The Man Who Loved Beer

To whom can i speak today
the brothers they are evil
and the old friends of today
they have become unlovable
to whom can i speak today
the gentleness has perished
and the violent man has come down on everyone

To whom can i speak today
the wrong which roams the earth
there can be no end to it
it is just unstoppable
death is in my sights today
and when a man desires
to see home after many years in jail

February through december
we have such a tragic hue
as separate as the fingers
or suddenly as one as the hand
and the violent man comes down on everyone

Ουτε καν ο Πεταλουδας...

Απαντάει -λέμε τώρα- ο J και ανταπαντάω εγώ:

Η κύρια κατηγορία εδώ είναι η “σκύλευση ενός νεκρού”. Σε τι ακριβώς έγκειται η σκύλευση αφήνεται στην κρίση του αναγνώστη να αποφασίσει, σε ένα όργιο αποφατισμού [να τον βοηθήσω τον αναγνώστη: σκύλευση νεκρού είναι πριν ακόμα κρυώσει το πτώμα του να λες στα παιδιά του “σσσ, καλό μου κρέας για τα κανόνια, χαρείτε που χάσατε τον πατέρα σας”]. Τονίζουμε την τεράστια νοηματική πρωτοτυπία να χαρακτηρίζει κανείς ένα κείμενο όπου παρουσιάζει ως ηρωϊκή πράξη τον [από ατύχημα] θάνατο σε [παράνομη και χωρίς νόημα διατεταγμένη] αερομαχία κάποιου ως “σκύλευση του νεκρού”.

Σκύλευση νεκρού είναι να τον αποκαλείς "κρέας για τα κανόνια" ή να λες πως έκανε ό,τι έκανε για το μεροκάματο. Σκύλευση νεκρού είναι να υπονοείς πως ο ίδιος ήταν απλό πιόνι σε εθνικιστικά παιχνίδια, ό,τι δεν μπορούσε να σκεφτεί για τον εαυτό του και να επιλέξει να κάνει αυτό που κάνει. Σκύλευση είναι επίσης η απαξίωση της όλης δραστηριότητας του.

"Ατύχημα", λες ο θάνατος, άρα όχι ηρωϊκός. Λες και μιλάμε για κάποιον που πάτησε μπανάνα και χτύπησε το κούτελο του. Το ατύχημα συνέβη σε μια καταδίωξη με μαχητικά αεροσκάφη. Καταλαβαίνεις την διαφορά;

Μόνο μια [ναι… ΜΟΝΟ μία] ανάγνωση της συγκεκριμένης άποψης μπορεί να επιχειρήση [τι σας έλεγα για την ορθογραφία;] κανείς που να διατηρεί το νόημα των ελληνικών λέξεων. Πράγματι, μια τέτοια ανάγνωση επιβεβαιώνεται από μεταγενέστερα σχόλια του manifesto και άλλων. Έχει ως εξής:

Ο πιλότος ήταν ένας κακομοίρης μεροκαματιάρης ο οποίος πέθανε τσάμπα στα πλαίσια της εργασίας του. Για το θάνατο του δε, ευθύνονται ουσιαστικά όλοι αυτοί οι εθνικάρες ένθεν κακείθεν του Αιγαίου (ανάμεσα τους και ιστολόγοι) οι οποίοι συντηρούν το πολεμικό κλίμα με την Τουρκία. Είναι καπηλεία να προσεταιρίζεσαι το θάνατο του ως εθνική θυσία, ηρωϊκή υπόθεση κλπ γιατί συντηρείς αυτή την κατάσταση.

Ερώτηση: την ίδια άποψη είχε ο πιλότος για αυτό που ετέλεσε; [”Αν η γιαγιά μου είχε καρούλια, θα ήτανε τρένο;” ή αλλιώς “επίκληση στην άγνοια”].

Τι βολικά αυτά τα δυτικά κουτάκια για ηλιθίους όπου μπαίνει κάθε επιχείρημα. Η υποθετική ερώτηση είναι "επίκληση στην άγνοια", η αναφορά των απόψεων του μεγαλύτερου ειδικού σε ένα τομέα είναι "επίκληση της αυθεντίας", η επισήμανση ιδιοτέλειας είναι "επιχείρημα κατά προσωπικού", κλπ κλπ. Απομένουν μόνο οι αξιωματικοί χειρισμοί και η δήθεν αντικειμενικότητα μιας ξύλινης τεχνικής γλώσσας. Δηλαδή ούτε το 10% των δυνατοτήτων του Λόγου. Είναι δε και φιλοσοφικά λαθεμένοι αυτοί οι μπούσουλες "λογικών σφαλμάτων".

Προφανώς τώρα δεν μπορούμε πλέον να τον ρωτήσουμε [σώώώπα]. Μπορούμε όμως να ρωτήσουμε [για την ακρίβεια μπορούν τα κανάλια να ρωτήσουν] συναδέλφους του [σε διατεταγμένη υπηρεσία] τι πιστεύουν [και να πάρουν τις “αυθόρμητες” απαντήσεις τους]. Ίσως και τι πίστευε ο ίδιος. Υπάρχει κανείς σοβαρός άνθρωπος που πιστεύει ότι θα μας πουν πως δεν θεωρούσε την υπηρεσία του ως εθνική αποστολή; [βλέπω το αποδείξαμε κιόλας…] Πως ο ίδιος έδινε το ίδιο δίκαιο στις δυο πλευρές του Αιγαίου; […οπότε the sky is the limit] Αλλά δεν χρειάζεται να υποθέτουμε [άρα δε χρειάζεται όλη αυτή η παράγραφος, παρατηρώ]. Ακούσαμε ήδη συναδέλφους του στα ΜΜΕ [ξαφνικά τα ΜΜΕ έπαψαν να είναι όργανα “μαζικής πλύσης εγκεφάλου”] και ξέρουμε τι είπαν. [μάλλον δεν εννοείς το “Εμείς δεν κάνουμε πολιτική. Πρέπει όμως να ξεκαθαρίσει η κατάσταση. Δεν μπορεί τη μια στιγμή ένας δικός μας να χάνεται υπερασπιζόμενος το δικαίωμά μας να μην πετά κανείς μέσα στο FIR χωρίς άδεια και λίγα λεπτά μετά να αφήνουμε δύο τουρκικά μαχητικά και ένα ελικόπτερο για ανθρωπιστικούς λόγους να πετούν χωρίς άδεια.“]

Χίλια μύρια κύμματα, μακριά απ' τη λογική.

Το ότι τα ΜΜΕ είναι "όργανα μαζικής πλύσης εγκεφάλου" σημαίνει βεβαίως βεβαίως πως ο,τιδήποτε ειπωθεί σε αυτά είναι ψέμμα. Ω, μα από που αντλεί ο J την ενημέρωση του τότε; Αν πάλι οι συναδέλφοι του μιλήσουν είναι ασφαλώς σε "διατεταγμένη υπηρεσία". Αποκλείεται να έχουν δικές τους απόψεις να εκφράσουν.

Δηλαδή μας λέει ο J πως βασικά οι πιλότοι είναι κοσμοπολίτες, δίνουν δίκιο στην Τουρκία κλπ κλπ αλλά ΑΠΛΑ ΕΤΥΧΕ να έχουν γίνει πιλότοι της ελληνικής πολεμικής αεροπορίας. Αν ποτέ εκφράσουν αντίθετες απόψεις είναι επειδή είναι σε "διατεταγμένη υπηρεσία".

Παραθέτει και ένα απόσπασμα δηλώσεων τους που λέει το ακριβώς αντίθετο από ό,τι θέλει να παρουσιάσει. Αυτογκόλ ολκής. Κατηγορούν εκεί οι πιλότοι εν ολίγοις την κυβέρνηση για ενδοτισμό επειδή άφησε τα δυο τουρκικά μαχητικά να πετάξουν χωρίς άδεια αμέσως μετά το επεισόδιο.

Τέλος, ξέχασες ότι αυτά που δεν μπορεί να μας τα πεί ο ίδιος, και τα οποία οι συνάδελφοί του τα λένε "επειδή είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία" μας τα είπε η χήρα του. Και αυτή είναι σε διατεταγμένη υπηρεσία;!

[”Τεκμηριωμένο” όπως είδαμε] Συμπέρασμα; Σκύλευση, ω Μανιφέστε, είναι να παρουσιάζεις το θάνατο του ως εργατικό ατύχημα μεροκαματιάρη [κάτι που σημειωτέον έχεις κάνει μόνο εσύ BFO, με την ανάγνωση που έκανες στο κείμενο του Mani, νομίζω πως αυτό λέγεται “δικολαβικό τέχνασμα”. Για παράδειγμα μια εναλλακτική ανάγνωση είναι ότι δεν ήταν καθόλου μεροκαματιάρης, ήταν ένας άρτια εκπαιδευμένος πιλότος για να προστατεύει τα εθνικά μας ΔΙΚΑΙΑ και όχι τους εθνικούς μας ΛΕΟΝΤΑΡΙΣΜΟΥΣ] (”θα λυπόμουν το ίδιο και για το ίδιο όπως και για όλους όσους χάνουν τη ζωή τους προσπαθόντας να κερδίσουν τα προς το ζειν“). Σκύλευση είναι να αφαιρείς από τον νεκρό αυτό που [εσύ λες πως] ο ίδιος πίστευε πως έκανε (και αν κανείς πιστεύει πως ο λόγος που έγινε πιλότος της πολεμικής αεροπορίας είναι το “προς το ζείν”, ε τότε εντάξει, σήμερα εφημερεύει το Δαφνί ).

Δικολαβικό τέχνασμα λέει ο J η ανάγνωση που έκανα στον Μανιφέστο, ό,τι δηλαδή παρουσιάζει τον πιλότο ως μεροκαματιάρη. Και αμέσως μετά, αγνοεί την σαφή παράθεση από τον Μανιφέστο που παραθέτω: "θα λυπόμουν το ίδιο και για το ίδιο όπως και για όλους όσους χάνουν τη ζωή τους προσπαθόντας να κερδίσουν τα προς το ζειν". Δηλαδή τι άλλο να πεί για να δείξει ότι τον θεωρεί μεροκαματιάρη; Έλεος!

Παραμένει η κατηγορία ότι κείμενα όπως της Μιραντολίνας “διαιωνίζουν τις καταστάσεις που οδήγησαν στον θάνατό του“. Αυτή είναι πολιτική σκέψη εν έτει 2006; [δεν τις διαιωνίζουν δηλαδή ρε παπάρα; Ούτε μια σταλίτσα; Το να μη ρωτάει κανένας πώς και γιατί και να σπεύδουν όλοι πρόθυμοι να θυσιαστούν για το γενικά κι αόριστα Δίκαιο συμβάλλει στην αποφόρτιση της κατάστασης;]. Το αποκορύφωμα της ανάλυσης είναι το παλαιό “Αδέρφια, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;”; Είναι δυνατόν να θεωρείται ότι το πολεμικό κλίμα το συντηρεί …η Μιραντολίνα (και υποθέτω ο Ζουράρις [σωστά], ο Παπαθεμελής κλπ[ακόμα πιο σωστά], αν όχι και ο Κονδύλης [ο “πρέπει να κάνουμε προληπτικό πόλεμο με τους Τούρκους”; Γιατί άραγε;;]). Για ιμπεριαλισμό, κρατικούς σχεδιασμούς, επεκτατικές τάσεις, διεθνείς συμμαχίες κλπ έχει ακούσει άραγε ο Μανιφέστος; Θεωρεί άραγε δυνατόν η εχθρότητα να προέρχεται από αυτά, αντί για το αντίθετο; [θεωρείς δυνατόν να ενισχύεται και λιγάκι από αυτά; Οι ιμπεριαλιστές ενδιαφέρονται για το πορτοφόλι του κόσμου. Οι Μιραντολίνες τον αποβλακώνουν ώστε να μην το προσέχει, μάγκα μου. Δύο ιμπεριαλισμοί συγκρούονται για λεφτά ή κυριαρχία (μελλοντικά λεφτά). Η “σχολή” σου αγιοποιεί τον έναν και δαιμονοποιεί τον άλλον αποπροσανατολίζοντας πλήρως τον κόσμο από το πραγματικό πρόβλημα, γιατί η “σχολή” σου δεν κάνει Πολιτική Ανάλυση, κάνει Μυθοπλασία. “μύθος” = “παραμύθι” για να μην ξεχνιόμαστε]

Δυο ιμπεριαλισμοί συγκρούονται για λεφτά, ο ηλίθιος κόσμος που των αποβλακώνουν οι Μιραντολίνες ώστε να μην το προσέχει, κλπ κλπ. Γνωρίζεις άραγε ότι η απλουστευτική οικονομίστικη θεώρηση είναι εκτός πάσης αξιοπιστίας εδώ και 80 και πλέον χρόνια; Ούτε για αφίσα του ΟΑΚΚΕ δεν κάνει.

Αυτό που κάνεις λέγεται συμψηφισμός, όλα ίσια και όμοια. Έχεις μελετήσει την ιστορική χρήση του όρου "ιμπεριαλισμός"; Είδες σε τι αναφέρεται; Θεωρείς ότι αυτό περιγράφει κάτι που κάνει η Ελλάδα;! Μην το πείς παραέξω, ξέρεις: γέλια, γιαούρτια. Και για να είμαστε ξεκάθαροι: δεν είναι δυο ιμπεριαλισμοί, είναι ένας, ο Τουρκικός, ενός στρατιωτικού κράτους με αμερικάνικη στήριξη. Και με μια εισβολή ήδη στο ενεργητικό του.

"Αγιοποιεί τον ένα και δαιμονοποιεί τον άλλο". Πρωτοφανές, αλλά σε πολλές περιπτώσεις ο ένας έχει δίκιο και ο άλλος άδικο. Δεν είναι όλες οι συγκρούσεις ισομοιρασμένες στο δίκιο και στο άδικο. Και, ω τι θαύμα, μερικές φορές η χώρα σου τυχαίνει να είναι στην πλευρά που έχει το δίκιο. Μπορεί να μην σε βολεύει, γιατί μετά πως θα οικτίρεις τους συμπατριώτες σου ότι έχουν άδικο ώστε να νιώσεις ο έξυπνος ανάμεσα σε μαλάκες, αλλά τι να κάνουμε, συμβαίνει.

Εξασκώντας ψυχικά ταλέντα αντάξια ενός Uri Geller [ή λογικά ταλέντα αντάξια ενός στοιχειωδώς σκεπτόμενου ανθρώπου, διαλέξτε], αποφασίζει ότι η Μιραντολίνα “αδιαφορεί παντελώς για το νεκρό” [ακριβώς: τον υποβιβάζει σε μια ηρωική καρικατούρα και παραβλέπει πως ήταν ένας πραγματικός άνθρωπος που πέθανε για λάθος λόγους, για ΔΙΚΟΥΣ ΤΗΣ λάθος λόγους. Για την καρικατούρα βέβαια, ενδιαφέρεται, ω… πραγματικά ενδιαφέρεται. Αυτό ακριβώς είναι το αρρωστημένο της κατάστασης]. Προφανώς δεν έχει ακούσει για κανέναν πατριώτη ή εθνικιστή (sic) που να σέβεται τους εθνικούς του νεκρούς [μόνο σα σύμβολα μίσους. Και άλλο “σέβομαι”, άλλο “ενδιαφέρομαι”. Αν πραγματικά σε στενοχωρούν οι νεκροί, πρώτο σου μέλημα είναι να μην υπάρξουν κι άλλοι, όχι να τους αυξήσεις. Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνεις;].

Οι εθνικοί νεκροί δεν είναι σύμβολα "μίσους"! Είναι σύμβολα αγώνα για την ελευθερία. Σε όλο τον κόσμο, σε όλες τις χώρες. Το αυτονόητο, δηλαδή. Ο κόσμος τους τιμά και τους σέβεται, όχι οι εξουσίες (να σου θυμίσω την τύχη των εθνικών ηρώων Μακρυγιάννη, Κωλοκοτρώνη κλπ μετά την επανάσταση από την εξουσία;).

Απομένει η τελευταία πρόταση σου: "Αν πραγματικά σε στενοχωρούν οι νεκροί, πρώτο σου μέλημα είναι να μην υπάρξουν κι άλλοι, όχι να τους αυξήσεις". Μπορείς να στεναχωριέσαι για τους νεκρούς ΚΑΙ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ να θεωρείς το θάνατο τους ηρωϊκή πράξη και να δέχεσαι την ανάγκη να συνεχιστεί ο αγώνας αυτός. Έτσι τους τιμάς άλλωστε, αναγνωρίζοντας ότι αυτό για το οποίο πέθαναν έχει νόημα.

Τι ακριβώς δεν καταλαβαίνεις;

Τελειώνει με εξίσου πετυχημένη εκτίμηση συναισθημάτων τρίτων [ΨΕΜΑΤΑ], λέγοντας ότι αν [<-- γι' αυτό είναι ψέματα, δε λέει τι γνώμη έχει το παιδί του νεκρού, λέει τι θα έλεγε ο ίδιος στη θέση του] ήταν παιδί του νεκρού:

θα σου έλεγα επίσης πως ο πατέρας μου πέθανε επειδή υπάρχουν εδώ και στην Τουρκία άνθρωποι σαν εσένα και κάποιους από τους σχολιαστές σου που εύχονται καλό ταξίδι σε έναν νεκρό για τον οποίο αδιαφορούν εντελώς

Ένας γιος αντίστοιχα πεσσόντα, πάντως, [αφού κάμποσες Μιραντολίνες έκαναν σωστά τη δουλειά τους] εκφράστηκε ελαφρώς διαφορετικά: ευχαρίστηκε την Μιραντολίνα επειδή έδωσε λόγια στα συναισθήματα του. Μάλλον δεν νιώθει τον πατέρα του ως μεροκαματιάρη, θύμα των εθνικιστών [και μάλλον γουστάρετε για αυτό].

Θα έπρεπε λοιπόν; Αυτό λες στα παιδιά του πιλότου; Ότι θα έπρεπε να νιώθουν τον πατέρα τους ως μεροκαματιάρη, θύμα των εθνικιστών;! Και ο άλλος γιος πεσσόντα είναι ηλίθιος όπου τον πείσανε διάφορες Μιραντολίνες;

Πράγματι, κανείς δεν μπορεί να έχει άποψη δική του και να σκεφτεί σωστά, μόνο εσύ. Στο λέει και η αδερφή σου άλλωστε. Θα σε θαυμάζει ως μεγάλο στοχαστή υποθέτω και η μητέρα σου. Και ο γιός του πατέρα σου.

