Ο Στέφανος Μάξιμος, στο Musicheaven, τα βάζει με τον Αργύρη Ζήλο:

ΑΡΓΥΡΗΣ ΖΗΛΟΣ : Ο ΠΙΟ ΔΥΣΝΟΗΤΟΣ ΔΙΣΚΟΚΡΙΤΙΚΟΣ
Ο πιο περιεργος και δυσνοητος δισκοκριτικος ειναι αναμφισβητητα ο Αργυρης Ζηλος που γραφει στο Αθηνοραμα με ...μεγαλο ζηλο. Ειναι σαφως πολυ ψαγμενος στον τομεα του και κρινει cd κυριως alternative. Οταν κρινει καποιον πιο "εμπορικο" καλλιτεχνη, τα αστερακια ειναι οπωσδηποτε λιγοτερα. Και οταν λεω εμπορικα μη φανταστειτε τιποτα Πεγκυ Ζηνα ή Δεσποινα Βανδη. Αυτοι ειναι σα να μην υπαρχουν, απαξιει να ασχοληθει. Αλλα...θα κανει χαρη στο Μυρωνα Στρατη, βαζοντας το νεο του cd στη στηλη του αλλα μονο με ενα αστερακι. Ας δουμε ομως τις δισκοκριτικες του μια μια για το τευχος 579. Οσοι εχετε αλλεργια στην alternative μουσικη και στα δυσνοητα κειμενα, μη διαβασετε. Ιδου:

Ο Ζήλος γράφει, λοιπόν, με «...ζήλο» (sic). Ευφάνταστο λογοπαίγνιο. Αντιπαρέρχομαι, και συνεχίζω με επεξήγηση των «δυσνόητων» κριτικών, μια που εμείς με Ζήλο μεγαλώσαμε και αυτά τα παίζουμε στα δάκτυλα.

Vijay lyer
Tirtha (τριαμιση αστερακια)

Τωρα δα πιστευω οτι τον πιανω : τζαζιστας στο "Historicity" ("α" 507) μα και διαλογιστης επι της αυτοσχεδιαζομενης φορμας ("Solo", "α" 545) πριν συστηθει ως βερος συνθετης-τον εχω ικανο!-, ο Νεουορκεζος πιανιστας παρενθετει ενα διεθνικο οραμα που βλεπει προς Ινδια με αξονα την ηλεκτρικη κιθαρα του Prassana και τα ταμπλα του Nitin Mitta. Ο ιδιος παραμενει "αθεραπευτα ρομαντικος"... (A&N)

(Σχολιο : Ποιος Prassana, ποιος Nitin Mitta ; Ο κυριος Ζηλος εχει σαν δεδομενο οτι οι αναγνωστες γνωριζουν αυτα τα ονοματα;)

Αν δεν τα γνωρίζει ο αναγνώστης μόλις τα έμαθε από την κριτική ―μαζί με την πληροφορία ότι ο ένας παίζει κιθάρα και ο άλλος τάμπλα. Τα περαιτέρω ή τα ξέρεις ήδη ή ―αν σε ιντριγκάρει ο δίσκος και η περιγραφή του (αυτοσχεδιαστικός, τζαζ, world, με ινδικά στοιχεία)― τα ψάχνεις, σε δισκάδικα, διαδίκτυο και αλλαχού.

Does It Offend You Yeah
Don't Say We Didn't Warn You (τριαμιση αστερακια)

Δυναται η λυσσα να παραγαγει αρτιστικο εργο που να μην κατανταει σπαστικο; Θα μου πειτε, τα παντα γινονται στη συγχρονη ποπ, ιδιως στην ανεξελεγκτη μετα-ηλεκτρο-ντανς βερσιον της. Για στασου : μηπως ο ελεγχος ακριβως των μεσων ειναι η απαντηση; Σε συνδυασμο με μια γονιμη φαντασια που...καλλιεργεια μαρτυραει, οχι εξαλλοτητα! (Hitch-Hyke)

(Σχολιο : Μα καλα ειναι δυνατον να υπαρχει γκρουπ-αν ειναι γκρουπ μια και δεν το διευκρινιζει- με αυτο το ονομα;;; Και αυτο θεωρειται ποπ; Και τι εννοει ελεγχο των μεσων; Ποιων μεσων;)

Υπάρχει κάποιου είδος περιορισμός στις ονομασίες των ποπ γκρουπ; Αν ναι, πρώτη φορά το μαθαίνουμε. Και δεν θεωρείται ποπ όπως Μαντόνα, θεωρείται «ανεξέλεγκτη μετα-ηλεκτρο-ντανς» εκδοχή της ποπ. Όσο για «τα μέσα», εννοούνται προφανώς τα εκφραστικά μέσα.

