Σε πολλά συμφωνώ.
Θα προσπαθήσω να καταδείξω πού διαφοροποιούμαι ή/και πιθανώς διαφωνώ.

"Η κύρια δύναμη στον κόσμο δεν είναι μια οικονομική δύναμη, όπως διατείνονταν ο χυδαίος μαρξισμός ξεπέφτωντας στον οικονομισμό"

Έχω την εντύπωση ότι και ο...ευγενής μαρξισμός εκτός από τον χυδαίο τέτοιο, αναγνωρίζει την πρωτοκαθεδρία της σφαίρας της οικονομίας σε σχέση με κάθε εποικοδόμημα.
Ίσως διαφέρει από τον "χυδαίο" μαρξισμό, στο ότι δεν χειρίζεται τη σχέση οικονομίας-επικοδομήματος με μια μηχανιστική ή μονόδρομη ή μονοσήμαντη ανακλαστική σχέση.

"Ο όρος "Νέα Τάξη" είναι ένα συμβολικό όνομα που χρησιμοποιούμε για να χαρακτηρήσουμε την σύγχρονη μετεξέλιξη του παλιού κακού καπιταλισμού, ωθούμενου από την πτώση της ΕΣΣΔ και την άνοδο της τεχνικής.

(Μια από τις σύγχρονες σχετικές εμφανίσεις του όρου ήταν από τον Μπους πατήρ, στην ομιλία του για την Προεδρία των Η.Π.Α)."

Είναι αξιοπερίεργο (αν και όχι τόσο) ότι ο όρος ήταν καραμέλα κάποτε στα χείλη των υψηλών αξιωματούχων του Γ'Ράιχ.
Ήθελαν να εγκαθιδρύσουν μια "νέα τάξη" μέσα από ένα χιλιετές Ράιχ.

Περαιτέρω, πιστεύω πως η λεγόμενη "νέα τάξη" (ή όπως αλλιώς θέλει να την ονομάσει κάποιος) δεν είναι απλά μετεξέλιξη του παλιού καπιταλισμού, αλλά ένα ΑΛΜΑ σε οποιαδήποτε ποιότητα αυτού.
Είναι μια νέα ποιότητα επομένως.

"Συμπιλήματα από γνωστικιστικές και νεοπλατωνικές ιδέες μαζί με light μυστικισμό (new age, φένγκ σούι και δε συμμαζεύεται). Συχνά ως απλή κοσμική ιδεολογία"

Δεν είμαι σίγουρος στο κάτα πόσο μπορούμε να μιλάμε για σοβαρό γνωστικισμό σε αυτή τη περίπτωση.
Είναι προφανές ότι τόσο ο -έτσι κι αλλιώς- πολύ σοβαρός γνωστικισμός όσο και ο νεοπλατωνισμός μετατρέπονται σε καρικατούρες μέσω των νεοεποχιτικών ρευμάτων, μην έχοντας πλέον καμμία σχέση με τα ..πρωτότυπα.

"Πχ. θα πρεσβεύεις ότι τα έθνη πρέπει να εξαφανιστούν. Θα πρέπει να παραβλέπεις πως αυτό σημαίνει απλά την εξαφάνιση τοπικών αντιστάσεων στον παγκόσμιο έλεγχο των πάντων από το διεθνοποιημένο κεφάλαιο."

Και όχι μόνο. Κατά τη γνώμη μου τα έθνη θα πρέπει να εξαφανιστούν (αφού εξαφανιστούν πρώτα τα έθνη-κράτη) για λόγους καθαρά ελέγχου της συνείδησης (και άλλους λόγους που δεν είναι της στιγμής να αναφέρω).

Χωρίς σημείο εθνικής αναφοράς ή εθνικού προσδιορισμού, ο άνθρωπος γίνεται εύκολα ένα έρμαιο χωρίς αναφορά ούτε σε αυτήν την ίδια την Ιστορία, ερχόμενος από το πουθενά για να καταλήξει στο πουθενά.
Συνεπώς, οι ψυχολογικές-οντολογικές αντιστάσεις του πέφτουν στο μηδέν στο βαθμό που θα επιστρέφει στο "παρελθόν" του για να "εξοπλιστεί" και δεν θα συναντά πλέον τίποτε άλλο παρά μόνο μία "άγραφη πλάκα"...

