μπορείτε να παρακολουθείτε την πρόοδο της παραγγελίας σας από αυτή την σελίδα".

Κλασσικά πράγματα.

Την άλλη μέρα έρχεται το μέηλ μου με προσγειώνει στην νεοελληνική πραγματικότητα:

Η παραγγελία σας βρίσκεται σε αναμονή προς αποστολή των δικαιολογητικών για την χρέωση της κάρτας σας.

Τα δικαιολογητικά που χρειαζόμαστε είναι: η φωτοτυπία της κάρτας (με καλυμμένα τα τέσσερα τελευταία νούμερα της κάρτας) και της ταυτότητας του κατόχου (εμπρός πίσω). Στο φαξ 210 ΧΧΧΧΧΧΧ ή μέσω email.

Έγραφα που ζητούνται από τις τράπεζες για την δική μας και δική σας κάλυψη σε περίπτωση που η κάρτα είναι κλεμμένη ή υποκλεμμένη.

Επίσης σας ενημερώνουμε ότι η παραγγελία σας μπορεί να πληρωθεί και με αντικαταβολή (πληρωμή κατα την παράδοση).

Ευχαριστώ.

Να στείλω "δικαιολογητικά" για την χρέωση της κάρτας; Καλά, και τα στοιχεία της κάρτας που συμπλήρωσα στην σελίδα σας τι ρόλο έπαιζαν; Έτσι, για να περνάει η ώρα; Για ηλεκτρονικό εμπόριο έχετε ακούσει;

Όλα τα φυσιολογικά ηλεκτρονικά καταστήματα, από το μικρότερο ηλεκτρονικό κατάστημα του εξωτερικού μέχρι το Amazon.com αλλά και το Πλαίσιο και πλείστα όσα, άσχετα είναι ή μη ασφαλή επειδή δεν ζητάνε φωτοτυπίες και φαξ;

Γνωρίζετε, φίλοι "ηλεκτρονικοί έμποροι", ότι αυτό που ζητάτε είναι ανασφαλές και επικίνδυνο; Όλη η ουσία του ηλεκτρονικού εμπορίου είναι στην εισαγωγή των στοιχείων μέσω κρυπτογραφημένων, ασφαλών σελίδων μέσω ειδικής τεχνολογίας. Όταν ...συμπληρωματικά (!!!) στέλνουμε φωτοτυπίες της πιστωτικής κάρτας και της ταυτότητας μέσω fax και email στέλνουμε τα προσωπικά μας στοιχεία χύμα στο κύμα χωρίς καμμία προστασία.

Και όχι, το "με καλυμμένα τα τέσσερα τελευταία νούμερα της κάρτας" δεν αποτελεί προστασία. Τα συγκεκριμένα ψηφία υπάρχουν σε κάθε απόδειξη πληρωμής που παίρνουμε από ηλεκτρονικό κατάστημα αλλά και από φυσικές αγορές. Είναι το πιο εύκολο να βρεί οποιοσδήποτε σχετικά με την κάρτα μας. Δεν του είναι τίποτα, λοιπόν, το να τα συνδυάσει με τα υπόλοιπα στοιχεία που μας ζητάτε να στείλουμε μέσω μέηλ και να έχει έτσι πλήρη πρόσβαση στο νούμερο της κάρτας μας.

Ορίστε τι γράφει η ίδια η VISA σχετικά:

Never send payment information via email. Information that travels over the Internet (like email) is not fully protected from being read by outside parties. All reputable merchant sites use encryption technologies that will protect your private data from being read by others as you conduct an online transaction.

Visa and reputable merchants will never ask for any account or personal information in an email.

Η κοινωνία της πληροφορίας δεν είναι για όλους. Θέλει και επιδέξιους εμπόρους. Όσοι δεν μπορούν παρακαλούνται να αφήσουν το ηλεκτρονικό εμπόριο και να το γυρίσουν σε κάτι πιο παραδοσιακό, π.χ λαϊκές αγορές.

Εδώ σε θέλω κάβουρα...

Δέξου ποιος είσαι
Το ποίημα
Μην το καταποντίζεις στα βαθιά πλατάνια
Θρέψε το με το χώμα και το βράχο που έχεις
Τα περισσότερα-
σκάψε στον ίδιο τόπο να τα βρεις

Τρία κρυφά ποιήματα 1966 - Γιώργος Σεφέρης

Αλλος γεννιέται γυναίκα, δεν τόν ρώτησε κανείς, γυναίκα γεννήθηκε - δεν είναι ούτε καλο, ούτε κακό αυτό - έτσι έτυχε και
η ολοκλήρωσί της είναι να κάνη παιδιά - ή ό,τι τέλος πάντων αποφασίσει η ίδια. Μπορεί να μήν της αρέσει που ναι γυναίκα όμως πρέπει να τό δεχτή και να καταλάβη αυτο: πώς μήτε καλό είναι μήτε κακό παρά μόνο είναι αυτό που θα τό κάνη η ίδια να είναι.