Πράγματι, το FIR ως έννοια δεν είναι ταυτόσημη με τον εθνικό εναέριο χώρο [”λεπτομέρεια” αυτό]. Ορίζει όμως ένας εναέριο χώρο ο οποίος εν πολλοίς ταυτίζεται με τα όρια του εθνικού εναέριου χώρου [αυτά μην τα λες παραέξω: το FIR έχει τετραπλάσιο εμβαδόν από τον εθνικό μας εναέριο χώρο, ακόμα και αν τον πάμε στα 12 μίλια]. Για να εισέλθεις εντός του FIR [αν είσαι πολιτικό αεροπλάνο] υποχρεούσαι να καταβάλεις σχέδιο πτήσης κατά την είσοδο σου, ώστε να είναι γνωστή η παρουσία σου για λόγους ρύθμισης εναέριας κυκλοφορίας κλπ. [κάπως πιο ασαφές αυτό από το “πάνε να μας πάρουνε τα ιερά μας χώματα”, δε βρίσκεις; Και επιπλέον όλα αυτά τα ακούω βερεσέ από τη στιγμή που ολόκληρο ΝΑΤΟ μας γράφει στα @@ του στο ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ θέμα κι εμείς δεν αναχαιτίζουμε τίποτα]

Το τετραπλάσιο εμβαδόν είναι ένα τεχνικό τέχνασμα όταν μιλάμε για όρια. Βλέπεις, σε αντίθεση με την Αμερική, την Γαλλία, το Κονγκό, την Ιταλία κλπ η διαμόρφωση των εθνικών μας εδαφών έχει εκατοντάδες νησιά και νησάκια. Αυτό το πρόβλημα καθορισμού εναέριου χώρου με βάση το έδαφος δεν το έχουν άλλα κράτη. Να πως το θέτουν: "Thus, the Athens FIR covers the whole of Greece's airspace plus scattered sections of international airspace.". Διασκορπισμένες εκτάσεις σημαίνει "τώρα είμαι στον εθνικό εναέριο χώρο της Ελλάδως, τώρα δεν είμαι, τώρα είμαι, τώρα δεν είμαι". Καταλαβαίνεις γιατί είναι προβληματικό αυτό;

Να δες και αυτό:

What are the provisions of international law pertaining to Greece 's national airspace ?

International law stipulates that a country's national airspace should correspond with the territorial sea beneath it. However, when Greece adopted a 10 - mile national airspace in 1931 no objections were raised by Turkey or any other member of the international community. Following the establishment of the International Civil Aviation Organization (ICAO) in 1949, and the Athens Flight Information Region, all traffic through the Aegean airspace continued to respect the 10-mile zone as Greece's national airspace. Prolonged inaction on behalf of third states to contest the claims of a state in effective occupation, although they were in a position to do so, gradually becomes acquiescence. In effect, third states are eventually prevented from contesting the occupants' title. Regarding the Aegean airspace, acquiescence gradually formed a special international custom similar to other special customary rights, such as the four mile territorial sea zone in Scandinavia. Moreover, Greece's national airspace of 10 miles is in accordance with the international law of the sea which defines national airspace as an element of the territorial sea and allows for the extension of the territorial sea up to twelve miles. Turkey first contested the Greek national airspace in 1974 following its invasion of Cyprus

Έτσι, για να καταλαβαινόμαστε.

Εδώ εισέρχεται και ένα άλλο [φανταστικό] στοιχείο: ένα σκάφος που εισέρχεται στο FIR ελέγχου μιας χώρας χωρίς σχέδιο πτήσης, εισέρχεται επίσης στην πορεία του μέσα στον εθνικό εναέριο χώρο [αυτό όμως ΔΕΝ έγινε]. Απρόσκλητα και χωρίς άδεια. Σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου [δε χρησιμοποιεί οποιαδήποτε χώρα του κόσμου το FIR σαν κουτοπονηριά διεκδίκησης εναέριου χώρου] αποκτά άμεσα συνοδεία από πολεμικά αεροσκάφη που το οδηγούν εκτός του εθνικού εναέριου χώρου και σε περίπτωση επιμονής, αναχαίτιση.

Θυμίζω ακόμα, ότι η αναχαίτιση δεν έγινε απλά εντός του FIR αλλά και καραεντός του εθνικού εναέριου χώρου, πέριξ της Καρπάθου [μόλις 21 μίλια από εκεί, σα να λέμε στην καρδιά του ελληνικού εναέριου χώρου: θυμίζεις ΨΕΜΑΤΑ]. Στοιχειώδες, αγαπητέ Ουώτσον. [ψεύτη]

Για τον ελληνικό εναέριο χώρο, διαβάστε παραπάνω από τους αμερικάνους φίλους μας. Εκτός αν τους υποψιάζεσαι και αυτούς για ...ελληναράδες!

Απομένει η καταγγελία του “υπερφίαλου εθνικισμού του τελευταίου μαλακοελληναρά”, στην οποία χρεώνεται η μικρασιατική καταστροφή και η εισβολή στην Κύπρο. Γιατί όμως λείπει η καταστροφή του Μεσολογγίου και η πανωλεθρία των τριακοσίων στις Θερμοπύλες; [γιατί αυτά ΔΕΝ ήταν ΥΕΤΤΜ: στοιχειώδες αγαπητέ Ουώτσον. Δεν είναι υπερφίαλο να θες την ελευθερία σου. Είναι υπερφίαλο να τοποθετείς τα “κεκτημένα” σου στη Συνθήκη των Σεβρών εν έτει 2000. Είναι υπερφίαλο να ψηφίζεις Δηλιγιάννη (πρώτα θα πάρουμε την Πόλη, μετά θα γίνουμε κράτος) αντί για Τρικούπη (πρώτα θα γίνουμε κράτος, μετά θα πάρουμε την Πόλη). Και btw με τους Σπαρτιάτες έχεις ΑΚΡΙΒΩΣ τόση σχέση όση οι Τζαμαϊκανοί με τους Γότθους, μια τέταρτου βαθμού πλάγια γλωσσική συγγένεια δηλαδή, live with it και πάψε να τους θεωρείς προέκταση της (εξαιρετικά νεόδμητης) ιδεολογίας σου προς τα πίσω]

Δηλαδή συμφωνείς με το: "πρώτα θα γίνουμε κράτος, μετά θα πάρουμε την Πόλη";! Μην το πείς παραέξω. Απομένει βέβαια το τι σημαίνει: "θα γίνουμε κράτος". Τέλος πάντων, μερικές απορίες.

Η Θεσαλλονίκη και τα Δωδεκάνησα δεν άνηκαν στην Ελλάδα της επανάστασης. Να τα δώσουμε και αυτά;! Υπερφίαλη η προσάρτηση τους; Αν όχι, τότε τι ακριβώς την δικαιολογεί; Μήπως με το ίδιο σκεπτικό και η Σμύρνη πχ. δικαιολογείται;

(Ώστε με τους σπαρτιάτες έχω τόσο σχέση όση οι Τζαμαϊκανοί με τους Γότθους; Αυτό είναι επιστημονική απόφανση; Χαχαχα, γέλια, γιαούρτια. Προφανώς κανείς δεν έχει σχέση με κανέναν, ε; Πάνε, χάθηκαν όλοι, γαμήσι στο γαμήσι αραιώθηκε το ...αίμα (αφού έθνος = αίμα, όπως το θέτεις). Που να καταλάβεις τώρα για πολιτισμούς, συνέχεια, και πως πχ. ακόμα και οι εβραίοι, μετά από 2000 χρόνια και διασκορπισμένοι παντού, αποτελούν ακόμη έθνος και δεν έχουν απλά μια "πλάγια γλωσσική συγγένεια".)

5) Έκανα και μία βόλτα από τη μπλογκόσφαιρα. Οι “τουρκοφάγοι” μας είναι -κλασικά- γέροι, γκόμενες, Έλληνες του εξωτερικού, Κύπριοι πολίτες, φοιτητές ή πιτσιρίκια (το “ή” είναι OR, όχι XOR). Όλως συμπτωματικώς δηλαδή, αυτοί που σε περίπτωση που “πάψουμε να σκύβουμε” (=”ακολουθήσουμε τις υπερφίαλες εκτός τόπου και χρόνου προτροπές τους και δούμε επιτέλους το όλο θέμα με γηπεδικούς όρους”) δε θα τους διατάξει κανείς να πάνε να πολεμήσουν 70.000.000 Τούρκους. Λοιπόν ο Λαός μας φαίνεται ότι δε λέει μόνο μαλακίες, έχει πει και ένα σωστό: “όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει”.

Ο εθνικιστής [πριν 200 χρόνια, που ο εθνικισμός ήταν προοδευτική ιδεολογία και οι αντικειμενικές συνθήκες εντελώς διαφορετικές] Κωλοκοτρώνης έχει ήδη γράψει σχετικά με “υπερφίαλες εκτός τόπου και χρόνου προτροπές” [με τι δικαίωμα εξισώνεις το “έχουμε δικαίωμα να αντιμετωπίζουμε το FIR σαν εναέριο χώρο” με την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση του ‘21; Ποιος σου είπε ότι κριτήριό μου για να χαρακτηρίσω μια πράξη “υπερφίαλη” είναι η επιτυχία της ή όχι; (το υπερφίαλο είναι Ύβρις και πάντα οδηγεί σε καταστροφή, αλλά ό,τι οδήγηγεί σε καταστροφή δεν είναι αναγκαστικά υπερφίαλο)] τα εξής:

O κόσμος μας έλεγε τρελούς. (...)

Δεν εξισώνω το "έχουμε δικαίωμα να αντιμετωπίζουμε το FIR σαν εναέριο χώρο" αλλά το "έχουμε δικαίωμα να απαντάμε σε Τούρκικες προκλήσεις". Είναι διαφορετικό.

Δεύτερον: αυτό που μου είπε ότι χαρακτηρίζεις μια πράξη υπερφίαλη μόνο με βάση την επιτυχία της είναι ότι οι ενστάσεις σου αναφέρονται όλες μόνο σε αποτυχημένες πράξεις. Α, προσθέτεις και το "λογικό επιχείρημα" ότι το "υπερφίαλο είναι ύβρις και πάντα οδηγεί σε καταστροφή"!!! Δηλαδή η κατοχή της Ινδίας από τους άγγλους ή η σφαγή των Ινδιάνων από τους Αμερικάνους δεν ήταν επιτυχημένη ή δεν ήταν υπερφίαλη;!

Αλλά μου αρέσει η συλλογιστική: “Οι “τουρκοφάγοι” μας είναι -κλασικά- γέροι, γκόμενες, Έλληνες του εξωτερικού, Κύπριοι πολίτες, φοιτητές ή πιτσιρίκια” (…)
δηλαδή, αυτοί που (…) δε θα τους διατάξει κανείς να πάνε να πολεμήσουν 70.000.000 Τούρκους”. [δεν την ανατρέπεις πάντως, παρατηρώ]

Έστω ότι οι γέροι και οι γυναίκες δεν θα πολεμήσουν. Ούτε οι Έλληνες του εξωτερικού. Πόθεν προκύπτει ότι φοιτητές και κύπριοι πολίτες δεν θα πολεμήσουν;! [έχεις δει πολλούς κύπριους πολίτες και φοιτητές να πηγαίνουν φαντάροι;]

Εμμμ, όλοι οι κύπριοι πάνε φαντάροι, και σε περίπτωση πολέμου και πάμπολοι φοιτητές θα πολεμήσουν. Δεν πολεμάνε μόνο όσοι τυχαίνει να υπηρετούν εκείνη την στιγμή!

Απλά για να καταλαβαίνουμε όλοι: το επίθετο “νέα” αναφέρεται στην χρονική εγγύτητα της συγκεκριμένης κάθε φορά πρόκλησης, όχι στην καινοτομία που αυτή συνιστά. [δε νομίζω]

Μπορεί να μην το νομίζεις, αλλά έτσι είναι. Γι' αυτό και λέμε "νέα τούρκικη πρόκληση" και όχι "καινοτόμα", "καινοφανής", "πρωτοφανέρωτη", "πρωτότυπη", "νεόκοπη", κλπ. Έλεος.

(Πχ. φόνοι συμβαίνουν εδώ και εκκατομύρια χρόνια. Αν κάποιος σκοτώσει κάποιον όμως, δεν παύουμε να λέμε στις ειδήσεις πχ. “νέος φόνος συγκλόνισε το πανελλήνιο” [με τη διαφορά ότι κάθε φόνος είναι ξεχωριστή πράξη, ενώ το να πεις 500 φορές “θέλω το Αιγαίο” είναι η ίδια πράξη. Κατά τα άλλα, δε μου απαντάς σε τι ακριβώς συνίσταται η αυξημένη προκλητικότητα και γιατί δεν είναι τεχνητό το πύκνωμα των σχετικών ειδήσεων στα ΜΜΕ.]).

Προς τι το πύκνωμα των σχετικών ειδήσεων; Μήπως συμπτίπτει με ...σχετικές κινήσεις, ανάμεσα σε αυτές και το επεισόδιο το οποίο συζητάμε;!

Το να πείς "θέλω το Αιγαίο" είναι ...η ίδια πράξη;! Ακόμα και αν συμβαίνει από άλλους τούρκους υπεύθυνους, σε άλλες συγκυρίες, με άλλες αφορμές και με διαφορετική κάθε φορά στόχευση; Ε, τότε ναι, κακώς μας κάνει εντύπωση.

Να μια ωραία σελίδα με …ανέκδοτα. [που δεν περιγράφει ούτε μισό θρησκόληπτο KAI εθνικιστή αναρχικό, γιατί αυτά τα τρία είναι απλά ασυμβίβαστα. Και επειδή σε αυτό το καρακιτσαριό βαλκανίων που δηλώνουν το ένα και το άλλο οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους, να θυμήσω τι έλεγε περί πατριωτισμού ο Μιχαήλ Μπακούνιν (Letters on Patriotism, 1869): Η ίδια η ύπαρξη του Κράτους απαιτεί να υπάρχει μια προνομιούχος τάξη με ζωτικό συμφέρον τη διατήρησή του. Αυτό που αποκαλείται “πατριωτισμός” είναι ακριβώς το ομαδικό συμφέρον αυτής της τάξης. ΑΥΤΟ -παρ’όλο που δε συμφωνώ- είναι Αναρχικός Πολιτικός Λόγος, και όχι τα γλυκανάλατα κειμενάκια επιπέδου χουντικής σχολικής έκθεσης σε γυμνάσιο κορασίδων]

O Μπακούκιν έχει γράψει και το παρακάτω βέβαια:

Το κράτος δεν είναι πατρίδα. Είναι η αφαίρεση, ο μεταφυσικός, μυστικιστικός, νομικός μυθος της πατρίδας. Οι προλετάριοι έχουν πατρίδα. Οι λαϊκές μάζες όλων των χωρών αγαπούν βαθιά την πατρίδα τους. Αυτή ειναι μια φυσική, αληθινή αγάπη. Ο πατριωτισμός του λαού δεν είναι ιδέα αλλά γεγονός. ο πολιτικός πατριωτισμός, η αγάπη του κρατους ειναι η εκφυλισμενη μεσω απατηλης αφαιρέσεως έκφραση αυτής της αγάπης προς όφελος της εκμεταλλεύτριας μειοψηφίας... η πατρίδα αντιπροσωπεύει το αδιαφιλονίκητο κι ιερό δικαίωμα κάθε ανθρώπου, ομάδας ανθρώπων, ενώσεων, κοινοτήτων, περιοχών, να ζουν, να σκέφτονται, να θέλουν και να δρουν κατα τον τρόπο τους που γεννήθηκε σαν αποτέλεσμα της μακρόχρονης ιστορικής εξέλιξης. Υποκλίνομαι λοιπον μπρος στην παράδοση και την ιστορία των λαών γιατί είναι το αίμα και η σάρκα, η σκέψη και η θέληση κάθε λαού. Γι αυτό, ειλικρινά, είμαι ο πατριώτης όλων των καταπιεσμένων πατρίδων. Είμαι πατριώτης και διεθνιστής ταυτόχρονα.

Αν έχεις προσέξει, όπου μιλάει ενάντια στον πατριωτισμό εννοεί την κρατική ιδεολογία και το συνδυάζει με την έννοια και την ισχύ του κράτους. Άλλος ο "πατριωτισμός" του Πατακού, άλλος του Γλέζου.

(Επίσης ήταν Πανσλαβιστής, όπως έγραψε και ο Μαρξ (ο ίδιος κατηγόρησε τον Μαρξ ότι ήταν Γερμανός εθνικιστής)).

Επίσης μου αρέσει η λογική σου. Μπορεί να υπάρχουν πατριώτες αναρχικοί και χριστιανοί αναρχικοί, το δέχεσαι αυτό, αλλά το πρόβλημα είναι ο συνδιασμός και των τριών. Να προσθέσω ότι τα επίθετα "θρησκόληπτοι" και "εθνικιστές" είναι δικά σου. Ιστορικά οι λέξεις πιστός και πατριώτες δεν ταυτίζονται με "θρησκόληπτος" και "εθνικιστής".

Δημοσιογράφος: Φαντάζομαι δεν θ’ αφήσετε τα παιδιά σας να πάνε στην Αεροπορία…
Χήρα ΗΛΙΑΚΗ: Γιατί; Εμείς αγαπάμε την Πατρίδα και την Αεροπορία! [3o replay]

[τα παιδιά της είναι προνήπια και το μεγάλο είναι ΚΟΡΙΤΣΙ, αγαπητέ (το άλλο δε θυμάμαι και δεν έχω σκοπό να ελέγξω για χάρη σου). Κι ο δημοσιογράφος (το τηλετσουτσέκι) τιμά τόσο πολύ το λειτούργημά του που δεν ήλεγξε καν αυτή τη “λεπτομέρεια” (όπως δεν την ήλεγξε και η ΜηΜ, τόσο πολύ βιάστηκε να τα θεωρήσει Κρέας για τα Κανόνια) και εκτόξευσε τη στερεοτυπική του ερώτηση ζητώντας πιστοποιητικό εθνικοφροσύνης από μια χαροκαμένη. Και το πήρε (τι έκπληξη!). Η κατάντια της νεοελληνικής τηλεοπτικής χούντας, σε όλο της το μεγαλείο. Κάντην ριπλέι όσο θες. Μετά πάρε το κινητό σου που στοιχίζει όσο ο μισθός μου και παίξτο μας αντιρρησίας της μηντιοκρατίας και του καπιταλισμού, γελοίο υποκείμενο. Και σημειώνω ότι άλλο να αγαπάς την πατρίδα, άλλο ό,τι μαλακία σου λένε με τη λέξη “πατρίδα” να τη θεωρείς αυτόματα σωστή.]

Εμμ, θα εκπλαγείς αλλά υπάρχουν και γυναίκες στελέχη της αεροπορίας. Λες και αυτό είναι το σημαντικό!

(Όσο για το κινητό μου, αν αυτό είναι ο καυμός σου, να συναντηθούμε να στο δώσω. Εδώ ξέχασες το "ad hominem" και τους λοιπούς κανόνες των "λότζικαλ φάλασις" βλέπω...)