Σε όλα τα άλλα , θα έλεγα ότι μέσες-άκρες συμφωνώ...

Προσέξτε μη σας σκιστεί κανένα ράσο.

εκτος απο το να αρνειται και να αντιδρα, τι αλλο κανει αυτο το αρθρο?

Ποιες οι προτασεις σας παλικαρια?

Ξεκινάω την κουβέντα χωρίς πρόθεση εριστικής αντιπαράθεσης αν και οι ημέρες είναι πονηρές. Θέλω να ελπίζω ότι αν αποφύγουμε τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς μπορεί και να συζητήσουμε μια χαρά. Διαβάζοντας το κείμενό σου μου δημιουργήθηκαν ερωτήματα. Στέκομαι μόνο σε δύο παραγράφους του.

Αυτό που περνιέται για αριστερή σκέψη σήμερα αποτελεί ένα συνδυασμό αμάσητης αφομοίωσης ιδεολογημάτων των αμερικάνικων πολιτικά ορθών "liberals", ετεροχρονισμένου αντιφασισμού προσκοπικού τύπου, νεόκοπης πολιτικής ανάλυσης επιπέδου βρούβας με αμερικάνικη αφέλεια, περιφρόνησης της κοινωνίας και της παράδοσης με διαφωτιστικά επιχειρήματα που γυρίζουν την ιστορία της σκέψης στον 19ο αιώνα, ετεροχρονισμένου αντικληρισμού κλπ.

Η κεντρική ιδέα είναι να γράφεις αγνοώντας όλα τα τρέχοντα προβλήματα (αναφέραμε παραπάνω μερικά) ή την εντόπια πραγματικότητα και να εντοπίζεις τη ρίζα του κακού στην άγνοια του κόσμου, τον Χριστόδουλο ή τον Καρατζαφέρη, τον ρατσισμό του λαού σου, την ηλιθιότητα του κλπ. Κάθε ακροδεξιά παρανυχίδα είναι πιο σημαντικό θέμα για να επιτεθείς από την πραγματική κυβέρνηση και το πραγματικό παρακράτος.

.
Αναρωτιέμαι πώς καταλήγεις στο ότι κάθε (σύγχρονη) αριστερή σκέψη προϋποθέτει την «αμάσητη αφομοίωση» ιδεολογημάτων. Γιατί κάτι τέτοιο να είναι προνόμιο δικό της και όχι κάθε σκέψης; Κατά τη γνώμη σου δεν υπάρχει σήμερα στην Ελλάδα (ή το εξωτερικό) αριστερή σκέψη που να μην είναι «επιπέδου βρούβας»; Αντιλαμβάνεσαι οποιαδήποτε προσέγγιση εμπεριέχει τέτοιες αναφορές ή είναι καρπός αυτής της παράδοσης (δηλ. το 90% των διανοητών παγκοσμίως) σαν μια τεράστια παράκρουση, μια μαζική τύφλωση;

Όσοι, πάλι, αναγνώστες δεν ορίζονται ως αριστεροί ή δεξιοί, όσοι δηλαδή δεν αισθάνονται ότι πρέπει να συστηθούν κάπως, δεν έχουν να διδαχθούν τίποτα από αυτούς τους διανοητές; Το βιβλίο του (αριστερού) Δημήτρη Χατζή «Το πρόσωπο του Νέου Ελληνισμού» που κυκλοφόρησε πρόσφατα, δεν έχει θέση στη βιβλιοθήκη μας δίπλα στο «αλφαβητάρι του Νεοέλληνα» ή οποιοδήποτε άλλο του Γιανναρά; Ένας άνθρωπος με ανησυχίες και προβληματισμούς όπως εσύ, θεωρείς ότι υπάρχουν περιοχές «κλειστές» στην ανάγνωση εκ των προτέρων; Δεν συνεχίζουμε να μαθαίνουμε σε όλη τη διάρκεια του βίου; Δεν υποβάλλουμε διαρκώς τα πιστεύω μας, τα έργα που μας συγκίνησαν ή μας καθόρισαν, στον διαρκή έλεγχο της εμπειρίας; Δεν κατεβάζεις από τη δισκοθήκη σου τακτικά δίσκους, διαπιστώνοντας τι άντεξε στο χρόνο και τι όχι;

