Αιδώς, αχρείοι (01)
Μια εκπομπή πολιτικού διαλόγου με τον Σκατζόχοιρο και τον Γνωμοδότη.Ρε, βάλε flash ρε συ να ακούσεις την εκπομπή!
Η παπάρα της εβδομάδας
Υπάρχει μια μερίδα επιφυλλιδογράφων που κοιμάται και ξυπνάει με την έγνοια πως θα στιγματίσει τους «ελληνάρες», αξιοποιώντας κάθε απίθανη αφορμή —και χωρίς καμία αίσθηση του μέτρου και της σοβαρότητας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το κείμενο του Παντελή Μπουκάλα, όπου μαθαίνουμε ότι:Γελάσαμε πολύ το 2004. Γελάσαμε με την καρδιά μας, παίζοντας με το κομπολόι των νικών. Και γελαστήκαμε. Αφεθήκαμε να ξεγελαστούμε, μέσα στην απροσδόκητη μέθη, και να πιστέψουμε ότι πια είμαστε ποδοσφαιρική υπερδύναμη, κι ότι άνετα θα σηκώνουμε το «τιμημένο» σε κάθε διοργάνωση.
(...)
Δεν είναι απίθανο η απογοήτευση αυτή να εξαλλαγεί, κατά τα ειωθότα, σε κατεδαφιστική απομυθοποιητική μανία. Από ποιους; Από κείνους που, επιπόλαια, νιώθουν εθνικά θριαμβευτές με κάποιες αθλητικές νίκες, όσο σπουδαίες, και που τώρα, με την ίδια επιπολαιότητα, θα δηλώσουν εθνικά ντροπιασμένοι. Αλλά αν αξίζει η μπάλα, αν αξίζουν τα παιχνίδια γενικά, είναι ακριβώς επειδή σε μαθαίνουν να χάνεις, και σ’ το μαθαίνουν για να μπορέσεις να ξανανικήσεις.
Από την Καθημερινή
Ποιος —πέρα από ένα στατιστικώς ασήμαντο ποσοστό— πίστεψε ότι «είμαστε ποδοσφαιρική υπερδύναμη, κι ότι άνετα θα σηκώνουμε το ‘τιμημένο’ σε κάθε διοργάνωση»; Κανείς.
Εκτός βέβαια από τον αχυράνθρωπο (straw-man argument) που έστησε ο επιφυλλιδογράφος για να γκρεμίσει κατόπιν θριαμβευτικώς.
Και όλα αυτά τα άρθρα —τόνοι «διανοητικής παραγωγής»— καταλήγουν στον «εθνικισμό» μας.
Αν αυτομαστιγωθούμε στο Σύνταγμα, εξιλεωνόμαστε;
'Εξι αφελείς ερωτήσεις...
Ευρώπη θάμπωσες στο φως της δάδας
ή λιγουρεύτηκες της Μανωλάδας
τον άξιο δουλευτάρη, τον άξιο δουλευτάρη.
Θωμάς Μπακαλάκος, «Ευρώπη»
Προ µηνός έγινε το περιστατικό με τους φραουλάδες στην Νέα Μανωλάδα και την σύγκρουση τους με τους αλλοδαπούς εργάτες που διατηρούσαν με μισθούς πείνας σε συνθήκες πεονίας. Η είδηση έπαιζε σε όλες τις εφημερίδες, στα κανάλια και το διαδίκτυο.
Μερικές αφελείς ερωτήσεις. Έκτοτε:
α) Επεβλήθησαν πρόστιμα στους μεγαλό-αγρότες (αλλά και στους μικρότερους) που παραβίαζαν την εργατική νομοθεσία και απασχολούσαν παράνομα κόσμο;
β) Εξετάστηκαν οι άδειες παραμονής των αλλοδαπών, με έγκριση όσων πληρούν τις προυποθέσεις, απέλαση των υπολοίπων, κλπ;
γ) Τιμωρήθηκαν βάση του ποινικού κώδικα για τις επιθέσεις όσοι παραγωγοί (και τσιράκια τους μετανάστες) επιτέθησαν σωματικά στους απεργούς και τους παρευρισκόμενους ακτιβιστές;
δ) Εξετάστηκαν δικαστικώς ή άλλως πως οι διοικητικά εμπλεκόμενοι στο συγκεκριμένο θέμα, που υποβοηθούσαν την παρανομία ή γνώριζαν αλλά δεν έπραξαν (τοπική αυτοδιοίκηση, αστυνομία, εργασιακοί υπεύθυνοι, κλπ);
ε) Επιβλήθηκε στην συγκεκριμένη απασχόληση το κατώτατο ημερομίσθιο και όλη η λοιπή εργατική νομοθεσία (υπερωρίες, άδειες, κλπ);
στ) Εξετάστηκαν, επ' αφορμή αυτής της υποθέσης, αντίστοιχες κοινότητες παραγωγών για ανάλογες παραβιάσεις;
Όποιος γνωρίζει, ας παραπέμψει σε ανάλογα δημοσιεύματα στον ημερήσιο τύπο.
Το λέω γιατί το μόνο που ακούστηκε είναι πως παραγωγοί και μετανάστες έφτασαν σε κάποιο συμβιβασμό (π.χ. ημερομίσθιο από τα 22 στα 26 ευρώ ή κάτι παρόμοιο). Απο μερικούς, μάλιστα, αυτό χαιρετίστηκε ως νίκη του εργατικού κινήματος —μια "νίκη" κάτω ακόμα και από τα νόμιμα κεκτημένα.
Ρυθμίστε το γκομπιούτερ σας...