Planet of Zeus
Macho libre (τρια αστερακια)

Η ριφομανια του heavy sludge (ασε η φωνητικη δυστροπια...) καταπινεται σαν αντιδοτο στη θεματικη του αβιταμινωση μονο αν η δοσολογια συγκρατιεται σε ευθεια αναλογια με την οργανομορφικη μεριμνα. Εννοια σας και την ξερουν μεσα κι εξω τη δουλεια! (B-Other Side)

(Σχολιο : what?)

Το συγκρότημα έχει έφεση στα (μεταλλικά) ριφ (μοτίβα τση κιθάρας), του είδους heavy sludge (μεταλό-αμερικανο-σάουθερν-βαρύ-ροκ-της-ερήμου-κλπ), και στα αντίστοιχα φωνητικά.

Αυτή λοιπόν την έμφαση στα τοιαύτα ριφ μπορεί να την εκτιμήσει ο ακροατής ως αντίδοτο στην έλλειψη έμπνευσης στα μουσικά θέματα (τις μελωδίες), στο βαθμό που το συγκρότημα προσέχει τις ενορχηστρώσεις και τις δομές των κομματιών του. Πράγμα που το κάνει.

Μονο Γυμνο
Τυφλο κοριτσι (δυο αστερακια)

Ηξεις-αφηξεις σινγκλακι, τους αδειαζει στα μισα του δρομου προς εναν ελληνοχρωμο χεβι ροκ λυρισμο- α, ολα κι ολα : αυτοι βιαζονται, οχι εγω! (Αμυμωνη)

(Σχολιο : Ποιοι βιαζονται; Και γιατι βιαζονται;)

Βιάζονται οι μουσικοί του περί ου ο λόγος συγκροτήματος. Και βιάζονται γιατί αντί να το δουλέψουν το έργο τους λίγο παραπάνω, το ρίχνουν στον εύκολο χέβι ροκ λυρισμό.

L/O/N/G
American Primitive (τριαμιση αστερακια)

Ελα που τιποτε απ' τα δυο δεν παιζει! Θα μπορουσε να σκασει οπουδηποτε ανθει η ποπ καλλιτεχνια (αυτην αντηχει το Αμερικα;) κι οπως κι αν εχει χλομο ο κομψος ηλεκτρομοντερνιστης Rubert Humer των Tosca κι ο σπαρακτικοα λυρικος Chris Eckman (Walkabouts κ.λ.π.) να εβγαζαν σε κοινη θεα τον πρωτογονισμο τους- αλλου κι αλλιως τον ξεφωρτονονται, υποθετω... (Hitch-Hyke)

(Σχολιο : Τιποτα απο τα δυο; Ποια δυο; Και επισης, what???)

Τίποτα από τα δύο: ούτε ιδιαίτερα american, ούτε ιδιαίτερα primitive. Το έργο είναι ένα ποπ καλλιτέχνημα, ούτε ιδιαίτερα αμερικάνικο, ούτε ιδιαίτερα «πρωτόγονο». Ούτως ή άλλως, οι δυο συντελεστές δεν έχουν έφεση στον πρωτογονισμό αλλά στο φολκ λυρισμό και τα ηλεκτρομοντερνίστικα.

The Raveonettes
Raven in the Grave (τρια αστερακια)

Η girl group δροσια δεν πνιγεται στο Joy Division-ικό σκοτος που τις τυλιγει ανα ηλεκτροπεριοχες : κοινωνιολογικο μαλλον παρα αισθητικο θεμα εργασιας, δεκτον- κλεινουν ομως οπου να 'ναι 20ετια, κι αραγε ποσοι εμμενουν τοσο σταθερα σε ψυχικες παρα σε χρηστικες αξιες; Δεν διεψευσαν την εκτιμηση μας- και μπραβο τους! (Soundforge)

(Σχολιο : Κοινωνιολογικο θεμα εργασιας;;;)

Ότι το συγκεκριμένο ύφος του έργου είναι περισσότερο κοινωνιολογικό φαινόμενο παρά καλλιτεχνική επιλογή που σηκώνει «αισθητική» εξέταση.