O αντιφασισμός και ο αντικληρικαλισμός σαν δημόσια στάση γιατί είναι ετεροχρονισμένοι; Δεν υπάρχει ένα διαρκώς ογκούμενο κύμα επιστροφής (καθώς η μνήμη εξασθενεί και νέες γενιές έρχονται στο προσκήνιο) σε ένα ιδεατό «καθαρό» παρελθόν, απαλλαγμένο από όλες αυτές τις ανεπιθύμητες φυλές που κατακλύζουν τα οργανωμένα κράτη μας; Δεν είναι στα πάνω του σήμερα ένας λόγος που υπερασπίζεται τον εθνοφυλετισμό και την θρησκεία (ως συστατικά, πλην εξωτερικά στοιχεία ταυτότητας) σαν απάντηση στην επιθυμία της νεοτάξ να μας κάνει κιμά; Από εκεί θα έρθει η απάντηση στα πολύπλοκα προβλήματα της εποχής μας;

Δεν συναντάμε στην ανώτερη ιεραρχία του κλήρου όσα ακριβώς κατήγγειλε και η «πάπισσα Ιωάννα» το 1866; Δεν εξεγείρεσαι καθημερινά με τον προτεσταντισμό και την ηθικολογία ενός (αρχιεπισκοπικού) λόγου εξουσίας που μας επιβάλλεται άνωθεν ως δήθεν ορθόδοξος; Δεν αισθάνεσαι να προσβάλλεται βάναυσα η πνευματικότητα και το ήθος Πεντζίκη (για παράδειγμα) στον σύγχρονο απλοποιητικό και ιδεολογικοποιημένο λόγο του μακαριότατου; Ζητάς από τους τυχαίους μελετητές της ορθόδοξης παράδοσης του τόπου να αντιληφθούν τον ριζοσπαστικό της χαρακτήρα και τις διαφορές του από την υπόλοιπη χριστιανική παράδοση, τη στιγμή που ο εκπρόσωποι της δικής μας παράδοσης φροντίζουν να τη θάψουν καθημερινά κάτω από τόνους στρεβλών κηρυγμάτων; Αρκούν τα πέντε-έξι βιβλία-μελέτες που αφορούν μια άλλη ανάγνωση και «εκδοχή» αυτού του παρελθόντος μας για να «καθαρίσουν» και να προσδώσουν νέο περιεχόμενο σε όσα το συλλογικό ασυνείδητο (για να γίνω μονδέρνος) έχει προσλάβει ως σύγχρονο «πρόσωπο» της εκκλησίας; Τέλος, δεν πρέπει η σύγχρονη δημοκρατία να προστατευτεί με το μοναδικό όπλο που διαθέτει, τη διάχυση της γνώσης προς κάθε κατεύθυνση;

Ας μείνω λίγο σ’ αυτό. Μιλάς για «ακροδεξιές παρανυχίδες» που αποσπούν το ενδιαφέρον της σύγχρονης ετεροβαρούς (νεοταξικής) σκέψης. Πώς και γιατί τοποθετείς τα πράγματα σε μια αόρατη ζυγαριά, όπου, από τη μία ζυγίζεται το σύμπαν της σύγχρονης ζωής (από τη ρύπανση του περιβάλλοντος, τα όπλα, τις κάμερες και το φενγκ σούι) και από την άλλη οι αδύναμοι Καρατζαφέρηδες και Χριστόδουλοι του κόσμου τούτου; Οι Λεπενίσκοι, δηλαδή, ως μικρότερα ψάρια που πλέουν στους ωκεανούς της παγκοσμιοποίησης, δεν πρέπει να σχολιαστούν και να καταγγελθούν; Τα μεγάλα φαινόμενα δεν ήταν κάποτε μικρά; Και όποιος εν πάση περιπτώσει τα καταγγέλει, αυτομάτως υπερασπίζεται τις κάμερες και τα όπλα; Μήπως η πόλωση αυτή είναι τεχνητή;