Μήνυμα από την διεύθυνση του ιστολογίου, σε όσους επιμένουν στην λεπτομέρεια.Κατεβάστε από εδώ την έξοχη γραμματοσειρά GFS Didot, της Ελληνικής Εταιρίας Τυπογραφικών Στοιχείων, σε σχεδίαση Τάκη Κατσουλίδη.
Ξεζιπάρετε και με κλικ στην γραμματοσειρά μπορείτε να την εγκαταστήσετε πανεύκολα.
Θα μπορείτε τότε να δείτε το παρόν ιστολόγιο όπως το σχεδίασα, αλλά και θα έχετε στην γκομπιούτα σας την πλέον δημοφιλή γραμματοσειρά της ελληνικής τυπογραφείας —τα περισσότερα βιβλία, και σχεδόν όλες οι σοβαρές εκδόσεις αυτήν (ή μια εκδοχή της) χρησιμοποιούν. Είναι φυσικά και πολυτονική.
Επί τη ευκαιρία, συγχαρητήρια στους υπεύθυνους της Ελληνικής Εταιρίας Τυπογραφικών Στοιχείων —να και ένα ίδρυμα που κάτι παράγει για την ψηφιακή Ελλάδα.
Πτυελοχιοδοχεία
Σπάνε τις κάλπες - ωραία. Ε λοιπόν, μαλακίες λένε. Εδώ καίγεται το πελεκούδι και τους έφταιξε ο νέος νόμος πλαίσιο. Είναι εξωφρενικό —υπερασπίζουνε το πανεπιστήμιο μπουρδέλο κέντρο συντήρησις και αποβλάκωσις. Ο νέος νόμος δεν θα κάνη τα πανεπιστήμια χειρότερα —γιατί χειρότερα δεν γίνονται. Απλώς εκσυγχρονίζει ελαφρώς και προσωρινά τα πτυχεία με τις ελληνικές οικονομικές προϋποθέσεις και δυνατότητες.
ΔΕΝ ΛΕΩ ότι δεν κάνουνε καλά που φωνάζουνε —λέω ότι είναι τσογλάνια γιατί δεν φωνάζουνε συνεχώς — όταν βλέπουνε τηλεπερσόνες καθηγητές — όταν το ελληνικό περιβάλλον έχει εντελώς καταστραφεί μολυσμένο μέχρι τις πηγές της θάλασσας — όταν έχει πάψει ο πολιτισμός — όταν πονάει ο κόσμος που τους πληρώνει.
Και αυτό —ότι δεν μιλάνε παρά μόνο τώρα— δεν είναι απλή παρατήρησι, είναι μία πολιτική παρατήρησι. Περισσότερη και λειτουργικότερη νέα τάξι ζητάνε .
Από το ‘74 και εντεύθεν τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι κέντρα νεοταξικού εκσυγχρονισμού.***
Τα Πανεπιστήμια - έτσι όπως είναι σήμερα - είναι της πλάκας —με καθηγητες της πλάκας, αντιγραφείς— το μόνο που τους νοιάζει είναι να φάνε κανα φραγκάκι από τα προγράμματα της εε.
Ο νέος νόμος θα τα κάνη χειρότερα; Δεν το νομίζω —αλλά και έτσι να είναι, οι φοιτητες τι ακριβώς υπερασπίζουνε; Την σημερινή κατάντια;
Γιατί το λέω; Γιατί όλο τον χρόνο κάθονται —συμβιβασμένοι με την αθλιότητα.
Και οι νεολαίες των κομμάτων να ψηφίζουνε τους καθηγητές και τους πρυτάνεις; Να τους ψηφίζουνε —μήπως έχει άλλωστε καμία σημασία;
Τι ακριβώς κάνουνε τα Πανεπιστήμια σε μία χώρα που δεν έχει παραγωγή, δεν γίνονται επενδύσεις, πρώτη και κύρια οικονομική δραστηριότητα είναι ο τουρισμός, είναι χώρα υποτελής και εξαρτημένη και ξεπουλά υποχρεωτικά —με το ζόρι— ότι έχει απομείνει στο κράτος;
Τι ακριβώς κάνουνε τα Πανεπιστήμια τότε;
Αν οι φοιτητές ζητάνε έναν πλούσιο, οργανωμένο, δικτυωμένο και πολύμορφο καπιταλιστικό σύστημα —ώστε να πιάνουνε τόπο τα πτυχεία τους— τότε πρέπει το ελληνικό πανεπιστήμιο να αλλάξη προσανατολισμό εκ βάθρων. Να φιάξη έδρα ταραμοσαλάτας, γεμιστών και τζατζικού, να δημιουργήση εργαστήρια μελέτης του σουβλακίου, να ιδρύση έδρες τουριστικής υποδοχής,
δωματίων «ρούμς» καλοκαιρινών διακοπών κλπ. Να ανταποκριθή γενικά στην ελληνική πραγματικότητα.
Δεν κάνω πλάκα.
Στην ουσία αυτή είναι η σύγκρουσι. Από την μία το πανεπιστήμιο σαν ένας τόπος κυριαρχίας της γνώσις —οπότε το πτυχείο βάλτο εκεί που ξέρεις— και από την άλλη το πανεπιστήμιο σαν μία παραγωγική μονάδα ανθρώπων που εξυπηρετεί τις τρέχουσες ανάγκες ενός οικονομικού συτήματος.
Στην αμερική ή στην γερμανία το πανεπιστήμιο εξυπηρετεί ταυτογχρόνως και τους δύο αυτούς στόχους. Εδώ δεν γίνεται.
Και ούτε πρόκειται ποτέ να γίνη. Ούτε λύσι υπάρχει.
Α. Φαρμάκης