Τα λόγια του Έκτορα προς την Ανδρομάχη και το παιδάκι του τα θυμάται; Λέτε ο Έκτορας να τιμούσε τα παιδιά του περισσότερο αν έφευγε από την μάχη και άνοιγε κάνα μπακάλικο στα προάστια; [Ο Έκτορας, η Ανδρομάχη, η Κοκκινοσκουφίτσα, τα τρία πουλάκια κάθονταν, το Αίμα, η Τιμή, η Χρυσή Αυγή… Hellooooooo: ο Έκτορας ήταν ΜΥΘΙΚΟ πρόσωπο. Και δεν ήταν ΚΑΝ Έλληνας. Εδώ τώρα, είναι η πραγματικότητα και η Πραγματική Ελλάδα. Εδώ και στην Οδύσσεια, παρεμπιπτόντως: «μη δη μοι θάνατόν γε παραύδα φαίδιμ’ Οδυσσεύ, βουλοίμην κ’ επάρουρος εών θητευέμεν άλλω, ανδρί παρ’ ακλήρω, ω μη βίοτος πολύς είη, η πάσιν νεκύεσσι καταφθιμένοισιν ανάσσειν»(ελεύθερη μετάφραση: τη χέζω τη δόξα και την τιμή Οδυσσέα, καλύτερα να μην ήμουν στον Άδη κι ας ήμουν άκληρος σκαφτιάς σε χωράφια, τάδε έφη… Μπίστης; Όόόχι: ΑΧΙΛΛΕΑΣ). Για κάθε παράδειγμα από τον κόσμο της ονειροφαντασίας, μπορώ να σου φέρω δέκα αντίθετα, θα έπρεπε να το είχες καταλάβει πριν προσβάλλεις τη νοημοσύνη μου και τις γνώσεις μου. Γιατί η “μνήμη” σου, η “ιστορία” σου, τα “δίκαιά” σου, όλα αυτά πάσχουν από πόλωση επιβεβαίωσης. Στοιχειώδες, αγαπητέ Ουώτσον.]

Ο Έκτορας είναι μυθικό πρόσωπο, αλήθεια; Φοβερή ανακάλυψη. Το θέμα είναι ότι ο πολιτισμός μας διδάσκει και μέσα από μυθικά πρόσωπα την στάση μας στην "πραγματικότητα και την πραγματική ελλάδα". Το θέμα είναι ότι τα λόγια των μυθικών προσώπων τα έγραψαν πραγματικά πρόσωπα και τις ιδέες και τον πόλιτισμό τους εκφράζουν. Το θέμα μας είναι επίσης ότι η στάση του Έκτορα δίδαξε και ενέπνευσε ανθρώπους και πολιτισμούς για χιλιάδες χρόνια. Το παράπονο του νεκρού Αχιλλέα και ο Μπίστης, όχι. "Καλύτερα δούλος και ζωντανός παρά δοξασμένος και νεκρός", συμφωνείς με αυτό και το παράθεσες; Συμφωνούσε ο Σπάρτακος; Ο Ρήγας Φεραίος;

Ούτε καν ο Πεταλούδας...

Για την υπεράσπιση του ελληνικού εγκεφαλικού χώρου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 504: Όπου με αφορμή τον θάνατο του πιλότου, οι ντενεκέδες σκέψης (think tanks) της ελληνικής βλογόσφαιρας μας χαρίζουν τα πιο μεστά τους κείμενα. Διαβάζω και σχολιάζω, σε ένα dog fight για την υπεράσπιση του ελληνικού εγκεφαλικού χώρου.

Γράφει ο Manifestogr:

ρε παιδιά λίγος σεβασμός στον νεκρό δεν βλάπτει

αν αυτό δεν είναι ένα από τα πιο λαϊκίστικα, ψευδο - πατριωτικά, μελοδραματικά, επικίνδυνα, ακατανόητα πόστ που έχω διαβάσει ποτέ ... τότε δεν ξέρω τι είναι

εντάξει είπαμε να ιστολογήσουμε ... αλλά αυτό είναι σχεδόν σκύλευση ενός νεκρού

μιραντολίνα με όλη την καλή διάθεση, αλλά αν ήμουν ένα από τα παιδιά αυτά θα σου έλεγα να αφήσεις τον πατέρα μου και τον θάνατό του ήσυχα

θα σου έλεγα επίσης πως ο πατέρας μου πέθανε επειδή υπάρχουν εδώ και στην Τουρκία άνθρωποι σαν εσένα και κάποιους από τους σχολιαστές σου που εύχονται καλό ταξίδι σε έναν νεκρό για τον οποίο αδιαφορούν εντελώς

Έχουμε εδώ μια πρωτοφανή δημιουργική έκρηξη στον χειρισμό των επιθέτων ("λαϊκίστικα, ψευδο-πατριωτικά, μελοδραματικά, επικίνδυνα, ακατανόητα"). Η ταυτόχρονη έλλειψη επιχειρημάτων μετατρέπει το σχόλιο σε ένα είδος κορυφής του ελληνικού εξπρεσιονιστικού πεζού λόγου. Τρέμε Πεντζίκη!

Η κύρια κατηγορία εδώ είναι η "σκύλευση ενός νεκρού". Σε τι ακριβώς έγκειται η σκύλευση αφήνεται στην κρίση του αναγνώστη να αποφασίσει, σε ένα όργιο αποφατισμού. Τονίζουμε την τεράστια νοηματική πρωτοτυπία να χαρακτηρίζει κανείς ένα κείμενο όπου παρουσιάζει ως ηρωϊκή πράξη το θάνατο σε αερομαχία κάποιου ως "σκύλευση του νεκρού".

Μόνο μια ανάγνωση της συγκεκριμένης άποψης μπορεί να επιχειρήση κανείς που να διατηρεί το νόημα των ελληνικών λέξεων. Πράγματι, μια τέτοια ανάγνωση επιβεβαιώνεται από μεταγενέστερα σχόλια του manifesto και άλλων. Έχει ως εξής:

Ο πιλότος ήταν ένας κακομοίρης μεροκαματιάρης ο οποίος πέθανε τσάμπα στα πλαίσια της εργασίας του. Για το θάνατο του δε, ευθύνονται ουσιαστικά όλοι αυτοί οι εθνικάρες ένθεν κακείθεν του Αιγαίου (ανάμεσα τους και ιστολόγοι) οι οποίοι συντηρούν το πολεμικό κλίμα με την Τουρκία. Είναι καπηλεία να προσεταιρίζεσαι το θάνατο του ως εθνική θυσία, ηρωϊκή υπόθεση κλπ γιατί συντηρείς αυτή την κατάσταση.

Ερώτηση: την ίδια άποψη είχε ο πιλότος για αυτό που ετέλεσε; Προφανώς τώρα δεν μπορούμε πλέον να τον ρωτήσουμε. Μπορούμε όμως να ρωτήσουμε συναδέλφους του τι πιστεύουν. Ίσως και τι πίστευε ο ίδιος. Υπάρχει κανείς σοβαρός άνθρωπος που πιστεύει ότι θα μας πουν πως δεν θεωρούσε την υπηρεσία του ως εθνική αποστολή; Πως ο ίδιος έδινε το ίδιο δίκαιο στις δυο πλευρές του Αιγαίου; Αλλά δεν χρειάζεται να υποθέτουμε. Ακούσαμε ήδη συναδέλφους του στα ΜΜΕ και ξέρουμε τι είπαν.

Συμπέρασμα; Σκύλευση, ω Μανιφέστε, είναι να παρουσιάζεις το θάνατο του ως εργατικό ατύχημα μεροκαματιάρη ("θα λυπόμουν το ίδιο και για το ίδιο όπως και για όλους όσους χάνουν τη ζωή τους προσπαθόντας να κερδίσουν τα προς το ζειν"). Σκύλευση είναι να αφαιρείς από τον νεκρό αυτό που ο ίδιος πίστευε πως έκανε (και αν κανείς πιστεύει πως ο λόγος που έγινε πιλότος της πολεμικής αεροπορίας είναι το "προς το ζείν", ε τότε εντάξει, σήμερα εφημερεύει το Δαφνί ).

Παραμένει η κατηγορία ότι κείμενα όπως της Μιραντολίνας "διαιωνίζουν τις καταστάσεις που οδήγησαν στον θάνατό του". Αυτή είναι πολιτική σκέψη εν έτει 2006; Το αποκορύφωμα της ανάλυσης είναι το παλαιό "Αδέρφια, προς τι το μίσος και ο αλληλοσπαραγμός;"; Είναι δυνατόν να θεωρείται ότι το πολεμικό κλίμα το συντηρεί ...η Μιραντολίνα (και υποθέτω ο Ζουράρις, ο Παπαθεμελής κλπ, αν όχι και ο Κονδύλης). Για ιμπεριαλισμό, κρατικούς σχεδιασμούς, επεκτατικές τάσεις, διεθνείς συμμαχίες κλπ έχει ακούσει άραγε ο Μανιφέστος; Θεωρεί άραγε δυνατόν η εχθρότητα να προέρχεται από αυτά, αντί για το αντίθετο;

Εξασκώντας ψυχικά ταλέντα αντάξια ενός Uri Geller, αποφασίζει ότι η Μιραντολίνα "αδιαφορεί παντελώς για το νεκρό". Προφανώς δεν έχει ακούσει για κανέναν πατριώτη ή εθνικιστή (sic) που να σέβεται τους εθνικούς του νεκρούς. Τελειώνει με εξίσου πετυχημένη εκτίμηση συναισθημάτων τρίτων, λέγοντας ότι αν ήταν παιδί του νεκρού:

θα σου έλεγα επίσης πως ο πατέρας μου πέθανε επειδή υπάρχουν εδώ και στην Τουρκία άνθρωποι σαν εσένα και κάποιους από τους σχολιαστές σου που εύχονται καλό ταξίδι σε έναν νεκρό για τον οποίο αδιαφορούν εντελώς

Ένας γιος αντίστοιχα πεσσόντα, πάντως, εκφράστηκε ελαφρώς διαφορετικά: ευχαρίστηκε την Μιραντολίνα επειδή έδωσε λόγια στα συναισθήματα του. Μάλλον δεν νιώθει τον πατέρα του ως μεροκαματιάρη, θύμα των εθνικιστών.

Όσο για την χήρα του πιλότου:

Δημοσιογράφος: Φαντάζομαι δεν θ' αφήσετε τα παιδιά σας να πάνε στην Αεροπορία...
Χήρα ΗΛΙΑΚΗ: Γιατί; Εμείς αγαπάμε την Πατρίδα και την Αεροπορία!

Άκου να δείς!

---

Ο J95, πρόσθεσε νέα βάθη στην ανάλυση του θέματος. Γράφει λοιπόν:

1) Το FIR ΔΕΝ είναι εθνικός εναέριος χώρος. Δεν είναι Ελλάδα, πώς το λένε;

2) Δεν νομιμοποιείσαι από πουθενά να αναχαιτίσεις σε διεθνή εναέριο χώρο στρατιωτικό αεροσκάφος που δεν υπέβαλλε σχέδιο πτήσης κατά την είσοδό του στο FIR. Όποιος σας λέει το αντίθετο σας λέει ψέματα. Η Αμερική το κάνει βέβαια. Όμως η Αμερική είναι η Αμερική. Είναι ένα από τα παράνομα πράγματα που κάνει η Αμερική, what with being about a zillion times more powerful than this poor excuse of a country and everything. Btw έχετε συνειδητοποιήσει τι ακριβώς προσπαθούμε να κάνουμε στο Αιγαίο; Προσπαθούμε να επιβάλλουμε το άδικο του ισχυρότερου, ενώ ΔΕΝ είμαστε ο ισχυρότερος. Αυτό βέβαια δε με εκπλήσσει καθόλου, αφού πηγάζει από την ιδεολογική σχολή ΥΕΤΤΜ (Υπερφίαλος Εθνικισμός Του Τελευταίου Μαλακοελληναρά) που έδωσε στη χώρα και το έθνος το τιμημένο 1897, το τιμημένο 1922, το τιμημένο 1924 και το εξίσου τιμημένο 1974.

Πράγματι, το FIR ως έννοια δεν είναι ταυτόσημη με τον εθνικό εναέριο χώρο. Ορίζει όμως ένας εναέριο χώρο ο οποίος εν πολλοίς ταυτίζεται με τα όρια του εθνικού εναέριου χώρου. Για να εισέλθεις εντός του FIR υποχρεούσαι να καταβάλεις σχέδιο πτήσης κατά την είσοδο σου, ώστε να είναι γνωστή η παρουσία σου για λόγους ρύθμισης εναέριας κυκλοφορίας κλπ.

Ήδη λοιπόν, η είσοδος στο FIR χωρίς σχέδιο πτήσης είναι προβληματική και επικίνδυνη.

Εδώ εισέρχεται και ένα άλλο στοιχείο: ένα σκάφος που εισέρχεται στο FIR ελέγχου μιας χώρας χωρίς σχέδιο πτήσης, εισέρχεται επίσης στην πορεία του μέσα στον εθνικό εναέριο χώρο. Απρόσκλητα και χωρίς άδεια. Σε οποιαδήποτε χώρα του κόσμου αποκτά άμεσα συνοδεία από πολεμικά αεροσκάφη που το οδηγούν εκτός του εθνικού εναέριου χώρου και σε περίπτωση επιμονής, αναχαίτιση.

Θυμίζω ακόμα, ότι η αναχαίτιση δεν έγινε απλά εντός του FIR αλλά και καραεντός του εθνικού εναέριου χώρου, πέριξ της Καρπάθου. Στοιχειώδες, αγαπητέ Ουώτσον.

Απομένει η καταγγελία του "υπερφίαλου εθνικισμού του τελευταίου μαλακοελληναρά", στην οποία χρεώνεται η μικρασιατική καταστροφή και η εισβολή στην Κύπρο. Γιατί όμως λείπει η καταστροφή του Μεσολογγίου και η πανωλεθρία των τριακοσίων στις Θερμοπύλες;

3) Θα φωτογράφιζαν λέει τους S-300 στην Κρήτη. Βέβαια. Γιατί ως γνωστόν έχουμε 1940 και δε μπορεί να τους δει μέχρι και η κουτσή Μαρία από δορυφόρο. Όλοι κατασκοπευτικά αεροπλάνα χρησιμοποιούν (καμιά φορά βέβαια χρησιμοποιούν και Εγγλέζους τουρίστες, όπως ξέρουμε). Α, μετά φαντάζομαι θα πολιορκούσαν και την Αθήνα. Με χατζάρες και κανόνια. Ρε αει στο διάολο.

Η εφεύρεση των δορυφόρων (και το Google Earth που ο J ανακάλυψε πρόσφατα), εξαφάνισε την ανάγκη για κατασκοπευτικά αεροπλάνα!!! Όπως υποθέτω η εφεύρεση των πυρηνικών εξαφάνισε τη χρήση συμβατικών όπλων. Να το πεί κάποιος και στους στρατούς όλου του κόσμου (και των ΗΠΑ) που ...ακόμα χρησιμοποιούν και αναπτήσουν κατασκοπευτικά αεροσκάφη.

Προτείνω το σχετικό άρθρο της wikipedia απ' όπου και το διαφωτιστικότατο απόσπασμα, σχετικά με την σύγχρονη χρήση των κατασκοπευτικών αεροσκαφών:

As well as the development of UAVs, another recent trend in surveillance aircraft design has been the realization that, with the addition of lightweight sensors and communications gear, every fighter plane and ground attack plane can simultaneously be used to perform surveillance. Hence, the in-development F-35 Joint Strike Fighter multirole fighter plane will have extensive surveillance and communications capabilities built in.

5) Έκανα και μία βόλτα από τη μπλογκόσφαιρα. Οι “τουρκοφάγοι” μας είναι -κλασικά- γέροι, γκόμενες, Έλληνες του εξωτερικού, Κύπριοι πολίτες, φοιτητές ή πιτσιρίκια (το “ή” είναι OR, όχι XOR). Όλως συμπτωματικώς δηλαδή, αυτοί που σε περίπτωση που “πάψουμε να σκύβουμε” (=”ακολουθήσουμε τις υπερφίαλες εκτός τόπου και χρόνου προτροπές τους και δούμε επιτέλους το όλο θέμα με γηπεδικούς όρους”) δε θα τους διατάξει κανείς να πάνε να πολεμήσουν 70.000.000 Τούρκους. Λοιπόν ο Λαός μας φαίνεται ότι δε λέει μόνο μαλακίες, έχει πει και ένα σωστό: “όποιος είναι έξω από το χορό, πολλά τραγούδια ξέρει”.

Ο εθνικιστής Κωλοκοτρώνης έχει ήδη γράψει σχετικά με "υπερφίαλες εκτός τόπου και χρόνου προτροπές" τα εξής:

O κόσμος μας έλεγε τρελούς. Εμείς, αν δεν είμεθα τρελοί, δεν εκάναμεν την Επανάστασιν, διότι ηθέλαμεν συλλογισθεί πρώτον δια πολεμοφόδια, καβαλαρία μας, πυροβολικό μας, πυριτοθήκες μας, τα μαγαζιά μας, ηθέλαμεν λογαριάσει την δύναμιν την εδική μας, την τουρκική δύναμιν. Τώρα όπου ενικήσαμενμ οπού ετελειώσαμεν με καλά τον πολεμό μας, μακαριζόμεθα, επαινόμεθα. Αν δεν ευτυχούσαμεν, ηθέλαμεν τρώγει κατάρες, αναθέματα...

Αλλά μου αρέσει η συλλογιστική: "Οι “τουρκοφάγοι” μας είναι -κλασικά- γέροι, γκόμενες, Έλληνες του εξωτερικού, Κύπριοι πολίτες, φοιτητές ή πιτσιρίκια" (...)
δηλαδή, αυτοί που (...) δε θα τους διατάξει κανείς να πάνε να πολεμήσουν 70.000.000 Τούρκους".

Έστω ότι οι γέροι και οι γυναίκες δεν θα πολεμήσουν. Ούτε οι Έλληνες του εξωτερικού. Πόθεν προκύπτει ότι φοιτητές και κύπριοι πολίτες δεν θα πολεμήσουν;!
Πόθεν προκύπτει ότι τα πιτσιρίκια (εννοεί υποθέτω 13-17, δεν ξέρω πολλούς μικρότερους στην μπλογκόσφαιρα) δεν θα πολεμήσουν; Εκτός αν ο πόλεμος αναμένεται να κρατήσει καμμία βδομάδα, και να μην υπάρξει μετέπειτα αντίσταση και εχθροπραξίες για πολλά χρόνια. Πόθεν προκύπτει ότι οι γκόμενες και οι γέροι δεν θα έχουν επιπτώσεις, άρα είναι "έξω από το χορό"; Μήπως δεν είχαν επιπτώσεις στην γερμανική κατοχή; Μήπως δεν είχαν επιπτώσεις στην εισβολή στην Κύπρο;

6) Παρακολουθώ πάρα πολύ τα ελληνοτουρκικά. Δεν είμαι αυτός που θα ισχυριστεί ότι δεν υπάρχουν προβλήματα, αλλά δεν είμαι και αυτός που θα φάει την παραμύθα της αυξημένης προκλητικότητας που πουλάνε τα ΜΜΕ. Λένε π.χ. οι Τούρκοι ότι οι Μουσουλμάνοι της Θράκης πρέπει να εκλέγουν το Μουφτή τους. ΟΚ. Γιατί αυτό είναι “νέα” πρόκληση; Εδώ και 15 χρόνια το λένε γαμώ το φελέκι μου! Αποκαλεί μια τουρκική εφημερίδα “Τούρκους” τους μειονοτικούς. Σοβαρά; Όπως κάνουν εδώ και 80 χρόνια; Τι μας λέτε; Ισχυρίζεται το τουρκικό ΥΠΕΞ ότι το προχθεσινό περιστατικό έγινε σε διεθνή εναέριο χώρο. Α, δηλαδή αυτό που ισχυρίζεται εδώ και μόλις 32 γαμημένα χρόνια. Για μένα, όποιος τρώει την παραμύθα είτε το κάνει γιατί θέλει να πιστέψει ότι είναι αλήθεια (όπως τα εθνίκια), είτε -εφόσον το κάνει καλόπιστα- προδίδει ότι δεν έχει ΙΔΕΑ από τα ελληνοτουρκικά. Διαφορετικά δε θα του φαινόταν “νέα πρόκληση” η διατύπωση μιας θέσης (όπως αυτή για τον εναέριο χώρο) που επαναλαμβάνεται κάθε μέρα εδώ και 32 χρόνια, πώς να το κάνουμε δηλαδή; Η ταπεινή μου γνώμη είναι ότι η καλή μας κυβέρνηση, επειδή τα έχει κάνει ΕΝΤΕΛΩΣ σκατά σε ΟΛΟΥΣ τους τομείς, το έριξε στη δοκιμασμένη συνταγή του πολιορκούμενου φρουρίου.