Μιλάς για «εντόπια πραγματικότητα» που κατ’ αυτόν τον τρόπο αγνοείται. Νομίζω πως συμβαίνει το αντίθετο. Όταν παραθέτω αποσπάσματα των λόγων του αρχιεπισκόπου το κάνω γιατί η πραγματικότητα που ζω είναι ακριβώς αυτή. Στην Ελλάδα μεγαλώσαμε και ξέρουμε πολύ καλά, είτε από πρώτο χέρι είτε από δεύτερο, την ταραγμένη ιστορία της. Μεγάλωνα σαν παιδί με το φαντάρο (και το πουλί) διαρκώς μπροστά μου. Στο χωριό μού καθόρισαν με ποια παιδιά έπρεπε να κάνω παρέα και ποια να αποφεύγω επειδή είχαν τη ρετσινιά των αριστερών γονέων. Κάναμε γυμναστικές επιδείξεις προς τιμή των συνταγματαρχών. Ο πατέρας μου δίπλωνε την εφημερίδα- οι άνθρωποι συνεχίζουν και σήμερα στα χωριά να τη διπλώνουν από μια αόρατη απειλή. Οι περιπτεράδες δήλωναν στις αρχές ποιοι είναι πατριώτες και ποιοι όχι. Κόσμος και ντουνιάς εστάλη σε διακοπές διαρκείας για τις ανεπιθύμητες και αντεθνικές του ιδέες.
Η εφηβική αντίδρασή μου σ’ αυτά δεν ήταν «αριστερή» αλλά ενστικτώδης. Κάπως έτσι συνέβη σε όλους αυτούς τους φίλους που στην πορεία συναντηθήκαμε και συνεχίζουμε να συμπλέουμε, χωρίς κανείς μας να ισχυρίζεται ότι είναι αριστερός. Μοιραζόμαστε πάντως μια βασική αρχή, αν και κάπως ασυνείδητη. Πως στη ζωή, ό,τι μας χειραφετεί είναι για καλό μας.

Μ’ αυτή την έννοια, η «αυτοπραγμάτωση» που σημειώνεις πιο κάτω, όχι μόνο δεν είναι προς αποφυγήν αλλά οφείλει να αποτελεί πάγιο αίτημα όλων μας. Δεν βλέπω τίποτα ναρκισσιστικό σ’ αυτό. Η καταπίεση δεν είναι ποτέ καλός σύμβουλος γιατί οδηγεί σε συμπλεγματικές συμπεριφορές και απωθημένα. Δεν αναφέρομαι στον «πόνο» που είναι συστατικό στοιχείο της ζωής και το οποίο μπορεί να αξιοποιηθεί θετικά- μιλάω για τον έξωθεν κοινωνικό καταναγκασμό και την ασφυκτική πίεση που δεχόμαστε παιδιόθεν. Όλη η ροκ κουλτούρα πάνω σ’ αυτή την οπτική είναι στηριγμένη.

Δεν μου διαφεύγει πως όσα λες έχουν πίσω τους βιβλιογραφία. Θέλω να πω ότι κάθε μελέτη είναι χρήσιμη. Αλλά η τελική γεύση των πραγμάτων συγκροτείται από το άθροισμα φωνών που ακούγονται μέσα μας, «από γεύσεις που κατάπιαμε» που λέει και η άλλη. Οι ιδέες μας πάντα έχουν ανάγκη το προσωπικό βίωμα για να χωνευτούν σε μεγαλύτερο βάθος- αλλιώς θα ήμασταν σοφοί από τα δεκάξι.

(Αλλά όπως ξέρεις το τραγούδι μιλάει για sweet sixteen. Δυστυχώς. Καθότι σοφία- ιδίως τώρα με την έκρηξη των blog- θα αποκτήσουμε όλοι. Νεότητα όμως;)

Καίτοι απευθύνεσαι στον bfo, πιστεύω thass ότι δεν θα ήταν άσκοπο να "συνομιλήσω" λίγο με τις θέσεις σου, και ελπίζω ότι δεν θα είχες αντίρρηση για κάτι τέτοιο.

"Θέλω να ελπίζω ότι αν αποφύγουμε τους απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς μπορεί και να συζητήσουμε μια χαρά."

