Η παπάρα της εβδομάδας

Tην προτροπή του πρωθυπουργού, Κώστα Καραμανλή, να συνεχίσουν να αγωνίζονται για οράματα και ιδανικά, δέχθηκαν οι μαθητές - «έφηβοι βουλευτές», που συμμετέχουν στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της Βουλής των Εφήβων και τους οποίους ο πρόεδρος της κυβέρνησης δέχθηκε στο γραφείο του, στο Κοινοβούλιο.

Αφού ο κ. Καραμανλής τους καλωσόρισε «στην καρδιά της Δημοκρατίας» και τους ευχαρίστησε για την συμμετοχή τους στο θεσμό, τόνισε πως άκουσε με προσοχή τις καίριες επισημάνσεις τους,στην Ολομέλεια όπου μίλησαν, και δήλωσε πως ο θεσμός της Βουλής των Εφήβων έχει μεγάλη σημασία.

Από την πύλη της otenet.

Η παπάρα της εβδομάδας

Ο Φώτης Παπούλιας για την Ελευθεροτυπία:

Ο μέσος όρος ηλικίας τους είναι κοντά στα 32 χρόνια, η σχέση τους με την αριστερά γεννήθηκε στις μαθητικές καταλήψεις των αρχών του '90, συνεχίσθηκε στο Πάντειο μέσω της νεολαίας του ΣΥΝ και εδραιώθηκε όχι στην Αθήνα, αλλά στην Αγγλία και την Αμερική, όπου έκαναν τις μεταπτυχιακές τους σπουδές.

Η νέα γενιά στελεχών του ΣΥΝ, γύρω από τον Αλ. Τσίπρα, δεν θυμίζει σε πολλά τους παλιότερους συντρόφους τους.

Τα πτυχία τους, άλλωστε, δεν προέρχονται από τις φυλακές και τους αγώνες, αλλά από γνωστά πανεπιστήμια των «μητροπόλεων του καπιταλισμού», όπου, όμως, ήρθαν σ' επαφή με τη σύγχρονη σκέψη κι απέκτησαν αέρα πολιτών του κόσμου. Ισως γι' αυτό η γλώσσα που χρησιμοποιούν και η πολιτική δράση που προτιμούν είναι για πολλούς τα σύμβολα της αριστεράς του αύριο:

*Από το Πάντειο και τις Πολιτικές Επιστήμες βρέθηκε στο Πανεπιστήμιο του Ουέστμινστερ για μεταπτυχιακά στο Περιβάλλον και, στη συνέχεια, για διδακτορικό στην Πολεοδομία ο Χ. Κωνσταντάτος, μέλος σήμερα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΝ.

*Ο Αλ. Μπίστης, στέλεχος ήδη της δημοτικής παράταξης «Ανοιχτή Πόλη», προτίμησε το Πανεπιστήμιο του Εσεξ για μεταπτυχιακά στην Πολιτική Επικοινωνία.

*Μέσω μιας συζήτησης στο Διαδίκτυο για την «αριστερά στην παγκοσμιοποιημένη κοινωνία», μπήκε στην παρέα ο Ευκ. Τσακαλώτος (μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΝ) που ήταν, τότε, στην Οξφόρδη πριν γίνει καθηγητής στο London School of Economics μόλις στα τριάντα του χρόνια και στη συνέχεια καθηγητής στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο της Αθήνας.

Ο Α. Καρύντζης και (πάνω από δεξιά) πίσω από τον Αλέξη η Παναγιώτα Μανιού, ο Αλ. Μπίστης, ο γραμματέας της νεολαίας ΣΥΝ Δ. Τζανακόπουλος και ο Χ. Κωνσταντάτος.

*Στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στη Νέα Υόρκη, βρέθηκε και ο εκπρόσωπος του κόμματος Α. Καρύντζης που πρόσφατα υποστήριξε το διδακτορικό του Φιλοσοφία της Επιστήμης στο Πολυτεχνείο.