Απλά για να καταλαβαίνουμε όλοι: το επίθετο "νέα" αναφέρεται στην χρονική εγγύτητα της συγκεκριμένης κάθε φορά πρόκλησης, όχι στην καινοτομία που αυτή συνιστά.

(Πχ. φόνοι συμβαίνουν εδώ και εκκατομύρια χρόνια. Αν κάποιος σκοτώσει κάποιον όμως, δεν παύουμε να λέμε στις ειδήσεις πχ. "νέος φόνος συγκλόνισε το πανελλήνιο").

Κρίμα το παιδί, που πήγε τζάμπα κι άδικα για τον υπερφίαλο εθνικισμό του κάθε μαλάκα.

Σαν απάντηση στις ονειρώξεις ηρωισμού και μεγαλείου[*], θα επισημάνω ότι στον Πραγματικό Κόσμο ο μακαρίτης άφησε δύο Πραγματικά Ορφανά.

Δημοσιογράφος: Φαντάζομαι δεν θ' αφήσετε τα παιδιά σας να πάνε στην Αεροπορία...
Χήρα ΗΛΙΑΚΗ: Γιατί; Εμείς αγαπάμε την Πατρίδα και την Αεροπορία!

Αυτά για την υπερφίαλη αξίωση κάθε μαλάκα να θεωρεί ότι ο πιλότος πήγε "τσάμπα".

Και ένα για να γελάσουμε. Κλείνει ο J:

έχω αρχίσει να σιχαίνομαι τους εθνικιστές/θρησκόληπτους αναρχικούς, θεωρώ πως μόνο στη χώρα όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα θα μπορούσαν τέτοια άτομα να αποτελούν σοβαρή πολιτική σχολή, οπουδήποτε αλλού θα ήταν απλά ανέκδοτο

Να μια ωραία σελίδα με ...ανέκδοτα.

Εν τω μεταξύ, αποφάσισε να ξεσπαθώσει και στο ευλόγ του Μανιφέστου:

Στη συγκεκριμένη περίπτωση τυχαίνει βέβαια να γνώριζα και προσωπικά το μακαρίτη, οπότε καταλαβαίνεις ότι υπάρχει ένα όριο στο πόση υπομονή μπορώ να κάνω από σεβασμό στη μνήμη του μέχρι να τα πάρω ασυγχώρητα στο κρανίο με το γεγονός ότι μια ημίτρελη φανατικιά λέει στα κοριτσάκια του πόσο καλό είναι να γίνεσαι κρέας για τα κανόνια, ένα 24ωρο αφού τον χάσανε. Ευτυχώς που είναι πολύ μικρά για να διαβάσουν αυτές τις μαλακίες!

Βέβαια αυτό το συμπτωματικό γεγονός δεν έχει σημασία (πέρα από το αποδεικνύει για άλλη μια φορά ποιοι πατούν στον πραγματικό κόσμο και ποιοι τον γαμούν με τις ονειροφαντασίες τους), κατά τη γνώμη μου οποιοσδήποτε διανοητικά υγιής άνθρωπος θα φρίκαρε το ίδιο με τον εν λόγω οχετό.

Βέεεεβαια, τον γνωρίζες και προσωπικά. Μα πως ξέχασες να το γράψεις προηγουμένως! Να μια "μη διανοητικά υγιής" κατά τον ορισμό σου (ίσως την γνωρίζεις και αυτή προσωπικά):

Δημοσιογράφος: Φαντάζομαι δεν θ' αφήσετε τα παιδιά σας να πάνε στην Αεροπορία...
Χήρα ΗΛΙΑΚΗ: Γιατί; Εμείς αγαπάμε την Πατρίδα και την Αεροπορία!

Ακάθεκτος, συνεχίζει:

Που μου θυμίζει: Old Boy, είσαι πολύ μεγάλος μαλάκας και πιο ηλίθιος από νεκρό πρόβατο, θέλω να στο πω από το καλοκαίρι.

Συγκλονιστικό το επιχείρημα με το "αν το ποστ έγραφε να πάνε να γαμηθούν τα παιδάκια", μόνο που λέγεται επίκληση στην άγνοια και ενισχύει την άποψή μου περί ηλιθιότητάς σου. Επίσης σε κόβω για πολύ εθνίκι, που σημαίνει ότι είσαι διπλά ηλιθιος μια και ψηφίζεις Συνασπισμό αντί για ΛΑΟΣ.

Στην πράξη πάντως, το ποστ της Μιραντολίνας συμβαίνει να διαβάζεται "ΝΑ ΠΑΝΕ ΝΑ ΓΑΜΗΘΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΑΚΙΑ, ΕΙΣ ΟΙΩΝΟΣ ΑΡΙΣΤΟΣ" και είδαμε πόσο σε έπιασε ο πόνος, πανηλίθιε υποκριτή.

Καλά, με τα χριστιανικά δεν τα πάει καλά ο J. Την Ιλιάδα που είναι δωδεκάθεη την έχει ανοίξει ποτέ; Τα λόγια του Έκτορα προς την Ανδρομάχη και το παιδάκι του τα θυμάται; Λέτε ο Έκτορας να τιμούσε τα παιδιά του περισσότερο αν έφευγε από την μάχη και άνοιγε κάνα μπακάλικο στα προάστια;

Και να κλείσουμε ευχάριστα, με την ερώτηση του/της Penguin-Witch:

Ερμμμ… συγγνώμη, αλλα το “εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος” δεν είναι η πολιτικώς ορθή (ελληνιστί Politically correct) ονομασία του κατακτητικού πολέμου;

Μοναστήρι

Μελαχρινή, άυπνη, κάθεται στην αυλή της μονής του μαθητή που έφυγε γράφοντας, παρατηρεί τους επισκέπτες, ακούει τις φωτογραφικές μηχανές. Προσπαθούν να πλησιάσουν και απομακρύνονται, έρχονται να δουν και τυφλώνονται, βλέπουν και δεν πιστεύουν στα μάτια τους. Αγοράζουν ενθύμια και δεν θυμούνται τίποτα, ακούνε με προσοχη τους ξεναγούς και μπερδεύονται, γυρίζουν πίσω και είναι οι ίδιοι, ήρθαν εδώ για να μείνουν οι ίδιοι.

Φτάνουν οργανωμένοι, τους οδηγεί μια αεράτη κοπέλα με παντελόνια. Μιλάει σαν αυτόματο, τα εχει πει χιλιάδες φορές, τα θυμάται όλα απέξω. Έχει σπουδάσει, τα λέει με τη μια, είναι ευγενική, χαμογελάει, τους δείχνει την εκκλησία, τους οδηγεί στο μουσείο, τους υπνωτίζει, δεν τους αφήνει να πάρουν ανάσα. Στο λιμάνι τους περιμένει το κρουαζιερόπλοιο.

Άυπνη, χωρισμένη. Γνωρίστηκαν στην Βενετία με τον Γιάννη, μπροστά στον Άγιο Μάρκο, μπροστά στους κλεμμένους βυζαντινούς θησαυρούς. Πήγαν να φάνε μαζί, έμοιαζε με διαφημιστικό, ήταν ακριβώς σαν διαφημιστικό, τρείς μέρες αργότερα του είπε ναι επειδή ήταν σαν διαφημιστικό. Επιτέλους, η ζωή είχε γίνει διαφημιστικό. Μπήκαν στην Κωνσταντινούπολη με σκοπό η ζωή να γίνει διαφημιστικό και τα κατάφεραν. Οργάνωσαν σταυροφορίες με σκοπό να σβήσουν την αυτοκρατορία των Ρωμαίων, ώστε να συναντηθεί με τον Γιάννη μπροστά στον Άγιο Μάρκο και να ζήσουν ένα διαφημιστικό τριήμερο.

Έκαναν έρωτα τυλιγμένοι με μαύρα σεντόνια. Έλεγαν πράγματα που κάπου τα είχαν ακούσει, κάπου τα είχαν δεί, κάτι τους θύμιζαν αυτά τα λόγια που έλεγαν ο ένας στον άλλον. Της έκανε πρόταση γάμου ενώ κατάπινε την τελευταία μπουκιά και εκείνη έπρεπε να γελάσει, να τον ρωτήσει αν μιλάει σοβαρά κι ύστερα να πει ναι. Κατάπιε, γέλασε, τον ρώτησε αν μιλάει σοβαρά και είπε ναι. Οργάνωσαν σταυροφορίες με σκοπό να πάει με τον Γιάννη, να φάει μακαρονάδα ώστε να γελάσει, να τον ρωτήσει αν μιλάει σοβαρά και ύστερα να πεί ναι. Είπε ναι, δέχτηκε.

Μπήκαν στην Κωνσταντινούπολη, τα έκαναν γυαλιά καρφιά, πλακώθηκαν μεταξύ τους, και μερικά χρόνια αργότερα, άρχισαν να γυρίζουν διαφημιστικά. Συνεχίζουν τις σταυροφορίες μέσω των διαφημιστικών με μεγάλη επιτυχία, επαναλαμβάνουν πράγματα που έχουν ακουστεί κάπου, θυμούνται χειρονομίες που έχουν δεί κάπου, καταπίνουν, γελάνε, λένε ναί, δέχονται τις προτάσεις γάμου. Όλα είναι πολύ φυσικά, όλα έχουν γίνει φοβερά φυσικά, επιτέλους η ζωή έγινε φυσική, καθαρή, δημοκρατική, ισσοροπημένη. Καθώς περνάει ο χρόνος γίνεται όλο και πιο φυσική, σχεδόν χαμογελαστή, όλο ευχάριστες μπουκιές, μακαρόνια, σάλτσα, κιμάς, κόκκινο κρασί, ψίχουλα στο τραπεζομάντηλο, ψίχουλα που θα μαζέψει ο Γιάννης και θα πετάξει στα περιστέρια. Επιτέλους, μπήκαν στην Κωνσταντινούπολη, διέλυσαν την αυτοκρατορία των Ρωμαίων, τα έκαναν γυαλιά καρφιά. Το στιβαρό χέρι του Γοδεφρείδου Βιλλαρδουίνου οδήγησε την πολιτισμένη ανθρωπότητα με αποφασιστικότητα προς τα διαφημιστικά.

Ήταν ιστορική αναγκαιότητα τα διαφημιστικά, πάντα υπήρχαν διαφημιστικά και οι Βυζαντινοί το έκρυβαν, έπρεπε να μπουν στην Κωνσταντινούπολη, να διαλυθεί η απάτη, να μπορούν να παντρεύονται τρώγοντας μακαρόνια με κιμά, να μαζεύουν τα ψίχουλα σε μια χαρτοπετσέτα και να ταίζουν τα περιστέρια. Αν δεν έμπαιναν στην Κωνσταντινούπολη, δεν θα αποκτούσε ποτέ η ανθρωπότητα χαρτοπετσέτες, διαφημιστικά, ωραία μακαρόνια με κιμά, ξεναγούς με ωραία παντελόνια. Ήταν ιστορική αναγκαιότητα τα παντελόνια, η πρόταση γάμου του Γιάννη ήταν ιστορική αναγκαιότητα, το στιβαρό χέρι του Γοδεφρείδου Βιλαρδουϊνου την οδήγησε να πεί το ναί με μεγάλη αποφασιστικότητα. Ήταν ένας γάμος με φόντο τους κλεμμένους βυζαντινούς θησαυρούς, μέσα σε μαύρα σεντόνια.

Ελληνίδα, μελαχρινη, ξενυχτισμένη. Τους περιμένει στο λιμάνι το κρουαζιερόπλοιο. Συνεχίζουν τις σταυροφορίες μέσω των διαφημιστικών, τα καταφέρνουν αρκετά καλά, έχουν μάθει να τα κάνουν γυαλιά καρφιά με απόλυτα φυσικό τρόπο, από το 1204 και μετά η υπόθεση γυαλιά καρφιά εξελίσσεται ήρεμα, ανθρώπινα, πολιτισμένα, ομαλά.

Παρατηρούν τον εαυτό τους στα διαφημιστικά, ακόμα και όταν χέζουν συμπεριφέρονται διαφημιστικά, κάποτε θα βρεθεί ένας τρόπος να διαφημίζονται τα σκατά. Η αυτοκρατορία των Ρωμαίων εμπόδιζε να διαφημιστούν τα σκατά, αυτό ήταν απαράδεκτο. Οι Βυζαντινοί δεν θα ανακάλυπταν ποτέ τα διαφημιστικά, είχαν αλλού το νού τους, αυτό ήταν απαράδεκτο. Έπρεπε να γίνουν όλα γυαλιά καρφιά, ώστε να ταξιδέψουν αργότερα με την ησυχία τους τα πλοία της αγάπης, φορτωμένα με τηλεοπτικούς δέκτες που αναμεταδίδουν διαφημιστικά μέσα στο πέλαγος. Τα κρουαζιερόπλοια ήταν ιστορική αναγκαιότητα, από αρχαιοτάτων χρόνων ο άνθρωπος επιθυμούσε να ταξιδεύει με κρουαζιερόπλοια, να φοράει παντελόνια, και να βλέπει μέσα στο αγριεμένο πέλαγος διαφημιστικά.

Αν δεν υπήρχε η αυτοκρατορία των Ρωμαίων θα είχαμε φτάσει πολύ πιο σύντομα στα διαφημιστικά, καθυστερήσαμε χίλια χρόνια να ανακαλύψουμε την ιστορική αναγκαιότητα, αν δεν ήταν ο Κωνσταντίνος ο Μέγας και οι χριστιανικές τρέλες του, οι άνθρωποι θα είχαν γνωρίσει την ευτυχία πολύ νωρίτερα. Η ευτυχία περιγράφεται με ακρίβεια στα διαφημιστικά. Ο Γιάννης της έκανε πρόταση γάμου ακολουθώντας τον πιο φυσικό τρόπο, αυτόν που περιγράφεται με εξαιρετική ακρίβεια σε ένα από τα χιλιάδες διαφημιστικά που έχουν γυριστεί στην πλατεία του Άγιου Μάρκου. Αν δεν υπήρχε ο Γοδεφρείδος Βιλλαρδουϊνος, δεν θα είχε παντρευτεί ποτέ με τόσο φυσικό τρόπο, δεν θα του έλεγε ποτέ ναι καταπίνοντας μακαρόνια με κιμά.

Τριανταδύο χρονών, άυπνη. Είπε ναι, δέκτηκε. Είναι πολύ οργανωμένοι, πολύ ήσυχοι, πολύ φυσικοί, τους περιμένει το κρουαζιερόπλοιο. Τους εξηγούν τα πάντα και τα ξεχνάνε αμέσως, τους εθιστούν την προσοχή και η αδιαφορία κερδίζει έδαφος μέσα τους, τους δείχνουν κάτι και κλείνουν τα μάτια, κουνάνε το κεφάλι, φωτογραφίζουν ο ένας τον άλλο. Ξέρουν πως πρέπει να συμπεριφερθούν, το έχουν δει στα διαφημιστικά. Δεν τους αγγίζει τίποτα, είναι αέρινοι, πανέμορφοι, άτρωτοι, καθαροί, ελέυθεροι, υπερφυσικοί. Σαβανώνουν την ανθρωπότητα μέσα σε διαφημιστικά. Αρχηγός τους είναι ο Γοδεφρείδος Βιλλαρδουίνος, αυτός που έκανε τα πράγματα να τρέξουν, να κυλήσουν φυσικά τα γυαλιά καρφιά. Έχουν νικήσει κατά κράτος, αυτοί έβγαλαν τα πιο ωραία διαφημιστικά, έκλεψαν τους βυζαντινούς θησαυρούς, τους καταχώνιασαν και άρχισαν να γυρίζουν διαφημιστικά. Τα διαφημιστικά τους ξεπερνάνε σε ομορφιά και μαγεία τα πιο υψηλά επιτεύγματα της ανθρώπινης δημιουργίας. Αναγνωρίζονται από όλους, ταξιδεύουν παντού, έχουν απίστευτη διάδοση. Ήταν ιστορική αναγκαιότητα η ανθρωπότητα να γνωρίσει τον εαυτό της μέσα από τα υπέροχα δυτικά διαφημιστικά.

Τίποτε δεν συγκρίνεται μ' αυτά, ούτε τα πιο νόστιμα μακαρόνια με κιμά. Οι Βυζαντινοί αυτοκράτορες εμπόδιζαν ακόμα και την πορεία προς τα μακαρόνια με κιμά, αυτό ήταν απαράδεκτο, από το 1204 και μετά επανορθώθηκε αυτή η αδικία. Τα πράγματα έπρεπε να τρέξουν, να κυλίσουν φυσικά. Ο Γιάννης πέταξε τα ψίχουλα στα περιστέρια, της έδωσε ένα φιλί. Γνωρίστηκαν στην Βενετία, με φόντο τους κλεμμένους βυζαντινούς θησαυρούς, είπε ναι, δέκτηκε.

"Η γραμμή του ορίζοντος" , Χρήστος Βακαλλόπουλος 1956-1993

Μας το'χαν πεί...

Σε συνεντεύξεις με ιρανούς αξιωματούχους τις τελευταίες ημέρες, έγινε φανερό ότι ελάχιστοι πιστεύουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες θα τηρήσουν τις υποσχέσεις τους και θα πλήξουν το Ιράν. Αναλυτές εκτιμούν, επίσης, ότι είναι απίθανο οι ΗΠΑ να διακινδυνεύσουν την ήδη δύσκολη θέση τους στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν, τόσο για τον εαυτό τους όσο και για τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ, επεκτείνοντας τη σύγκρουση μέσα στο Ιράν και εγκαθιδρύοντας μία συνεχόμενη ζώνη αστάθειας από την Καμπούλ έως τη Βαγδάτη.