...αμήν. Οι απαξιωτικοί χαρακτηρισμοί δεν απαξιώνουν μόνον εκείνον που απαξιώνει, αλλά το Πνεύμα γενικότερα. Σύμφωνοι λοιπόν.

"O αντιφασισμός και ο αντικληρικαλισμός σαν δημόσια στάση γιατί είναι ετεροχρονισμένοι;"

Με μια γενική έννοια δεν θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ποτέ ετεροχρονισμένοι.
Θα ήταν σφάλμα αν το έλεγε κάποιος αυτό.
Με μία ειδικότερη προσέγγιση όμως, που εν πολλοίς άπτεται και της ψυχολογίας (εννοώ της ψυχοδιαγνωστικής ικανότητας και όχι της κλινικής ψυχολογίας),
πολλές φορές βλέπουμε ότι πίσω από "ευγενικούς σκοπούς" αναπαράγονται στην χειρότερη εκδοχή τους εκείνα ακριβώς τα οποία υποτίθεται ότι καταπολεμούνται.

Αν θέλει να γίνει κάποιος συμπαθής σήμερα το ...ρίχνει στο σπορ του "αντιφασισμού" με εξόχως φασιστοειδή τρόπο είναι αλήθεια, ή στον τετριμμένο αντικληρικαλισμό.

Έτσι κάθε μετριότητα ή κάθε συμπλεγματικός μπορεί να βρει μια καταξίωση ή μια συμπάθεια από άλλους, στο όνομα π.χ.ότι "πολεμάει τον ...θρησκευτικό σατανά εν ονόματι της προόδου"...
Φτηνός σκοπός ζωής, δεν νομίζεις;

Και ναι μεν από τους φασίστες (φαίνεται) ότι γλυτώσαμε...από τους "αντιφασίστες" , ποιος θα μας γλύτωσει τώρα ;!

Προσωπικά, θεωρώ τον Χριστόδουλο ως τον ...Ανδρέα Παπανδρέου του κλήρου.
Είναι ένας άνθρωπος που ασφαλώς προσπαθεί να συντηρήσει μια εξουσιαστική ιεραρχία,
με τον οποίο ωστόσο, δεν θα ασχοληθώ περισσότερο απ'όσο του αξίζει...
Εννοώ , δηλαδή, ότι το να τρώγεται κάποιος με πολύ "εύκολους στόχους" είναι η ατραπός του πελαγώματος απέναντι σε νέες καταστάσεις που αλλάζουν δραματικά όλη την υδρόγειο.

Επίσης δεν είμαι ούτε χριστιανός (αν και θεωρώ την υπόθεση του Υιού του Ανθρώπου πολύ σπουδαία, ίσως την σπουδαιότερη, αλλά σε κάθε περίπτωση έξω από τα κληρικαλικά πλαίσια, ή τα θρησκευτικά οιουδήποτε δόγματος).
Ωστόσο σέβομαι τις πίστεις που μπορεί να έχουν οι άνθρωποι σε διάφορα δόγματα, και ειλικρινά δεν θα ένοιωθα ποτέ την επιθυμία να τους τις αλλάξω...
Για ποιο λόγο να έκανα κάτι τέτοιο;
Live and let live...

Ασφαλώς και συμφωνώ με τον διαχωρισμό κράτους-εκκλησίας.
Και επίσης απορώ γιατί οι περισσότεροι εκ των ορθοδόξων, ας πούμε, δεν συμφωνούν με αυτόν τον διαχωρισμό. Μόνο κέρδος θα είχαν...
Από την άλλη όμως, ε του κερατά, δεν θα έκανα και σκοπό της ζωής μου αυτόν τον διαχωρισμό! ή τον Χριστόδουλο! θα πρέπει να είναι εντελώς απελπισμένος (γενικώς!) κάποιος για να προβεί σε κάτι τέτοιο! Εδώ ο κόσμος καίγεται και τ' απαυτό χτενίζεται...με συγχωρείς, αλλά έτσι είναι!

