Δάσκαλε που δίδασκες

Τα τελευταία χρόνια όλοι ζούμε υπό την δυναστεία μιας λέξεως που ­ μεταξύ διαφόρων άλλων ­ επιτελεί την προειρημένη λειτουργία: «απορροφητικότητα». Οτιδήποτε αποδεικνύει ικανότητα αναλώσεως διαθέσιμων πόρων καθαγιάζει τους δράστες του επιτεύγματος, πιστοποιώντας την τεχνοκρατική επάρκειά τους και την εμβέλεια του διοικητικού τους πνεύματος. Λίγοι ασχολούνται εν τούτοις με την κοινωνική και επιχειρησιακή αποδοτικότητα των πολλαπλών «απορροφήσεων». Εχει ευρέως επικρατήσει η πεποίθηση, σε πολιτικούς αλλά και διαχειριστικούς κύκλους, πως η «απορρόφηση» είναι ένα είδος αυτοσκοπού ή, ακόμη χειρότερα, υπέρτατου κριτηρίου για την αξιολόγηση του παραγόμενου έργου σε οργανισμούς και υπηρεσίες. Η εντύπωση αυτή είναι άκρως πλανημένη, πιθανώς δε και επικίνδυνη. Αν ίσχυε η αρχή πως ό,τι δίδεται κατόπιν ενδοκοινοτικής διαπραγματεύσεως πρέπει να ξοδεύεται αυθωρεί και παραχρήμα για κάτι ενδεχομένως ξένο προς το αρχικό αντικείμενο της συναλλαγής, η υπεξαίρεση θα ήταν το ευγενέστερο διαπιστευτήριο «διευθυντικής» δεξιότητας στον δημόσιο τομέα.

Για να μιλήσουμε, εν τούτοις, απαλλαγμένοι από τον πειρασμό της ειρωνείας: ελλοχεύει σήμερα ο κίνδυνος να επαναληφθεί με άλλη μορφή χάρη στον πακτωλό των Κοινοτικών Πλαισίων Στήριξης, το πανταχόθεν καταγγελλόμενο ολίσθημα της δεκαετίας του '80. Οταν λεφτά που προορίζονταν για δομικές αναδιαρθρώσεις μετατράπηκαν, ως λέγεται, σε εργαλείο εφήμερης εισοδηματικής πολιτικής και σπαταλήθηκαν για την επιδότηση επαγγελματικών ομάδων, κάποτε δε και ιδιωτικών βαλαντίων. «Απορροφήστε για να απορροφήσετε»... Υφίσταται, άραγε, συνολικός σχεδιασμός των δαπανών που φαινομενικώς πραγματοποιούνται από «χαρισμένα» αλλά εν τοις πράγμασι ακριβοπληρωμένα πακέτα;

Χαρακτηριστικό παράδειγμα οργανισμού ευάλωτου στην καινοφανή μανία της «απορρόφησης» είναι πλέον τα πανεπιστήμια. Η υπαγωγή τους στο αμάλγαμα της «τριτοβάθμιας εκπαίδευσης» τείνει να τα εκτρέψει από τους καταστατικά οριοθετημένους στόχους τους και να τα μεταβάλει σε δρώντες παράγοντες της αγοράς ­ για τα γνωστά τοις πάσι, άλλωστε, νεοελληνικά καμώματα ο όρος «αγορά» ισοδυναμεί συχνά με την «αρπαχτή». Αν αυτή η διαδικασία δεν ανασχεθεί, η καταστροφή της παιδείας και των αυθεντικών εγκύκλιων σπουδών θα επέλθει αναπότρεπτα. Είναι αυτονόητο ότι και οι εμπορευματικώς προσοδοφόρες δραστηριότητες ενός ΑΕΙ δεν είναι σώφρον να παραμελούνται ή να υποβαθμίζονται. Αλίμονο, όμως, αν μεταβληθούν σε οιονεί κυριαρχική του μέριμνα. Η βασική έρευνα έχει άλλωστε εδώ και καιρό απισχνανθεί, σε σχέση με αμφίβολης ποιότητας και σκοπιμότητας μελέτες εφαρμογών.

Αιμ. Μεταξόπουλος, 3/5/1998 - Το ΒΗΜΑ

Τραγική Ειρωνία
η άγνοια από τον ήρωα θεατρικού / μυθιστορηματικού / κινηματογραφικού έργου της τραγικής θέσης στην οποία βρίσκεται ή στην οποία οδεύει, με αποτέλεσμα να ενεργεί με τρόπο που επιφέρει αρνητικά γι' αυτόν αποτελέσματα, κάτι το οποίο γνωρίζει ο αναγνώστης / θεατής (λ.χ. ο Οιδίποδας επιμένει να ανακαλύψει τον φονιά του πατέρα του, αγνοώντας ότι είναι ο ίδιος, πράγμα που θα τον οδηγήσει στην καταστροφή).

Λεξικό Μπαμπινιώτη

Καταπέλτης ήταν η απόφαση του δικαστηρίου για την υπόθεση υπεξαίρεσης περίπου 8 εκατ. ευρώ στο Πάντειο Πανεπιστήμιο την περίοδο 1992-1998. Μεταξύ άλλων, στη φυλακή οδηγούνται δύο πρώην πρυτάνεις, ενώ τρις ισόβια καταδικάστηκε υπάλληλος οικονομικών υπηρεσιών που φέρεται ως ο εγκέφαλος.

Συγκεκριμένα, το Τριμελές Εφετείο Κακουργημάτων της Αθήνας έκρινε ενόχους 10 από τους 13 κατηγορουμένους και επέβαλε ποινές για αδικήματα που αφορούν: απάτη, υπεξαίρεση, ψευδή βεβαίωση και πλαστογραφία σε συνδυασμό με τις επιβαρυντικές διατάξεις του νόμου περί καταχραστών του Δημοσίου.

Σύμφωνα με το κατηγορητήριο τα χρήματα του Πανεπιστημίου χρησιμοποιήθηκαν για αγορά πολυτελών ειδών, από ακριβά είδη υγιεινής και μάρμαρα σε κατοικίες και εξοχικά, μέχρι μία Ferrari για έναν από τους κατηγορουμένους.

Στους πρώην πρυτάνεις Αιμίλιο Μεταξόπουλο και Δημήτρη Κώνστα το δικαστήριο επέβαλε 25 και 14 χρόνια κάθειρξη αντίστοιχα, στους πρώην αντιπρυτάνεις Παναγιώτη Γιέτιμη και Κωνσταντίνο Παπαθανασόπουλο 16 και 14 χρόνια κάθειρξη αντίστοιχα.

6/6/2007 - in.gr