Μια ανάγνωση των νεοσυντηρητικών απειλών εναντίον του Ιράν με βάση τη χειρότερη δυνατή προοπτική, θα έβλεπε τη δημιουργία μιας χωρίς προηγούμενο αναρχίας, καθώς η σύγκρουση θα επεκτεινόταν στη Συρία, το δυτικό γείτονα του Ιράκ και μέχρι τις ακτές της Μεσογείου. Μολονότι αυτό δεν θα ήταν ασφαλώς καλή είδηση για τις εξαγωγές πετρελαίου και θα ευχαριστούσε μόνο τους ισραηλινούς αξιωματούχους, ένα τέτοιο ενδεχόμενο δεν είναι και τόσο αδιανόητο για τη δεύτερη θητεία της κυβέρνησης Μπους, λυσσασμένης με τη θεϊκής έμπνευσης αντιτρομοκρατική εκστρατεία της και αδιαφορώντας για την επανεκλογή της.

Ι. Αθανασιάδης, Ελευθεροτυπία

Δυο χρόνια πριν...

Είναι τρείς ομόκεντροι κύκλοι.

Στόν εξωτερικό κύκλο τό χάος καί ο πόλεμος, η επί Γης Κόλασι. Αφγανισταν, Ιράκ, Β. Κορέα, Περσία, ο κόσμος του Ισλάμ, ο τρίτος κόσμος. Εδώ δεν ισχύει καί δεν θα ισχύη κανένας νόμος - προτεκτοράτα, ωμές επεμβάσεις, κράτη φαντάσματα, ραδιενεργή μόλυνσι, εγκάθετες χούντες, καταστροφή.

Ο εσωτερικός δακτύλιος είναι ο κόσμος των συνόρων - η Ελλάς καί η Κύπρος, τα κράτη του πρώην υπαρκτου σοσιαλισμού - κράτη και λαοί μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, δορυφορικά σε μεγαλύτερους σχηματισμούς, απόλυτα εξαρτημένα από τό κέντρο πολιτικά καί οικονομικά, με απαγορευμένη εσωτερική ανάπτυξι ώστε να ελέγχονται πλήρως, με διαλυμένες κοινωνίες, ανεργία καί εργασία χωρίς δικαιώματα και με μικρές σφικτές ισχυρές απόλυτα εξαρτώμενες και ελεγχόμενες μεγαλοαστικές τάξεις, λίγους προνομιούχους πού θα μοιράζονται τό ξεροκόμματο της μειωμένης εξουσίας πού θα κατέχουν. Με τηλεοράσεις εκμαυλιστικές και πνευματικό κόσμο αγορασμένο μέχρι τις κάλτσες. Με ελαστικούς νόμους και τρύπια συντάγματα. Και με τήν μόνιμη απειλή της αποβολής στόν εξωτερικό της Αυτοκρατορίας κόσμο, στόν τρίτο κόσμο της απολύτου Φρίκης.

Α. Φαρμάκης, από εδώ

Στοιχειώδες, αγαπητέ Ουώτσον

Γράφει ο J95, σε απομίμηση πολιτικού σχολίου:

Διαβάσατε υποθέτω το σχετικό post της Μάγιας της Μέλισσας, όπως προέκυψε από το χαλασμένο τηλέφωνο των ελληνικών ΜΜΕ.

Χα χα... "Μάγια η Μέλισσα"! Ανάμνησες δημοτικού σχολείου στα ιστολόγια...

Εν ολίγοις, η Γαλλία είναι ένα χουντοκράτος όπου λογοκρίνονται μικροί και τριανταφυλλένιοι καλλιτέχνες μόνο και μόνο επειδή πήγαν στην κηδεία του Μιλόσεβιτς. Οργή, θλίψη, κάτω ο δυτικός πολιτισμός, κλαψ κλαψ και τρία πουλάκια κάθονταν.

Πράγμα το οποίο δεν αληθεύει, αφού ο J μας απειλεί ότι πρόκειται "truth/2 = lie" και προτείνει "Διαβάστε τώρα και την υπόλοιπη αλήθεια". Ας την διαβάσουμε:

Στις 6 Απριλίου 2006, δημοσιεύτηκε στον Nouvel Observateur αυτό το άρθρο, σύμφωνα με το οποίο ο Peter Handke όχι απλά πήγε στην κηδεία του Μιλόσεβιτς, αλλά κόντεψε -για να το πούμε απλά- να χύσει στην ανάμνηση του Μιλόσεβιτς και των ηρωϊκών πεπραγμένων του σερβικού λαού στη Σρεμπρένιτσα και αλλού, για τα οποία άλλωστε πεπραγμένα δεν δικαιολογείται να τους την πει κανείς, μια και υπέφεραν όσο λίγοι στο Β’ Παγκόσμιο(!).

Ο διευθυντής της Comédie française διάβασε το παραπάνω άρθρο και έφριξε με τα υποτιθέμενα καμώματα του Handke, όπως θα έκανε κάθε φυσιολογικός άνθρωπος εκτός από τους γνωστούς ανώμαλους του Ελλάς-Σερβία-Ορθοδοξία. Και αποφάσισε ότι δε θέλει να έχει καμία σχέση με τέτοιους αληταράδες, οπότε ακύρωσε το έργο του Handke που θα ανέβαινε τον επόμενο Ιανουάριο.

Ωστόσο το άρθρο ήταν γεμάτο ανακρίβειες, ίσως και εσκεμμένα ψέματα. Ο Handke απλά πήγε στην κηδεία και δήλωσε ότι ο Μιλόσεβιτς “ήταν ένας άνθρωπος που υπερασπίστηκε το λαό του”. Μαλακία μεν, όχι ιδιαίτερα ανωμαλιάρικο δε. Η απάντηση του Handke, συνοδευόμενη από τη συγνώμη του Nouvel Observateur δημοσιεύθηκε πριν λίγες μέρες, δηλαδή αφού είχε γίνει το κακό.

Κατά τη γνώμη μου ο διευθυντής της Comédie française είναι ένοχος βλακείας και θυμικής σκέψης (αμφότερα αναμενόμενα όταν δίνουμε εξουσία σε ευαίσθητους καλλιτεχνικούς τύπους). Έπρεπε τουλάχιστον να είχε ρωτήσει τον Handke τι διάολο ευσταθεί από το δημοσίευμα πριν το υιοθετήσει πλήρως[*].

Θα μου πείτε εδώ δεν το έκαναν οι εγχώριοι υπερασπιστές του Handke, από τους οποίους, ειρήσθω εν παρόδω, μια και πρόκειται για άτομα πρόθυμα να θεωρήσουν μια Σρεμπρένιτσα “λεπτομέρεια”, θα ανέμενε κανείς λίγο γερότερο στομάχι και να μην κάνουν την τρίχα τριχιά (άλλο “τρώω πόρτα από ένα (1) θέατρο επειδή τους τη σπάει η φάτσα μου”, άλλο “διώκομαι”). Συμφωνώ πως αυτή η καλλιτεχνοευαίσθητη μαλακοσκέψη σε πολιτικά/πρακτικά ζητήματα backfires more often than not, που είναι και ο βασικός λόγος για τον οποίο τη σιχαίνομαι ένθεν κακείθεν.

Ακούω απόψεις. Ήταν η πρώτη φορά που διάβασα τόσο πολλά γαλλικά εδώ και χρόνια και υπάρχει μια μικρή περίπτωση να έχω καταλάβει κάτι λάθος.

Υπάρχει ποτέ τέτοια περίπτωση; Θα είναι ασφαλώς "μικρή". Και σίγουρα θα φταίνε τα γαλλικά. Επειδή όμως έχουμε φτάσει στον βαθμό μηδέν πολιτικής σκέψης, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Λαμβάνει χώρα η λογοκρισία ενός θεατρικού έργου με βάση το φρόνημα του συγγραφέα. Ωραία μέχρι εδώ.

Θεωρούμε λοιπόν τον διευθυντή της Comédie française που το έκοψε "ηλίθιο, ένοχο βλακείας και θυμικής σκέψης" και άλλους τέτοιους ...πολιτικούς χαρακτηρισμούς.

Είμαστε έτοιμοι να θεωρήσουμε τις πράξεις ενός δημοσίου προσώπου, και δη σε γερή θέση "προσωπική ηλιθιότητα" (όπως στις αμερικάνικες ταινίες όπου για την διαφθορά φταίνε πάντα κάποια συγκεκριμένα πρόσωπα, ποτέ το σύστημα).

Η μόνη έννοια της ηλιθιότητας που έχει νόημα εδώ είναι προφανώς όχι πως ο άνθρωπος έχει παθολογικό έλλειμα ευφυίας, αλλά ότι είναι βιαστικός στις αποφάσεις του, δεν ήξερε να χειριστεί πολιτικώς σωστά την κατάσταση, κλπ. Στο κάτω κάτω δεν μιλάμε για έναν γραφικό καλεσμένο στις "Αυπνίες", μιλάμε για ένα διευθυντή δημοσίου πολιτιστικού οργανισμού με κύρος και ιστορία. Δεδομένου λοιπόν ότι δεν μιλάμε για έναν παθολογικά ηλίθιο (!), ψάχνουμε να βρούμε αίτια, κίνητρα και σκεπτικό πίσω από την πράξη του. Το "θυμικό" και η "βλακεία" δεν είναι πολιτική εξήγηση. Στοιχειώδες, αγαπητέ Ουώτσον.

Ένας που έχει καταφέρει να ανέλθει στην θέση του διευθυντή της Comédie française γνωρίζει από γλειψίματα στην εξουσία, ιδεολογικές οδηγίες, κλπ, ακόμα και αν κάνει την ηλιθιότητα να υποεκτιμήσει τις αντιδράσεις. Από που άντλησε λοιπόν το δικαίωμα να σκεφθεί ότι μπορεί να κόψει το έργο κάποιου λόγω του ότι πήγε στην κηδεία ή/και μίλησε υπερ Μιλόσεβιτς; Μήπως αυτό ήταν συμβατό με το πολιτικό κλίμα στην Γαλλία;

Αν περιοριστούμε στο περιστατικό, άντε να βγάλουμε άκρη. Μπορεί και να καταλήξουμε σαχλώς ότι για όλα φταίει η βλακεία.

Ξέρουμε όμως περισσότερα. Ξέρουμε πχ. ότι την εποχή των επιδρομών στην Γιουγκοσλαβία ο Γαλλικός τύπος και η "προοδευτική" διανόηση το είχε ρίξει στην δαιμονοποίηση των Σέρβων και θαύμαζε τους ΝΑΤΟικούς βομβαρδισμούς. Ξέρουμε ότι υπήρχαν τρομερές πιέσεις, απολύσεις και λογοκρισία ενάντια σε διανοούμενους και δημοσιογράφους με αντίθετες απόψεις. Το ξέρουμε γιατί τις έφαγε στη μάπα τότε και ο Χάντκε και ο Πίντερ (και οι έλληνες "γιατροί χωρίς σύνορα", αυτό το προχωρημένο προπύργιο του ...εθνικισμού).

Ώστε ότι δεν τα θυμόμαστε αυτά. Ξέρουμε όμως τουλάχιστον ένα πράγμα: ότι ο διευθυντής δεν ενέργησε εν κενώ. Προηγήθηκε ένα άρθρο στον Γαλλικό Νέο(ταξικό) Παρατηρητή, το οποίο περιέχει ιν βίτρο όλο το κλίμα που οδηγεί στην λογοκρισία. Το στήσιμο του άρθρου και μόνο θα αρκούσε για να βγάλει κανείς σωστά συμπεράσματα. Στοιχειώδες, αγαπητέ Ουώτσον.

ΥΓ: Στις δικτατορίες δεν παίζει κράξιμο από τον αρμόδιο υπουργό προς τον “λογοκριτή” της όλης υπόθεσης.

Όταν το πράγμα στραβώσει και η πράξη της λογοκρισίας δεν περάσει στο ντούκου, παίζει. Και οι δικτακτορίες φοβούνται την κοινή γνώμη, πόσο μάλλον οι αστικές "δικτακτορίες" που το παίζουν δημοκρατίες. Στοιχειώδες, αγαπητέ Ουώτσον.

Ας κάνουμε μια αναδρομή:

Πολεμοχαρείς διανοούμενοι

ΠΙΑΣΤΗΚΑΝ ΣΤΟ ΔΟΛΩΜΑ ΤΩΝ ΟΠΛΩΝ ΞΕΧΝΩΝΤΑΣ ΤΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΤΟΥ 20ού ΑΙΩΝΑ

Robert Redeker

Στις πρώτες ημέρες της ειρήνης, πρέπει να αναλύσουμε τον εφιάλτη που περάσαμε, που ήταν επίσης εφιάλτης για τη διανόηση.

Η ανάγνωση των παρεμβάσεων του Μπερνάρ-Ανρί Λεβί, του Αντρέ Γκλικσμάν και μερικών άλλων, τους οποίους αυτοί οι πρώην νέοι φιλόσοφοι στρατολόγησαν πίσω από το πολεμικό τους λάβαρο, εύκολα πείθει τον έστω και ελάχιστα αποστασιοποιημένο ότι τα ίδια δολώματα με το 1914 άρχισαν, μέσα σε μια άνοιξη, να λειτουργούν και πάλι.

Ο πολεμικός τόνος ορισμένων διανοουμένων μάς έκανε πράγματι να επιστρέψουμε στο θέρος του 1914. Μέσα σ' αυτό το κλίμα επιθετικότητας, δεν θα συναντήσουμε παρά τον Ρεζίς Ντεμπρέ να επιδικνεύει θάρρος ανάλογο του Ζορές. Είδαμε και πάλι τους διανοούμενους να πιάνονται στο δόλωμα των όπλων! Συχνά οι ίδιοι που πολέμησαν με την πένα στο χέρι το κοινωνικό κίνημα του Δεκμεβρίου του 1995, αποκάλυψαν στην περίσταση αυτή τον κομφορμισμό τους και ζητούσαν πόλεμο, επέμβαση στο έδαφος του Κοσόβου. Λησμονώντας όλα τα μαθήματα του 20ού αιώνα σχετικά με τον πόλεμο, στράφηκαν προς αυτόν με αισιοδοξία, σχεδόν χαρούμενα, ανέμελα, σαν προς ένα νέον ήλιο. Τον είδαν με το ίδιο μάτι που οι τριτοκοσμικοί προκάτοχοί τους έβλεπαν τους εθνικοαπελευθερωτικούς πολέμους (αλλά, κατά την άποψή τους, το στρατόπεδο των καλών άλλαξε). Κυρίως όμως, τον είδαν με το ίδιο μάτι με τους προκατόχους μας προ του 1914.

Χωρίς να αρνείται κανείς τα βάσανα των Κοσοβάρων, τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν από τους Σέρβους, είναι σημαντικό να αναρωτηθεί γι' αυτό τον ελαφρύ τόνο που χρησιμοποιήθηκε σ' ένα κάλεσμα σε πόλεμο. Σε πολλές παρεμβάσεις τους, διανοούμενοι εξέφραζαν μια ανακούφιση επειδή ανέκτησαν το δικαίωμα να επιθυμούν τον πόλεμο καθώς και για την ίδια τη δυνατότητα του πολέμου. Ο πόλεμος ως πηγή ενθουσιασμού, μέθη διά της ισχύος διά πληρεξουσίου! Να μπορείς και πάλι να προσεύχεσαι στον θεό 'Αρη, και μάλιστα χωρίς τύψεις συνείδησης! Η τερατολογία του ηθικού πολέμου αποκαλύπτεται πολύ κοντινή μ' εκείνη του εκπαιδευτικού πολέμου κατά Τρότσκι. Σκοπός του ήταν, λέει, να δώσει ένα μάθημα ηθικής στους Σέρβους! Να τους εκπαιδεύσει ­ κάτω από τις βόμβες ­ στα ανθρώπινα δικαιώματα!

Αντίθετα με ό,τι γράφτηκε εδώ κι εκεί, δεν είναι ο Ρεζίς Ντεμπρέ που κατατάσσεται στην κατηγορία των «ρεβιζιονιστών»: είναι όλοι οι πολεμοχαρείς διανοούμενοι που έπαθαν αμνησία όσον αφορά τα τρομερά μαθήματα αυτού του αιώνα. Ο αιώνας μας κατέστησε τον πόλεμο απολύτως αθέμιτο: αυτό το προφανές είναι που πολλοί «αναθεωρούν» με μια υπερβολική πνευματική ελαφρότητα.

Δύο τιτάνιοι μηχανισμοί σημάδεψαν με την πύρινη υπογραφή τους αυτόν τον σιδηρούν αιώνα: ο σοσιαλισμός (ή κομμουνισμός) και ο πόλεμος. Καθώς οι διανοούμενοί μας έχουν ξεχάσει ακόμη και την ιδέα του σοσιαλισμού (αμνησία που τους οδηγεί να δικαιολογούν τον πιο αρπακτικό καπιταλισμό, την οικονομική φρίκη), ετοιμάζονται τώρα να ξεχάσουν τη μεταμόρφωση της ουσίας του πολέμου που καταγράφηκε τον 20ό αιώνα.

Ο Ρομπέρ Ρεντεκέρ είναι φιλόσοφος, μέλος της συντακτικής επιτροπής της επιθεώρησης «Temps Modernes».

ΤΑ ΝΕΑ, 08-06-1999
Κωδικός άρθρου: A16457N151

Άλλο:

Ένας Έλληνας δημοσιογράφος, που κανείς δεν τον προσλαμβάνει γιατί είναι ο μόνος που αρνείται να καταδικάσει τον σερβικό λαό, είναι ο ήρωας στο νέο έργο «Βόλτα με μια πιρόγα» του Πέτερ Χάντκε.

Τη στιγμή που οι στρατηγοί του ΝΑΤΟ και του σερβικού στρατού συζητούσαν στο Κουμάνοβο την πιθανότητα για ειρήνη, η αυλαία έπεφτε στο Δημοτικό Θέατρο της Βιέννης, όπου δόθηκε η πρεμιέρα του νέου έργου του Πέτερ Χάντκε, το οποίο μιλάει για την αδυναμία του να γράψει για τον πόλεμο. Η «Βόλτα με μια πιρόγα» ή «Το έργο με αφορμή μια πολεμική ταινία» προκάλεσε διαφορετικές αντιδράσεις στο κοινό, το οποίο κινήθηκε ανάμεσα στα σφυρίγματα και τα χειροκροτήματα.