Αλλος γεννήθηκε αμερικανός βλάχος από τό τέξας - μπορεί να μην του αρέσει, αλλά έτυχε.

Υπάρχουν άλλωστε και πιό δύσκολα πράγματα. Μπορεί π.χ να γεννηθής μογκολάκι, με τρισωμία 21, τυφλός ή κωφάλαλος. Δεν το επέλεξες, συμβαίνουν αυτά, έτυχε, είσαι εσύ. Μήτε καλό είναι, μήτε κακό, είναι ζωή, θα γίνουν τόσο καλό ή τόσο κακό όσο εσύ τα κάνεις.

Κι άλλος γεννήθηκε Παλαιστίνιος. Μπορεί να μην του αρέσει, να μισή την γλώσσα του, να θεωρεί τα γαλλικά πιό εύηχα, να μισή τόν Αραφάτ, τόν τόπο του, που ναι μιά ξεραίλα σκέτη, να γουστάρη τόν Καναδά και τό γκαζόν.

Είναι κι αυτό μιά αναπηρία - μογκολάκι ο ένας, Παλαιστίνιος ο άλλος, Ελληνες εμείς - δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού - οι λέξεις αυτές δηλώνουν πολύ λιγότερα πράγματα από αυτά που είμαστε.

Ομως, κι εκεί κρίνεται ο άνθρωπος, αν εχει κότσια κι αν αξίζει να λέγεται άνθρωπος, δεχόμεθα τήν τύχη, τήν υποχρέωσι, αναγνωρίζουμε τήν ανθρώπινη ατέλεια, και πολεμάμε στήν θέσι που μας έτυχε. Κρίμα, θέλαμε να μασταν αστροναύτες του μέλλοντος, το ίδιο όμως ήθελε κι ο σκλάβος πού σταυρώθηκε δίπλα στόν Σπάρτακο. Αυτό μας έτυχε, μ' αυτό πολεμάμε.

Υπάρχει και η άλλη λύσι. Τα εγκαταλείπουμε όλα, ο σκλάβος πιάνει δουλειά σ ένα μακρινό χωράφι που μαζεύουν παπαρούνες και πεθαίνει σε βαθιά γεράματα στό στρώμα του, ο Παλαιστίνιος γίνεται μανάβης στην Οττάβα, εμείς ανοίγουμε ξενοδοχείο στήν Ρόδο. Ακούμε τις μάχες από μακριά. Νόμιμα όλα αυτά, ωραία, αλλά δεν είναι ανάγκη να τα θεωρητικοποιούμε: η δειλία ήταν πάντα δειλία.

Α. Φαρμάκης

Άρες (μάρες;)

Ο Τάκης Καμπύλης γράφει (και εμείς σχολιάζουμε):

Ο Πατριάρχης Γρηγόριος πλήρωσε ως γνωστόν τη μανία των Οθωμανών με την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης. Το σώμα του άγρια κακοποιημένο ρίχθηκε στο Βόσπορο αλλά σύμφωνα με μια ισχυρή άποψη, η θάλασσα το έβγαλε κοντά στην Οδησσό, όπου ενταφιάσθηκε από μέλη της εκεί ελληνικής κοινότητας. (...) Σε ειδική τελετή στην Οδησσό (η οποία συνοδεύτηκε από αντισημιτικό προγκρόμ!) τα λείψανα μεταφέρθηκαν στον Πειραιά και από κεί στη Μητρόπολη όπου και ενταφιάσθησαν. Χιλιάδες λαού μετείχαν στην τελετή. «Το σώμα του Γρηγορίου –σημειώνει ο Χάρης Εξερτζόγλου– εμφανίσθηκε ως σύμβολο ενός ορθοδόξου έθνους που δεν έχει ξεχάσει την αποστολή του. Ο νεκρός πατριάρχης μπορούσε να σηκώσει το βάρος ενός «αδέσμευτου» εθνικού ήρωα με την έννοια ότι δεν είχε συνδεθεί με κάποιες από τις αντιμαχόμενες παρατάξεις της Επανάστασης.

Ταυτόχρονα, όμως, ο ίδιος αποκαθίσταται ως μέρος της Ελληνικής Επανάστασης, από την οποία ήταν απών, και εμφανίζεται ως πρωτεργάτης του αγώνα αλλά και ως οιονεί σύμβολο των αλυτρωτικών επιθυμιών. Δεν έχει σημασία αν η πολιτεία του Γρηγορίου επιβεβαιώνει αυτές τις ιδιότητες. (…) Αρκεί λοιπόν η αχνή περιγραφή ενός προσώπου ή ενός συμβάντος και η αφαίρεση του ιστορικού πλαισίου μέσα στο οποίο έδρασαν ή ξετυλίχθηκαν προκειμένου να εδραιωθούν συμβολικά στην κοινωνική μνήμη».

