Πράσινα άλογα...
Γράφει ο Ευγένιος Αρανίτσης στην Ελευθεροτυπία:Μολονότι το ντιμπέιτ της Πέμπτης δεν άφηνε πολλά περιθώρια για ευφυολογήματα, ο Γιώργος Παπανδρέου πρόσθεσε μια ρομαντική πινελιά σε οικολογικό μήκος κύματος, συνδέοντας, εν είδει καλού οιωνού ας πούμε, το πράσινο της φύσης με το πράσινο του εμβλήματος του ΠΑΣΟΚ.
Δύο ώρες αργότερα, η Φεβρωνία Πατριανάκου στιγμάτισε αυτόν τον παραλληλισμό διατυπώνοντας την άποψη ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης τον χρησιμοποίησε ως επιχείρημα, ελλείψει καλύτερου! Ο Παύλος Τσίμας, που προήδρευσε της συζήτησης στο Mega, έσπευσε να αντιτείνει, σχεδόν αμήχανος, ότι κατά πάσα πιθανότητα επρόκειτο απλώς για σχήμα λόγου, όμως η Φεβρωνία επέμεινε ότι ο κ. Παπανδρέου κυριολεκτούσε.
Για να το πούμε μια κι έξω, η εκπρόσωπος Τύπου ισχυρίστηκε ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αποπειράθηκε στα σοβαρά να κερδίσει οικολογικές συμπάθειες διά της υπενθύμισης του ότι η σημαία του κόμματός του ήταν πράσινη!
Και, εσύ, Ευγένιε, γιατί εκπλήσσεσαι;
Σου φαίνεται τόσο απίθανο;
Εδώ ο Γιώργος ξέθαψε ―από τα βάθη των συρταριών με το ψηφοθηρικό οπλαστάσιο του ΠΑΣΟΚ― την οικολογία ως τρόπο προσέλκυσης ψήφοφόρων. Και δώστου πράσινη ανάπτυξη και ομόχρωμα άλογα.
Και σου φαίνεται απίθανο να ποντάρησε και κυριολεκτικώς στην ομοχρωμία του συμβόλου του κόμματος με το συμβολικό χρώμα της οικολογίας; Ελλείψει όποιου άλλου περιεχομένου, δεν αποτελεί ο συνειρμός ένα κάποιο διαφημιστικό εργαλείο;
Ή μήπως, δεν αποτελεί πλέον κοινό τόπο, ότι στον πολιτικό λόγο, υποστηρίζει κανείς και την μεγαλύτερη αρλούμπα, χωρίς συνέπειες και χωρίς αίσθηση του γελοίου;
Και καλά όλα τα άλλα: «ρομαντική πινελιά σε οικολογικό μήκος κύματος» η πολιτικάντικη κενολογία με πράσινο περιτύλιγμα;
Ο καθηγητής κος. Σκαφιδάς θα τραβάει τα μαλλιά του.
ΕΙΝΑΙ τέτοια η πλήξη που δηλητηριάζει την εμπειρία της αμοιβαιότητας ανάμεσα σε πολιτικούς και ψηφοφόρους, ώστε απτές αλλά ασύμφορες αλήθειες σαν εκείνη που, προς τιμήν του, υπογράμμισε στο ντιμπέιτ ο Αλαβάνος, παραδεχόμενος ότι για να υπερασπιστείς το οικολογικό όραμα πρέπει ενίοτε να στραφείς κατά της κοινής γνώμης, αντηχούν σαν κανονιοβολισμοί σε νεκροταφείο.
Ξέχασε όμως, ο συνήθως προσεκτικός Ευγένιος, ότι η «στροφή ενάντια στην κοινή γνώμη» είναι πλέον το κατεξοχήν modus operandi της καθεστωτικής πολιτικής και της οργανικής αριστεράς της.
Ότι, δηλαδή, το λεγόμενο «πολιτικό κόστος» χρησιμοποιείται πλέον ―από μια εξουσία που δεν νιώθει την ανάγκη να υποκριθεί καν ότι εκπροσωπεί το λαό―, ως τίτλος τιμής. Και πως, ό,τι παραδοσιακά άνηκε στην σφαίρα της λαϊκής εκπροσώπησης και των λαϊκών αιτημάτων διώκεται πλέον ως «λαϊκισμός».
Επομένως ο κος. Αλαβάνος κομίζει, αν όχι γλαύκα εις τας Αθήνας, τουλάχιστον DVD εις το Μαξίμου...