Είναι όμως το έργο «μια σειρά από κοινοτοπίες», όπως το χαρακτήρισε ένας Βιεννέζος κριτικός; Στην αίθουσα ενός ξενοδοχείου μιας μικρής πόλης των Βαλκανίων, δύο σκηνοθέτες προετοιμάζουν μια ταινία «δέκα χρόνια μετά τον τελευταίο πόλεμο». Ο σεναριογράφος έχει πεθάνει και απομένουν «μερικές μεγάλες ατάκες διαγραμμένες από την Εθνική Επιτροπή Ηθικής». Στη συνέχεια παρελαύνουν όλοι οι χαρακτήρες του έργου, που δείχνουν πρόθυμοι να παίξουν σε μία ταινία που δεν θα δει ποτέ το φως της μέρας. Είναι οι άνθρωποι του χωριού ή των περιχώρων και ο τρελός «δρομέας των δασών», που δεν μπορεί πλέον να ακούσει τις λέξεις «γείτονας», «ειρηνική συνύπαρξη», «ανθρώπινα δικαιώματα» χωρίς να του έρθει η επιθυμία να ξεριζώσει κάποιο λαρύγγι... Μέσα από αυτόν, ο Πέτερ Χάντκε διατυπώνει την απέχθειά του για τις «ανθρωπιστικές ύαινες», τους διεθνείς αναλυτές, τους ιστορικούς και κυρίως τους δημοσιογράφους. Όλοι τους δημιούργησαν την πραγματικότητα του πολέμου στα Βαλκάνια μέσα από τις παρουσιάσεις τους ή μάλλον σύμφωνα με τις κατευθύνσεις του στρατηγείου που μονοπωλεί την «παραγωγή» της αλήθειας. Ο λαός χάθηκε, το όνομα της χώρας ­ Γιουγκοσλαβία ­ απλά ψιθυρίζεται, στο όφελος μιας «κατάστασης» που μόνον οι ειδικοί χειρίζονται.

Ο Αυστριακός συγγραφέας, ο οποίος ζει σε ένα προάστιο του Παρισιού, από την πρώτη στιγμή που ξέσπασε ο τελευταίος πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία τάχθηκε υπέρ της Σερβίας. Μετά την έναρξη των βομβαρδισμών του ΝΑΤΟ, σε ένδειξη διαμαρτυρίας, επέστρεψε το βραβείο Γκέοργκ-Μπούχνερ που του είχε απονεμηθεί και δήλωσε πως εγκαταλείπει την Καθολική Εκκλησία. Επέστρεψε στη Σερβία όχι για να προσφέρει στον εαυτό του «την πολυτέλεια του σκέπτεσθαι», όπως έπραξαν άλλοι διανοούμενοι της Δύσης, αλλά για να βρει την ειρήνη στη μέση του πολέμου.

«Γιατί αγαπάς αυτή τη χώρα, αν ο μόνος λόγος είναι πως όλος ο κόσμος τη μισεί;». Στη «Βόλτα με την πιρόγα» η ερώτηση απευθύνεται σε ένα πρόσωπο που ο συγγραφέας αποκαλεί απλά «ο Έλληνας». Και αυτός είναι δημοσιογράφος, αλλά κανείς δεν τον προσλαμβάνει πλέον, επειδή αρνείται να καταδικάσει έναν ολόκληρο λαό.

Από το Μανχάταν ή τα δημοσιογραφικά κτίρια του Αμβούργου δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τι συμβαίνει στα Βαλκάνια, λέει ο Πέτερ Χάντκε, με τη φωνή του «Έλληνα». Οι δημοσιογράφοι δεν είναι παραχαράκτες, είναι «η ίδια η Ιστορία που παραχαράζει»: «Από τη μία πλευρά οι παραχαράξεις της Ιστορίας, από την άλλη η Ιστορία που αυτοπαραχαράζεται». Ο Έλληνας δεν θέλει πλέον να ακούσει να μιλάνε για «πληροφορίες». Θέλει «μια χρονιά σιωπής, μια δεκαετία σιωπής». Θα 'θελε ο χρόνος να αντικαταστήσει τα δελτία ειδήσεων του CNN με τους ήχους του ταμ-ταμ. Στη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας του Πάσχα, ο Πέτερ Χάντκε επέστρεψε στη Σερβία, μεσούντων των βομβαρδισμών. Και δημοσίευσε το ημερολόγιο αυτής της διαδρομής στη γερμανική εφημερίδα «Σιντόιτσε Τσάιτουνγκ». Μιλάει για τις κακουχίες του σερβικού λαού, όταν τα μίντια βρίθουν από μαρτυρίες Κοσοβάρων προσφύγων. Δεν αρνείται την έξοδο. Απλά, κοιτάει αλλού...

ΤΑ ΝΕΑ, 14-06-1999 Κωδικός άρθρου: A16462P0

Κι άλλο:

Οι ΗΠΑ είναι σήμερα ένα αστυνομικό κράτος, το οποίο κυβερνούν οι πολυεθνικές. Ο πρόεδρος Κλίντον μπορεί να είναι σημαντικός για τη Σερβία, είναι όμως ασήμαντος για τους Αμερικανούς. Οι βομβαρδισμοί στο Κοσσυφοπέδιο γίνονται για να δικαιολογηθούν οι αμυντικές δαπάνες και για να καταλάβουν οι Ευρωπαίοι ποιος έχει το πάνω χέρι. Αυτά υποστηρίζει ο διάσημος Αμερικανός συγγραφέας Γκορ Βιντάλ, σε χειμαρρώδη συνέντευξή του, στη γερμανική εφημερίδα «Σιντνόιτσε Τσάιτουγκ».

«Σύμφωνα με το δόγμα Τρούμαν, η αποστολή των ΗΠΑ ήταν να προστατεύουν τους ελεύθερους λαούς από οπλισμένες μειονότητες που θέλουν να τους επιβάλουν βίαια τις απόψεις τους. Αν οι ΗΠΑ ακολουθούσαν αυτό το δόγμα, θα έπρεπε να βοηθήσουν τους Σέρβους στον αγώνα τους εναντίον του ΑΣΚ. Το δόγμα Τρούμαν όμως υπήρξε απάτη, για να δικαιολογηθεί η ύπαρξη του παντοδύναμου στρατιωτικού κατεστημένου. Δίνουμε περισσότερα χρήματα για όπλα απ' όλον τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο και έτσι εφηύραμε τον "εχθρό του μήνα". Πριν ήταν ο Νοριέγκα, μετά ο Σαντάμ. Αυτόν το μήνα ο εχθρός λέγεται Μιλόσεβιτς.

Η υποστήριξη της αμερικανικής κοινής γνώμης στην επέμβαση στο Κοσσυφοπέδιο στηρίζεται στην κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας.

Τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα που θα μπορούσαν να αντιδράσουν στον πόλεμο δεν ενοχλούνται, οι ένοπλες δυνάμεις αποτελούνται από μισθοφόρους που στρατολογούνται από τους φτωχούς. Παρ' όλ' αυτά, μια τεράστια εκστρατεία παραπληροφόρησης και ψεύδους είναι απαραίτητη.

Ένα σημαντικό ρόλο παίζει και η τηλεόραση μεταδίδοντας εικόνες κατατρεγμένων ανθρώπων με γαλανά μάτια και ξανθά μαλλιά.

Έτσι δημιουργείται ένα υπέροχα συναισθηματικό κλίμα. Φυσικά ο Μιλόσεβιτς είναι κακός, αλλά υπάρχουν πολλοί κακοί στον κόσμο. Γιατί δεν επεμβαίνουμε στο Σουδάν, όπου συμβαίνουν πολύ χειρότερα; Γιατί οι άνθρωποι εκεί δεν είναι τόσο όμορφοι και επειδή οι Αμερικανοί μισούν όλους τους μαύρους.

Φυσικά θα υπεράσπιζα τη χώρα μου αν δεχόταν επίθεση και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κατατάχθηκα εθελοντικά ­ ήταν θέμα τιμής.

Αν όμως σήμερα με διέταζαν να αναμειχθώ σε μια εξέγερση στη Γιουγκοσλαβία, θα έφευγα αμέσως για τον Καναδά. Στη διάρκεια του Πολέμου του Βιετνάμ συμβούλευσα χιλιάδες νέους άνδρες να το σκάσουν από τις ΗΠΑ.

Το γράμμα στη στρατολογία, με το οποίο ο Κλίντον εξηγούσε γιατί ήταν εναντίον του Πολέμου στο Βιετνάμ, ήταν μάλλον η μόνη γενναιόψυχη πράξη που διέπραξε ποτέ. Σήμερα παριστάνει τον πολεμικό ηγέτη για ίδιον όφελος και γιατί δεν ξέρει τι θέλει.

Αυτός ο πόλεμος γίνεται για να δικαιολογηθούν οι αμυντικές δαπάνες στον προϋπολογισμό. Ένας μικρός πόλεμος είναι πάντα καλός για τις μπίζνες. Και, παράλληλα, υπενθυμίζει στους Ευρωπαίους ποιος είναι το αφεντικό.

Οι ηγέτες μας βομβαρδίζουν αθώους από τον ουρανό και αυτό είναι το ίδιο μοχθηρό με όσα κάνει ο Μιλόσεβιτς. Εκείνος μισεί τουλάχιστον αυτούς που σκοτώνει. Εμείς ούτε καν γνωρίζουμε ποια είναι τα θύματά μας.

Ο Ρίτσαρντ Νίξον δεν ήταν ηλίθιος όταν δήλωνε πως στην Αμερική δεν χρειαζόμαστε κυβέρνηση για την εσωτερική πολιτική. Εννοούσε μ' αυτό πως οι μεγάλες επιχειρήσεις καθοδηγούν και την πολιτική στο εσωτερικό.

Ο πρόεδρος είναι ένας ασήμαντος υπάλληλος που μπορεί να δημιουργήσει χάος στο εξωτερικό, στο εσωτερικό όμως τα χέρια του είναι δεμένα. Ο Αμερικανός πρόεδρος πιθανόν να είναι σημαντικός για τους Σέρβους, δεν είναι όμως για τους Αμερικανούς.

Στην Αμερική ένα όχι ασήμαντο μέρος του πληθυσμού βρίσκεται στη φυλακή. Τους μαύρους τούς "περιποιήθηκαν" ιδιαίτερα και έκλεισαν εκεί τους μισούς. Το ωραίο στην υπόθεση είναι πως όποιος έχει περάσει από τη φυλακή χάνει και τα εκλογικά του δικαιώματα.

Εφόσον ο μισός μαύρος αρσενικός πληθυσμός μεταξύ 14 και 30 ετών είναι στη φυλακή ή έξω με εγγύηση, μια ολόκληρη ομάδα του πληθυσμού ζει χωρίς πολιτικά δικαιώματα.

Ο "πόλεμος εναντίον των ναρκωτικών" προσφέρει επιπλέον δυνατότητες ελέγχου της νεολαίας. Και, τέλος, υπάρχει και η μυστική αστυνομία. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι σήμερα ένα αστυνομικό κράτος».

ΤΑ ΝΕΑ, 03-06-1999
Κωδικός άρθρου: A16453N131

Άλλο. Η σφαγή στο Ρατσακ. Από τις κύριες σερβικές βιαιότητες για να δικαιολογήσουν την επέμβαση. Τι έλεγαν τότε, πριν τον πόλεμο;

Σε λεπτομέρειες της ανακάλυψης, το περασμένο Σάββατο, από ομάδα της αποστολής του ΟΑΣΕ, των δολοφονηθέντων στο Ράτσακ αναφέρθηκε στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στη Βιέννη, μετά τη συνεδρίαση του Μονίμου Συμβουλίου, ο υπαρχηγός της αποστολής του Οργανισμού στο Κοσσυφοπέδιο Μπερντ Μπόρχαρντ, ο οποίος ήταν αυτόπτης μάρτυρας......

Το Συμβούλιο της Ευρώπης χαρακτήρισε "έγκλημα κατά της ανθρωπότητας" τη σφαγή των 45 Αλβανών και κάλεσε το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο να ερευνήσει επιτόπου τις συνθήκες υπό τις οποίες έγινε το έγκλημα αυτό. Τη σφαγή των Αλβανοφώνων καταδίκασε έντονα χτες σε έκτακτη συνεδρίασή του στη Βιέννη το Μόνιμο Συμβούλιο του Οργανισμού για την Ασφάλεια και τη Συνεργασία στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ), αποδίδοντας συγχρόνως ευθύνες στο Βελιγράδι για τους φόνους άμαχου πληθυσμού.

Ο ΟΑΣΕ ζήτησε τη διελεύκανση της σφαγής από το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο με την απρόσκοπτη πρόσβαση στην περιοχή της εισαγγελέως Λουίζε Αρμπουρ και ειδικών του Δικαστηρίου. Ο προεδρεύων του Μονίμου Συμβουλίου, Νορβηγός πρέσβης Κάι Εϊντε, ..χαρακτήρισε τη σφαγή στο Ράτσακ ως το δυσμενέστερο πλήγμα από τη συμφωνία του περασμένου Οκτωβρίου και ως σαφή παραβίαση των συμφωνιών ανάμεσα στον ΟΑΣΕ και τη Γιουγκοσλαβία. Σε λεπτομέρειες της ανακάλυψης, το περασμένο Σάββατο, από ομάδα της αποστολής του ΟΑΣΕ, των δολοφονηθέντων στο Ράτσακ αναφέρθηκε στη διάρκεια συνέντευξης Τύπου στη Βιέννη, μετά τη συνεδρίαση του Μονίμου Συμβουλίου, ο υπαρχηγός της αποστολής του Οργανισμού στο Κοσσυφοπέδιο Μπερντ Μπόρχαρντ, ο οποίος ήταν αυτόπτης μάρτυρας.

Το τελευταίο βίαιο περιστατικό στο Κόσοβο καταδίκασε επίσης η Ευρωπαϊκή Ενωση που επέδωσε επίσημη διαμαρτυρία στη γιουγκοσλαβική κυβέρνηση. Οι πρεσβευτές στο Βελιγράδι των χωρών της ευρωπαϊκής τρόικας (Αυστρία, Γερμανία, Φινλανδία) συναντήθηκαν χτες το πρωί με τον υπεύθυνο του γιουγκοσλαβικού υπουργείου Εξωτερικών, στον οποίο επέδωσαν το διάβημα διαμαρτυρίας. Εξάλλου ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Μανουέλ Μαρίν δήλωσε χτες ότι, αν το ΝΑΤΟ δεν επέμβει σύντομα, είναι πολύ πιθανό να ξεσπάσει πόλεμος στο Κοσσυφοπέδιο. "Αν δεν υπάρξει επέμβαση του ΝΑΤΟ, μόλις λιώσουν οι πάγοι και έρθει η άνοιξη είναι περισσότερο από πιθανό ότι θα γίνει πόλεμος" δήλωσε ο Μαρίν σε συνέντευξή του σε ισπανικό κρατικό τηλεοπτικό κανάλι. Ο Μαρίν πρόσθεσε ότι το πρόβλημα για την Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ότι δεν έχει ενιαία εξωτερική πολιτική.

Στη Γενεύη πολλοί διαδηλωτές -μεταξύ των οποίων και ο δήμαρχος της Γενεύης Αντρέ Εντιζέ- εισέβαλαν σήμερα στον περίβολο της αποστολής της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας στον ΟΗΕ για να διαμαρτυρηθούν για τη σφαγή των αμάχων στο Ρατσάκ. Τουλάχιστον τριάντα διαδηλωτές με επικεφαλής τον υπεύθυνο του αλβανικού Λαϊκού Πανεπιστημίου στη Γενεύη Ιλι Λοϊενμπέργκερ εισέβαλαν στον περίβολο της γιουγκοσλαβικής αποστολής και έγραψαν στην πόρτα της: "Μόνιμη αντιπροσωπεία του εγκλήματος κατά της ανθρωπότητας". Την ίδια στιγμή, ο Αμερικανός απεσταλμένος στα Βαλκάνια Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ προειδοποίησε ότι η Γιουγκοσλαβία βρίσκεται στα πρόθυρα "βαρύτατης κρίσης" μετά τη σφαγή των 45 Αλβανών αμάχων στο Ρατσάκ.

Ενδεικτικά οι δικοί μας έγραφαν αμάσητα:

Κλεισμένος εδώ και εβδομάδες στον Λευκό Πύργο του, ο Μιλόσεβιτς συσκέπτεται με τους στενούς του συνεργάτες: τη σύζυγό του Μίρα Μάρκοβιτς, τον πρεσβευτή στη Μόσχα, τον πρωθυπουργό Μιλουτίνοβιτς και τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης Σαΐνοβιτς. Μαζί χαράζουν τη στρατηγική εμπλοκής (και απεμπλοκής) της χώρας σ' αυτόν τον αναγκαίο πόλεμο. Μαζί σχεδιάζουν την ηρωική άμυνα που θα προτάξει η Σερβία απέναντι στους εχθρούς της: τους γιάνκηδες και την Ευρώπη. Εκείνη την Ευρώπη που τολμά να μιλά για σφαγή στο Ρατσάκ...........
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΗΤΣΟΣ
ΤΑ ΝΕΑ , 18-03-1999

Εν τέλει; Εν τέλει δυο χρόνια μετά, η τελική έκθεση των Φιλανδών ιατροδικαστών (όπως δημοσιεύτηκε στην Berliner Zeitung). Πόρισμα; Δεν υπήρξε σφαγή, τα πτώματα είχαν μεταφερθεί από αλλού, τα τεστ παραφίνης απέδειξαν πως οι νεκροί λίγο πριν τον θάνατό τους πυροβολούσαν, κλπ.

Το φως ήρθε κατόπιν εορτής. Να όπως και εδώ:

Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον και αρκούντως διδακτικό. Τώρα που ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία τελείωσε, τα μέσα ενημέρωσης στην Αμερική αρχίζουν να βλέπουν τα όσα έγιναν στο Κοσσυφοπέδιο περισσότερο αντικειμενικά ­ και όχι μέσα από τους φακούς παραμόρφωσης της αμερικανικής κυβερνητικής προπαγάνδας. Έτσι, εφημερίδες και περιοδικά (αλλά και Αμερικανοί αξιωματούχοι) που στη διάρκεια του πολέμου πρόβαλλαν μία μονολιθική άποψη για τους «εγκληματίες Σέρβους» και τα «θύματα Αλβανούς», αρχίζουν να βλέπουν ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο ξεκάθαρα.

Παραδείγματος χάριν, η «Ουάσιγκτον Ποστ» σε χθεσινό της ρεπορτάζ ανέφερε, αίφνης, ότι οι βιαιότητες στο Κοσσυφοπέδιο ήταν αποτέλεσμα μιας εμφύλιας σύγκρουσης που έχει τις ρίζες της βαθιά μέσα στην ιστορία των Βαλκανίων. «Ενός πολέμου μεταξύ των ανταρτών του Αλβανικού Απελευθερωτικού Στρατού, που ήθελε την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου, και του Σερβικού Στρατού που ήθελε η περιοχή να παραμείνει στα όρια της Σερβίας», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά.

Η εφημερίδα έφτασε να θυμηθεί μάλιστα ότι κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου πολλοί Αλβανοί συνεργάστηκαν με τους Ιταλούς και Γερμανούς κατακτητές οι οποίοι έσφαξαν δεκάδες χιλιάδες Σέρβους, σημειώνοντας έτσι ότι η σημερινή εμφύλια σύρραξη στο Κοσσυφοπέδιο ήταν ένα είδος εκδίκησης.