(Λίγα χρόνια αργότερα, στην επίσημη τελετή μετακομιδής των οστών του μεγάλου Κοραή ελάχιστοι Αθηναίοι συμμετείχαν.)

Αν ο Γρηγόριος -ο οποίος πλήρωσε άλλωστε με τη ζωή του- ήταν "απών", ο Κοραής ήταν άραγε παρών;

Χιλιάδες κόσμος στην τελετή για τον Γρηγόριο, ελάχιστοι Αθηναίοι για τον Κοραή. Δεν βγάζει κανείς άνετα συμπέρασμα για το πως το έβλεπε ο λαός;

Η (κάθε) τελετή –λέει ο Αντώνης Παπαρίζος (αναπληρωτής καθηγητής στο Πάντειο)– αποσκοπεί στην ενότητα και στη δημιουργία πολιτιστικής ταυτότητας. Ειδικά οι τελετές του θανάτου –επειδή ο θάνατος είναι ο «διασπαστής» αυτής της ενότητας παίρνοντας από τη ζωή ένα μέλος της κοινότητάς μας– αποκτούν ακόμη μεγαλύτερο συμβολισμό. Η συμμετοχή στην τελετή δείχνει και το μέγεθος της άμυνας μιας κοινότητας απέναντι στον θάνατο.

Συ είπας.

Η Βασιλική Γιακουμάκη (διδάσκει στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας) θα μιλήσει για την ανθρωπολογική ανάλυση τέτοιων τελετών ανά «στρώματα». Δηλαδή, για υποκείμενα ή ομάδες που για τον δικό τους λόγο (διαφορετικό από τον λόγο άλλων που επίσης μετέχουν) αποκτούν μέσω των τελετών ορατότητα. Θρηνούν και, έμμεσα, αποκτούν οντότητα μέσω της ταύτισης με το δημόσιο πρόσωπο. «Ενα άλλο “στρώμα” εκφράζει τη φετιχοποίηση, όπως συνέβη στις κηδείες του Μιλόσεβιτς ή του Λένον ή της Βουγιουκλάκη, άλλο “στρώμα” την αλληλεγγύη όπως έντονα εκφράστηκε από τις γυναίκες στη νεκρώσιμη τελετή για τη Νταϊάνα».

Είναι το στρώμα μου μονό και μόνη μου καλοπερνώ...

Οι πομπές (ή νεκρικές τελετές) πρέπει –σύμφωνα με τον κορυφαίο μελετητή Μισέλ Βοβέλ– να έχουν την αρχή τους στην Αγγλία, με τον επαναπατρισμό των σορών του Τριακονταετούς Πολέμου. Από τα αγγλικά παράλια μέχρι την ενδοχώρα δημιουργούνταν πομπές με κληρικούς, τραυματίες, στρατιώτες, ευγενείς και περίεργους. Ο Βοβέλ στην έρευνά του θα καταλήξει πως οι τελετές πέρασαν από πολλές διακυμάνσεις ανάλογα με τις αξίες και το φαντασιακό κάθε εποχής. Και θα εξηγήσει τον τρόπο με τον οποίο αυτές αποσυνδέθηκαν από το καθαρά θρησκευτικό τους περιεχόμενο.

Οι πομπές (ή νεκρικές τελετές) πρωτοεμφανίστηκαν στην Αγγλία στον Τριαντακονταετή Πόλεμο (17ος αιών); Μας καράφλιασε ο κ. Καμπύλης. Και έστω ότι αγνοεί τα της ελληνικής ιστορίας, καθότι κοσμοπολίτης. Αγνοεί και τα εσπεριανά; Μόνο ό,τι διάβασε από τον Μισέλ Βοβέλ (ο Μιχαήλ Βόδας των Γάλλων) γνωρίζει;

Να έτσι, πρόχειρα:

In ancient Rome, the eldest surviving male of the household, the pater familias, was summoned to the death-bed, where he attempted to catch and inhale the last breath of the decedent. Funerals of the socially prominent were usually undertaken by professional undertakers called libitinarii. No direct description has been passed down of Roman funeral rites.These rites usually included a public procession to the tomb or pyre where the body was to be cremated. The most noteworthy thing about this procession was that the survivors bore masks bearing the images of the family's deceased ancestors. The right to carry the masks in public was eventually restricted to families prominent enough to have held curule magistracies. Mimes, dancers, and musicians hired by the undertakers, as well as professional female mourners, took part in these processions.
--- http://en.wikipedia.org/wiki/Funeral

Μέχρι και επαγγελματίες μοιρολογίστρες είχαν οι Ρωμαίοι στις νεκρικές τους πομπές, δεν περίμεναν τους Εγγλέζους του Τριακονταετούς (παρεμπίπτοντως, πόσοι Εγγλέζοι πολέμησαν εκεί;).