Νικος Ζαρκος
Greek Guitar Music of the 21st Century (τρια αστερακια)

Συγχρονες συνθεσεις των Θ. Αντωνιου, Λ. Καναρη, Γ. Καλιδικη, Ν. Χαριζανου, Γ. Καλαντζη, Χ. Αθηνοδωρου, Γ. Αντωνιου, σε 1η ηχογραφηση οι περισσοτερες απο εναν κιθαριστα που ελεγχει με επαρκεια τις κλασικες οροθεσιες οσο και τις μεταρομαντικες ρηξεις. (Subways)

(Δεν καταλαβα. Ολοι αυτοι δηλαδη τι κανουν; Παιζουν κιθαρα; Και ο Ζαρκος τι κανει; Ειναι ο μαεστρος;)

Όλοι αυτοί είναι συνθέτες σύγχρονης μουσικής. Εξ ου και «συγχρονες συνθεσεις των». Ο Ζάρκος προφανώς είναι ο κιθαρίστας.

The Blackout
Hope (δυομιση αστερακια)

Καλη κινηση να μοιρασουν το μικροφωνο στο πανκ και στο νεομεταλ, φοβαμαι ομως οτι ανταλασσουν...φιλοφρονησεις- καθενα κραταει τα σπουδαια για παρτη του. (Hitch-Hyke)

(Σχολιο : Τι εννοει παλι εδω ο ποιητης;)

Ότι ο δίσκος προσπαθεί να συνδυάσει πανκ και νεομέταλ στοιχεία, αλλά δεν το πετυχαίνει, αφού δεν καταφέρνει να προχωρήσει μουσικά την σχέση των δυο ειδών.

Μυρωνας Στρατης
Αλλος κοσμος (ενα αστερακι)

Μια χαρα ποπροκαρει- κεφατα, μπιτατα, νιουγουεβιστικα, ερωτικα! Αντε, καιρος να γραψει και κανα καλο τραγουδι... (Lyra)

(Σχολιο : Τα εμπορικα που λεγαμε... Τι σημαινει νιουγουεβιστικα; Και γιατι απο τη μια λεει οτι ποπροκαρει μια χαρα και απο την αλλη οτι δε γραφει καλα τραγουδια; Εννοει οτι εχει καλη σκηνικη παρουσια; Γιατι εγω το αντιθετο θα ελεγα. Οτι γραφει καλα τραγουδια αλλα δεν εχει καλη σκηνικη παρουσια.)

Νιουγουεβίστικα σημαίνει παρόμοια με το πάλαι ποτέ μουσικό είδος του νιού γουέηβ. Και το ότι ποπροκάρει μια χαρά, δεν σημαίνει ότι γράφει και καλά τραγούδια. Άλλες οι ανάγκες του ποπροκαρίσματος, άλλες του καλού τραγουδιού.

Ο δισκος της εβδομαδας
Ενας καλυτερος κοσμος
Meredith Monk
Songs of Ascension (τεσσεραμιση αστερακια)

Μακραν η σοβαροτερη βοκαλιστα των καιρων μας, επιπλεον δε αρκετα κατασταλαγμενη ωστε να μην επικεντρωνει το εργο της σ' αυτο της το χαρισμα. Μαλιστα, θα ελεγες οτι τα μερη των εγχορδων, των πνευστων, των κρουστων ή και αλλων φωνων και χορωδιων εχουν το μεριδιο του λεοντος σε 21 υπερανω κατηγοριοποιησης συνθεσεις που, σχηματικα, τις τοποθετεις στο "μεσοδιαστημα" φολκ μελωδιας και μεταρομαντικης γραφης- με μια "προειδοποιηση" : μην τις δενετε στενα με κατι απ' αυτα. Ενας αλλος, ενας σιγουρα καλυτερος κοσμος... (ECM/Μικρη Αρκτος)

(Σχολιο : Πρεπει να εχεις σπουδασει Μουσικη για να καταλαβεις τι εννοει ο ποιητης...)

Εννοεί: η σοβαρότερη καλλιτέχνης της φωνής της εποχής μας. Και τόσο σοβαρή, που δεν περιορίζεται στα της φωνής της αλλά ψάχνεται και μουσικώς και εκφραστικώς. Όσο για το δίσκο, παίζει ανάμεσα σε φολκ μελωδίες και μεταρομαντικές συνθέσεις, αλλά δεν περιορίζεται στα δυο είδη, πάει και παρακάτω.