Και να προσθέσει ακόμη ότι κανείς στη Δύση δεν έδωσε σημασία στους δεκάδες ή εκατοντάδες χιλιάδες Σέρβους πρόσφυγες που διώχτηκαν το 1995 από την Κροατία στην «εθνοκάθαρση» του κ. Τούτζμαν, χωρίς κανένα μέλος της κροατικής ηγεσίας να παραπεμφθεί για εγκλήματα πολέμου.

Στο ίδιο πνεύμα:

­ Το CNN έφτασε ξαφνικά πριν από δύο μέρες να κάνει πρώτο του θέμα στην κάλυψη των γεγονότων στο Κοσσυφοπέδιο τον βιασμό μιας καλόγριας και τον εκφοβισμό μοναχών ενός χριστιανικού μοναστηριού στο Κοσσυφοπέδιο, καθώς επίσης και τον βασανισμό κάποιων Τσιγγάνων από άνδρες του UCK.

­ Το περιοδικό «Τάιμ» (της προηγούμενης εβδομάδας) παραδέχεται εκ των υστέρων ότι κανένας ηγέτης στη Σερβία δεν θα μπορούσε να προσυπογράψει το κείμενο του Ραμπουγέ, το οποίο δόθηκε με τη μορφή τελεσιγράφου στον Σλ. Μιλόσεβιτς.

­ Ο Στιβ Γκους, αξιωματούχος της «Χιούμαν Ράιτς Γουότς», ασκεί κριτική στο ΝΑΤΟ για τη ρίψη βομβών διασποράς στο Κοσσυφοπέδιο, αναφέροντας ότι πολλά κομμάτια των βομβών αυτών δεν εκρήγνυνται και παραμένουν για χρόνια στο έδαφος, παίζοντας τον ρόλο της νάρκης για τους αμάχους. Πολλά από αυτά τα μέρη μοιάζουν με πολύχρωμο κουτί αναψυκτικού, τραβώντας την προσοχή των μικρών παιδιών που τα επόμενα χρόνια θα παίζουν στην περιοχή...

­ Ακόμη και ο Χένρι Κίσινγκερ έφτασε να λέει, μιλώντας μετά το τέλος του πολέμου στην εφημερίδα «Νιου Γιόρκ Ποστ», ότι ο βομβαρδισμός μιας χώρας από το ύψος των 15.000 ποδών είναι ανήθικος...

Νότης Παπαδόπουλος

ΤΑ ΝΕΑ, 21-06-1999
Κωδικός άρθρου: A16468N473

Και ο απαραίτητος Φαρμάκης για να κλείσουμε:

Τα χουνε βάλει με εκείνο το 99,3 % των Ελλήνων κατά του πολέμου ( με την μέτρηση του Παντείου ) και μιλούν για μαυροκόκκινες συμμαχίες κλπ. Μερικοί πολιτικοί και περισσότεροι δημοσιογράφοι. Ανάμεσά τους και ο Καρκαγιάννης της Καθημερινής - τον ξέρετε ; Εγώ τον γνώρισα τώρα, στον πόλεμο κι απ ότι κατάλαβα τον θεωρούν σπουδαίο και ικανό. Δεν είναι εύκολο το θέμα κι ας το κάνουν να μοιάζει εύκολο όλοι αυτοί - κι ο Κόμης επίσης. Για το περιεχόμενο της ενότητας λέω.

Ο Καρκαγιάννης, την Κυριακή που μας πέρασε, σε άρθρο του με τίτλο ο Αντιαμερικανισμός, γράφει πως αυτή η συμμαχία δεξιών με αριστερούς, πατριωτών με πατριδοπαράφρονες, φονταμελιστών της Ορθοδοξίας με απίστους, τίποτα καλό δεν θα φέρει.

Πρώτη παρατήρηση και επί της ουσίας. Σαράντα χρόνια παρατηρητής της ελληνικής πραγματικότητας υποτίθεται, έγκυρος δημοσιογράφος, αυτά βλέπει να ισχύουν στον ελληνικό λαό σήμερα ;

Του κακομοίρη, του λείπουν ακόμα και οι λέξεις και πίσω από αυτές, του λείπει εντελώς η κατανόηση. Υπάρχουν πράγματι άπιστοι και φονταμενταλιστές και πατριδοπαράφρονες και δημοκράτες και φασίστες, όπως γράφει ; Οι λέξεις του περιγράφουν ικανοποιητικά το περιεχόμενο της αντιαμερικάνικης ( αντιπολεμικής λέω εγώ ) εθνικής ενότητος ; Η αυτός είναι από τον Αρη, ή εμείς. Το επί της ουσίας. Πλήρης αδυναμία ΟΛΩΝ, να περιγράψουν τον πολιτικό χάρτη της Ελλάδας σήμερα, να δουν τον κόσμο, τον λαό, έτσι όπως είναι. Φυσικά, η αιτία έχει να κάνει με την οικονομική συν τοις αλλοις κατάσταση της χώρας, το γενικό αλαλούμ, την εύκολη και απρόσκοπτη μετάβαση των προσώπων από την μία θέση στην άλλη και από την μία κατάσταση στην άλλη. Και με την συνεχή και βουερή επέμβαση της ιστορίας επί του παρόντος.

Δεν υπάρχει ελληνικός εθνικισμός, πέρα από μιά χούφτα ανθρώπων που δεν έχουν κι ούτε είχαν ποτέ - τα τελευταία 20 χρόνια - καμμία εξουσία. Ούτε ιδεολογία παράγουν, ούτε οργανώσεις έχουν. Μία εφημερίδα βγάζουν με 300 αναγνώστες και μία οργάνωση 25 καρναβάλων και τίποτα άλλο. Και δεν έχουν κόμμα φυσικά να τους εκπροσωπεί - άνθρωποι σκόρπιοι μόνο που ψηφιζαν τα τελευταία χρόνια ν. δημοκρατία. Αυτο είναι όλο και πέραν αυτού ουδέν. Δεν έχουν καμμία σημαντική παρουσία πουθενά, ούτε στις εφημερίδες, ούτε στα ραδιόφωνα, ούτε στις τηλεοράσεις. Δεν ευδοκιμεί αυτή η ορχιδέα στον τόπο, λόγω μεγάλης ηλιοφάνειας. Αλλο αν μερικοί εκσυγχρονιστές εφευρίσκουν εθνικισμούς για λόγους προφανείς.

Στην Ευρώπη υπάρχει εθνικισμός. Και δεν εννοώ τον Λεπέν και το κόμμα του που εκπροσωπεί νεκρές ιδεολογίες εκτός τόπου και χρόνου. Εννοώ ανθρώπους σαν τον Μπερνάρ Λεβί που δηλώνει πως ο Μιλόσεβιτς είναι ο Σατανάς και οι Σέρβοι μαγεμένοι. " Πρέπει να απελευθερώσουμε τον σερβικό λαό από εαυτό του " λέει.

Αυτός και οι όμοιοι του, προετοίμασαν συστηματικά, την τελευταία δεκαετία, την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, για την επερχόμενη " ανθρωπιστική " σωτηρία μας. Και το συστηματικό παραφούσκωμα της " εθνικιστικής " απειλής στην Ελλάδα, υπήρξε - γιατί τώρα πάνε όλα αυτά - τμήμα αυτής της προετοιμασίας.

Με άλλα λόγια. Ολοι αυτοί, δεν έχουν ιδέα του τι συμβαίνει στ αλήθεια. Ιδέα δεν έχουν για το ποιός είναι ο λαός, τι σκέφτονται, τι αισθάνονται και γιατί αποφασίζουν αυτό και όχι το άλλο. Και καταλήγουν σε τέτοια εκτρώματα σκέψεως - και μετά στέργονται γιά έγκυροι !

Αλλά αν δεν έχεις συνεχώς τους ανθρώπους μπροστά στα μάτια σου ( τους άλλους, τους διπλανούς ), αν δεν τους αντιμετωπίζεις με αγάπη ( ακόμα και στην μαλακία τους και τον χουλιγκανισμό τους ), είσαι έτοιμος να χάψεις ό,τι σου σερβίρουν.

Κύπρος, τα σύνορα της νέας τάξης

Τα σύνορα της νέας τάξης

Το σχέδιο Ανανά περιγράφει ένα πολιτικό καθεστώς πού είναι μέν πρωτοφανές, αλλά ΔΕΝ είναι αστική δημοκρατία. Ούτε παραλλαγή της. Αυτό δεν τό αναφέρουν οι διάφοροι ενθουσιασμένοι βαριοπέπονες αναλυτές του φιλικού ενδοτισμού - καί νυν Ανανιστές.

Το 80 = 20 ανατρέπει κάθε αρχή. Οι τρείς ξένοι επίσης. Το πράγμα αυτό πού θα λέγεται Κύπρος είναι τό πρώτο ΝΕΟΤΑΞΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ καί η πρόγευσι του μελλοντός μας.

ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΝΕΟΤΑΞΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΝΗΤΗ ΙΔΡΥΕΤΑΙ ΣΤΉΝ ΕΛΛΑΔΑ.

Νομίζω πώς πρέπει να τό βαφτίσουμε. Είναι τό Κράτος Εταιρία, που είπε ο Κώστας. Μπανανία δεν είναι, αν καί έχει αρκετά από τα χαρακτηριστικά της. Κατά τό Μπανανία, προτείνω τό:

Ανανιστάν.

Πού καί πώς: Είναι φανερό ότι η εφαρμογή του σχεδίου Ανάν, αποκαλύπτει τόν εξωτερικό καί συνοριακό χαρακτήρα της Ελλάδος καί της Κύπρου. Τα γραψε ο Κιτσίκης και ο Χάντιγκτον. Τα σχέδια αυτά ή όποιες παραλλαγές τους δεν θα ισχύσουν ποτέ στό εσωτερικό της Αυτοκρατορίας - να αλλάζη ο Πρόεδρος των ΗΠΑ κάθε 9 μήνες - Λευκός, Μαύρος, Ινδιάνος, Μεξικανός κ.α .... εδώ σκάμε στα γέλια.

Τό σχέδιο αυτό, ορίζει τήν χώρα μας ως σύνορο της Αυτοκρατορίας - με κάθε σημασία, πολιτική κυρίως και οικονομική - μία σύγχρονη νόμανςλαντ. Να τό πω περιγραφικά ; Είναι τρείς ομόκεντροι κύκλοι.

Στόν εξωτερικό κύκλο τό χάος καί ο πόλεμος, η επί Γης Κόλασι. Αφγανισταν, Ιράκ, Β. Κορέα, Περσία, ο κόσμος του Ισλάμ, ο τρίτος κόσμος. Εδώ δεν ισχύει καί δεν θα ισχύη κανένας νόμος - προτεκτοράτα, ωμές επεμβάσεις, κράτη φαντάσματα, ραδιενεργή μόλυνσι, εγκάθετες χούντες, καταστροφή.

Ο εσωτερικός δακτύλιος είναι ο κόσμος των συνόρων - η Ελλάς καί η Κύπρος, τα κράτη του πρώην υπαρκτου σοσιαλισμού - κράτη και λαοί μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, δορυφορικά σε μεγαλύτερους σχηματισμούς, απόλυτα εξαρτημένα από τό κέντρο πολιτικά καί οικονομικά, με απαγορευμένη εσωτερική ανάπτυξι ώστε να ελέγχονται πλήρως, με διαλυμένες κοινωνίες, ανεργία καί εργασία χωρίς δικαιώματα και με μικρές σφικτές ισχυρές απόλυτα εξαρτώμενες και ελεγχόμενες μεγαλοαστικές τάξεις, λίγους προνομιούχους πού θα μοιράζονται τό ξεροκόμματο της μειωμένης εξουσίας πού θα κατέχουν. Με τηλεοράσεις εκμαυλιστικές και πνευματικό κόσμο αγορασμένο μέχρι τις κάλτσες. Με ελαστικούς νόμους και τρύπια συντάγματα. Και με τήν μόνιμη απειλή της αποβολής στόν εξωτερικό της Αυτοκρατορίας κόσμο, στόν τρίτο κόσμο της απολύτου Φρίκης.

Αυτή είναι η δική μας θέσι, έτσι όπως τήν όρισε τό σχέδιο Ανάν.

Τέλος τό κέντρο, Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ, η ΔΥΣΙ, δηλαδή τα όπλα, κυρίως τα ατομικά όπλα, οι πρώτες ύλες καί η τεχνολογία. Η καρδιά του Κτήνους. Πού αν δεν παύσει να χτυπά, άσπρη μέρα δεν θα δη κανείς.

***

Περί της νομιμοποίησης της εισβολής

α. Είναι απαράδεκτη εντελώς καί πέραν πάσης λογικής, η αναφορά των ευθυνών της Ελλάδος, της ελληνικής δεξιάς. Για τούς εξής λόγους. Πρώτον γιατί όσα καί όποια λάθη, δεν νομιμοποιούν τούς Αττίλες, τήν εισβολή καί τήν κατοχή. Δεύτερον γιατί μόνο αφελείς θα μπορούσαν να παραβλέψουν τήν γεωπολιτική θέσι της Κύπρου. Οι υπεραπλουστευτικές αυτές θεωρήσεις παραβλέπουν τις συντριπτικές συνιστώσες δυνάμεις πού ασκούνται στό νησί οι οποίες οδηγούν καί σε λάθη καί σε παραλείψεις. Τρίτον, γιατί η θεώρησι αυτή, επίσης παραβλέπει τήν επίμονη, διαρκή, κατακτητική πίεσι της Τουρκίας.

β. Τό κίνημα κατά του Μακαρίου, δεν νομιμοποιεί τήν τουρκική εισβολή καί κατοχή. Η Κύπρος είναι ένα ελληνικό νησί, κατοικημένο από Ελληνες, όπως μαρτυρά η τρείς φορές χιλιόχρονη ιστορία της. Οι Τούρκοι ήσαν πάντα κατακτητές, ξένοι, άσχετοι με τήν ιστορία, τόν πολιτισμό - με τα θαμμένα μάρμαρα, τους ναούς, τα λόγια καί τίς σκέψεις, απλώς επιβάτες στήν μέση της χρονικής σπείρας. Αυτό τό γεγονός, δηλαδή η Ελληνική μαρτυρία των εγκάτων της Κυπριακής γης, των υπεργείων καί των ουρανίων ορόφων είναι ένα γεγονός πού δημιουργεί τήν νομιμότητα της ιστορίας καί τό απαράγραπτο δίκαιο του πολιτισμού τα οποία κανείς δεν μπορεί, ότι κι αν κάνει, να διαγράψη. Τα υπόλοιπα, συμφωνίες, υπογραφές, σχέδια καί λάθη, δεν είναι παρά ασήμαντες λεπτομέρεις. Αν θέλετε να τα καταστήσετε αυτά κυρίαρχα και αποφασιστικά - έναντι των πηγών του δικαίου καί της νομιμότητος - τότε στήν πραγματικότητα χαρίζετε τόν νόμο στόν πόλεμο. Ο πόλεμος δεν είναι παρά μία άλλη «συμφωνία», μία άλλη, βίαιη «συνθήκη».

γ. Η αγάπη καί η κίνησι προς την ειρήνη καί τήν συννενόησι - πού όλοι ευχόμεθα μετά προσευχής - επιβάλλει το νωχελικό, αργό άπλωμα των λαών στίς αρχαίες, πατρογονικές, αιώνιες εστίες του. Τήν σταδιακή επαναφορά των ανθρώπων στήν γη που τους γέννησε, στήν γη πού διαμόρφωσε τό πρόσωπό τους. Τα πεύκα φυτρώνουν στραβά στήν αμμο - μένουν πάντα αδύνατα καί ραχιτικά - ονειρεύονται μονίμως τήν πλαγιά απ όπου κύλησαν. Προς αυτήν κινούνται μυστικά οι υπόγειες ρίζες τους. Ομοια ενεργεί αυτή η αρχή της ζωής επί των ανθρώπων καί των λαών - οι μυστικές μας ρίζες στήν Κύπρο καί τήν Ιωνία.

δ. Εχει καί η Ιστορία την «οικολογία» της.

***

Οι Τουρκοκύπριοι

Πολλοί, όχι μόνο νεοταξικοί σαλτιμπάγκοι της ελληνοτουρκικής φιλίας, αλλά καί ελεύθεροι καί αθώοι καί πνευματικοί, χρησιμοποιούν ένα φάντασμα, μία λέξι δίχως περιεχόμενο.
« Τουρκοκύπριοι »

Το έχετε σκεφθεί ; Υπάρχουν καί ποιοί είναι αυτοί οι «καημένοι οι Τουρκοκύπριοι»;

Η ιστορία με δύο λόγια. Οι Τούρκοι κατακτούν τό νησί στό τέλος του 16ου αιώνα, κοντά 150 χρόνια μετά τήν πτώση της Κων/λεως. Τριακόσια χρόνια αργότερα, δωρίζουν τήν Κύπρο στούς Αγγλους.

Πληθυσμός. Οταν ήρθαν οι Τούρκοι - 1600μ.Χ - ο πληθυσμός της Κύπρου ήταν περίπου 150.000 Ελληνες. Αλλοι δεν ήσαν εκεί - παρά μικρές ασήμαντες κοινότητες πού δεν αναφέρονται κάν. Οι πηγές είναι τουρκικές. Τόν καιρό της Ελληνικής Επαναστάσεως, πάλι τουρκικές πηγές, αναφέρουν 100 - 150.000 Ελληνες καί 20-30 χιλιάδες Τούρκους.

Η Κύπρος είναι νησί των Ελλήνων - με σταθερή, προαιώνια, αδιάκοπη παρουσία - λαμπρή καί καρποφόρα. Πολύ πριν από τόν Ομηρο μέχρι σήμερα. Οι Τούρκοι ήσαν οι κατακτητές, όπως οι Σταυροφόροι πρίν απ αυτούς, [ο γελοίος Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος,] καί οι Ενετοί καί οι Βενετσιάνοι.

Οι κατακτητές μιάς χώρας, δεν αλλάζουν εθνική συνείδησι, δεν απεκδύονται τήν δική τους εξουσιαστική γιά να προσλάβουν την συνείδησι του έθνους των σκλάβων ! Οι Τούρκοι της Πελοποννήσου, της Στερεάς, της Ηπείρου, ήσαν «Τουρκέλληνες»; Μετά από 400 χρόνια παραμονής σ αυτόν τόν τόπο ήσαν καί παρέμειναν Τούρκοι. Πώς λοιπόν, καί κατά ποία έννοια, οι Τούρκοι της Κύπρου, είναι καί ονομάζονται «Τουρκοκύπριοι» ; Ησαν οι Τούρκοι, καί ήσαν οι κατακτητές.

Δυστυχώς, η Ελληνική χώρα της Κύπρου, δεν ακολούθησε τήν μοίρα της υπολοίπου Ελλάδος. Παρέμεινε υπό Τουρκικό ζυγό τόν οποίον ακολούθησε ο Αγγλικός - μετά τόν Ρωσσοτουρκικό Πόλεμο. Η Ελλας της Κύπρου υπό διπλό ζυγό. Εκτοτε.

