44 no more

Γράφει ο Σραόσας και σχολιάζω επί ποδός:

Λοιπόν, δεν είδα την ορκωμοσία του Ομπάμα, γιατί έβλεπα το In Bruges, ας όψεται ο ο oldboy ο κακός ο άνθρωπος (εντάξει, συμπαθητική ταινιούλα). Ίσως ο τύπος (ο Ομπάμα, όχι ο oldboy) να τα έχει κάνει μούσκεμα μέσα σε έναν χρόνο, αν και θα δυσκολευτεί πάρα πολύ να συσσωρεύσει τόση διαφθορά, ανικανότητα, άγνοια, κυνισμό, φανατισμό και έφεση για καταστροφή όσες ο προκάτοχός του. Ίσως να έχουνε δίκιο όσοι λένε ότι θα κυβερνούν τα βαθέα κράτη, οι σοφοί της Σιών, οι βιομηχανίες, o Satanas, τα λόμπυ ή η παγερή Χίλαρυ κι ο μπαγασάκος Ραμ Εμμάνουελ. Αλλά, όπως έχει χιλιοειπωθεί, η αδυναμία να ζήσει την ιστορική στιγμή κανείς και να συγκινηθεί από αυτή είναι ισάξια της αναπηρίας που προειδοποιούσε τον κόσμο στις 23 Ιουλίου 1974 ότι επέρχεται η παλινόρθωση του αστικού κράτους, και καθόλου να μην αναθαρρούν.

Όλο ιστορικές στιγμές η αμερικανική πολιτική.

(Η προηγούμενη ιστορική περίπτωση αλλαγής ηγεσίας με την οποία μας είχαν προκαλέσει οίδημα στο όσχεο ήταν του Κλίντονα, του σαραντάρη σαξοφωνίστα).

Και εμείς απαθείς και ασυγκίνητοι —όπως ο Γκρέγκορυ Χάους.

Όσοι δε ζούνε στο Αλλού-γι-Αλλού Φαν Παρκ της Εμπριμέ Νεορθοδοξίας, γνωρίζουν (ενδεχομένως ακούγοντας κηρύγματα σε εκκλησιασμούς, όπως εγώ) ότι για πολλές-πολλές δεκαετίες (8 ή 88 ή 188 -- εξαρτάται από το πόσο θέλετε να το ανοίξετε το πράμα), η Ορθοδοξία μας ταύτιζε το Κακό με

α. Το σεξ
β. την ψυχαγωγία
γ. το σεξ
δ. την ομορφιά
ε. τον εγωισμό (σε ατομικό επίπεδο)
στ. το σεξ

Άλλοι πάλι γνωρίζουν —ενδεχομένως μελετώντας την σχετική ιστορία και βιβλιογραφια— ότι η Ορθοδοξία που «ταυτίζει» τα παραπάνω «με το κακό», είναι «Ορθοδοξία» που έχει φάει γερές δόσεις προτεσταντισμού. Ακόμα ότι, ως το '70 π.χ., οι προτεσταντικές οργανώσεις τύπου Ζωή και Σωτήρας έλυναν και έδεναν με εκατοντάδες χιλιάδες μέλη και επιρροή βαρβάτη —και ότι και σήμερα δεν τα πάνε άσχημα.

Αλλά τρέχα γύρευε τώρα, για τέτοιες λεπτές διακρίσεις.

Ο Ομπάμα δε θα κάνει τις ΗΠΑ στρατιωτικό σκέλος της Διεθνούς Αμνηστίας.

Γι' αυτό δεν θα έβαζα στοίχημα. Ήδη άλλωστε έχει βάλει τις βάσεις ο Μπους —τι άλλο είναι οι «ανθρωπιστικές επεμβάσεις»;

Η παπάρα της εβδομάδας

Η Σώτη Τριανταφύλλου αναρωτιέται:

Τέλος, σε τι χρησιμεύουν οι τόσες εκκλησίες; Γιατί οι πιστοί δεν προσεύχονται στο σπίτι τους; Τι θα συνέβαινε αν οι μισές μετατρέπονταν σε δημόσια σχολεία; Ή σε πάρκα;

Απο εδώ.

Ο πρίγκιπας και ο φτωχός

Λέγεται George Hussein Onyango Obama, μένει στην Κένυα, δουλεύει και ζει με μισθό 1 δολάριο την ημέρα (δηλαδή λιγότερο από ένα ευρώ) και είναι ο αδελφός του νέου προέδρου των ΗΠΑ, Barack Obama.

Ο George έχει τον ίδιο πατέρα με τον Obama, ο οποίος αναγνωρίζει και επίσημα ότι είναι αδελφός του. Παρ' όλα αυτά όμως, δεν ήταν καλεσμένος στην ορκωμοσία του νέου πλανητάρχη. Μάλλον θα... ξέχασε να τον καλέσει.

