Η παπάρα της εβδομάδας...

Γράφει ο Γιώργος ο Παπαχρήστος, μόνιμος θαμών του Da Capo, στην στήλη του «Αιχμές» στα ΝΕΑ:

Ο ΛΑΚΗΣ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ είναι ένα ταλαντούχο άτοµο. Αυτό δεν µπορεί να του το αµφισβητήσει κανείς. Είναι ο ηθοποιός που µπορεί να δώσει πνοή ακόµη και στο πιο άνευρο κείµενο, του πιο ατάλαντου σεναριογράφου. Κι είναι από τη στόφα εκείνη των µεγάλων κωµικών που µπορεί να βγάλει χωρίς κόπο το γέλιο του θεατή, κάνοντας γκριµάτσες ή λέγοντας τις πιο κοινότοπες εκφράσεις. Με την έννοια αυτή, δικαιούται να είναι και υπερφίαλος, και επηρµένος, και εγωιστής, και αλαζόνας. Ενα δεν δικαιούται: να νοµίζει ότι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που η φύση τον προίκισε! Εκείνη τον «έχρισε» γελωτοποιό. Εκείνος ότι είναι πολιτικός ή ότι µπορεί να διαµορφώνει πολιτική, να ασκεί πολιτική, να ηγείται κοινωνικών αγώνων, να υποδύεται τον προστάτη των πτωχών και των κατατρεγµένων.

Αυτό που δεν καταλαβαίνουμε είναι το πως στον ένα γελωτοποιό απαύει να υποδύεται «τον προστάτη των πτωχών και των κατατρεγμένων» ενώ σε άλλους γελωτοποιούς ―κοινώς παλιάτσους― επιτρέπεται να υποδύονται τον δημοσιογράφο και τον εκφραστή της κοινής γνώμης...

Οχι πως απαγορεύεται, δηµοκρατία έχουµε, ο καθένας µπορεί να δηλώνει ή να πιστεύει για τον εαυτό του ό,τι θέλει. Αλλά από το σηµείο αυτό µέχρι του να δικαιώνει, ας πούµε, τους... φορτηγατζήδες µόνο και µόνο για να ασκήσει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση πάει πολύ. Γιατί εκτός από την κυβέρνηση, υπάρχει και η άποψη των πολιτών που είναι στα... κεραµίδια µε τους φορτηγατζήδες. Επιπλέον, υπάρχει και η κοινή λογική. Που λέει ότι όλα έχουν ένα όριο. Ακόµη και η πρόκληση.

Από ό,τι φαίνεται, μόνο η συμπολίτευση και η υποκρισία δεν έχουν όριο.