Πιστεύω γενικότερα πως εκείνος που έχει αυτοπεποίθηση όσον αφορά τις ιδέες του, ή εν πάση περιπτώσει στα δύο-τρία πράγματα στα οποία έχει κατασταλάξει, δεν έχει καμμία απολύτως ανάγκη να πείσει τον άλλον περί αυτών.

Εάν την νοιώθει αυτή την ανάγκη σε υπέρμετρο βαθμό, αυτό σημαίνεί ότι μέσα του ο ίδιος αμφιβάλλει σοβαρά για αυτά που πιστεύει...

Περαιτέρω, δεν διακατέχομαι από μια κάποια φετιχιστική προσκόλλληση σε μια "εθνική ταυτότητα".
Κάθε άλλο.

Μέχρι και σήμερα, ο ήχος ενός σόλο της ηλεκτρικής κιθάρας μπορεί να μου φέρει δάκρυα στα μάτια - δεν θα έλεγα όμως κατ'ανάγκη το ίδιο για το κλαρίνο στα δημοτικά τραγούδια.
Είναι θέμα βιώματος, σε κάθε περίπτωση και όχι αξιολόγησης.

Ως εκ τούτου, θα ήταν φανερό ακόμα και σε ένα προκατειλλημένο, πως η δική μου ανησυχία για την απόπειρα "διάλυσης των εθνών" και της κουλτούρας ενός εκάστου εξ αυτών σε μια ομοειδή σούπα,
δεν εκκινείται από κάποια συναισθηματική ή φετιχιστική αφετηρία, αλλά από ένα είδος "μέριμνας", αν μπορώ να το ονομάσω έτσι.

Με ενδιαφέρουν όλες οι κουλτούρες των λαών εξ ίσου, ως προς την διάσωσή τους, χωρίς να προκρίνω κάποια εξ αυτών με ιδιαίτερο τρόπο (φυσικά οι καθαρά υποκειμενικές προτιμήσεις λόγω βιώματος πάντα υπάρχουν...).

Ακριβώς γιατί η λεγόμενη πολυπολιτισμικότητα, κάθε άλλο παρά τέτοια είναι,
αλλά τουναντίον, μονοπολιτισμικότητα και μάλιστα κακής ποιότητας...

Ακόμη παραπέρα, υπάρχουν και άλλοι λόγοι που αποστρέφομαι αυτή τη "πολυπολιτισμική" χειρουργική επέμβαση επί των εθνών , τους οποίους υποσημείωσα εν τάχει στο πρώτο ποστ μου εδώ (και ακόμη συμφωνώ σε πολλές από τις διαπιστώσεις που κάνει ο αγαπητός bfo).

Πάντοτε οι λαοί από μόνοι τους προβαίνουν σε μια θαυμάσια δια-πολιτισμική επικοινωνία.
Ως εκ τούτου οποιαδήποτε απόπειρα τεχνητής καθοδήγησης εκ των άνω αυτής της δια-πολιτισμικής επικοινωνίας προς τις άνυδρες ερήμους μιας "πολυπολιτισμικότητας"(δηλαδή: μονοπολιτισμικότητας), έχει ένα και μόνο στόχο:
την καταστροφή του πνεύματος, την έγερση μιας παγκόσμιας, ας την χαρακτηρίσουμε έτσι, "πολιτικής θρησκείας"
σύμφωνα με την οποία το διαφορετικό απαλείφεται εκ προσώπου γης, και όλες οι θετικά φορτισμένες έννοιες του παρελθόντος θα γίνουν, κάλλιστα τα δεσμά, που θα περιδέσουν τον "νέο υπήκοο" που θα νοιώθει χαζοχαρούμενα ευτυχισμένος-δυστυχισμένος χωρίς να είναι τελιλά ούτε το ένα ούτε το άλλο,και θα ηδονίζεται, π.χ., με το καινούργιο ...extension του firefox!!!

Πολλά ακόμη θα μπορούσε να πει κανέίς, και αυτά που είπα ας εκληφθούν, παρακαλώ, ως κάποιες δειγματοληψίες-δειγματολογίες για την
περίσταση.
Σε άλλη περίπτωση θα ήμουν αναγκασμένος να ...καταλάβω ολόκληρο το μπλογκ του αγαπητού bfo.