*Το μόνο από τα στελέχη που ακολούθησε την «πεπατημένη» (πήγε στη Γαλλία, «όπως οι περισσότεροι αριστεροί μέχρι τώρα», σχολιάζουν οι υπόλοιποι) είναι η Παναγιώτα Μανιού, στέλεχος της «Ανοιχτής Πόλης» και συνεργάτις του γραφείου τύπου.

Μεταπτυχιακό στη Ναντέρ και διδακτορικό στη Σορβόνη στον τομέα της Κοινωνιολογίας και των Πολιτικών Επιστημών είναι τα δικά της όπλα.

*Αν προσθέσετε τον Τ. Κορωνάκη που σπούδασε στο Πολυτεχνείο και τον πολιτικό επιστημόνα Π. Πάντο -οι οποίοι όμως δεν ακολούθησαν το... μεταναστευτικό ρεύμα- θα έχετε όλη την παρέα.

Η φοίτηση των περισσότερων νέων στελεχών του ΣΥΝ σε ξένα πανεπιστήμια και η επαφή τους με φοιτητές από διάφορα μέρη του κόσμου καθορίζει τον τρόπο σκέψης τους: «Το ευρωπαϊκό περιβάλλον μάς βοήθησε να κατανοήσουμε ότι πρέπει να αλλάξουμε τις ιεραρχήσεις μας και να μελετήσουμε οικονομία, ενώ οι ΗΠΑ και οι αντιφάσεις τους μας έδειξαν πως έπρεπε να συμπορευτούμε με τα κινήματα της Λ. Αμερικής, αλλά και να ξαναδιαβάσουμε τους κλασικούς του μαρξισμού», λένε.

Οι νέοι γκουρού

Αυτοί τους οποίους μελετούν σήμερα είναι ο σλοβένος διανοούμενος Ζ. Σλαβόι, ο αμερικανός καθηγητής Πολιτισμικής Θεωρίας Τ. Ιγκλετον, η κριτικός της παγκοσμιοποίησης Ναόμι Κλάιν και ο συνεργάτης του Ν. Τσόμσκι, Μ. Αλμπερτ. Επίσης, σταθερές αναφορές τους παραμένουν οι Βίτγκενσταϊν, Αλτουσέρ, Φουκό, Γκράμσι, Πουλαντζάς, και Χόμπσμπαουμ.

Από τους νέους οικονομολόγους, παρακολουθούν τον Γ. Μπελφάιν, καθηγητή στο Λονδίνο, τον Α. Γκλιν της Οξφόρδης, τον Μ. Λέμποβιτς στο Πανεπιστήμιο της Ν. Υόρκης και τον γερμανό καθηγητή του Πανεπιστημίου του Μπρέντερ Γ. Χόσπφιλντ.

Με ισχυρή θεωρητική κατάρτιση, τα νέα στελέχη καλούνται τώρα να κερδίσουν το στοίχημα της αποτελεσματικής δράσης σε ένα πολιτικό περιβάλλον, που παραμένει ακόμη στον 20ό αιώνα. Ολοι τους, πάντως, αισιοδοξούν, ότι η κοινωνία είναι πλέον, πιο μπροστά από τα κόμματα.

«Δεν είμαστε οι εκλεκτοί, ούτε θέλουμε να λειτουργήσουμε ως ομάδα. Απλώς, πιστεύουμε ότι η αριστερά οφείλει να ξεφύγει από την παραδοσιακή οπτική και να δει τα προβλήματα με σύγχρονη αναλυτική σκέψη», υποστηρίζουν. Σύνθημά τους, είναι αυτό που βρήκαν γραμμένο σε περίοπτη θέση, σε μια λονδρέζικη παμπ κάτω από μια φωτογραφία του Μαρξ : «Το πρώτο λάθος είναι ο δογματισμός».

Κάποιοι από τους μεγαλύτερους της αριστεράς θα έσπευδαν να αποκαλέσουν τα ξενοσπουδαγμένα αυτά στελέχη... «ΣΥΝ εξωτερικού».