Τουρκοκύπριος σημαίνει άνθρωπος με Κυπριακή εθνική συνείδησι καί τουρκική καταγωγή. Ενα φάντασμα, μία ανύπαρκτη οντότης. Τήν Κύπρο κατοικούν Ελληνες καί Τούρκοι. Ούτε Τουρκοκύπριοι, ούτε Ελληνοκύπριοι. Ούτε κάν Κύπριοι - αν η τελευταία λέξι θέλει να μαρτυρήση εθνότητα. Εθνος Κυπριακό δεν υπήρξε ποτέ στήν ιστορία, ούτε υπάρχει τώρα. Χετταίοι υπάρχουν, Αιγύπτιοι και Ινδιάνοι, αλλά όχι Κύπριοι. Κύπριος σημαίνει μόνο αυτό :ο Ελλην κάτοικος της Κύπρου πού ναι νησί καί στόν αφρό των κυμάτων της γεννήθηκε τό πανάρχαιο καί αιώνιο πρότυπο της Ωραιότητος.

Χρησιμοποιούν λοιπόν έναν πλαστό όρο, «Τουρκοκύπριοι», γιά να τούς αποδώσουν εθνικά δικαιώματα πού δεν έχουν. Το μαρτυράνε οι πέτρες, τα ντουβάρια, τα χώματα κι οι ουρανοί, τα πουλιά και τα σύννεφα - τ αγάλματα και τα ξωκκλήσια, τα σπίτια, καί τά άνθη. Τόσες χιλιετίες εκεί, αιώνια Ελληνική παρουσία, μα δεν καταλαβαίνετε επιτέλους πώς σιγά κι αργά, με τό αργό πέρασμα του χρόνου, συγκενεύουμε με τόν κόσμο μας, πώς παύουμε να μαστε ξένοι καί γυμνοί, πώς τα πράγματα μας μαθαίνουν και τα μαθαίνουμε - μαθαίνουν να λένε τ όνομά μας - ο κόσμος της Κύπρου είναι γενετικά μεταλλαγμένος Ελληνικός - κι αυτό δεν αλλάζει.

Εχει και η αιωνιότης τα δικαιώματά της.

***

Υπερ του σχεδίου

Να σας ρωτήσω κάτι, γιατί από δω το πιάνω από κει το φέρνω αλλά ικανοποιητική απάντησι δέν βρίσκω - με ενδιαφέρει πολύ να βρω μία.Γιατί κάποιος να υποστηρίζη το σχέδιο Ανάν; Ας πούμε αριστερός ή αριστεροειδής.

Ρωτάω, γιατί αν διαβάσετε τα άρθρα και τους λόγους των ανανικών, θα διαπιστώσετε το εξής απίθανο. Ολοι - Ηρακλείδης, Μπίστης, Σαββίδης κ.α - επικαλούνται τον φόβο της διχοτομήσεως. Χρησιμοποιούν επιχειρήματα που έχουν μία εθνική χροιά, απαλή και ξεθωριασμένη βέβαια, πάντως εθνικής αποχρώσεως - την οποία έχουν μαστιγώσει αλύπητα στο παρελθόν. Στα περισσότερα των άρθρων αυτών - θα δείτε ταυτογχρόνως και τις δύο στάσεις στό ίδιο κείμενο - όχι στην διχοτόμησι για λόγους εθνικούς, σχέσεων με την τουρκία κλπ και ναι στον ανάν για λόγους αντιεθνικιστικούς. Είναι ελαφρώς ζαλιστικές οι διανοητικές αυτές κατασκευές - του τάχα για όποιον γνωρίζει αρβανίτικα - και δεν με πείθουν. Φοβάται ο Ηρακλείδης μη χάσουμε την μισή Κύπρο, γι αυτό εργάζεται νυχθημερόν 10 χρόνια τώρα υπέρ της νεοταξικής λύσεως; Νοιάζεται για την ενότητα του κυπριακού λαού ο Μπίστης; Δεν το πιστεύω.

Δύο λόγοι μένουν. Πληρώνονται - που είναι η εύκολη απάντησι και δεν την θεωρώ ικανοποιητική - ή έχουν στο νου τους κάτι άλλο - το οποίο ποτέ κανείς τους δεν έχει εξηγήσει ικανοποιητικά - ή και καθόλου. Ομως τι;

***

ΑΚΕΛ

Οπως μόλις ανακοινώθηκε, μεγάλη κινητικότητα καθώς ανέλαβε τις επαφές με "τον ξένο παράγοντα" απευθείας η ηγεσία του Ακέλ, λέγε με Χριστόφια. Ο Χριστόφιας ζητά την εγγύησι του συμβουλίου ασφαλείας σχετικά με την ασφάλεια της Κύπρου και αν πάρη την απόφασι θα κάνουν ΝΕΑ ΕΚΤΑΚΤΗ παγκύπρια συνδιάσκεψι για να αποφασίσουν το ΝΑΙ!

Με άλλα λόγια το ΑΚΕΛ τα ξαναξεβρακώνεται.

Δημοσ ερτ2: θα προλάβετε;
ακελ: όλα μπορούν να γίνουν.

Αυτό με την ασφάλεια λέει το εξής απλό. Οι Τούρκοι θα έχουν 40.000 στρατιώτες στο νησί και θα λένε πως έχουν 900. Ποιός θα τους μετράει; Θα τους μετράη ο ΟΗΕ - αυτή είναι η εγγύησι που δήθεν ζητά το ακέλ.

Μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά το ακέλ.

οι πρώην εβρωκουμμουνιστές έχουν μεταλλαχθεί στόν πιστότερο φίλο της νέας τάξις. Από την Κύπρο μέχρι την Σουηδία.

Αλλά κανείς δεν έφτασε στο μέγεθος της προδοσίας του ακέλ, να γράφη την επιθυμία ενός ολόκληρου λαού στα ευνουχισμένα αχαμνά του και να τον παραδίδη στα δόντια του σκύλου. Δεν τους ενδιαφέρει άλλο τίποτα από το πως θα βρουν τρόπο να εξαπατήσουν νά νοθεύσουν και να καταργήσουν την απόφασι της Κύπρου.

Αϊ σιχτίρ οι προδότες.

***

Χριστόφιας και Μητσοτάκης

Διπρόσωπες, προδοτικές ηγεσίες. Αυτός ο Χριστόφιας που κάθεται και το συζητάει το πράγμα. Του φοράνε στον κώλο ξένους δικαστές να ορίζουν τις τύχες ενός πρωτοφανούς προτεκτοράτου, που δεν διαθέτει ούτε καν αυτές τις στοιχειώδεις αστικές ελευθερίες, και το ζυγίζει το θέμα, το συζητά. Ξέρει ότι το παράδειγμα της Κύπρου θα θάψη και την Παλαιστίνη, και βρήκε ώρα να πη αυτές τις ηλιθιότητες που θα διαβάσετε παρακάτω. Προδότες άλλη μιά φορά.

Στις 14 Απριλίου θα τοποθετηθεί και το ΑΚΕΛ σε παγκύπριο συνέδριό του. Ο γγ του ΑΚΕΛ Δημήτρης Χριστόφιας δήλωσε ότι το πέμπτο σχέδιο Ανάν θεραπεύει κάποιες πληγές, θα πρέπει όμως να προσμετρηθεί εάν ανοίγει άλλες, μελετώντας και τα υπέρ και τα κατά. Επίσης, τόνισε ότι θα πρέπει η προσοχή όλων να επικεντρωθεί στο εάν η λύση μπορεί να λειτουργήσει και να εξυπηρετήσει το λαό της Κύπρου. Ο κ. Χριστόφιας είπε επίσης ότι «θα πρέπει να εξετασθεί κατά πόσον ο λαός της Κύπρου θα μπορεί σε κοινό, ταξικό και όχι εθνικό, επίπεδο να δοκιμάσει να ζήσει μαζί».

Απαντώντας σε σχετική ερώτηση, ο γγ του ΑΚΕΛ ανέφερε ότι κανένας εκτός Κύπρου δεν θα πρέπει να προσπαθήσει να επηρεάσει τη θέληση του Κυπριακού λαού κατά τα δημοψηφίσματα. Ο κ. Χριστόφιας απέκλεισε ακόμη και την παρέμβαση των πολιτικών κομμάτων της Ελλάδας. Εκτιμούμε, είπε, πάρα πολύ την βοήθεια της Ελλάδας, αλλά δεν θα πρέπει να υπάρξει καμιά παρέμβαση.

"Να σκεφτούμε τά παιδιά είπε o Μητσοτάκης". Προφανώς εννοεί τα δικά του παιδιά.
Ο Χριστόφιας είναι χειρότερος από τον Μητσοτάκη. Ο Μητσοτάκης είναι ο κλασικός, γνωστός Εφιάλτης, κατοικεί σε αυτήν την γη αιώνες.

Ο Χριστόφιας είναι το ρετάλι, ο αποβλακωμένος του μαρξισμού. Τον βάζουνε με το ζόρι να ψηφίση τα τρελλά σχέδια του ιμπεριαλισμού, κι αυτός λέει ότι δεν θέλει επεμβάσεις από την Ελλάδα ! και δεν δέχεται πιέσεις για να αποφασίση ελεύθερα!!!! Εφιάλτης αλλά ηλίθιος, νέο φρούτο.

***

Κωστάκης

Ο Κωστάκης δεν αντέδρασε, λένε. Μεταξύ αυτών που λένε και πολλοί φίλοι μου - κατά τά άλλα ξυράφια. Αν υποτιμάς το μέγεθος των συμφερόντων, την θέσι της Κύπρου στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς των αμερικανών, αυτά λές. Σε αφήνουν να μήν αντιδράσης; Είσαι ελεύθερος να μήν αντιδράσης; Αυτά τα παραμύθια πουλάμε στόν κόσμο; - ότι ο πρωθυπουργός της Ελλάδος αποφασίζει ελευθέρως;

Δύο ισχυρά όπλα της δυτικής προπαγάνδας. Η απαγόρευσι των στοιχείων που μαρτυράνε την απόλυτη και ολοκληρωτική εξάρτησι της χώρας μας - χαρακτηριστική η κριτική που ασκούν στον Καραμανλή. Χαρακτηριστική επίσης και η καταγγελία της κακής δήθεν συνήθειας των Έλλήνων να τα ρίχνουν όλα στούς ξένους. Εμείς λένε οι προπαγανδιστές φταίμε, όχι οι ξένοι - και με τέτοιες λογικές αποσιωπούν εντελώς τον θανάσιμο ρόλο των Αμερικανών στο χουντικό πραξικόπημα της Κύπρου.

Το δεύτερο όπλο είναι η συστηματική καλλιέργεια ηττοπάθειας. Να ψηφίσουμε ναί λένε τα σαΐνια του πασόκ και του συνασπισμού - προεξάρχοντος του Βενιζέλου - να ψηφίσουμε ναι γιατί ηττηθήκαμε στην Κύπρο. Μην ζητάτε ελευθερία και δικαιοσύνη, σκύψτε το κεφάλι, ξεβρακωθείτε, είστε οι ηττημένοι.

Ενας στρατηγός του Σαρών: "πρέπει να καταστρέψουμε κάθε ελπίδα των Παλαιστινίων, να καταλάβουν μέχρι την τελευταία κρυψώνα της καρδιάς τους ότι είναι ηττημένοι". Ηταν την περασμένη Κυριακή στο περιοδικό της Καθημερινής. Με τα ίδια περίπου λόγια το επανέλαβε προχθές ο Σαρών. Και το διατυμπανίζουν με κάθε ευκαιρία οι εγχώριες σκουλικαντέρες. Είσαι ηττημένος, σκύψε το κεφάλι, προσκύνα.

Ο Γιανναράς στο σημερινό κατάπτυστο γιά άλλη μιά φορά άρθρο του - αίτησι εργασίας - επαναλαμβάνει αυτήν την εχθρική προπαγάνδα - ο Καραμανλής δεν έκανε τίποτα. Δεν φτάνει που δεν καταλαβαίνει ακριβώς το μέγεθος και την ποιότητα των πιέσεων που ασκούνται - δεν καταλαβαίνει ακριβώς και τον κόσμο στον οποίο ζει. Αν έλεγε ένα βροντερό ΟΧΙ ο Καραμανλής, θα μπορούσε να γίνη ένας αληθινός Ευρωπαίος ηγέτης, γράφει. Οι Ευρωπαίοι ηγέτες πού αντιστέκονται στην αμερικανική λαίλαπα, αυτός είναι ο κόσμος του Γιανναρά.

Είναι εντελώς φανερό ότι το σχέδιο Αννάν έχει και την ευρωπαϊκή σφραγίδα, η Αγγλία είναι χώρα της Ευρώπης, το σχέδιο προ/οικονομεί τις σχέσεις της Τουρκίας με την Ευρώπη, δημιουργεί ευρωπαϊκό δεδικασμένο δημιουργίας ζωνών όπου δεν ισχύουν πλήρως όσα ισχύουν στις χώρες ηγεμώνες της κεντρικής ευρώπης - με κατάργησι των βασικότερων ατομικών και οικονομικών ελευθεριών. Είναι εντελώς φανερό ότι το σχέδιο Αννάν υιοθετεί εσωτερικά ευρωπαϊκά σύνορα - υψώνει ντουβάρια και μάντρες: θα τους χρησιμεύσουν μία ημέρα. Είναι εντελώς φανερό, είναι κραυγαλέο και πρωτοφανές, αλλά ο Γιανναράς κι άλλοι χίλιοι σαν κι αυτόν, δεν έχουν πάρει μυρωδιά. Οταν δεν κάνουν προπαγάνδα.

Σήμερα, τόσο ο Παπαδόπουλος, όσο και ο Μολυβιάτης στην συνέντευξί του στην Καθημερινή, ομολογούν την προαποφασισμένη κοινή τακτική. Ο Μολυβιάτης μάλιστα είναι φανερά υπέρ του ΟΧΙ. Και κάτι περισσότερο - που έχει σημασία. Στήν ερώτησι αν οι μελλοντικές συζητήσεις θα γίνουν επί της βάσεως του σχεδίου Αννάν, ο Μολυβιάτης δηλώνει καθαρά ότι στην ουσία το σχέδιο ως σχέδιο Αννάν πάει περίπατο.

Σας θυμίζω την θέσι του Χριστόφια όπως την παρουσίασε στο συνέδριο. Εμείς, είπε, δεν θέλουμε ένα βροντερό όχι γιατί έτσι μπορεί ακόμα και να κινδυνεύση στο μέλλον το σχέδιο Αννάν ως βάσι της συμφωνίας !!!!! Το βροντερό ΟΧΙ θέτει σε αχρηστία το σχέδιο Αννάν κι έφριξε με την προοπτική ο Χριστόφιας ! Βάλτε λοιπόν την δήλωσί του δίπλα στην δήλωσι του δεξιού Μολυβιάτη.

Και τέλος, για να χω και καλό λογαριασμό. Η ελληνική δεξιά είναι αυτή που είναι, δεν περιμένω, ούτε ελπίζω τίποτα απ αυτήν. Αν γραφω για την Καραμανλική τακτική - καταφέραμε σχεδόν να τετραγωνίσουμε τον κύκλο λέει ο Μολυβιάτης - είναι όχι για να δείξω την εθνικά περήφανη ανεξάρτητη πολιτική της, αλλά τον βαθμό της εξαρτήσεως, τόν πάτο στον οποίον μας έσυρε το σημιτικό και γεωργακικό πασόκ. Μπροστά τους, ακόμα κι ο Κωστάκης φαντάζει δίδυμος Φιντέλ.

***

Δυτικές εξηγήσεις

Ο Μπαμπινιώτης κάλεσε τόν Τσόμσκυ να μας πη τήν γνώμη του γιά το δημοψήφισμα της Κύπρου - ΝΑΙ είπε, με έναν ιδιαίτερα βαρβαρικό τρόπο.

Αν πείτε ΟΧΙ πρέπει - είπε ο Τσόμσκυ - να προτείνετε ένα καλύτερο σχέδιο! Λες και διαλέγουμε από κατάλογο εστιατορίου! Λες και τα σχέδια είναι προϊόντα φαντασίας και σκέψεως και αν είχαμε σχεδιαστική εφευρετικότητα - θα προτείναμε ένα καλύτερο σχέδιο και οι αγγλοαμερικανοί θα μας έλεγαν μπράβο! Η στάσι του απαράδεκτη.

Οι πλούσιοι ξενοδόχοι του Νότου φταίνε για τό ΟΧΙ είπε ο Φερχόϊγκεν. Γιατί ο Βορράς είναι χάλια αλλά ελκυστικότερος. Αυτό είναι η εξήγηση του ανθρώπου. Βλάκας δέν είναι. Αντίθετα είναι μορφωμένος, καλλιεργημένος και έξυπνος. Ούτε φυσικά ο Νόαμ είναι χαζός - ακριβώς το αντίθετο. Η δύσι είναι γεμάτη ανθρώπους σαν κι αυτούς. Με εξαιρετικές ικανότητες, προσοχής, οργάνωσις, εκτέλεσις ιδεών και πράξεων. Τότε γιατί λένε τόσο μεγάλες βλακείες ;

Ο Φερχόϊγκεν συνεχίζει: να ψηφίσουν ΟΧΙ οι Ελληνες είναι σα να ψήφιζαν ΟΧΙ οι Γερμανοί στήν επανένωση της Γερμανίας. Ξέρει ασφαλώς ότι στην περίπτωσι της Γερμανίας ενώθηκε ένας και ο ίδιος λαός, που τον κρατούσαν χωρισμένο δύο διαφορετικά πολιτικά συστήματα. Και μάλιστα έπρεπε να προηγηθή η κατάρρευσι του ενός από αυτά γιά να έλθη η ένωσι. Και πάλι, αν οι Γερμανοί της πρώην Α. Γερμανίας αποκτούσαν τα δικαιώματα που δίνει το σχέδιο Αννάν στούς Τουρκοκυπρίους (αλλά και στους Τούρκους, στην Ρωσσία ας πούμε στην περίπτωσι της Α. Γερμανίας), θα έλεγε τό ίδιο ;

Βλάκες δεν είναι. Είναι κάτι απείρως χειρότερο - είναι δυτικοί. Ενα ολόκληρο κομμάτι της πραγματικότητος, ολοφάνερο στόν υπόλοιπο κόσμο, τούς λείπει. Δεν βλέπουν, δεν ακούνε και δεν΄ καταλαβαίνουν παρά μόνο αυτά που τα χοντρά γυαλιά της δύναμης, της αλαζονείας, της τεχνολογίας, της ιστορίας τους - τούς επιτρέπουν να δουν και να ακούσουν. Τους έζησα από κοντά και ξέρω. Και αυτό που δεν καταλαβαίνουν, συνιστά την βαρβαρότητα της δύσις και τον κίνδυνο της ανθρωπότητος.

Α. Φαρμάκης