Ετσι, η απροθυμία της Εκκλησίας να φιλοξενήσει τις σορούς στους ναούς ενίσχυσε περισσότερο τον δημόσιο και λιγότερο τον θεολογικό χαρακτήρα της τελετουργίας. Μάλιστα, για τις πομπές τα χρόνια 1300 - 1500 συνηθιζόταν η περιφορά ομοιώματος του βασιλιά ή του ευγενούς και η έκθεση σε δημόσιο προσκύνημα, αλλά στο σπίτι (ή στο παλάτι).

"Οι πομπές τα χρόνια 1300-1500"; Μα καλά, δεν μας είπες ότι εμφανίστηκαν στον τριακονταετή πόλεμο; Διορθωτή δεν έχει η Καθημερινή;

Ο αιρετικός στοχαστής του εθνικισμού, ο Μπένεντικτ Αντερσον θα συναντηθεί με τη σκέψη του Βοβέλ: «Ο 18ος αιώνας του Διαφωτισμού σηματοδοτεί όχι μόνο την εποχή του εθνικισμού αλλά και τη δύση των θρησκευτικών τρόπων σκέψης. (…) Αλλά ο πόνος που ήταν εν μέρει δημιούργημα της πίστης δεν χάθηκε. (…) Χρειαζόταν ένας εκκοσμικευμένος μετασχηματισμός του μοιραίου σε συνέχεια και του τυχαίου σε σημασία. Η ιδέα του έθνους ανταποκρινόταν σ’ αυτόν τον στόχο περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο. (…) Ο εθνικισμός έχει τη μαγική ικανότητα να μεταμορφώνει το τυχαίο σε πεπρωμένο».

Το ακούσαμε, άλλωστε, και από κυβερνητικούς λίγο πριν από την κηδεία του Αρχιεπισκόπου: Για παράδειγμα, ο Προκόπης Παυλόπουλος μίλησε για τον πατριώτη που πρόβαλε την άρρηκτη σχέση Ορθοδοξίας και Ελληνισμού… Οπως μιλούσαν και το 1871.

Έχω διαβάσει πολλά non sequitur, αλλά αυτό ήταν από τα καλύτερα.

Ένας έξτρα πόντος για την επίκληση του κ. Μπένεντικτ Άντερσον.

Η παπάρα της εβδομάδας

- Η ελληνικότητα είναι αίσθημα ή συνείδηση;

Η "ελληνικότητα" ήταν ένα ιδεολογικό κατασκεύασμα διανοουμένων του Μεσοπολέμου το οποίο δημιουργήθηκε μετά τον ανεπανόρθωτο τραυματισμό του οικουμενικού Ελληνισμού το 1922. Αντικατέστησε τον κοσμοπολιτισμό ενός Καβάφη με την τοπογραφία ενός Ελύτη, προσφέροντας έτσι αίσθημα για συνείδηση. (...)

- Τί πιο μικρό ελληνικό αγάπησα.

Το κάλεσμα του κόρνου και η απάντηση του πιανου στην αρχή του 2ου κονσέρτου του Μπραμς. Είναι κάτι που εγώ έπλασα ελληνικό κι έτσι λειτουργεί έξω από συμβατικούς προσδιορισμούς.

- Αυτό που μέ χαλάει.

Η προγονολατρία που εστιάζεται στις «χαμένες πατρίδες» και η νοσταλγία για Σμύρνη, Αλεξάνδρεια και Οδησσό, που ενθαρρύνει την αδιαφορία για Ντητρόιτ, Μελβούρνη και Τορόντο.

- Ένα πρέπει που πέταξα.

Πέταξα τη σεφερική εντολή: "Δέξου ποιός είσαι. / το ποίημα... / Θρέψε το με το χώμα και το βράχο που έχεις / Τα περισσότερα σκάψε στον ίδιο τόπο να τα βρείς".

- Ο Έλληνας ποιητής μου.

Ο Dionisio conte Salamon, νόθος γιος, γεννημένος Γάλλος πολίτης, εβραϊκής καταγωγής, που έζησε σε ένα βρετανικό προτεκτοράτο μιλώτας Ιταλικά και δεν πήγε στην ελεύθερη Ελλάδα αφού την βρήκε σε Γερμανούς συγγραφεις.