Τα μέλη της παρέας, αντιπαρέρχονται με χιούμορ τις επιφυλάξεις του είδους, και βλέπουν τους εαυτούς τους σαν ένα κομμάτι του έλληνα τριαντάρη: με τα προβλήματά του, αλλά και με το τζιν, τη μουσική ή τη μοτοσικλέτα του.

Επιμένουν, ωστόσο, στην άποψη ότι η αριστερά πρέπει να σκέφτεται πέρα από τα σύνορα. Απόδειξη; Ολοι τους συναντώνται, κάθε χρόνο, στην ίδια παμπ του Λονδίνου κάτω από τον Κάρολο Μαρξ.

Φέτος, βέβαια, το ετήσιο ραντεβού στο Λονδίνο ορίστηκε για μετά το συνέδριο του Συνασπισμού, στα τέλη του Φεβρουαρίου. Και αν, όπως αναμένεται, ο Αλ. Τσίπρας είναι ο νέος πρόεδρος, τότε θα έχουν περισσότερους λόγους να το γιορτάσουν.

Χωχαρούπα, η χώρα των μεγάλων ποδηλάτων...

Το κόμικς (το οποίο παρεμπιπτόντως βρίθει από στερεότυπα) παρουσιάζει τρία παιδιά που το καθένα για τους δικούς του λόγους είναι δυσαρεστημένο από τη ζωή του.

Παιδί πρώτο: Παιδί του δυτικού κόσμου – το όνομα (Άννα) παραπέμπει σε ελληνόπουλο. Είναι δυσαρεστημένο γιατί έχει ένα μικρό ποδήλατο και, ενώ έχει ζητήσει ένα μεγαλύτερο, έχει εισπράξει από τη μητέρα του άρνηση. Πίσω από τις γραμμές ή καλύτερα πίσω από την εικόνα υφέρπει εδώ ο ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΣΜΟΣ. Το ότι αυτός προβάλλεται απροκάλυπτα ως αξία και στάση ζωής στο συγκεκριμένο εννοιολογικό πλαίσιο φαίνεται από τη εξέλιξη της ιστορίας. Στην πραγματικότητα μάλιστα αποτελεί σημαντικότατο ιδεολογικό παράγοντα για την κορύφωση της ιστορίας και την «ευτυχισμένη» κατάληξή της. Φάνηκε άλλωστε ολοκάθαρα και από τον τρόπο πρόσληψής του από τα παιδιά στην τάξη.

Παιδί δεύτερο: Η ενδυμασία περισσότερο και το όνομα (Νου) λιγότερο, παραπέμπουν σε ινδική καταγωγή. Το παιδί αυτό είναι δυσαρεστημένο γιατί, ενώ θα προτιμούσε να πάει στην παραλία και να παίξει με το κουβαδάκι του, υποχρεώνεται από τη μητέρα του να πάρει τη στάμνα και να πάει να φέρει νερό. Εδώ στηλιτεύεται υποτίθεται η ΠΑΙΔΙΚΗ ΕΡΓΑΣΙΑ ως παράγοντας που οδηγεί τα παιδιά στη δυστυχία. Οι άρρητες ιδεολογικές παραδοχές εδώ είναι πολλαπλές και εγείρουν τρία τουλάχιστον ερωτήματα: α) κάθε μορφή παιδικής εργασίας είναι καταδικαστέα και οδηγεί στη δυστυχία, ακόμα και αυτή που γίνεται στα πλαίσια της οικογένειας; β) πράγματι πολύ συχνά, ακόμα και στα πλαίσια της οικογένειας, η παιδική εργασία γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και πολύ συχνά αφαιρεί από πολλά παιδιά σε ολόκληρο τον κόσμο το δικαίωμα στην εκπαίδευση και πολλές φορές και την υγεία, αλλά σε ποιο βαθμό αυτό είναι μια ιδιωτική υπόθεση όπου την αποκλειστική ευθύνη έχουν οι σκληροί και άκαρδοι γονείς; και γ) η έκταση και οι τραγικές συνέπειες αυτού του φαινομένου θα ήταν τέτοιες, εάν δεν υπήρχε τόσο καλά εδραιωμένη η πρακτική που δρα στην περιφέρεια του καπιταλιστικού συστήματος και εκμεταλλεύεται την παιδική εργασία με το χειρότερο τρόπο για την παραγωγή μεγάλου, μεγαλύτερου, μέγιστου κέρδους;