Eξαιρετική-μα και βιωματικά άμεση τοποθέτηση thas!
Μακάρι να τύχει ανταπόκρισης ως προς αυτά που διεισδυτικά αλλά και ξεκάθαρα θίγει..

ΥΓ. Αν η καθεστωτική αριστερά ήταν απλώς ψιλικατζίδικη,
τουτέστιν, λίγος βαρετός έως θανάτου τετριμμένος αντικληρικαλισμός επαιτώντας την συμπάθεια του ουδετέρου "πλήθους",
λίγο από ανοιχτό λογισμικό (δεν έχω τίποτε εναντίον του -το αντίθετο ακριβώς- αλλά ο φετιχισμός σε αυτό το θέμα είναι φριχτός),
και , εν πάση περιπτώσει για να μη πολυλογούμε ...λίγο απ'όλα,

θα ήταν ανεκτή,

αλλά εδώ βλέπουμε ότι ..μπουκάρει με θράσος ΚΑΙ ΑΠΑΙΤΕΙ από ανθρώπους να αλλάξουν τις συνήθειές τους τις όποιες πίστεις τους καθυβρίζοντας ή λοιδορώντας τους με απαίσιο τρόπο.

Πόθεν το τόσο θράσος;

θα σου πω εγώ..: από το γεγονός ότι κατέληξε πλήρως καθεστωτική, και σε κάθε κίνησή της νοιώθει ότι έχει τις πλάτες του "μπαμπά" από πίσω...

Τουτέστιν και ο καθεστωτικός σκύλος χορτάτος και η "προοδευτική" πίττα άθικτη.

Ποιος είναι ο γνήσιος αντιεξουσιαστικός λόγος της πια;
Με ποιο τρόπο βάλλει κατά της κεαφλής της παγκόσμιας εξουσίας;

Το τι φοράει ο Χριστόδουλος την νοιάζει; (είχαμε μια φαγούρα...)

τόση φτήνεια πια;

Ἐγώ, πάντως, ὅταν βλέπω «προοδευτικούς» (καὶ δὲν ἀναφέρομαι ἐδῶ στὸν thas) νὰ μαίνονται κατὰ τινός, ἀρχίζω νὰ ὑποπτεύομαι ὅτι κάποιον λάκκο ἔχει ἡ φάβα. Καὶ τὸν Ἰούδα, δηλαδή, ἑὰν ἀκαταρῶντο καὶ σκίζονταν νὰ ἐκβάλλουν ὡς πάσσαλο ἀπὸ τὸ μάτι τους, θά ἔλεγα, ρὲ μπὰς καί παίζεται τίποτε ἐδῶ πέρα;

Παράδειγμα. Βλέπεις νεοτάξ-«ἐκσυγχρονιστή», ξαφνικά, νὰ ἀνακαλεῖ εἰρωνικῶς στὴν μνήμη του, τὸ πῶς γέλαγε ἀκούγοντας στὰ ἔδρανα τὶς «γραφικότητες» τοῦ καθηγητοῦ Ἐμμανουήλ Μικρογιαννάκη. Τὶ σκέφθηκε ἄραγε ὁ ἀναγνώστης; Ὅτι ὁ Μικρογιαννάκης εἶναι κάποιος παλαβὸς καθηγητὴς ποὺ ἀνακαλεῖ στὴν μνήμη φοιτητικά ἀνέκδοτα; Μπάαα... Ἐγῶ, ἀντιθέτως, ἀρχίζω καὶ ἀναρωτιέμαι μήπως ὁ καθηγητὴς Μικρογιαννάκης εἶναι Ἕλλην. Δὲν μπορεῖ, κάποιος λόγος θὰ πρέπει νὰ ὑπάρχει νὰ ὑπάρχει, γιὰ νὰ ἔχει μπεῖ στὸ μάτι τῶν προοδευτικῶν. Καί ὁ λόγος γιὰ νὰ μπεῖ κάποιος στὸ μάτι τῶν ἐν λόγῳ «προοδευτικῶν», στὶς περισσότερες τῶν περιπτώσεων εἶναι, βεβαίως, ὅτι αὐτὸς ὁ κάποιος εἶναι Ἕλλην. Ἐτσι, ὅλως ἐκ... συμπτώσεως, ἐνθυμοῦμαι ὅτι ὁ καθηγητὴς Μικρογιαννάκης, ἐν ἐνεργεία κοσμήτωρ τῆς Φιλοσοφικῆς, εἶχε δημοσίως χαρακτηρίσει «ἀνθελληνικὴ πέμπτη φάλαγγα» κάποια νοοτροπία καὶ πρακτικὴ ποὺ ἐπωάζετο ἀπὸ κάποιους στὸ Ἱστορικὸ τοῦ Πανεπιστημίου... Ἐνθυμοῦμαι ὅτι καθηγητὴς Μικρογιαννάκης εἶναι ἐκ τῶν πρωτεργατῶν τῆς Ἑλληνικῆς Γλωσσικῆς Κληρονομιᾶς καὶ ὅλων τῶν πρωτοβουλιῶν γιὰ τὴν προστασία καὶ καλλιέργεια τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης. Ἐνθυμοῦμαι ὅτι ἔχει γράψει βιβλία ὅπου ὑμνεῖ τὴν Ἑλλάδα. Μάλιστα. Ἔτσι ἐξηγεῖται λοιπόν. «Γραφικός», ὅπως Γιανναρᾶς, Ζουράρις, Μπαμπινιώτης (κάποτε), Σαρρῆς, Ἤφαιστος...