Ο πατέρας του νέου προέδρου των ΗΠΑ, Barack Obama Senior, απέκτησε τον George με την τέταρτή του γυναίκα. Στη φωτογραφία, τον βλέπετε να στέκεται έξω από το... σπίτι του, σε μία από τις πιο φτωχές γειτονιές της Κένυας, έξω από την πρωτεύουσα Ναϊρόμπι.

Το «σπίτι» του George έχει μέγεθος 2x3 μέτρα και είναι διακοσμημένο με αφίσες ποδοσφαίρου των ιταλικών ομάδων AC Milan και Inter, ένα ημερολόγιο που δείχνει εξωτικές παραλίες από όλο τον κόσμο και μία φωτογραφία του αδελφού του από εφημερίδα.

Τα αδέλφια έχουν συναντηθεί δύο φορές στη ζωή τους. Την πρώτη φορά, όταν εκείνος ήταν 5 χρονών και την τελευταία, όταν ο γερουσιαστής αδελφός του, το 2006 έκανε περιοδεία στην ανατολική Αφρική και επισκέφτηκε το Ναϊρόμπι.

Όσον αφορά στη δεύτερη συνάντησή τους, ο George αποκάλυψε ότι ήταν πάρα πολύ σύντομη. Μίλησε στον αδελφό του για λίγα λεπτά, σαν να μιλούσε σε έναν ξένο.

Ο George δήλωσε επίσης ότι κανένας δεν ήξερε την ύπαρξή του. Αισθάνεται ότι ντροπιάζει τον αδελφό του με την κοινωνικό-οικονομική του κατάσταση και έτσι δεν αναφέρει ποτέ και σε κανέναν τη συγγένειά τους.

«Όταν με ρωτούν για το επίθετό μου, λέω ότι δεν έχουμε καμιά συγγένεια, γιατί ντρέπομαι».

Από μικρός, ο George Obama έζησε δύσκολα και επικίνδυνα χρόνια. Τώρα, ελπίζει να φτιάξει τη ζωή του και να καταφέρει τουλάχιστον να πάει σε ένα τεχνικό σχολείο.

Από την άλλη, ο νέος πλανητάρχης αναφέρει τον αδελφό του στην αυτοβιογραφία του σε μια μόνο παράγραφο, στην οποία τον περιγράφει ως ένα «όμορφο αγόρι με στρογγυλό κεφάλι». [Απο εδώ]

Από ένα άρθρο με τίτλο: «Ο νέος πλανητάρχης δεν κάλεσε τον αδελφό του στην ορκωμοσία».

Μα πώς να τον καλέση; Αφού ο αδελφός του είναι μαύρος .

(Α. Φαρ.)

Είμαστε δυο. Είμαστε τρείς. Είμαστε χίλιοι δεκατρείς;;;

Πάει ο ένας, πάει ο άλλος...

Και εγώ δεν αισθάνομαι καλά τελευταία.

Η βιομηχανία της σαχλαμάρας

11 Ιανουαρίου 2009.

Όλος ο κόσμος διαμαρτύρεται για τις ισραηλινές επιθέσεις στην Γάζα.

Όλος;

Όχι όλος.

Ο Ιός ασχολείται με την καταδίκη του εν Ελλάδι αντισημιτισμού, όπου η Ελλάδα καταγγέλεται ως:

(...) μία από τις λίγες ευρωπαϊκές χώρες όπου όχι μόνο κυκλοφορεί χωρίς καμιά δυσκολία το δυσώνυμο αυτοβιογραφικό πόνημα του Χίτλερ, αλλά ασφαλώς κατέχει την παγκόσμια πρωτιά να διαθέτει δύο πολύ πρόσφατες εκδόσεις του «Μάιν Καμπφ», σε διαφορετικές μάλιστα μεταφράσεις.

Εν έτει 2009, λοιπόν, εν μέσω πρωτοφανούς δολοφονικής εκστρατείας σε ό,τι απέμεινε από την Παλαιστίνη, ο διεισδυτικός Ιός κατάφερε να εντοπίσει το αυγό του φιδιού (δηλαδή τον Πλεύρη και τους δέκα-είκοσι βαρεμένους οπαδούς του) στην Ελλάδα.

(Κάτι σαν να καταγγέλεις την χώρα μας για άντρο του οικοφασισμού —επικαλούμενος την τεράστια πολιτική επιρροή του Δημοσθένη Βεργή).

Ωραίο timing —που λένε και οι αγγλοσάξωνες.

Και επειδή παραθέτουν μια πρόχειρη —επί ποδός— βιβλιογραφία, να προτείνουμε και εμείς ένα βιβλίο που περιέργως τους διέφυγε: την "Βιομηχανία του Ολοκαυτώματος" του Norman Finkelstein.

Οράτε και εδώ.