Παιδί τρίτο: Παιδί από την Αφρική, ο Ραφαέλ. Το παιδί αυτό είναι δυστυχισμένο γιατί στη χώρα του επικρατεί ΞΗΡΑΣΙΑ, ΦΤΩΧΙΑ και ΠΕΙΝΑ.

Στη συνέχεια της ιστορίας τα τρία παιδιά ενώνουν τις δυστυχίες τους, και αποφασίζουν να δραπετεύσουν απ’ αυτές, δηλαδή από τις συνθήκες της πραγματικής ζωής τους, και να αναζητήσουν έναν παράδεισο για παιδιά: τη Χωχαρούπα. “Είναι μια πόλη ονειρεμένη με ψηλά δέντρα και καταπράσινη χλόη. Όλα τα παιδιά έχουν λουλούδια στο σπίτι τους, νερό, τροφή, παιχνίδια και πάρκα για να παίζουν!” (σελ. 28-29). Σε όλο το υπόλοιπο βιβλίο, οι πραγματικοί ήρωές του ακολουθούν τους φανταστικούς ήρωες του κόμικς στο ταξίδι τους για τη Χωχαρούπα.

Εδώ ακριβώς εντοπίζεται το σημαντικότατο ατόπημα της συγγραφικής ομάδας, καθώς είναι φανερό ότι μέσα από το συγκεκριμένο κείμενο προωθείται η ιδέα ότι οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν δυσκολίες, αλλά τα παιδιά ιδιαίτερα (εδώ θα μπορούσαμε να συζητάμε ώρες για τις παραδοχές σχετικά με την παιδική ηλικία που υιοθετούνται στο συγκεκριμένο πλαίσιο), οφείλουν να δραπετεύουν απ’ αυτές. Δεν οφείλουν να αγωνίζονται ενάντια στους παράγοντες της δυστυχίας τους, αλλά πολύ περισσότερο δεν οφείλουν να αναζητούν τις αιτίες που προκαλούν τη δυστυχία τους (γιατί ο καταναλωτισμός είναι αξία και στάση ζωής; γιατί όσοι δεν μπορούν να καταναλώνουν όλο και περισσότερα γίνονται δυστυχισμένοι; γιατί η παιδική εργασία – για αιώνες σημαντικότατος παράγοντας της οικογενειακής οργάνωσης και ισχυρό μέσο κοινωνικοποίησης – μετατρέπεται σε αισχρό αντικείμενο εκμετάλλευσης και παραγωγής κέρδους; από ποιους; γιατί η αφρικανική ήπειρος βιώνει αυτές τις τραγικές συνθήκες ζωής; ποιος είναι ο ρόλος των αναπτυγμένων χωρών στη δημιουργία και συντήρησή τους; ποιος συντηρεί το ληστρικότατο χρέος της υποσαχάριας ιδιαίτερα Αφρικής που απομυζά όλον τον πλούτο που παράγεται σ’ αυτήν; γιατί ενώ παγκόσμια παράγεται πλούτος που θα μπορούσε να θρέψει άλλες 10 φορές τον πληθυσμό όλης της γης, υπάρχουν τόσοι πολλοί άνθρωποι που πεινούν και διαβιούν σε συνθήκες απόλυτης αναξιοπρέπειας και εξαθλίωσης;). Αντίθετα, τα παιδιά πρέπει να θεωρούν αυτονόητο ότι ως παιδιά πρέπει να ζουν σε παραδείσους και ότι, όταν αυτό δε συμβαίνει πρέπει να κάνουν ότι μπορούν για να τους βρουν. Όχι ν’ αναρωτηθούν τι είδους παράδεισοι είναι αυτοί στους οποίους ντε και καλά πρέπει να ζουν, ούτε καν να αγωνιστούν για να τους φτιάξουν, αλλά να αφήσουν το σπίτι τους για να τους βρουν, έτοιμους.