Παράδειγμα δεύτερο. Καταδικάζονται ἀπὸ τὸ Συμβούλιο τῆς Εὐρώπης τὰ ἐγκλήματα κατὰ τῆς ἀνθρωπότητος τοῦ κομμουνισμοῦ. Ἐν Ἑλλάδι, βεβαίως, ὅπου ἐδῶ καὶ μισὸν αἰώνα κυριαρχεῖ ἡ ἀριστερὴ προπαγάνδα, καί, ἔν ἔτει 2006, ὡς πολιτικὴ ἐπιχειρηματολογία γιὰ τὸ σήμερα γίνεται λόγος γιά... χωροφύλακες καὶ ξερονήσια, τὸν Παπαδόπουλο, τὴν Εἰκονομαχία καὶ τοὺς Περσικοὺς Πολέμους (καὶ οἱ τοῦ μεσαίου χώρου, ἀντὶ νὰ θυμίσουν τὰ ἀνάλογα καὶ περισσότερα, περιδεεῖς ὑποβάλλουν τὰ σέβη τους), ἴσως ἦταν εὐχῆς ἔργον ἡ πρωτοβουλία, μπὰς καὶ ξυπνοῦσαν μερικοί. Διεθνῶς, ὅμως, ἔχω καὶ μία ὑποψία ὅτι ἡ νέα τάξη ἀνακοινώνει διὰ ψηφίσματος τὸ «τέλος τῆς Ἱστορίας», καὶ ἀρχίζω καὶ κουμπώνομαι.

Ὑποπτεύομαι, λοιπόν, μήπως καὶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος κάνει τίποτε πολύ καλό, καὶ ἔχει μπεῖ στὸ μάτι τόσων (καὶ μὲ δεδομένο μάλιστα τὸ ποιὸν πολλῶν ἐκ τῶν κατηγόρων), παρὰ τὶς ἀδυναμίες του καὶ κάποιες παραχωρήσεις στὸν λαϊκισμὸ τῆς ἐποχῆς. Φυσικά, ἡ ξαφνικὴ ἔγνοια δεδηλωμένων ἀντικληρικαλιστῶν γιὰ τὴν γνησιότητα τοῦ ὀρθοδόξου βιώματος στὸν λόγο τῶν ἰεραρχῶν μας, εἶναι τὸ δεύτερο πιὸ περίεργο, μετά τὴν ξαφνικὴ ἔγνοια διαφόρων πρώην ὀπαδῶν τοῦ μαρξιστικοῦ διεθνισμοῦ καὶ δεδηλωμένων ἐθνικιστοφάγων γιὰ τό... Δωδεκάθεο τῶν ἀρχαίων Ἑλλήνων καὶ τὸν φόνο τῆς Ὑπατίας.

Ἐν πάσῃ περιπτώσει.