Down the snakes and up the ladder

Κυλιόμενες σκάλες στο σταθμό του Μετρό.

Εκατοντάδες κόσμος, αλλά μόνο η μισή σκάλα εν χρήσει.Το άλλο μισό είναι για τους βιαστικούς, οι οποίοι θα χρησιμοποιήσουν την μηχανική ώθηση της σκάλας σε συνδυασμό με το νευρικό τους βάδισμα για να φτάσουν γρηγορότερα (στον τάφο).

Αν κάποιος αναρωτιέται για την καρκινική ανάπτυξη της τεχνολογίας και τον λόγο που οι νέες τεχνολογίες μας σκλαβώνουν αντί να μας απελευθερώσουν (όπως οραματίζονται οι επαγγελματίες αφελείς στις τεχνοκρατικές έδρες), αρκεί να κοιτάξει το κενό ήμισυ της κυλιόμενης σκάλας.

Η Φύση, από την οποία υποτίθεται θα μας απελευθέρωνε η τεχνολογία, επιστρέφει ως κοινωνική πλέον Φύση, το ίδιο ξένη και άκαμπτη όσο ο κεραυνός για τον άνθρωπο των σπηλαίων. Η ταχύτητα που έπρεπε να τον χαρακτηρίζει για να μην καταντήσει βορά των θηρίων επιστρέφει στην νιοστή δύναμη με την βοήθεια των γραναζιών της μηχανής. Τα θηρία είναι πλέον διάχυτα και η πανικόβλητη φυγή εσωτερικευμένη.

Η αυτονόητη αποδοχή ως ενός είδους savoir vivre του να στέκεσαι στο δεξί μισό της κυλιόμενης σκάλας, αφήνοντας χώρο στους βιαστικούς, αποτελεί το μέτρο της αποτυχίας του πολιτισμού μας.