Εδώ θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς ότι αυτά βέβαια δεν είναι ζητήματα που μπορούν να συζητηθούν με τόσο μικρά παιδιά (άποψη με την οποία διαφωνώ έντονα) και ότι είναι απλώς μια φανταστική ιστορία, ένα μικρό παραμυθάκι, που οι στόχοι του είναι αποκλειστικά γλωσσικοί και που όλα τα παραπάνω είναι υπερβολικά και καθόλου δεν ήταν στις προθέσεις των συγγραφέων. Αλλά τότε γιατί κατασκεύασαν ένα κόμικς που θίγει ακριβώς αυτά τα ζητήματα; Όλοι οι επιστήμονες που ασχολούνται με τη γλώσσα και τη διδακτική της γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν αθώα παραμυθάκια και ότι κάθε γλωσσικό κείμενο, ακόμα και ένα πρόβλημα μαθηματικών, προάγει συγκεκριμένες αξίες και στάσεις ζωής. Γιατί θίγουν τόσο επιδερμικά και τόσο επιπόλαια τα συγκεκριμένα ζητήματα; Γιατί τα παρουσιάζουν ως ατομικά προβλήματα; Γιατί στηρίζουν όλο το υπόλοιπο βιβλίο πάνω σε αυτό το κείμενο; Επί δύο συνεχείς μήνες θα διδάσκουμε στα παιδιά πώς να αφήνουν το σπίτι τους, όταν εισπράττουν μια άρνηση στις καταναλωτικές τους ανάγκες ή όταν βιώνουν δύσκολες συνθήκες ζωής και να αναζητούν παραδείσους; Επί δύο συνεχείς μήνες θα λειτουργούμε μέσα στο συγκεκριμένο εννοιολογικό πλαίσιο, προετοιμάζοντας το ταξίδι των ηρώων μας και ακολουθώντάς τους σ’ αυτό μέχρι την επίτευξη του στόχου;

- Χωχαρρούπα είναι η Xώρα των Χαρούμενων Παιδιών, της αγάπης, της ειρήνης, των γλυκών ζαχαρωτών. (…)

- Και τι κάνετε εδώ όλη μέρα;

- Παίζουμε και τραγουδάμε όλη μέρα και γελάμε, όλα τα παιδιά βοηθάμε κι όλοι ΙΣΟΙ προχωράμε. (σελ. 76).

Όταν φτάσουν δηλαδή σε αυτόν τον παράδεισο οι ήρωές μας όλες οι μορφές ανισότητας θα έχουν ως δια μαγείας εξαφανιστεί και όλοι θα νιώθουν ευτυχισμένοι και ίσοι;

Σταγιά Πευκούλα, Εκπαιδευτικός

Η παπάρα της εβδομάδας

Τα Βαλκάνια είναι το τελευταίο μέρος στην Ευρώπη όπου οι άνθρωποι καπνίζουν ακόμη στα τρένα και στα λεωφορεία. Το είδα αυτές τις μέρες με τα μάτια μου. Μία στο Κόσοβο και μία στη Σερβία, στο λεωφορείο που μας έφερνε στο Βελιγράδι. Το τσιγάρο, όπως και ο εθνικισμός, ήρθε στα Βαλκάνια από την Ευρώπη. Εκεί κάποια στιγμή το αποκήρυξαν, όπως αποκήρυξαν και τον εθνικισμό. Εδώ το λατρεύουν ακόμη, όπως λατρεύουν και τον εθνικισμό. Τα Βαλκάνια είναι σήμερα το κέντρο του λαθρεμπορίου τσιγάρων (όπως και του λαθρεμπορίου «πατριωτισμού»).

Απο εδώ

Χρόνια Πολλά

και καλά.